Opvoeding of karakter?
Met de 10-minutengesprekken van mijn kinderen nog vers in het geheugen zit ik met wat vragen. Beide kinderen doen het prima op school, maar zijn geen uitblinkers op sociaal-emotioneel gebied. Ze kunnen zich soms slecht concentreren en de leerkrachten vinden ze moeilijk te peilen en vragen zich af of boodschappen duidelijk bij ze overkomen. Een feest der herkenning, want mijn ouders kregen vroeger over mij precies hetzelfde te horen. Ik weet inmiddels waar mijn valkuilen liggen en dat zijn ook de punten waar ik mijn kinderen extra in probeer te stimuleren. Waarom lukt dat dan niet? Doe ik iets verkeerd of zitten bepaalde eigenschappen zo ingebakken in het karakter dat daar geen opvoeden aan helpt?
Ligt niet aan jou
sommige mensen kunnen gewoon niet anders,hoe ze ook hun best doen of gestimuleerd worden.het zit gewoon in hun genen en karakter.
Ehhmmm
Is school de maat der dingen?
Of kunnen jouw kinderen prima uit de voeten met het leven en met hun eigenschappen.. maar iets minder met school?
Weet je, soms krijg ik het idee dat ze op school van al die kinderen het perfecte kind willen kneden. Dat gaat niet lukken natuurlijk.
Wat mij betreft moeten kinderen vooral goed zichzelf leren kennen, leren wanneer ze lekker hun eigenheden kunnen uiten en wanneer ze zich beter wat meer kunnen aanpassen. In het laatste geval moeten ze dan ook weer weten wanneer ze dat kunnen compenseren, anders bouw je spanning op...
Dus vóór de vraag of het nou opvoeding of karakter is komt voor mij de vraag of je kinderen zich op school ideaal perfect moeten gedragen.
De school de maat?
Alle eigenheden vallen op school natuurlijk wel het meeste op. Thuis heb ik weinig problemen met de kinderen omdat ik inmiddels hun gebruiksaanwijzing wel ken. Maar ik vraag me wel af of ik die gebruiksaanwijzing heb beïnvloed door te flexibel mee te gaan in hun grillen en koppigheid. Het zijn nu eenmaal geen kinderen die direct doen wat je vraagt. Ze hebben graag zelf zeggenschap. Dus in plaats van 'je gaat nu douchen', moet ik vragen of ze nu gaan douchen of pas straks, maar uiterlijk om bijv. 20.00 uur. Ik heb echt wel geprobeerd om op te voeden volgens strakke lijnen maar dan gaan ze in acuut verzet en wordt het er niet gezelliger op. Volgens sommigen in mijn omgeving heb ik ze verpest toen ze klein waren en had ik toen al moeten beginnen met kort houden en 'onderdrukken'.
Huh?
vic,ik denk dat als jij je jouw kort gaat houden en gaat onderdrukken dat je kinderen enorm in verzet gaan en dat ze gefrustreerd raken.Het is natuurlijk zo dat de meeste kinderen niet zo een terk karakter hebben en geoon luisteren naar hun ouders,dat maakt het voor die ouders erg makkelijk om zo te reageren op jou.Maar bij jouw kinderen gaat het niet zo werken.Ik vind dat je het juist goed oplost.
Je geeft toch een grens aan,maar geeft hun de keuze om zelf te beslissen in de ruimte die ze krijgen.
Het is erg belangrijk om je opvoeding aan te passen aan het karakter van je kind.Je kunt niet andersom.
Ach extra stimuleren
als ze sprekend op jou lijken zou ik mij niet zo'n zorgen maken, als 'het' jou of school niet lukt met hier en daar wat stimuleren komt het vanzelf wel op een ander moment of omgeving lijkt mij mocht het echt een issue worden. En THANK GOD dat we niet allemaal het zelfde zijn. Het is pas een probleem als ze er zelf direct hinder van hebben anders snappen ze er toch niets van en ervaren ze het als eenzijdig gezeur, althans zo heb ik dat altijd ervaren totdat ik een jaar of 20 werd 
Ik zeg wel eens tegen mijn oudste dochter dat ik straks de therapie wel betaal voor alles wat ik fout doe.
Vic, douchevoorbeeld
Beetje off topic Vic, maar ik herken dit en vraag me af hoe dit bij jullie werkt. Ook hier geef ik liever keuzes, ik vraag liever dan dat ik commandeer. Maar regelmatig wordt het een gevalletje vinger geven, hand willen. Als ik vraag: Wil je nu douchen of over een uur dan is het antwoord "morgenochtend". Als ik vraag of dochter pasta of rijst wil eten antwoordt ze "pizza". Als ik twee snoepjes geef wil ze er drie. Heel vervelend, heb ik ook regelmatig gezegd en dan ziet ze in dat ik gelijk heb en biedt haar excuses aan. Ik heb het ook bestraft, bijvoorbeeld door dan de snoepjes in het derde voorbeeld onmiddelijk af te pakken. Maar het is een situatie die regelmatig terugkomt. Gebeurt dat bij jullie niet? Hoe pak je dat aan?
Beo en pelle
Ja, het zijn soms Rupsjes Nooitgenoeg. Daar vind ik wel dat ik streng in ben, genoeg is genoeg. Ik moet er zelf ook op letten dat ik niet te snel 'nee' zeg tegen iets. Ik sta zelf standaard in de nee-modus (ze hebben het echt niet van een vreemde), maar als ik zeg dat ze een snoepje mogen en ze willen er twee dan is dat eigenlijk ook geen probleem. Als ze daarna ook nog een derde willen, hebben ze pech.
Pelle, ik snap dat dat met 25 kinderen anders werkt, maar soms vind ik ook wel dat de (vooral de kleuter-) leerkracht problemen maakt om niets. Mijn jongste doet heel leuk mee met de werkjes van groep 2 (zit in groep 1). Soms zijn ze aan het werk, maar ziet ze ineens iets gebeuren in de klas of op het schoolplein. En dan gaat ze even kijken. Juf spreekt haar dan streng toe en zegt dat ze haar werk moet afmaken, waarop jongste haar aankijkt met een wazige blik die lijkt te zeggen 'jaja, dat zal wel'. Ze maakt haar werk heus wel af, maar moet eerst even iets belangrijkers doen. Maarja, als al die 25 kleuters het op die manier aanpakken wordt het wel een beetje een zooitje
Dat bedoel ik dus
..natuurlijk moet een kind zich op school niet zo gedragen dat het hele proces gefrustreerd wordt.
Maar school is nou ook weer niet zo normaal en allesnormerend dat we het aangepaste gedrag voetstoots van ieder kind kunnen verwachten.
Het ene kind heeft meer moeite met school dan het andere.. mijn punt is een beetje, kun je dat wel veranderen en wil je dat wel veranderen?
Het is nu eenmaal zo. De crux zit hem erin om die kinderen die volkomen normaal en ok zijn te corrigeren zonder dat ze te veel apart gezet worden als 'anders' of 'gevoelig' -want dat zijn ze niet. Ze zijn normaal, alleen iets minder handig als schoolmateriaal.
