Jeugdzorg ervaringen
Beste lezer,
Ik heb mijn dochter nooit gezien en is nu 14. Bijna 15. Ik weet dat ze mij al een paar jaar zoekt. Maar ik ben dus gaan nadenken en heb gekozen voor jeugdzorg. Om dit goed te begeleiden. Haar welzijn staat voorop en wil dit gewoon goed aanpakken. Ik had ze maandag avond gemaild en dinsdag ochtend werd ik al gebeld voor 11 uur door jeugdzorg. Via een 06 nummer van een dame. Binnen 10 min waren wij klaar met het gesprek en ging direct mensen inschakelen. Ze melde dat ze over 2 weken of langer zou terug koppelen. Gaat dat altijd zo snel? Ze vroeg niet eens mijn contact gegevens of vroeg door wie ik exact was. Wel vroeg ze 3x... Wat wil je van ons. 3x... En zouden ze dan al een dossier hebben van mijn dochter en ik? Of is dit normaal?
Ik wil ook trainingen volgen hoe is "vader" moet zijn omdat ik zelf geen kinderen buiten haar heb. Want dit gaat nog wel een hoop gesprekken worden ben ik bang.
Biovader schreef op 28-11-2025 om 08:31:
[..]
Ja dan word ik mogelijk wel herkenbaar. Iedergeval wist ik niet dat ik toen autisme had. En heb veel tijd nodig gehad om dat een plekje te geven. En al het gedoe er omheen. Dat maakt wel even een verschil.
In veel berichten lees ik hoe moeilijk het is voor jou, je autisme en die oma en hoe jong je was en de tijd die je nodig hebt, de therapie, het gedoe....
Maar, hoe was het voor je dochter...?
Peaches schreef op 28-11-2025 om 08:54:
[..]
Dit vind ik wel een belangrijke. Mijn man heeft ass en een van mijn grootste frustraties is dat hij nooit echt gemeend sorry kan zeggen. Hij begrijpt gewoon niet dat iets dat hij met de beste bedoelingen deed, of niet anders kon, een ander pijn kan doen. Dus wat krijg ik dan als 'excuses'? Een lijst redenen waarom hij deed wat hij deed. Dat helpt totaal niet, maakt het alleen maar pijnlijker. Ik lees dit ook in de reacties van TO. Dus TO: probeer open te staan voor haar perspectief, los van hoe jij het ervaren hebt. Haar vader was er niet. Ze heeft hem jaren gezocht, maar kreeg geen contact. Dat is enorm pijnlijk.
Dat ik ook moeten leren en gaat erg goed nu. Ik doorzie mijn acties erg goed tegenwoordig. Beter dan 15 jaar terug. En ben niet perfect maar ik leer wel.
Yumi schreef op 28-11-2025 om 10:15:
[..]
In veel berichten lees ik hoe moeilijk het is voor jou, je autisme en die oma en hoe jong je was en de tijd die je nodig hebt, de therapie, het gedoe....
Maar, hoe was het voor je dochter...?
Ook zwaar. Dus ik heb daarom ook steun gevraagd hoe ik dit het beste voor haar kan doen. Dus ik snap jou vraag heel goed en daf is ook waar ik mij goed in aan het verdiepen ben. Maar daarom probeer ik het te snappen. Tips te vragen. Haar te snappen. Te verplaatsen in haar. Maar soms moet je dan hulp inschakelen want dan heb je iemand nodig die een spiegel voor kan houden.
Biovader schreef op 28-11-2025 om 10:47:
[..]
Dat ik ook moeten leren en gaat erg goed nu. Ik doorzie mijn acties erg goed tegenwoordig. Beter dan 15 jaar terug. En ben niet perfect maar ik leer wel.
Dat zie ik hier niet zo terug.. ja, je doorziet je acties misschien. Maar kun je ook accepteren dat jouw acties een ander pijn kunnen doen? Ook al bedoelde je het goed, ook al kon je niet anders, ook al had je het zelf zwaar, ook al doet een ander het slechter, ook al heb je duizend redenen. Kun je spijt voelen en uitdrukken voor je acties als die een ander kwetsen? Zonder 'maar..' erachteraan om uit te leggen waarom je het zo deed.
door mijn autisme kan ik wel "voelen" hoe een ander zich voelt maar die heb ik moeten leren. En dan heb je een stap verder, het in iemand inleven gaat niet altijd lekker. Dus daarom wil ik dit ook voorzichtig aankijken en goede begeleiding hebben. Als of je weet wat er in het potje zit maar niet weet hoe het voelt hoe krap het potje is. Kan het niet anders beschrijven. Dus ja, ik zet haar gevoelens voor mijne. 100%. Dus daarom ga ik dinsdag al mijn eerste gesprek aan hoe ik dit moet doen. Wat zij nodig heb, hoeveel tijd er nodig is, welk traject, wat is er nodig mbt papierwerk. Ik wil goed voorbereid zijn zodat ik gaat het allerbeste kan wensen.
Peaches schreef op 28-11-2025 om 11:22:
[..]
Dat zie ik hier niet zo terug.. ja, je doorziet je acties misschien. Maar kun je ook accepteren dat jouw acties een ander pijn kunnen doen? Ook al bedoelde je het goed, ook al kon je niet anders, ook al had je het zelf zwaar, ook al doet een ander het slechter, ook al heb je duizend redenen. Kun je spijt voelen en uitdrukken voor je acties als die een ander kwetsen? Zonder 'maar..' erachteraan om uit te leggen waarom je het zo deed.
Ik denk het wel. Daarover ga ik dus in over gesprek om dieper er op in te gaan. En dat is nog zwaarder in de spiegel kijken en dat is in de schoenen staan van een ander. En DAT wil ik dus over in gesprek. Probeer dat goed helder te krijgen. En soms moet daarvoor met oemand in gesprek gaan om te spiegelen. Dat is niet mijn sterkste eigenschap door mijn autisme. Maar daarvoor wil zwaar in gesprek om dit alles tot de kiem uit te zoeken.
Klein beetje achtergrond voor de mensen die willen lezen ipv oordelen 
Ik weet pas sinds ze is geboren dat ik autisme heb. Daarnaast moest ik dingen afronden met mijn ex. Toen heb ik de tijd nodig gehad om mijn verdriet en omgaan met mijn autisme verwerken. Heeft tijd nodig gehad. Toen ik dacht klaar te zijn dacht ik een goede relatie te hebben gehad maar dit was een zwaar narcistische dame. Als het niet erger kon ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen vanwege covid. Was kastje wijlen. Toen mijn huis en werk kwijt. Nu is het stabiel en heeft zoals je leest niet een makkelijke start gehad. Leven met 50% energie door long covid en alles weer opnieuw opbouwen. Ik wou mijn dochter niet belasten met al mijn problemen en gedoe met voogdij. Dit werkt niet goed voor haar jonge opvoeding. En dit is nog maar het puntje van de ijsberg dus ik heb nooit echt een keer geluk in vele dingen. Maar ik kijk naar voren en het is veel stabieler nu. Dat vind ik een goede reden om "nu pas" te komen. Een kind heeft een stabiele vader nodig.
Biovader schreef op 28-11-2025 om 15:24:
Klein beetje achtergrond voor de mensen die willen lezen ipv oordelen
Ik weet pas sinds ze is geboren dat ik autisme heb. Daarnaast moest ik dingen afronden met mijn ex. Toen heb ik de tijd nodig gehad om mijn verdriet en omgaan met mijn autisme verwerken. Heeft tijd nodig gehad. Toen ik dacht klaar te zijn dacht ik een goede relatie te hebben gehad maar dit was een zwaar narcistische dame. Als het niet erger kon ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen vanwege covid. Was kastje wijlen. Toen mijn huis en werk kwijt. Nu is het stabiel en heeft zoals je leest niet een makkelijke start gehad. Leven met 50% energie door long covid en alles weer opnieuw opbouwen. Ik wou mijn dochter niet belasten met al mijn problemen en gedoe met voogdij. Dit werkt niet goed voor haar jonge opvoeding. En dit is nog maar het puntje van de ijsberg dus ik heb nooit echt een keer geluk in vele dingen. Maar ik kijk naar voren en het is veel stabieler nu. Dat vind ik een goede reden om "nu pas" te komen. Een kind heeft een stabiele vader nodig.
Ook in dit verhaal ontbreekt zelfreflectie.
Je was niet in staat om te zorgen voor je kind geef je aan maar dan had je dus ook niet voor voogdij hoefen vechten. Het is niet alles of niets' tussen geen contact en voogd zijn zitten heel veel andere opties. Jouw foute partnerkeuzes zouden bijv. geen invloed moeten hebben op de band met je kind. Dat is geen goed ouderschap' je narcistische ex doet er niet toe' jouw keuze om die relatie boven de relatie van je kind te verkiezen wel. Je leven overkomt je maar hoe je ermee omgaat bepaal je zelf en voor de meeste vaders/ouders is een lichamelijke beperking geen reden om je kind niet te zien.
Anoniemvoornu schreef op 29-11-2025 om 10:11:
[..]
Ook in dit verhaal ontbreekt zelfreflectie.
Je was niet in staat om te zorgen voor je kind geef je aan maar dan had je dus ook niet voor voogdij hoefen vechten. Het is niet alles of niets' tussen geen contact en voogd zijn zitten heel veel andere opties. Jouw foute partnerkeuzes zouden bijv. geen invloed moeten hebben op de band met je kind. Dat is geen goed ouderschap' je narcistische ex doet er niet toe' jouw keuze om die relatie boven de relatie van je kind te verkiezen wel. Je leven overkomt je maar hoe je ermee omgaat bepaal je zelf en voor de meeste vaders/ouders is een lichamelijke beperking geen reden om je kind niet te zien.
Eens
Biovader is alleen maar met zichzelf bezig.
Biovader schreef op 28-11-2025 om 15:24:
Klein beetje achtergrond voor de mensen die willen lezen ipv oordelen
Ik weet pas sinds ze is geboren dat ik autisme heb. Daarnaast moest ik dingen afronden met mijn ex. Toen heb ik de tijd nodig gehad om mijn verdriet en omgaan met mijn autisme verwerken. Heeft tijd nodig gehad. Toen ik dacht klaar te zijn dacht ik een goede relatie te hebben gehad maar dit was een zwaar narcistische dame. Als het niet erger kon ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen vanwege covid. Was kastje wijlen. Toen mijn huis en werk kwijt. Nu is het stabiel en heeft zoals je leest niet een makkelijke start gehad. Leven met 50% energie door long covid en alles weer opnieuw opbouwen. Ik wou mijn dochter niet belasten met al mijn problemen en gedoe met voogdij. Dit werkt niet goed voor haar jonge opvoeding. En dit is nog maar het puntje van de ijsberg dus ik heb nooit echt een keer geluk in vele dingen. Maar ik kijk naar voren en het is veel stabieler nu. Dat vind ik een goede reden om "nu pas" te komen. Een kind heeft een stabiele vader nodig.
Ik wilde graag lezen en niet oordelen, maar als je een oordeel wil: prima. Mijn leven is ook verre van een feestje geweest de afgelopen vijf jaar, en toch zorg ik elke dag goed voor mijn dochter. Dat doen miljoenen mensen, dat is wat je doet. Ik denk dat een beetje bescheidenheid je past, zeker als mensen terecht tegen je zeggen dat het klinkt alsof het wel erg om jou draait in plaats van om je kind.
Nehalennia schreef op 29-11-2025 om 12:13:
[..]
Ik wilde graag lezen en niet oordelen, maar als je een oordeel wil: prima. Mijn leven is ook verre van een feestje geweest de afgelopen vijf jaar, en toch zorg ik elke dag goed voor mijn dochter. Dat doen miljoenen mensen, dat is wat je doet. Ik denk dat een beetje bescheidenheid je past, zeker als mensen terecht tegen je zeggen dat het klinkt alsof het wel erg om jou draait in plaats van om je kind.
Dit, zou je kunnen acepteren to dat ook in jouw situatie 15 jaar geen contact hebben met je kind niet de beslissing is die de meeste vaders genomen zou hebben.
Dat er bijv vaders/mensen zijn met nog minder geluk zoals jij het noemt die er wel gewoon zijn voor hun kinderen. Dat je dochter waarschijnlijk ook die gevallen zal hebben gezien bij bijvoorbeeld klasgenoten. Dat je niet de enige bent die ellende meemaakt maar zij waarschijnlijk wel een van de weinige kinderen is die een vader had die haar niet wilde zien..
Bedankt aan iedereen die de moeite heeft genomen om mee te denken. Ik merk dat dit forum niet goed aansluit bij wat ik nodig heb. Mijn situatie vraagt om professionele begeleiding en rustige, feitelijke ondersteuning, en dat kan ik hier niet vinden.
Daarom sluit ik dit gesprek voor mezelf af. Ik reageer verder niet meer.
Ik wens jullie allemaal het beste.
Jammer dat er zo geoordeeld en veroordeeld wordt hier op t forum. En dan ook nog op een hele zuigende manier, bah.
Biovader, kijk vooruit en probeer in alle rust en met goede begeleiding een band op te bouwen met je dochter. Succes!
Biovader schreef op 29-11-2025 om 17:57:
Bedankt aan iedereen die de moeite heeft genomen om mee te denken. Ik merk dat dit forum niet goed aansluit bij wat ik nodig heb. Mijn situatie vraagt om professionele begeleiding en rustige, feitelijke ondersteuning, en dat kan ik hier niet vinden.
Daarom sluit ik dit gesprek voor mezelf af. Ik reageer verder niet meer.
Ik wens jullie allemaal het beste.
Ik denk dat je conclusie juist is. Veel succes!
Anoniemvoornu schreef op 29-11-2025 om 17:31:
[..]
Dit, zou je kunnen acepteren to dat ook in jouw situatie 15 jaar geen contact hebben met je kind niet de beslissing is die de meeste vaders genomen zou hebben.
Dat er bijv vaders/mensen zijn met nog minder geluk zoals jij het noemt die er wel gewoon zijn voor hun kinderen. Dat je dochter waarschijnlijk ook die gevallen zal hebben gezien bij bijvoorbeeld klasgenoten. Dat je niet de enige bent die ellende meemaakt maar zij waarschijnlijk wel een van de weinige kinderen is die een vader had die haar niet wilde zien..
En al die beweringen in deze en vorige posts kun je doen zonder dat je de dynamiek kent van de relatie en het kind. Lekker los gaan, heerlijk je gram kwijtraken. Nou ja, misschien levert het je op dat jij je weer beter voelt.
TO heeft gelijk: zijn situatie en zijn vraag is niet iets voor dit forum, maar meer iets voor professionals. Ik begreep dat die gesprekken ook al lopen.
