Kleindochter
ik ben de trotse oma van een kleindochter van bijna 2 jaar.
ik maak me zo'n zorgen om haar.ik vindt dat ze een behoorlijke spartaanse opvoeding krijg van mn zoon en schoondochter.
toen ze net een weekje oud was,en niet wilde drinken uit de fles,en aan het huilen was,kreeg ze een klap op haar luier.
geschrokken hiervan,ging ik maar snel even naar de keuken toe om koffie te maken.
als ik wel eens bij zoon en schoondochter op visite kwam,zag ik dat het eten wat mn kleindochter niet wilde,onder dwang naar binnen werd gepropt bij haar.
resultaat..een hysterische huilend kindje..ouders die lopen te schreeuwen tegen dr..en ik die me steeds minder op mn gemak begint te voelen.
gisteren mn kleindochter weer voor het eerst gezien,sinds maanden..het viel me op,dat als mn kleindochter staat,en zoon of schoondochter gaat opstaan,dat dat kindje gelijk op de grond gaat zitten,angstig kijkende naar haar vader of moeder..en uit frustratie keihard op haar handje gaat zitten bijten.
pff..mn hart brak zowat toen ik dat zag.
een uurtje later,kleindochter zat ergens aan waar het van pa en ma niet aan mocht zitten ( de deurklink) en pa stond op,kleindochter gelijk angstig gaan zitten..en ze kreeg me toch een paar klappen op haar kont.ze heeft nog een luier om..maar ik hou mn hard vast als die er eerdaags af is.
en zo kan ik nog wel meer dingen vertellen over wat ik weet wat daar gebeurd.
er iets van zeggen tegen zoon/schoondochter heeft geen nut,ik weet hoe ze reageren..( Bemoei je er niet mee),en blijven vervolgens weg,en ik zie mn kleinkind nooit meer.
ik zit zo met dit gedoe in mn maag,want ik heb het zo te doen met dat kleine meisje.
ik heb mn hard al gelucht bij mn oudste dochter,ook zij weet dat haar kleine nichtje geslagen wordt.
ik weet niet wat ik ermee aanmoet eigenlijk..
het gekke is,als we naar familie toe gaan,dan spelen ze het ideale gezinnetje..dat is me al zo vaak opgevallen.
groet van een verdrietige oma
Nina
Beste Nina. Ik denk zeker dat je iets moet ondernemen. Je kan het met je huisarts bespreken, die heeft ook een beroepsgeheim en die kan je zeggen hoe te handelen. Hier komen straks ongelukken van en dat wil je zeker niet op je geweten hebben.
Dit is heel zielig en je zoon/schoondochter zullen snel moeten leren hoe dit anders kan, anders gaat het van kwaad tot erger. Jullie zijn de enige die op dit moment iets voor haar kunnen doen.
Wat vreselijk
Goed dat je dit allemaal opmerkt Nina, en ik ben het met Joep eens dat je er iets mee moet doen. Je huisarts lijkt me inderdaad een goede eerste stap. Wat verdrietig dat zo'n klein kindje nu al zo angstig is.
Praten
Wat vreselijk dit verhaal. Ik kan me indenken dat je dit heel veel verdriet doet.
Hoe is de band met je zoon? En met je schoondochter?
Als ik dit verhaal zo lees lijkt het erop dat je zoon en schoondochter het erg moeilijk met het opvoeden van hun dochter. Misschien zou je kunnen proberen om dit bij hen (of evt alleen bij je zoon) bespreekbaar te maken. En dan (hoe moeilijk ook) geen verwijten te maken, maar zeggen dat je ziet dat ze het moeilijk hebben. daar berik je denk ik meer mee, anders bestaat er inderdaad een grote kans dat ze boos worden en weggaan.
Misschien dat ze van jou hulp bij de opvoeding willen accepteren. Of anders van een officiel hulpverleningsinstantie.
Mocht dit niet werken, zou ik (anoniem) aangifte doen bij AMK.
Heel veel sterkte gewenst.
Jemig
vreselijk en wat jammer dat ze blijkbaar ook niet weten hoe de ontwikkeling van een kind in zijn werk gaat.
Ik zou advies gaan inwinnen bij bureau jeugdzorg, om zelf advies te vragen hoe je hier mee om moet gaan, hoe je je mening het beste kan vertellen wat er allemaal mogelijk is qua hulp en hoe zoiets verloopt.
Ik neem aan dat je je eigen kinderen niet geslagen hebt toen ze klein waren, daar zou ik zeker naar refereren.
Lieve oma
Mag u niet op je kleindochter oppassen? Kunt u haar veel liefde en aandacht geven, daar zal ze u dankbaar voor zijn. Echt waar!!
Liefdeloos zijn ze naar hun kind toe. Maar echt mee bemoeien kunt u idd niet. Misschien wel indirect, middels het CB of u andere dochter. Kan zij er niets van zeggen? Moeilijke situatie hoor. Kindje wordt namelijk bang van haar ouders gaat zich verstoppen en krijgt geen goed zelfvertrouwen. Ik kan het weten want mijn ouders deden ook zo tegen mij!!
Veel sterkte mevrouw!!
Groetjes van LuNa
Ach
Dat arme kindje, nu al zo bang. Ik ben het helemaal eens met bovenstaande adviezen, bespreek dit met je huisarts en probeer een niet-confronterend gesprek aan te gaan met je zoon. Of (als die er meer voor open lijkt te staan) je schoondochter. Het feit dat ze het ideale gezinnetje spelen bij anderen zegt genoeg: ze weten dat wat zij thuis doen niet 'normaal' is. He, wat akelig. En wat fijn voor je kleindochter dat jij er bent om voor haar op te komen.
Groetjes
Massi
Jakkes
Wat naar, en wat moet dat ook voor jou als oma verdrietig zijn. Ik denk dat er al wat heel nuttige dingen (huisarts, jeugdzorg) zijn gezegd. Misschien kun je ook aanbieden je kleindochter een paar dagen bij jou te laten logeren, om de ouders "op adem te laten komen" of zoiets. Breng het als hulp aan hén. Dan kun je de band met je kleindochter versterken - dat zal ze nodig hebben, dat arme kindje - en wellicht dat de ouders, omdat ze het inderdaad niet aankunnen, zich dan kunnen bezinnen. Blijf met zoon en schoondochter in gesprek, maar als je je zorgen maakt om haar veiligheid: onderneem actie. Misschien dat de huisarts ook kan helpen met manieren om zo'n gesprek te beginnen?
Ik volg dit draadje met veel belangstelling, omdat er zich in mijn omgeving een soortgelijke situatie afspeelt: broer en schoonzus kunnen de kinderen niet aan, en dat resulteert in veel schreeuwen, schelden (!) en straf. Ze lijken niet in te zien dat ze hun kinderen schade toebrengen met hun gedrag. De kinderen (al wat ouder) zijn al heel brutaal, ook tegen oma (mijn arme moeder!) Ik vind het ook moeilijk om het gesprek erover aan te gaan.
Actie actie actie!
Lieve oma,
Echt onderneem morgen nog actie voor uw kleinkind. Dit is een klein onschuldig kind wat nu al in een positie zit waarin het niet MAG zitten en waar het haar verdere leven last van blijft houden. Kortom oma, u bent degene die in actie MOET komen voor het leven van dit kind. PLease!
Mirre
Mee eens
ben het met bovenstaande reactie eens,onderneem iets ,via huisarts of maatschappelijk werk.
ik vind het hartverscheurend!
sterkte!
Wat een akelig verhaal!
Heb zelf ook een kleindochter, bijna één is ze. Ik kan me werkelijk helemaal niks voorstellen bij je verhaal, wat afschuwelijk!!
Was hun kindje niet gewenst?
Als je als ouders al na éénm week zo optreedt, onvoorstelbaar. Bel meteen morgen de huisarts en/ of neem contact op met het consultatiebureau.
Is ze de hele week thuis of is ze ook bij de kinderopvang?
Logeert je kleindochter wel eens bij jullie? Probeer dat snel in te voeren.
Veel sterkte, het lijkt me echt afschuwelijk!
Reactie
tonny..ik snap er helemaal niets van,waarom er zo tegen dat meisje gedaan wordt,zoon en schoondochter hebben alles uit de kast getrokken om maar zwanger te worden,maar vanaf het prille begin wordt het zo opgevoed.
ik wordt een soort van gechanteerd..van bemoei je dr niet mee,of het houdt voor ons op,en je ziet ons nooit meer! vandaar dat ik zoon,kleindochter en schoondochter gisteren ook weer eens sinds maanden zag..want verleden jaar oktober,had ik een opmerking gemaakt,of het niet wat minder ruw kon,aanleiding was een paar flinke klappen op kleindochters der billen,omdat ze blijkbaar iets stouts had gedaan.
dus toen kreeg ik die opmerking naar mn hoofd.
5 maanden later is er dus nog niets veranderd.
gisteren heb ik kleinkind haar luiertje verschoond,ik heb haar bewust even goed gekieteld,om te ontdekken of ik soms ergens blauwe plekken kon vinden..godzijdank,was dit niet het geval.
verder pas ik niet op dit meisje,want ik woon op ruim 3 kwartier rijden bij hun vandaan,dat is dus niet op de route.
of ze bij mij mag logeren,heb ik wel eens aan haar ouders gevraagd,ik kreeg als antwoord ..we zien het wel!
meisje zit door de weeks 3 volle dagen op een kinderdag verblijf.
zoals ik al eerder aangaf,als we wel eens ergens met zn allen naar toe gingen,dan was het een enorme verandering..de happy familie werd er voor de buitenwereld toneel gespeeld.
morgen ga ik met dochter om de tafel zitten,en eens kijken of ik haar zover kan krijgen om stappen te ondernemen..ze is toch niet meer close met haar broer en schoonzus.
ze heeft dus minder te verliezen als ik..als het uitkomt dat ik achter de genomen stappen zit,zie mn kleindochter nooit meer.
goh zeg..mn eigen zoon,ik kan hem wel een flinke schop onder zn kont geven weet je dat,hem eens goed wakker schudden,dat je zo niet met je dochter omgaat.
morgen dus maar even afwachten,hoe het gesprek tussen dochter en mij verloopt,desnoods gaan we samen naar mn huisarts toe.
bedankt voor jullie reactie's tot nu toe..
groet nina
Tactiek
Ik denk dat het inderdaad een goede techniek is om het samen met je dochter aan te pakken. Alles wat herleidbaar is naar iemand kan je dochter doen, dus contacten met instanties enzo.
Jij kunt dan zorgen dat je contacten met je zoon en kleindochter houdt, probeer een goede verstandhouding te houden zodat ze niet buitensluiten en je een oogje in het zeil kunt houden.
Veel sterkte!
Aanpak..
Hoi Nina
Geen leuk verhaal zoals je het schetst, maar ik zou absoluut proberen contact met dit gezin te houden.
Voor ze je de deur wijzen met "bemoei je er niet mee" zou ik richting zoon/schoondochter kiezen voor de softere aanpak. Dus niet van "kan het wat minder ruw", maar gewoon meer algemeen "hoe vinden jullie het ouderschap tot dusver ?"..
Kan het ook zijn dat ze het allemaal een beetje boven het hoofd groeit ? (ik noem maar iets hoor).
Zo te lezen werkt schoondochter 3 volle dagen ivm 3 dagen kinderdagverblijf ? Is dat wellicht toch te veel van het goede waardoor het lontje heeeeel kort is ?
Bied gewoon op een positieve manier je hulp aan ("ik wil graag een keertje oppassen zodat jullie lekker met z'n tweetjes even op stap kunnen"....).
En verder aktie/gesprek met eventueel huisarts lijkt me zeker een goed idee. Niet om te dreigen, maar om gewoon eens uit te vogelen wat de mogelijkheden zijn.
Ik weet van mezelf dat ik na de geboorte van nr. 3 even geen leuke moeder ben geweest. Drie jonge kinderen die veel huilden, aan huis gekluisterd zijn.. Geslagen heb ik gelukkig nooit, maar ik was niet de vrolijke moeder die ik me vooraf wenste. Heb toen ook hulp ingeschakeld. Dit resulteerde o.a. in een tijdje gezinshulp, voor mij persoonlijk was het de accu weer opladen en het is gelukkig allemaal helemaal goed gekomen.
Ik wens je sterkte en houd feeling met het gezin van je zoon/schoondochter !
gr. Annie
Kinderdagverblijf
Hoi Nina,
Misschien kan het kinderdagverblijf ook een rol spelen. Observeren en/of een gesprek met de ouders aangaan. Wellicht dat ouders daar wel naar luisteren (daar kunnen ze moeilijk tegen zeggen dat ze per direct niet meer komt...)
Veel sterkte!
Dilap
