Niet scheiden, eerst bemiddelen

Wat een griezelig nare partij is het toch

Wat vinden jullie hiervan?

Ja griezelig

maar niet alleen de sgp, ik vind dat de overheid via ekd's, formulieren "stevig ouderschap" (krijg je nog Kiki straks als je kindjes er zijn) en nog meer van dat soort kul de voordeur regelmatig binnen komt.

Wat ik griezelig vind... (lang)

... is weer heel wat anders.

Ik vind het heel verdrietig dat inmiddels zo heel veel kinderen in een gebroken gezin opgroeien en te maken hebben met allerlei loyaliteitsconflicten, bonusbroers /zussen met wie ze worden opgezadeld, gedoe over waar te wonen. Gewoon hartstikke veel onzekerheden en toestanden die ballast betekenen bij het opgroeien.

Ik ben niet op de hoogte met de exacte gedachten van de diverse al dan niet christelijke partijen, maar dat 'wij als samenleving' er niet stabieler op worden, lijkt me logisch.

Natuurlijk bevestigen uitzonderingen de regel. Ik weet best dat er echtparen zijn bij wie het van grote wijsheid getuigt als ze de keus maken niet langer samen verder te gaan. Die omstandigheden zijn er beslist.
Maar dat is lang niet altijd zo. Ik zie o.a. via school ook veel mensen die rondom de 40 ineens lijken te schrikken van de opdoemende ouderdom en hun partner inruilen voor een nieuw, (liefst iets jonger) persoon die ze 'al een half jaar kennen'.
Mijn zoon bevestigt dat er in het uitgaansleven heel wat 'last minute-mensen' rondlopen die kennelijk denken: nu kan het nog! Hij en zijn vrienden, begin twintig, snappen dat ze gezelligheid zoeken, maar vragen zich wel af: waarom nu en waarom hier. En met wie.

Toen mijn oudste kinderen op de basisschool zaten, hadden ze hoogstens één of twee kinderen in de klas van wie de ouders niet meer samen leefden. Nu zijn er al heel wat kleuters die deze ervaring hebben.
Je maakt mij niet wijs dat de ouders van 20 jaar geleden zo veel beter bij elkaar pasten!

Ik heb het gevoel dat mensen steeds individuele'r zijn gaan leven.
Als ze in deeltijd werken, zijn ze om de beurt thuis om voor de kinderen te zorgen: dat betekent geen 'samen'tijd'. Naast hun werk hebben ze hun eigen hobby/sport: geen 'samen'tijd.

Ze hebben allemaal een eigen telefoon waarop prive-contacten worden onderhouden. Hoeft totaal niet ernstig te zijn, maar opnieuw geldt dat je van elkaar nauwelijks weet wat voor contacten er zijn. (vroeger was er een huistelefoon en degene die opnam, riep: Jaap, telefóón'; je wist wie er belde en hoe vaak. Nu is het ieder voor zich. Comfortabel, maar ook: niet samen. Hetzelfde geldt voor prive-mailadressen.

Dan merken sommigen dat de computer toch net wat hinderlijker voor onderling contact met de live aanwezige gezinsleden is dan de TV - dergelijke kwesties komen in 'relatieproblemen' herhaaldelijk terug.

Mensen leven gewoon veel meer 'apart van elkaar' dan 25 jaar geleden en het risico van uit elkaar groeien door te weinig gezamenlijkheid is groot. Wanneer je weinig meer deelt, ook in praktische zin, bestaat de kans dat verbondenheid afbrokkelt.

Ik weet niet wát 'we' daar mee moeten, maar een punt van zorg is het wel naar mijn idee.
Zonder trouw en vertrouwen wordt het leven armoedig. En dat wil je je kinderen niet meegeven. Kinderen gun je het beste wat je als ouder te bieden hebt. Ze groeien maar éénmaal op en moeten hun hele leven doen met hun jeugd.

Ik denk niet dat politieke plannen er veel aan kunnen veranderen. Maar dat beleidsmakers zich zorgen maken, lijkt me niet meer dan terecht.

Tonny

Fladder! (o.t.)

Wat heerlijk om te horen! DE bevestiging, geweldig!

Prulletje

Weet je mirreke en tonny

ik ben het wel met jullie eens. Maar ik vind verplichte mediation gewoon onzin.

Een vriendin van mij heeft een geweldadige ex, maar wel een met een fluwelen tong. Jarenlang heeft zij gevochten tegen een omgangsregeling, want hij is gewoon gevaarlijk. En dit wist zij ook wel toen ze zwanger van hem werd, dat was gewoon een stomme beslissing.
'Een kind krijgen verandert hem wel, dan wordt hij wel volwassen.' Dat is dom natuurlijk

Maar goed, na al die misere, heeft ze eindelijk de moed om te vertrekken en dan mag ze niet scheiden omdat ze eerst een bemiddelingspoging moet ondernemen.

Maar goed dat neemt niet weg dat ik het vaak onbegrijpelijk vindt dat echtparen met hele jonge kinderen al uit elkaar gaan. Dan zat er toch al iets niet goed voordat je aan kinderen begon.

Maar goed, dat moet ieder voor zich weten. Ik ga er altijd maar vanuit dat mensen niet voor de lol hun huwelijk beeindigen of uit een impuls gaan scheiden.
Zo'n beslissing neemt niemand zomaar.

Jeetje, ik vind wel een hoop goed zeg

maar goed, maar goed, maar goed.

stom stopwoord

Soms...

...verandert de droom-man in een nachtmerrie als kinderen komen.
Als je moeder wordt, veranderen de prioriteiten. Zo kan het zijn, dat de relaxte droom-man op eens helemaal niet meer relaxed is, maar gewon "onverantwoordelijk", of het gezinsleven is niet dat, wat men zich voorgestelt heeft - de man gaat nog steeds naar de kroeg, terwijl vrouw dacht, dat hij wat huiselijker wordt, als baby er is.
Door kinderen met elkaar te krijgen, zie je nieuwe kanten aan je partner, die eerder niet zichtbaar waren, tenminste niet zo duidelijk.
En dat kan soms funest zijn voor een relatie. Dat is denk ik de redenen, waarom veel stellen met jonge kinderen uit elkaar gaan.

En wat dat niet kost!

Ocharemme, verplichte huwelijkstherapie. Nou ja, we gaan vooruit neem ik aan, de SGP heeft kennelijk wel al het besef dat de scheiding op zich niet meer uit Nederland valt weg te denken. laten we dankbaar zijn voor kleine zegeningen.

Maar zonder dollen: dit is natuurlijk kul. Verplichte bemiddeling - of het nu verplichte huwelijkstherapie is of verplichte bemiddeling als er al een scheiding op stapel staat (dat zijn twee verschillende dingen) is altijd kul: als iemand niet wil, heeft het geen zin.
En wat er dan niet een geld (en tijd) gemoeid zal zijn met het tegen heug en meug naar de huwelijkstherapeut jagen van al die onwillige, volstrekt op elkaar uitgekeken stellen! Als Rouvoet oren zou hebben naar dit plan zullen de coalitiegenoten hem hopelijk wel op andere gedachten brengen.

Kom op zeg, we hebben het verplichte ouderschapsplan al. Nog meer van die onzin kunnen we er echt niet bijhebben

Groeten,

Temet

Kinderen = crisis

Je hebt gelijk Balletmama, bij het krijgen van kinderen verandert alles. Het is een revolutie in je relatie.

Maar hebben mensen daar van tevoren dan totaal geen beeld bij? Geen broers/zussen/vrienden met kinderen, aan wie je ziet hoe je leven verandert? Weten hoe het is zélf een kind te hebben, die intense verantwoordelijkheid te dragen, dat weet je van tevoren niet. Je kunt toch wel een beetje inschatten hoeveel verantwoordelijkheidsgevoel en uithoudingsvermogen je hebt?
Nou ja, misschien ook niet.
Misschien waren mensen in het verleden meer bereid tot 'afzien en volhouden' als het leven tijdelijk niet zo 'leuk' was? Misschien is onze samenleving wel te verwend geworden??

Tonny

Grappig tonny

Die verschillende ervaringen. Want ik zat in dezelfde leeftijdscategorie als jouw kinderen, als ik het zo lees, en bij mij had toch zeker de helft van de klas gescheiden ouders. Ouders die nog getrouwd waren hadden het toén over '20 jaar geleden'...

Dit plan lijkt me overigens te zot voor woorden.

Stad/ platteland

zou dat misschien verschil maken?

En waarom?

Oh ja, zo'n plan, daar zie ik ook geen heil in, maar wat wel? In 'bezint eer ge begint' zit een kern van waarheid, daar dat zou helemáál te zot voor woorden zijn als 'de overheid' zich met beweegredenen zou gaan bezighouden. Het is al erg ingewikkeld om mensen te begeleiden die volgens velen beter geen kinderen (meer) zouden krijgen vanwege hun ernstige beperkingen - een zeer ingewikkeld ethisch probleem, zelfbeschikking is een groot goed.

Maar ondertussen is de situatie zoals Mirreke die schetst maar al te waar.
Met een vervolg in de volgende generatie, die volgens onderzoeken meer dan gemiddeld moeite zal hebben met het in stand houden van een relatie.

Tonny

tonny

Uniek

toch ben je tegenwoordig bijna uniek als je als ouders nog wel bij elkaar bent....al vind ik dit voorstel wel erg ver gaan....

Even niet onder eigen naam...

...ik snap wel, wat je bedoelt. Het komt idd erop aan, wat de problemen in een relatie zijn, als het bijvoorbeeld communicatieproblemen oid zijn, kan zo'n relatietherapie heel erg veel winst opleveren.
Als er echter ernstige problemen zijn, zoals verslaving, huiselijk geweld etc, dan vind ik persoonlijk niet, dat zoiets echt zin heeft.

Tsjah

"De mensen in mijn omgeving die gescheiden zijn, zijn allemaal gescheiden zonder eerst eens relatietherapie te proberen en dat is dus wat ik echt niet snap [.....] Als het écht niet meer gaat samen, gaat het ook niet opeens wel met therapie. Maar probeer het in ieder geval. Dat ben je toch verplicht aan jezelf, aan elkaar en aan je kinderen ? Om er alles aan te doen om de meest ideale situatie te behouden ? "
Nou, daarvoor zijn er dus 2 nodig. En als er 1 weigert, dan houdt het op. zo simpel is het.

Dr.phil

Zou zeggen: je hebt pas het récht om te scheiden als je er álles aan gedaan hebt om getrouwd te blijven.

Tirza

Wel alles gedaan

en als dank voor alle getoonde trouw (ruim 10 jaar zorgen voor zowel financiele als relationele stabiliteit)en overtuigingskracht (gesprekken, onderzoeken, therapie e.d.) uiteindelijk met een gebroken neus en arm gezeten, terwijl er voor een 2 jarig kind gezorgd moest worden.
weet niet meer wie het zei, maar het is wel waar, bij huiselijk geweld en verslavingen gaat een "geitenwollensokkengesprekje" ,( sorry voor de term maar heb inmiddels een aversie tegen goedbedoelende therapeuten die je verder nooit eerder en daarna ook nooit weer zult zien) , echt niet meer helpen.

Sancy

"Nou, daarvoor zijn er dus 2 nodig. En als er 1 weigert, dan houdt het op. zo simpel is het"
En dat is een "voordeel" van het nieuwe SGP plan; je zal wel moeten..

Je zal wel moeten...

...maar onder dwang is het onmogelijk om een oplossing te vinden. Als iemand hiervoor echt geen motivatie heeft, dan helpen alle goede bedoelingen niks en het zal alleen maar slopend zijn voor degene partner, die misschien wel nog wil. Scheiding is al erg genoeg zonder zo een extra vernedering.

Want als er geen gevoelen meer zijn (van een kant of voor beide kanten) kan ook de beste bemiddelaar niet meer helpen.

Dan is het het beste, om zo vredig mogelijk uit elkaar te gaan, en hierbij zal zo'n gedwongene therapie juist averechts werken, omdat er waarschijnlijk nog meer letsel van komt als er al is.

Of is het idee meer "wegen de kinderen bij elkaar blijven"?
Lijkt mij helemaal niks.

Wat hebben kinderen aan ouders, die elkaar niks meer te zeggen hebben en/of de hele tijd ruzie maken?

Mijn dochter is alles behalve een zielige scheidingskind. Zij was nog heel klein toen ex en ik uit elkaar gingen, maar als zij vragen heeft over haar vader, krijgt zij er een eerlijke antwoord op, aangepasst op haar leeftijd. Ik zeg haar wel eerlijk, wat er gebeurt is, maar probeer ook tegelijk haar duidelijk te maken, dat veel van deze dingen door zijn ziekte kwamen en komen. Dat zijn ziekte hem onmogelijk maakt, een echte papa te zijn, ook al wil hij dat wel heel graag.

Eng plan

Ik vind dit absoluut een slecht plan. Ik weet niet of mensen te vlug scheiden of juist niet vlug genoeg. Ik weet niet of dat goed is of slecht. Het maakt me ook helemaal niet uit. Ik wil niet in een samenleving leven die scheiden bevorderd of juist tegen gaat. Ik wil niet in een samenleving leven waar de overheid denkt dat het nodig is dusdanig in te grijpen in het persoonlijk leven van mensen door een moreel oordeel te hangen aan privaat rechtelijke kwesties als scheiding.
Zolang de formele kant goed geregeld is moeten de mensen zelf maar inhoudelijk bepalen wat ze wel en niet willen. Daar wil ik verder geen moreel oordeel aan verbinden.
Ik ben ook gescheiden en ben niet in relatie therapie geweest. Dat had ook helemaal geen zin gehad. Ik weet welke redenen mijn ex en ik hadden voor de scheiding. Dat zijn persoonlijke afwegingen die om eerlijk te zijn niemand wat aan gaan buiten mijn ex en mijzelf om.
Ik moet er niet aan denken dat de overheid zich bemoeid had met of mijn ex en ik wel hadden mogen scheiden en of onze redenen sterk genoeg waren en of we het wel hard genoeg hebben geprobeerd. Dat is echt tussen ons twee en de rest van de wereld heeft daar helemaal niets mee te maken.

Goed plan

Qua betuttelingsgraad vind ik het vergelijkbaar met de verplichte cursussen die mensen na rijden onder invloed of na het aanbrengen van grafitti moeten volgen.

Hoe je het ook wendt of keert, scheiden kost de samenleving geld. Dus mag de overheid zich er mee bemoeien.

Het getuttel

door het deel wat zwaarder Christelijk is dan het gemiddelde van de regering/tweede kamer mag dan overdreven zijn voor de meeste mensen, het zorgt er wel voor dat we het erover hebben als ze weer een ballonnetje oplaten.
Ik vind beslist dat er grenzen zijn in hoe ver je moet gaan in 'in voor en tegenspoed'. Als je mishandeld (geestelijk en/of lichamelijk) wordt vind ik het zeer gerechtvaardigd als je je daar niet langer aan wilt blootstellen en dus wilt scheiden. Uiteraard zijn er ook minder ernstige redenen om te willen scheiden, maar ik vraag me in sommige gevallen wel af of er niet wat al te luchtig mee omgesprongen wordt en dat 'de strijd' niet echt wordt aangegaan. Als ik bijvoorbeeld iemand meemaak met vier kinderen van vier verschillende vaders waarmee de moeder officieel getrouwd is geweest vraag ik me af waar ze mee bezig is.

Rijden onder invloed...

is toch totaal niet te vergelijken met echtscheiding? Ik zie echt geen enkele overeenkomst.

Wat ik nuttiger zou vinden dan deze betutteling achteraf is een goed gesprek vooraf. Een huwelijk is een zakelijke overeenkomst, daar mag je best de gevolgen van uitleggen als ambtenaar. In plaats daarvan gaat het voorgesprekje erover wat men verteld wil hebben en waar men elkaar ontmoet heeft.

Balletmama, vraagje over dld, en nog eens nagedacht over voorste

Jij schrijft dat de Kinderbescherming hier (Dld) verplicht "een oog op de kinderen van gescheiden ouders houdt en desnoods met geweld tot omgang dwingt".
Is dat Bundesweit of per Land verschillend? Want hier gaan ook steeds meer ouders scheiden (het loopt volgens mij nog wat achter op Nld maar er zit een flinke stijging in het aantal scheidingen) maar de meeste kinderen met gescheiden ouders die ik hier ken hebben totaal geen omgang meer met hun vader. Dat vind ik zelf dus al helemaal niet kunnen, vandaar dat ik de situatie in Nld (ook gedwongen co-ouderschap bijna, iig een omgangsregeling, anders geen scheiding uitgesproken) nu wel goed vind.
Trouwens, in Nld moet je nu geloof ik toch ook verplicht aan mediation doen, om in gezamenlijk overleg tot een omgangsregeling te komen?
Ik ben er nog eens over aan het nadenken, over dat voorstel van de SGP, en ik kan me wel voorstellen dat je als overheid iets wilt doen om die scheidingen terug te dringen. Kinderen van gescheiden ouders doen het minder goed in het (vervolg)onderwijs, hebben een (veel) grotere kans op psychische problemen, op schooluitval en spijbelen, en kosten dus ook veel geld en zorg. Scheidingen proberen te voorkomen is dus ook een vorm van preventie...
Bovendien lopen kinderen met een stiefouder statistisch ook weer grotere risico's.

Dirksmama

Hoezeer ik ook vind dat scheiden het laatste is wat je moet doen als een huwelijk niet verloopt zoals je soms zou willen, vind ik het geen zaak van de overheid. Ik zeg het niet snel maar dat zou ik wel heel erg eng vinden. Ik vind wel dat 'de overheid' er wat gedachten op mag loslaten, maar meer ook niet. Scheiden is geen strafbaar feit zoals dronken rondrijden of muren 'verfraaien'.
Dat jouw kind naar school gaat kost de samenleving ook geld. Vind je het ook terecht als je morgen een brief van de overheid ontvangt waarin staat dat Pietje voortaan naar OBS De Zandkorrel moet? Of stel dat je voortaan geen kinderbijslag meer gestort krijgt, maar een chippas, alleen te besteden bij C&A of Zeeman. Het is van de Overheid, dus ze mogen zich ermee bemoeien...

Als er een kindje komt

Sorry maar dat begrijp ik dus echt niet, scheidingen waarbij soms nog babies in het spel zijn. Ongelooflijk. Ja natuurlijk verandert de wereld als er een kind komt, moet je jezelf en je partner hervinden in je gezamenlijke rol als ouders, is het leven minder flierefluiterig en ineens vol verplichtingen. Maar als dat een beetje tegenvalt, als pa of moe dat ineens wat minder ziet zitten, dan zet je toch je kiezen op elkaar en ga je ervoor? Het verwerken van zo'n verandering kan lang duren, en je maakt mij niet wijs dat mensen dat echt geprobeerd hebben als er gescheiden wordt voordat een kind één jaar is.
Wat ik ook niet begrijp, scheiden als iemand vreemd gaat. Nou, nou wat een ramp... Dan heb je als stel dus iets op te lossen, maar in plaats daarvan gaan ze gewoon uit elkaar, alsof het niets is.
Ik sluit me hierin aan bij tonny. Ik denk echt dat vooral jongere mensen veel verwender zijn geworden, alles moet perfect zijn, maar dan wel instant, op een presenteerblaadje. Men stelt allerlei eisen aan het leven maar is zelf, lijkt het, niet in staat het leven aan te gaan. Bevalt het niet dan zoek je gewoon weer wat anders. Rampzalig voor jezelf en voor je kinderen, en die kinderen nemen dat weer mee als zij volwassen zijn.
Misschien wat kort door de bocht, maar toch... Ik vind het vrij wrang dat je ineens nog een uitzondering bent als je ouders na 20 jaar nog bij elkaar zijn. Dat is toch echt de wereld op zijn kop...

Kaaskopje, kinderen kosten de samenleving natuurlijk geld

maar dat is een investering. Want kinderen gaan later heel veel opbrengen, zonder kinderen geen toekomst voor onze maatschappij.
Kinderen van gescheiden ouders kosten (gemiddeld, statistisch gezien) op een andere manier meer geld, geld om puin te ruimen, de schade van een scheiding te herstellen of in ieder geval te beperken.
Ik vind gedwongen therapie (althans, een gedwongen stap op weg naar een scheiding) iig eerlijk gezegd minder eng dan een Epd, een elektronisch kinddossier, een jeugdzorg die steeds grotere invloed krijgt.