Kritiek op opvoeding en familiebezoek
Dag,
Ik ben een mama van twee kindjes ( 8 maand en 2 jaar).
Mijn man is zelfstandige, en we wonen op een oude boerderij ( nog veel renovatiewerk ) en hebben weidedieren met een groot stuk tuin.
Mijn man fietst ook graag en heeft een stresserende job, dus nood aan eens uitslapen en sporten/ dieren verzorgen.
Zijn familie:
We wonen op 1,5 u rijden van schoonfamilie, we zijn de enigen. De hele schoonfamilie woont op paar minuten van elkaar, tot in dezelfde straat. En bezoeken elkaar onderling zeker wekelijks.
Mijn familie: is 30-1u rijden. Mijn zus en schoonbroer hebben ook een bedrijf, schoolgaande kinderen, hun hele weekend zit vol met hobby's. Die zien we 2-3x per jaar in een weekend. Mijn moeder zie ik alleen tijdens de week (om de 3 weken, komt zelf naar mij).
Sinds we kinderen hebben, verwacht mijn schoonfamilie veel meer contact. We zijn echter al 3 jaar aan het verbouwen, mijn man is vaak pas érg laat thuis in de week en ziet onze kinderen nauwelijks. Hij wil echt carrière maken en is al paar jaar helemaal overspannen; omdat hij zijn kinderen amper ziet, doodmoe is en élk weekend of aan het verbouwen is, de dieren hun kot aan het kuisen is of hele dag op familiebezoek bij zijn ouders zit.
Hij heeft niets van tijd voor zichzelf, en pas sinds de oudste 2 jaar is. Zijn we eens naar een speeltuin kunnen samen gaan, pas recent hebben we in het weekend gezinstijd omdat de grootste verbouwingen achter de rug zijn en ik op tafel heb geklopt dat ons kinderen niet alleen met mama mogen opgroeien.
Sindsdien zitten mijn man en ik op 1 lijn. Hij is erg klassiek opgevoed en wat zijn (groot)ouders willen is wet, ze spreken ook niet over gevoelens in zijn familie, daar is iedereen heel ongemakkelijk bij volgens hem.
Mijn familie is anders, iedereen spendeert met zijn eigen gezin tijd in het weekend en we zien elkaar sporadisch, we zijn ook érg open over onze gevoelens.
1) eerste probleem: schoonfamilie wilt soms 2-3x maand dat wij op bezoek gaan. Wij moeten altijd naar daar, ze vinden het allemaal te ver om naar ons te komen.
Maar met ons kleine kinderen, zijn we de hele dag bezig met hun spullen voor te bereiden, uren in de auto heen en terug, hebben ze afwisselende dutjes. Het is gewoon een heel gedoe. En het werk in huis blijft liggen en wij kunnen amper eens met 4 ontspannen. Mijn familie zien we nooit, die beseffen hoeveel mijn schoonfamilie bezoek eist (ja, een feestje missen is not-done) en legt zich er met tegenzin bij neer.
Manlief beseft ook dat dit niet meer kan. Dus hebben we voor het eerst een feestje geweigerd. Een ontbijt met de hele familie voor zijn grootouders (hun 60ste verjaardag die ondertussen al 3x zal gevierd zijn dit jaar, echt waar), we zien zijn grootouders het weekend nadien met sinterklaas trouwens.
Mijn man heeft respectvol uitgelegd dat hij het helemaal niet meer trekt en een veeleisende job heeft, huis en gezin dat hij voor moet zorgen.
De hele familie (was groupschat) heeft daar zeer onbegripvol op gereageerd, en sindsdien zijn wij het zwarte schaap. Vooral ik lijk in de rol gekomen van manipulatieve vrouw die met familietradities rommelt.
2) onze kindjes zijn al een paar keer bij mijn schoonouders gaan logeren (bv. Voor een trouwfeest of toen ik ziek was). Ze hebben er hun eigen kamer en worden serieus in de watten gelegd van oma en opa, er is een goede band. Ik ben het niet altijd eens met mijn schoonouders, maar het zijn erg lieve mensen en goed grootouders. Hun dochter/mijn schoonzus is meter van ons jongste, en heeft een job met kinderen, ze heeft er zelf nog geen. Ze heeft zeker goede kanten, maar is erg uitgesproken over opvoeding en heeft af en toe kritiek op mijn oudste (2 jaar). Ze was recent kwaad bv. Omdat hij gesmost had op haar en zei voor heel de tafel dat hij in de strafhoek hoort.
Ze is niet gekomen naar zijn verjaardagsfeestje omdat ze kwaad is dat ik onze baby niet uit logeren wil geven bij hun, ze vindt dat ze als meter veel te weinig betrokken is.
Ze wil met de kleinste meer dingen doen en dat hij blijft slapen. Ze vindt dat ik onze kinderen niet genoeg loslaat en ze geen band kan opbouwen.
Maar ze wil nooit tot bij ons komen omdat het te ver is, en ze begrijpt niet dat ik onze kinderen uit logeren wil geven: ik wil ze niet missen, geen behoefte aan, en door de afstand moeten ze direct een paar dagen logeren.
= Mijn man gaat binnenkort praten met zijn zus, zijn andere zus zal er bij zijn. Als van kleinsaf is het altijd zij twee tegen hem geweest. Hij is erg gefrustreerd.
Zijn familie is dus érg hecht met elkaar en heeft duidelijke familieverwachtingen, waar aan voldaan moet worden. Toen ik probeerde te spreken met hun (verschillende aparte gesprekken) dan klappen ze allemaal dicht.
En nu ben ik dus die vervelende schoonzus/familielid geworden. En mijn man is erg gefrustreerd en telleurgesteld in hun.
Volgend weekend gaat mijn man een moeilijk gesprek hebben met zijn zussen (zonder mij). En zien we de hele familie op een feestje. Er is erg veel spanning momenteel.
Hoe gedraag ik mij best ? Er over praten met mij gaat niet, ze apprecieren het duidelijk niet. En mijn man krijgt heel makkelijk een schuldgevoel en is erg conflictvermijdend, hij heeft er helemaal geen zin in.
Groeten
Ik zou meer je eigen plan trekken
Je bent geen verlengstuk van je man. Laat hem wat vaker naar zijn ouders en zussen gaan als hij geen ruggengraat toont dan is dat zijn probleem, niet iets waar jij in mee hoeft te gaan.
Dag
@lanza
Ik wil net tijd met ons 4, gezin alleen spenderen in het weekend. Dus hij die alleen gaat is geen oplossing. Hij wil ook bij zijn gezin zijn, en wil niet alleen gaan.
Hij wil al die familiefeesten óok niet, maar kan moeilijker met de emotionele druk om dan ik.
Ik heb cru gezegd geen grote band met zijn familie, hij wel en wil nog te veel hun goedkeuring.
Je man wil duidelijk
geen tijd met jullie 4. Misschien zegt hij van wel, maar zijn acties zeggen iets anders. Hij geeft de prioriteit aan zijn werk, daarna komt het klussen aan jullie huis,, daarna komt zijn ontspanning, daarna zijn familie en ergens onderaan bungelen jij en zijn kinderen.
Heel verdrietig, maar zo zit het wel.
Dag
Dag lanza.
Ik vind uw reactie nogal kort door de bocht, en onterecht. Dat mag uw mening zijn, het is gelukkig niet de mijne.
Mijn man is gewoon iemand die veel te veel wilt in het leven. En moeite heeft om los te komen van zijn gezin van oorsprong.
Groeten en fijne dag nog
Ik snap dat het
een boodschap is die je liever niet wil horen, maar al je berichten samen geven toch echt deze conclusie. Dat hij pas na 2 jaar een keer mee is geweest naar de speeltuin zegt ontzettend veel. En nu dit gedoe weer. Ik zou het lekker bij hem laten en zelf meer naar je eigen familie trekken.
lesje
Deze schoonfamilie geeft wel een lesje 'voor jezelf opkomen', zeg.
Je man kan vaker afspreken bij jullie (ook al komen ze niet, dan gaat de afspraak niet door), of op een plek in het midden, of niet. Zijn poot stijf houden. Hij moet heel duidelijk zijn en ook aangeven als het hem teveel wordt. Jammer dan dat het jullie eigen schuld is omdat jullie zonodig zo ver weg gingen wonen. Dat moest nou eenmaal qua werk.
Gelukkig zijn jullie het met elkaar eens. Moeilijk is het wel! Aan de verwachtingen zullen jullie wel nooit kunnen voldoen. Misschien kan je beter het niet meer zo erg vinden om niet aardig gevonden te worden.
de gezondheid
van je man gaat voor, als hij de weekenden nodig heeft om bij te tanken, dan gaat dat voor familiebezoeken. Daar moet zijn familie maar begrip voor hebben, ze kunnen zelf ook komen, de reis is voor hen even ver als voor jullie.
ja Zebra
Inderdaad, eens met de meesten, behalve de hardere reacties.
Ik vind het zo'n erg verhaal dat je in je kraamtijd ernaartoe moest! Onacceptabel. Twee weken! Ik heb toen omwille van mijn stiefkinderen een vakantie in eigen land gehad, een klein uur rijden. Dat vond ik ook al heel wat, zowel voor mijn pasgeborene als voor mijzelf.
Schandalig gewoon, misschien is het ooit wel mogelijk voor jou / jullie om in dit soort gevallen te zeggen: hoe durven jullie dat te vragen, ik zit nog in mijn kraamtijd!
Nu komt die kraamtijd bij jullie waarschijnlijk niet meer, maar het is misschien ook wel van toepassing op andere gebieden.
Ik zie hier trouwens wel een cultuurverschil. In NL zal dit vast ook wel voorkomen, maar wel héél zelden. Er zijn ook veel minder peters en meters. Maar dat maakt net uit, dit forum is voor iedereen die Nederlands kan.
Sterkte en succes ook voor je man.
Cultuur
Meeliften:
Ik ken een Indonesische man die wanneer hij in zijn vaderland een vakantiehuis huurt, die zo groot moet zijn dat zijn hele familie daar ook kan vakantie vieren. Owee als hij weigert; dan zijn zijn ouders zo boos want zij hebben hem financieel ondersteund en hem de kans gegeven carrière te maken; doodzonde.
Nu zal dit in geval van Elaria* iets anders zijn, omdat ze in Europa wonen. Toch kunnen familieleden willen meeliften op het succes van anderen en kunnen dit zelfs als hun recht zien.
Afstand:
Nu zou je mogen stellen dat een huis op flinke reisafstand voldoende zou moeten zijn om uit die greep van familie te komen. Dus niet, blijkbaar.
Toch zal door die reisafstand die band wel wat gaan verwateren wanneer de kinderen wat ouder zijn en eigen activiteiten hebben.
Toen hier de kinderen op zaterdag sportten of huiswerk hadden, was er nooit bezoek bij grootouders. Want tja, verplichtingen.
Dus even op houtje bijten en tegelijkertijd je rug recht houden.
Nageslacht:
Begrijp ik het goed dat jullie de eerste binnen de familie met kleine kinderen zijn, die ook nog dezelfde familienaam dragen? Als de zussen ook kinderen krijgen, kan dit de aandacht van de grootouders doen verschuiven.
Hou je gewoon even lekker op de vlakte, tijd doet de rest. Steek in ieder geval niet je hoofd boven maaiveld.
Dag
Wij hebben inderdaad de eerste kleinkinderen geschonken. De (kwade) zus is overigens zwanger van haar eerste, schoonmoeder zal er elke dag op passen voor/na crèche, aangezien schoonzus in shiften werkt. Dus ja, ik hoop dat het de aandacht wat weg trekt.
Maar toch, ze willen erg veel in familieverband vieren, zeker sinds er kleinkinderen zijn. En schoonzus heeft al hoge verwachtingen naar onze kinderen , ze zal dat zeker ook naar ons toe hebben op betrekking met de hare.
Dus of dat echt veel beterschap zal brengen...
Ik hoop inderdaad dat als de kinderen huiswerk en hobby's krijgen ze niet zomaar mee willen/kunnen naar al die feesten.
Maar dan zijn we nog paar jaar verder.
Onder tussen zou ik ook graag van mijn gezin met kleine kinderen genieten: samen naar de speeltuin, gezellig voor tv zitten, gaan zwemmen, wandeling etc. Niet telkens in die donkere living bij de schoonfamilie op koffie.
Juist omdat mijn man zijn kinderen maar kort of niet ziet in de week, is dat erg belangrijk voor mij om gezinsactiviteiten te doen.
Mijn (schoon)familie mag daar best bij zijn, maar ze willen zo ver niet rijden en hebben niet genoeg tijd in het weekend om hele dag weg te zijn.
Dus pot verwijt de ketel in feite, waar ze voor ons geen begrip kunnen tonen, zijn ze zelf niet beter.
Schoonzussen springen dikwijls maar 2u binnen op feestje en zijn weer weg (vrienden, hobby, werk dat roept), wij kunnen dat dus niet.
En met uitzondering van zijn ouders komt zijn familie nooit bij ons, dan vind ik 1x per maand wij naar daar netjes, als het altijd 1 richtingsverkeer is.
Ik zie geen meerwaarde van een gesprek met zijn zus. Mijn man heeft al heel duidelijk en respectvol geformuleerd dat zoveel bezoek niet haalbaar is , en details over ons druk leven vertelt én dat hij het niet meer trekt.
Enige respons dat er kwam: het gaat gewoon om "eens" gezellig samen te zijn, en we hebben allemaal een druk leven.
En nadien tegen de grootouders gaan roddelen over ons dat we niet mee willen, omdat zíj niet wouden wachten op ons tot na kerstmis.
Valt niet te spreken met schoonfamilie.
Daarom dat het voor mij erg moeilijk is, ik heb al pogingen gedaan tot een gesprek maar heb duidelijk dat mandaat niet volgens hun.
En ondertussen klagen de familieleden tegen mijn schoonmoeder en die brengt de boodschap naar haar zoon.
Kwetsbaar
Je man maakt zich ergens kwetsbaar als hij zegt dat hij het niet meer trekt. Dan weten ze juist dat ze over hem heen kunnen hollen.
Leg hem uit dat hij zich beter wat ‘zakelijker’ kan opstellen, net als op zijn werk als hij met een opdrachtgever of klant een deal maakt. Zo heeft hij uiteindelijk minder gedoe met zijn zussen, en meer tijd voor zichzelf en zijn gezin..
Twee uurtjes
Oh, dus de zussen gebruiken ook excuses om op tijd weg te gaan. 
Jullie zijn gewoon te ‘braaf’.
Dag
Flanagan.
Exact, mijn man is te braaf in het algemeen en zeer plichtsbewust, en ik heb schrik om openlijk de confrontatie aan te gaan met schoonfamilie. ik vind ook dat het mijn man zijn taak is.
We zullen zondag zien, ik ben benieuwd hoe het zal verlopen. Zijn zussen zijn vrij pittig, maar mischien als ze hem uitlokken hij het ook zal zijn.
Ze zijn tenslotte samen opgegroeid, misschien valt de drempel dan wat weg om klare taal te spreken.
Eens
Ik ben het eens met Flanagan.
Jullie kunnen ook best na 1,5 - 2 uur opstappen hoor. Doen wij ook en wij moeten ook 1,5 uur rijden om bij mijn schoonmoeder te komen. Zo is mijn man ook een tijdlang elke week 1 avond in de week daar gaan eten. Dat scheelde weer een bezoek in het weekend.
Mijn schoonmoeder kan ook heel claimerig doen. Zo verkondigde ze jaren geleden op de verjaardag van 1 van de kinderen waar mijn ouders bij zaten dat met 1e kerstdag altijd iedereen bij haar kwam met alle kleinkinderen en dat dat zo gezellig was bla bla. Ik zag het gezicht van mijn moeder al betrekken maar ze zei niks. Mijn ouders vinden het immers ook leuk als wij een keer daar naar toe gaan op 1e kerstdag. Maar laat dat maar aan mijn man over. Hij keek alleen maar naar zijn moeder en zei toen. Ja, maar dit jaar gaan wij naar naam van mijn ouders met kerst.
Zo klaar. Gelijk duidelijk.
Bij jou heb ik het idee dat de schoonfamilie veel te veel ruimte krijgt. Schuldgevoel? Julllie zijn verhuisd om logische redenen. jullie zijn nu een eigen gezin. Jij hebt ook familie. Dat wegcijferen van jouw familie is niet ok. Ik hoop dat je man het lef heeft om heel rustig te blijven en vriendelijk nee te leren zeggen. Ook tegen de zussen. (Ik denk nog steeds dat hij niet moet gaan).
Dag
Vlinder72,
Ik vind dat je gelijk hebt.
Maar mijn man heeft duidelijk moeite om op te komen voor zichzelf/zijn gezin.
Om grenzen te stellen, vooral naar zijn moeder en gelegenheden met betrekking tot de grootouders.
Hij is al gebetert, heeft geleerd dat je best het ritme van kleine kinderen volgt, maar probeert toch nog altijd naar álle feesten te gaan.
Familie kent ook zijn gevoelige snaren.
We hebben wel onder ons 2 de afspraak gemaakt: 1x keer per maand naar zijn familie en dan moet hij maar kiezen naar welk feest. Maar we zullen zien of hij het volhoudt.
Ik vrees eerlijk gezegd dat vroeg of laat ik echt mijn mond niet meer kan houden. Ik heb hem ook gezegd dat hij klare taal moet spreken, want bij mij de emmer al lang aan het over lopen is, en ik ben niet zo diplomatisch van karakter als hij.
Hun claimerige houding werkt eerder averechts bij mij. Ik heb het gevoel dat mijn man rationeel wel snapt dat dit niet zo langer kan. Maar gevoelsmatig nog te veel tussen de twee zit.
Dag
Kleinste is trouwens goed verkouden, en oudste ook redelijk .
Dus ik hoop eerlijk gezegd van zondag thuis te kunnen blijven met hun. Goed excuus.
Hier ook
Wel eens geklaag dat we te snel weg gingen. Na een tijdje waren de klagers eraan gewend!
Als de kinderen te weinig rust kenden, sliepen ze ‘s nachts ook matig en was het aan ons om hen gerust te stellen. De klagers vonden het maar overdreven.
probeer vol te houden dat jij er bent om je man te helpen
om die afstand te houden; als jij zennnnnnn blijft en probeert gewoon geen waarde-oordeel over je schoonfamilie te hebben kun je al je energie bewaren voor jezelf, je gezin en je man 'empoweren' in wat hij wil. Als hij ook nog het gevoel heeft dat jij op ontploffen kan staan dan voelt hij zich misschien nog rottiger. Het helpt dan ook dat jij gewoon weinig naar de schoonfamilie gaat (1 x per drie maanden wel zeg maar), dan heb je ook meer afstand en kun je hem helpen die afstand te houden.
gr Angela
Gevoelige snaren
Het is dat de kinderen nu ziek zijn maar als familie zijn gevoelige snaren kent, kan je beter samen gaan zodat hij zijn teammaatje naast hem heeft. Ik bedoel niet dat je man een watje is. Zeker niet mijn stijl.
Maar als de rollen omgedraaid waren ( jij en claimerige ouders), zou je het mogelijk ook fijner vinden als je man bij je was.
Is het mogelijk dat je ouders bij jullie op jullie kinderen passen nu ze zo ‘zwaar’ verkouden zijn? Doe je jouw ouders mogelijk ook een groot plezier mee. En kunnen jullie samen naar zijn ouders.
