Kinderwens als single egoïstisch?
ik ben een 30 jarige vrouw en al verschillende jaren single. Toch heb ik een kinderwens en ben ik de mogelijkheden aan het onderzoeken.
ik heb alleen een zeer beperkt netwerk. Ik ben enig kind en heb enkel nog mijn ouders als familie. Ze zijn gescheiden. Mijn moeder heeft MS en een hartaandoening. Beiden gelukkig wel redelijk stabiel. Mijn vader heeft parkinson, vooral neurologische klachten en minder fysiek en heeft enkele jaren geleden ook een kleine beroerte gehad, maar is nog redelijk goed.
ik heb ook niet veel vriendinnen. Ik heb eigenlijk maar 1 vriendin die ik max. 4 keer per jaar zie. Zij heeft ook al een eigen gezin.
Nu mijn opties die ik aan het bekijken ben. Ik zou bewust alleenstaande moeder kunnen worden, maar vind het moeilijk dat ik mijn kind een vader ontzeg én al zo’n kleine familie heb.
Een andere optie die ik overweeg is pleegzorg, maar mij lijkt het ontzettend moeilijk als het kind na x aantal jaren terug naar de ouders gaat. Ook zal het nooit je eigen kindje worden.
Ik wil een goede, doordachte keuze maken en het beste voor een (toekomstig) kind.
Maar de gedachte dat het mogelijk is dat ik nooit moeder zal worden doet zo’n pijn.
welk antwoord hoop je nu te krijgen anders dan de reacties van de vorige 3 (?) keer dat je deze vraag stelde?
Ik ken die vorige berichten niet waar Tine op doelt, maar ik zou het momenteel niet doen. Heel verdrietig en pijnlijk, maar het gaat ontzettend moeilijk worden. Sowieso in je eentje, mensen die ongehuwd moeder willen worden onderschatten het volgens mij helemaal, hoeveel je je op de hals haalt, laat staan zonder netwerk. En als jou iets overkomt, zit jouw kind meteen in een pleeggezin of gezinsvervangend tehuis. Ga eerst werken aan het krijgen van een partner, opbouwen van contacten enzo. En neem een huisdier zoals een hond. Een kind gaat jouw eenzaamheid niet verdrijven, het wordt op termijn misschien zelfs erger.
Ik heb zelf gelukkig best veel vriendinnen en een man, we hebben als gezin ook nog wat vrienden en een fijne buurt, maar we kunnen al een tijd niet rekenen op steun van familie en het is daarvoor altijd beperkt geweest (mede door psychisch/lichamelijk ongemak van ouders, grote afstand en overlijden). Ik ervaar ondanks een fijne, stabiele partner en voldoende vrienden en kennissen al een sterk gemis aan familiebanden (voor mijn kinderen), laat staan als ik helemaal alleen zou zijn. We leven in Nederland nog steeds in een cultuur waar mensen het enorm moeten hebben van hun familie en daar op steunen, en hoe lief mensen ook zijn, vrienden komen toch op de tweede plaats. In mijn beleving hebben mensen/kinderen hier met de best functionerende, hechte families de grootste kansen.
Ik ken ook je vorige topics. Wat is het moeilijk he meid.
De reakties en adviezen zullen niet veel anders zijn nu dan voorheen. Maar ik herken je pijn. Je hoop, je wens.
En niet persee omtrent moederschap, elke situatie in een mensenleven heeft veel overeenkomsten.
Je wordt gezien.
Er zijn verschillende mogelijkheden, niet alle zijn geschikt.
Dat doet niks af aan de grote pijn die er kan zijn. De pijn van wat niet kan, wat niet is.
Ik wens je sterkte en 
troelahoep schreef op 28-08-2025 om 23:39:
Ik ken die vorige berichten niet waar Tine op doelt, maar ik zou het momenteel niet doen. Heel verdrietig en pijnlijk, maar het gaat ontzettend moeilijk worden. Sowieso in je eentje, mensen die ongehuwd moeder willen worden onderschatten het volgens mij helemaal, hoeveel je je op de hals haalt, laat staan zonder netwerk. En als jou iets overkomt, zit jouw kind meteen in een pleeggezin of gezinsvervangend tehuis. Ga eerst werken aan het krijgen van een partner, opbouwen van contacten enzo. En neem een huisdier zoals een hond. Een kind gaat jouw eenzaamheid niet verdrijven, het wordt op termijn misschien zelfs erger.
Ik heb zelf gelukkig best veel vriendinnen en een man, we hebben als gezin ook nog wat vrienden en een fijne buurt, maar we kunnen al een tijd niet rekenen op steun van familie en het is daarvoor altijd beperkt geweest (mede door psychisch/lichamelijk ongemak van ouders, grote afstand en overlijden). Ik ervaar ondanks een fijne, stabiele partner en voldoende vrienden en kennissen al een sterk gemis aan familiebanden (voor mijn kinderen), laat staan als ik helemaal alleen zou zijn. We leven in Nederland nog steeds in een cultuur waar mensen het enorm moeten hebben van hun familie en daar op steunen, en hoe lief mensen ook zijn, vrienden komen toch op de tweede plaats. In mijn beleving hebben mensen/kinderen hier met de best functionerende, hechte families de grootste kansen.
Ongehuwd moederschap is iets ander dan alleenstaand moederschap.
Ongehuwde moeder ben je ook als je samenwoont met de vader maar niet getrouwd bent. TO overweegt alleenstaand- of single-ouderschap.
Overweeg wat jij een (eventueel) kind te bieden hebt, niet wat dat kind jouw te bieden heeft.
Ik herinner me ook al je vorige topics
ga op zoek naar meer mensen in je leven. Een relatie of vriendschappen.
kinderen krijgen is egoïstisch of je nu getrouwd bent of vrijgezel
lees je vorige vragen en onze antwoorden na en je hebt je antwoord. Erg vermoeiend dit.
Ben je er weer?
Geen inhoudelijke reactie alleen een hart onder de riem en jouw wens mag er wezen doet er toe lieverd
Vorige keren zijn dingen geadviseerd; oa informatiebijeenkomsten, boeken, coaching en een besloten forum. En dan meer specifiek met titels en links.
Heb je daar nog iets mee gedaan? Wat vond je ervan? Heeft het je nieuwe inzichten gegeven?
Wat zou je nog van ons willen weten? Hoe kunnen we je helpen?
Of had je gewoon zin om je topic te copy pasten?
Ik wil puur en alleen even inhaken op je vader die de ziekte van Parkinson heeft. Mijn moeder heeft dit ook en heeft toen de kinderen klein waren daardoor nooit alleen op ze durven passen of het was voor een uurtje of 2 max. De baby van de trap af tillen na een slaapje durfde ze bijvoorbeeld niet aan. Samen met mijn stiefvader is ze een geweldige oppasoma, maar hij is gezond.
Als je als alleenstaande voor een kind kiest, zou ik echt eerst zorgen dat je je sociale netwerk vergroot.
Ik ben ook benieuwd of je de bachelor opleiding gestart bent? Want een kind naast 40 uur werken én een opleiding lijkt me best veel.
Een kind willen is altijd egoistisch en het is menselijk. Ik snap jouw pijn, maar weet wel je bent pas 30! Ik zou werk maken komende jaren om een partner te vinden. Dat kan echt nog hoor, maar je moet er wel actief naar zoeken. Bij 30 plus ontmoet je die minder snel in het wild. Lukt dat na een paar jaar niet kun je het altijd opnieuw overwegen om allleen moeder te gaan worden. Geef niet op ook al voelt het nu uitzichtloos. Ook voor jou is er iemand. Die kans is in ieder geval het grootste. Ga ervoor.
Meesje schreef op 29-08-2025 om 07:37:
Vorige keren zijn dingen geadviseerd; oa informatiebijeenkomsten, boeken, coaching en een besloten forum. En dan meer specifiek met titels en links.
Heb je daar nog iets mee gedaan? Wat vond je ervan? Heeft het je nieuwe inzichten gegeven?Wat zou je nog van ons willen weten? Hoe kunnen we je helpen?
Of had je gewoon zin om je topic te copy pasten?
Ik ben naar een informatiebijeenkomst geweest over pleegzorg en heb daar ook gepraat met een alleenstaande vrouw die weekendopvang deed. Daarnaast heb ik ook contact gehad online met een BAM. Zij had een groot netwerk aan familie.
Weekendpleegzorg is ook iets wat ik overweeg, maar lijkt me gewoon heel weinig om echt een band op te bouwen.
Ik begrijp dat jullie zeggen dat bewust alleenstaande moeder worden geen goede optie is voor me aangezien ik bijna geen familie heb. Maar is langdurige optie ook geen optie, want hier help je een kindje dat er al is toch in een moeilijke situatie.
Ik begrijp dat de meeste mensen hier al moeder zijn, maar de gedachte dat ik nooit moeder zal worden is ontzettend pijnlijk.
