Niet uit kinderwens kunnen komen

Ik ken een stel waarbij zij heel graag kinderen wilde en hij niet. Toen zij te oud was om nog kinderen te kunnen krijgen ging hij er met een ander vandoor en was hij binnen een jaar vader. 
Mijn eigen ex had ook een hele bak met drogredenen waarom hij de eerste 50 jaar niet aan kinderen toe zou zijn, maar uiteindelijk is ie jaren bij mij gebleven omdat hij zijn kinderen niet kon missen. Dat was voor mij dan weer minder leuk, zacht uitgedrukt. 
Kortom, het is voor mannen heel makkelijk om 'er niet aan toe te zijn'. 

Misschien lees ik niet goed, dat kan, maar ik begrijp dat TO wel graag kinderen wil en dat haar partner twijfelt, dus niet dat hij definitief niet wil. Een weekend "oefenen" met een logeerpartijtje of desnoods samen een keer oppassen zou misschien wat twijfel kunnen wegnemen (ok, toch wel leuk, of nee, alsjeblieft niet), maar dat is denk ik toch anders dan met eigen kinderen.

Heel eerlijk: ik twijfel zelf ook zo nu en dan. Wel ruimschoots te laat, na een fertiliteitstraject van vier jaar ben ik nu zwanger en ondanks dat man en ik er heel blij mee zijn, zijn wij ook nog steeds onzeker over hoe het straks gaat, simpelweg omdat je niet weet wat je kan verwachten. En dat is misschien ook het enge: als je kind er eenmaal is, kan je het niet weer ongedaan maken. Wat dat betreft is het een megagrote stap in de relatie, veel groter dan een huwelijk oid, want door een kind blijf je altijd aan elkaar verbonden. Dat is misschien soort van eng/confronterend. 

Ik lees trouwens ook wel eens verhalen van mensen die zeggen een hekel te hebben aan kinderen, behalve aan hun eigen kind. Dus misschien levert zo'n logeerpartijtje alsnog geen duidelijkheid. Maar ik denk dat je (en je partner) sowieso niet 100% duidelijkheid kan krijgen, omdat je dus niet weet hoe het gaat zijn als het daadwerkelijk zo ver is. 

Weet je waar voor hem de twijfel zit? Misschien kan je daar iets mee, uitleggen dat je dat zelf wellicht ook spannend vindt of iets niet helemaal weet, maar dat je ondanks dat wel graag de wens wil proberen te vervullen. Zelf denk ik dat de basis tussen jullie vooral goed moet zitten, dat je weet wat je aan elkaar hebt en dat je op elkaar kan bouwen. Maar als je vriend uiteindelijk besluit dat hij het niet wil, dan zul jij moeten kiezen: blijf je bij deze man ondanks dat je hem misschien altijd kwalijk blijft nemen dat je door hem je kinderwens niet kon vervullen (dus: is de relatie belangrijker dan je kinderwens), of probeer je het dan met iemand anders, of zelfs alleen (donor)? Die vraag kan niemand voor je beantwoorden. En tja, misschien gaat op den duur de tijd ook dringen, dus dan is ook de harde vraag: hoe lang wacht je op zijn getwijfel? Die vragen hoef je hier niet te beantwoorden, maar zijn wel het overdenken waard, hoe pijnlijk de antwoorden misschien ook zijn.

Ik wens je hoe dan ook veel wijsheid en sterkte met deze lastige situatie, ik kan me voorstellen dat er een gevoel heerst van onmacht en dat lijkt me niet prettig.

Heel eerlijk gezegd zou ik niet zo blij worden van een man die niet ook heel graag een kind met me wil. En die zo'n twijfelaar is.
Zijn twijfel kan door van alles komen, of een combinatie van factoren zijn. Bijvoorbeeld: hij vindt kinderen vaak niet zo leuk. Of hij twijfelt erover omdat hij dan in feite ook een besluit neemt om aan jou vast te blijven zitten. Of hij kan niet tegen de verantwoordelijkheid. Of tegen de grote verandering in zijn/jullie leven en tegen de  onzekerheid van hoe het zal zijn en of hij dit wel kan.

Hij heeft daar het volste recht toe, maar als je een sterke kinderwens hebt, is dit misschien toch niet de juiste man (/ de juiste vader voor je kinderen). 
Ook helemaal niet leuk als je uiteindelijk met veel wikken en wegen besluit ervoor te gaan, en na een jaar toch maar wel proberen zwanger bent op je 39e of zo, en jou toch moeilijkheden verweten worden. Is ook niet heel leuk voor het kind zelf misschien, dat vader jarenlang niet graag wilde. Een recept voor moeilijkheden.

Tickel schreef op 13-01-2023 om 21:38:

"En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.

Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen".

Ik vind het toch wel bijzonder dat je vriend bij de "eerste, grote hobbel" afhaakt m.b.t. de kinderwens. Aan de andere kant, kinderen, opvoeding, de zorgen, het kan ook allemaal veel stress geven. Misschien ziet je vriend dat niet zitten?

Je kunt het ook anders bekijken: vriend zag dat ze deze stressvolle periode al niet kon overbruggen en meent dat het beter is om niet met haar aan kinderen te beginnen. 

Een kinderwens is iets waar een compromis niet mogelijk is. Je kunt niet een half kind nemen en eenmaal gekozen, zit je daar ook wel aan vast.
Het heeft echter wel een houdbaarheidsdatum. Je kunt niet eeuwig blijven twijfelen, op een gegeven moment is de keuze er niet meer. Er zijn ook vooraf geen garanties dat het lukt, laat staan snel.

Ik vind wel dat een kind gewenst moet zijn door beide ouders. De zorg voor een kind is intens, maar ook mooi. Het vraagt best wat van je, het is een hele verantwoordelijkheid. Dat is wel iets wat je met hart en ziel moet doen, niet puur uit plichtsbesef of voor een ander. Je weet immers nooit vooraf wat het leven allemaal nog gaat brengen, maar zoals IMI-X2 als schreef; redelijk normale ouders krijgen vaak ook redelijk normale kinderen. 

Ik weet eerlijk gezegd niet of je er ooit echt klaar voor bent. Het is een enorme verandering, onomkeerbaar en je weet vooraf nooit hoe het precies gaat uitpakken.
Bij ons heeft het twee jaar geduurd voordat ik zwanger was en ondanks dat we het beiden heel graag wilden, was het toch opeens heel 'echt' en vloog het me ook wel eens aan. En toen kwam dochter ook nog eens veel te vroeg met alle zorgen van dien en ik heb me in die periode ook wel eens (ook hardop) afgevraagd waar we in vredesnaam aan begonnen waren. Maar uiteindelijk was het het dubbel en dwars waard. 

Valdemar schreef op 13-01-2023 om 23:04:

[..]

Je kunt het ook anders bekijken: vriend zag dat ze deze stressvolle periode al niet kon overbruggen en meent dat het beter is om niet met haar aan kinderen te beginnen.

Dit gevoel krijg ik er ook bij. Toen hij zei met haar het toch te willen had hij wellicht een romantisch beeld in zijn hoofd en toen hij zag hoe TO eraan toe was met zoveel stress/veranderingen, zag hij een doemscenario van hoe het ook kan zijn.

En samenwonen blijft voor iedereen weer zoeken naar een balans, ook als je al eens hebt samengewoond. Je bent een andere partner dan zijn vorige samenwoonpartner dus ook voor hem was het vast even zoeken naar een nieuwe balans. Maar als je bijna uit elkaar ging, kunnen jullie wel (blijven) communiceren met elkaar onder druk/ stress/ andere negatieve omstandigheden?

Er zijn volgens mij wel coaches die gespecialiseerd zijn in dit onderwerp. Als ik dat in typ in google krijg ik gelijk meerdere hits, dus ik snap niet zo goed dat als je zegt op zoek te zijn naar een derde partij, dat je niet zelf dit hebt kunnen vinden? Want daar heb je meer aan dan hier weer allerlei verhalen en meningen te krijgen van mensen waar je uiteindelijk weinig mee kan.

Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel
van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.

Daar ben je toch wel binnen een dag mee klaar? Daarna nog een dagje alles nalopen en dan ligt alles wel weer op de handigste plek. Of hadden jullie daar onenigheid over?

Als ik het goed begrijp hebben jullie het helemaal aan het begin van de relatie (verliefdheidsfase) gehad over kinderen. Na negen maanden zijn jullie gaan samenwonen en direct ook van de roze wolk gedonderd.

Zo erg dat jullie zelfs hebben overwogen om uit elkaar te gaan. Vriend begon toen te twijfelen of jullie wel kinderen moesten krijgen. Misschien wel of jullie basis wel stevig genoeg is.

Nu zijn jullie twee jaar verder en wil jij kinderen en hij twijfelt nog. Zou het kunnen dat hij niet twijfelt aan kinderen op zich, maar aan jullie basis?

Jullie hebben het met heel erg veel mensen besproken. Is dat jouw initiatief of zijn initiatief? Wanneer zijn jullie daar mee begonnen?

Vervolgens schrijf je: "en nog komt hij er niet uit". Alsof het alleen zijn probleem is. Terwijl het probleem zonder jouw sterke wens niet had bestaan. Ik denk daarom dat relatie therapie wel is wat je zoekt. Want in de communicatie tussen jullie beide valt mogelijk nog veel te verbeteren.

Zou het niet beter zijn als hij met een neutraal professioneel iemand zou praten? Deze kan misschien achterhalen wat precies het euvel is. 
Praten met vrienden en familie lijkt me weinig zinvol. Slechts weinig mensen zullen neutraal hier kunnen instaan. 

Uiteindelijk zal hij toch moeten beslissen wat hij wel en niet wil. Hij kan niet eeuwig blijven twijfelen en zal jou toch eens duidelijkheid moeten verschaffen. En als hij niet wil, dan kan je voor jezelf beslissen wat jij wil. 

Het zal een pittig gesprek worden maar ik zou met hem gaan praten om boven water te krijgen of hij twijfelt aan zijn kinderwijs of dat hij twijfelt of jullie relatie er sterk genoeg voor is. Zodra je dat weet, kun je gerichter verder.

Je kunt wel allemaal therapeuten op hem afsturen maar als hij niet wil dan wil hij niet.
Neem zelf een beslissing nu je 32 bent kan dat nog over een paar jaar kan moedernatuur het voor je beslissen.
Dus als jij echt kinderen wilt relatie verbreken en opzoek naar een man die hetzelfde toekomst beeld heeft als jij.