Hoe vertellen tegen kinderen en wanneer. Biovader is anonieme donor
Geen idee waar ik dit moet posten, dus ik doe het maar hier....
Ex en ik hebben 2 kinderen samen, 1 van 8 en 1 van bijna 6.
In alle opzichten is mijn ex hun vader alleen biologisch gezien niet, ze zijn namelijk van een onbekende donor.
Mijn ex is onvruchtbaar en destijds hebben we dus deze keuze gemaakt omdat we heel graag kinderen wilden.
We zijn er altijd naar iedereen open en eerlijk over geweest, alleen de kinderen zelf weten het (nog) niet. In eerste instantie waren ze beide te jong om het überhaupt te snappen, toen zou de oudste het snappen, maar we wilden niet dat hij zo'n "geheim" met zich mee moest dragen...
Nu komen we op een punt dat ze het beide zouden snappen (het zijn 2 hele slimme jongens, beide een klas overgeslagen, en ze snappen altijd veel meer dan we denken).
De jongste komt met steeds meer vragen over hoe kinderen gemaakt worden, of gaat dat mij uitleggen 🤣
We weten alleen niet hoe.....
Zoals te lezen in een ander topic van mij, hebben mijn ex en ik op dit moment niet zo'n goeie verstandhouding. Maar het is iets wat we samen moeten vertellen, maar online lees ik alleen tips van ouders die nog bij elkaar zijn. Maar onze situatie is nu gewoon heel anders.
Het moet niet te zwaar beladen zijn, en het hoeft ook niet volgende week al verteld te worden, maar het moet wel. De jongste wordt in januari 6 jaar en daarna vind ik, en mijn ex ook, dat we het ze echt moeten vertellen, maar het moet wel verteld worden voor de oudste te "oud" wordt.
Hebben jullie tips? Of misschien mensen met ervaring?
Hier
Van kleins af aan vertelt. We hebben een boekje wat we via Freya hebben gekocht, wat over donor kinderen gaat. Ook aan het begin van elk schooljaar de betreffende leerkracht laten lezen. Zodat hij/zij ook wist hoe het zat. Aangezien zijn idee van hoe baby's gemaakt worden dus iets anders was.
Inmiddels is het een puber en is het totaal geen issue voor hem. Hij heeft ook geen behoefte aan informatie, waar hij wel mee bezig zou kunnen.
Gezien de leeftijd van de kinderen denk ik dat je van België bent, aangezien het in Nederland al lang niet meer mag, anoniem.
Donormama
Nee ik kom uit Nederland... het is ook geen anonieme donor, maar een onbekende... als in we weten niet wie het is, maar dat is bij de donorlanden wel bekend.
Wij hebben dus nooit iets gezegd tegen de kinderen... er werd ons destijds ook aangeraden om daarmee te wachten tot de kinderen oud genoeg waren om het te snappen... maar ja hoe...
Boekje "een wijzer wondertje" heb ik inmiddels besteld via bol.com maar dan nog... vooral omdat we inmiddels gescheiden zijn en op dit moment niet echt "on-speaking-terms" zijn...
We vinden dat we het samen aan ze moeten vertellen, maar HOE.... ik wil ook niet dat het te zwaar voor ze wordt
Donormama
Waarom zou je het tegen een leerkracht vertellen ? Wat hebben zij ermee te maken? Andere ouders vertellen toch ook niet hoe hun kind is verwekt?
Isella
Zodat, als het kind er met een leerkracht over wil praten, dat ze er vanaf weten.... bij ons weet de school het ook
Vertellen
Ik heb het mijn dochter gewoon verteld op het moment dat ze vroeg waarom zij geen vader had, ze was toen 4 jaar. Ik heb verteld van een dokter die met een slangetje een zaadje in mijn buik stopte en zo kon er een kindje komen. Dat was omdat ik geen aardige vader kon vinden. Ik kon het niet simpeler uitleggen. Later begreep ze het wel beter maar ik wilde niks verzinnen wat niet waar is.
Dat is bij jullie misschien wel anders omdat er wel een vaderfiguur is en jullie kinderen niet zo snel met deze vraag zullen komen.
Openheid naar kinderen is hier het allerbelangrijkste en ik zou het ze zeker vertellen, niet wachten tot ze gaan vragen hoe zij verwekt zijn want die vraag komt niet. Straks zijn ze volwassen en zal het hard aankomen dat ze het niet wisten.
Je kunt een verhaaltje vertelllen zoals ik deed. Maar als je dat niet wil kun je naar www.fiom.nl, klik door naar afstammingsvragen/donorconceptie/ouders van donorkinderen.
Wat betreft het inlichten van leerkrachten met het boekje, dat vind ik een lastige. Ik hou er niet van als mensen doorvragen naar mijn keuzes en ik ben er zelf niet erg open over. De basisschool wist dat er geen vader in beeld was, ze hebben bij de intake wel gevraagd of er een traumatische gebeurtenis aan verbonden was en dat was niet het geval. Ik heb het er nooit met de leerkrachten over gehad. Er waren wel een paar andere ouders die wisten hoe het zat. Ik heb daar op de basisschool geen problemen mee gehad. Mijn dochter ook geen rare dingen. Wel op de naschoolse opvang, daar heb ik wel eens een gesprek gehad.
Mijn insteek is vaak geweest: wat mijn dochter niet weet over de donor of over de conceptie vertel ik ook niet aan een ander, daar had ik grote moeite mee. Hoe klein ze ook nog was. Meestal lukte dat, soms was het niet realistisch. Ook uiterlijkheden van de donor (kleur haar etc) heb ik nooit met iemand gedeeld voordat ik het met haar besproken had.
Lastig
"We zijn er altijd naar iedereen open en eerlijk over geweest, alleen de kinderen zelf weten het (nog) niet. '
Ik weet niet wie 'iedereen' is maar daar was ik veel voorzichtiger mee geweest (tenzij iedereen alleen jullie ouders zijn en jullie broers/zussen). Ik zou altijd bang zijn dat iemand van die iedereen het 'per ongeluk' laat vallen. Zo snel mogelijk vertellen dus nu.
Open en eerlijk
Dat is ook wat ik bedoelde: de enigen die het werkelijk wat aangaat zijn je kinderen. Probeer het zo snel moglijk te vertellen. Als je daar vragen over hebt omdat je niet makkelijk één lijn trekt met je ex kun je ook advies vragen bij Fiom (link in mijn post)
Hoe niet te doen..
Vriendin van dochter kreeg rond 18e verjaardag van moeder te horen dat haar vader een donor was ipv moeders exman..
Dat was dus duidelijk 'iets' te laat..
Wij
Zijn vanaf het begin er open over geweest, toen we in het traject zaten tegenover familie en vrienden. Toen kind geboren was oa op het consultatiebureau en op school. Dat was voor ons altijd heel duidelijk, ook op aanraden van oa de kliniek en de patiëntenvereniging. Wij vonden het een te groot geheim.
Vanaf een jaar of 5 begon hij er over te doen en zijn wij het boekje gaan lezen ( https://www.mvscreations.nl/een-wereldwondertje/ ). Dat ze het op school ook wisten was heel fijn, hij kon er dan gewoon over praten met bv de juf.
Op het voortgezet heeft hij het zelf in de klas vertelt op een moment dat hij vond dat hij dat wilde vertellen. Ze hadden dan ook een klas met veel "bijzondere" verhalen en iedereen was open en respectvol naar elkaar toe.
Waarom ga je de vraag eens niet voorleggen bij lotgenoten van bv Freya? Daar zullen vast wel meer gescheiden ouders zijn. Of zoals ook donormoeder benoemt, de fiom.
Reactie
We zijn altijd open en eerlijk geweest naar naaste familie en goede vrienden... het is niet dat we er mee te koop lopen en iedereen die het horen wil net vertellen..
Zowel op de site van Freya als op die van Fiom vind ik wel info maar daar lees ik eigenlijk alleen dat je er niet vroeg genoeg mee kunt beginnen, wat wij dus niet gedaan hebben.. En op het forum van Freya heb ik een week geleden ook een bericht geplaatst maar het is niet een actief forum, dus vandaar komt geen reactie..
En met name de situatie waar we nu in zitten, dat we momenteel gewoon echt niet door 1 deur kunnen, maakt dit heel lastig, want ik wil niet dat de kinderen het alleen van mij horen of alleen van mijn ex. En mijn ex wil dat ook niet, en die wacht eigenlijk het liefst nog een poosje met vertellen.
Moeten we ze gewoon op de bank zetten en zeggen "papa en mama moeten iets vertellen?" De laatste en enige keer dat we dat deden vertelden we dat we gingen scheiden, dus dat voelt zo beladen en zwaar. Ons plan toen we nog bij elkaar waren was als de kinderen begonnen over kinderen krijgen, ze uitleggen dat er meer manieren zijn om kinderen te krijgen en op die manier het donorkind te introduceren, maar ja we zitten tegenwoordig bijna nooit meer met elkaar aan tafel....
Dus hoe pakken we het in deze situatie aan
Het moeilijkste deel
is toch voor je ex. Hij moet dan vertellen dat hij onvruchtbaar is en dat is niet leuk.
Het is belangrijk dat jullie het samen vertellen. Is er geen enkel moment waarop jullie elkaar zien, brengen en halen van kinderen of zo, ouderavond, verjaardagen (geen goed moment)? Probeer eerst met je ex te bespreken welke woorden je gaat gebruiken en probeer of hij het dan als eerste wil zeggen. Het is een hobbel, een grote hobbel, maar je moet er wel overheen.
Tsjor
vertellen
Wat akelig dat je ex en jij niet op één lijn zitten. Heb je hem de info van Freya en Fiom laten lezen? De kans dat je kinderen het van een ander horen, al of niet per ongeluk, wordt steeds groter.
Veel vaders in deze situatie vinden het eng om het hun kinderen te vertellen omdat ze bang zijn te worden afgewezen: ze zijn immets niet de "echte" vader. Dat is heel begrijpelijk, maar in de praktijk gebeurt dat niet. Kinderen zijn loyaal naar opvoedets én biologische ouders. zélfs naar een onbekende donor (heb ik geleerd). Maar ze moeten daar wel de kans toe krijgen en je mag ze dat niet ontnemen, ook niet "voorlopig". Kan het zo zijn dat je man het uitstelt omdat hi j bang is voor dat loyaliteitsconflict bij de kinderen, dat hij ze nog te jong vindt om dat te relativerem? Ik hoop dat je snapt aat ik bedoel!
Tsjor/ Ook donormoeder
We zijn het er allebei over eens dat we het moeten vertellen inderdaad. Hoe langer we wachten hoe moeilijker het wordt. We zijn het er ook over eens dat we dat niet nu, met de komende feestdagen willen doen. Onze jongste is in de 1e week van januari jarig en daarna willen we het ze gaan vertellen.
Hij weet van de sites van Freya en Fiom, of mijn ex daar ook daadwerkelijk op gekeken heeft dat weet ik niet. Hij praat namelijk niet meer met mij, of in elk geval zo min mogelijk. (Alleen over mij en dan ook nog eens leugens).
Het enige moment op dit moment dat we elkaar zien is als ik de kinderen bij hem breng, en dan mag ik met hoge uitzondering in de gang staan.
Ik kreeg al het verwijt naar mijn hoofd dat ik het nu wil vertellen omdat we strijd hebben. Wat absoluut niet het geval is.
Ik snap dat hij het eng vind... dat vind ik ook, je hoort wel eens dat kinderen boos worden over de "leugen" van Sinterklaas... nou laat staan wat ze hier dan van denken...
Dus natuurlijk is het eng, maar hoe langer we wachten hoe enger het wordt en hoe meer de kinderen het ons kwalijk gaan nemen dat we ze niks verteld hebben.
Snap het wel
Ik snap de reactie van je man wel. Jullie zijn uit elkaar, gaan slecht samen en nu wil je zijn kinderen nog gaan vertellen dat hij "eigenlijk niet hun echte vader is". Ik kan me voorstellen dat hij zich zorgen maakt dat dat de afstand tussen hem en de kinderen gaat vergroten (en ik snap ook dat dat niet jouw bedoeling is). Kortom, de timing is heel onhandig.
Wat ik zou doen:
- een neutrale deskundige om advies vragen, bijvoorbeeld een kinderpsycholoog, waar jullie samen een gesprek mee aan gaan.
- misschien een termijn afspreken waarop je het gaat vertellen. Ik zou het eerder verteld hebben, maar dat kun je nu niet meer veranderen. Een half jaar langer zal niet zo heel veel uitmaken, maar dat geeft hun vader ook de kans om aan het idee te wennen en te bedenken hoe hij dit wil gaan doen.
tip....
niet nu over nadenken. gewoon niet.
Tijgeroog
Ik heb inmiddels van de week contact gehad met de huisarts, zij komt hier morgen op terug waar we eventueel terecht kunnen. Of mijn ex dat vervolgens ook wil weet ik niet, maar hij weet dat ik contact heb gehad met de huisarts.
Het is ook niet zo dat ik er nu ineens over ben begonnen nu het tussen ons slecht gaat. Afgelopen zomer, toen ik een nacht bij hun op vakantie was, hebben we het er ook al over gehad hoe we dit moesten aanpakken, en ook in de weken daarna hebben we het er over gehad.
Nu gaat het sinds begin oktober echt heel slecht tussen ons. En ik heb het weken niet echt aangesneden, behalve het "we moeten voor bepaalde dingen nog met elkaar door 1 deur kunnen, vooral omdat we ze nog wat te vertellen hebben"
Het komt dus niet als donderslag bij heldere hemel.
En het hoeft ook niet morgen verteld te worden, we willen sowieso dit pas doen na de verjaardag van de jongste begin januari, maar het is ook prima als het bijvoorbeeld pas ergens in maart wordt ofzo...
Juf Ank... juist nu moeten we er over nadenken... afgelopen anderhalf jaar konden we dit soort dingen gewoon bespreken, hebben we heel veel samen gegeten, ook met de kinderen en had dit bespreekbaar kunnen zijn, gemiste kans van onszelf, maar we kunnen niet in de toekomst kijken, en ik zie ons niet meer "gezellig" met elkaar aan tafel zitten, dus we zullen nu wel moeten (niet nu als in morgen, maar wel nu als in ergens het komende half jaar)
Mammavan2
Je hebt toch een boekje besteld? Als je kind vraagt over hoe baby's gemaakt worden ga je dat boekje voorlezen. Laat hem eventueel een beetje rondslingeren. Niet geforceerd gaan zitten om te vertellen. En misschien advies vragen bij een kinder psycholoog. Ze moeten het weten, maar het juiste moment is misschien nu lastig te kiezen. En je kunt het maar 1x vertellen hè.
En als je weet hoe, vertel het dan je ex. Het zijn ook zijn kinderen en in dit geval is het juist belangrijk dat hij erbij is. Maak hem dat ook duidelijk.
40er
Het boekje laten slingeren is geen optie. Omdat er dan vragen gaan komen waar mijn ex niet bij is.
En we willen het juist samen vertellen.
En als ze daarna vragen hebben als ze bij mij zijn dan ga ik mijn ex niet continu bellen dat hij moet komen omdat er vragen zijn.
Dan kunnen ze dat mij stellen of papa bellen (of andersom waar ze dan zijn)
En we willen het ook niet doen zoals bij de scheiding dat we ze op de bank zetten en het "we moeten jullie wat vertellen" maar ook geen idee precies hoe dan wel.
Huisarts belt me morgen met advies, die heeft vrijdag overleg gehad met de jeugdpraktijkbegeleider bij hun in de praktijk omdat die met zulke dingen meer ervaring heeft en eventueel connecties die ons kunnen helpen.
Ik was hier meer op zoek naar misschien ervaringsdeskundigen of tips en manieren hoe het te vertellen
Spontaan of niet spontaan
De moeilijkheid lijk nu: wil je het spontaan vertellen (tijdens het tandenpoetsen of onderweg naar school bij wijze van spreken) of georganiseerd: je zet ze samen op de bank en "we gaan jullie iets vertellen".
De tweede optie lijkt uitgesloten omdat jullie niet samen (kunnen) zijn en de eerste ook omdat de kans op zo'n spontaan moment met z'n vieren zich nihil is.
Goed dat je naar de huisarts bent gegaan. Je zou ook Fiom kunnen bellen hierover, ze staan je ook telefonisch te woord.
Niet forceren, maar geleidelijk tussen de bedrijven door
Wat veertiger zegt. Zo heb ik bij mijn kinderen nooit sinterklaas hoeven te ontmaskeren als een grote hoax, daar zijn ze zelf geleidelijk achtergekomen doordat ik bij twijfels geen hulpsinterklazen liet aanrukken, maar ze zelf verklaringen liet bedenken. Toen het bij de jongste van de vier wat te lang duurde ,liet ik ook bewust cadeaupapier rondslingeren. Nooit boze kinderen hierover gehad, integendeel juist zelfbewust en trots dat ze het zelf bedacht hadden, Seksuele voorlichting ging bij ons ook terloops, aangepast aan de leeftijd.
Die weg van geleidelijkheid en zoveel mogelijk tussen neus en lippen door" zou ik jullie aanraden te bewandelen in afstemming met elkaar. Dat het voor je ex moeilijk is is begrijpelijk. Maar voor jonge kinderen zijn papa en mama gewoon de mensen die voor ze zorgen, biologische afkomst is voor hen minder zwaarwegend dan voor ons, tenzij je als ouder laat doorschemeren dat het voor jou heel beladen is. (Gedonder daarover als "ik hoef naar niet jou te luisteren, want..." kun je pas in de puberteit verwachten, als je er een tegendraads type hebt dat feilloos je zwakke punt weet te treffen}
Als het gesprek weer komt op weer op het zaadje eitje verhaal komt, kun je de kinderen neutraal vertellen dat of de papa dat zelf doet met zijn piemel, of soms de dokter als er twee mama's graag een kindje willen hebben of de zaadjes niet zo goed kunnen zwemmen. Die formulering sluit aan bij hun belevingswereld (zwemles) en is neutraal tov je ex, legt als het ware de oorzaak bij de zaadjes en niet bij hem.
Precies
Zoals Kenfan benoemd, gewoon tussen neus en lippen door. Echt, je moet er geen beladen moment van maken.
Breng het als een feit. Net als bedtijd en tandenpoetsen een feit is. Gaan ze vragen stellen beantwoord ze. Wees er vanaf dat je het verteld open en eerlijk over. En zorg dat jullie dat alle twee doen, dus je ex ook.
Je ex weet dat jullie nu een keer moeten door pakken wat betreft het vertellen.
Reactie huisarts
Inmiddels heb ik reactie van de huisarts.
Ze had dit besproken met de praktijkondersteuner van jeugdzorg.
Deze gaf aan dat dit iets is wat we echt samen met de kinderen moeten bespreken. Maar doordat er op dit moment ongeveer oorlog is tussen ex en mij gaf ze het advies om eerst te zorgen dat ex man en ik weer met elkaar aan 1 tafel kunnen zitten, omdat we anders nooit een goed gesprek met ze kunnen hebben hierover.
En nu ex man inmiddels leugens over mij de wereld in aan het brengen is en hij verder geen woord tegen mij zegt weet ik niet hoe we weer bij elkaar aan tafel kunnen gaan zitten.
Ik heb inmiddels een eenzijdige afspraak gemaakt met een therapeut gespecialiseerd in hoe om te gaan met strijd na een echtscheiding.
Advies van de huisarts was dan ook om dat eerst te gaan doen en nog even iets langer te wachten met het de kinderen vertellen, omdat het vertellen in deze strijd meer schade aan kan richten dan gewenst.
Ja wachten
Je zit nu midden in een strijd en midden in de emotie. Echt loslaten nu even.
Je hebt je kans(en) gemist, jammer, maar dat is dan nu ook zo.
Eerst zorgen, vooral bij jezelf, dat je los komt van de emotie.
Voor de kinderen lijkt het me nu rampzalig als ze hierin op deze manier betrokken worden.
Gesprek gehad met ex
Voor nu, in elk geval tot na de verjaardag van de jongste in januari, laten we het zo.
Na de verjaardag van de jongste kijken we hoe verder.
Of we het dan samen gaan vertellen, of toch tussen neus en lippen door. Mijn ex wil het het liefste zo lang mogelijk uitstellen, maar weet ook dat dat gewoon niet kan.
Praten
Goed dat ex inmiddels ook beseft dat je niet moet wachten. Ik hoop dat jullie er op korte termijn toch samen uitkomen, hoe dan ook.
Ik wens je veel sterkte!
Nu alvast
Wat je nu alvast kunt doen: als je ergens (in het echt of in een boek) een gezin ziet met twee moeders, of twee vaders, of een geadopteerd kind, dat je dat benoemt (de aandacht erop vestigt) en dat je het eventueel uitlegt. Maar het belangrijkste is niet eens dat je het uitlegt, maar dat je gewoon heel vanzelfsprekend de termen 'vader' en 'moeder' gebruikt voor de ouders, zonder toevoegingen (!). En de niet-ouders noem je genetische vader/moeder, draagmoeder, zaaddonor, afstandsmoeder. De termen 'echte' of 'biologische' vader/moeder moet je helemaal niet gebruiken.
Dat doe je niet als inleiding of aanleiding om over je eigen situatie te praten. Je zorgt dat je kinderen de juiste betekenis van de woorden 'vader' en 'moeder' kennen. Want die betekenis geeft houvast en veiligheid: wat ze later ook maar te weten komen over hun eigen afkomst, volgens hun concept van 'vader' en 'moeder' verandert er niets.
-----
Ik weet niet of je ex straks gaat meewerken aan samen vertellen. Maar ook als je het eenzijdig gaat vertellen is het goed uit te stellen tot je (hopelijk) in iets rustiger vaarwater komt met je ex.
Voor 'tussen neus en lippen door' kun je een toevallige aanleiding creëren. Dan merken de kinderen minder dat het een onderwerp je door het gedoe met je ex toch wel flink bezig houdt. Je rijdt toevallig met de kinderen langs de kliniek waar je geinsemineerd bent. Of je komt in een fotodoos een foto van je eileiders tegen (nou ja, als het heel makkelijk ging heb je niet zo'n foto, maar misschien heb je iets anders uit die tijd...).
Ik snap wel dat je het niet van jongs af aan verteld hebt, hoor. In situaties waarin papa, mama en kind pas na de geboorte alledrie bij elkaar zijn komen te wonen is het makkelijk om daar iets over te zeggen of iets over te laten zien dat peuter/kleuter kan bevatten. Maar bij jullie gaat het echt alleen maar over voortplanting en verder nergens over.
Framen
'En nu ex man inmiddels leugens over mij de wereld in aan het brengen is en hij verder geen woord tegen mij zegt weet ik niet hoe we weer bij elkaar aan tafel kunnen gaan zitten.' Je houdt wel erg lang vast aan dit beeld. Is het je zoveel waard?
Gelukkig hebben jullie blijkbaar wel weer met elkaar kunnen praten.
Tsjor
Tsjor??? Ik snap je punt niet
Ik hou vast aan een beeld?
Dit is hoe het is....
Ik heb hem gisteravond "gesproken", hem vertelde wat het advies van de huisarts was.
Vervolgens heb ik hem gevraagd waarom hij denkt dat ik ben vreemdgegaan, en waarom hij dat de wereld in brengt, dan krijg ik als antwoord "dit gaat niet over de kinderen"
En komt hij met allerlei dingen die ik doe die niet in ons ouderschapsplan staan, als ik die vervolgens weerleg met tekst en uitleg dan krijg ik alleen gemompel, en een "nou dat zal dan wel". Als ik dan flauw wil zijn kan ik bij hem ook vanalles aankaarten wat hij niet volgens het ouderschapsplan doet, maar dat heb ik niet gedaan, omdat ik geen zin heb in een welles nietes spelletje.
Er valt niet met hem te praten op dit moment. En ik heb het vaker gezegd, ik ben echt niet heilig in dit verhaal, en natuurlijk is het een heen en weer wijzen... maar als ik in zijn straatje lul dan is het goed, doe ik dat niet dan ben ik gek of zegt ie gewoon domweg niks meer.
Dus hoe moeten we dan, met zulke spanning, die de kinderen absoluut door hebben, hun gaan vertellen over hun ontstaan...
Dan is het "verstandiger" om alles te laten rusten en over een paar maanden eens te kijken hoe we dan tegen over elkaar staan. Het is het mij namelijk niet waard om nog meer stress en onrust bij de kinderen te veroorzaken.
De leugens
zijn begonnen bij je ' vriendin'. Hij is erin getrapt. Stom.
Goed om alles even te laten rusten, maar ik denk wel dat je na moet denken over hoe het eruit moet zien als je het wel wil gaan vertellen. Wat heb je daarvoor nodig?
Tsjor
Tsjor
Wat we daarvoor nodig zijn is een "normale" omgang met elkaar.
We hebben nu afgesproken voorlopig niks te zeggen, maar ook mijn ex weet dat we er geen jaar meer mee kunnen wachten.
Om van mijn kant de omgang normaal te laten verlopen heb ik dus hulp ingeroepen, zodat ik alles wat in mijn macht ligt er aan heb gedaan om dat mogelijk te maken.
Volgende week vrijdag heb ik een 1e gesprek en dan zien we daarna wel weer verder.
