Klacht tegen juf
Ik wil een klacht indienen tegen de juf van mijn jongste zoon van 5. Ze had al problemen met hem in de klas van bij de start, ze wilde hem er gewoon niet bij. Hij is doorverwezen naar een observatiegroep om te kijken wat hij nodig heeft maar de juf heeft die groep allemaal negatieve dingen over mij als moeder verteld. Dus nu kunnen we geen goede start maken en dat is echt haar schuld. Ook ze moet niet als juf allemaal oordelen over mij als moeder uitspreken en die niet met mij bespreken maar wel aan de nieuwe groep doorgeven, Dat is gewoon echt fout van haar. Daarom wil ik klacht indienen want dat is echt heel fout en zo zorgt ze er ook oor dat ik en mijn zoon niet een nieuwe start kunnen maken. Kunnen jullie me helpen hoe ik dat ken adoen Ik wil echt serieucs genomene worden dat die juf gewoon niet meer kan werken ofzo want ze maakt echt grote fouten
ik vind het prima wat lin schrijft.
Karen, wat jou misschien kan helpen is dat van je kinderen houden en een goede moeder zijn twee verschillende dingen zijn. Als mensen zeggen dat je het niet altijd handig aanpakt met je kinderen (wat hier ook gebeurt, en wat de juf misschien ook bedoelde) dan zeggen ze NIET dat jij niet van je kinderen houdt of niet het beste met ze voor hebt. Iedereen kan zien dat jij van je kinderen houdt, en dat je alles voor ze wil proberen. Dat laat je hier namelijk ook zien: je vindt de operatieklas lastig, maar gaat er wel mee door omdat je weet dat het goed kan zijn voor je zoontje. Je vindt het contact met de juffen lastig, maar zet door en vraagt hulp omdat dat goed is voor je kinderen.
Maar misschien zie je later, als je terugkijkt, dat je dingen wel anders had kunnen aanpakken. Dat hebben heel veel mensen, en betekent niet dat je dus volledig niets goed deed. Dat lijk je hier wel een beetje te denken, dat kritiek op een stukje van iemand direct als kritiek op de hele persoon bedoeld is. Als iemand niet alles goed doet, perfect, dan is die persoon gewoon fout. En zo is de wereld niet, zo zien mensen jou niet. Ik hoop dat je dat verschil kunt zien en ook kunt gaan voelen.
Karin, ik vind het al heel goed dat je nu denkt dat je je niet meer moet bezig houden met de oude juf en wat ze heeft gezegd. Jouw focus is de toekomst, niet het verleden en wat er is mis gegaan en wat je is aangedaan. dat kan altijd later nog aangepakt worden.
en dat je van de week alcohol gedronken had. Ja, stom, maar gedane zaken nemen geen keer. Vanaf nu drink je niet meer. In het begin van het draadje kun je teruglezen hoe je bent als je dronken bent: TIJDELIJK niet zo aardig. Met de nadruk op tijdelijk. Wij vinden je dus niet altijd niet aardig, alleen als je gedronken hebt.
ga alsjeblieft naar het gesprek en zeg gewoon bij binnenkomst dat je zenuwachtig bent over het gesprek. Dat snappen ze echt, het gaat tenslotte om de toekomst van iets dat je het allerdierbaarst is.
sterkte! Je kan het! Wij denken aan je en helpen je vooruit.
Anoniemvoornu schreef op 26-08-2025 om 09:07:
[..]
Hou toch op met je hakken joh , je beschuldigd iedereen en zijn moeder ervan en bent weer een topic aan het kapen ermee, weer is het dweedle hier die uitmaakt wie wat mag zeggen.
Ik heb al eerder gezegd dat ik klaar ben met jou. Dus; 
Waarschuwing: lang verhaal! (ik heb gebrekkig internet en typ gewoon door tot ik weer 5G heb 
) ...
Als je naar dat gesprek gaat, vertel dan vantevoren dat je er tegenop ziet. Leg kort (!) uit dat je op de vorige school, tijdens gesprekken over het moeilijke gedrag van je zoontje, vaak het idee kreeg dat ze hem niet aardig vonden. Dat ze hem zagen als een probleem in plaats van als een kind met een probleem. Dat raakte jou enorm. Het voelde alsof je een hele lading kritiek over je heen kreeg. Spreek de hoop uit dat ze je kind hier wèl begrijpen omdat het belangrijk is dat hij de goede begeleiding krijgt. Geef aan dat je hoopt op een goede samenwerking.
Op die manier zullen ze rekening houden met je kwetsbaarheid èn heb je meteen op een nette manier verteld hoe je de omgang op de vorige school ervaarde.
Mocht het gesprek je desalniettemin teveel worden, vertel dat dan meteen. Wat ik al eerder schreef, het is niet raar om te vragen of jullie het gesprek een andere keer voort kunnen zetten omdat je merkt dat het teveel informatie voor je wordt.
Verder zou ik het helemaal niet meer hebben over die vorige school! Over en sluiten. Vanaf nu kan je samen met mensen die ervaring hebben met kinderen met problemen, focussen op wat je zoon nodig heeft.
Ga uit van de goede wil en deskundigheid van deze schakelvoorziening. Geef ze een kans. Probeer te begrijpen dat jijzelf dingen soms niet helemaal juist interpreteert, maar dat het benoemen van de problemen gewoon noodzakelijk is. Ook deze mensen zullen dat doen. Maar het is geen aanval. Je moet samen duidelijk krijgen tegen welke problemen je kind aanloopt en hoe jullie hem daar het beste mee kunnen helpen.
Ik heb overigens positieve ervaringen met een schakelvoorziening. Onze jongste liep tijdens de reguliere brugklas vast vanwege zijn afwijkende gedrag. Hij kwam op een schakelvoorziening terecht. Daar werd hij gezien. Ze begrepen waar zijn soms drukke, verstorende, buitengewoon uitdagende en irritante gedrag vandaan kwam en boden hem andere manieren om met lastige situaties en zijn eigen emoties om te gaan. Natuurlijk was dat een heel proces. Maar hij was op speciaal onderwijs niet langer die ene moeilijke jongen in de klas. Ze waren allemaal leuk, maar hadden het ook allemaal zo hun problemen. Hij werd begrepen. Dat gaf hem de rust om te groeien.
Na de schakelklas heeft hij op dezelfde school voor speciaal onderwijs, mavo gedaan. In klassen van +/- 10 kinderen. Daarnaast kreeg hij een paar keer per week buiten school extra begeleiding voor oa huiswerk en specifieke sociale aandachtspunten op een groep voor kinderen met autisme.
Echt hoor, je wil niet weten wat er op speciaal onderwijs allemaal mogelijk is om bijzondere kinderen de begeleiding te geven die ze nodig hebben. Ze hebben meer expertise, tijd en geld dan regulier onderwijs. Zijn ook stukken flexibeler. Kortom: ik vond het een fijne school.
Inmiddels is hij 20 en doet hij een MBO opleiding. Gaat super! Volgend jaar wil hij HBO gaan doen. Hij heeft een vaste bijbaan in de evenementen-sector, een gezellig sociaal leven, dikke verkering ... gewoon een fijne vent 
En dat begon allemaal met die schakelvoorziening!
yette schreef op 26-08-2025 om 13:32:
Waarschuwing: lang verhaal! (ik heb gebrekkig internet en typ gewoon door tot ik weer 5G heb
Als je naar dat gesprek gaat, vertel dan vantevoren dat je er tegenop ziet. Leg kort (!) uit dat je op de vorige school, tijdens gesprekken over het moeilijke gedrag van je zoontje, vaak het idee kreeg dat ze hem niet aardig vonden. Dat ze hem zagen als een probleem in plaats van als een kind met een probleem. Dat raakte jou enorm. Het voelde alsof je een hele lading kritiek over je heen kreeg. Spreek de hoop uit dat ze je kind hier wèl begrijpen omdat het belangrijk is dat hij de goede begeleiding krijgt. Geef aan dat je hoopt op een goede samenwerking.
Op die manier zullen ze rekening houden met je kwetsbaarheid èn heb je meteen op een nette manier verteld hoe je de omgang op de vorige school ervaarde.
Mocht het gesprek je desalniettemin teveel worden, vertel dat dan meteen. Wat ik al eerder schreef, het is niet raar om te vragen of jullie het gesprek een andere keer voort kunnen zetten omdat je merkt dat het teveel informatie voor je wordt.
Verder zou ik het helemaal niet meer hebben over die vorige school! Over en sluiten. Vanaf nu kan je samen met mensen die ervaring hebben met kinderen met problemen, focussen op wat je zoon nodig heeft.
Ga uit van de goede wil en deskundigheid van deze schakelvoorziening. Geef ze een kans. Probeer te begrijpen dat jijzelf dingen soms niet helemaal juist interpreteert, maar dat het benoemen van de problemen gewoon noodzakelijk is. Ook deze mensen zullen dat doen. Maar het is geen aanval. Je moet samen duidelijk krijgen tegen welke problemen je kind aanloopt en hoe jullie hem daar het beste mee kunnen helpen.
Ik heb overigens positieve ervaringen met een schakelvoorziening. Onze jongste liep tijdens de reguliere brugklas vast vanwege zijn afwijkende gedrag. Hij kwam op een schakelvoorziening terecht. Daar werd hij gezien. Ze begrepen waar zijn soms drukke, verstorende, buitengewoon uitdagende en irritante gedrag vandaan kwam en boden hem andere manieren om met lastige situaties en zijn eigen emoties om te gaan. Natuurlijk was dat een heel proces. Maar hij was op speciaal onderwijs niet langer die ene moeilijke jongen in de klas. Ze waren allemaal leuk, maar hadden het ook allemaal zo hun problemen. Hij werd begrepen. Dat gaf hem de rust om te groeien.
Na de schakelklas heeft hij op dezelfde school voor speciaal onderwijs, mavo gedaan. In klassen van +/- 10 kinderen. Daarnaast kreeg hij een paar keer per week buiten school extra begeleiding voor oa huiswerk en specifieke sociale aandachtspunten op een groep voor kinderen met autisme.
Echt hoor, je wil niet weten wat er op speciaal onderwijs allemaal mogelijk is om bijzondere kinderen de begeleiding te geven die ze nodig hebben. Ze hebben meer expertise, tijd en geld dan regulier onderwijs. Zijn ook stukken flexibeler. Kortom: ik vond het een fijne school.
Inmiddels is hij 20 en doet hij een MBO opleiding. Gaat super! Volgend jaar wil hij HBO gaan doen. Hij heeft een vaste bijbaan in de evenementen-sector, een gezellig sociaal leven, dikke verkering ... gewoon een fijne vent
En dat begon allemaal met die schakelvoorziening!
Yvette, ik vind het heel lief hoe je TO aanspoort om op te merken dat je het gesprek niet meer meekrijgt en adviseert dan een andere keer verder te gaan. Mijn ervaring is helaas anders. Als er een woord of een toon verkeerd is in een gesprek, kon ik in een milliseconde van 'normaal' naar trauma modus gaan. Op dat moment schakelt de prefrontale cortex uit en schiet je in een overlevingsstand. Het is echt onwijs moeilijk om dan nog helder te communiceren. Maar, hoopvol voor Karen, met jaren oefenen lukt het me nu wel veel beter.
Fijne beschrijving trouwens van de schakelklas en het speciaal onderwijs.
Martje80 schreef op 26-08-2025 om 13:44:
[..]
Yvette, ik vind het heel lief hoe je TO aanspoort om op te merken dat je het gesprek niet meer meekrijgt en adviseert dan een andere keer verder te gaan. Mijn ervaring is helaas anders. Als er een woord of een toon verkeerd is in een gesprek, kon ik in een milliseconde van 'normaal' naar trauma modus gaan. Op dat moment schakelt de prefrontale cortex uit en schiet je in een overlevingsstand. Het is echt onwijs moeilijk om dan nog helder te communiceren. Maar, hoopvol voor Karen, met jaren oefenen lukt het me nu wel veel beter.
Fijne beschrijving trouwens van de schakelklas en het speciaal onderwijs.
Hé hooo! 
Ik zeg nergens dat je 'gewoon' even aangeeft dat je blokkeert. Daarvoor moet je wel in staat zijn om zelf de eerste signalen op te pikken. Maar het valt te leren. Het begin is er, want TO signaleert dat dit gebeurt. Alleen is het dan te laat. Zaak dus om te bedenken òf er bij haar eerste signalen zijn en hoe die eruit zien.
Ik heb dit bij revalidatie (voor nah) geleerd. Bij mij lijkt het begin van blokkeren op knikkebollen. Dus als ik merk dat ik een paar keer ff 'weg' ben, is het tijd om te stoppen. Bij een mede-patient begon het met negatieve gedachten (wat een gezeik/bla bla bla/flikker een eind op). Zo zullen er nog wel meer signalen zijn.
Mocht je die signalen niet hebben of (nog) niet herkennen, dan kan het handig zijn om vantevoren een eindtijd af te spreken. Dat je het bij bijv. 30 minuten wil houden omdat je ervaring is dat je bij langere gesprekken door omstandigheden een overload ervaart - waarna het gesprek voortzetten weinig zin meer heeft.
yette schreef op 26-08-2025 om 14:12:
[..]
Hé hooo!
Ik zeg nergens dat je 'gewoon' even aangeeft dat je blokkeert. Daarvoor moet je wel in staat zijn om zelf de eerste signalen op te pikken. Maar het valt te leren. Het begin is er, want TO signaleert dat dit gebeurt. Alleen is het dan te laat. Zaak dus om te bedenken òf er bij haar eerste signalen zijn en hoe die eruit zien.
Ik heb dit bij revalidatie (voor nah) geleerd. Bij mij lijkt het begin van blokkeren op knikkebollen. Dus als ik merk dat ik een paar keer ff 'weg' ben, is het tijd om te stoppen. Bij een mede-patient begon het met negatieve gedachten (wat een gezeik/bla bla bla/flikker een eind op). Zo zullen er nog wel meer signalen zijn.
Mocht je die signalen niet hebben of (nog) niet herkennen, dan kan het handig zijn om vantevoren een eindtijd af te spreken. Dat je het bij bijv. 30 minuten wil houden omdat je ervaring is dat je bij langere gesprekken door omstandigheden een overload ervaart - waarna het gesprek voortzetten weinig zin meer heeft.
Ik denk dat een mentale overload in je hersenen anders werkt dan een traumarespons hebben. Zoals ik jou begrijp lopen je hersenen in de loop van de tijd vol. Een traumarespons kan je hersenen/lichaam binnen een milliseconde overnemen, ook als je nog maar 5 minuten bezig ben. (Wel weet ik uit eigen ervaring dat hoe moeier ik ben, hoe meer gevoelig ik word voor trauma triggers).
We zijn het er wel over eens dat het te leren/trainen is.
Mocht je het gesprek hebben probeer iemand met je mee te nemen. Dus met 2 personen bij het gesprek.
Ik had regelmatig als ik een gesprek moest voeren mijn behandelaar mee bij gesprek, vaak zag zij dat ik het niet meer volgde en dan vroeg ze aan mij, zal ik het even van je overnemen? En dat vond ik heel erg fijn
ik ben hulpverlener en heb ook lang gewerkt in een observatieklas.
In jouw geval, Karen, lijkt er sprake van een pittige thuissituatie. Jij bent een moeder die zelf een lastige jeugd had, je hebt ook nu nog stevige uitdagingen, maar je houdt heel veel van je kind en wilt alles voor hem doen. En je bent keihard aan het werken aan jezelf, om je kind te geven wat ie nodig heeft (rust, regelmaat en stabiliteit). Daar kunnen andere mensen alleen maar respect voor hebben.
Ik denk zelf dat het heel belangrijk is dat je anderen laat zien dat je bereid bent om eerlijk naar jezelf en je gedrag te kijken, dat je wilt veranderen wat nu nog niet goed gaat en daarbij wil samenwerken met professionals die óók (net als jij) het beste willen voor je kind.
Als het je lukt om erop te vertrouwen dat jij en de mensen van de observatieklas precies hetzelfde belang hebben (namelijk dat het goed gaat met je kind en dat hij terechtkomt op een plekje waar hij past) dan is er een stevige basis om daar MET ELKAAR aan te gaan werken.
En dat jij dan, door je eigen problematiek, soms even een uitglijder hebt of uit de bocht vliegt is echt niet erg. Fouten maken mag. En met alle uitdagingen die jij hebt is het logisch dat dat af en toe gebeurt. Zolang je je weer herpakt als je gekalmeerd bent, en dan de samenwerking weer zoekt hoeft dat geen probleem te zijn.
Mijn adviezen:
- wees eerlijk over je kwetsbaarheden,
- spreek duidelijk uit hoeveel je van je kind houdt en dat je alles wilt doen wat goed is voor hem,
- probeer tips en adviezen niet te zien als aanval, maar juist als kans om het anders -beter- te doen een volgende keer. Ga ervanuit dat de ander goede bedoelingen heeft als je een tip krijgt,
- blijf naar je therapeut gaan om aan jezelf te werken. Ook als dat je heel zwaar valt.
- wees trots op wat je al bereikt hebt! Je bent hartstikke goed bezig en daar mag je echt trots op zijn!!
Martje80 schreef op 26-08-2025 om 14:19:
[..]
Ik denk dat een mentale overload in je hersenen anders werkt dan een traumarespons hebben. Zoals ik jou begrijp lopen je hersenen in de loop van de tijd vol. Een traumarespons kan je hersenen/lichaam binnen een milliseconde overnemen, ook als je nog maar 5 minuten bezig ben. (Wel weet ik uit eigen ervaring dat hoe moeier ik ben, hoe meer gevoelig ik word voor trauma triggers).
We zijn het er wel over eens dat het te leren/trainen is.
Bij hersenletsel is het inderdaad uitzoeken welke problemen door het letsel zelf komen en welke door de (vaak levensbedreigende) traumatische ervaring waarbij dat letsel is opgelopen. PTSS komt regelmatig voor bij mensen met hersenletsel. Zelf ben ik 10 jaar na mijn letsel opnieuw gaan revalideren omdat ik het psychisch niet meer trok met mijn eigen overlevingsstrategieën. Ik schoot/schiet bijvoorbeeld ook op slot en had paniekaanvallen - met of zonder duidelijke trigger (die zijn gelukkig voorbij). Het was een intensief traject van een jaar. Twee-en-een-halve dag per week. Zowel met lotgenoten die ook na jaren psychisch vast bleken te zitten, als individueel. Hard werken dus. Alsof ik weer naar school ging. Met als resultaat dat ik mijn eigen reacties nu beter begrijp en er beter mee om kan gaan. Ik heb enorme stappen gezet en denk dat ik nooit zover had kunnen komen met consulten van een uurtje (die ik uiteraard ook heb gehad in de eerste 10 jaar).
Maar goed, hier komen mijn tips dus vandaan. Uiteraard bestaat een groot stuk van je herstel uit het leren omgaan met wat jou persoonlijk is overkomen - wat voor iedereen anders is. Maar ik denk dat je, waar het gaat over problemen die mensen in hun dagelijks functioneren tegenkomen, vergelijkbare problemen met dezelfde praktische methodes kan aanpakken.
Broadway schreef op 26-08-2025 om 08:48:
[..]
jij denkt dat de invloed van de omgeving van die jongen niet belangrijk is?
Dat zeg ik niet. Als de moeder wordt "besproken" dan, vind ik, heeft ze recht om te weten hoe ze besproken is. Zonder dat heeft de zoon en TO geen "nieuwe" start maar begint alles met argwaan en wantrouwen.
duizel schreef op 26-08-2025 om 03:46:
[..]
Mijn advies zou zijn, als je een stabiele indruk wil maken moet je juist wel naar dat gesprek gaan. Als je nu aangeeft dat het nu niet lukt om een gesprek te hebben geef je eigenlijk al een verkeerd signaal af en laat je instabiel gedrag zien. Je kind zit op een observatiegroep, daarbij mag je ervan uitgaan dat er misschien wel vaker gesprekken zullen zijn. Dit omdat ze gaan delen wat ze zien en waar ze aan willen werken en ook omdat ze het samen met jou willen doen. Het is heel belangrijk om als school en ouders samen te werken.
Verder heeft je zoontje wel agressief gedrag laten zien met bijvoorbeeld het bijten (geloof ik). Dat is een van de redenen dat hij naar deze groep is. Dan is het logisch dat de juf dit in de overdracht zet.
Heeft de juf echt een extra mail gestuurd hierover of heeft dit allemaal in de overdracht gestaan naar deze groep? Als je kind naar een observatiegroep gaat is daar een reden voor geweest vanuit school, zij hebben dit moeten onderbouwen anders wordt je kind daar niet toegelaten.
Natuurlijk is het rot dat ze dit geschreven heeft zonder dat jij dat wist. Het valt me echter wel op dat je soms delen van een gesprek niet meekrijgt. Dat je schrijft dat je de rest niet meer gehoord hebt omdat ze dan iets vervelends gezegd hebben. Kan het dan zo zijn dat dit wel eerder besproken is?
Ja jullie hebben wel gelijk dat het beter is dat ik dat gesprek wel gewoon doe. Ik heb de orthopedagoog nog even gesproken erover en die zei dat inderdaad dat er niet een mail is. Dat heb ik dan verkeerd gehoord. Maar het stond wel in de overdracht en die willen ze niet doorsturen maar wel in gesprek met mij bespreken. Dus dat is gepland voor volgende week. Maar ik heb veel stress en ik vind het ook vervelend dat ze het niet gewoon willen doorsturen zodat ik me al kan voorbereiden.
Met de jongste gaat het ook nog helemaal niet zo goed in de nieuwe groep. Hij is veel boos. Ze hebben ook een soort kamer voor kinderen om tot rust te komen en hij zit ook veel daar. Ze laten hem daar niet alleen en ik heb de kamer gezien en het is ook niet een enge ruimte ofzo, en hij doet er ook soms werkjes als hij wat rustiger is. Maar toch vind ik dat wel erg voor hem dat hij niet gewoon met de groep mee kan doen en dan twijfel ik of dit wel een goede plek is voor hem en of hij er wel kan wennen en of ik de goede keuze gemaakt heb. Maar de nieuwe juf komt wel aardig en professioneel over, ze doet niet of het aan mij ligt en ze praat ook helemaal niet negatief over hem. Dat vind ik erg goed, dat is heel anders dan zijn oude juf. Maar ik pieker toch veel of dit wel goed is voor hem. Overdag h eb ik veel afleiding met werk en de jongens maar als die slapen is het heel lastig.
TrefleQ schreef op 26-08-2025 om 04:57:
[..]
Je vraagt tips om te zeggen dat een gesprek nu niet lukt, zonder dat dat een slechte indruk maakt.
Je kunt mailen:
'Dank voor je reactie en de uitnodiging voor een gesprek. Helaas zit ik in een bijzonder drukke periode op mijn werk.
Ik wilde alleen via de mail doorgeven dat ik het niet eens ben met wat in de schriftelijke overdracht staat, dat heb ik nu gedaan en daar wil ik het graag even bij laten.'
Maar.... ik zou het je gunnen dat je het gesprek wél kunt gaan voeren. Maar ik lees ook dat je daar veel stress van krijgt. Terwijl ook ik denk, net als veel andere forummers, dat de juf je zoontje wil helpen.
Vrijwel iedereen op dit formum leest jouw kracht, je doorzettingsvermogen, dat je alles voor je jongens doet. En ook dat je soms je emoties niet goed onder controle hebt en wat instabiel overkomt . Maar de liefde voor jouw jongens komt overal doorheen, dat is heel duidelijk. En als je dát nou in een gesprek kon zeggen: 'ik wil gewoon het beste voor mijn zoontje, dat hij een eerlijke kans krijgt op de nieuwe school.'
En dan 'gewoon' naar de juf luisteren, zonder boos te worden, ook al ben je het niet met haar eens. En na afloop van dat gesprek zeggen; 'juf, ik wil het beste voor mijn kind. Ik ben het niet eens met wat je zegt, maar ik ga er wel over nadenken.'
Het is niet makkelijk, en toch blijf je je best doen. Het gaat je lukken om de weg naar boven te vinden. Jouw moederliefde geeft je kracht!
Gebruik die kracht niet voor een 'gevecht' met de juf, maar om aan jezelf te werken. Samen met de therapeut, waar je tóch naar toe gaat. Ook dat is dapper van je. Je bent een dappere doorzetter. Uit liefde voor je kinderen.🩷
Bedankt voor de steun. Ik ga inderdaad naar het gesprek volgende week. En ik ga dat zeker proberen om het zo te zeggen, dat is precies wat ik bedoel. Dat ik gewoon het beste voor hem wil en dat ik daar alles voor wil doen en ook voor wil samenwerken. Maar dat hij een eerlijke kans moet krijgen dat ik daarom die overdracht niet goed vind.
BlairW schreef op 26-08-2025 om 08:02:
[..]
Zeker niet doen! Je bent echt op de goede weg bezig, maar je hebt die therapie nog nodig. En dat is niet erg! Je laat zien dat je je problemen wel serieus wil aanpakken en dat je werkt aan jezelf. Dat is alleen maar bewonderenswaardig 😊 En ga wel naar dat gesprek van de observatiegroep. Hoe eng dat ook lijkt. Door er wel heen te gaan, laat je zien dat je het serieus neemt. Neem iemand mee die je bij kan staan. En schrijf tijdens het gesprek dingen op of (nog beter) neem eventueel het gesprek op met je telefoon, zodat je het later nog eens rustig na kan lezen/luisteren. Altijd handig voor als er toch dingen langs je heen gaan. En ben eerlijk over waar je nu staat. Geef daar aan dat je de problemen die er waren (deels) erkent, maar dat je deze problemen serieus aanpakt dmv therapie en dus ook deze observatiegroep. Mensen hebben veel meer begrip voor iemand die eerlijk is over de hele situatie, dan voor iemand die alles ontkent en zegt dat anderen liegen en hen zwart probeert te maken. Eerlijkheid duurt nog altijd het langst en levert je uiteindelijk meer op dan je verzetten tegen alles en iedereen. Pak dus ook deze hulp, dit gesprek aan, want het gaat je alleen maar verder helpen.
Je hebt gelijk dat ik therapie nodig heb. Ik ben ook gegaan gisteren. Het was een lastig gesprek wat hij is goed in confronteren en soms echt streng en zet ook soms teveel druk vind ik, maar ik weet ook wel dat hij me steunt. Dat ik blijf komen naar de afspraken deze keer en dat ik niet de therapie stopzet als het lastig is is al best een grote verandering, zei de therapeut ook. Dat geeft me wel moed om het vol te houden en maakt die stemmen die zeggen dat ik moet opgeven/verstoppen ook wel stiller.
Ik ga ook naar het gesprek van de observatiegroep. Ik ben nog aan het denken of ik de buurvrouw mee durf vragen. Gesprek opnemen is ook een goed idee. Alleen dat vertellen van de therapie daar vind ik geen goed idee. Het gaat niet over mijn problemen maar over mijn zoon. Ik wil niet dat ze dat weten want het heeft niks met elkaar te maken.
