Hoe krijg ik weer zin in de kinderen?

Hoi

Dit klinkt niet echt goed. Zielig voor de kinderen... op deze manier zullen ze zich afgewezen voelen ben ik bang.
Ik kan het moeilijk begrijpen dat je zat van ze bent eigenlijk. Zie je dan niets gezelligs, liefs, leuke opmerkingen, knuffelen???
maargoed, mijn ideeen:
-Het is goed dat je iets voor jezelf doet, dan ben je met iets anders bezig dan de kinderen, wat je weer positiever en activer in het leven kan laten staan (mocht dat al niet zo zijn). Maar het blijft altijd een afweging: hoeveel ben je er voor hen en hoeveel doe je voor jezelf.
- Kan je man niet een dagje minder werken?
- Je HOEFT toch niet perse te kwartetten en lego-en?? Ik neem aan dat ze op deze leeftijd voornamelijk zelf spelen (met elkaar of met kinderen uit de buurt en van school). Je kunt gewoon in je boeken duiken, terwijl je toch aanwezig bent.
- En: heb het er met je man over en maak duidelijke afspraken met je kinderen. Zo weten ze waar ze aan toe zijn (en waarom!).
Hoop dat je veel tips krijgt want ik weet niet of mijn tips helpen... succes!

Ze moeten zich

leren zelf te vermaken denk ik, bovendien ze zijn met zijn drietjes, dan kunnen ze toch met z'n drieen lego'en ?

Ik heb 1 dochter van 6 jaar, die neemt gewoon een vriendinnetje mee van school of speelt met buurtkinderen. En dan wil ik best af en toe een boterham smeren en wat ijsjes op de stoep uitdelen en verder zoeken ze het maar lekker uit en ben ik mijn eigen dingen aan het doen.

Ben je...

Ben je van een fulltimebaan dus overgestapt op fulltime thuis? Ik krijg de indruk dat je wat meer tijd voor je zelf moet plannen, dus helemaal kindvrij. Blijven ze over? Heb je een dagje per week BSO voor de kinderen?
Verder hoef je je niet verplicht te voelen om te gaan kwartetten e.d. Niet iedereen is een spelletjesmoeder. Ik zou zeggen: probeer dingen te doen die je zélf leuk vindt, en probeer daar kinderactiviteiten in te passen. Je kunt ook studeren terwijl je op een bankje in de speeltuin zit. En spreek met je man af dat ieder om de beurt mag uitslapen in het weekend.

Deal with it

Ja dat doe ik ook. Ik vind het echter totaal niet leuk. Vaak zet ik stiekem de kookwekker in de keuken zodat ik mezelf dwing me even een half uur met ze bezig te houden. Ik probeer ook zo lief mogelijk tegen ze te doen. Ze vinden mij ook heel lief. Het zijn hele leuke kinderen en natuurlijk hou ik ook van ze.

Ik word er echter gek van dat mijn dagen van 's morgensvroeg tot 's avonds laat gevuld lijken te zijn. Altijd die herrie in huis. Ze maken vaak ruzie. Jongste valt voortdurend en wil weer getroost worden, krijst dan altijd op de top van z'n longen. Voortdurend vragen ze dingen: mag ik wat drinken, waar is het knutselschaartje, enz. enz. Ik probeer wel mijn grenzen aan te geven, maar lekker een boek lezen met de kinderen erbij lukt mij niet.

Ik ben heel vaak chagarijnig. Vakanties en het weekend vind ik niet echt leuk meer. Voor de vakantie zoveel voor iedereen inpakken, de hele weg die stomme kinderfilms aanhoren, gezeur wanneer we een kasteel oid willen bezoeken. Op het strand willen ze dat ik meehelp een zandkasteel te bouwen enz. In het weekend zijn we druk met schoonmaken en gaan we altijd een dagje uit. Ik zou echter liever me opsluiten in de studeerkamer en dag en nacht lezen. Misschien moet ik inderdaad meer tijd voor mezelf inplannen, maar voor mijn gevoel heb ik even weken tijd voor mezelf nodig om er weer een paar dagen er tegen aan te kunnen en het dan ook echt leuk te vinden.

Je vraag roept vooral vragen op

Je vertelt al een hoop - maar er valt nog veel meer te vragen.

Ik denk dat ik ook hulp zou aanraden. Het is een beetje schieten met hagel voor de OOL-ers nu. Dit komt ergens vandaan, dit gaat ergens naartoe. Er is niet één oorzaak en ook niet één oplossing.

Het gevoel van vol zitten als je de hele dag kinderen om je heen hebt zullen veel moeders herkennen. Maar hoe je weekindeling is weten we bijvoorbeeld niet. Kijk, tijd voor je zelf ga je niet krijgen met drie kinderen over de vloer. Die moet komen als ze alledrie op school of weg zijn, met een beetje geluk nog een uur 's avonds als ze alledrie braaf in bed liggen (en blijven liggen). Dus de vraag is of jullie gezinsritme helemaal veranderd is doordat je bent gestopt met die andere baan. Hoeveel opvang heb je nog, hoe zit het met de avonden. Wat doet je partner.

En een niveau dieper: wat zijn jouw waarden, waarom heb je kinderen, hoe is de relatie met je partner, hoe is de relatie met jezelf..hoe wil je je energie verdelen over al die dingen. Is het langzaam scheef gegroeid of heb je ergens een 'shock tot the system'gehad. Enz.
Allemaal puzzelstukjes!

Toch snap ik het wel

Ik zat net te denken: wij hebben maar 1 kind, dus elke leeftijdsfase is relatief weer snel definitief voorbij. Als peuter/kleuter was je vrij intensief bezig, maar met 4 ging ze naar school en had ik definitief meer vrijheid. Vervolgens werd ze steeds zelfstandig. Inmiddels is ze 10. En natuurlijk zijn er nog de spelletjes, waar ik ook niet erg dolenthousiast over ben. Verder helpen met huiswerk, achter de vodden aan zitten enz enz. Maar ook op een wat 'hoger' niveau dingen kunnen bespreken, zelfstandigheid, noem het maar.
Wat ik wil zeggen is dat ik wel begrijp dat je na kind nr. 2 wel een beetje klaar bent met peuter/kleuter gedoe. En voor jou geldt dat natuurlijk niet. Kind 1 is inmiddels 8 en een stuk zelfstandiger, kan wel eens alleen thuis blijven, kan zelfstandig buiten spelen enz. enz., maar dan heb je nog kind 2 die aan het begin van die fase zit en kind nr. 3 waar het hele ritueel weer van voren af aan begint. Zelf merk ik dat ook aan het basisschool gedoe. Vond ik lange tijd best leuk. Kind zit inmiddels in groep 6 en ik merk dat ik langzamerhand wel een beetje klaar ben met de bs. Geeft niet, want nog even en dan is het over. Nog spannende tijd in groep 8 en dan klaar voor de volgende fase. Eerlijk gezegd denk ik dat als ik nog 1 of 2 jongere kinderen had, niet meer zo zou genieten van die bs-tijd, want dan zou ik het inmiddels allemaal wel weten en opzien tegen nog jarenlang de zelfde herhalende rituelen.
Ik snap je dus wel een beetje. Maar toch zul je bij jezelf een knop moeten zien om te draaien, door toch iets meer te kunnen genieten van je kinderen. Maar balen mag natuurlijk ook.
Ik heb geen echte tips, maar wens je wel veel sterkte en hoop dat je je draai gaat vinden.
Groetjes,
Bibi

Zin maken...

Enerzijds herken ik dit gevoel wel. Ik heb het ook wel eens, en ik denk dat iedere ouder dat wel eens heeft. Maar als het zo allesomvattend is dat je geen zin meer hebt in weekends en vakantie dan is het erg kwalijk. En reken er maar op dat je kinderen dit merken, ook al zeggen ze dat ze je lief vinden. Met alle respect, maar ik vind dat je vooral een grote schop onder je kont nodig hebt. Die geef ik mezelf ook weleens. Als je geen zin hebt moet je zin maken. Je hebt nu eenmaal kinderen en die hebben recht op je tijd en aandacht.
Als het echt veel zwaarder is kun je misschien met je huisarts gaan praten. Maar tot die tijd kun je beter gewoon naar je man luisteren. En petje af voor hem dat hij naar jouw ouders is gegaan. Ik hoop voor ze dat ze een gezellig weekend hebben.

Hmm

ik heb je 1e posting nog een keer gelezen. Wat ik wat 'vreemd' vind is dat je ondanks dat je nu leukere dingen voor jezelf hebt (niet meer die stomme baan maar nieuwe leuke kansen en mogelijkheden) je omgeving niet kan delen in die positieve zaken.

Toen je die stomme baan nog had, had je toen wel zin in je kinderen ?

Misschien

is het een idee om een lang weekend uit te waaien (als dat kan), wie weet mis je je kinderen of kan je in alle rust overdenken hoe je meer ruimte voor jezelf kunt maken. Misschien had je andere verwachtingen van de tijd die je nu extra hebt nu de jongste op school zit. Je bent nu moeder, freelancer, student EN echtgenote, daarnaast regeltante, huishoudster etc. etc. Dat is ook een heleboel. Ben je nog niet zo lang met die studie bezig? Hoe lang duurt die nog? Dat is gewoon een investering die je nu doet, straks is dat weer voorbij.
Ik herken dat wel hoor, soms niet aan jezelf toe kunnen komen maar de gedachte dat straks 'mijn tijd komt' en de kinderen straks groter zijn houdt me op de been. Gaan je kinderen naar naschoolse opvang? Misschien is het een idee om te kijken op wat voor manier je meer tijd en rust kunt krijgen in de week, al zal het -zeker gedurende je studie- druk blijven.

Ik lees niks geks

Zal wel aan mij liggen, hoor, maar ik lees niets vreemds in de posting van anoniem. Ik vind speeltuinen, kinderboerderijen, duplo torens bouwen en voor de miljoenste keer Nijntje aan Zee voorlezen ook geen ruk aan, en ik heb maar een kind. Ik werk vier dagen en zou het liefst de andere drie dagen met een heel dik boek doorbrengen. Sinds dochter er is, kan ik alleen nog lezen als ze naar bed is. Ja, en stiekem op de wc of tien minuutjes in de keuken tijdens het koken. Maar echt lezen met een peuter in huis, nee. Ik ben in feite al dertig jaar ernstig leesverslaafd en vind het dus best moeilijk. En dat terwijl ik een geweldig kind heb en elk moment zou moeten koesteren.
Het zou heel goed kunnen dat anoniem een psychisch probleem heeft, maar misschien is ze net als ik gewoon toe aan een boek. Ik zou wel met man om de tafel gaan zitten om wat meer leesuren per week in te plannen. Je man klinkt bijzonder redelijk en lief, juist ook als hij jou erop wijst dat je niet chagrijnig moet doen tegen je dochter en dan vervolgens alle kids meeneemt naar oma om jou te ontlasten, je hebt zo te horen geboft met hem. NSO kan inderdaad een oplossing zijn. Je jongste vraagt veel aandacht, kan hij/zij niet een keer per week bij iemand spelen? En dan neem jij op een andere middag het vriendje/vriendinnetje erbij? Aan de slag, meis, er moet ergens ruimte zitten, zeker als jij niet werkt (niet lullig bedoeld maar dan kun je juist afspraken met andere moeders maken om elkaar te ontlasten).
Groetjes
Massi

Ze heeft juist wel tijd voor zichzelf

In de eerste post van anoniem staat juist dat ze eindelijk weer tijd heeft voor zichzelf. Ik denk juist dat ze haar studie leuker vindt dan haar kinderen. Dat is natuurlijk ook veel uitdagender dan de dagelijkse sleur met de kinderen. Maar toch kun je het niet maken om daar aan toe te geven. Mijn oma zegt altijd: "liever-koekjes worden niet gebakken". Vandaar mijn vorige post: als je geen zin hebt moet je zin maken (nog zo'n dr. Phil dooddoener").
Ik ga er dan wel even van uit dat er geen ergere dingen aan de hand zijn. Geen depressie o.i.d. Maar het lijkt mij, als leek, dat je dan nergens zin meer in hebt.

Ja maar

ze doet wel heel erg haar best en zielig zijn de kinderen volgens mij niet als ik het goed lees, dus ze geeft er niet aan toe.

Dus "liever-koekjes worden niet gebakken' vind ik niet echt een bijdrage, ze wil graag tips. Ik ben toch benieuwd of je het zelf kan verklaren dat je eigenlijk nooit zin in ze hebt en wanneer dat begonnen is.

Niet zoveel met de kinderen doen

Het lijkt mij genoeg als de kinderen een verhaaltje voor het slapen krijgen, aandacht als er iets is, hun interesses een beetje stimuleren en verder zoeken ze het maar uit. Gewoon lekker buiten spelen, de jongste van vier leert zich ook niet zelf vermaken als je steeds ingaat op zijn verzoeken om aandacht.
Meeste ouders van mijn generatie werden als kind alleen gevoed en gekleed en bijgestuurd als we dreigden te ontsporen maar verder gebeurde er niet zoveel. Mijn ouders hadden daar ook gewoon geen tijd voor en ook geen zin in wat logisch is want lego en kwartetspellen zijn voor kinderen en niet voor volwassenen.
Mijn kinderen maakten ons niet wakker in het weekend maar we hebben afgesproken dat ze zelf de tv aan mochten zetten maar alleen Villa Achterwerk kijken, geen commercieel gedoe en daar hielden ze zich prima aan, konden wij lekker uitslapen. Ze studeren nu allebei en doen het prima. Dus mijn advies, gewoon wat makkelijker zijn en het wordt weer leuk.

Meike beetje o.t.

Villa Achterwerk bestaat niet meer, ook de publieke omroep heeft commerciële troep op zondagochtend. Zoals de wereld van K3.

Hier ook tv aan

vriend gaat met dochter naar beneden, zet voor haar de tv aan (film als er verder niets op is), geeft haar een beker drinken en een cracker oid en gaat dan weer naar boven. Ik slaap overal door heen, zo zijn de weekenden.

Ik ben het met Meike eens.

Nieuwigheid

dat die studie interessanter is heeft ook te maken met nieuwigheid. Nieuwe dingen zijn altijd leuker als bestaande dingen. Zeker als je een aantal jaren in een werksituatie hebt gezeten waar weinig nieuwigheid meer in te ontdekken is.

Dit is een bekend fenomeen bij mensen die opnieuw gaan studeren. En zeker volwassenen willen alles tot in detail weten. Stellen mede door hun levenservaring veel diepere vragen als jongeren die een vergelijkbare studie doen. Het is zo interessant je wilt alles weten. En net als het werk heb je die kinderen nu ook wel even gehad. Steeds hetzelfde en weinig nieuwigheid meer.

Daarom mijn tip, probeer eens iets nieuws te bedenken met de kinderen. Wat heb je nog nooit gedaan en zou eigenlijk wel kunnen. Kijk hier op OO eens in draadjes wat mensen voor tips geven voor activiteiten met kinderen.

Die van mij: ga eens met kinderen naar een kunstuitleen of kunstmuseum en probeer met hun ogen mee te kijken naar opjecten die je al heel lang kent. Mijn 3.5jarige is helemaal dol op de kunstuitleen. Ze heeft een heel eigen smaak en ventileert die ook. Nadeel het komt niet helemaal overeen met die van mij en probeer dan samen maar eens een kunstwerk uit te zoeken.

Tip2: Beperk je studie tot vaste uren per week. Zorg ook dat je kinderen er dan niet zijn. Jij bent op dat moment aan het werk. Ik heb dat ook gedaan toen ik nog veel vakken moest doen. (Ik had alleen nog geen kind toen) Dat geeft ook rust.

Deels eens met meike

Je kan van kinderen van die leeftijd best een redelijke zelfstandigheid verwachten. Ik heb vanochtend ook uitgeslapen (nou ja, tot 9:30) en mijn zoontje van 9 en de kleine nichtjes van 7 en 3 die bij ons logeren zijn al veel eerder opgestaan en hebben beneden televisie gekeken met elkaar. Ze kijken dan naar cartoon network of boomrang of zo. Is wel commercieel maar ook niet echt schadelijk. Ze zijn oud genoeg om zelf wat te drinken/eten te pakken.

Ik vind ook dat je kinderen een zekere vrijheid en zelfstandigheid moet gunnen om zichzelf te ontwikkelen. Ze moeten ook de mogelijkheid krijgen om zelf spelen en zichzelf te vermaken te leren. Wat in het begin niet altijd even makkelijk is. Ik kan me voorstellen dat jouw jongste dat nog niet altijd even goed kan. Je kan er ook weinig aandoen behalve doorzetten. Duidelijk maken dat ze nu even moet spelen en dat jullie daarna een spelletje samen doen.

Het is wel jammer dat je niet die lol hebt in het doen met dingen met je kinderen. Hoewel ik zeker vind dat kinderen ook gewoon lekker vrij moeten spelen is het daarnaast toch ook wel belangrijk om inderdaad eens samen een spelletje te doen, een boekje te lezen enzovoorts. Ik kan me voorstellen dat als je dat niet leuk vindt dat het ouderschap veel zwaarder valt.

Ik heb een vriendin die precies hetzelfde heeft als jij. Ze heeft twee kinderen waar ze natuurlijk enorm veel van houdt. Maar ze vindt kinderdingen gewoon niet zo leuk. Het kost haar veel energie om een spelletje te doen met de kinderen, naar de speeltuin te gaan met ze enzovoorts. Ik vind dat soort dingen oprecht leuk om te doen dus het kost mij weinig energie. Haar wel. Zij vindt haar werk en alles daarbij vele malen leuker. Voor zichzelf heeft ze geaccepteerd dat het nou eenmaal zo is. Dat ze de kinderen enorm leuk vindt maar dat ze kinderdingen niet leuk vindt. Dat geeft haar al veel rust vooral omdat ze weet dat het over een paar jaar anders is. Als ze bij mij komt dan zie ik aan haar hoe leuk ze die grote kinderen vindt die al een zelfstandig leven hebben en met wie ze kan discussiëren over van alles en nog wat en voor wie je niet hoeft te zorgen. En een voordeel is kinderen zijn langer groot dan klein.

Over twee jaar gaat het bij jullie vast al heel wat makkelijker want dat is jullie jongste al heel wat zelfstandiger. En die tijd gaat echt gewoon voorbij.

Maylise

Is er niet meer aan de hand?

Je hebt 3 kinderen die de hele dag op school zitten. Je kunt dus minstens 4 dagen per week van half 9 tot half 4 met je neus in de boeken zitten.
Weekenden en vakantie`s heb je ook geen zin meer in. Draait de hele wereld alleen om jou of telt je man ook nog mee? Tijd voor jezelf met man en 3 kinderen moet je plannen. Dat begrijp ik best. Dus als je alleen bent grijp dan ook de kans om te doen waar je zin in hebt. De tijd dat je kinderen uit school komen kan je dan toch je aandacht overhevelen naar hun? Ik herken overigens wel je gevoel van alles even helemaal spuug zat zijn, maar dat duurt dan een dagje of 2 ( PMS ) Het lijkt me vreselijk om dit gevoel iedere dag te hebben. Als je echt het gevoel hebt in een depressie te zitten ga dan naar je huisarts. Dit is niet goed voor je kinderen en je huwelijksleven.

Wat ik mis

is wat de verhoudingen werk tussen jouw en je man zijn. Als je man fulltime of meer werkt snap ik ook dat je tijd voor jezelf wilt. Misschien kun je daar eerst een eerlijke verdeling inmaken. Verder werk ik en doe ik een studie en vind het juist heerlijk om alles met elkaar te comineren.
Eerlijk gezegd vind ik het nogal ontevreden klinken. Ik snap best dat je je op je studie wilt richten maar je hebt ook een kinderen en een man. Een evenwichtige verdeling lijkt me dan niet meer dan logisch.
Dus vertel eens hoeveel werkt je man, vind je misschien dat jij nu eens aan de beurt bent?
En twee gun je je kinderen zo een moeder... Zou je zelf een kind willen zijn van zo'n moeder? Iets meer inlevingsvermogen in anderen zou goed zijn.

Bedankt voor jullie reacties!

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en het gaat weer beter met me. Ik ben ongesteld, dus het zal wel PMS zijn. Ook hebben die twee dagen zonder kinderen me enorm goed gedaan.

Nu dat ze terug zijn, valt het me gewoon weer op hoe intensief het is: ze praten gewoon non-stop tegen me en het liefst door elkaar heen. Ik hoor mezelf de hele tijd zeggen: 'Laat even X. uitpraten.' 'Even wachten, nu mag X. even wat vertellen.' Ook stellen ze de hele tijd vragen, tot aan dingen zoals: 'Waarom krab je aan je neus, Mamma?'

Reacties zoals: "Je moet een schop onder je kont krijgen", "Hoe jij het vinden zo'n moeder te hebben?" en "Ik vind je vrij egoistisch" helpen eigenlijk niet zoveel. Ik doe echt ontzettend mijn best een leuke moeder te zijn en doe vrij veel met ze. Ik werk onder schooltijden. De tijd daarna is voor de kinderen en de schoolvakanties ook. Ok om 20.00 uur ligt iedereen op bed en soms doe ik dan wel eens wat. Ik ben meestal echter dan uitgeput en mijn man wil ook aanspraak. Als ik daarna toch ga werken, dan ben ik de volgende dag ook erg moe. Erg lang hou ik het niet vol.

Mijn man werkt meer dan fulltime en we hebben geen familie in de buurt. Daarnaast heb ik gewoon intellectuele uitdaging nodig. Ik heb het nodig om mijn hersens te laten kraken, anders voel ik me ongelukkig. Ik ben ook erg creatief en heb het ook nodig nieuwe uitdagingen te vinden. Misschien halen sommige mensen genoeg voldoening uit het alleen maar verrichten van zorgtaken. Ik helaas niet. Mezelf voorhouden dat ik dan "slecht en verwend" ben, helpt niet om die taken toch leuk te vinden.

Ik ben begin dit jaar gestopt met werken omdat ik bijna overspannen was en heb een therapeutische cursus gedaan. Ik loop gewoon zo af en toe helaas weer tegen mijn grenzen aan. Ik moet mezelf dwingen meer rustpauzes in te lassen. Ik ben ook weer bezig met het boek van Wayne Dwyer te lezen (Niet morgen maar nu) om positiever te leren denken. Ook probeer ik elke dag te joggen (een gezonde geest in een gezond lichaam).

Inderdaad een goede tip om vooral dingen met de kinderen te doen die ik ook leuk vind. Ik ga dat de komende tijd ook meer proberen.

Anoniem

Wat leuk dat je reageert. Je beantwoordt in het voorbijgaan ook heel veel vragen.

Zoals je het nu schetst lijkt het mij heel zwaar. Zeker als je al uit een overspannenheid komt kan ik me goed voorstellen dat dit een flinke dobber is.
- je hebt nooit een hele dag voor jezelf, gewoon lekker rond etenstijd aanschuiven bij kinderen die naar school gebracht, gevoed, gekleed, verzorgd, naar vriendjes en clubjes gehaald en gebracht zijn is er niet bij.
- je kunt de dagelijkse zorg niet delen met je partner. Als hij meer dan ft werkt komt alles door de week op jou neer. Je moet alle beslissingen nemen, je kinderen sturen in hun gedrag, na school al het haal- en brengwerk doen. Sommige vriendinnen van mij vinden dit prettig omdat er maar één kapitein op het schip is. Maar regelmatig hoor ik ze verzuchten dat ze dit zwaarder vinden dan toen ze nog werkten, en dat ze ernaar snakken om weer buiten de deur te werken.
- ik heb vaker bij vriendinnen gezien dat ze het als heel zwaar ervaren om halverwege de dag te switchen tussen werken voor zichzelf en voor de kinderen zorgen. Jij maakt die switch iedere dag!
- de vakanties zijn voor jou niet echt een afwijking van de norm, maar eerder meer van hetzelfde. Ja, je hoeft ze niet allemaal op tijd eruit te hebben maar verder is de energievraag even groot als gedurende de schoolweken. Ik zie in jouw ritme niet echt een afwisseling tussen spanning en ontspanning, of het moest het weekend zijn als je man ook thuis is. Verder ben je altijd in touw. Wel verstandig trouwens dat je niet ook nog 's avonds gaat werken. Dan wordt het heel zwaar.

Ooit las ik in een (zweverig) boek over moederschap dat je in de aanwezigheid van je kinderen de antenne naar buiten hebt staan om alle risico's in de gaten te houden. Ga je naar je werk dan moet die antenne juist naar binnen, dan gaat het in eerste instantie om je eigen functioneren. Dit is mede een verklaring waarom die switch zo lastig is, het is echt een grote overgang.

Eigenlijk hebben alle gezinsleden bij jullie een vaste eenduidig gevulde dag met één type activiteiten. De kinderen zijn lekker de hele dag zichzelf, thuis rusten ze uit van school en je man is de hele dag werker - alleen jij moet jezelf ophakken in stukken.

Ik heb een paar punten opgesomd, maar ik denk niet dat al die punten anders moeten of verkeerd zijn hoor. Ik weet ook niet welke van die punten jou het meeste energie kosten. Het is meer een rijtje observaties-zonder-je-te-zien. Misschien zit ik er helemaal naast.

Herkenbaar

Beste anoniem,

ik wil ook graag even reageren. Ook ik ben gestopt met werken na jaren doorzetten terwijl het eigenlijk niet meer ging en ik herken eigenlijk best veel in je verhaal. Natuurlijk is mijn verhaal niet het jouwe maar ik denk dat je bepaalde dingen misschien toch zult herkennen.

Klopt het dat jij een doorzetter bent, dat je goed kunt verdragen? Je vindt je leven niet zo leuk maar je verdraagt het dan toch maar dapper? Als je bevestigend antwoord op deze vragen dan kan het zijn dat het mechanisme dat je burn-out veroorzaakte nog vollop werkzaam is in jou. Je loopt tegen je grenzen aan omdat je die grenzen niet respecteert! Misschien zie ik het helemaal verkeerd hoor maar dit is hoe het bij mij werkt. Kan het zijn dat je te reactief bent? In welke mate bepalen jou behoeftes je eigen dag en weekindeling of laat je je leven door je man en kinderen bepalen? Je doet dat met de beste bedoelingen maar het wringt toch. Kan het zijn dat je frustratie daarover tussen jou en je kinderen komt?

Dit is best een moeilijk patroon om te doorbreken want het betekent dat je je heel goed bewust moet zijn van je eigen gevoelens én ze niet meer mag negeren. Waarschijnlijk is het negeren van je eigen gevoelens en wensen jarenlang je overlevingsmechanisme geweest. Kan het zijn dat je een beetje vlucht in die studie (hoe leuk ook) maar dat je het nog niet hebt aangekunt je eigen basispatroon te veranderen? Het helpt ontzettend als je dit met een coach kunt bespreken. Ik had een coach die werkt volgens het principe: Wat is het probleem en wat ga JIJ er aan doen.

Kun je me volgen? Misschien een voorbeeld. Er zijn best oplossingen voor de problemen die jij aandraagt. Iemand die lekker in haar vel zit en goed naar zichzelf luistert, lost ze op. Ze regelt dat gewoon. Maar jou lukt dat niet omdat je hebt geleerd gevoelens van onvrede te verdragen en negeren. Als de kids je te veel op de lip zitten dan kun je bijvoorbeeld een oppas regelen zodat jij tijd hebt voor jezelf. Elke dag na schooltijd met de kinderen bezig zijn mag best te veel voor je zijn, hoor. Volgens mij hebben je kids er meer aan als jij 2 uur per dag blij bent ze te zien dan als jij ze 6 uur per dag verdraagt (hoe lief je ook probeert te zijn ze voelen dat echt wel). Nog een voorbeeld. Je schrijft: "Misschien halen sommige mensen genoeg voldoening uit het alleen maar verrichten van zorgtaken. Ik helaas niet." Hoezo helaas? Jij niet, punt. En dus richt je je leven zo in dat er precies zoveel intellectuele uitdaging is als jij nodig hebt!

Heb je je eigen waardenstelsel wel eens op papier gezet? Is dat consistent? Of kun je het in je eigen ogen nooit goed doen?

Sterkte in elk geval en heb wat geduld met jezelf!

Die vragen...

Vragen zoals 'Waarom krab je aan je neus, Mamma?' Daar moet je denk ik gewoon een beetje bot op reageren want dat is geen gewone vraag, het is sociaal niet gewenst gedrag. Ik zou daar zelf echt boos om worden en ik wordt niet snel boos. Ik heb ooit een buurmeisje gehad van een jaar of 7 die aan een stuk door de meest stupide vragen stelde, gewoon een soort van zeurgedrag. Als ze meeliep naast de kinderwagen was het de hele tijd van 'waarom staan er bomen op straat, waarom draaien de wielen etc. aan een stuk door. Toen raakte ik geirriteerd en zei dat ik dat heel vervelend gedrag vond en dat ze terug naar huis kon gaan. Ze begreep het prima en was daarna een gezellig buurmeisje met hele normale vragen.
De kinderen hoeven ook niet door elkaar heen te gaan tetteren, hup allemaal de tuin in als je niet naar elkaar kunt luisteren. Het kost even wat moeite maar dan heb je ook wat!
Gelukkig dat je je alweer wat beter voelt.

Wat lief zijn jullie!

Het is heel fijn over (h)erkenning van het probleem te lezen. Hes@, ik herken helemaal wat je zegt. Veel van die dingen kwamen ook bij die cursus aan de orde. Ik kan merken dat je ook met het bijltje hebt gehakt.

Inderdaad ik ben een doorbijter, kan heel veel aan en vraag te weinig hulp + cijfer mezelf te veel weg. Ik vind dingen ook te snel zielig voor mijn man of kinderen. Bijv. man moet ook uitrusten in het weekend, dus ik laat hem maar elke weekend zowel zaterdag als zondag uitslapen (dat was vroeger, er is hier al heel veel verbeterd) en de kinderen moeten zo weinig mogelijk naar de opvang, want ook allemaal maar zielig.

Ik ben er duidelijk nog niet en heb zo af en toe weer terugval. Ik ga zeker zo'n coach overwegen. Verder blijf ik met stapjes de situatie voor mezelf verbeteren. Heb bijv. net weer huishoudelijk hulp genomen zodat ik niet bijna het hele weekend zit te poetsen. Ik heb ook net aan mijn man gevraagd of hij op ma, di en do de kinderen naar school kan brengen + klaarmaken zodat ik vanaf 7.00 al kan beginnen met werken. Vaak moet hij op reis, maar dat zien we dan wel weer.

Ik vind het nog steeds moeilijk om te bepalen waar ik mijn grenzen moet trekken. Mijn ouders zijn erg gelovig en erg opofferig. Mijn moeder laat ook erg vaak afkeurende opmerkingen horen over al die werkende moeders van tegenwoordig. Ik ben hun grote heldin.

Mijn zus kiest duidelijk voor zichzelf. Ze is inmiddels een vrij bekende Nederlander geworden. Soms steekt mij dat. Niet omdat ik beroemd wil worden, maar ik wou dat ik zo voor mezelf zou kunnen kiezen. Ik twijfel echter telkens of dat wel wenselijk is. Ze zou bijv. nooit een partner nemen zonder centen (faillissement was aanleiding tot echtscheiding). Ik heb jarenlang de kost verdiend in iets wat ik niet leuk vond omdat mijn man bijna niets verdiende met zijn eigen bedrijf. Mijn zus liet een van haar kinderen achter in een ander land, omdat ze een (schatrijke) vriend met goede connecties wou volgen in een andere land. Ik zou nooit mijn kinderen in de steek willen laten. Mijn zus heeft voortdurend verzucht hoe vervelend het is kinderen te hebben en ze ook zoveel mogelijk bij oppassen en familie ondergebracht. Ze is heel vaak weken weggeweest zonder de kinderen.

Ik wil haar niet veroordelen, maar ik zie wel dat haar houding heeft opgeleverd dat ze succesvol is geworden. Ik ben bijna 40 en ik wil eindelijk ook carriere gaan maken in het vakgebied waar ik eigenlijk voor opgeleid ben en waar ik van hou (maar waar je weinig in verdient, heb de afgelopen 15 jaar in een andere sector gewerkt).

Ik vind het echter een spanningsveld blijven tussen in hoeverre je voor jezelf kiest en in hoeverre je je niet egoistisch opstelt.

Een coach bijv. lijkt me ook wel wat, maar dan geef ik geld aan mezelf uit, terwijl ik momenteel geen geld verdien. Zoiets vind ik moeilijk te doen. Ik vind het dan niet netjes van mezelf dat ik zo iets doe. Aan de andere kant is een echtscheiding ook duur moet ik misschien maar denken. Niet dat mijn man daarmee dreigt, maar een zure klagende vrouw is niet erg leuk voor hem. Ik ben ook heel blij dat ik hier van me af kan schrijven ipv weer te klagen tegen hem.

Bedankt!

Zielig

Het toverwoord is gevallen! Daar zit een hele wereld achter. Dat woord doet iets met de ander en iets met jezelf. Het maakt de ander onmachtig en jou belangrijk. Even kort door de bocht. Ik ken het uit mijn schoonfamilie.

Mijn man is ook vol goede moed begonnen vanuit dit idee. Ik zie hem er af en toe bijna aan onder doorgaan. Hij doet erg veel thuis. En een dag met jongste van 3 is voor hem slopend. Omdat hij de hele tijd ingaat op de vragen van zoonlief. Echt, je kan hem opdweilen. Grijze haren zijn inmiddels niet meer te tellen.

Paar puntjes: de kost gaat voor de baat uit. Een coach is een investering in jezelf. Verder heel goed dat je een hulp hebt ingeschakeld! En als laatste: waarden zijn volgens mij ook nog een issue. Wat je wilt en hoe je dat wilt bereiken en wat de prioriteiten onderling zijn. Het lijkt me niet altijd makkelijk om een zus te hebben die in zo'n patroon zit. Maar uiteindelijk is vergelijken natuurlijk betrekkelijk zinloos. De vraag is wat jij belangrijk vindt, en hoe je daar wilt komen waar je heen wilt. Ik neem aan dat jij je doel in balans wilt bereiken..toch? Bij jezelf blijven dus!

Geen zorgtype

Hoi anoniem

Ook ik ben geen zorgtype. Ik vind het heerlijk dat mijn kinderen groter en zelfstandiger zijn. En echt dit duurt niet zolang meer.

Ik wil me aansluiten bij een aantal van de vorige reacties.

Ga vooral dingen doen met de kinderen die jezelf leuk vindt. Neem bv een museumjaarkaart en ga eens kijken bij alle leuke dingen die daar je daar kunt ontdekken. Of bv leuke schilder- of muziekcursus voor kinderen. Je leert weer andere aspecten van je kind kennen.

Probeer ook ook niet te leuk te zijn bij zeurende kinderen. Geef duidelijk aan wanneer je beschikbaar bent en wanneer ze even zichzelf moeten vermaken. Bv kookwekker voor 4 jarige.

Vakantie met kinderen vond ik echt ook heel lastig vooral rond die leeftijd. We kozen bewust voor een vakantie met kindervermaak. We hebben goede ervaringen met Cirkel.

Als je eigen grenzen goed bewaakt ben je een leukere ouder dus goed voor iedereen.

veel succes

Saar