Kinderwens als single egoïstisch?
ik ben een 30 jarige vrouw en al verschillende jaren single. Toch heb ik een kinderwens en ben ik de mogelijkheden aan het onderzoeken.
ik heb alleen een zeer beperkt netwerk. Ik ben enig kind en heb enkel nog mijn ouders als familie. Ze zijn gescheiden. Mijn moeder heeft MS en een hartaandoening. Beiden gelukkig wel redelijk stabiel. Mijn vader heeft parkinson, vooral neurologische klachten en minder fysiek en heeft enkele jaren geleden ook een kleine beroerte gehad, maar is nog redelijk goed.
ik heb ook niet veel vriendinnen. Ik heb eigenlijk maar 1 vriendin die ik max. 4 keer per jaar zie. Zij heeft ook al een eigen gezin.
Nu mijn opties die ik aan het bekijken ben. Ik zou bewust alleenstaande moeder kunnen worden, maar vind het moeilijk dat ik mijn kind een vader ontzeg én al zo’n kleine familie heb.
Een andere optie die ik overweeg is pleegzorg, maar mij lijkt het ontzettend moeilijk als het kind na x aantal jaren terug naar de ouders gaat. Ook zal het nooit je eigen kindje worden.
Ik wil een goede, doordachte keuze maken en het beste voor een (toekomstig) kind.
Maar de gedachte dat het mogelijk is dat ik nooit moeder zal worden doet zo’n pijn.
Ook dit advies heb je eerder gehad: schrijf je in bij buurtgezinnen, gezinsbuddy of een soortgelijke stichting. Dan krijg je veel laagdrempeliger de kans om een 'ouderrol' te ervaren dan via pleegzorg en je bouwt tegelijkertijd aan je netwerk.
Je vraagt telkens weer advies zonder iets te doen. Dat komt weinig volwassen over. Misschien zelf eerst opgroeien voor je aan kinderen begint te denken?
Je vraagt advies terwijl je in je hart het antwoord al weet. Je wilt een kind, dit oergevoel is niet zomaar weg te poetsen.
Heb dan ook het lef om daarvoor te gaan. Niet nu, maar over vijf jaar. Dat geeft je vijf jaar de tijd om, of een partner te vinden, of een bekende zaaddonor (geen buitenlandse donor of donor via spermabank, omwille welzijn van je kind) mentaal stabiel te worden. Een eigen huis te hebben. Je netwerk uit te breiden met mensen waar je op terug kan vallen. Je bachelor af te ronden en op zoek gaan naar een flexibele en stabiele baan.
Wanneer dit alles niet lukt om in vijf jaar voor elkaar te krijgen, kun je het misschien nog 1x uitstellen met 3 jaar. En lukt het daarna nog niet dan is het, hoe pijnlijk ook, niet jouw lot om kinderen te krijgen.
Schoondochter schreef op 29-08-2025 om 14:43:
Je vraagt telkens weer advies zonder iets te doen. Dat komt weinig volwassen over. Misschien zelf eerst opgroeien voor je aan kinderen begint te denken?
Nou, niet helemaal. Ze geeft aan, n.a.v. onze adviezen informatieavonden te hebben bezocht. Dus ze doet wel IETS met onze adviezen.
IMI-x2 schreef op 29-08-2025 om 07:52:
Ben je nu verhuisd? Ben je eens beetje tot rust gekomen?
Ik zag het advies om een hond te nemen voorbijkomen. Waarom begin je daar niet mee? Een hond is heel lief en trouw gezelschap, altijd blij om bij jou te zijn. Een hond is ook best wat werk, maar vele malen minder dan een kind. En een hond is volledig op jou gericht en geeft veel liefde, dat is denk ik ook wat jij wenst.
Een ander heel goed advies blijft: ga werken aan je netwerk. Zoek een hobby en/of een sport waarbij je mensen ontmoet, spreek buiten die hobby/sport ook met die mensen af, maak vrienden! (Wie weet, willen ze af en toe wel op jouw hond passen.) Want ook dat zul je aan je eventuele kind moeten voordoen: hoe doe je dat, hoe maak en onderhoud je vriendschappen. Hoe vraag en ontvang je hulp. Maar dan moet je het eerst wel zelf kunnen. Tot die tijd zou ik niet eens over een kind nadenken, anders wordt jouw kind heel eenzaam en dat zou verdrietig zijn.
Een hond is niet te adviseren wanneer je eigenlijk aan kinderen wil beginnen. Een hond bij een jong kind is onveilig. Liever een huisdier dat niet los rondloopt.
als je het zo graag wilt, waarom dan niet gewoon beginnen? Je blijft er zeker spijt van houden, als je er nooit aan begint. Misschien krijg je ook spijt als je wel begint.
Gaandeweg werken aan het opbouwen van het benodigde netwerk.
Honden leven maar 12 à 13 jaar en hopelijk krijgt hij geen kwaal in zijn laatste jaren, zoals incontinentie of heupdysplasie.
Dus je gaat hem na acht goede jaren en vier bange weemoedige jaren en veel hoop, vrezen en medicatie, verliezen, en het doet altijd vreselijk pijn.
Wil je een kind en lukt het, dan zou ik een baby nemen en geen hond. Beide nemen raad ik ernstig af. Vooral in de "kruipperiode" kunnen er zeer ernstige ongelukken gebeuren. Dat kind kruipt de hond de hele dag achterna om zich dan aan zijn oren of staart op te willen hijsen. De hond wil zich verbergen, kan dat niet, waarschuwt, maar dat kind begrijpt de taal van de hond niet en houdt niet op. Tja en dan denkt de hond: wie niet horen wil moet voelen. Het zal het eerste kleine kind niet zijn wiens gezichtje werd opengereten door de beet van een hond.
Als het kind vijf is kan je wel een hond nemen. Het kind begrijpt dan hoe hij moet communiceren met de hond.
