Is dit gek? [Wil ik een kind?]

Angst

Ik herken het niet, maar ik heb dan ook kinderen. Ik vraag me wel af hoe het komt dat je zo bang bent om de aandacht van je vriend te verliezen.

Tsjor

Wat is je eerste gevoel op deze stelling

je zal nooit een kind krijgen.

Is toch niet gek?

Ik ken heel veel mannen die getwijfeld hebben over kinderen om precies dezelfde reden. Ik vind het ook geen irreële angst. Ik ken ook vrouwen die hun man de eerste periode na de geboorte van hun kind (te) weinig aandacht hebben gegeven. Andersom ken ik het niet, maar dat zou ook best kunnen.

Manda (e.a.)

Manda, ik las de titel van je berichtje niet...en las aanvankelijk dus alleen jouw eerste regel. Ik schrok me kapot, dacht ook heel vreselijk over de persoon die dit berichtje had geplaatst (jij dus). Las daarna jouw tweede regel en ik denk te bedrijpen wat je bedoelt...dank je.

Voor de anderen, ik weet hoe mijn vriend is met de kinderen (babies) van onze vrienden en kennissen. Hij kan er bijna verliefd naar kijken. Als ik dit zie, word ik zelf best onzeker, ook omdat ik er zelf niks voel
Ik heb persoonlijk heel weinig met babies. Dat speelt misschien ook een rol. Verder zijn er niet veel aantoonbare redenen waarom ik die angst zou hebben.

Oh jammer

nou want kijk, 'stel dat je zo'n bericht zou krijgen, wat is dan je eerste gevoel daarbij ?

Toen ik min of meer zo'n bericht kreeg (lang geleden toen ik nog geen kinderwens had) toen ging er direct een knop om. Mijn reactie was: Mooi niet want ik wil absoluut wel een kind !

Andere kinderen

ik vind kinderen van anderen nog steeds niet zo leuk. Sinds ik zelf kinderen heb, kan ik me wat meer inleven, maar daarvoor vond ik ze maar kleffe rare wezens, en zat ik ook niet te zwijmelen bij een baby. Dus, je kunt uit wat je van andere kinderen vind, geen conclusies trekken. (ik zat dus volop te zwijmelen bij MIJN baby's )

Verder zijn baby's natuurlijk niet echt heel lang baby. Wat vind je verder van kinderen?

En hoe stel je je leven voor over zeg, 10 jaar, zonder kinderen? Denk je dat je dan een tevreden gevoel hebt over je leven, of ben je bang dat je denkt iets gemist te hebben? En gaat jullie relatie het overleven als je het niet probeert, en zo niet, kun je daar mee leven?

Wat betreft jaloezie, dat kan. Maar kun je geen concrete afspraken maken met je man over tijd alleen met jou? Bijvoorbeeld, 1 keer per week oppas, en dan samen iets doen. Het leven van een koppel hoeft niet op te houden met kinderen. Ik zelf heb niet zo'n behoefte aan tijd met manlief alleen, maar hij wel, dus we gaan zo ongeveer elke 2/3 weken naar een restaurant samen. Hij vindt het belangrijk, dus dan vind ik het geen probleem om daaraan mee te doen.

Mijn persoonlijke eye-opener

Ik raakte ongepland en enigszins ongewenst zwanger. Ik stond eigenlijk voor de keus het kindje alleen te krijgen of abortus te plegen. een goede vriend was toen ook discussiepartner. Ik stelde ook dat ik niet zo'n baby-mens ben. Het doet me niets, heb ook nooit de behoefte gehad er eentje vast te houden ofzo. Hij kwam toen op een gegeven moment met de opmerking: maar Jons, het BLIJFT geen baby!
En toen viel voor mij een kwartje. Ik vind peuters namelijk WEL heel erg leuk (nu, 4 kinderen later, vind ik de peutertijd nog steeds de leukste, denk ik).

Misschien dat jij met zo'n opmerking ook iets anders naar je situatie kunt kijken?

Ik wens je sterkte met je overwegingen!
Jons

Mijn eye-openers (en manda's vraag)

Ik heb heel erg lang getwijfeld over wel of geen kind, veel te lang. Er waren voor mij een paar dingen die belangrijk waren om te beseffen en die bij de beslissing hielpen:
- Ik ging er lang van uit dat je moet kiezen voor "kinderen krijgen", een gezin worden (zo'n Brinta-gezin") en dat past(e) helemaal niet bij mij. Ik ging er van uit dat één kind zielig zou zijn. Tot ik me bewust werd van deze gedachten en ging uitzoeken hoe dat nou zat met enigskinderen. Ik geloof dat ik bij Ouders Online een onderzoek las dat enigskinderen gemiddeld iets gelukkiger en iets intelligenter zijn dan kinderen uit een groter gezin. In ieder geval: één kind is niet zielig, maar prima mogelijkheid. Dit was echt een eye-opener voor mij. Meer kinderen leek (en lijkt) mij veel te druk, niet bij mij passen. Wij zijn nu heel gelukkig met één kind.
- Ik was ook bang dat ik het niet zou kunnen. Ik heb me namelijk nooit voor baby's geïnteresseerd en vroeger ook nooit op kinderen opgepast of zo. Ik was dus echt bang dat ik bijv. geen luier om kon doen, dat ik een rare vrouw ben die dat niet kon. Maar ja, als je daar rationeel over gaat nadenken, dan kun je wel bedenken dat je best kunt leren om een luier om te doen, en dat het waarschijnlijk lang niet het moeilijkste zal zijn. Ik voelde me dus gewoon niet "vanzelf" in de moederrol passen, maar weet je, dat hoeft ook helemaal niet, en bovendien heb je genoeg tijd om je "bij te scholen". En zo moeilijk zijn de meeste dingen niet, en ook hoeft het allemaal niet perfect.
- Manda's vraag vind ik een goede. De doorslag gaf voor mij dat ik merkte dat als ik fantaseerde over mijn leven en me bedacht dat het niet (meer) zou lukken om een kind te krijgen, dat ik merkte dat ik verdrietig werd. Ik concludeerde: zoiets zegt meer dan een heleboel woorden of argumenten.

Anoniem,

Je zegt dat je bang bent controle te verliezen als je kinderen zou krijgen. Dat gaat gebeuren. Er groeit iets in je lichaam, dat jouw lichaam stuurt. Je krijgt te maken met een bevalling waarin overgave een feit is. Daarna wordt een tijd lang je leven gestuurd door een krijsend wezentje. En daarna verlies je de controle over je kind. Het gaat lopen, en fietst op een gegeven moment de straat uit.
Inderdaad om nachtmerries van te krijgen. Maar het wonderlijke is, dat dat 'monstertje' in je buik, en later dat krijzend,piesend,poepend wezen, een mens blijkt te zijn. Niet onmiddelijk, maar door de jaren heen ontdek je dat het een mens is. Een mens om van te houden, te knuffelen, mee te spelen en te lachen. Diepe gesprekken houden en helpen met huiswerk. In het begin geef je je lichaam, en daarna bijna alle tijd en energie die je hebt. Je investeert heel veel. En langzaam krijg je steeds meer terug.
Controle verliezen? Ja. Maar dat blijkt niet het einde van de wereld te zijn. Er zit nog een wereld achter.
Bij ons wilde mijn man graag kinderen, ik niet. Hij heeft me overgehaald. En ik ben hem dankbaar.
Wat betreft jaloezie op de baby, het blijkt dat een hart oneindig uit te rekken is. Dus, als je man van jullie kind gaat houden, is er nog genoeg ruimte in zijn hart voor jou. Tijd is wat anders. Maar daar kkun je afspraken over maken.
Veel sterkte met je keus. Bellefleur

Baby's van een ander

die doen me meestal weinig.
Mijn partner was/is altijd wél heel enthousiast over andere kleintjes. Als hij ze op schoot neemt, worden ze stil, bij mij gaan ze juist huilen.

Maar een eigen kind is volslagen anders dan elk ander kind. Ik zou je gunnen dat je nú vast wist hoe anders, maar ja, dat is onmogelijk. Ondervinding is de beste leermeester.

Inderdaad verandert je relatie als er een kind wordt geboren. De eerste tijd is heel intensief. Verwacht niet dat je 'de draad oppakt en verder gaat' want alles wordt anders. Dat is spannend / zeker voor een control freak.

Veel sterkte en wijsheid!

Ook gehad

Ik heb iets vergelijkbaars gehad als jij, ik dacht ook dat ik niets met kinderen had, ik voelde ook nooit iets bij het kind van een ander, en ik dacht alleen maar dat ik al mijn vrijheid zou kwijtraken met een kind. Mijn man wilde best, maar ik wilde niet.

En toch was ook mijn "Manda-stelling-reactie" positief. Oóit wilde ik natuurlijk wél een kind. Alleen niet nu.

En inderdaad, toen ik dat eens wat bewuster probeerde te maken: 'ooit wil ik wel een kind, en het juiste moment zal vast nooit komen', toen heb ik mijn strakke controle wat los gelaten. Heb ik meer een houding aangenomen van: laten we gewoon eens kijken wat er gebeurt. Gestopt met de pil, condooms gebruikt, zodat je ook een keer kunt kiezen ze weg te laten.

Nou ja, toen was ik natuurlijk binnen no-time zwanger.

Het was alleen niet zo dat toen meteen de roze wolk begon. Ik bleef heel mijn zwangerschap bang. Dat het mis zou gaan, of dat ik het niet zou kunnen, of dat het enorm zou tegenvallen, zo'n kind. Ik was wel blij met de zwangerschap op zich hoor, maar niet meteen. De eerste twee dagen na de positieve test was ik helemáál niet blij.

En toch is het zoals men zegt: het duurt negen maanden om een kind te krijgen en dat is niet voor niets. Stapje voor stapje wen je eraan, leef je er naartoe. Toen mijn kind voor het eerst ging bewegen, midden in de nacht, en ik dat voelde, toen was ik euforisch van geluk. En langzaamaan nam dat de overhand en werd ik ook nieuwsgierig en raakte ik ook in positieve zin "in verwachting".

Het einde van mijn zwangerschap was helemaal niet leuk, ik kreeg zwangerschapsvergiftiging, moest weken het ziekenhuis in, en de bevalling werd voor mijn gevoel gemedicaliseerd, alsof het niet meer mijn eigen zaak was, het kind en ik. Maar uiteindelijk heeft dáár de bevalling zelf weer een kentering in gebracht. Hoe pijnlijk ook, ik vond bevallen echt magistraal. Kijk eens wat er gebeurt! Kijk eens wat ik doe! De geboorte van je kind gaat gepaard met een aardverschuiving, maar dat werkte ook heel letterlijk door op mij. Ik had het gevoel dat ik daarna alles aan kon. (Dit is trouwens wel erg cliché hoor, en het kan ook heel anders gaan natuurlijk, maar bij mij werkte het wel zo).

Ja, en daarna was alles goed. Ik bleek ineens enorm goed te kunnen relativeren, dat had ik nooit van mezelf gedacht. Dingen bleken gewoon geregeld te kunnen worden (kinderopvang bijvoorbeeld, en dan zit je ineens zomaar de hele dag op je werk, zonder kind, hoe bestaat het!). Grote zorgen die ik voorheen had, waren er helemaal niet meer. Zorgzaamheid om mijn kind was er voor in de plaats gekomen, en een sterk gevoel van 'wij kunnen dit aan'.

Dit alles is natuurlijk geen garantie dat het bij jou ook zo gaat, maar ik wil je wel zeggen: heb vertrouwen. Jij bent niet de enige die de controle heeft als er een kind komt. Er worden grote krachten in werking gesteld, zowel bij de zwangerschap als tijdens de bevalling als daarna, en als je die kunt voelen besef je dat alles relatief is en dat je er maar het beste enorm van kunt gaan genieten.

Ik doe dat inmiddels al 12 jaar, en 3 kinderen later
Het wordt alleen maar meer en beter. (Nou nee, niet meer kinderen hoor, dat niet .

Margje

Anekdote

Ik stond op de roltrap van de V&D om op het dakterras een kopje koffie te drinken. Buiten, omdat het het kind een huilbaby was. Dan hadden de anderen niet zoveel last van het gekrijs. Op de roltrap stond een oudere mevrouw, type oma met grijze krulletjes. ze keek vertederd naar het kind, en zei: 'geniet er van. Nu is het nog leuk'. Ik dacht toen, mijn god, wordt het nog erger dan dit? Waar ben ik aan begonnen!
Dat kind is vorige week 11 geworden. En die oma heeft toch zo gruwelijk ongelijk gekregen! Het wordt namelijk nog elke dag leuker.

Overigens

nog eentje om je wakker te schudden: stel dat je het wel wil dan hoeft het niet te betekenen dat het ook meteen lukt. Dat is ook iets om je bewust van te zijn, misschien duurt het dan nog wel een paar jaar voordat het lukt, dat kan zomaar.

Sterke voorkeur

ik ben bij baby's heel kieskeurig, of ik vind ze om op te vreten (optillen en aaien, meenemen hoeft niet worden ingepakt) of ik vind het onaantrekkelijke kwijlende wezentjes die ik slechts wat bemoedigend aan kijk. Eigenlijk heb ik dat met andere kinderen ook, of een voorkeur of ik heb er aversie tegen.

Ik heb nu al een paar jaar een 3e kind, mijn half inwonende buurkind 'hib'je', die nu regelmatig ook met haar 2 brusjes hier de boel overneemt (en dan zit ik dus met 5 kinderen huis van 0 tot 10 jaar !). Ik vind hib regelmatig stront vervelend maar ik kwam laatst tot de conclusie dat ik haar ook echt lief heb "kom &^%^$ niet aan mijn hib !"

Ik heb ook een ander buurtkind waar ik echt helemaal niets mee heb, niet dat dat kind er iets aan kan doen natuurlijk, ik word al moe als het tegen mij aan praat.

Hier ook

Ik wilde ook 'ooit' wel een kind, maar niet nu. Had niks met baby's, zag mezelf ook helemaal niet als moeder. Totdat ik heel rationeel de knoop heb doorgehakt dat als mijn man en ik kinderen wilden, we dat dan gezien mijn leeftijd zo snel mogelijk moesten proberen voor elkaar te krijgen.

Als jij je voorstelt dat je straks 65 bent en geen kinderen hebt en je voelt je daar onprettig bij, dan zou ik er toch nog eens goed over nadenken.

Chris

Reactie

Bedankt allemaal voor jullie serieuze reacties.

Manda, ik denk dat de stelling juist goed is overgekomen, vooral omdat ik het kopje niet had gezien reageerde ik voor mijn gevoel heel primair. Ik denk dat als iemand me dat zo zou zeggen, ik enorm zou schrikken. En daar schrok ik dus zelf van Begrijp je? Toch een soort eyeopener was het dus wel.

Ik weet dat de babytijd voorbij gaat en ik hoor van meer mensen dat je natuurlijk je eigen kind wel leuk zal vinden, ook als je helemaal niet zo van kinderen houdt. Ik las afgelopen week in de Linda een interview met brompot Maarten van Rossum die alleen zijn eigen kinderen leuk vond, maar ook niet toen ze nog in de "larvale" fase waren. Verschrikkelijk toch )
Mijn moeder zegt wel eens dat hormonen ook een groot deel van het werk op zich zullen nemen.

Ik denk dat mijn vriend het nooit hardop zou zeggen, maar ik weet bijna zeker dat hij het vreselijk zou vinden om nooit vader te worden. Ik weet gewoon dat hij het zó graag zou willen. En ik zou het verschrikkelijk vinden als ik hem daardoor zou kunnen kwijtraken (ook al zegt hij dat hij me daarvoor nooit in de steek zou laten). Hij zou ook een fantastische vader zijn, de allerbeste die ik maar zou kunnen bedenken.

Ik houd mezelf voor dat ik niet een kind moet willen omdat ik straks oud word en dan misschien niemand meer heb. Ik ken voorbeelden van kinderen die zijn geëmigreerd en/of die gebroken hebben met hun ouders. Maar dat laatste moet natuurlijk ook geen reden zijn om het niet te doen. Je kan rampscenario's blijven verzinnen.

Ik denk dat het voor mij al een soort van overwinning zou zijn als ik een keuze zou maken. Dan moet ik inderdaad nog maar zwanger zien te worden, maar de keuze op zich zal me ook rustiger maken.
En wat ik nu doe is blijven wachten tot het niet meer kan (ik ben trouwens 33, bijna 34).

Misschien moet ik ook wel heel rationeel een knop omzetten en zeggen: we gaan er voor en zien wel waar het schip strandt. Maar het blijft zó eng!

Groetjes.

Nog iets

Mijn man was degene die graag een kind wilde, en ik heb tot de 9e maand gezegd "maar ik heb helemaal geen moedergevoelens!". En toen de kleine er eenmaal was, kon ik nergens anders meer over praten, ahem. (da's gelukkig ook weer over gegaan).

Over 10 jaar

Ik heb altijd gezegd, misschien over een jaar of tien... Tot ik 32 was en besefte dat ik dat niet meer kon zeggen. Toen zijn we toch maar in het diepe gsprongen en met de pil gestopt, ook hier geen twijfels bij manlief maar alleen bij mij.
Het duurde nog 6 jaar voor zoon werd geboren, en het eerste jaar moest ik echt wel heel erg wennen, maar nu (zoon is bijna 5) is het elke dag genieten, geen spijt achteraf
Lionne

Kijk

ik heb een foto waar ik met mijn 2 dochters op sta, soms schrik ik mij rot, dat dat echt waar is, dat ik dat ben en dat dat mijn kinderen zijn, dat die zomaar van mij zijn en niet van iemand anders en dat ze ook kwetsbaar zijn, zo eng.

Sávonds als ik zelf naar bed ga loop ik nog even die kamers in, liggen ze daar te slapen, adem te halen en dan hoop ik elke avond dat ze een lang gezond en vrolijk leven zullen hebben met veel liefde en geluk en dan weet ik dat er niets belangrijkers en mooiers is dan mijn kinderen. Echt daar kan geen kerel, succes en materiale zaken tegen op.

het zou werkelijk dood zonde zijn geweest als ik ze niet had gekregen, ze zijn echt zo ontzettend geweldig

Liefde partner

Hoi anoniem

Kinderen krijgen is inderdaad een hele verandering in je leven. Maar ook een hele mooie. Maar bedenk dat je partner ook meer van je gaat houden als je samen een kind hebt. Het voelt ook als een heel mooi kado wat je aan je partner geeft en wat de band tussen jullie versterkt. Samen kinderen hebben versterkt ook je band omdat het iets is van jullie samen en waar je allebei heel veel van houdt en interesse in hebt. Ik had zelf ook geen band met kinderen onder de 4. maar ik hield wel meteen heel veel van mijn eigen kinderen. Maar een echt babymens ben ik nooit geworden en ik vind ze nu extra speciaal als pubers.

succes

saar

Nou...hier toch een beetje anders.

ik vind dat het hier toch wel licht roze wordt voorgesteld allemaal. Even een tegengeluid. Na de geboorte van ons kind ervaar ik toch regelmatig een verwijdering tussen mij en mijn eega, door de zorg voor ons kind, de aandacht en tijd die het vergt en het gebrek aan mogelijkheid om spontaan dingen te doen met zijn tweetjes. En in periodes van grote afstand kan ik, eerlijk gezegd, ook wel met enige jaloezie kijken naar de tijd en liefde en aandacht die hij dan wel voor ons kind heeft. Als hij uitgebreid met haar knuffelt als hij uit zijn werk komt en ik alleen een kusje krijg. Dat klinkt ontzettend kinderachtig, ik zit er ook niet werkelijk mee, maar dat is iets wat zeker anders is dan voor die tijd, toen ik de enige vrouw in zijn leven was. Er is er gewoon eentje bij, eentje die veel aandacht en tijd vraagt en dat ook verdient. Soms, ook door werk en andere bezigheden, moet ik soms meer dan 3 dagen wachten voor ik het ergens met mijn man over kan hebben wat me dwars zit, dat was vroeger niet zo.
We zijn al heel lang niet meer zo vaak 'samen' als we waren voor ons kind er was. Natuurlijk, de gezamenlijke liefde voor ons kind is geweldig, en het ouderschap meestal ook, maar dat hele intieme "wij samen tegen de hele wereld" heb ik al een tijd niet ervaren en dat mis ik best wel.
Ik kan me dan ook voorstellen dat in sommige gevallen het ouderschap voor een dusdanige verwijdering kan zorgen dat mensen uiteindelijk uit elkaar gaan. Het vergt echt wat van je, je zit heus niet de hele dag elkaar met stralende ogen aan te kijken.

Lidie, hoe oud is je kind?

..want mijn kinderen zijn op de basisschoolleeftijd en wat mij betreft is er nu ruimte zat voor onze relatie.

Jij schetst het als een taart die in steeds kleinere punten wordt verdeeld naarmate mee mensen moeten delen.. ik heb eerder het idee dat na de inspannende baby/dreumes-tijd de taart gewoon groter wordt. Er is meer liefde in huis.

Rodebeuk

ons kind is ruim 5.
Het is wel waar, dat het beter gaat nu ze wat ouder is.
En je hebt gelijk, er is meer liefde in huis. Meer lol ook. Het is gewoon gezelliger.
En ik moet ook eerlijk zeggen dat het ook komt doordat zowel mijn eega als ik nogal ambitieus zijn en ook veel tijd in ons werk steken. Helaas blijft het stukje "ons" daardoor wel vaak liggen. Ik vind dat lastig.

Angst

"Misschien moet ik ook wel heel rationeel een knop omzetten en zeggen: we gaan er voor en zien wel waar het schip strandt. Maar het blijft zó eng!"

Als je voor de drempels van angst blijft staan, zal je nooit weten wat daar achter ligt.

Hoi Anoniem,
Ik was van mijn beide kinderen ongepland zwanger, en begrijp jou angst. Ik Heb nooit de keuze hoeven maken om zwanger te gaan worden, en ik denk dat ik dat dan ook niet gedurft heb. Aan de andere kant, mis ik dat. Want ik heb nooit het gevoel gekent, om samen met mijn partner voor een kindje te gaan. Het samen eraan "klussen", de spanning ofdat het gelukt is, samen helemaal gelukkig zijn als de zwangerschap een 2de streepje geeft, samen spulletjes uitzoeken, en kleertjes kopen.
Na de geboorte van mijn oudste, was ik helemaal verliefd op haar, en idem bij mijn jongste.
Wens je veel plezier, met het al dan niet , omzetten van een knop.
Liefs Aura