Hotel

tja

Dat is inderdaad een heel ander probleem. Ik zou er nog eens goed over praten samen. Als hij bij dit idee blijft en blijft schelden, zou ik liever de hele vakantie zonder man doen.

Jeetje...

Ik zou toch op zoek gaan naar een ander hotel, waar je wel een goed gevoel hebt om de kinderen op een eigen kamer te leggen. Zelf zoeken, zodat je het daarna aan je man voor kan leggen als alternatief. Het "bewijs" dat je best moeite wilt doen om bij hem op de kamer te slapen. En inderdaad dit draadje naar "relaties" laten verplaatsen, want dit klinkt niet goed...

En verder, algemeen...

Ik schrik van de heftige reacties hier. Ik ben dus "geschift", m'n kinderen lopen kans net als Madelaine McCann ontvoerd te worden. Ik ben wel een hele slechte moeder dat ik m'n kinderen alleen op een hotelkamer (met 5 en 8 jaar) laat slapen.
Even denken. Alleen in een tentje kan dus ook niet meer, want een aantal jaar terug zijn in Kroatië kinderen 's nachts aangerand in hun tent. Alleen naar school kan niet, want dan verdwijnen er wel eens kinderen. Of ze worden aangereden. Samen naar school trouwens ook niet, dan worden er ook wel eens kinderen aangereden...

En om de vragen van "ook 3 kinderen" te beantwoorden: nee, daar zijn wij niet bang voor. We hebben al vaker met ze in een hotel met tussendeur geslapen, dus we weten inmiddels wel hoe ze reageren. Zolang ze nog wakker zijn, zijn wij ook wakker en worden ze dus indien nodig gecorrigeerd. Als ze 's nachts wakker worden, wat maar zelden gebeurt, zijn ze niet gedesoriënteerd en gaan dus niet over de gangen zwerven. 'S ochtends vroeg ook niet, want dan slapen ze nog. Meestal moeten we ze wakker maken, anders gaan ze wat liggen lezen. Als er toch iets aan de hand is horen we dat via de babyfoon, en ze krijgen instructie over hoe ze met de hoteltelefoon naar onze kamer kunnen bellen. Geloof me, dat vinden ze veel interessanter dan de kamer uitgaan en naar onze kamer wandelen.

En als je twijfelt over die van 5, daar kan ik inkomen. Maar kinderen van 8 en 10 moeten toch wel samen op een kamer kunnen slapen? En die kunnen als het nodig is ook wel even meelopen met de jongste, als dat nodig is.

Extremen

Ik (of liever mijn man gebruikte het woord geschift, dus ik voel me nu aangesproken.

Ik denk niet in rampscenario's van McCann, maar er zijn meer dan genoeg redenen te verzinnen waarom een jong kind een van ons in midden in de nacht in een onbekend land in een onbekend hotel nodig kan hebben.

Voorbeelden uit onze praktijk: midden in de nacht in paniek wakker worden uit een nachtmerrie, overgeven (na een lange autorit, vreemd eten), bloedneus (meerdere keren meegemaakt), in bed plassen, water omgooien, tegen de badkamerdeur opbotsten, lamp omgooien, uit bed vallen, hoofd stoten tegen een raar opgehangen lamp.

Allemaal meegemaakt tijdens hotelovernachtingen. Juist de vreemde situatie veroorzaakt dit. Nu ik erover nadenk: dat we nog hotel namen, zeg

In zo'n geval wil ik om 3 uur 's nachts zelf direct erbij zijn. Ik wil dan niet dat mijn kleuter de gang af moet struinen naar hulp. Of dat het oudere kind een oplossing te vinden.

Wat een narigheid

Ach wat een narigheid. Nee, dat is geen vakantie om naar uit te kijken.

Het (zijn uitspraken dus) komt op mij over als: "Een keus voor de kinderen is een keus tegen mij". Alsof zijn belangen en die van de kinderen tegenover elkaar staan.

Is dat zo, en is dat altijd al zo geweest?

Voor de vraagstelster

Ik wens je veel sterkte toe, want dit probleem gaat inderdaad niet over de overnachting. Hij heeft blijkbaar het gevoel dat jij hem afwijst en dit ziet hij als het zoveelste bewijs.

Ik hoop dat jullie hier samen over in gesprek kunnen gaan, want zo kan het alleen maar van kwaad naar erger gaan.

Kan het ook zijn dat hij deze afwijzing voelt omdat jij meer aandacht aan de kinderen geeft, ten koste van aandacht aan hem, waardoor hij dit zo ervaart?

Indirect gaat dan het gesprek wel over de kinderen, want als jullie een andere opvatting hebben over de aandacht die kinderen zouden moeten krijgen, dan kun je het hier nooit over eens worden.

Maar tihama

(De quote kwam inderdaad uit jouw reactie )

Wij hebben dat soort scenario's nog nooit meegemaakt. Nouja, wel overgeven, maar dat was gewoon over de eettafel, niet in bed. maar via de babyfoon hoor ik het meteen als er iets is, en ben ik ook snel bij ze. Net zo snel als wanneer er thuis iets aan de hand is. We hebben altijd twee kamers naast elkaar, dus dan ben je er zo.

En mijn probleem met dit draadje is ook niet zo zeer dat ik vind dat alle kinderen maar op een eigen kamer moeten slapen. Tuurlijk niet, doe waar je je zelf goed bij voelt, en iedereen kent z'n eigen kinderen het beste. Maar ik vind het erg veroordelend naar ouders die hun kind wel op een andere kamer laten slapen. Alsof het om borstvoeding of werkende moeders gaat. (Waarbij je misschien zou verwachten dat ik als langvoedende, niet-werkende moeder m'n kinderen juist heel dicht bij me zou willen hebben. Hmm..,interessant. )

brandalarm, een regels hotel

Ik heb zelf in de afgelopen 5 jaar ofzo al 2x meegemaakt dat in een hotel 's nacht het brandalarm ging en er (eventjes, want beide keren vals alarm) ontruimd werd. Sta je daar in je pyjama (als je die al bij je hebt) midden in de nacht op straat. Was beide keren in het buitenland en ik was op zakenreis (dus alleen, zonder kinderen), maar ik zou in zo'n geval toch niet graag eerst mijn kinderen uit een andere kamer willen gaan halen. Laat staan dat ze dan zelf in paniek raken of zonder mij naar buiten gaan ofzo.
Verder herhaal ik nog maar een keer: mag het eigenlijk wel, van hotels? Zijn zij niet aansprakelijk voor minderjarigen alleen op een kamer? In de VS mocht het dus absoluut niet, van alle hotels waar wij waren.

Maar

Die kleuter is niet alleen. Er is ook een kind van 10 bij. Dus die kleuter hoeft helemaal niet alleen over de gang te zwerven. Die maakt gewoon broer of zus wakker en die nemen kind dan mee naar de kamer van de ouders of bellen even.
Maar goed hier gaat het allang niet meer over. Ik vind het in theorie allemaal best kunnen dat ze samen liggen maar als jij je er niet goed bij voelt dan zou ik verwachten van je man dat hij niet moeilijk gaat doen over een enkel nachtje. Als iemand daar al compleet overstuur van raakt dan zijn er wel wat meer ernstige problemen dan waar de kinderen slapen.

Tijgeroog

Je reageert wat overtrokken, het gaat hier NIET om twee kamers naast elkaar (een tussendeur eventueel) en dan moet je nog maar hopen dat je babyfoon werkt.

De meesten hier denken helemaal niet naar die Madeleine, is ook onzin, dat is 1x gebeurd. Er kunnen heel veel andere hele vervelende dingen gebeuren en dat jij die niet hebt meegemaakt zegt toch helemaal niets. Ik zou nooit mijn kinderen in zo'n vreemde omgeving alleen laten op die leeftijd.

Hoezo afwijzing?

Ik lees dit draadje net met verbazing. Een man die zich afgewezen voelt, omdat hij één nachtje van de vakantie niet met zijn vrouw op één kamer slaapt.
Voor ons zou het niet eens een vraag zijn de kinderen bij elkaar of wij gescheiden om de kinderen niet alleen te laten.
Allebei zouden wij kiezen voor gescheiden slapen om de kinderen niet alleen te laten en hen het veilige gevoel te geven van een ouder dichtbij. Ligt ook aan de omstandigheden, oudste slaapwandelt af en toe, jongste heeft regelmatig 's nachts heftige bloedneuzen.
12 en 9 jaar oud zou ik ze in een vreemd hotel niet samen op een kamer doen.
Ook de eerste nacht op een camping slapen ze altijd bij ons in de vouwwagen, als ze een dag de camping hebben verkend gaan ze de tweede nacht in hun eigen tent.
Na een incident met een vleermuis in de kindertent hebben we afwisselend ook bij de kinderen in de bijzettent geslapen om de kinderen weer het vertrouwen te geven dat het "veilig" was.
Vakantie moet voor alle gezinsleden leuk en gezellig zijn, als dat alleen kan door als echtpaar af en toe op te splitsen dan moet dat maar.
Ik kan mij ook voorstellen dat pubermeisjes liever met hun moeder op de kamer slapen dan met hun kleine broertje.
Zelf voor activiteiten tijdens de vakantie is splitsen soms beter dan alles samen willen doen. Zeker met een zoon en een dochter komt er een punt dat zoon met papa naar het dichtbij gelegen automuseum wil en dochter liever wil winkelen in het zo gezellige oude centrum van het oude?... In ons gezin geen enkel probleem.

5 personen

Wat naar zeg. Hij heeft dus nog een trauma van vorig jaar.

Er zijn ook hotels met familiekamers voor vijf personen. Je kan ook daar nog naar zoeken.

Jij wil niet 's nachts thuis komen. Logisch dat wil ik ook niet. Is vroeger vertrekken een optie zodat je eerder thuis komt?

Wat wil je man wel? Heb je het met het besproken? Kijk naar de route en de reistijd en bekijk dan samen naar een goede plek om de reis te breken en zoek daarna naar een fatsoenlijk hotel en niet het allergoedkoopste op een vreselijke locatie. Wij doen dit al jaren maar wij kiezen niet voor een hotel (behalve als wij op wintersport gaan) maar kiezen voor een camping. Zo blijven wij deze vakantie op de weg terug nog een paar dagen in de Jura (drie nachten maar had ook twee kunnen zijn). Wij bezoeken dan nog even de watervallen van Herisson. Zo is onze terugreis onderdeel van de vakantie.

Op reis

Het had mijn man kunnen zijn, althans die kan ook soms zo absoluut onredelijk en emotioneel reageren op dingen/situaties/opmerkingen die je totaal niet snapt.

Het blijkt dus dieper te zitten (zat er dik in).

Ik weet niet of jullie wat aan jullie relatie in zijn algemeenheid proberen te doen? Dat is sowieso wel zinvol (als je nog hoop hebt, of eigenlijk anders gezegd: als je zelf het nog wil proberen beter te maken).

Als hij alles wat je doet en zegt verkeerd uitlegt is het wel moeilijk (weet ik uit ervaring).

Hebben jullie altijd problemen of gaat het met golven/periodes dat het beter gaat en dan weer meer stress?

Als je weet hoe je hem minder gestresst (en daarmee onredelijk) kunt krijgen, bijv. door iets met hem te gaan doen wat hij leuk vindt (film, sauna, uiteten, fietsen, wat dan ook), hem even wat meer aandacht te geven, meer naar zijn beslommeringen te vragen, of juist door hem lekker zijn eigen gang te laten gaan, dan krijg je hem misschien in een relaxtere stand. Op zo'n moment zou je misschien voorzichtig nog even het onderwerp aan kunnen snijden en kunnen uitleggen dat het feitelijk over 1 nacht gaat, terwijl jullie de hele vakantie gewoon samen op een kamer slapen (daar ga ik dan vanuit).

En dat je hem dus niet afwijst, want dan zou je de hele vakantie niet met hem op een kamer willen! En dat je in deze specifieke situatie de kinderen gewoon te jong daarvoor vindt, dus dat het opsplitsen voor 1 nachtje noodgedwongen toch wel kan?

Wie weet lukt het om hem tot rede te krijgen - lijkt nu vooral een erg emoitioneel beladen onderwerp. De tip om vroeger (bijv. 4 uur 's ochtends te vertrekken - doen wij ook vaak! - en dan vroeger thuis te komen, is trouwens misschien toch een goede als het op deze manier echt niet lukt?

Heel veel sterkte.

Vlinder72 (ot)

Http://www.montagnes-du-jura.fr/nl/grot-van-baume-les-messieurs/

Tip voor een spannend bezoek aan deze indrukwekkende grot waar ook vleermuizen voorbij schieten trouwens naast de ingang een waterval wat je doet denken aan de rijstvelden in China . En een schiterende wandeling naar boven, echt een aanrader.

Och jee...

Ik kan me voorstellen dat je helemaal geen zin hebt in de vakantie...

Is dit soort gedrag structureel?
Is dit verhaal topje van de ijsberg?
Misschien een idee om in Relaties van je af te schrijven?

Eerlijk gezegd zou de man die mij aanspreekt met kutwijf me à la minute kwijt zijn, maar goed...

Flanagan (o.t.)

Dank je wel. Die grot komt op mijn lijstje. Een van mijn kinderen is dol op watervallen en de oudsten twee vinden grotten geweldig. De vleermuizen zijn een leuke bonus.

Volgens mij

heb jij een heel ander probleem met je man, dan alleen de discussie over splitsen of niet. Er lijkt een fundamenteel verschil te zijn in de wijze waarop jullie in de relatie staan en met elkaar om (laten) gaan. Lijkt me een ding dat aandacht nodig heeft.

Op de leeftijd van jullie kinderen zou alleen op een kamer voor ons (ik weet zeker ook voor mijn man) geen optie zijn als die niet geschakeld met tussendeur was. Oudste is niet oud genoeg om enige verantwoordelijkheid te nemen als er iets is. Zelfs als oudste een verantwoordelijk kind zou zijn, vind ik nog niet dat ouders deze verantwoordelijkheid moeten geven.
In Amerika hebben we toen 12-jarig en 10-jarig kind wel twee nachten samen in een kamer schuin tegenover ons laten slapen (itt anderen in deze draad werd ons niet gemeld dat dit niet mocht), maar wel met toegangskaart van onze kamer hun bezit en toegangskaart van hun kamer bij ons. 4-jarige sliep iig bij ons. Kinderen van 12 en 14 mochten bij ons ook niet alleen in een hut toen we op een veerboot overnachtten en beide hutten wel op dezelfde verdieping lagen, maar vele gangen van de onze verwijderd.

Aagje

Familiekamers idd

Wij hebben er ook drie en langs de snelweg hebben wij weleens familiekamers voor ons vijven geboekt. Of bij zo een hotel met kaartjes uit de muur een 4 persoons-kamer en dan een matje voor de jongste. Bij een vakantiehuisje slepen we regelmatig met matrassen om de verdeling zo te krijgen dat iedereen blij(er) wordt.

Misschien is de overnachting niet echt het probleem (wel in het praktische natuurlijke), en ligt daar dan ook niet de oplossing. Samen met je man misschien een avondje weg, lekker eten en dan nog eens bespreken? Wij, mijn en man en vooral ik zijn vaak constructiever in zo´n publieke setting,

Succes!

Wat vervelend

deze situatie, maar ik zou de kinderen ook niet alleen laten slapen. Bij ons gebeurde dit volgens mij voor het eerst toen ze 10 en 12 waren, in een rustig hotel, stuk van de snelweg af. Ik moet ook zeggen dat mijn vriend er minder bezwaar tegen had om ze apart van ons te laten slapen, die is toch minder bezorgd.

Echt niet

Ik zou ze echt niet alleen laten slapen. Is het niet mogelijk om een hotel te boeken van de snelweg af. Wij hebben ooit in Oostenrijk met z'n vijven op één kamer geslapen. Het was een 4-persoonkamer maar er werd een bed bijgezet. Het was wat krap maar we paste wel met z'n vijven op één kamer. Ik zou geen oog dicht doen. En ik vind 10 jaar echt te jong om de verantwoordelijkheid voor zijn broertjes/zusjes op zich te nemen. Mocht er iets gebeuren (en ik weet dat de kans klein is) dan blijft het schuldgevoel er altijd.