Praten met je kind over karakter van vader
Even vooraf: ik ben gescheiden en de vader van mijn kind is dus mijn ex. Maar dat doet weinig ter zake - zelfde vraag zou kunnen gelden in een traditioneel gezin.
Mijn dochter is 17 - geen helse puber, maar wel een puber soms wat nukken en weinig relativeringsvermogen. Mijn ex heeft natuurlijk ook zijn eigen karakter. Ze botsen de afgelopen tijd heel vaak. Normaal in de pubertijd en ook bij mij thuis zijn er wel eens conflicten - echter niet zo vaak als aan die kant.
Zelf had ik in mijn relatie met ex heel veel last bepaalde aspecten, zoals zijn emotionele onbeschikbaarheid, niet nakomen van beloften en verdraaien van feiten (gaslighten). Vooral ook het feit dat hij nooit eens "sorry" over zijn lippen kreeg. Ik heb hierover nooit gesprekken gehad met mijn dochter - de reden van de scheiding heb ik altijd algemeen gehouden bij "liefde was over" en "teveel verschillende wensen voor de toekomst". Ik ben namelijk van mening dat je kinderen niet belast met zo'n informatie.
Nu begint dochter echter steeds meer te klagen over haar vader tegen mij. Jullie raden het al: ze loopt tegen dezelfde dingen aan. Vader is emotioneel niet beschikbaar, verdraait vaak dingen, komt beloften naar haar niet na, ... Ik luister en probeer heel hard op mijn tong te bijten. Verwijs haar ook vaker weer terug naar vader om er met hem over te praten, maar nu krijg ik toch vaker "heeft toch geen zin" en ze begint zich steeds meer van hem af te keren.
En nu krijg ik toch steeds vaker de impuls om haar te bevestigen in haar analyse en te zeggen dat ik het wel herken. Dat ze niet gek is. Misschien is dat fout, maar ik wil ook niet dat ze gaat twijfelen aan haar eigen beoordelingsvermogen. Dat ze zo'n red flags wel echt mag benoemen. Dat het misschien juist goed is om haar in omgang met mensen (toekomstige partners?) daar bewust van te maken.
Ik zit dus in een spagaat. Want wat ik zeker niet wil, is stoken in haar relatie met haar vader. Ik ben er van overtuigd dat hij op sommige vlakken echt zijn best doet om een goede vader te zijn. Wat denken jullie ? Is 17 al een leeftijd om het hier genuanceerd over te kunnen hebben ?
Flanagan schreef op 23-03-2022 om 21:34:
[..]
Daarom trek ik het wat breder; ouders of vrienden. Straks worden dat mogelijk collega’s of teamgenoten. Je komt altijd wel iemand tegen die twijfels bij je doen opborrelen. Waarmee je moeite krijgt diegene te vertrouwen. Dan ga je zelf na ahv eigen ervaringen, hoe dicht je die persoon in je buurt wenst of hoeveel waarde je aan de mening van de persoon in kwestie hecht.
Het kan ook zijn dat je mensen ontmoet die weer te veel gaan claimen of die zich autoritair en dus respectloos voordoen. Hoe ver gaat en wilt iemand dat accepteren. Dat mag diegene zelf uitzoeken.
Ik heb niet de indruk uit relaas TO dat ze de ex zit af te branden. Dochter loopt zelf tegen zaken aan.
Nee precies, het hele topic gaat juist over de situatie dat TO ex NIET wil afbranden.
Pejeka1 schreef op 23-03-2022 om 21:18:
[..]
Helemaal waar. Wat niet helemaal waar is, is dat de ouder bij wie de kinderen na de scheiding (voornamelijk) verblijven, altijd het "goede" karakter is, en dat de ouder waar ze minder contact mee hebben of af en toe verblijven, per definitie altijd het "negatieve" karakter is.
Oh dat is niet wat hier speelt. Kind is altijd 50/50 op beide plaatsen geweest en heel lang naar volle tevredenheid. Is enkel met ouder worden en ontwikkelen van meer eigen persoonlijkheid en behoeftes dat ze aan die kant teleurgesteld werd en steeds verder (zelf) aan het afhaken is.
En ik ben verre van Mrs Perfect en ook ik heb karaktereigenschappen die niet altijd leuk zijn voor een puber. Ook daar hebben we het samen over.
Poekewiki schreef op 24-03-2022 om 09:01:
[..]
Oh dat is niet wat hier speelt. Kind is altijd 50/50 op beide plaatsen geweest en heel lang naar volle tevredenheid. Is enkel met ouder worden en ontwikkelen van meer eigen persoonlijkheid en behoeftes dat ze aan die kant teleurgesteld werd en steeds verder (zelf) aan het afhaken is.
En ik ben verre van Mrs Perfect en ook ik heb karaktereigenschappen die niet altijd leuk zijn voor een puber. Ook daar hebben we het samen over.
Da's ook helemaal top. Maar wat ik bedoelde is dat ieder mens, en ook iedere ouder, positieve en minder positieve kanten heeft. Er zijn maar weinig mensen die uitsluitend negatieve eigenschappen hebben. Die vader zal heus ook zijn goede kanten hebben. En je dochter zal wellicht af en toe ook niet alleen maar positief zijn en ook wel eens vervelende kanten hebben, bij jou, bij haar vader, in het algemeen. Dat is menselijk. Die vader stelt zijn dochter af en toe teleur en dat is jammer. Maar misschien stelt die dochter hém ook wel eens teleur. Zou zo maar kunnen. Ik zou zeggen: focus op het positieve, op datgene wat de relatie belangrijk maakt, liefde voor elkaar, de familieband, dingen waarvan je geniet samen, en accepteer dat geen mens volmaakt is.
Dat kan je toch prima uitleggen, zonder in een goede vader-kind-relatie te stoken?
Je zegt zelf al: Ik ben er van overtuigd dat hij op sommige vlakken echt zijn best doet om een goede vader te zijn. Benadruk dat dus ook.
Mijn vader was ook zeker geen goede vader (zeker niet in mijn kinderjaren) maar dat maakt niet dat ik niet van hem hield.
Juist het benoemen/bevestigen van allerlei karakter-eigenschappen, maakt het wellicht juist makkelijker/beter voor je kind om met haar vader om te gaan.
Natuurlijk kan je met kind praten over het karakter van vader. Het is niet altijd gemakkelijk maar ik ben het met jou eens dat de werkelijkheid benoemd mag en misschien wel moet worden. Hoe vaak lees je geen topics van volwassen kinderen die zich door de 'min of meer gezonde' ouder in de steek hebben gelaten ten opzichte van hun 'moeilijke' ouder? Die het gevoel hebben dat er met hun beoordelingsvermogen gesold is en pas in de volwassenheid zien, mógen zien: dat was niet oké. Ik denk ook: juist dat kinderen hun ouders reeëel zien en ook hun verwachtingen helder hebben, maakt dat ze een goede relatie kunnen opbouwen, wat Daddy Gijs ook zegt. In ons geval is dat met één kind inderdaad zo gegaan: die weet wat ze wel en niet van vader kan verwachten en richt zich op het positieve. De andere heeft nog te hoge verwachtingen dus die komt vaker in conflict.
Overigens plaats ik dit soort gesprekken altijd in de context van: 'Iedereen heeft goede en slechte eigenschappen' en 'Een mens is meer dan zijn slechtste eigenschappen'. Ik benoem ook dat wij zelf lastige eigenschappen hebben en ik heb ook wel eens gezegd dat de kinderen over dingen waar ze met mij tegenaan lopen met vader kunnen praten, als ze dat zouden willen. Ik geloof niet dat ze dat doen trouwens, omdat hij bij gelegenheid nogal lelijk over mij spreekt, dus ze vertrouwen er volgens mij niet op dat het ze helpt inzicht te krijgen in hun relatie met mij. Wat ook terecht is denk ik, en toch wilde ik die ruimte open laten. Ik wil niet dat ze het gevoel hebben dat ik ze in een 'gesloten systeem' opsluit.
Ik spreek dus niet lelijk over vader. Ik brand hem niet af. Maar als hij extreme dingen doet, erken ik wel dat het moeilijk is om daarmee om te gaan en bespreken we ook de gevoelens die je daarbij kunt hebben en mogelijkheden om daar op een assertieve manier mee om te gaan. Ik benoem ook zijn positieve kanten en haal ook zeker wel eens positieve herinneringen op aan onze tijd samen. Ik hoop dat dat onze kinderen helpt een goede en gezonde relatie met hem op te bouwen. Ook al is hij geen gemakkelijke man, hij heeft absoluut mooie eigenschappen waar je je je als kind op kan richten en op basis waarvan je op een fijne manier tijd met elkaar kunt doorbrengen.
Ik vind dat je het heel verstandig aanpakt en 17 is zeker een leeftijd om iets dieper in te gaan op zaken zoals dit. Fijn dat je dochter bij jou terecht kan. De dingen die zij ervaart zijn reëel. Zo lang je haar helpt haar eigen grenzen te bewaken, gaat ze haar weg hierin wel vinden.
Dank jullie wel allemaal voor het meedenken. Ik kan er wel wat mee.
