School is heel negatief over mijn kind
Mijn jongste zoon van 4 (bijna 5) heeft problemen op school. De juf en nog meer de IB’er kijken erg negatief naar hem en ze maken zich veel zorgen over zijn gedrag. Ik doe mijn best om met hun in gesprek te blijven en ook te vragen of ze positief naar hem kunnen kijken maar dat helpt niet zoveel en het wordt alleen maar erger. Mijn zoon heeft observaties en onderzoeken gehad en dat is nu ook besproken maar daar komt ook niks duidelijk uit. Buiten dat ze zich zorgen maken over zijn ontwikkeling maar dat is natuurlijk heel erg vaag. Vandaag weer een gesprek gehad en het advies is dat hij dit schooljaar nog blijft in zijn klas maar dat hij daarna naar een observatieplaats gaat, ergens waar hij ze naar zijn gedrag kijken en hij ook les krijgt dan. Maar dat is niet op zijn school dat is helemaal ergens anders. Het voelt alsof ze van hem af willen. Vorige week was hij zelfs geschorst, ik vind dat niet normaal dat je dat met een kleuter doet, dan wil je hem er gewoon niet bij.
Hebben jullie tips (geen kritiek want ik doe mijn best en ik ben een goede moeder voor mijn kinderen) hoe ik het nu verder kan aanpakken. Ik heb zoveel stress en ik weet niet wat te doen. Ik wil het beste voor mijn zoon. Maar dat is niet hem wegsturen. Ik weet dat in gesprek blijven belangrijk is en meewerken met hulp maar hoe doe ik dat als ze steeds meer hulp willen zonder dat die hulp echt helpt.
Bedenk ook dat als je kind naar het speciaal onderwijs zou gaan, dat niet betekent dat hij daar ook tot het einde van zijn schoolloopbaan zal blijven. Het kan ook zijn dat als het beter met hem gaat, en zijn gedrag beter wordt, er op een gegeven moment bedacht wordt dat hij weer naar regulier onderwijs kan.
Ik herhaal hier wat ik geloof ik in het andere draadje ook al heb gezegd. Je bent bang voor de jeugdzorg/kinderbescherming. Het hardnekkig blijven bagatelliseren van problemen is nou net een manier om de aandacht van de jeugdbeschermers te trekken. Hoe meer je meewerkt en openstaat voor suggesties van deskundigen, hoe kleiner de kans dat de kinderbescherming in beeld komt.
Ik merk dat je het heel graag goed wil doen en dat je je eigen ouderschap afweegt aan hoe je kinderen zich gedragen en hoe mensen over ze denken. Dat is niet terecht. Dat verband is er niet één op één. Soms is er een onderliggend probleem dat het gedrag van een kind veroorzaakt. Het is dan wel goed om dat uit te zoeken zodat je kind goed geholpen kan worden.
Het is niet zo dat speciaal onderwijs betekent dat je kind niet goed is zoals hij is. Alleen een reguliere school is dan niet goed voor hem omdat ze daar niet kunnen bieden wat hij nodig heeft. Passend onderwijs klinkt leuk, maar op reguliere scholen zijn de klassen nu eenmaal vol en is er maar één leerkracht per klas. Dat hij het wel goed doet als iemand hem één op één aandacht/begeleiding geeft, kan best, maar dat is op geen enkele reguliere school te organiseren. En zelfs op speciaal onderwijs heb je niet heel de dag één op één begeleiding. Dat kan gewoon niet.
Ik merk dat je het gedrag van je kind erg bagatelliseert. Bijten en met spullen gooien en andere kinderen pijn doen is geen normaal gedrag. Ook niet als je vier bent. Je schrijft ook heel vaak dat hij nog zo jong is, maar hij is van dezelfde leeftijd als de kindjes in zijn klas. Die niet bijten en met spullen gooien. Ook dat het 'maar' twee keer gebeurd is dat hij de juf beet is twee keer te veel. Als alle vierjarigen dat twee keer per jaar doen, betekent dat dat een kleuterjuf 1-2 keer per week gebeten wordt door een leerling. Vind je dat echt normaal?
Daarnaast gaat op een school of in een groep het belang van de groep altijd boven het belang van het individu. Als de juf de helft van de tijd bezig is met/voor jouw kind, komen de andere kinderen tekort. Keer het eens om; stel je voor dat jouw oudste een kind in de klas heeft dat zich zo gedraagt als jouw jongste. Zou je dat een fijne plek/leeromgeving voor hem vinden?
Kiezen wat het beste is voor je kind is ook hartstikke moeilijk. Je bent zelf geen specialist en ook specialisten kunnen niet voorspellen hoe het gaat lopen. Als je voor A kiest, weet je niet hoe het had uitgepakt als je B gekozen had en andersom. Dus waar doe je goed aan? Ik vertrouw op experts. En op mijn onderbuikgevoel. Ook al is het soms moeilijk, moet je lastige gesprekken voeren en dingen doen die én gevoelsmatig de beste keuze zijn én je buikpijn geven. Probeer eens voor jezelf na te gaan waarom je hem niet naar een andere plek wilt laten gaan. Puur omdat hij nu net gewend is? Kinderen, zeker op die leeftijd, zijn vaak heel flexibel en wennen snel weer.
Nog ter aanvulling: onderbuikgevoel gaat over “is dit op dit moment het beste voor mijn kind” Niet over wat ik wil, welke impact het op het weekschema heeft, etc. Zorgen zul je altijd hebben en praktische zaken zijn er om opgelost te worden. En in de toekomst kijken kun je niet.
Stresskipje schreef op 28-05-2025 om 08:02:
[..]
Officieel niet, het is overgegoten in het passend onderwijs systeem. Maar dat komt eigenlijk op hetzelfde neer. Onze jongste heeft lichte beperking. Daarvoor is aangepast materiaal nodig, en toen hij nog jonger was werd bij sommige activiteiten een extra persoon "ingehuurd". Daarvoor kregen we een zg licht arrangement. Oftewel school kreeg geld om die kosten te dekken.
In dat opzicht zou je juist kunnen stellen dat scholen juist dol zijn op "lastige" kinderen, want dan krijgen ze geld. Maar dat is net zo zwart-wit als denken dat ze je kind weg willen hebben omdat ze hem niet leuk vinden.
Dat verschilt per regio. In de ene regio geeft het samenwerkingsverband inderdaad individuele arrangementen of tlv-vervangende-gelden mee aan een reguliere school die een kind met hoge zorg binnenshuis weet te houden.
Het andere samenwerkingsverband geeft jaarlijks een grote zak geld aan de schoolbesturen, met als opdracht dat zij daarmee de scholen extra kunnen steunen wanneer zij tegen grote zorgvraag aanlopen. Of het schoolbestuur dat dan ook doet of ook andere gaten ermee dicht, verschilt per schoolbestuur. Het is meestal geen geoormerkt geld.
Hoe dan ook is het niet zo hard te stellen dat een kind met een labeltje of gesignaleerde problematiek, standaard meer geld mee brengt richting een school.
Lena55 schreef op 28-05-2025 om 07:29:
[..]
Zover is het nog niet. De obervatiegroep is ook niet de hele week denk ik? Dit is meestal 2 dagen per week en de andere 3 dagen kan hij gewoon naar school. Vanuit de obervatiegroep komen ook belangrijke adviezen richting de school. Dus mocht hij op school kunnen blijven, dan is dit ook heel essentieel voor de school om de juiste begeleiding te regelen.
In de regio waar ik woon, ken ik 2 observatiegroepen. Beide zijn wel voor 5 dagen in de week. Een kind gaat daar 1 jaar fulltime heen en stroomt daarna door naar een vorm van onderwijs (speciaal of regulier).
PhilDunphy schreef op 28-05-2025 om 18:05:
[..]
In de regio waar ik woon, ken ik 2 observatiegroepen. Beide zijn wel voor 5 dagen in de week. Een kind gaat daar 1 jaar fulltime heen en stroomt daarna door naar een vorm van onderwijs (speciaal of regulier).
Ah ok. Die van mijn zoon was 2 dagen per week. Maar misschien is het anders voor kinderen ouder dan 4.
Biebel schreef op 27-05-2025 om 17:01:
Je wil zo graag de allerbeste moeder voor je zoon zijn, maar je reageert alsof je alleen het allerbeste voor jezelf wil.
Voor jou is het het fijnste als er inderdaad niets met kind aan de hand is. Want ach, klein, beetje boos, tikje bijterig; met wat meer geduld en aandacht van de juf komt dat allemaal goed. Niet nodig dat iemand zich ermee bemoeit, toch?
Maar weer de problemen negeren is niet het beste voor je zoon. Je zoon is gebaat bij een plek waar ze aandacht voor hem hebben. Waar ze naar hem kijken en proberen te ontdekken hoe zijn ‘handleiding’ eruit ziet. Waar ze met hem meedenken hoe ze ervoor kunnen zorgen dat hij minder overprikkeld-boos-emotioneel overspoeld raakt. Waar ze ervoor zorgen dat het niet meer nodig is om hem te schorsen (want geen enkele school doet dat graag), maar met jou als moeder op zoek gaan naar de allerbeste plek.
Dát is wat het beste is voor je zoon. Dat doet pijn, want jouw beeld van de ideale moeder met kind verdwijnt daardoor. Maar door die observatie, met een eventuele diagnose, geef je hem wel de kans op het beste leven dat hij kan hebben.
En dat is wat in mijn ogen je een goede moeder zou maken; doen wat in het belang van je kind is. In jouw geval; nog steeds stoppen met alcohol, je eigen achterdocht in therapie bespreken en daar laten en ópen staan voor de hulp die je aangeboden wordt.
Dus niet; negeren, wegstoppen en doen alsof het er niet is. Maar luisteren, meedenken en open naar jezelf en je kind kijken.
Natuurlijk wil ik het beste voor mijn zoon. Als ik alleen maar het beste voor mezelf wilde zou ik die observatie en al die gesprekken die n u gebeurd zijn niet gedaan hebben. Dat doe ik voor hem. Voor mezelf is dat alleen maar heel slecht want ik ga kapot van de stress. Alleen er is nog steeds niks duidelijk uit gekomen buiten dat er nog meer observatie nodig is waarvan niet duidelijk is of dat dan wel gaat helpen en of dat echt het beste is voor hem
Thora schreef op 27-05-2025 om 17:20:
Wat ik lees over je zoontje herken ik in mijn kleinzoon. Ik wil en mag geen diagnose stellen en dat doe ik ook niet. Wat ik wel kan zeggen is dat bij mijn kleinzoon ODD is vastgesteld en dat ik zijn gedrag in jouw verhalen herken. De onredelijke boosheid, het agressieve gedrag, het slopen van dingen. De boosheid richt zich vooral tegen de moeder en (stief) vader. En ondertussen zitten ze zichzelf verschrikkelijk in de weg waardoor ze nukkig en ongelukkig voelen. En zo is de cirkel rond.
Wat ik zelf vaak doe is hem aan het lachen maken als hij boos begint te worden. Dat lukt uiteraard niet altijd maar vaak wel. Hij wordt dan afgeleid van zijn boze bui en vergeet waarom hij boos was. Tis maar een tipje. Ik wens je heel veel sterkte en geduld toe met de kleine man. En ik begrijp heel goed dat je geen label wilt op het kind en al zeker niet de zoveelste afkorting. Maar als hij de juiste hulp en begeleiding kan krijgen door dat label.......
Ja mijn zoontje heeft ook best gevoel voor humor vind ik voor zijn leeftijd. Hier krijgt zijn broer hem soms wel aan het lachen als hij boos is. Ik kan hem ook afleiden. Maar op school lukt dat niet. Ik snap wel dat de juf veel meer kinderen heeft dus dat dat lastiger is. En zijn gedrag is ook veel extremer op school. Als hij echt een label zou nodig hebben voor de juiste hulp wil ik daar ook voor open staan. Maar ik vind het wel raar: een label heeft een kind dan toch de hele tijd en niet enkel op school? Hoe oud is jouw kleinzoon en zit hij nog op een gewone school?
Anoniemvoornu schreef op 27-05-2025 om 22:17:
[..]
Nee wegsturen is niet hetzelfde als door verwijzen... stop nou eens met om je heen schoppen en probeer te reageren voor je je wijntje ophebt...
Ik heb deze week nog helemaal niks gedronken, dus dat is een valse beschuldiging. Ik vind het echt niet kunnen dat je dat zomaar doet.
Annaniem2023 schreef op 27-05-2025 om 22:22:
Deze defensieve houding gaat je niet helpen. De school en de juf zijn er niet voor jouw kind alleen, maar ze moeten het welzijn van de hele klas in het oog houden. Jouw kind is duidelijk niet gelukkig in de klas en uit dat op een agressieve manier. Voordat ze gevonden hebben op welke school hij wel gelukkig kan zijn en waar hij zich wel sociaal kan ontwikkelen en dingen kan leren, zullen ze hem toch moeten onderzoeken. Ik krijg het gevoel dat jij je aangevallen voelt en denkt dat mensen vinden dat je je kind niet goed hebt opgevoed. Maar met je andere zoon gaat het toch wel goed op school? Dus dat opvoeden gaat blijkbaar wel goed.
Ja je hebt wel gelijk met de oudste zijn er nu helemaal geen problemen meer op school. Toen hij net naar school ging had hij ook wel problemen in groep 1 maar dat is over gegaan. Het ligt niet aan de opvoeding. En ik wil ook dat de jongste gelukkig is natuurlijk maar ze hebben al onderzoeken gedaan.
karenm2 schreef op 29-05-2025 om 15:00:
[..]
Natuurlijk wil ik het beste voor mijn zoon. Als ik alleen maar het beste voor mezelf wilde zou ik die observatie en al die gesprekken die n u gebeurd zijn niet gedaan hebben. Dat doe ik voor hem. Voor mezelf is dat alleen maar heel slecht want ik ga kapot van de stress. Alleen er is nog steeds niks duidelijk uit gekomen buiten dat er nog meer observatie nodig is waarvan niet duidelijk is of dat dan wel gaat helpen en of dat echt het beste is voor hem
Heb je enig idee hoe egoistisch dit klinkt , energie in je zoon zijn ontwikkeling stoppen is alleen maar slecht voor jezelf want jij hebt er stress en werk van , weet je ik bedoelde het helemaal niet gemeen , ik gebruikte alchohol als excuses voor je uitspraken het feit dat je zo nuchter denkt is nog veel erger..
linn19 schreef op 27-05-2025 om 22:27:
[..]
Wil jij niet weten hoe het komt dat jouw zoon zijn emoties niet onder controle heeft?
Je praat over hem alsof hij even moeite heeft met een taakje rekenen of lezen en dat dat dan met gewoon wat extra hulp op school opgelost word maar hij is agressief en weet zich geen raad met die emoties.
Dit is niet iets voor een gewone juf.
Als je werkelijk wil dat hij de juiste hulp krijgt ga je je inlezen of vragen naar die speciale school, wat kunnen zij jouw zoon daar wel bieden wat deze school niet kan, ga iets positiefs doen voor je zoon en stop met jezelf gek maken van de stress.
Het gaat nu om hem en niet om jouw stress.
Je doet heel aanvallend. Ik weet dat het om hem gaat. Maar ik ben wel zijn moeder, ik ben verantwoordelijk voor hem, ik moet het beslissen en ik moet het alleen doen. Natuurlijk wil ik weten hoe het komt dat hij zo boos wordt maar het is ook niet mijn schuld dat de juf en de ib het zelf ook niet weten en de orthopedagoog die ze erbij hebben gehaald eigenlijk ook niet echt. En ja ik ga me ook inlezen en ook kijken op die school. Maar dat bezorgt me zoveel stress dat ik soms echt niet m eer kan nadenken en het even niet meer weet. Daarom vraag ik toch ook hier aan jullie wat jullie denken net omdat ik het goed wil doen.
karenm2 schreef op 29-05-2025 om 15:07:
[..]
Ja je hebt wel gelijk met de oudste zijn er nu helemaal geen problemen meer op school. Toen hij net naar school ging had hij ook wel problemen in groep 1 maar dat is over gegaan. Het ligt niet aan de opvoeding. En ik wil ook dat de jongste gelukkig is natuurlijk maar ze hebben al onderzoeken gedaan.
Stel nou dat je kind steeds klaagt over pijn in zijn been. De dokter doet onderzoek en kan niet meteen wat vinden. Zeg je dan ook; de huisarts heeft onderzoek gedaan, maar ziet niks. Dus je been doet nu geen pijn meer? Of ga je dan wel naar een dokter in het ziekenhuis? En naar nog een dokter, tot ze wel hebben gevonden waarom je kind zo'n pijn heeft?
Volgens mij is het hier hetzelfde. Ze doen onderzoek, maar dat zegt niet dat ze meteen een resultaat hebben. Blijkbaar is er meer onderzoek nodig. Fijn toch juist dat ze niet opgeven?
PhilDunphy schreef op 27-05-2025 om 22:37:
Als je zoon veel reden tot zorg geeft, heeft school vast een ontwikkelplan gemaakt. Dit heet een OPP. Heb je het OPP al eens ingezien? Zo niet, vraag het dan op en kijk eens of je je erin kan vinden. Zo kan je een beetje zien wat school wél doet (of zegt te willen doen) om hem binnen boord te houden. Wellicht neemt dat jouw angst dat ze hem alleen maar kwijt willen weg.
Verder zou ik ook vragen om begeleiding vanuit het samenwerkingsverband. Je mag die zelf ook bellen, dat hoeft niet perse via de IB'er te gaan. Het samenwerkingsverband zou mee kunnen kijken naar of school iets nodig heeft om passend onderwijs te blijven bieden binnen de school.
En als derde kun je ook je lokale wijkteam eens benaderen. Als je zoontje veel moeite heeft met emotieregulatie, zou hulp wellicht welkom zijn. Elke kleuter heeft natuurlijk wel moeite met het reguleren van zijn emoties, maar bij jouw zoontje lijkt het toch wat heviger. Het wijkteam kan mee denken in of het prettig is dat hij zelf hier hulp bij ontvangt, of dat de hulp via jouw moet verlopen (dus dat ze jou tips geven, die dan door kunnen sijpelen naar zijn ontwikkeling).
Hoe dan ook: ga dus uit van dat zijn ontwikkeling wél opvallend en problematisch is, en ga zelf mee denken in hoe deze cirkel doorbroken kan worden. Blijf weg van weerstand; als je door angst dat ze hem van school sturen, de problematiek baggetaliseert, dan ben je al snel geen gesprekspartner meer. En als alles is uitgeput en hij blijft gedrag laten zien dat reden geeft voor schorsing, realiseer je dan dat de mogelijkheden van school ook niet eindeloos zijn. En dat je misschien je zoon niet eens heel veel plezier doet met hem laten blijven op een plek waar hij zich steeds zo in het nauw voelt, dat hij moet bijten en afgewezen (geschorst) wordt.
Bedankt voor je tips. Je hebt gelijk dat het niet goed is voor hem om ergens te blijven waar het echt niet werkt als alles al geprobeerd is. Dat wil ik ook niet. Ik wil het beste voor hem. Maar ik begrijp niet goed waarom ze nu al vinden dat alles geprobeerd is en waarom het zo erg is dat hij nu al weg moet. Hij is nog niet eens 5 jaar.
Ik ga de orthopedagoog mailen en vragen naar dat OPP plan. En ook of er nog extra begeleiding in de klas mogelijk is voor hem. Want dat heeft hij nodig. Wijkteam is niet nodig tenzij die ook in de klas kunnen komen om hem en de juf daar te helpen.
