Kritiek op opvoeding en familiebezoek

Tja het is zijn verlies

Er staat in de openingspost dat hij daadwerkelijk zijn kinderen nooit ziet en dit erg betreurt. Doodzonde om deze tijd in zijn geheel te missen. Daar moet dus verandering in komen. Ts wat meer werken en hij wat minder, dan ben je er al.

Te makkelijk Lanza

Werken is nou eenmaal een realiteit en 'wat meer werken' kan een verandering zijn waardoor de rest gaat schuiven. Bovendien is het een tijdelijke zaak tot de kinderen groter zijn. Wie heeft er nou geen overbelastende tijd in de tijd dat de kinderen klein zijn?

Van alles kan teveel zijn en je blijft balans zoeken, maar je gooit niet je hele leefarrangement overhoop omdat er ergens iets, al is het belangrijk, wringt.

Dat klinkt wat al te impulsief en ondoordacht.

Afspraak met de zussen

Ik zou dat gesprek met die zussen afzeggen als je man niet sterk in zijn schoenen staat (en dat is vaak ook zo als je erg moe bent).

Eerst moeten jullie er samen uit zijn. Ik denk dat 1 x in de maand naar schoonouders toe voldoende is. Dan kom je nog extra op echte feestdagen en vierdingen. Alle extra feestjes is een keuze van je man. Hij gaat alleen of hij gaat met 1 0f 2 kinderen. Jij blijft thuis.

Jullie moeten eerst zelf een modus bedenken waar jullie je goed bij voelen. Daarna is het alleen nog meedelen. Er is geen discussie over mogelijk
Het is niet een bespreekpunt in een familievergadering. Dit was jullie acceptabel en mogelijk achten. Jullie zijn ook nog een gezin zonder de schoonfamilie. En jij hebt ook nog familie.

Maar alles staat en valt met de beslissing van je man. Hij moet er zelf achter staan. En hij moet dit ook kunnen overbrengen zonder zich weer om te laten praten.

Duidelijk zijn werkt vaak het beste

Jullie gaan 1x per maand naar de schoonouders en 1x per maand naar jouw ouders. Twee weekenden per maand zijn gereserveerd voor jullie als gezin.

Die 1x per maand stem je zo goed als het gaat af op de feestdagen en belangrijkste verjaardagen, maar als dat eens niet goed uitkomt is het jammer maar helaas.

Mijn ervaring is dat mensen aanvoelen wanneer er bij jullie twijfel zit. 1 lijn trekken samen en duidelijk zijn is dan het beste.

Dag

Dag,

Bedankt voor zoveel reacties !

Wat betreft onze job/thuisblijven:

Mijn man is érg ambitieus , we hebben elkaar leren kennen als student en is toen zijn zaak gestart. Hij is nu 30 en heeft zo'n 18 mensen in dienst, hij wil echt carrière maken en meer materiële welstand op termijn. Hij maakt lange dagen is veel op de baan, onverwacht een sollicitant of late vergadering, zakendiner.
Ik ben verpleegster en wil zeker (deeltijds) terug werken, maar wil voor mijn eigen kinderen zorgen.
De babies groot brengen, na school afhalen en met huiswerk helpen die dingen.
Wij vullen elkaar daar gelukkig erg goed in aan, zeer traditionele rolverdeling, en inderdaad wij komen financieel niets te kort (naar onze norm).
Dat is het probleem niet.
Ik vind het niet erg, dat de zorg grotendeels voor mij is. En hij mist zijn kinderen zeker en ziet ze graag, ons kindjes zien hem zeker even graag.
Maar hij wil ook graag carrière maken, en hij is zelfstandige. Ik heb daar geen probleem mee, en ben trots op hem. Dankzij elkaar kunnen wij het leven leiden dat we allebei willen.

Maar in het weekend moet er als iets gerepareerd worden in huis, gras afrijden, huisdieren verzorgen, eens uitslapen, met je kinderen gaan wandelen, naar de speeltuin noem maar op.
Dat komt in het gedrang doordat zijn familie zoveel bezoek verwacht, zij wonen allemaal vlakbij n gaan dus maar 2-3 uur naar een feestje en zo weer thuis.

Wij zijn de enigen die ver wonen, dus feestjes zijn nooit bij ons, en ze begrijpen het niet dat mijn man gewoon rustig thuis wil zijn in het weekend en ook verantwoordelijkheden heeft.
Of dat wij daar niet om 9u kunnen ontbijten met onze kinderen ( ze verwachten dan dat wij op vrijdagavond om 19u onze kinderen in de auto stoppen, om er rond 20.30 te arriveren en dus avond voordien allemaal te logeren bij schoonouders als oplossing, komaan).

Terwijl zijn ene zus (die dat nu erg kwaad is), zelfs niet naar zijn 30ste verjaardag is geweest ( wij geven zelf nooit feestjes) omdat ze liever naar een jaarlijks eetfestijn wou van haar hobby.
En zijn zussen komen nooit op bezoek bij ons, wegens te ver voor hun.

Het is echt de hele familie die vindt dat wij te ver zijn gaan wonen (omwille van mijn man zijn werk, en betaalbaarheid omgeving), en dat wij maar aan alles moeten blijven meedoen, het is ons probleem.

Wij willen dus niet in alles meegaan. Voor mij is dat simpel, ik wil dat mijn man kan fietsen en wij rustig met onze kinderen kunnen tijd spenderen, en als er iets belangrijk/onveilig kapot is in huis, het geen maanden duurt om te repareren.
Mijn man wilt dit ook, en durft het nu zeggen (hij heeft dus geen brief maar een zeer duidelijk kordaat bericht op messenger gezet naar zijn familie, en al meermaals privé gesproken met zijn ouders, met mij er bij)

Maar het komt niet binnen. Het staat hun vrij om feestjes te organiseren en ons te vragen, maar ze maken er altijd een beladen thema van.
Het is nooit een gewoon bezoek: neen, het is ontbijt om de grootouders te vieren+ op restaurant om grootouders te vieren (allebei voor huwelijksverjaardag) dan is het de verjaardag van schoonmama en als cadeau beslissen zussen om nog een uitstap te geven, en die moet dan vóor kerstmis binnen de 2 maand gebeuren, terwijl t al bomvol bezoeken staat.

Zo zeiden ze: dat we best mee gaan naar het ontbijt met de grootouders, ookal moeten er dringend nog dingen in ons huis gebeuren (om veiligheidsredenen: electriciteit niet in orde, en poort aan de straatkant) , ze geven er niet om, want de grootouders kunnen er misschien niet meer zijn binnen enkele maand. Die grootouders zijn trouwens fit, hebben geen sukkelende gezondheid en hebben een grote vriendenkring waar ze vaak mee op stap gaan.

Mijn man weigert nu dus soms, maar ze zijn dan allemaal kwaad en leggen emotionele druk op hem. En dan loopt hij thuis stilzwijgend gespannen rond.

Dus het zal nog een tijdje duren dat hier weerstand op komt, en hij zal zich nog regelmatig schuldig en gespannen voelen.

Maar ik weet niet hoe ik mij moet gedragen in hun bijzijn, want ik ben ontzettend kwaad.
Dit sleept al 3 jaar aan, ik ben zelfs hoogzwanger nog bij een psycholoog geweest: schoonmoeder had zonder iets te vragen, doodleuk een b&b geboekt bij ons in het dorp, voor enkele dagen, rond mijn bevallingsdatum, zodat ze zeker niets zou missen. Terwijl ik mijn laatste maand 3 weekends op een rij daar heb gezeten bij hun.
En onze baby in putje winter ging geboren worden, en we zelfs geen slaapkamerdeuren hadden, omdat mijn man altijd maar moest opdraven en de verbouwingen achterliepen.
Snap je. T is maar het topje van de ijsberg wat ik hier schrijf, dat is veel te lang om te vertellen.
Sinds ik zwanger was, zijn ze nog claimerig.
En er zijn hier al veel woorden over gevloeid, nu staat mijn man eindelijk volledig aan mijn kant en beseft hij dat hij voor zijn gezin moet zorgen en niet enkel nog de (klein)zoon van is.

Maar nu er eindelijk iets verandert en wij eindelijk ademruimte hebben, zet zijn familie veel druk.
Vooral de zussen nu, die veel mondiger zijn dan mijn schoonmoeders. En de grootouders die zijn gewoon stilzwijgend afkeurend, maar dat doet mijn man ook pijn.
Hij is ook erg kwaad en telleurgesteld in zijn familie, vindt dat ze niet om zijn welzijn geven en het nooit genoeg is. Maar toch ja, we zijn het buitenbeentje in de familie en dat steekt bij hem.

Zwijg ik dan best tegen mijn schoonfamilie hierover in de toekomst ? En laat alles aan mijn man over ?

Ik heb trouwens inderdaad een jaarkalender gekocht, en vrije tijd/klustijd/familie enz. Ingepland. Om een overzicht te hebben. Zo ver is het dus al. Maar t geeft idd houvast.

Maar ze zijn duidelijk ontevreden.
En ik heb een erg sterk buikgevoel dat mijn man gaat geroosterd worden door zijn mondige zussen, dat hij veranderd is door zijn manipulatieve vrouw.
Ik wacht ondertussen met de kindjes bij schoonouders. En nadien zien we iedereen op het familiefeest. Dus ik weet mij geen houding.

Ik zie nadien iedereen

Niet zwijgen

Duidelijk zijn wat jullie doen. Als jullie niet gaan dan gaan jullie niet. Beginnen ze te zeuren en druk uit te oefenen dan is jullie reactie. Sorry, maar wij komen dan niet. Geen excuus geven. Je hoeft zelfs geen reden te geven. Anders geef je ze weer munitie om door te drammen. Nee is nee. Niet meer reageren op appjes. Het is toch al duidelijk.

Het is echt aan jullie samen om hierin een weg te vinden. Wat wel wat niet. En blijf duidelijk en vriendelijk Dat ontbijt doen jullie dus niet. Niet beginnen over bedrading in huis maar alleen de mededeling. Naar het ontbijt komen wij niet. Wij zien jullie dus volgende week bij bij het ...... feest. En klaar. Verder nergens meer op ingaan Het zal even wennen zijn voor de schoonfamilie. En ook voor je man.

Niet handig

Dat is wel een slechte combi dat het gesprek van je man met zijn zusters plaatsvind vlak voor een familiefeest en jij dan in angst en spanning zit te wachten bij je schoonfamilie.

Kan dat niet anders? Overleg het met je man. Laat hem het gesprek in een andere setting houden. Kan hij niet in de week vooraf, een aantal avonden eerder, tussen de bedrijven door een uurtje vrijmaken om met zijn zusters te spreken? Dan zijn de eerste emoties al weggeebd als het familiefeest er is. En liever nog: laat dat hele gesprek gewoon niet door gaan. Je man is toch geen boksbal om wederom de al bekende teleurstellingen van de zusters te moeten aanhoren? Ik zou bedanken voor de eer.

Hij heeft het nu gezegd en zo is het, even goede vrienden.

En anders zou ik toch overwegen niet naar het familiefeest te gaan. Dan kan je man alleen gaan.

Het kan ook je eer te na zijn en je wacht gewoon bij je schoonfamilie, maar spreek dan met je man af dat jullie weggaan als een van beiden het niet meer trekt.

Soms is wat afstand het enige dat helpt. Afstand en tijd, geduld en vriendelijk blijven. En op je stuk blijven staan.

Team

Laat je man voelen dat jullie een team zijn. Als het hem te veel wordt, dat hij je dit laat merken ahv iets wat jullie met elkaar afspreken. Denk aan dat als hij zegt geen koffie meer te willen, dat hij zegt naar huis te willen. Of plan twee afspraken op één dag zodat je een excuus hebt om eerder weg te gaan.

De familieband zal veranderen, misschien maar goed ook.

Logeren:
En hier gingen de kleuters ook niet logeren want ze sliepen in hun eigen bed het liefst. Pas nadat ze 6 jaar waren. Één keer ging de oudste met 4 jr logeren bij een tante. Tante kon haar midden in de nacht een half uur naar huis rijden. Ze miste het vertrouwde gevoel van haar slaapkamer. Volwassenen zien kinderen soms als een teddybeer. Kinderen beleven een dag met een volwassene soms heel anders.

Dag

Bedankt voor al jullie ideeën.

Mijn schoonmoeder benadrukte dat mijn man dringend eens met zijn zus moest spreken, ze had dus geklaagd dat onze baby niet mocht logeren /ze niet betrokken wordt als meter.

Ik heb dan voorgesteld dat ze bij ons thuis op bezoek kwam terwijl ik met oudste naar de zwemles zou gaan, zo kon ze vrijuit spreken dacht ik. En als alles goed uitgepraat was, kon ze met ons mee naar de speeltuin.
Mevrouw wou niet afkomen, het is haar te ver.
Dus haar voorstel was, dat mijn man bij háar thuis komt vlak voor het familiefeest. Over mij is niet gesproken geweest, maar ik ben zelf zo kwaad dat ik toch niet wil spreken naar haar.
Naar dit feest gaan we sowieso, het is een babyborrel dusja, zoiets is zeer delicaat.

Maar zo komt het dus. Mijn man heeft gezegd dat hij zal duidelijk maken hoe het zit, en niets gaat toezeggen zonder mij over de kinderen, en als ze mij zwart maken het gesprek direct gedaan is.
Ik heb redelijk vertrouwen in hem. Maar zíj wou alleen bij haar thuis spreken, én hun andere zus moest er bij zijn.
En dat stoort mij. Hij zegt zelf dat het net zoals in hun kindertijd zal zijn, het was altijd zijn zussen tegen hem.

Hij zegt zelf dat hij 1x zal spreken en ze zich er maar bij neer moeten leggen, maar de boodschap niet zal aankomen.
Ik denk dat ook niet, dit zal nog een tijdje duren.
Zijn familie is érg hecht en heeft veel verwachtingen van elkaar.

Vlinder72 haalt ook veel verstandige punten aan.
Ik denk dat we inderdaad geen redenen meer mogen geven, want voor hun spelen die geen rol.
Gewoon dat we niet altijd kunnen, en het ons niet proberen te veel aan te trekken.
Maar mijn man is erg gevoelig aan telleurstelling, dus hopelijk leert hij er mee om te gaan.

Bedankt voor jullie advies.
Het is jammer, ik ben 7 jaar samen, maar kinderen krijgen verandert veel in een familie.
Nooit gedacht dat ik zou botsen met mijn familie, als jonge student hadden we ook veel vrije tijd en gingen we netjes naar alles toe. Zaten we soms van 9 tot 19u bij zijn familie op zaterdag.
Ons leven is er niet meer naar, maar ze willen net meer bezoek omwille van onze snel groeiende kindjes.
We hebben inderdaad veel hooi op ons vork door onze levenskeuzes maar zijn er gelukkig mee, alleen kunnen we niet zo vaak de hele dag op de koffie...

Jee

Die zussen komen wel erg dominant over. Wees maar blij dat jullie verder weg wonen. Je man moet, tenminste zo zou ik het doen, die afspraak afzeggen. Die combinatie met dat familiefeest en jij wachtend bij jouw schoonouders is slecht. Hij kan zeggen dat hij weet waar het over gaat maar dat hij daarover al jullie standpunt heeft gedeeld en dat hij daarbij blijft. Mochten de zussen nog meer te melden hebben, dan zijn ze bij jullie welkom maar op een andere dag.
Jullie moeten goed afspreken wat jullie willen, je daaraan houden en verder de boel langs jullie af laten glijden. Een ruzie in de familie kan je man er niet bij hebben. Jij hoeft je niet anders te gedragen, je staat volledig in je recht. Wat hierboven al genoemd wordt: zo ongeveer 1x per maand zijn familie, 1x de jouwe en de rest voor jullie. Soms samen en soms alleen gaan.
En als er iemand moeilijk doet zeg je: "ik begrijp dat je ons en de kinderen graag wil zien, maar het is te vermoeiend zoals het ging, weet je wat, komen jullie gezellig naar ons toe."
Eigenlijk ook wel jammer dat de familie niet komt helpen klussen.

Kom ik weer met mijn schoonmoeder

Mijn ex-schoonmoeder had de gewoonte om bij vertrek op de zondagmiddag, na een lang bezoek aan haar, altijd te vragen of ze de volgende zondag weer op ons kon rekenen. Was een kwestie van ja zeggen en nee doen.

Waarom

Waarom gaat je man eigenlijk in gesprek met zijn zussen? Ik heb al eerder gezegd dat hij dit moet afzeggen. Wat is het nu voor hem het nut voor dit gesprek? De zussen willen op je man inpraten over het logeren van de baby.

jullie hebben toch al bepaald dat dat niet gaat gebeuren. Dan is dat het.

Je man maakt het zichzelf ook wel erg moeilijk. Zijn familie heeft duidelijkheid nodig. Als jullie toch weer met ze mee gaan bewegen houdt het nooit op.

Is slapen van jullie baby geen optie dan is dat helemaal geen bespreekpunt. Waarom gaat hij dan nog naar zijn zussen? Vindt hij het leuk om onder vuur genomen te worden? Gaat hij zich laten overtuigen om vervolgens met jou ruzie te krijgen?

Tegen meterzus hoef je alleen maar te zeggen dat je haar heel lief vindt en een geweldige meter is voor jullie baby maar dat er voorlopig niet wordt gelogeerd. Als zij haar petekind vaker wil zien dan moet ze maar bij jullie langskomen. Ze is altijd van harte welkom. Jij wil dan best met de oudste een uurtje gaan wandelen zodat wij even alleen met de baby is.

Dag

Dag,

Zoontje en ik houden erg van zwemmen, en het is gewoon iets leuk om samen te doen. De watergewenning wordt alleen in weekend georganiseerd. Ondertussen is mijn man met kleinste tijd aan het spenderen, en kunnen we niet hele dag op familiebezoek. Win win vind ik.

Klustijd uitspenderen lukt momenteel niet en willen we niet.
Daarnaast vraagt een huis ook onderhoud, waarvoor je niet altijd een stielman kan vragen.
Wij hebben geen spijt van onze levenskeuzes, alleen passen ze niet in een familie die verwacht dat wij vaak over de vloer komen en veel feesten verzint (naar mijn mening).

Mijn man gaat dat gesprek niet afzeggen, ik ken zijn zus dan is het zeker ruzie.
Hij doet dat om hopelijk snel komaf te maken van het gezeur, hij zegt dat hij maar 1 keer duidelijk zal zeggen hoe het staat.

Ik ga hem voorstellen om het kort te houden, zodat wel nog snel bij zijn grootouders kunnen stoppen voor de babyborrel (op hun vraag voor onze kinderen , ookal zijn ze nadien ook op dat feest).
Ik heb geen evidente schoonfamilie.

Ik denk dat ik best mijn mond hou als ik ze zie, maar als ze in de toekomst iets vragen ook duidelijk zeg dat we niet kunnen (niet enkel mijn man) en geen uitleg geven waarom inderdaad.

Dag

Mijn man komt van ver, nu komt hij wat op voor zichzelf en ons.
Maar hij is erg ouderwets opgevoed, je spreekt uw familie niet tegen en doet wat er verwacht wordt.
Ze leggen ook makkelijk een schuldgevoel bij u.

Ik ben assertiever dan mijn man, máar heb hier moeite mee naar schoonfamilie toe. Het wordt duidelijk niet aanvaard, dat ik rommel met hun tradities. En bovendien hebben ze laatste keer zeer slecht gereageerd toen ik in tranen oprecht heb gesproken, dus ik wil ze momenteel zelfs niet onder ogen komen. Ook uit schrik dat 3 jaar frustratie misschien eens ongefilterd kan uitgesproken worden.
Moest het geen babyborrel zijn, ik was inderdaad niet mee geweest.

Wanneer heb je je eigen

familie voor het laatst gezien? Ik zou het echt bij eens per maand houden per familie en dat is het. Klaar. Dat is een heel duidelijke regel. Willen ze jullie toch vaker zien, dan kan dat bij jullie thuis.

voorbespreken

het is misschien prettig voor je man om met jou wat scenario's door te nemen hoe het gesprek kan gaan, je klinkt me als iemand die de zaken helder kan schetsen en je geeft aan dat hij tegen jou ook duidelijk kan zeggen wat hij wil. maar jullie weten allebei hoe ingewikkeld het kan voelen als je in een direct gesprek iets moeilijks moet zeggen en hoe je je rug recht moet houden. dus wat moet hij niet 'beloven' (als ze hem onder druk zetten), welke verwijten gaan ze hem maken (en hoe kan hij voorkomen dat hij zich in excuses gaat putten). Welke uitspraak moet hij blijven herhalen als een hangende plaat (we zien jullie graag, maar kunnen niet zoveel tijd met julie doorbrengen als jullie graag willen omdat wij de tijd met ons vieren en onze aangegane verplichtingen blab la). Ook kijken welke valkuilen er zijn waar hij niet i moet stappen (dat er oud zeer bovenkomt etc).
kun jij niet hem afzetten bij het gesprek, boodschappen gaan doen/mt de kinderen naar kinderboerderij etc en hem dan weer ophalen. je hoeft toch niet die wachttijd bij je schoonouders door te brengen? natuurlijk zullen ze dan achteraf vragen waar je was maar ook jij kunt dat oefenen .
gr Angela

Nogmaals

De sleutel ligt bij je man. Hij moet een keuze maken: wil hij het leven van zijn ouders leiden, of wil hij zijn eigen leven leiden?
Zijn familie heeft zeer ongezonde omgangsvormen en tradities, ziet hij dat zelf inmiddels? Hij mag, nee, hij moet zich losmaken uit dat soort ongezonde patronen.

Waarom kan dat gesprek met zijn zus niet telefonisch? Omdat ze hem dan niet voldoende kan/kunnen intimideren, misschien? Ik zou daar mooi voor passen, 3 uur in de auto met jonge kinderen om je te laten uitschelden. Doe dat gesprek alsjeblieft per telefoon, dan kan hij zelf beslissen wanneer het genoeg geweest is (Beste zus, ik moet nu echt weg, dag!). Desnoods is hij op de dag van het gesprek "ziek" (of iemand anders in het gezin) en dan moet het wel telefonisch.

Kunnen / willen

‘ we zien jullie graag, maar kunnen niet zoveel tijd met jullie doorbrengen als jullie willen ‘

Hm... zulke enorm claimende familie zie je toch niet werkelijk graag? In mijn beleving zijn hun verwachtingen zeer absurd, zelfs zonder verbouwing ( wat mij vreselijk lijkt trouwens ) en carrière ( waarbij het wijs is de betrekkelijkheid ervan in te zien. Tijd komt nooit terug !!)
Ze verwachten dat jullie steeds de reis maken maar zelf vinden ze het te ver. Laat hen de routeplanner eens zien - een kilometer is een kilometer

Veel sterkte met het gesprek en met het stellen van de juiste prioriteiten.

Dag

Dag,

Mijn moeder komt om de 3 weken, gedurende de week eens op bezoek, zij moet 50 minuten rijden maar doet het wel. In het weekend is ze veel op stap met haar partner.
Mijn zus heeft schoolgaande kinderen met hobby s en ook een bedrijf.
Dus hebben we beslist om, om de 8 weken elkaar in het weekend te bezoeken. Dat is vooruitgang voor ons. Dat ik mijn eigen familie minder zie is niet zo n probleem voor mij, maar ik wil geen 2-3x per maand een hele dag weg van huis zijn met kleine kinderen om op de koffie te zitten wanneer zíj het zeggen, en omwille van emotionele gelegenheden /feesten die je moeilijk kan weigeren. Bovendien zijn mijn schoonouders/schoonzussen in de mogelijkheid om gedurende week tot hier te komen, regelmatig dag vrij in de week (door hun job).
Ze komen nóóit tot bij ons, vind het dus te ver.
En vinden mij duidelijk een te aanklampende moeder ( kan wel zijn, maar het zijn ons kinderen, ik hoef geen commentaar, zeker van iemand zonder kinderen).

Ik heb al met mijn man het gesprek overlopen, dat is een goed idee inderdaad. Maar hopelijk plooit hij niet en komt met een rothumeur terug. Ik heb geen idee wat zijn zussen gaan zeggen, maar ze zullen in elk geval op zijn gemoed drukken dag hij zijn (groot)ouders teleurstelt en zij geen band kunnen opbouwen met ons kinderen.
Ze zien ze trouwens niet minder dan mijn eigen zus, en onze kinderen zijn nog zo klein, ze zijn altijd gelukkig als ze familie zien, ze reageren niet op hun als vreemden.

Ik denk inderdaad dat hij hangende plaat zal moeten spelen , maar hij voelt zich nu al als een slecht familielid vooral naar grootouders toe.
Daar zit hij het meest mee in. Dus ik heb bang dat zijn zussen daar op zullen drukken.

Vandaar ook mijn voorstel, zal zijn, om hem af te zetten en na 30min-1u op te pikken om naar zijn grootouders te gaan, dat het beter is met hun positieve tijd te spenderen, dan zijn zondag afgekraakt te worden.

Zal allezins de laatste keer zijn dat ik het achterste van mijn tong laat zien bij schoonfamilie, volgende keren wat harder zijn en gewoon zeggen wanneer we niet kunnen zonder uitleg en ongenoegen naast mij leggen , en voor de rest sois belle et tais-toi . Zit toch al in de rol van bazige schoonzus/dochter, dan zal ik mij er maar naar gedragen. Maar mijn man zal er ook mee moeten omgaan met de afkeuring, en daar zit het hem.

wat zou de winst voor je man kunnen zijn

kan hij met jouw hulp formuleren wat de positieve effecten zullen zijn als hij in staat is om papagaai te zijn / hangende plaat? Afgezien van meer tijd met zijn gezin en verbetering van zijn gezondheid? Zou het hem helpen als hij deze keer succesvol is in het vasthouden aan zijn beloftes aan zichzelf en jou, als hij niet boos wordt op zijn zussen en zijn stresslevel kan beheersen? Dat zijn allemaal elementen die hem als mens en als ondernemer sterker maken en ook menselijker. Het raakt hem natuurlijk diep, maar die afstand die jullie al genomen hebben kan ook positiever gaan werken in de toekomst.
gr Angela

afstanden

ik ben opgegroeid in Friesland. Mensen die vanuit Den Haag naar Friesland moesten komen, vonden dat te ver weg voor een bezoek van 1 dag(deel). Maar ze verwachtten wel dat wij vanuit Friesland naar Den Haag zouden komen. Ik kan je verzekeren - dat is dezelfde afstand...
Dus als zijn familie die afstand te ver vindt, dan is die afstand ook voor jullie te ver.

Wat als je de bezoeken om en om zou verdelen, dus de ene keer gaan jullie naar hen en de volgende keer komt een van hen bij jullie. Zij kunnen die bezoeken verdelen over meer mensen en zijn dan dus eigenlijk nog in het voordeel, ze hoeven relatief minder vaak te reizen. Dan kunnen jullie je bezoek aan hen dus uitstellen tot er weer een van hen 'helemaal naar jullie' is gereisd.

Dag

Anders is misschien het beste idee; dat mijn man terwijl hij toch thuis wacht op mij en oudste (zwemmen) , belt met zijn zus en we nadien naar de grootouders samen kunnen.
Als ik het positief kader, zodat de grootouders meer tijd hebben met hun achterkleinkinderen, kan mijn man en zijn zus daar toch moeilijk nee op zeggen.
En dan kan het telefonisch gebeuren zonder dat zijn 2de zus er op in pikt. En hoe langer hij belt, hoe langer het duurt voor we op bezoek kunnen die dag.

Schoonfamilie ging er gewoon van uit dat ik en onze kinderen verlengenden worden van hun familie, en al hun tradities die er van kindsaf zijn klakkeloos voortgezet worden.
Dat er voor hun dus niets zou veranderen, gewoon een bordje bij aan de feesttafel...
En man is inderdaad er nog mee aan het worstelen dat hij vooral naar zijn eigen gezin moet leven...
Er is al veel verbetering gekomen, doordat je naar het ritme van kleine kinderen moet leven.

Maar 2 jaar geleden, zat ik nog met een krijsende baby van 2 maand die niet in een feestzaal wou slapen.
Stap 1 was, dat we naar elk feest gaan maar volgens de uren die best zijn voor ons kinderen. Stap 2 is niet meer naar álles gaan, maar dat is niet simpel.
Hij wil voor iédereen goed doen, maar zijn familie heeft hij vroeger nooit moeten telleurstellen natuurlijk.

snelle stappen

het is misschien wel goed om je te realiseren dat jij in de gedachten al verder bent dan hij, en dat je hem deze gedachtenexercities ook zelf laat maken zonder hem een heel concreet voorstel te doen. want hoe meer hij het gevoel heeft dat hij zelf aan het roer staat in zijn communicatie hoe zekerder hij zich zal voelen. Daarmee bedoel ik dus niet dat jouw redeneringen geen zoden aan de dijk zouden zetten, maar hij moet zichzelf wel daarin kunnen vinden. is ook een procesje
gr Angela

Dag

Dag Tine winkel,

Ik ben zeker voorstander van uw idee.
Maar mijn schoonfamilie wil ook niet flexibel zijn:

Toen mijn kleinste 2 weken oud was, was het Pasen. Mijn schoonmoeder wil altijd dat Pasen, kerst, sinterklaas bij háar thuis is, en dus de kinderen met hun gezin bij haar komen.
Omdat onze baby reflux had en erg veel huilde wou ik niet tot daar komen, met veel tegenzin zijn ze tot bij ons gekomen, zijn zussen wouden niet meer naar het paasfeest komen omdat het bij ons te ver is. Schoonmoeder was hier niet blij mee, en heeft dit duidelijk geuit naar mijn man. Dus mijn man was weer t zwart schaap met de bazige vrouw.

Toen had ik nog een "excuus" met veel negativiteit als gevolg. En liep mijn man ook weer dagen ambetant van rond omdat híj moeke telleurgesteld had, terwijl zij niet graag flexibel is en zijn zussen niet wouden komen. Het is altijd ons schuld zie je.
Feesten moeten altijd bij schoonmoeder plaats vinden, zij is het gezinshoofd.

En als de grootouders (80+ ) iets organiseren dan is het in een zaaltje bij hun in het dorp, die mensen willen al helemaal niet zo lang meer in de auto zitten. En aangezien de hele grote familie (neven, nichten) quasi in hetzelfde dorp woont, zal alles ook altijd daar georganiseerd worden. We zijn de enigen die ver wonen, en dat is duidelijk ons probleem, je moet maar naar alles naar toe gaan en zo ver in de auto zitten was jou keuze.

Zo zien zij het dus

Dag

Angel67,

Dat is waar, mijn man heeft een minder directe aanpak dan ik (wilt het ook op zijn manier doen, vandaar dat hij toch bij zijn zus op gesprek gaat, ik zou dat niet doen) en meer tijd nodig ook om los te komen van verwachtingen van familie .

Dat frustreert mij, maar hij zal niet veranderen.

Ik ben al blij dat hij geen kopie is van zijn familie, en zijn eigen leven wil. Maar 30 jaar familienormen en waarden ingepompt, dat neem je niet zomaar weg.