Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Lexus schreef op 08-12-2025 om 18:36:
[..]
Nou inderdaad. Natuurlijk mag Patrik ook de hand in eigen boezem steken en zou empathie naar zijn kinderen de algehele situatie verbeteren. Maar waarschijnlijk is deze man overspannen door jarenlang mantelzorgen. Daar kan je ook best nors van worden hoor
Mijns inziens staat dat los van hoe je communiceert met je kinderen. Hij heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid ook wat betreft de mantelzorg voor zijn vrouw. Het mag geen excuus zijn het daarom maar op je kinderen af te reageren. En als je dat dan logischerwijs wel doet, omdat het mantelzorgen enorm zwaar is, dan bied je excuses aan.
Als je je kwetsbaar opstelt richting je kinderen, bereik je veel meer dan telkens met verwijten te komen over waarin je kinderen volgens jou allemaal tekortschieten.
felija schreef op 08-12-2025 om 19:18:
[..]
Mijns inziens staat dat los van hoe je communiceert met je kinderen. Hij heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid ook wat betreft de mantelzorg voor zijn vrouw. Het mag geen excuus zijn het daarom maar op je kinderen af te reageren. En als je dat dan logischerwijs wel doet, omdat het mantelzorgen enorm zwaar is, dan bied je excuses aan.
Als je je kwetsbaar opstelt richting je kinderen, bereik je veel meer dan telkens met verwijten te komen over waarin je kinderen volgens jou allemaal tekortschieten.
Tja ik ben het met je eens dat hij een ongelukkige manier van communiceren heeft. Er zijn generaties en omstandigheden waarin mensen goed, kwetsbaar en empathisch communiceren niet hebben kunnen leren. Neemt niet weg dat je dat zou kunnen leren, als je er ten minste de energie voor hebt. Onder omstandigheden van stress en vermoeidheid grijpen mensen naar wat ze wel kunnen en vooral naar wat ze geleerd hebben. Op een gegeven moment in het leven van een mens hoor je imo opgegroeid te zijn en word je meer volwassen en sterker dan je ouders, omdat je van een jongere generatie bent. Dat is, voor mij persoonlijk ook het punt dat ik niet meer kon blijven hangen in 'jij was niet leuk voor mij dus nou hoef ik ook niets voor jou te doen'. Of te vinden dat het maar de taak van de partner alleen is om voor de zieke te zorgen. Van mijn ouders had de een een diagnose narcisme en de ander autisme, dus ik weet van atypisch (eufemistisch gezegd) gedrag. Ik zelf stond er zo in dat om je los te maken van het eisende deel van het kind in jezelf, je moet kunnen zien hoe gewond je ouders ook waren. Dat heeft ook te maken met wie ik zelf wilde zijn en daar paste 'ik ben een kind dus ik heb er niet voor gekozen en jij was een narcistische $%** dus ik hoef niks met jou' niet in. Ik snap de redenering heus wel dat TO dit zou moeten zeggen en dat zou moeten doen, en daar kan voor een heel groot deel achter staan. Maar ik weet ook hoe hemeltergend zwaar 24-7 mantelzorgen kan zijn en hoop van daar uit op iets meer mildheid van de kinderen.
Ik ken eigelijk geen volwassen kinderen die zijn blijven hangen in: 'jij was niet leuk voor mij, dus nu hoef ik ook niks voor jou te doen.'
Juist niet, de meeste kinderen zijn ongelofelijk loyaal naar hun ouders en gaan tot het uiterste en ver over hun grenzen om ze tevreden te stellen, ook al krijgen ze daar niks of weinig voor terug.
Ik vind dat je negatief gedrag van ouders niet kunt vergoelijken doordat je als ouder zelf niet goed hebt leren communiceren, of doordat die generatie dat nu eenmaal niet heeft geleerd. Jij bent als ouder de verantwoordelijke bij het opgroeien van je kinderen.
Als ouder ben je het belangrijkste voorbeeld voor je kinderen. Je oogst wat je zaait. Fouten maken hoort bij opvoeden, gelukkig kun je altijd oprecht 'sorry' zeggen als goed voorbeeld tegen je kinderen.
Je kunt volwassen kinderen niet verantwoordelijk houden voor de tekortkomingen van hun ouders. Je mag als volwassen kind grenzen stellen om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ook als dat in het uiterste geval betekent dat je daarom het contact verbreekt.
@Patrik,afgelopen zondag bij Buitenhof een interview met Haroon Ali die het boekje( wat net uit is) schreef " Het blijft toch je familie".
felija schreef op 08-12-2025 om 23:03:
Ik ken eigelijk geen volwassen kinderen die zijn blijven hangen in: 'jij was niet leuk voor mij, dus nu hoef ik ook niks voor jou te doen.'
Juist niet, de meeste kinderen zijn ongelofelijk loyaal naar hun ouders en gaan tot het uiterste en ver over hun grenzen om ze tevreden te stellen, ook al krijgen ze daar niks of weinig voor terug.
Ik vind dat je negatief gedrag van ouders niet kunt vergoelijken doordat je als ouder zelf niet goed hebt leren communiceren, of doordat die generatie dat nu eenmaal niet heeft geleerd. Jij bent als ouder de verantwoordelijke bij het opgroeien van je kinderen.
Als ouder ben je het belangrijkste voorbeeld voor je kinderen. Je oogst wat je zaait. Fouten maken hoort bij opvoeden, gelukkig kun je altijd oprecht 'sorry' zeggen als goed voorbeeld tegen je kinderen.
Je kunt volwassen kinderen niet verantwoordelijk houden voor de tekortkomingen van hun ouders. Je mag als volwassen kind grenzen stellen om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ook als dat in het uiterste geval betekent dat je daarom het contact verbreekt.
Dart kun je allemaal vinden, maar het levert niets anders op dan verwijten, waarbij de opvoeder per definitie de schuldige is. Een eenvoudige en heldere visie, waarmee je altijd gelijk hebt.
Is er ruimte voor het benoemen van hun realiteit en het aangeven van grenzen door je kinderen? Mij lijkt dat je in zijn algemeenheid best liefde, begrip en zorg mag vragen van volwassen kinderen. Maar daarbinnen moeten ze ruimte hebben om bijvoorbeeld een situatie als ernstig en beschadigend te benoemen en daarbij voor henzelf gezonde en passende grenzen aan te geven. Als je als ouder het beeld van de situatie en wat daaruit voortkomt wil beheersen (‘het is niet zo erg als jij zegt’ ‘vroeger was ze een lieve moeder en dus mag je zo niet denken’), van daaruit claimt, hun grenzen belachelijk vindt, de beoordeling van je kinderen afwijst, ze geen ruimte toestaat te voelen en handelen naar hun eigen inschatting van wat ze dragen kunnen, dan wordt het heel erg moeilijk. Je staat overduidelijk onder enorme druk en ik begrijp dat je hulp nodig hebt om de situatie te dragen. Maar je kinderen zijn zelfstandige mensen met een eigen innerlijke ruimte, eigen ervaringen en een eigen noodzaak om ook tegen dingen die ze als te beschadigend ervaren ‘nee’ te zeggen. Als je dat uit het oog verliest, gaan relaties kapot.
tsjor schreef op 09-12-2025 om 08:46:
[..]
Dart kun je allemaal vinden, maar het levert niets anders op dan verwijten, waarbij de opvoeder per definitie de schuldige is. Een eenvoudige en heldere visie, waarmee je altijd gelijk hebt.
Niet de schuldige, de verantwoordelijke. De opvoeder heeft een voorbeeldfunctie.
felija schreef op 09-12-2025 om 10:59:
[..]
Niet de schuldige, de verantwoordelijke. De opvoeder heeft een voorbeeldfunctie.
Mwoah bij kinderen onder de achttien ja. Niet bij mensen die in de dertig zijn en al of niet zelf een gezin hebben. Allemaal volwassen mensen, allemaal verantwoordelijk.
Lexus schreef op 09-12-2025 om 12:05:
[..]
Mwoah bij kinderen onder de achttien ja. Niet bij mensen die in de dertig zijn en al of niet zelf een gezin hebben. Allemaal volwassen mensen, allemaal verantwoordelijk.
Dat bedoel ik ook: bij kinderen onder achttien, ik was niet duidelijk. De ouders waren honderd procent verantwoordelijk voor het grootbrengen van hun kinderen. Het heeft de kinderen voor een (groot) deel gevormd tot wie ze nu zijn. En als door bijvoorbeeld drankgebruik tijdens de jeugd van de kinderen, ouders er onvoldoende waren, dan heeft dat een enorme impact op de kinderen, ook als ze volwassen zijn. Dat erkennen door de ouders, kan al enorm helpend zijn. En dat mis ik in dit topic.
felija schreef op 09-12-2025 om 12:19:
[..]
Dat bedoel ik ook: bij kinderen onder achttien, ik was niet duidelijk. De ouders waren honderd procent verantwoordelijk voor het grootbrengen van hun kinderen. Het heeft de kinderen voor een (groot) deel gevormd tot wie ze nu zijn. En als door bijvoorbeeld drankgebruik tijdens de jeugd van de kinderen, ouders er onvoldoende waren, dan heeft dat een enorme impact op de kinderen, ook als ze volwassen zijn. Dat erkennen door de ouders, kan al enorm helpend zijn. En dat mis ik in dit topic.
Maar kijk, dat bedoel ik ook: met nog steeds wachten op die erkenning van je ouders zit je als volwassen mens nog steeds in het kindstuk van je persoonlijkheid. Je bent niet los van die dynamiek. En je verwijt die ouder dat hij/zij ook altijd in het kindstuk heeft gezeten en dat moet nu erkend worden. Maar zo blijf je bezig met elkaar. Iemand moet eens uit die reactieve cirkel stappen. Maar goed, de kinderen posten hier niet. omdat Patrik hier post, kunnen we eigenlijk alleen hem raad geven en dan ben ik met je eens dat meer empathie naar zijn kinderen de situatie goed zou doen. Maar ik kan ook zien dat iemand in zo'n mantelzorgsituatie dat minder op kan brengen. Die wil alleen maar hulp
Lexus schreef op 09-12-2025 om 13:06:
[..]
Maar kijk, dat bedoel ik ook: met nog steeds wachten op die erkenning van je ouders zit je als volwassen mens nog steeds in het kindstuk van je persoonlijkheid. Je bent niet los van die dynamiek. En je verwijt die ouder dat hij/zij ook altijd in het kindstuk heeft gezeten en dat moet nu erkend worden. Maar zo blijf je bezig met elkaar. Iemand moet eens uit die reactieve cirkel stappen. Maar goed, de kinderen posten hier niet. omdat Patrik hier post, kunnen we eigenlijk alleen hem raad geven en dan ben ik met je eens dat meer empathie naar zijn kinderen de situatie goed zou doen. Maar ik kan ook zien dat iemand in zo'n mantelzorgsituatie dat minder op kan brengen. Die wil alleen maar hulp
Sommige dingen laten blijvende onoverkomelijke schade na. Mijn jongste (half) broertje heeft FAS. Het alcoholmisbruik van onze moeder zal zijn hele leven een terugkerend thema zijn. Van hem kun je niet verwachten contact te houden met zijn alcholistische vader onder het mom ' je blijft anders hangen in je "kindstuk"..
Anoniemvoornu schreef op 09-12-2025 om 13:37:
[..]
Sommige dingen laten blijvende onoverkomelijke schade na. Mijn jongste (half) broertje heeft FAS. Het alcoholmisbruik van onze moeder zal zijn hele leven een terugkerend thema zijn. Van hem kun je niet verwachten contact te houden met zijn alcholistische vader onder het mom ' je blijft anders hangen in je "kindstuk"..
Nee dat ben ik helemaal met je eens. En dat vind ik ook gelden voor bijvoorbeeld als je misbruikt bent en nog vele andere voorbeelden die voortduren in het nu. Er zijn zoveel varianten in ouder-kind relaties als er mensen zijn. Maar er zijn ook volwassen kinderen die maar blijven snakken naar erkenning terwijl ze wél de mogelijkheid zouden kunnen hebben zich echt los te maken door in te zien dat die ouders ook vaak niet beter konden of gewond waren. En ja als die ouders in het nu vervelend blijven moet je grenzen stellen. Maar grenzen stellen hoeft niet altijd te betekenen dat je helemaal geen contact meer hebt of steun geeft. Ik wil wegblijven van 'je moet altijd je ouders helpen' maar ook van 'als ouders er niet waren voor mij ben ik er natuurlijk ook niet voor hen'. Er liggen zoveel variaties tussen. Daarom houd ik het hierbij voor wat betreft de psychologische beschouwingen die ik doe, want het draagt denk ik niet bij aan de situatie van TO. Blijft dat een andere, mildere opstelling van Patrik de situatie kan verbeteren, waarbij ook gezegd mag worden dat hij in een hele zware moeilijke situatie zit door de mantelzorg die hij moet doen
Mooi gezegd, Lexus, volgens mij zijn we het gewoon grotendeels eens. Ik sluit me aan bij jou om te stoppen met mijn psychologische overpeinzingen. Ik hoop oprecht dat Patrik en zijn kinderen eruit komen.
Lexus schreef op 09-12-2025 om 13:06:
[..]
Maar kijk, dat bedoel ik ook: met nog steeds wachten op die erkenning van je ouders zit je als volwassen mens nog steeds in het kindstuk van je persoonlijkheid. Je bent niet los van die dynamiek. En je verwijt die ouder dat hij/zij ook altijd in het kindstuk heeft gezeten en dat moet nu erkend worden. Maar zo blijf je bezig met elkaar. Iemand moet eens uit die reactieve cirkel stappen. Maar goed, de kinderen posten hier niet. omdat Patrik hier post, kunnen we eigenlijk alleen hem raad geven en dan ben ik met je eens dat meer empathie naar zijn kinderen de situatie goed zou doen. Maar ik kan ook zien dat iemand in zo'n mantelzorgsituatie dat minder op kan brengen. Die wil alleen maar hulp
helemaal mee eens.
maar weet wat al voldoende zou zijn? Als TO zijn harnas eens zou laten zakken en zijn kinderen aankijkt en zegt: ik vind de hele situatie óók heel moeilijk jongens
Broadway schreef op 09-12-2025 om 14:12:
[..]
helemaal mee eens.
maar weet wat al voldoende zou zijn? Als TO zijn harnas eens zou laten zakken en zijn kinderen aankijkt en zegt: ik vind de hele situatie óók heel moeilijk jongens
Nou inderdaad, het harnas roept de ander op ook een harnas aan te trekken evv.
