Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Patrik schreef op 02-12-2025 om 19:19:
Als ik dit alles lees moet ik tot het besef komen dat ik één van de laatste dinosauriërs ben. Oude waarden worden aan kant geschoven, zieke mensen moet je negeren en liefst nog in een vergeetput gooien, je eigen ouders hoef je volgens de tien geboden gods niet meer te eren. Huwelijksbeloften hoef je niet meer na te komen. Iedereen doet gewoon wat hij graag doet, dankbaarheid en loyaliteit zijn volledig afgeschaft, iedereen is een egoïst en profiteert zoveel mogelijk van zijn medemens om hem daarna zonder scrupules te dumpen. Maar ondertussen hangt men wel de hypocriet uit op alle sociale media en toont men zogezegd medeleven met bv een sukkelaar die aan de andere kant van de wereld met zijn fiets in de sloot gesukkeld is terwijl je je naasten dag na dag verloochend en met de nek aankijkt, goed beseffend dat je hun er mee ongelukkig maakt. Zo ver is het gekomen in deze normen vervagende wereld dat slachtoffers nog dieper de put worden ingeduwd en de daders bejubeld worden,
-knip-
ik heb gezegd
Een vraagje aan jou, omdat wij er natuurlijk niet bijgeweest zijn en de non verbale commicatie en de sfeer gemist hebben....
Je geeft aan dat je jou kinderen egoistisch vindt en dat je je aan de kant geschoven voelt...
Maar even terug naar vroeger: vond je je kinderen toen wel empatisch en betrokken en zorgzaam en hielden jullie over en weer rekening met elkaar?
voorwaar, ik zeg u; als jij hard om je heen slaat, voel ik de ruimte om nog een keer steviger van leer te trekken.
Goed voorbeeld doet goed volgen. Voorleven. Allemaal opvoedadagio.
Stel jij je niet net zo egocentrisch op als je kinderen? En hebben jullie dat gedurende opvoeding ook gedaan? Je vrouw kan niet anders meer. Wat is jouw excuus?
Patrik schreef op 02-12-2025 om 19:19:
, je eigen ouders hoef je volgens de tien geboden gods niet meer te eren.
Nou ben ik niet gelovig dus hoef ik dat sowieso niet, maar verwachten dat je kinderen je eren is een beetje raar hoor.
Zijn je kinderen wel gelovig?
heb je wel eens met een hulpverlener hierover gepraat. Met de poh bijvoorbeeld. Iemand die je kan helpen het ook van de kant van de kinderen te bekijken, die met jou kan zoeken naar een manier om hiermee om te gaan. Je zult ermee moeten dealen dat je kinderen zoveel pijn hebben uit het verleden dat ze nu niet anders kunnen. Je kunt hen niet veranderen, je kunt alleen zelf veranderen hoe je erin staat. Hopelijk in de toekomst zachter en met een open houding naar je kinderen, zonder beschuldigende ondertoon
Meesje schreef op 02-12-2025 om 19:38:
Ik heb eindelijk mijn kinderen weer gezien. We zijn samen gaan eten. Ik vond het heerlijk hun verhalen te horen en weer wat betrokken te raken bij hun levens. Het is mooi om te horen wat hun bezighoudt. We zijn erna ook nog wat gaan drinken. Het werd uiteindelijk nog laat. Ik vond het aanvankelijk wel jammer dat niemand naar hun moeder vroeg. Maar op de terugweg wachtte mijn oudste om te vragen naar zijn moeder. Ik heb hem bedankt voor de interesse. Toen hebben we nog even kunnen praten. Ik heb voorgesteld in het nieuwe jaar nog eens zoiets af te spreken. Het geeft mij nieuwe hoop dat wij toch een waardevol contact kunnen onderhouden.
Maar; zij zijn slecht en stellen de verkeerde vragen en hebben geen normbesef en jullie allemaal ook niet. Ik ben de laatste fatsoenlijke op aarde en ik wens jullie allemaal een vreselijke ziekte! Dat kan natuurlijk ook.
Zaait en gij zult oogsten, zoiets was het toch?
Zo raak, deze post.....
Het draait allemaal om het perspectief dat je inneemt. Je hebt allang bedacht hoe jouw kinderen zijn, en met die bril kijk je naar elke interactie met hen. Als je een andere relatie met je kinderen wil hebben, zal je met jezelf aan de slag moeten. Jouw overtuigingen leren uitdagen, en op een andere manier leren communiceren, waarbij je vanuit oprechte nieuwsgierigheid naar hun beleving kan vragen. Nu ben je een plaat die in dezelfde groef blijft hangen.
Ik denk dat dat komt omdat TO het nooit goed zal kunnen doen.
Zijn vrouw door omstandigheden niet op partner-level met de nodige geschiedenis op divers gebied, zijn kinderen die onder moeder geleden hebben.
Dan hebben we het nog niet eens over wat alles met hém heeft gedaan als man, partner, vader.
TO, die probeert zijn huwelijk, het contact met zijn kinderen in stand te houden en die naast zijn eigen leed ook het leed van alle anderen op zijn bord heeft.
Hij is ieders klankbord, want tegen degene om wie het gaat en die er niets meer aan kan veranderen, heeft het zeer weinig nut.
Ik snap wel dat de moed hem in zijn schoenen zinkt.
Dat doet alleen het mantelzorgen 24/7 al met je.
Ik geef het je te doen; dat kun je er feitelijk niet meer bijhebben, al die familieperikelen, altijd in de hoek zitten waar de klappen vallen, altijd de Reddder zijn, de held in het verhaal.
Het zijn allemaal volwassenen.
Beschadigde volwassenen.
Allemaal.
Max88 schreef op 02-12-2025 om 23:54:
Ik denk dat dat komt omdat TO het nooit goed zal kunnen doen.
Zijn vrouw door omstandigheden niet op partner-level met de nodige geschiedenis op divers gebied, zijn kinderen die onder moeder geleden hebben.
Dan hebben we het nog niet eens over wat alles met hém heeft gedaan als man, partner, vader.
TO, die probeert zijn huwelijk, het contact met zijn kinderen in stand te houden en die naast zijn eigen leed ook het leed van alle anderen op zijn bord heeft.
Hij is ieders klankbord, want tegen degene om wie het gaat en die er niets meer aan kan veranderen, heeft het zeer weinig nut.
Ik snap wel dat de moed hem in zijn schoenen zinkt.
Dat doet alleen het mantelzorgen 24/7 al met je.
Ik geef het je te doen; dat kun je er feitelijk niet meer bijhebben, al die familieperikelen, altijd in de hoek zitten waar de klappen vallen, altijd de Reddder zijn, de held in het verhaal.
Het zijn allemaal volwassenen.
Beschadigde volwassenen.
Allemaal.
Absoluut.
Tegelijkertijd verwacht TO het inlevingsvermogen van zijn kinderen, dat hij hen zelf niet geeft. Het klinkt alsof er in dit gezin (tussen de gezinsleden) nooit geleerd is kwetsbaar te communiceren, alleen met verwijten. En hoewel zijn kinderen inmiddels ruim volwassenen zijn, zal hij zich moeten realiseren: Als hij het anders wil, kan hij alleen zelf iets anders gaan doen. Hoe moeilijk dat ook is. Zoals het nu gaat, rest er alleen maar verbitterdheid.
Dat van dat klankbord, betwijfel ik. Dan zou er ruimte moeten zijn voor ieders emoties en behoeften
Meesje schreef op 02-12-2025 om 19:38:
Ik heb eindelijk mijn kinderen weer gezien. We zijn samen gaan eten. Ik vond het heerlijk hun verhalen te horen en weer wat betrokken te raken bij hun levens. Het is mooi om te horen wat hun bezighoudt. We zijn erna ook nog wat gaan drinken. Het werd uiteindelijk nog laat. Ik vond het aanvankelijk wel jammer dat niemand naar hun moeder vroeg. Maar op de terugweg wachtte mijn oudste om te vragen naar zijn moeder. Ik heb hem bedankt voor de interesse. Toen hebben we nog even kunnen praten. Ik heb voorgesteld in het nieuwe jaar nog eens zoiets af te spreken. Het geeft mij nieuwe hoop dat wij toch een waardevol contact kunnen onderhouden.
Maar; zij zijn slecht en stellen de verkeerde vragen en hebben geen normbesef en jullie allemaal ook niet. Ik ben de laatste fatsoenlijke op aarde en ik wens jullie allemaal een vreselijke ziekte! Dat kan natuurlijk ook.
Zaait en gij zult oogsten, zoiets was het toch?
Precies dit TO. Kies maar. Roepen over normen en waarden terwijl je zelf met een bulldozer over de gevoelens van je kinderen raast of bovenstaande eens proberen.
als je voor de eerste boze slachtofferrol kiest stop dan met je kinderen contacteren. je beschadigt ze nadat je vrouw dat al heeft gedaan door haar verslaving.
ik snap dat het zwaar voor je is TO. heb je mantelzorgondersteuning? Misschien kun je dat eens aan gaan vragen. Bij (sommige) zorgverzekeringen wordt dat volgend jaar vergoedt. Dan zou je een zorgmies in kunnen zetten om jou te ontlasten.
Er bestaat ook hulp die gewoon met jou in gesprek gaat, waar jij kunt ontladen. Gaat je vrouw naar dagbesteding.
Mantelzorg verlenen vraagt heel veel, is echt heel zwaar. Het is belangrijk jezelf gezond te houden door ondersteuning te vragen. Er is vanalles mogelijk.
Ga dit niet verwachten van je kinderen.
kaatjecato schreef op 03-12-2025 om 07:33:
[..]
Absoluut.
Tegelijkertijd verwacht TO het inlevingsvermogen van zijn kinderen, dat hij hen zelf niet geeft. Het klinkt alsof er in dit gezin (tussen de gezinsleden) nooit geleerd is kwetsbaar te communiceren, alleen met verwijten. En hoewel zijn kinderen inmiddels ruim volwassenen zijn, zal hij zich moeten realiseren: Als hij het anders wil, kan hij alleen zelf iets anders gaan doen. Hoe moeilijk dat ook is. Zoals het nu gaat, rest er alleen maar verbitterdheid.
Dat van dat klankbord, betwijfel ik. Dan zou er ruimte moeten zijn voor ieders emoties en behoeften
Wat kan bedoel is dat ik denk, ( ik mantelzorg 24/7, alleen) is dat TO het niet voor elkaar kan krijgen zonder hulp van buitenaf. Dat hij niet de aangewezen persoon is om dat te fixen en dat hij wellicht de energie niet heeft om hier de onderste steen boven te halen. En dan kan iedereen zeggen dat hij dat moet blijven doen, maar ik zie een man die ontlast moet worden en ik vrees dat dat pas gebeurt als mw er niet meer is.
Max88 schreef op 02-12-2025 om 23:54:
Ik denk dat dat komt omdat TO het nooit goed zal kunnen doen.
Zijn vrouw door omstandigheden niet op partner-level met de nodige geschiedenis op divers gebied, zijn kinderen die onder moeder geleden hebben.
Dan hebben we het nog niet eens over wat alles met hém heeft gedaan als man, partner, vader.
TO, die probeert zijn huwelijk, het contact met zijn kinderen in stand te houden en die naast zijn eigen leed ook het leed van alle anderen op zijn bord heeft.
Hij is ieders klankbord, want tegen degene om wie het gaat en die er niets meer aan kan veranderen, heeft het zeer weinig nut.
Ik snap wel dat de moed hem in zijn schoenen zinkt.
Dat doet alleen het mantelzorgen 24/7 al met je.
Ik geef het je te doen; dat kun je er feitelijk niet meer bijhebben, al die familieperikelen, altijd in de hoek zitten waar de klappen vallen, altijd de Reddder zijn, de held in het verhaal.
Het zijn allemaal volwassenen.
Beschadigde volwassenen.
Allemaal.
Mooie post vind ik . En het is vast een stap te ver maar familie opstelling zou hier misschien helpend kunnen zijn .
Roos57 schreef op 03-12-2025 om 11:37:
[..]
Mooie post vind ik . En het is vast een stap te ver maar familie opstelling zou hier misschien helpend kunnen zijn .
Dat denk ik zeker. Ik zorg 24/7 voor mijn ouder, heb geen partner, ( nog geen)mensen die helpen in beeld), mensen laten het afweten en dat isoleert enorm. Zelfs al wil ik de hulp van naasten niet, om ze niet te belasten: het stelt toch enigzins teleur. Het is 1 van de eenzaamste en zwaarste taken ooit. Dus mijn respect en een diepe buiging gaan naar de trouw van deze man. En hij verdient niet dat hij alles moet oplossen.
Ik heb naar aanleiding van iets soortgelijks gelezen over in verbinding blijven tijdens een gesprek, heb ingezet op luisteren en erkenning geven voor gevoel, zonder afbreuk te doen aan je eigen herinnering en feiten en op mn laatste reserves ben ik een gesprek aangegaan met die familieleden. Dat was helpend. De relaties maken een herstart. Maar het kost me veel van wat ik niet had.
Dat gun ik TO ook. Dat de volwassen kinderen ook hun verantwoording nemen, ze zijn volwassenen met (kind)trauma . Ik denk dat er hoop is voor het contact met vader, maar ik denk niet dat hij het alleen kan. Jouw tip zou een heel goede kunnen zijn.
Max88 schreef op 02-12-2025 om 23:54:
Ik denk dat dat komt omdat TO het nooit goed zal kunnen doen.
Zijn vrouw door omstandigheden niet op partner-level met de nodige geschiedenis op divers gebied, zijn kinderen die onder moeder geleden hebben.
Dan hebben we het nog niet eens over wat alles met hém heeft gedaan als man, partner, vader.
TO, die probeert zijn huwelijk, het contact met zijn kinderen in stand te houden en die naast zijn eigen leed ook het leed van alle anderen op zijn bord heeft.
Hij is ieders klankbord, want tegen degene om wie het gaat en die er niets meer aan kan veranderen, heeft het zeer weinig nut.
Ik snap wel dat de moed hem in zijn schoenen zinkt.
Dat doet alleen het mantelzorgen 24/7 al met je.
Ik geef het je te doen; dat kun je er feitelijk niet meer bijhebben, al die familieperikelen, altijd in de hoek zitten waar de klappen vallen, altijd de Reddder zijn, de held in het verhaal.
Het zijn allemaal volwassenen.
Beschadigde volwassenen.
Allemaal.
bedankt Max88 ik ben blij dat jij het op deze manier verwoord hebt, eindelijk iemand die inziet wat hier echt gaande is en niet alleen verwijten naar mijn hoofd slingert.
Patrik schreef op 02-12-2025 om 19:19:
Als ik dit alles lees moet ik tot het besef komen dat ik één van de laatste dinosauriërs ben. Oude waarden worden aan kant geschoven, zieke mensen moet je negeren en liefst nog in een vergeetput gooien, je eigen ouders hoef je volgens de tien geboden gods niet meer te eren. Huwelijksbeloften hoef je niet meer na te komen. Iedereen doet gewoon wat hij graag doet, dankbaarheid en loyaliteit zijn volledig afgeschaft, iedereen is een egoïst en profiteert zoveel mogelijk van zijn medemens om hem daarna zonder scrupules te dumpen. Maar ondertussen hangt men wel de hypocriet uit op alle sociale media en toont men zogezegd medeleven met bv een sukkelaar die aan de andere kant van de wereld met zijn fiets in de sloot gesukkeld is terwijl je je naasten dag na dag verloochend en met de nek aankijkt, goed beseffend dat je hun er mee ongelukkig maakt. Zo ver is het gekomen in deze normen vervagende wereld dat slachtoffers nog dieper de put worden ingeduwd en de daders bejubeld worden,
-knip-
ik heb gezegd
Ach...daar is Patrik het slachtoffer weer!
Patrik schreef op 04-12-2025 om 17:17:
[..]
bedankt Max88 ik ben blij dat jij het op deze manier verwoord hebt, eindelijk iemand die inziet wat hier echt gaande is en niet alleen verwijten naar mijn hoofd slingert.
Het kruipen in die slachtofferrol is juist een van de dingen die mij laat volharden in mijn keuze afstand te nemen van mijn verwekkers.
wanneer ik deze reactie en andere reacties van jou lees krijg ik kippenvel. Kippenvel vanuit een soort allergische reactie.
jammer dat de kinderen naast een verslaafde moeder ook een vader hebben zonder ruggengraat. De basis voor hun is er niet. Het kaartenhuis heeft een wankele fundering. Heel knap dat ze zichzelf wel staande houden. Ik heb respect voor hen.
