Rouvoet, wat is het nou?

Zucht

Hele Diepe Zucht.

"Hij weet ook niet of-ie zeiken of schijten moet" zou mijn vader dan zeggen (verder toch een nette man, overigens. Mijn vader dan, niet Rouvoet)

Groeten,

Temet

Ik snap niet wat hij bedoelt

Tenslotte is er ook jeugdzorg aan huis? Gaat het dan slechts over de jongeren in residentie? In dat geval vind ik het een slimme uitspraak, zo kun je wachtlijsten wel terugdringen zonder extra inzet want je zegt gewoon dat ze niet meer op de wachtlijst horen Als clienten aan huis geholpen moeten worden door professionele hulpverlening blijft het probleem hetzelfde lijkt me zo.
Groet Terpi

Nog een link

misschien duidelijker?
http://www.trouw.nl/nieuws/nederland/article2876999.ece/Rouvoet_schetst_ingrijpende_verandering_jeugdzorg.html

Rouvoet schetst ingrijpende verandering jeugdzorg

(Novum) - De jeugdzorg gaat vanaf volgend jaar ingrijpend op de schop. Dat zei minister voor Jeugd en Gezin André Rouvoet (ChristenUnie) woensdag in een toespraak aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. "De zorg voor kinderen kan veel beter in onze samenleving."
Bij 'gewone' opvoed- en opgroeiproblemen moet minder vanzelfsprekend een beroep worden gedaan op gespecialiseerde hulp, zei hij. Gezinnen en hun sociale netwerk kunnen veel problemen volgens Rouvoet met lichte hulp en advies oplossen, zonder dat gespecialiseerde zorg wordt ingeroepen. "Om dat te bereiken mag wat mij betreft alles ter discussie worden gesteld." Hij verwacht dat alle betrokkenen daaraan meewerken.

Rouvoet wees op de 'verbeteringen' die de afgelopen jaren binnen de bestaande kaders in gang zijn gezet en gerealiseerd, maar zei dat sommige problemen binnen die kaders niet zijn op te lossen. Hij wil vooral een 'omslag' bij gespecialiseerde vormen van jeugdzorg, waar steeds meer vraag naar is. Hij denkt dat het fundament voor deze omslag gelegd is met de beslissing om in alle gemeenten een Centrum voor Jeugd en Gezin te vestigen.

Het zorgaanbod voor jongeren met ingewikkelde meervoudige problemen moet echt beter, vindt Rouvoet. Zorgverleners behandelen deze groep vaak vooral vanuit hun eigen vakgebied, stelt de bewindsman, terwijl juist nodig is dat disciplines intensief samenwerken.

Rouvoet komt begin volgend jaar met een standpunt over de toekomst van de jeugdzorg.

Euh...

Dit is wat NU er van maakt. Hoeft niet persé ook de preciese woorden van Rouvoet te zijn.
Weet je wel, persvrijheid etc.
Maar daar bovenop, Tinus, wat bedoel je precies ?
Jakiro

Maar

Maar dit is toch dezelfde Rouvoet van de verwijsindex en het Electronisch Kind Dossier waarbij ieder pietepeuterig risicofactortje meteen geregistreerd wordt, zodat kinderen al in het zicht van de jeugdzorgers kunnen vallen als er nog helemaal geen problemen ervaren worden?
Of zie ik iets over het hoofd?

Groeten,

Temet

Precies temet

Temet:
"Maar dit is toch dezelfde Rouvoet van de verwijsindex en het Electronisch Kind Dossier waarbij ieder pietepeuterig risicofactortje meteen geregistreerd wordt, zodat kinderen al in het zicht van de jeugdzorgers kunnen vallen als er nog helemaal geen problemen ervaren worden? "
Dat is ook precies de reden van mijn verbazing. wat wil rouvoet??

Ik donder achterover

Ik snap er werkelijk geen bal meer van. Eerst is het beleid zo ongeveer gericht op OTS van ieder kind, tot de ouders hebben aangetoond geen gevaar voor hun kind te zijn en nu moeten we het plotseling wel weer zelf regelen? Zou Rouvoet het zelf even willen toelichten in deze draad? Misschien dat ik dan een vaag idee krijg van wat nou eigenlijk de bedoeling is.

Geld

Het antwoord op de vraag zal wel iets met de financieën van meneer Rouvoet te maken hebben?

Anders

De uitgebreide discussies en toelichtingen op mijn standpunt over EKD zijn te vinden in het archief des forums.

En: eigen kracht!

http://www.jeugdengezin.nl/nieuwsberichten/2009/eigen-kracht-cjg.asp

Ik hoop dat tsjor blij is -maar gezien de timing kan het niet anders of de drijvende kracht is dat dit minder geld kost.....

Anders

Natuurlijk wel. Het EKD heeft er alles mee te maken, want dat moet automatisch probleemgevallen en risicosituaties laten komen bovendrijven. Daar is het voor. Zie ook de alarmbel.
Ik kan er niet meer van maken dan dat dit een soort charme-offensief is. "Natuurlijk kunnen jullie het wel zelf, beste ouders, dat bedoelen wij toch helemaal niet..." en een wat zwakke poging om de druk op de jeugdhulpverlening niet nog verder uit de klauw te laten lopen.

Cjg-promotie

't Is echt niet heel ingewikkeld. Dit is geen charme-offensief en ook geen ondoordachte uitspraak van een overwerkte minister. Welnee, gewoon een promopraatje voor zijn zwaar bekritiseerde CJG's. Want dat is vroegtijdige hulp dichtbij huis, dat is vele malen goedkopere hulp dan via BJZ en aanverwante artikelen plus vooral zijn geesteskind, dat moet gaan gloreren.
Verwarrend kan werken dat sommige CJG's, met name in de grote steden, een afdeling van BJZ in huis hebben. Maar de meeste CJG's zijn opgetuigde CB's (consultatiebureau's), met preventieve opvoedingsondersteuning als core-business.
Ook verwarrend kan zijn dat dhr. Rouvoet zich heeft aangewend alles tussen 0 en 18 jaar jongeren te noemen. Terwijl het volk dat woord associeert met vroegtijdige schoolverlaters die ongewenst gedrag vertonen.
Onyx

Onyx

Ik vermoed dat je gelijk hebt. Het is inderdaad meer een promopraatje voor het nut van de CJG's. Vrij loos, wat mij betreft, want nu zou het plotseling veroorzaakt worden door de manier waarom de jeugdhulpverlening in elkaar steekt?

Volgens mij (eigen kracht conferentie)

Volgens mij (ik heb niet het hele draadje gelezen, dus misschien staat het er al wel tussen) komt er een min of meer wettelijke verplichting aan dat ouders, kind en direct betrokkenen uit de omgeving van het kind (buren, familie, kennissen) éérst met elkaar om tafel gaan om te bezien of deomgeving van het kind het gezin meer kan ondersteunen. Een zogenaamde Eigen Kracht Conferentie. Geen directe taak van het CJG overigens.

Chantelle

Uit de link die Tinus neerzette:
"Gemeenten doen er nog te weinig aan om problemen met jongeren te voorkomen en ze lichte hulp aan te bieden; ze sturen ze nog te snel door naar de zwaardere en duurdere jeugdzorg van de provincie." en "De minister liet al eerder weten dat hij daarom wil dat kinderen meer in de eigen omgeving geholpen worden, in het gezin en de omgeving, en op school. De Centra voor Jeugd en Gezin die in alle gemeenten moeten komen, kunnen daar een handje bij helpen. Ouders kunnen daar terecht met vragen over de opvoeding." Hier lees ik toch een rol voor het CJG in.

Eigen kracht conferentie

De eigen kracht conferentie is een methodiek, die in den lande door verschillende organisaties uitgevoerd wordt. De minister is ook erg pro EKC en stimuleert dat een van de aan de CJG's deelnemende organiaties ook de EKC in het aanbod opneemt. Aangezien ook deze methodiek ruimschoots binnen de preventieve jeugdhulpverlening valt, is er geen enkele reden voor de CJG's om dit niet te gaan bieden. Kwestie van organiseren en afspraken maken.
Onyx

Tinus_p en temet

'Maar dit is toch dezelfde Rouvoet van de verwijsindex en het Electronisch Kind Dossier waarbij ieder pietepeuterig risicofactortje meteen geregistreerd wordt, zodat kinderen al in het zicht van de jeugdzorgers kunnen vallen als er nog helemaal geen problemen ervaren worden?

Of zie ik iets over het hoofd?'

Ja, jullie zien beiden iets over het hoofd en dat is dat de plannen voor een EKD en voor de vewijsindex al lang bestyonden toen Rouvoet aantrad. Alle vooronderzoeken, instrumenten voor risicotaxaties etc. waren onder de vorige regering al gemaakt.
Wat Rouvoet tot nu toe gedaan heeft is:
- de hele discussie over een ruim toegankelijk EKD gesloten: als het er komt is het puur een administratief ander systeem (digitaal) voor de jeugdgezondheidszorg;
- inzetten op de centra voor jeugd en gezin om laagdrempelige ondersteuning/advies etc. te organiseren
- de organisatie daarvan bij de gemeente laten liggen(iets wat sommigen voor de hele jeugdzorg willen)

En wat er nu aangegeven wordt is gebaseerd op een vrij recent rapport van de RMO en de Raad voor gezondheid en nog wat. Het rapport is de moeite waard om te lezen, evenals de onderliggende onderzoeken.

Ik ben geen Rouvoetfan of zo, maar ik volg de politieke discussies rondom dit onderwerp al wat langer dan dat hijminister is en ik vind het onterecht dat de weg die door het vorige kabinet is ingezet (veel meer controle en systemen en preventief ingrijpen) op zijn account wordt geschreven. Het is voor zover ik het kan zien juist omngekeerd: hij heeft een aantal zaken gekeerd.

Tsjor

Minder geld

Natuurlijk ben ik blij: 'Ik hoop dat tsjor blij is -maar gezien de timing kan het niet anders of de drijvende kracht is dat dit minder geld kost.....'Vooral vanwege het principe dat erachter zit: echt een fundamenteel ander principe van het organiseren van hulp. En als het dan minder geld gaat kosten dan ben ik dubbel blij. soms is gebrek aan geld een hele goede leidraad om het eindelijk eens beter te gaan doen.

Tinus_P, wat wilde je dan? Doorgaan op de ingeslagen weg? Weet je hoe lang de wachtlijsten kunnen worden en hoeveel geld dat kan gaan kosten als er een open-einde-rekening is?

Tsjor

Dus niet anders

Integendeel, er zijn hel veel mense die met jeugdzorg te maken ebben die vooral boos zijn omdat zij niet gehoord worden en niet de kan krijgen de problemen zelf (met ondersteuning) op te lossen. Er zijn heel wat confer3nties geweest, waarbij goede resultaten zijn behaald, die anders tot veel zwaardere vormen van ingrijpen hadden geleid. Ht grootste probleem tot nu toe was juist, dat de jeugdzorg zelf niet wilde meewerken. Nu kot he ervoor te liggen (via de CJG's) en ik denk dat dat een goede zaak is.
Overigens is het geen methodiek, alleen een andrere vorm van organisatie van hulpverlening.

Tsjor

Anders

"De mensen die een EKC kunnen opzetten hebben zelden een probleem."
En waar baseer jij deze mening op?
Onyx

Anders

Die EKC wordt niet door hulpvragers zelf opgezet, het initiatief daarvoor ligt bij bv. jeugdzorg. Zij organiseren een EKC met de hulpvrager, die in dit geval uitstekend in staat was om een EKC te vormen.
Maar daarna, losgelaten door instanties, want de hulpvrager moet met die EKC verder, begint het pas.
Ik ben zelf onderdeel van een EKC voor een nichtje van me. Ik heb van zeer dichtbij meegemaakt hoe ontzettend weinig kracht die EKC heeft. Zodra de hulpvrager nl. afhaakt kun je nog zo'n prachtige EKC zijn, maar je staat letterlijk toe te kijken hoe het fout gaat.
Jeugdzorg trekt haar handen eraf bij 18 jaar, de EKC mag het overnemen, maar is tot helemaal niets in staat zolang de hulpvrager niet zelf wil.
Dus wat mij betreft is die hele EKC een grote valkuil!

Precies andersom

Minet, ik weet niet waar jij het meegemaakt hebt,maar het grondprincipe van een EKC is precie3s andersom: de hulpvragers organiseren het, niet de jeugdzorg. De hulpvragers bepalen ook wie erbij mag zijn. De hulpverleners mogen in het begin aangeven welke problemen zij zien en wat de minimumeisen zijn voor een oplossing.

Maar verder heb je helemaal gelijk: er zi9jn goede resultaten mee behaalt, maar heel vaak haken de hulpverlener af, beginnen er niet eens aan of gooien het plan linea recta in de prullenmand die toch al klaar stond. Gigantisch gebrek aan kwaliteiten schuilt daarahter:de kwliteit om te forumleren wat nu echt de problemen zijn, de kwaliteit om te bedenken welke minimale eisen er gesteld moet worden aan een oplossing, de kwaliteit om in te kunnen schatten en te kunnen communiceren welke risico's er aan een plan zitten en de kwaliteit om zelf de verantwoordelijkheid te dragen mét risico's en in samenwerking met de betrokkenen. Meestal trekt men zich schielijk terug in 'het team' om daarna met een onbemiddelbaar antwoord te komen, dat inhoudt dat men er niet aan mee kan werken. Heel jammer en wat dat betreft zou de positie van een EKC veel sterker mogen worden. Maar dan wel georganiseerd vanuit de hulpvragers, anders is het geen EKC meer, maar iets als een family-group-conference of zo.

Tsjor

Tsjor

De EKC waarmee ik ervaring heb werd op initiatief van groepsleiding van een leefgroep/begeleid wonen opgezet. Zij vonden dat de juiste oplossing voor mijn nichtje die toen ze 17 jaar en 6 maanden was, losgelaten werd door hen. Helaas had de groepsleiding niet door dat nichtlief hen op elk vlak bij de poot nam, altijd de wenselijke antwoorden gaf, en eenmaal uit hun handen 'haar eigen leven' ging leiden.
Zodra ze weer eens 'onder de brug lag', dakloos, werkloos en berooid, wist ze haar EKC weer te vinden......Dat lijkt me toch niet helemaal de bedoeling van een EKC.

Grondfout

Nee, Minet, dit is in alle opzichten verkeerd gegaan, om te beginnen -en dat is ook de grootste fout- is het grondprincie van een EKC hier met voeten getreden. Dat grondprincipe is, dat een EKC wordt opgezet de de mensen om wie het gaat. Meestal zijn dat de ouders, maar het kunnen ook de kinderen zelf zijn, zeker in een situatie als bij jouw nichtje. Een EKC opzetten en bedenken vanuit de groepsleiding is dus een principiële fout, die het vervolg laat raden. Voor ht nichtje is het nu puur een van de zoveelste vormen van hulpverlening geweest, waarin ze jarenlang zichzelf getraind heeft om daar onderuit te komen.

Had het anders gekund? Ik denk het wel. De groepsleiding had eerst twee dingen moeten bedenken: een eigen traject om het meisje los te laten (en niet op dat moment weer bij de ouders/familie moeten aankloppen als je die jarenlang min o meer buiten de deur hebt gehouden). Je hebt het kind losgeweekt uit de eigen omgeving, je hebt het kind in een maatschappelijk vreemde positie gebracht en nu is het de vraag hoe je dat verder afwikkelt. Meestal leidt dat tot plannen die binnen de hulpverlening blijven: begeleid kamer wonen bijvoorbeeld. Dat is dan zo.

Daarnaast had men de mogelijkheid van een EKC kunnen opperen aan het meisje en aan de ouders van het meisje. Ten opzichte van die ouders had dat een open vraag moeten zijn: willen jullie wel meedenken met een verdere oplossing? Het lijkt logisch om dat van ouders te eisen, maar als je in de jaren daarvoor de ouders op een zijspoor hebt gezet kun je ze niet zomaar aan het einde van een traject met de gevolgen en de rommel ervan opzadelen.

Die vrag had ook aan het nichtje kunnen worden gesteld: wil jij zelf nadenken over je eigen toekomst etc.... en dan zelf afspraken maken over hoe het verder moet. Dat is een moeizamere weg met meer risico's. Het meisje zal het in eerste instantie geweldig vinden, kind in de snoepwinkel. Maar onder begeleiding van de coördinator zal ze dan voor de serieuze vragen gesteld worden: wat zijn de problemen die jij (!) wil oplossen, wie wil je daarbij hebben, hoe ga je om met de problemen en zorgen van de ulpverlening en idem met die van je ouders.

Stel je nu eens een heel absurde situatie voor: het meisje geeft aan dat ze graag naar school wil, dat ze aan haar toekomst wil werken (de 'ik-werk-aan-mijn-toekomst-meisjes, noemde een buurmeisje in een soortgelijke situatie zichzelf en haar groepsgenoten) en ze maakt daarvoor fantsatische plannen, waarvan elke volwassenene denkt 'nou, nou, dat gaat niet lukken'. Ze moet dan een EKC zelf gaan organiseren met mensen die zij erbij wil hebben voor een oplossing, maar daar zullen dan ook in de eerste fase de mensen bij zijn die wel de problemen zien, maar die het meisje niet bij de oplossing wil hebben: de hulpverleners bijvoorbeeld, en wellicht zelfs ook de ouders. Meisje komt met allerlei vrienden en vriendinnen aanzetten (in het meest onrustbarende voorbeeld).Die kinderen staan danvoor de taak om zelf een plan te bedenken waarin het meisje haar zogenaamde en wellicht even echt gemeende ambities kan gaan waarmaken. Daar moeten praktische afspraken uit voort komen. en de mensen die betrokken zijn bij die praktische afspraken moeten kunnen zeggen of ze daaraan mee willen werken en zich vervolgens ook aan het plan verbinden. Dus: meisje bedenkt met vriendinnen dat ze alle vrijheid moet krijgen, maar wel naar school wil en bij een vriendinnetje wil wonen: de school zal daarmee akkoord moeten gaan, het vriendinnetje en eventueel de ouders van dat vriendinnetje zullen daarmee akkoord moeten gaan, en het zal ook nog moeten voldoen aan de minimumeisen die door de probleem aangevers zijn geformuleerd. Dus gaan wonen op de wallen in Amsterdam is geen goede oplossing. Als het plan onacceptabel is voor de probleemaangevers gaat het oorspronkelijke plan van de hulpverleners door. Dat is dan ook zo'n beetje de verhouding tussen de hulpverleners en een EKC: zij kunnen de problemen aangeven, zij mogen de minimale voorwaarden benoemen waaraan een plan moet voldoen, zij kunnen een plan hebben dat als alternatief kan dienen voor het geval een EKC mislukt -liefst zo onaantrekkelijk mogelijk natuurlijk-. maar daarna moeten ze het ook echt overlaten en accepteren dat er een ander traject uit komt dan hun eigen traject, met onbekende mogelijkheden en onbekende risico's. Dat nieuwe traject zal nooit 'evidence-based' zijn, omdat dat niet kan: het is een uniek traject, dat alleen in deze situatie voor dit meisje kan bestaan.
Stel je nu eens voor dat het gegaan was zoals de oorspronkelijke bedoeling van een EKC is: hje nidchtje had het misschien prachtig gevonden: zelf haar eigen vriendinnen uitgekozen, eventueel nog een tante of buurvrouw of een andere volwassenen erbij, iemand waarvan ze denkt dat ze die wel aan kan. Dat groepje 'fans' had wel aan het begin moeten luisteren naar de problemen die er waren. En dat had ook de school in de groep moeten toelaten. en ze hadden ook bij de onderhandelingen over de afspraken gezeten, inclusief bij het maken van afspraken over 'wat als nichtje zich hier niet aan houdt'. Het vriendinnetje had dan een andere rol gekregen in het leven van het meisje, maar als ze zich daaraan verbonden hebben door het plan te ondertekenen, dan was dat zo ook afgesproken.

Waarom gebeurt het zo niet? 1. de hulpverlening heeft altijd wel argumenten om de hulpvragers niet echt de opzetters van het EKC te laten zijn (dat meisje kan het niet, die ouders deugen niet, nou ja, de hypothese op basis waarvan ze jarenlang hulpverlening hebben bedreven). 2. de hulpverleners zijn nauwelijks in staat om de problemen te benoemen op een wijze die oplossingen bespreekaar maken. Ze zijn gewend om problemen te benoemen die onoplosbaar zijn (anti-sociale gedragsstoornis bijvoorbeeld, ga er maar aan staan). Ze kunnen die problemen niet vertalen in praktische handvaten van wat er dan zou moeten gebeuren. Dit vind ik eigenlijk een heel erg groot manco. 3. Ze zijn niet in staat om de minimale voorwaarden voor een oplossing te benoemen. Dit hangt samen met het tweede punt. Dat heeft tot gevolg dat ze de speelruimte voor oplossingen niet echt kunnen aangeven, wat ertoe leidt dat ze een geboden oplossing vervolgens ook weer zonder veel onderbouwing van tafel kunnen geven. 4. Ze accepteren het nauwelijks dat ze niet betrokken zijn bij de besprekingen, maar 'op de gang' moeten wachten tot de familie eruit is. Het ut van die gepaste afstand ontgaat hen. Met als gevolg 5. beslissingen over acceptatie van het plan worden niet genomen door de betrokken hulpverleners, maar teruggesluisd naar het team, waar men nog steeds met hetzelfde dossier, met dezelfde papieren voor de neus zit en binnen één vergadering het plan nauwelijks gemotiveerd afserveert. Met alle frustraties bij de betrokkenen van dien.

EKC vraagt bij hulpverleners om de houding van een van de beste gynaecologen in het land, die aangaf hoe jet het beste bevallingen kon begeleiden: met de handen op de rug. Maar ondertussen wel erbij staan natuurlijk, met een maximum aan kennis, inzichten en middelen voor het geval dat. Ik vrees dat het de hulpverlener vooral aan vertrouwen in eigen kennis en inzichten ontbreekt om die houding aan te kunnen nemen (gebrek aan middelen wil ik niet horen, want er gaan miljoenen om). E dat gebrek aan vertrouwen zou ook nog wel eens terecht kunnen zijn.

Kan het dan anders? Kan een EKC succesvol beschikbaar komen voor mensen via het CJG? Volgens mij wel. Op dit moment is een van de grootste problemen dat mensen niet weten dat het bestaat. Die informatievoorziening kan via het CJG lopen. Een ander probleem is dat er wel coördinatoren moeten zijn, gewone burgers, geen hulpverleners, die de opzet van een EKC kunnen coördineren (mensen uitnodigen etc.). Het verzamelen en beheren (en eventueel de vergoeding) van die gewone burgers kan prima via een CJG lopen. Dan kan het CJG -als het goed is opgezet- bij uitstek de plek zijn waar een EKC kan worden opgezet puur door ouders en kinderen zelf, dus zonder bemoeienis vooraf van de hulpverlening. Dat kan als het CJG vooral een informatiecentrum is en geen BJZ-variant wordt. In elke gemeente wordt het weer anders opgezet: soms is een CJG opgezet als een superoverlegorgaan tussen alle hulpverleners, dan heb je er niks aan, want dan kom je alleen maar 'in de vergadering' terecht met je verzoek en ben je de smakelijke koek waarvan iedereen een hapje wil meeëten.

Maar voor het waarborgen van het succes van een EKC zouden ook nog enkele aanvullende zaken nodig zijn, die helaas dan maar bureaucratisch moeten worden geregeld: zo zou het benomen van de problemen en het aangeven van de minimale voorwaarden voor een plan op papier moeten gebeuren, zodat het echt vast ligt en goed geformuleerd is. Vervolgens zouden mensen de kans moeten krijgen om een plan voor te leggen aan de rechter en zou 'de bewijslast' omgekeerd moeten worden: niet de bedenkers moeten aantonen dat het zinnig is, maar de hulpverleners moeten motiveren waarom ze niet mee willen werken. Dat kan dan getoetst worden aan de hand van wat ze zelf opgeschreven hebben als probleem en aan minimale voorwaarden. De mensen die een EKC afronden met een plan, waar ieders handtekening (behalve van de hulpverleners) onder staat zouden dan het voordeel van de twijfel: als het plan een antwoord is op de problemen en als het voldoet aan de minimale voorwaarden, dan moet de hulpverlening daaraan meewerken (gedwongen, zeg maar een OTS voor de hulpverlening). Overigens laat dat laatste onverlet, dat ze niet actief moeten blijven nadenken over een eigen bijdrage, ook als het plan mislukt. Denk aan die gynaecoloog: als een vrouw persé zelf wil bevallen kan die gynaecoloog daar onder grote twijfel mee akkoord gaan, maar dat ontslaat hem/haar niet van de plicht actief betrokken te blijven bij het verloop van de bevalling en waar nodig alsnog alles in het werk te stellen om een eventueel desastreuze afloop te voorkomen.

Een praktisch voorbeeld: kind is een probleemkind. Familie bedenkt dat de jongen naar een oom zou kunnen gaan die in een ander europees land woont. Daar zou de jongen onder andere omstandigheden in een andere situatie op kunnen groeien. Oom is akkoord. Hulpverlening steigert: er is geen toezicht! Hulpverlening zoekt kontakt met de raad voor de kinderbescherming in dat land om overleg en uitwisseling en toezicht etc. te organiseren. Daar vraagt men zich af, waar Nederland zich zo druk om maakt. En op die vraag komt geen goed antwoord. Wat moet je zeggen? In jullie land zijn geen goede scholen, krijgen kinderen niet de beste kansen, is geen hulpverlening beschikbaar? Terwijl er miljoenen kinderen wonen en opgroeien?

Er zou overigens nog een voorwaarde mogen zijn bij het EKC en dat is, dat de mensen die een plan maken een bepaalde ruimte krijgen aan financiële middelen om eventuele oplossingen die geld kosten te kunnen betalen. Dat kan in de vorm van een PGB. Dat PGB komt vrij als je het oorspronkelijke hulpverleningstraject begroot en dan kijkt wat een plan van een EKC oplevert aan verkorting van dat traject. Dus konkreet: hoeveel maanden zou het nichtje korter in een instelling verblijven als er een goed EKC-plan lag? Zo'n berekening zou door BJZ of door het CIZ of door een onafhankelijke instantie gemaakt kunnen worden. Het levert al snel een enorm budget op. Uit bezuinigingsoverwegingen kun je daar een bepaald percentage van beschikbaar stellen, zeg 70% als maximum. De meeste plannen zullen dat geld niet op krijgen, maar het geeft wel wat ruimte om oplossingen te bedenken die eventueel ook nog geld kosten. En het laat wel de economische waarde van EKC zien.

Schets ik nu een ideale situatie? Ik denk het niet. Het EKC functioneert op andere plekken in de wereld al lang zo. Bovendien vertrouw ik erop dat hulpverleners die knop om kunnen zetten en hun eigen mechanismen en systemen kunnen overstijgen. Voor iedereen die in een team mee wil praten, zonder daadwerkelijk enige praktische bijdrage te leveren aan een oplossing is wel ander werk te vinden.

Zal elk EKC-traject succesvol aflopen en gelukkige, probleemloze kinderen opleveren? Natuurlijk niet. Maar het succespercentage van de hulpverlening is niet zo hoog, dus de kans dat je dat overstijgt is groot. Alleen moet je dat niet toetsen bij 18 jaar (kinderen in de hulpverlening zitten dan nog in de hulpverlening), maar bijvoorbeeld bij 25 jaar (als iedereen de gevolgen van het verleden heft kunnen verwerken in het eigen leven).

Tsjor

Grondfout 2

De tweede grondfout is, dat familie hier beschouwd is als een verlengstuk van de hulpverlening: het vervolgtraject moeten zij vorm geven. Zo werkt dat niet. Het zou andersom moeten zijn, maar goed. Het problematische van deze visie heb ik ontleend aan jeugdzorgammehoela, een groep actieve grootouders die problemen hebben met het functioneren van jeugdzorg ten aanzien van hun eigen kleinkinderen en kinderen.

Tsjor