Hoe sta je nu tegenover je beslissing om kinderen te krijgen?

ik vind mijn kinderen echt het allergrootste cadeau dat ik ooit gekregen heb, zou het zo weer doen. Maar als het leven zo maakbaar zou zijn, dat ik zou kunnen kiezen, dan liever zo'n 5 jaar eerder allemaal. Maar dan wel met zelfde man, zelfde kinderen, zelfde levenservaring etc.

Absoluut. Mijn kind is de grootste zegening die me in mijn leven gegeven is. Ik zou het absoluut zo weer doen, ondanks dat de bevalling, het herstel en de eerste periode heel erg zwaar waren. Ik geniet enorm van het zien opgroeien van mijn dochter. Dat ze steeds weer nieuwe dingen leert, zich ontwikkelt. Soms kijk ik naar haar en dan overvalt me een gevoel van hele diepe intense liefde voor mijn kind, een soort overweldigend besef hoeveel ik van haar houd. Zo'n warm, zacht lijfje tegen je aan als we knuffelen, het fijnste gevoel ooit. 
Tuurlijk weet je van tevoren nooit precies hoe het echt is, maar dat je niet meer spontaan een avond met zijn tweeën weg kunt, dat kun je echt wel vooraf bedenken. Ik heb er nooit een moment spijt van gehad.

ik heb een kindje van net geen 1,5 jaar. De eerste maanden met de slapeloze nachten vond ik onwijs zwaar, maar als je dan dat koppie ziet dat zo lief lacht. Nu dat lachje met 4 tandjes, de natte kusjes die ik van hem krijg, dan explodeert mijn hart van liefde. Ik weet dat hij nog klein is en we nog veel uitdagingen zullen hebben, maar voor nu zeg ik volmondig ja! Dat zou ik zó weer opnieuw doen, sterker nog: ik heb weer last van rammelende eierstokken als ik de baby foto's zie van mijn dreumes. 

hoe ik daar nu ( iedereen is volwassen) tegenaan kijk? Positief. Beslist! En 'Het is nooit klaar en er is altijd wat' (liedje Brigitte Kaandorp).
Dat geeft niks, anders zou je maar als gemakzuchtige senior achterover leunen en het contact met met de vraagstukken van de jongere generaties kunnen verliezen. Ze zijn allen lief en bijzonder en elk levensverhaal levert ervaring op die ik anders niet had ontdekt.
En even voor de jonge ouders van nu: de eerste 2 1/2 jaar vond ik knap intensief en vermoeiend. Het scheelt een stuk als ze gaan praten, dat vergemakkelijkt de communicatie aanzienlijk. Oh ja en Thomas Gorden, destijds. Kent iemand die nog ?

Als kinderen er eenmaal zijn, wil je ze nooit meer kwijt. Het zou heel raar voelen om te zeggen dat ik niet voor ze gekozen zou hebben als ik het opnieuw zou moeten doen. Dat voelt ook helemaal niet kloppend want ik hou zielsveel van mijn kinderen. Maar ik vraag me wel eens af of ik het had moeten doen. Hoe weinig zin dat ook heeft. Dus erg lang pieker ik er ook niet over. Zeker mijn ene kind worstelt enorm met zichzelf en dat is soms enorm slopend, voor hem en ook voor het gezin. Komt bij dat ik het al sinds babytijd van jongste alleen doe en dat dat in zware tijden aanvoelt als een uitputtingsslag. Als het goed komt met mijn kinderen, laat ik deze gevoelens natuurlijk achter me. Maar als mijn kind serieuze psychische problematiek ontwikkelt, wat niet ondenkbeeldig is gezien de familie, zal ik er waarschijnlijk een dubbel gevoel over houden. Ik zou me daar in zekere zin ook schuldig over voelen, omdat ik voor hem gekozen heb en ik hier geen oplossing voor heb. Onzinnig verder. Maar ik kan me er toch niet helemaal aan onttrekken als het allemaal zo moeizaam gaat. Ik hoop maar dat het tij keert en dat hij zijn weg vindt.   

Oh Omnik, ik herken je gevoel. Het heeft me veel tijd en hard werk gekost om dat schuldgevoel los te laten. Je schiet er namelijk weinig mee op...
Je doet wat in je vermogen ligt, wat naar jouw idee het beste voor hem is. Meer kun je niet doen. Sterkte ermee.

Jaren geleden stond er eens een artikel in de Libelle over mensen die spijt hadden dat ze ooit aan kinderen waren begonnen. Ze reageerden allemaal anoniem want er heerst nog steeds een taboe op om dat te zeggen. Ik was echt verbaasd over de vele reacties.

Wijnglas schreef op 18-07-2021 om 09:11:

Ik word dit jaar 30 en heb 3 kinderen op de basisschool. Mijn man en ik waren er dus vroeg bij. Toen ik zwanger was van de oudste voelde ik me echt al volwassen en er klaar voor. Nu achteraf terugkijkend was ik totaaal nog niet volwassen. We zijn vanaf het begin verantwoordelijke ouders geweest hoor, maar als ik kijk naar zaken als het huishouden en de financiën dan waren we daarin écht nog heel jong. Ik ben blij met mijn/ons leven en haal er uit wat goed voelt maar ik zou mijn eigen kinderen aanraden om langer te wachten met het uitvoeren van huisje,boompje, beestje.

Leeftijdstechnisch gezien lijkt dit me dan wel weer heerlijk. Ik ben 31 en mijn (2) kinderen zijn nog niet eens 4 haha. Ik voel me soms best al oud, maar kan me voorstellen dat jij terugkijkend wel echt heel jong was.

watertoren schreef op 19-07-2021 om 09:41:

Jaren geleden stond er eens een artikel in de Libelle over mensen die spijt hadden dat ze ooit aan kinderen waren begonnen. Ze reageerden allemaal anoniem want er heerst nog steeds een taboe op om dat te zeggen. Ik was echt verbaasd over de vele reacties.

Taboe of niet: het is logisch dat je dat anoniem doet hè. Je kinderen krijgen vroeg of laat dat artikel namelijk ook onder ogen als je naam erin staat en je houdt van ze. Ik denk dat de meeste mensen, ook als ze spijt hebben van het krijgen van kinderen in het algemeen, de kinderen die ze hebben gekregen toch niet willen kwetsen. Dat zou in ieder geval een gezonde reactie zijn. 

Rhonda schreef op 17-07-2021 om 18:17:

ik had zeker geen zes kinderen in drie jaar gekregen, drie tweelingen vlak achter elkaar waarvan de laatsten echt een ongeluk waren. Nou ja, nr 3 en 4 ook wel. Toen ze klein waren was het heel moeilijk, gelukkig werkte ik toen al als freelancer en kon ik op gekke tijden werken. ook hebben we nooit geldproblemen gehad door een grote geldprijs na een winnend lot als verjaarscadeau. Dat heeft ons er wel doorgesleept.
We zijn er wel heel gedisciplineerd door geworden, tot de kinderen een jaar of 16 waren leefden we met strakke dagindelingen en klusverdeling. We gebruikten excel al voor het bestond 😀. Het voordeel van veel kinderen is ook wel weer dat ze ook veel dingen in huis kunnen doen, het nadeel is dat er veel moet gebeuren. Nu zijn ze rond de 20 en het is nu hartstikke leuk. We hebben één zorgenkind met slechte ogen, maar ook zij vindt haar weg wel. De anderen helpen haar ook, zetten haar op de trein dat soort dingen.
maar na 25 jaar ben ik ook wel blij dat we nu tijd voor onszelf hebben en meer op de achtergrond ouders zijn en een leven als werkend persoon hebben en niet meer alleen die moeder van die kinderen.

Ik hoop dat je het anders bedoelt dan dat ik het lees. Het komt nogal vreemd op me over. 

ik ben heel blij met ons gezin. Hebben een kind wat in mij gegroeid is en een kind wat ook een andere mama heeft. Dat Heeft ons leven ook verrijkt, doordat we er ineens een onbekende familie bij kregen. Dat had ik nooit willen missen. Soms is het zwaar, vooral door trauma, maar ook dat maakt het leven heel uitdagend en interessant. Er komen facetten aan bod die ik anders nooit was tegengekomen. Ook de dynamiek van de kinderen onderling is interessant. Soms echt haat en nijd. Soms ongelooflijk begripvol en steunend naar elkaar. 
De manier waarop kinderen de wereld aan je kunnen laten zien vind ik erg mooi. 
Ik vind het wel soms pittig om een balans te vinden tussen lichamelijke rust en klaar willen staan voor de kinderen. Dat is wel bijna dagelijks een uitdaging voor me.

Kinderen is echt het beste wat me overkomen is. 
Ik was tot mijn 28e ervan overtuigd dat ik geen kinderen wilde.  Een rotjeugd en niet lekker in mijn vel zitten waren daar de aanleiding voor (denk ik). Toch kreeg ik die behoefte ineens rond mijn 29e wel. Ik had een stabiele relatie en een vast contract dus het "kon". Man wilde al langer kinderen, maar drong nooit heel erg aan toen ik ze nog niet wilde.
Ik moet wel zeggen dat ik het serieus getroffen heb met mijn meiden (nu 18 en 20). Het waren supermakkelijke babies, leuke kleuters, zelfs weinig pubergedrag. 
Het zijn echt onwijs leuke en lieve mensen geworden. De jongste niet helemaal zonder problemen (autisme en chronisch moe) maar dat neemt niet weg dat ze een heel fijn mens is. 

Wat mij wel heel erg tegenviel is dat de maatschappij niet gezinsvriendelijk is. Zeker niet voor moeders. 
Mijn baas was niet blij. Maakte een probleem van kolven (ik maakte misbruik van mijn recht...), 
Bovendien partimers zijn niet goed inzetbaar en moeders kunnen ieder moment zomaar weggaan vanwege een ziek kind (is mijn een keer gebeurd dat het kdv belde omdat dochter ziek was). 
Na bevalling van de jongste lag mijn ontslagbrief klaar, toen ben ik heel boos geworden en mocht toch blijven. 
Dat ik er nog 5 jaar gewerkt heb snap ik nu niet meer zo goed ik was wel druk aan het zoeken naar wat anders maar niemand zit op een moeder met jonge kinderen te wachten kwam ik toen achter. 

De omgeving vond het ook stom dat ik zoveel werkte (3,5 dag) en mijn werk vond dat ik te weinig werkte. En dan de algemene mening: "deeltijd prinsesjes". En ik ben ook iemand die me dat heel erg aantrekt.
Gek genoeg had mijn man die problemen niet. Die werkte 4 dagen, en het werd vooral fantastisch gevonden dat hij ook een dag vrij had. Daar heb ik wel moeite mee gehad.

Ik had gewoon echt niet verwacht dat moeder zijn mijn carriere zo zou erg beinvloeden. Ik was een van de talentvolste van mijn jaar van mijn studie (hoogste cijfers) maar ik heb mijn talenten niet kunnen waarmaken. Ik ben 12 jaar geleden voor mezelf begonnen omdat ik werken voor zo'n rotbedrijf me de keel uithing en niks anders kon vinden en werd vrij snel erna chronisch ziek.