Hoe zit het nu met meisjes versus jongetjes?
Toen ik mijn moeder (acht eigen kinderen, tig pleegjes) vertelde dat onze baby een jongetje was, riep ze meteen dat jongetjes veel gemakkelijker zijn dan meisjes. Ze zijn aanhankelijker, willen minder snel alles zelf doen, zijn liever / minder kattig en geven minder problemen (tot aan de puberteit, voegde ze eraan toe). Gos, dacht ik, dan zitten we gebakken.
Nu is zoon vijf weken en natuurlijk is het een wolk van een baby, maar hij moppert snel als hem iets niet zint. Sneller dan zijn grote zus. O, riep mijn schoonzus die toevallig hier was gisteren, maar dat heb je met jongetjes. Die willen veel meer aandacht, zijn minder snel in een ritme te krijgen, zijn onzekerder dan meisjes en huilen vaker. Nietes, dacht ik stiekem, haha, want mijn wolk is vanzelfsprekend helemaal niet onzeker en als-ie huilt, heeft hij vast een goede reden.
Dit zijn maar twee voorbeelden, het valt me op dat er veel ouders (lees: moeders) rondlopen met een duidelijk afgerond gedachtegoed aangaande jongetjes versus meisjes. Hebben jullie ook dergelijke ideeen en zo ja, welke? En hoe ben je tot die conclusies gekomen? Ik ben gewoon benieuwd, is er echt in het algemeen iets te zeggen over hoe jongens en meisjes(baby's) zich gedragen? Of is het allemaal cultuur en persen we die kinderen vanaf het prilste begin in een denkbeeldig keurslijf?
Groetjes
Massi
Dat
..heeft mij als verse jongetjesmoeder indertijd ook bezig gehouden, Massi.
Iig weet ik dat uit onderzoek blijkt dat moeders het 1e jaar meer tijd besteden aan een jongensbaby dan aan een meisjesbaby. Jongens zijn eisender of moeders toegeeflijker. Bij meisjes denken ze sneller "kom aan, ik ben er ook doorgekomen, even doorzetten meid"- jongens daarentegen zijn zo anders, vreemd misschien, dat daar meer zorg naar uit gaat.
Ik hoor wel over de dreumespeuter tijd dat dat dan weer anders ligt. Bij het kdv bijvoorbeeld hadden ze een keer te veel meisjes in de groep; veel meer ruzie en gekat! Dat vond ik wel indrukwekkend want het ging om kinderen van 0 tot 2. Dus niet tot en met, ze waren vooral 1 als ze elkaar in de haren vlogen. Met jongens liep de groep beter omdat die niet kattig doen en sneller incasseren. Gek he.
Het zou dus kunnen dat de twee dingen die je nu zegt met elkaar rijmen; de makkelijke jongens gaat dan over ouder dan 1 en de lastige jongens gaat over tot de 1e verjaardag.
Ook dat nature-nurture verhaal hield me bezig. Ik weet het nog steeds niet hoor. Denk wel dat het ook heel belangrijk is wat de vader in huis doet, niet alleen hoe de moeder zich opstelt.
Nou ja, zelfde vraag, geen antwoorden ... zoals je ziet...
En wat vind jij er zelf van?
Jongens
Wat een leuk onderwerp. Ik lees met belangstelling mee.
Mijn moeder zei ook meteen dat ik blij mocht zijn want jongens waren minder werk. Tja, vanuit haar gedachtengoed kan ik mij daar iets bij voorstellen. Ik denk dat vroeger vaker werd gedacht bij wild of onaangepast gedrag, ach het zijn jongens, laat ze maar (buiten spelen). Met als versterking dat mi jongens/mannen minder sociale inzichten hebben of later krijgen, minder snel sociaal een beroep op gedaan wordt (jas aanpakken, drinken aan bieden). Natuurlijk zijn er uitzonderingen maar ik ken er niet heel veel. Maarja, (de meeste) meiden leren de sociale regels op straat weer niet. Dat heeft ook nadelen, denk ik. Er is best wat te leren op straat. Maar geen stof voor jaren, denk ik.
Ik denk wel dat jongens en meisjes zich anders ontwikkelen maar dat daar overheen een dikke laag cultuur wordt gesponnen. En het is waar, jongens trekken later meer naar moeder dan meiden. Ik denk dat dochters en moeders misschien ook op een bepaalde manier een soort concurrentie hebben (en een voorbeeld).
Toen mijn moeder mij toefluisterde dat ik het makkelijk zou krijgen, dacht ik meteen aan neven, ooms, buren, vrienden en dacht, dat kan alleen als je vindt dat jongens vooral de regels van de straat moeten kennen.
Ik ken er een paar en dat zijn eigenlijk allemaal mannen uit zeer zorgzame en steunende, warme gezinnen.
Maar misschien klopt dit idee helemaal niet, hoor.
Zelf
Ha Rodebeuk, wat weet jij de boel weer leuk aan elkaar te breien! Het klinkt nog logisch ook. Dat kleine meisjes gigantisch kattig kunnen doen onderling is mij bekend 
. Dochter heeft een buurmeisje en het zijn allebei alpha-females (of is dat geen geldige term?). Zet ze bij elkaar en er komt ruzie. Gek genoeg vragen ze allebei continu of ze bij de ander mogen spelen, dus het zet verder geen kwaad bloed, dat geharrewar.
Ook het zelfstandige van meisjes, die drang tot zo snel mogelijk 'groot' zijn, herken ik erg bij mijn eigen dochter.
Mijn zoon is pas ruim vijf weken, dus ik kan niets met zekerheid zeggen, maar het is absoluut een nog grotere knuffelkont dan zijn zus was. Hij heeft ook meer temperament - zus heeft dat ook, maar op die leeftijd was ze nog vrij zen qua levensinstelling. Zus vond het bijvoorbeeld ook leuk om gewoon in de box om zich heen te kijken op deze leeftijd. Zoon wil best om zich heen kijken, maar dan wel op schoot. Hij heeft ook een veel korter lontje. Bij dochter duurde de riedel "ik voel een leegte in mijn buik, goh, misschien heb ik wel trek, hm, nu ik erover nadenk heb ik eigenlijk best honger, misschien moet ik maar eens flink op mijn hand gaan knagen, hee dat helpt niet, een beetje piepen erbij, mama komt nog niet, ALARM!!!" zeker een kwartier. Bij zoon hooguit drie minuten.
Ik kan er hartelijk om lachen, zo snel als hij zich druk maakt en met een donkerrood koppie kan liggen brullen. Pak je hem op, dan druk je ook meteen op de uit-knop, maar krijgt hij dan niet binnen de minuut een tepel in zijn mond, dan wordt ook dat een gevecht. Hij gaat dan zo tekeer en maait met zijn knuistjes in het rond dat je Turks moet worstelen voor hij is aangelegd. Mijn man beziet het allemaal enigszins bezorgd, want zo was onze dochter helemaal niet, en is alles wel goed met zijn zoon?
Ik denk zelf vooralsnog dat het gewoon een baby is. Heel anders dan zijn zus, zowel uiterlijk als innerlijk, maar even mooi, geurig en interessant. Ik merk wel dat ik constant aan het vergelijken ben. Hij eet veel gulziger dan zijn zus en komt dus ook veel sneller aan, het is nu al een dikkie dik met pafwangen en plofdijen. Hij kruipt tijdens het voeden ook bijna in me, lijkt het wel. Die gulzigheid, gretigheid, die lust herken ik niet zo. Ik vind het wel buitengewoon boeiend. Wat voor mens zal dit worden? Hoe ga ik dit nieuwe karaktertje in goede banen proberen te leiden?
Bij ons is de zorgverdeling zo dat mijn man in de praktijk vaker alleen is met de kinderen dan ik. Hij heeft dus een groter aandeel in de alledaagse verzorging en opvoeding dan veel vaders. Ik ben dus ook heel benieuwd hoe de wisselwerking tussen vader en zoon zich zal ontwikkelen. Voorlopig is in elk geval duidelijk dat zoon dol is op toegezongen worden door zijn vader, maar hij trekt nog erg naar mij toe. Duh, ik ben wat hem betreft een driesterrenrestaurant, haha. Ik denk wel eens, hij beziet mij ongeveer zoals de kat mij altijd bezag: als de grote roze blikopener 
.
Ik heb dus eigenlijk nog geen idee. Wel zie ik enorme verschillen, ook al tijdens de zwangerschap. Maar is dat nou nature of nurture? Het was ook al anders toen ik nog overtuigd was dat ik zwanger was van nog een meisje. Hm, het blijft boeiend.
Groetjes
Massi
Leuke vraag
Wat een leuke vraag Massi, maar nog leuker vind ik het om te lezen over jouw kinderen, en hoe leuk, mooi en liefdevol jij hen beschrijft.
Volgens mij zijn jongens als baby veel lastiger, als in later doorslapen, meer huilen, veel beweeglijker. Maar vanaf een jaar of drie worden meisjes volgens mij wat lastiger, veeleisender. Als in: zelf willen bepalen wat ze aanvdoen en zo.
En hoe is het eigenlijk in de puberteit?
Vijfde versnelling
Massi, ik had weleens vriendinnen die de baby lieten huilen. Pardon? je moest wel heeeeeel goed luisteren om een restje piepgeluid van zo'n meisje te horen.
Mijn oudste daarentegen begon meteen in de vijfde versnelling. Hartverscheurend.
Dat van die snellere gewichtstoename is geloof ik ook tamelijk gewoon, dat dat bij jongens harder gaat. Heeeeerlijke spekbenen.
En wacht maar, als hij straks flesjes van papa krijgt dan is dat de Grote Roze Magnetronbediener!
PS Liora: ik heb Massi daar nog mee gecomplimenteerd bij de laatste meeting, dat ze zo schitterend vol liefde over haar kind(eren) schreef. Toen was het er nog 1.
Grappig
Ik lees dingen die als jongenseigenschap wordt neergezet die ik ook bij mijn dochters heb gezien. Mijn eerste jaar met vooral de oudste dochter was een tropenjaar. Ik was blij toen ze na haar 1ste kon praten, voor mij begrijpelijke taal tenminste, en duidelijk kon maken wat ze wel en niet wilde. Tot hun 10de/11de heb ik met gemak een grote stem gehad in de kleren die de dames aan hadden. Pas toen ze naar het VO gingen wilden ze het helemaal zelf beslissen. En ik heb nu, 18 jaar na de geboorte van de tweede dochter, een ´schoonzoon´ waarvoor in huis helpen heel gewoon is. Mijn dochters kunnen er nog wat van leren. Een compliment voor zijn ouders dus.
Misschien kun je globaal wel verschillen neerzetten tussen jongens en meisjes, maar in de praktijk zijn het vooral kinderen met een eigen karakter en willetje. Bij de een is dat sterker aanwezig en bij de ander minder.
Grappig
Ik heb twee zoons die beide als baby heel erg makkelijk waren. Altijd goede zin, goedlachs, lekker eten en slapen zelden een probleem. In mijn tweede zwangerschap dacht ik nog dat ik nooit weer zo'n makkelijke baby zou krijgen!
Maar goed, ze zijn nu 4 en 7 en nu juist ontzettend druk. Vandaag werd ik helemaal gek van het geschreeuw en geren. Zelfs een gewoon gesprek gaat op een idioot volume. De oudste heeft over een paar weken zijn intake gesprek bij een psycholoog vanwege een sterk vermoeden van ADHD.
Het zijn allebei schatten van jongens waar ik dol op ben, maar echt makkelijke kinderen zijn het niet meer!
Nou
ik dacht altijd dat meisjes niet met auto's wilde spelen omdat de ouders dat afkeurde of niet aanboden, natuurlijk omdat ze ouderwets en seksistisch waren. Totdat mijn oudste dochter er was en ik haar dus ook auto's gaf maar daar wou ze niets mee. Typisch een meisje.
Toen kreeg ze een sterke uitgesproken smaakvoorkeur voor donkerblauwe kleding. Ze heeft een aantal jaar in donkerblauw gelopen, ook haar 1e fietsje was dus donkerblauw (die man in de fietsenwinkel bleef maar door gaan over mijn zoon die straks dan zo stoer zou rond fietsen... zucht). En ze heeft ook nooit een tuttige meisjes roze toestand dinges tijd gehad. Ze is nu erg hip, erg disco 80's wat ik heel erg leuk vind.
Wel is mijn oudste niet zo goed in rekenen maar kan ze wel heel goed lezen en schrijven en houdt ze van tekenen en knutselen. Verder heeft ze niets met balsporten en wil ze op paardrijden, verder houdt ze van zingen en dansen en wil ze beroemd worden.
Nu mijn jongste, houdt van auto's (hebben we net ontdekt toen we de 2 auto's die de oudste nog had vond) en ze houdt van ballen. En eergisteren ging ik met haar de schoenenwinkel in en ze liep direct af op het jongensrek en koos donkerblauwe oerlelijke veterschoenen uit, ik heb geweigerd en haar leuke meisjesschoenen aangesmeerd. Mocht ook deze dochter een sterke voorkeur voor donkerblauw ontwikkelen dan ga ik daar natuurlijk weer gewoon in mee.
Ik heb 2 meisjes, ik zie ontzettend veel verschillen tussen die 2.
Oh wat herkenbar triple
mijn oudste was zoooo makkelijk, heel aanhankelijk, meegaand tot en met, bij iedereen op schoot, altijd lachend en vrolijk, enorme aantrekkingskracht voor vreemden. Oh ik heb nachten wakker gelegen of er wat met haar mis was en wanneer ze nou zou beginnen met vervelend gedrag. Totdat ze 6 werd en ik werkelijk best pittige periodes met haar heb gehad.
Mijn jongste kijkt meerendeel van de mensen zeer wantrouwend aan, zegt dan niets en kijkt ze alleen aan. Verder gaat ze niet direct huilen als zich stoot of als ze valt, terwijl mijn oudste dan meteen met het geluid op 10 en het snotkraantje open naar je toe kwam. Mijn oudste deed alles heel vroeg, die viel dan ook 10x per dag. Mijn jongste liep 4 maanden later, die keek alsof ze een beslissing nam, stond op en liep, zonder die valpartijen.
Ach het is vooral erg leuk om 2 kinderen te hebben omdat je ze dan kan vergelijken. En ik geloof ergens echt wel in gender verschillen maar karakterverschillen zijn eigenlijk veel leuker om over te praten.
Massi he wat grappig
Mijn oudste die keek gespannen loensend naar mijn tepel, schudde haar hoofdje gretig heen en weer als een poes die een muis gaat bespringen, bewoog met alle ledemaatjes en klonkte zich dan als een magneet vast met beide handjes.
Manda
"Totdat ze 6 werd en ik werkelijk best pittige periodes met haar heb gehad."
Er kan natuurlijk een reden zijn. Een karakter verandert niet zomaar. Als ik het goed heb was dat dan net toen je zwanger was.
Liora
O wat leuk
Zoveel reacties! Toen ik mijn tweede bericht typte, stonden die van Judith en Single Lady er nog niet eens, en nu zoveel gedachten. Inderdaad, natuurlijk is karakter een enorme factor - en opvoeding ook. Mijn vraag was eigenlijk of je *naast* die twee belangrijke invloeden nog iets algemeens kunt zeggen over 'de meeste jongetjes' versus 'de meeste meisjes'. Manda, hier ook zo'n dochter die niets moet hebben van jongens, jongensspeelgoed en jongensmanieren van spelen (duwen, schreeuwen, etc.). Helaas is ze ook volledig into prinsessen, ballerina's, glitter en roze. Al jaren. Zo'n donkerblauwe fase zou ik met open armen verwelkomen . En dat vastklinken als een magneet aan de borst, o zo herkenbaar. Zoon kan dat doen op een manier alsof hij in geen dagen iets te eten heeft gekregen.
Rodebeuk, mijn man wordt dan de Grote *Bruine* Magnetronbediener, haha, hij is niet erg roze. Wat leuk dat jouw zoon ook die vijfde versnelling had.
Het grappige is dat hij als hij eenmaal verzadigd is, werkelijk een modelbaby is. Hij ligt dan in zijn kleine babygeluk te pruttelen, probeert wat lachjes uit, rolt zich vervolgens in een soort egelbal met opgetrokken knietjes en valt in een verzaligde slaap. Iedereen die hem zo in de wagen ziet liggen, slaakt een diepe zucht van zoveel goedheid (rightness) in een klein lichtbruin manneke.
Wat ik zeker weet, is dat het gedrag van een baby weinig hoeft te zeggen over hoe een kind zich uiteindelijk verder ontwikkelt. Een veeleisende baby kan later een supermakkelijk kind worden en vice versa. Mijn dochter was een makkelijke baby die ontzettend goed aangaf waar ze behoefte aan had - zelfs de leidsters op het kdv vonden dat opmerkelijk, hoe duidelijk ze was als piepklein wurmpje. Tegenwoordig is ze nog steeds bijzonder helder over haar gevoelens, maar makkelijk is ze niet meer. Hoeft van mij ook niet. Ik denk zelfs stiekem dat het voor meisjes in het bijzonder heel handig is als je een beetje extra pit hebt.
Wat Judith zegt, denk ik eigenlijk ook: cultuur heeft een bijzonder bepalende rol in hoe jongens en meisjes benaderd worden. Ik heb het altijd al interessant gevonden, deze kwestie. Waarom heb ik in mijn klas veel meer jongens dan meisjes met een fiks gedrags- of ontwikkelingsprobleem? Ja, biologisch wordt er met jongens meer geexperimenteerd, waardoor jongens zowel aan boven- als aan de onderkant oververtegenwoordigd zijn. Maar is het ook deels een verwachtingspatroon? Zijn jongens echt drukker, beweeglijker, bewerkelijker, impulsiever, of wordt dat gedrag eerder toegestaan/vergoeilijkt bij jongens? Ik ken zelfs gezinnen waarbinnen het wordt aangemoedigd, hoe stoerder het kleine jongetje zich gedraagt, hoe beter, en huilen is uit den boze. Aan de andere kant, wat als ze gewoon zo zijn? Dat zou je dan weer kunnen afleiden uit al die gefrustreerde basisschooljuffen die jongetjes massaal labels aansmeren omdat ze onstuimiger zijn en minder gezeglijk.
Hoe dan ook, het zal me nog lang bezighouden. Ik ben ook erg benieuwd naar de wisselwerking tussen dochter en zoon. Welke invloed zal zij op haar broertje hebben? Een bijzonder grote invloed, denk ik zelf.
Groetjes
Massi
PS: Bedankt voor de complimenten over het lief beschrijven van mijn kroost. Ze zijn absoluut niet heilig, maar ik ben gewoon na al die jaren nog steeds stomverbaasd dat ze er is/zijn, en dat ik dit allemaal mag meemaken. Ik denk echt niet dat ze op water kunnen lopen, het is meer een soort nederigheid of dankbaarheid (zonder dat ik in een god geloof). Of nou ja, ik kan de juiste woorden niet zo goed vinden. Ze brengen me gewoon veel geluk.
Geen idee
Ik zou echt niet weten of er verschillen zijn tussen jongens en meisjes wat betreft gedrag. Ik denk ook dat het heel moeilijk is hier objectief over te zijn. Tenslotte kijken we zelf ook naar de kinderen met een blik die is gevormd door onze eigen opvattingen over gender identiteit. Ik las een keer een interessant onderzoek. Men liet een pasgeboren baby aan een groep mensen zien. Baby was neutraal aangekleed en men vertelde aan die mensen of het een jongen/meisje was. Daarna haalde men het kind weg en vroeg de mensen de baby te omschrijven. Mensen die dachten dat de baby een meisje was omschreven de baby als 'schattig', 'klein' en 'lief'. Mensen die dachten dat de baby een jongen was gebruikten meer termen als 'stoer', 'groot', 'wild'. Die test is herhaald met verschillende babies van beide geslachten en bij verschillende mensen.
Het onderzoek wat Rodebeuk aanhaalde heb ik ook gelezen. Blijkbaar gaan we dus vanaf het allereerste begin onbewust anders om met jongens en met meisjes. Daarom kan je al bijna niet zeggen wat nurture is en wat nature. Immers wij zelf zijn te veel beïnvloed door de gender percepties van de maatschappij en kunnen dus niet werkelijk objectief zijn als het gaat om het waarnemen van die verschillen.
Mijn persoonlijke ervaring (na 5 jongens en 3 meisjes) is ook dat er echt niks van valt te zeggen. Ik heb geen idee wat nou typisch is voor jongens en wat typisch is voor meisjes.
Dat jongens een betere band hebben met hun moeder klopt ook niet helemaal als ik de eindeloze onderwerpen op dit forum lees over schoonouders. Hierbij lijkt het vaak alsof een dochter toch wel erg naar haar moeder trekt en dat de familie van de zoon een min of meer tweederangs positie in hun leven speelt. Ouders lijken kleinkinderen door een dochter veel vaker te zien en dochters lijken hun ouders veel bewuster bij hun gezin te betrekken dan zoons dat doen. Immers al die schoonouders hebben ook een zoon die het blijkbaar toelaat dat zijn vrouw er voor zorgt dat zijn ouders op de tweederangs positie komen. Natuurlijk is dit ook lang niet zo in alle gevallen maar het is wel iets wat tegenspreekt dat mannen een betere band met hun moeder hebben over het algemeen.
Ik zie zelf trouwens geen verschil tussen de kwaliteit van mijn band met mijn zoons en met mijn dochters.
J versus m
"Waarom heb ik in mijn klas veel meer jongens dan meisjes met een fiks gedrags- of ontwikkelingsprobleem?"
Omdat het gedrag van jongens ons meer opvalt. Dat wil niet zeggen dat de meiden er niet zijn.
"Ja, biologisch wordt er met jongens meer geexperimenteerd, waardoor jongens zowel aan boven- als aan de onderkant oververtegenwoordigd zijn."
Die snap ik niet goed .
Karakterverschillen
Zoals de meesten hier weten heb ik twee zonen en twee dochters, allevier heel verschillende karakters. Ik kan ook niet zeggen dat de één intensievere zorg en aandacht vroeg dan de ander.
Wel heb ik het idee dat jongetjes makkelijker zijn en minder bezig met 'zelf doen'. Qua aankleden en verzorging deden mijn meiden eerder zelf hun best.
Verder scheelt het natuurlijk nogal of zo'n humpie de eerste of de zoveelste is - je hebt dan gewoon minder gelegenheid om op aandacht vragen in te gaan en dat zal best enige invloed hebben op de situatie.
Verder zal ik mijn schoondochter eens vragen, die heeft nu een dochter (morgen één jaar) en een zoon van anderhalve week. Dan heb ik up to date info 
Judith
Over dat biologisch experimenteren: dat gaat over Darwin. de natuur experimenteert met het genetisch materiaal van elke soort door telkens nakomelingen geboren te laten worden met kleine afwijkingen - zo krijg je uiteindelijk via natuurlijke selectie de meest gunstige gene pool. Het blijkt dat er meer jongetjes worden geboren die genetisch afwijken van de norm, dus bijvoorbeeld langer zijn, of slimmer, of juist minder slim, etcetera. Ik begreep uit de informatie dat dat met jongens meer gebeurt omdat jongens in biologisch opzicht 'expendable' zijn, een (gezonde) jongen kan immers meerdere (gezonde) meisjes zwanger maken. Ik leg het vast veel te kort door de bocht uit, het is alweer even geleden dat ik dit las, maar het klonk aannemelijk en verklaart waarom er meer 'bijzondere' jongens zijn dan 'bijzondere' meisjes, zowel met gunstige als met minder gunstige afwijkingen.
Groetjes
Massi
Verschillend
Het is verleidelijk om uitgebreid te beschrijven hoe mijn jongen (3, druk, niet aanhankelijk, en naar mijn idee kwetsbaar) en mijn meisjes (16 en 0, bijzonder makkelijk, maak me er geen zorgen over) zijn.
Maar waar ik aan moet denken is wat ik op de creche zie. Vanwege dochter van 0, flesweigeraar, zit ik daar vier keer per week in de baby/dreumesgroep te voeden. En wat ik daar zie zijn twee jongetjes van bijna twee die op vriendschappelijke wijze in een continue competitie zijn over wie dat ene speeltje mag hebben, op die ene plek mag zitten, het meeste lawaai kan maken, het sterkste is, etc. Dan zijn er nog wat jongere jongetjes die niets anders doen dan de twee Grote Voorgangers te imiteren. De meisjes spelen rustig, lezen een boekje, zingen een liedje, zitten in een hoekje te wachten tot het geraas van de jongetjes voorbij is.
Ik herken hierin veel van wat de leidsters van mijn zoontje altijd zeggen over zijn gedrag op de creche. De testosteron lijkt al een belangrijke rol te spelen in het leven van de jongetjes. Mijn woeste zoontje kan heel leuk spelen, met meisjes. Met jongetjes wordt het een soort vriendschappelijke oorlog. Meisjes kunnen net als jongens druk, onbesuisd en wild zijn, maar volgens mij neemt een druk jongetje per definitie meer ruimte in beslag (en daarmee bedoel ik ook de hoeveelheid geproduceerd geluid en aangerichte vernielingen) dan een druk meisje.
Oh ja!
Herinner me ineens zoiets wonderlijks. Ik zat alleen op een terras in Amsterdam, aan een straat. Op de hoek zat aan een tafeltje een vrouw met twee kleine meisjes. Zij zaten keurig beiden op een terrasstoeltje, en aten een boterhammetje. Ik heb het een half uur gadegeslagen...
Ze bleken 2j3m te zijn. Ik zou dat met mijn bijna 2-jarigen alleen kunnen doen als hij vastzat in de buggy, en dan ook niet te lang.
Ik zie dit echt niet gebeuren met een jongetjestweeling van die leeftijd! Berber, kom er maar in!
Liora
Massi
"Ze zijn absoluut niet heilig, maar ik ben gewoon na al die jaren nog steeds stomverbaasd dat ze er is/zijn, en dat ik dit allemaal mag meemaken. Ik denk echt niet dat ze op water kunnen lopen, het is meer een soort nederigheid of dankbaarheid (zonder dat ik in een god geloof). Of nou ja, ik kan de juiste woorden niet zo goed vinden. Ze brengen me gewoon veel geluk."
Ik sluit me van voor naar achter bij je aan
Liora
Ik vind het meer een geval van toeval dan dat het bewijst dat meisjes anders zijn dan jongens. Ik had een vriendin met een meisjestweeling. De kinderen konden geen minuut stilzitten en sloopten zoveel dat we van te voren kwetsbare spullen weghaalden, zodat onze eigen kinderen niet met de gebakken peren zaten na een visite.
Jongens zijn anders dan meisjes, dat is een feit, maar iedereen roept nu allerlei karakteristieke punten op waarvan ik vind dat ze ook op het andere geslacht kunnen slaan.
Liora
En mijn dochter zou op die leeftijd al drie keer weggehold zijn van tafel..
Tja
Ik geloof dat onderzoek heeft uitgewezen dat jongetjes als kleine baby inderdaad lastiger zijn (fussier, las ik, het was een Engelstalig boek). Voor mijn kinderen ging dat inderdaad wel op. Dat jongens knuffeliger zijn lees ik ook altijd, maar ik ben gelukkig gezegend met een eveneens knuffelige dochter, maar wat dan wel weer geheel in het plaatje past is dat zoon af en toe wat peper in zijn... moet krijgen om hem in beweging te krijgen terwijl ons tweejarig erwtje om de haverklap "Ik doe't we'" roept. Die is van de onafhankelijkheidsbeweging, dit itt grote broer. Ik weet dat overigens altijd meer aan het leeftijdsverschil, maar nu Massi dit aan sexe koppelt denk ik aan hoe het vroeger thuis bij ons was, en inderdaad: ik was zelfstandiger dan mijn jongere broer.
Maar verder riep ik altijd al dat zoon ook een heel geslaagd meisje zou zijn geweest (praat(te) veel en goed, speelde veel met meisjes, is sociaal en tamelijk zachtaardig) en nu roep ik ook wel eens dat dochter een vrij geslaagd jongetje zou zijn (motorisch sterk, een enorme rausdauer en een stem als een misthoorn). Kattig is ze dan weer wel. Ze krijgt ook regelmatig straf op het kdv, dat gebeurde mijn zoon nou nooit, de braverik
Groeten,
Temet
Zelluf doen
Ik heb een grote zoon en een babydochter dus ik kan nog niet zo heel veel vergelijken, maar ik vind dochter nu al ondernemender dan hij was, en ook gefrustreerd als iets niet lukt. Toen ik zoon kreeg kregen mijn vriendinnen allemaal dochters. Wat een verschil inderdaad met dingen zelf doen. Ze waren er veel sneller mee, ook veel handiger met brood smeren, aankleden en dat soort dingen. Als het aan zoon lag deed ik nog steeds alles voor hem. Ik mag ook alle kleren kopen voor hem, hij vind alles prima. Ik vond hem toen hij klein was een stuk moeilijker dan nu, hij is nu echt een makkie (9). Ik wist niet dat dat een jongens-ding was. En verder heb je ze natuurlijk in soorten, maar spel gaat bij jongens toch echt wel wat wilder vaak en je moet ze een beetje in de gaten houden. Een uur rustig knutselen is er niet bij. Laatst was ik bij een vriendin op verjaardag, allemaal meiden en ze hebben de hele tijd samen buiten gespeeld op de trampo, ging prima, ze bedachten allerlei spelletjes. Zet 10 jongens bij een trampo en een uur later zijn ze allemaal halfdood bezweet en ondertussen ben je toch echt wel 4 keer gaan kijken of alles goed gaat. Ik ben overigens erg blij met een jongen, ik vind het wel leuk hoe zij spelen en met elkaar omgaan, recht toe recht aan. En verder is hij trouwens helemaal niet wild hoor, hij leest superveel, het is meer als ze met een paar jongens zijn. Groetjes!
Ik heb ook altijd het idee dat
de plaats in het gezin meer uitmaakt dan het geslacht.. Volgens mij is de tweede al snel een grotere pieper dan de eerste. Die vna mij weas een meisje en echt pittiger. maar ze moest wel ze had vanaf dag 1 concurrentie!
Mijk
Zoveel karakter
zit er in kinderen, ik herken zoveel bij kinderen terug, zowel bij onszelf als bij kinderen in onze omgeving. Hun eigenaardigheden en karakter zijn toch goed te herkennen als je de ouders ook een beetje kent. Ik vind dus tussen onze twee jongens en 1 meisje dat er veel verschil is in sexe maar nog meer in karakter. Jongste jongen kan prima zelf spelen en zich vermaken maar dat komt met name door zijn rol als jongste (je moet wel). Oudste kan dat niet, die heeft altijd in de verzorging gezeten (lees: wij hebben lang hem 'verwend'). Dochter middelste is zelfstandig maar dat komt vast ook door haar luie broer. Verder is ze stoer met een beetje iets meisjesachtig (wel een roze fiets bijv. maar het is ook een ontzettende rauzer, buitenspelen, tot je oksels in de modder maakt niet uit).
Er is wel iets typisch aan meisjes baby's nl het flesweigeren dat ik hier las. Ik heb nog nooit gehoord dat een jongensbaby dat doet. En ik ken echt veel kleine en ondertussen grotere jongens die lang bv hebben gehad. Maar bij meiden is dat sneller een probleem. Hoe zou dat nou toch kunnen?
Massi
O ja jongens zijn hongerlappen, dat is een groot deel van hun geklaag als baby. Dochter was veel tevredener....
Margriet
Sommige jongens, niet allemaal. De mijne at slecht,allergieen.
Zwakker
Heb weleens gelezen dat jongensbaby's zwakker zijn dan meisjesbaby's.
Ze redden het minder vaak. Ook doen premature meisjes het beter.
Verklaart misschien ook waarom ze wat luidruchtiger kunnen zijn.
Theorie
Ik heb mij wel eens afgevraagd of ik geen gezonde jongens zou kunnen krijgen om de een of andere reden. Onze eerste was een jongetje en tussen en na de zwangerschappen van mijn dochters miskramen. Ik heb er nooit naar gevraagd of dat idee ergens op slaat.
Meisjes in het algemeen
gaan wel moeilijker met elkaar om, althans dat zie ik hier en hoor ik hier veel. Meisjes maken op een gemene manier ruzie, sluiten buiten en zijn kattig tegen elkaar. Van moeders met meisjes en jongens hoor ik ook vaak dat dat goed te zien is. Jongens doen fysiek tegen elkaar en dan gaan ze weer verder (of niet) waar meisjes blijven zagen.
