Kindvrij en kindblij

Misspiglet schreef op 23-09-2021 om 10:35:

[..]

Misschien niet helemaal goed opgeschreven. Het is echt niet zo dat ik achter allerlei ouders aanren om iets te zeggen over de opvoeding. Alleen wat mij wel opvalt als er vrienden met kleine kinderen bij mij in huis zijn, die iets doen of pakken wat ik liever niet heb en ik zeg daar wat van, gewoon op een normale manier “Hier kun je beter niet mee spelen, ik heb wel een knuffel, kleurboek, spelletje of wat dan ook.”, dat de ouders dan vaak geïrriteerd raken omdat ik blijkbaar iets vind van de opvoeding. En ja, ik vind inderdaad dat in mijn huis mijn regels gelden, maar ook dat als ik op straat loopt en een kind rent keihard tegen me op ik best daar iets van mag zeggen.

Jouw huis jouw regels, helemaal mee eens! Een kind dat tegen je op rent doet dat meestal niet expres, dus natuurlijk kun je best iets zeggen van ‘doe je een beetje voorzichtig’ of ‘kijk je wel uit?’ maar je kunt er niet uit afleiden dat die ouders hun kind wel niet zullen opvoeden.

Ik maakte ooit als werkpuber in een supermarkt een cruciale fout... Er was een peuter  die herhaaldelijk riep dat het een stukje worst wilde (die gaven we destijds aan kinderen, zodra we de ouders van vleeswaren en kaas hadden voorzien). 
Ik onderdrukte mijn irritatie zoveel mogelijk en zei glimlachend: 'Kindjes die vragen worden overgeslagen'. Waarop de moeder mij berispte met de woorden: 'Ik bepaal zelf wel hoe ik mijn kind opvoed.'

Doornroosje75 schreef op 23-09-2021 om 11:10:

Ik maakte ooit als werkpuber in een supermarkt een cruciale fout... Er was een peuter die herhaaldelijk riep dat het een stukje worst wilde (die gaven we destijds aan kinderen, zodra we de ouders van vleeswaren en kaas hadden voorzien).
Ik onderdrukte mijn irritatie zoveel mogelijk en zei glimlachend: 'Kindjes die vragen worden overgeslagen'. Waarop de moeder mij berispte met de woorden: 'Ik bepaal zelf wel hoe ik mijn kind opvoed.'

Nja zeg zo zou ik dan ook niet reageren, kzou erom lachen en kijken wat zn reactie zou zijn, uiteindelijk krijgt ie toch wel een worsje.

Duiveninhetnieuws schreef op 23-09-2021 om 
Maar t is m’n eigen schuld, ik heb ze zelf aangeleerd dat je lekker een ijsje kunt eten in de stad. Is het dan echt stout als ze er zelf om vragen? Eigenlijk niet vind ik.

Klopt dat is ook echt zo ja. 

Misspiglet schreef op 23-09-2021 om 10:35:

[..]

Misschien niet helemaal goed opgeschreven. Het is echt niet zo dat ik achter allerlei ouders aanren om iets te zeggen over de opvoeding. Alleen wat mij wel opvalt als er vrienden met kleine kinderen bij mij in huis zijn, die iets doen of pakken wat ik liever niet heb en ik zeg daar wat van, gewoon op een normale manier “Hier kun je beter niet mee spelen, ik heb wel een knuffel, kleurboek, spelletje of wat dan ook.”, dat de ouders dan vaak geïrriteerd raken omdat ik blijkbaar iets vind van de opvoeding. En ja, ik vind inderdaad dat in mijn huis mijn regels gelden, maar ook dat als ik op straat loopt en een kind rent keihard tegen me op ik best daar iets van mag zeggen.

 Als je kleine kinderen op bezoek hebt die met de meegebrachte auto's over de salontafel willen rijden en jij wilt dat niet als gastvrouw zijnde dan mag je daar wat van zeggen. Jouw huis, jouw regels. Ouders die dat niet snappen daar begrijp ik niks van. Een moeder van zo'n ukkepuk die dan zegt: Thuis mag hij dat wel dus ik kan het hier niet verbieden die heeft het duidelijk niet begrepen.

Als de op visite zijnde ukkepuk zijn door jouw geserveerde boterham opeet maar de korstjes laat liggen dan hoef je die er niet in te praten/proppen. Misschien is er een reden dat hij geen korstjes eet. Dat is aan de ouders, dan geef je die korstjes maar aan de vogels als je het voedselverspilling vindt.

Doornroosje75 schreef op 23-09-2021 om 10:21:

Ik vind het mooi om te lezen hoe Bakblik, Ayla etc. het ouderschap ervaren. Kinderen verdienen het beste, zeg ik wel eens. En met het beste bedoel ik dan ouders die bereid en in staat zijn de kinderen hun eerste prioriteit te maken en een stabiele basis te bieden. Ik ben daar niet toe bereid, dus dat bespaar ik mijn niet bestaande kind.

Ook word ik soms een beetje treurig van mooie omschrijvingen als deze. De kinderen die ik het dichtstbij heb meegemaakt, hebben geen stabiele basis. Zaken die vanzelfsprekend zouden moeten zijn, hebben zij jaren moeten missen. Oprechte aandacht, veiligheid, het gevoel een prioriteit te zijn. Ik had ze dat zo gegund.

Dank je voor je compliment. Die stabiele basis vinden wij inderdaad heel belangrijk. Thuis moet een veilige plek zijn voor kinderen. Hou jong of oud ze ook zijn. Ze moeten altijd met hun zorgen bij ouders terecht kunnen en zich serieus genomen voelen. Dat je ze als ouder kunt helpen/sturen naar een oplossing voor hun probleem.

Toen ze klein waren hadden we wat regels waar ze zich aan moesten houden. Helpen met opruimen van speelgoed toen ze nog heel klein waren, zelf opruimen toen ze wat groter waren. Niet met schoenen aan op de bank liggen, dat soort dingen.

Nu ze groot zijn hebben we al een aantal jaar afspraken. Hoe leef je samen in een huis zonder elkaar teveel te storen, hoe laat mag je nog melden dat je niet mee-eet. Die afspraken maken we samen en worden ook regelmatig geëvalueerd. Dit jaar is dochter begonnen op de universiteit en 1 dag in de week heeft ze college tot 17.00 uur dus de afspraak dat je voor 17.00 moet melden of je wel/niet/later eet is aangepast en ook de starttijd voor de maaltijd is een stukje opgeschoven op die dag.

Heel treurig inderdaad dat de kinderen die je het dichtstbij hebt meegemaakt geen stabiele basis hebben. Misschien kun je een leuke tante/vriendin voor ze zijn en ze eens een dagje meenemen naar je eigen huis om ze even uit hun problemen te halen. Sterkte ermee.

Doornroosje75 schreef op 23-09-2021 om 11:10:

Ik maakte ooit als werkpuber in een supermarkt een cruciale fout... Er was een peuter die herhaaldelijk riep dat het een stukje worst wilde (die gaven we destijds aan kinderen, zodra we de ouders van vleeswaren en kaas hadden voorzien).
Ik onderdrukte mijn irritatie zoveel mogelijk en zei glimlachend: 'Kindjes die vragen worden overgeslagen'. Waarop de moeder mij berispte met de woorden: 'Ik bepaal zelf wel hoe ik mijn kind opvoed.'

Ik zou daar ook geïrriteerd om zijn geweest als moeder, eerlijk gezegd! Ik vind "kindjes die vragen worden overgeslagen" namelijk een beetje een idiote les. Veel mensen, zeker meisjes en vrouwen, moeten juist leren dat ze mogen en moeten vragen om wat ze graag willen en nodig hebben. Ook in de klas wil ik niet dat mijn leerlingen die iets willen of iets nodig hebben gaan afwachten tot ik het ze aanbied. Ik heb 30+ kinderen onder mijn hoede, dus ik kan echt niet altijd anticiperen wat iedereen nodig heeft. Vraag het alsjeblieft, en leer omgaan met het antwoord "nee" - dat is belangrijk. 

Maar ik snap je impuls wel hoor, zeker als puber. Het heeft ook even geduurd voordat ik dat kon loslaten, want ik heb het als kind veelvuldig gehoord en nog steeds schaam ik me soms om ergens om te vragen. Maar peuters hebben die schaamte nog niet, en ik zou ook niet willen dat mijn dochter die schaamte zou ontwikkelen. "De brutalen hebben de halve wereld" is voor mij in de praktijk een waardevollere les gebleken. Dus ja, ik zou die onbeleefde moeder geweest kunnen zijn. 

Mijn kinderen zijn voor mij het mooiste wat ons is overkomen. Daarintegen heb ik ook zorgen om ze. Wij proberen onze normen en waarden mee te geven. Een stabiele basis thuis en een veilig thuis. Alles is bespreekbaar. 
Maar als ik om me heen kijk in deze huidige maatschappij dan schiet weleens door mijn hoofd dat ik hoop dat alles op zijn pootjes terecht komt. Geld, nieuwe spullen zijn mooi maar niet belangrijk. Belangrijk is dat je lief voor elkaar bent, gezond en gelukkig. Dat je in vrijheid mag leven en dat je zelf kiest hoe je je leven wilt invullen. Ik hoop dat als ik er ooit niet meer ben ik bovenstaande goed heb doorgegeven. 

Doornroosje75 schreef op 23-09-2021 om 11:10:

Ik maakte ooit als werkpuber in een supermarkt een cruciale fout... Er was een peuter die herhaaldelijk riep dat het een stukje worst wilde (die gaven we destijds aan kinderen, zodra we de ouders van vleeswaren en kaas hadden voorzien).
Ik onderdrukte mijn irritatie zoveel mogelijk en zei glimlachend: 'Kindjes die vragen worden overgeslagen'. Waarop de moeder mij berispte met de woorden: 'Ik bepaal zelf wel hoe ik mijn kind opvoed.'

Ik kom even uit de meeleesstand ( kindblij hier, 2 jonge dochters) en ik zit midden in de fase waarop mijn oudste, morgen 4 jaar oud, ook echt kan zeuren om een banaan bij de fruitkraam en jongste ( 2 jaar) al ver van tevoren begint te roepen 'lekker kaasie' als we de kaasboer naderen. 
Ja, dat vind ik vervelend, ik hou niet van dat gezeur om eten, zeker als we het niet kopen, maar erbij krijgen. 

Dus, we proberen aan alle kanten het vele gezeur ( want het is dan echt aan een stuk door, ik wil een banaan mama, ik wil een banaaaaaaan), te stoppen, uit te leggen dat het niet netjes is om zovaak iets te vragen wat we alleen maar krijgen. 

Maar dat is dus niet iets wat we in 1 dag bereiken. En waar ik vroeger ook best wel eens afkeurend kon kijken als kleine kinderen om allerlei lekker vroegen, weet ik nu dat het iets is wat ze moeten leren. 

Wat me direct brengt op het volgende;

Ik ben me veel meer bewust van mijn omgeving als ik met beiden ( of met eentje) op pad ben. Altijd het idee dat mensen wat van de opvoeding vinden, of je bent te lief, of te streng. Dat vond ik in het begin best wel eens lastig, nu kan ik het veel beter van me af laten glijden, je doet het toch nooit goed ( staat los van kindvrij of kindblij, dat kan ik niet aan iemand zien ). 

Door mijn 2 kleine meiden ben ik veel beter geworden in dingen van me af laten glijden, heb ik geleerd om kort maar krachtig aan te geven wat ik ergens van vindt en vind ik het ook minder belangrijk dat ik altijd maar aardig gevonden wordt. 

De blikken met andere ouders vind ik zelf iets wonderbaarlijks, een blik van begrip, medeleven. Niet gedacht dat het echt zo zou werken, maar ik doe het zelf ook als ik iemand zie worstelen met een koppige driftige peuter of kleuter. 

Ze zijn mijn leven, inderdaad het mooiste wat mij ( en ook man) is overkomen, maar ik sta wel altijd aan sinds ik moeder ben. Ze zitten altijd in mijn hoofd, ze zijn prio 1 en soms zet ik mezelf bewust even op die eerste plek. Het leven is niet meer zo zorgeloos als dat het was voordat ik kinderen had, maar het is ook niet zo dat het mijzelf vreselijk vervelend beinvloed. Het is gewoon nu onderdeel van alles. 
De wijze waarop ze iets in zich opnemen, hoe leerbaar ze zijn. ik vind het machtig mooi en aan de andere kant ook wat spannend en eng, want hoe gaat het als ze zich gaan bewegen in die grote wijde wereld? 
Ik ben heel benieuwd hoe beiden zich gaan ontwikkelen, wat voor een vrouwen/mensen het gaan worden en ik ben blij dat ik dat mee mag maken.  

Bakblik schreef op 23-09-2021 om 11:28:

[..]

Die periode dat ze zelf een "eigen leven" krijgen en je ze niet meer in de wandelwagen/het autostoeltje zet om ze mee te nemen in jouw leven vond ik ook best pittig.

Stond het hele plan goed in de stijgers, kind bracht ik naar sport, dan ging ik thuis eten voorbereiden en liet kind 2 eten (vaak een afgeleide van wat de rest at maar dan snel klaar, of een opgewarmde rest van eerder) Dan bracht ik kind 2 naar sport, haalde kind 1 op, maakte het eten af en dan konden we aan tafel met man die ook thuis was gekomen van werk. De een de afwas en de ander kind 2 halen.

Dit plan werkte de meeste weken gewoon goed maar altijd op een dag dat het regende of hard waaide had man ineens vertraging met de trein of acuut overwerk dat echt niet kon wachten. Dan moest ik het dus zelf doen, als ik ze dan allebei thuis had eerst douchen en naar bed. Ze hadden nog niet de leeftijd om dat helemaal zonder begeleiding te doen, sowieso nog (na)poetsen van tanden. Vaak ook nog even voorlezen en dan kon ik soms pas tegen half 9 aan de afwas/keuken opruimen beginnen.

In de tijd dat ze zelf naar sport konden werd het gewoon allemaal wat makkelijker en dat is wel heel relaxed. Vroeg eten, kinderen naar sport, keuken opruimen en vaatwasser vullen en ik zit om 20.00 met thee bij het journaal als ik dat wil.

Ja precies dit. Zo las ik ook iemand die de tijd in de ochtend voor school/werk als waardevolle tijd ziet. Terwijl ik dus bewust partime werk omdat ik die spitsuren zo vreselijk vind. Ik ben dan ook echt geen leuke moeder want ik vind het echt een opgave de kinderen op tijd klaar te hebben voor school/werk. Heerlijk vind ik de zeldzame ochtenden dat de kinderen uit logeren zijn, ik op kan staan om rustig te douchen en ik heerlijk zen op mijn werk aan kom. De gedachte dat sommige mensen dit elke dag kunnen is jaloersmakend! 

Ik hou inderdaad maar in mijn hoofd dat het makkelijker wordt zodra ze ouder worden haha maar dat geleuter dat kinderen hebben altijd rozengeur en maneschijn is vind ik dus echt onzin. 

ik heb als puber een blauwe maandag in een winkel gewerkt waar ook snoepbakken stonden met een klep ervoor, om zelf te scheppen. 
ik vond het zelf een beetje vreemd dat die zo laag (voor grijgrage handjes) stonden, maar okay. 
natuurlijk was dat als een magneet voor vele kinderen. De meeste ouders hielden dat zelf wel goed in de gaten en als er met een ondeugend snoetje wel eens 1 snoepje uit de bak werd gehaald, keken wij wel eens grinnikend ouder aan die loste dat met kind op. Een ouder stond erom bekend kind ‘te vergeten’ zodra ze over drempel winkel stapte en die dacht denk ik dat wij naast verkopers ook oppas waren. Kind meermaals van de stoep gevist aan een drukke weg etc.
Toen stond dat kind een keer schaamteloos te graaien (dus niet 1 snoepje)  en in zakken en mond te proppen. Toen ik (luchtig zelfs) zei dat dat niet mocht en dat mama daar centjes voor moet betalen brak de hel los. Hoe durfde ik het in mijn hoofd te halen om kind aan te spreken en van diefstal te beschuldigen (wtf???)