Meisje van 18 en verstandelijk een kleuter. Wat kan ik doen?

Bel eens rond

Onbekend maakt onbemind Kaaskopje. Dat gaat bijvoorbeeld ook op voor duizenden thuis zittende en vereenzamende bejaarden. Ze durven zich niet aan te melden, schamen zich, hebben er een voorstelling van die niet juist is. Totdat er iets gebeurd waarvoor wel hulp nodig is.
Ik zou als ik jou was eens rondbellen in de omgeving van dit gezin. Er zijn vrijwilligersorganisaties, dagbestedingscentra, maatschappelijk werkers en nog veel meer.
Je hoeft niet bang te zijn voor groots ingrijpen, want dit kind is 18. Er komt geen kinderbescherming meer aan te pas. Hooguit een zorgcoördinator.
Bel rond en vraag wie je kunt bellen of inlichten. In eerste instantie zou dit gezin al heel wat hebben aan iemand die het vertrouwen wint.
Je kunt dat trouwens ook doen samen met de broer en zus. Ga samen langs bij de instanties. Hou hun hand vast. Zij zouden zich langzaam een beeld kunnen vormen van de beschikbare hulp.
Dat kan bijvoorbeeld ook beginnen met een goedkoop reisje met de Zonnebloem voor het meisje.
Groet,
Miriam Lavell

Moeilijk

Het zal, als het in de cultuur ongebruikelijk is hulp van buiten te aanvaarden, ontzettend moeilijk worden dit toch voor de mensen acceptabel te maken. Ik neem aan dat ook de zoon al vaker met zijn ouders hierover heeft proberen te praten?
En wat is bemoeien? Dat is iets anders dan je oprecht zorgen maken.
Maar het blijft moeilijk en ik had altijd zo het gevoel dat men in 'aziatische kringen' erg op zichzelf is.
Echt een inhoudelijke bijdrage heb ik niet, maar ik hoop voor je iemand anders wel, succes.
Groetjes

Probeer het eens op 'recht' te gooien

Ik ken een vergelijkbaar gezin waar iemand die ik ken het voor elkaar heeft gekregen om dochter naar een dagopvang te laten gaan door uit te leggen dat je daar 'recht' op hebt in nederland én dat dat 'gratis' is als je de goede wegen bewandeld.Dan klinkt het alsof je je een gratis meevallertje laat ontsnappen. Ik denk wel dat je eerst een soort vertrouwenspositie moet zien te krijgen in het gezin (maar misschien kan vriendin dat?). Soms wéten mensen ook niet dat dat vergoed wordt en denken ze dat dat misschien geld kost, weten niet welke wegen te bewandelen etc.
groeten albana

Mee

Misschien kun je (wellicht via de broer, of het zusje?) deze mensen verwijzen naar MEE. www.mee.nl. MEE is er in gespecialiseerd om mensen met beperkingen te helpen bij het vinden van scholing, werk, dagbesteding, hobby's en dergelijke. Ze hebben heel veel contacten en weten ook de weg bij het aanvragen van subsidies en financiele ondersteuning. Dit lijkt mij typisch een geval waarbij MEE heel veel kan betekenen. De hulp van MEE is gratis.

Mee

Inderdaad, dit is precies het vakgebied van MEE. Zij kunnen ook als meedenker voor jou fungeren, Kaaskopje.
Groet,
Onyx

Wat raar

Hier ga je tot je 20e naar het speciaal onderwijs.

Tirza

20 jaar?

Weer iets geleerd... Ik zal voor de zekerheid aan mijn dochter vragen of ze echt wel de hele week thuis is.

Bedankt voor de tip

Gek genoeg vind ik het moeilijk om over te beginnen tegen 'vriendin'. Het is ook wel een beetje raar om als buitenstaander over te beginnen, maar als zelfs mijn dochters het gevoel hebben dat het niet helemaal goed gaat heb ik toch het gevoel dat ik er voorzichtig over moet beginnen.
Mijn oudste dochter denkt er over om contact met de broer op te nemen, het is zeker nuttig om het met hem over Mee te hebben.

18 /20

Met 18 jaar kunnen ze van school maar je kan aanvragen om tot 20 jaar door te gaan maar dan is de koek toch echt op in het speciaal onderwijs. Wat ik me afvraag is of de school niet al geprobeerd heeft om dagbesteding voor het meisje aan te kaarten bij de familie. Normaliter gaat de school in het laatste jaar samen met ouders/mentor op zoek na een vervolg in activiteiten. Dat zal hopelijk hier ook geprobeerd zijn??
Dakar

Idd dakar

Zo ging het op het KDC(kinder diensten Centrum) waar ik werkte ook. Wanneer een client 17 was werd er in samenspraak met de ouders en vaak een MEE consulent een plek gezocht voor dagbesteding. Ergens rond de 18e verjaardag volgde dan het afscheid, en de door ons begeleidde overgang. Clienten die niet doorgingen naar een dagbestedings(of werk)vorm waren zeldzaam, ouders die namen dan echt bewust die beslissing tegen onze, en MEE's adviezen in. Dus wanneer dit in het geval van deze vrouw ook zo is, zal het een harde dobber worden om deze familie "om te praten"

Aziaten, kaaskopje?

Ik snap echt niet wat de toevoeging "Aziaten" in je beschrijving van het gezin voor meerwaarde heeft. Als er nou íemand is die kenmerken toekent aan hele kleine bevolkingsplukjes zoals bijv. Zeeuwen, dan ben jíj het wel. En dan zou je alle Aziaten even over één kam scheren? Dat is eenderde (!) van de werelbevolking maar effe voor het gemak!
Hier in de straat wonen de nakomelingen van een bootvluchtelingengezin, ook érg Aziatisch, de kinderen van toen zijn nu volwassen. Opa leeft niet meer, oma woont níet bij ze in en één van de zussen van de vrouw is meervoudig gehandicapt en gaat gewoon naar dagopvang voor gehandicapten.

Tirza

Ik begrijp wel waarom kaaskopje dit aanhaalt..

..aangezien het bekend is dat in het algemeen Aziaten (Chinezen) niet makkelijk hulp van buitenaf aanvaarden, maar het probleem het liefst binnenshuis houden en het op die manier willen oplossen. En als ze het niet kunnen oplossen dan moet het maar binnenskamers blijven. Schaamte voor familie kan hierbij ook een rol spelen.
En dan is het moeilijk om als buitenstaander hulp voor hen te zoeken. Daarom zou het goed zijn dat Kaaskopje via haar dochter de broer van dat meisje inschakelt om toch de ouders over te halen dat een instantie de hulp voor dat meisje overneemt.

Tirza

Af en toe moet je even over je eigen gemopper heenkijken om te zien of ik een punt heb. Dat jij toevallig mensen kent die wel de weg naar dagbesteding hebben gevonden, wil niet zeggen dat dat standaard is voor mensen uit China, Korea, Vietnam, Japan, enz., Aziaten dus. En aangezien ik niet beticht wil worden door jou dat ik niet zorgvuldig met gegevens over andere mensen omspring heb ik het dus heel algemeen op Aziaten gehouden.
Het feit dat haar broer zich verantwoordelijk voelt en haar in huis wil nemen zodra dat kan is een teken dat hij haar niet aan de buitenwereld wil toevertrouwen. En dat terwijl hij ondertussen toch erg Nederlands en een zeer weldenkend mens is. Je zus in een zorginstelling stoppen doe je niet 'in die kringen'.

Toch zouden ouders en broer overgehaald moeten worden

Kaaskopje:
"Het feit dat haar broer zich verantwoordelijk voelt en haar in huis wil nemen zodra dat kan is een teken dat hij haar niet aan de buitenwereld wil toevertrouwen. En dat terwijl hij ondertussen toch erg Nederlands en een zeer weldenkend mens is. Je zus in een zorginstelling stoppen doe je niet 'in die kringen'."
Maar die broer kan haar niet in huis nemen, dus er zal een andere oplossing hiervoor gevonden moeten worden. En dat is haar toch aan een instantie toevertrouwen. Hopelijk kan èn die broer èn die ouders hiervoor overgehaald worden. Anders zal de situatie precies hetzelfde blijven als dat het nu is. En dat is zorgelijk.

Moed verzamelen

We moeten dus maar eens moed verzamelen...

Albana voelt het goed aan geloof ik

Ik heb in mijn omgeving ook mensen uit verschillende kringen en het valt me op dat veel dingen WEL geaccepteerd worden als je zegt dat het een RECHT is en vooral dat het GRATIS is. En dat bedoel ik echt niet denigrerend of minderwaardig of culturally biased of wat dan ook.
Ik geloof dat Alabana heel goed aanvoelt wat wel eens zou kunnen werken.

Jouw gedachtenpatroon is blijkbaar

Aziaten vragen niet om hulp voor familieproblemen. En dat is onzin, volgens mij - ik geef daar ook een voorbeeld van. Juíst door het zo groot te maken (Aziaten zijn 1/3e deel van de wereldbevolking!) doe je heel veel mensen onrecht aan. Je veegt ze voor het gemak maar even op één grote hoop, zogenaamd uit privacy-overwegingen. Ik vind het frappant dat je 1/3e van de wereldbevolking op één hoop veegt op basis van een uiterlijk kenmerk, terwijl je normaal gesproken mensen op hun woonplaats indeelt als zijnde "anders dan anderen". Chinezen zijn geen Koreanen. Ja, het zijn beide Aziaten. Maar Nederlanders zijn ook geen Grieken, ook al zijn we beide Europeanen. Toch? Je hecht altijd veel waarde aan het onderscheid per land, zelfs per provincie, woonplaats en geboorteplaats. Behalve als je aan bepaalde uiterlijke kenmerken voldoet, dan ben je een Aziaat.

Tirza

Tirza

Ik vind dat je nu ongelooflijk zit door te zagen over een woord. Daar gaat het nu niet om.

Tja

Daar gaat het wél om, want dat verklaart voor jou alles. Dát feit (Aziatisch zijn) zorgt er voor dat ze geen hulp vragen, willen of toestaan. Dat ze zich schamen. Dat ze het meisje maar een beetje binnen onverzorgd op de bank laten hangen. Dat jij ze niet aan durft te spreken. Dat je niet weet hóe je ze aan moet spreken.
Als dit gewoon frische Hollandsche paden-op-lanen-in mensen waren geweest die gezucht hadden: jeeeeeee, wat moeten we nou toch doen met onze Marie - dan was je allang gaan handelen.

Tirza

Tirza

als wij meer contact met de ouders hadden gehad waardoor een gesprek over dit onderwerp normaal was geweest had ik waarschijnlijk al eerder gevraagd of het niet beter zou zijn iets meer voor het meisje te regelen. Dan weet je ook iets beter hoever je hiermee kunt gaan. Dat geldt voor Nederlandse mensen én voor buitenlandse mensen. Of ze het meisje onverzorgd op de bank laten hangen is iets wat ik niet schuif op hun 'Aziatische' afkomst, maar meer op gebrek aan inzicht. Helaas zien we de ouders zelden, alleen als vader zich afvraagt of vriendindochter bij ons is belt hij hier aan. Een gesprek is amper mogelijk omdat hij en de moeder het Nederlands maar heel beperkt beheersen, ondanks dat ze hier al 20 jaar wonen. Als wij de vader spreken moeten we naar de helft van wat hij zegt raden, ik spreek zijn taal namelijk niet. Naar die mensen toestappen om over hun dochter te praten is dus niet iets waar ik makkelijk over denk. Er is heel veel tact bij nodig en de taalbarriëre, het verschil in cultuur e.d. maakt het niet eenvoudiger. Daarom doen ik het liever via de broer. Hij kent ons wel zo goed dat hij begrijpt dat we het goed bedoelen.

Doen ik

= doe ik

Kaaskopje

Je schrijft dat je moed aan het verzamelen bent en het moeilijk vindt om de mensen te vragen 'of het niet beter voor hun dochter...'.
Misschien kun je een andere insteek kiezen? Vragen stellen bijvoorbeeld. Vragen wat dochter zoal doet overdag, of ze nog steeds naar school gaat, of het activiteitencentrum (of wat dan ook maar) kennen, of ze weten dat dat een soort werk/school is voor mensen met een handicap, of ze weten dat dat gratis is, dat soort dingen.
Je hoeft niet meteen tot de kern te komen, je zou er een volgende keer op terug gekomen. Goh, weet je nog dat we het laatst hadden over dat centrum? Toevallig sprak ik deze week iemand die er werkt en die gaf mij een folder mee... (of zoiets dan hè).
En ik snap je opmerking wel over dat ze wellicht geen hulp van buitenaf willen hebben. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen, maar in veel culturen is het heel gebruikelijk om zorg in familieverband te regelen. Tel daarbij op dat veen mensen die niet zijn opgegroeid in Nederland (ik begrijp dat vader geen zelfs Nederlands spreekt?) helemaal geen idee hebben hoe onze zorg-infra-structuur er uit ziet, laat staan dat ze weten hoe ze daar hun weg in moeten vinden.

Ijsvogeltje

Soms weten we echt niet wat de ouders denken. Ze zijn heel erg onvoorspelbaar. Maar als ik hoor dat de veel meer vernederlandste bróer al van mening is dat hij zijn zus niet bij 'vreemden' wil onderbrengen ga ik me toch afvragen hoever dat voor de ouders gaat. Wonen in een instelling bijvoorbeeld in de vorm van begeleid wonen, waar beslist mensen zoals dit meisje bij terecht kunnen, is niet acceptabel. Dat doe je niet met familie. Dat vind ik prima. Als het thuis kan, waarom niet? Maar dat het zover gaat dat er nu helemaal niets meer gebeurt vind ik echt heel sneu. Die ouders gaan, oneerbiedig gezegd, nog heel wat jaren mee (mijn leeftijd zo'n beetje). Ik moet er niet aan denken dat ze tot haar veertigste onder deze omstandigheden bij haar ouders moet blijven. Daarnaast vraag ik me af hoe ze het op gaan lossen als de andere kinderen het huis uit zijn. De vriendindochter moet regelmatig thuisblijven om op haar oudere zus te passen. Vroeger kon ze nog wel eens weg omdat haar broer het dan overnam maar die is het huis uit. Als vriendin het huis uitgaat moet het broertje daaronder het overnemen en als die vertrekt het nog jongere broertje, maar dan is de koek op.
Bij de broer ga ik zeker de insteek zoals jij ook aangeeft proberen, of als mijn dochter eerder is doet zij dat. Ze heeft inmiddels een beetje ervaring met deze wereld en gaat die ervaring gebruiken om de broer daarover te vertellen. Ik vertrouw haar dat wel toe