School is heel negatief over mijn kind
Mijn jongste zoon van 4 (bijna 5) heeft problemen op school. De juf en nog meer de IB’er kijken erg negatief naar hem en ze maken zich veel zorgen over zijn gedrag. Ik doe mijn best om met hun in gesprek te blijven en ook te vragen of ze positief naar hem kunnen kijken maar dat helpt niet zoveel en het wordt alleen maar erger. Mijn zoon heeft observaties en onderzoeken gehad en dat is nu ook besproken maar daar komt ook niks duidelijk uit. Buiten dat ze zich zorgen maken over zijn ontwikkeling maar dat is natuurlijk heel erg vaag. Vandaag weer een gesprek gehad en het advies is dat hij dit schooljaar nog blijft in zijn klas maar dat hij daarna naar een observatieplaats gaat, ergens waar hij ze naar zijn gedrag kijken en hij ook les krijgt dan. Maar dat is niet op zijn school dat is helemaal ergens anders. Het voelt alsof ze van hem af willen. Vorige week was hij zelfs geschorst, ik vind dat niet normaal dat je dat met een kleuter doet, dan wil je hem er gewoon niet bij.
Hebben jullie tips (geen kritiek want ik doe mijn best en ik ben een goede moeder voor mijn kinderen) hoe ik het nu verder kan aanpakken. Ik heb zoveel stress en ik weet niet wat te doen. Ik wil het beste voor mijn zoon. Maar dat is niet hem wegsturen. Ik weet dat in gesprek blijven belangrijk is en meewerken met hulp maar hoe doe ik dat als ze steeds meer hulp willen zonder dat die hulp echt helpt.
melisande2 schreef op 28-05-2025 om 10:13:
Wat ik heel heftig en verdrietig vind, is dat jij je zo alleen voelt in dit proces. Zowel in je vorige topic als in dit topic klinkt door dat je weinig mensen om je heen hebt, die je steunen en waar je mee kunt sparren. Klopt dat? En hoe komt het dat je zo weinig vertrouwen hebt in de mensen om je heen? Je komt over als iemand die overbelast is, doordat je zoveel ballen in de lucht moet houden. Zou je het durven om je huisarts of je psych te vragen, waar je hulp kan krijgen om jou een beetje te ontlasten? Ik gun je zo dat je wat rust krijgt, zodat je niet meer hoeft te overleven, maar ook weer ruimte hebt om het leuke in het leven te zien.
Ja dat klopt dat ik weinig mensen heb die ik kan vertrouwen. Hoe dat komt weet ik niet precies. Iedereen heeft het druk, ik ook. Ik heb zelf ook geen goede j eugd gehad en diagnoses gekregen die betekenen dat ik moeite heb met emoties en vertrouwen dus daar ligt het ook aan.
Maar ik heb al hulp hoor. Ik heb een therapeut en de huisarts. Binnenkort ook een afspraak bij een psychiater voor mezelf om te kijken naar medicatie. Meer hulp heb ik niet nodig. De opvoeding kan ik zelf aan en thuis gaat alles goed.
Jonagold schreef op 28-05-2025 om 13:42:
Ik wil ook in dit topic weer even reageren. Ik vind je zo ontzettend stoer dat je nu weer hier je verhaal komt doen over waar je tegenaan loopt, weer hulp inroept van mensen die je helemaal niet kent! Echt, dat vind ik een enorm compliment waard! Je laat zien dat je echt enorme stappen durft te zetten, ondanks dat alles in jou in de weerstand gaat. Wat moet je dat ontzettend veel energie kosten… Maar je doet het, voor je kinderen. Je bent een geweldige moeder!
Maar, je bent er nog niet. Gelukkig heb je intussen je huisarts, je therapeut, je buurvrouw en ons om je te helpen. Het is daarvoor heel erg fijn dat je zo helder en eerlijk je angsten, twijfels en gedachten kunt opschrijven. Daardoor kunnen wij goed zien op welke vlakken je ‘denkfouten’ zitten en je niet-kloppende overtuigingen. En dan kunnen wij, met alle kennis en ervaring die we samen hebben, je helpen om die gedachten om te buigen.
De belangrijkste denkfouten die ik zie zal ik er nu even uit pikken. Dat is om te beginnen dat je denkt dat ‘iedereen’ vindt dat je een slechte moeder zou zijn omdat je zoontje onaangepast gedrag vertoont. Dat is niet zo. Het gedrag van je zoon kan heel goed op zichzelf staan. Maar het kán zijn dat jouw problemen ook zijn weerslag hebben op hem, of zijn probleem versterken/uitvergroten.
Ten tweede het idee dat speciaal onderwijs iets engs of raars is. Integendeel, speciaal onderwijs is over het algemeen een hele veilige, warme plek voor kinderen die extra aandacht nodig hebben.
Ten derde: de juf moet extra handvatten krijgen om met je zoon om te gaan. Nee, de juf heeft al een opleiding gevolgd, waarmee ze in staat is om te doen wat ze moet doen: les geven aan kinderen die binnen een bepaalde bandbreedte vallen qua ontwikkeling en gedrag. Daarom moet er nu bepaald worden of zoontje daar inderdaad binnen valt of niet.
Ten vierde: het idee dat je zoon alleen maar meer tijd nodig heeft en dat zijn gedrag vanzelf zal verbeteren. Dat is zeer onwaarschijnlijk, als hij nu nog steeds, of zelfs meer, van dat gedrag laat zien. Het is daarom juist heel fijn als er nu verder gekeken wordt naar de oorzaak. Want als daaruit blijkt dat hij inderdaad alleen maar extra tijd nodig heeft, dan krijgt hij die heus. Maar blijkt eruit dat hij wat anders nodig heeft, is het gewoon bijna mishandeling om hem die andere/extra zorg niet te geven.
Ten vijfde: jeugdzorg wordt niet (standaard) betrokken bij leerlingen die extra zorg nodig hebben.
Zes: speciaal onderwijs is geen ‘veroordeling voor het leven’. Heel veel kinderen stromen uiteindelijk toch weer door naar regulier onderwijs.
Maar bovenal: dat een kind andere/extra zorg nodig heeft zegt NIETS over de liefde of zorg van de ouders. Sterker nog: kinderen die extra zorg nodig hebben, omdat ze meer uitdagingen hebben, hebben juist ook behoefte aan ouders die zich 200% voor ze inzetten. Omdat het nogal wat van je vraagt als ouder als het niet allemaal vanzelf gaat. Je moet jezelf verdiepen in de problemen en oplossingen, je moet steeds opnieuw het gesprek aan met scholen en instanties. Je hebt heel veel geduld en liefde nodig en het vermogen om jezelf op het 2e plan te zetten. Ik denk dat jij dat kunt. Zeker als je zelf door blijft gaan zoals nu met je eigen ontwikkeling.
Bedankt voor je reactie. Je hebt zeker gelijk dat het heel veel energie kost.
Misschien heb je ook wel gelijk over een paar denkfouten. Dat jeugdzorg altijd betrokken raakt als je naar speciaal onderwijs gaat en dat je daar dan je hele leven blijft. Het klopt dat ik dat dacht, maar dat is dus niet juist. Misschien ook dat niet iedereen denkt dat het aan de moeder ligt als een kind probleemgedrag heeft. Hoewel ik wel het gevoel kreeg dat die orthopedagoog dat denkt. En de IB`er zeker ook, die gaat de hele tijd dezelfde vragen stellen over hoe het nou thuis gaat en ze gelooft mijn antwoorden toch niet echt.
Maar ik ga mezelf er verder in verdiepen in die observatieplek en of dat echt het beste is voor hem.
Temet schreef op 28-05-2025 om 14:42:
Bedenk ook dat als je kind naar het speciaal onderwijs zou gaan, dat niet betekent dat hij daar ook tot het einde van zijn schoolloopbaan zal blijven. Het kan ook zijn dat als het beter met hem gaat, en zijn gedrag beter wordt, er op een gegeven moment bedacht wordt dat hij weer naar regulier onderwijs kan.
Ik herhaal hier wat ik geloof ik in het andere draadje ook al heb gezegd. Je bent bang voor de jeugdzorg/kinderbescherming. Het hardnekkig blijven bagatelliseren van problemen is nou net een manier om de aandacht van de jeugdbeschermers te trekken. Hoe meer je meewerkt en openstaat voor suggesties van deskundigen, hoe kleiner de kans dat de kinderbescherming in beeld komt.
Ja dat begrijp ik, ik heb ook mee gewerkt aan alles tot nu toe. Ik ga ook naar die observatieplek kijken en als dat echt het beste is voor hem ga ik het niet tegenhouden.
karenm2 schreef op 29-05-2025 om 16:15:
[..]
Ja dat klopt dat ik weinig mensen heb die ik kan vertrouwen. Hoe dat komt weet ik niet precies. Iedereen heeft het druk, ik ook. Ik heb zelf ook geen goede j eugd gehad en diagnoses gekregen die betekenen dat ik moeite heb met emoties en vertrouwen dus daar ligt het ook aan.
Maar ik heb al hulp hoor. Ik heb een therapeut en de huisarts. Binnenkort ook een afspraak bij een psychiater voor mezelf om te kijken naar medicatie. Meer hulp heb ik niet nodig. De opvoeding kan ik zelf aan en thuis gaat alles goed.
Dit blijf je maar zeggen, dat de oorzaak niet de opvoeding kan zijn en dat thuis alles goed gaat. En dat je geen hulp nodig hebt. Weet je welke hulp jij nodig hebt? Iemand die eens meekijkt en jouw laat beseffen wat ‘goed’ inhoudt. Want met een slechte eigen jeugd als voorbeeld, heb je hulp nodig met het definiëren van ‘goed’.
Ongetwijfeld doe je het beter dan je eigen ouders. Maar je hebt ook littekens overgehouden aan je jeugd. Je vind het heel erg dat je zoon naar een andere school moet omdat je zelf zo vaak moest wisselen. Dat is jouw pijn uit het verleden waarmee je nu je zoon belemmert. Het gaat nu even niet om jou.
hier een moeder van een zoon die op zijn 4/5 geobserveerd is. Niet omdat hij agressief was of een juf beet maar omdat hij moeite had op school. Eindstand is hij op speciaal onderwijs gekomen . En Ik had geen beter keuze Kunnen maken. Hij maakt zulke sprongen vooruit en hij heeft het naar zijn zin. Speciaal onderwijs is niet zo slecht als jij jezelf nu wijsmaakt.
karenm2 schreef op 29-05-2025 om 16:28:
[..]
Bedankt voor je reactie. Je hebt zeker gelijk dat het heel veel energie kost.
Misschien heb je ook wel gelijk over een paar denkfouten. Dat jeugdzorg altijd betrokken raakt als je naar speciaal onderwijs gaat en dat je daar dan je hele leven blijft. Het klopt dat ik dat dacht, maar dat is dus niet juist. Misschien ook dat niet iedereen denkt dat het aan de moeder ligt als een kind probleemgedrag heeft. Hoewel ik wel het gevoel kreeg dat die orthopedagoog dat denkt. En de IB`er zeker ook, die gaat de hele tijd dezelfde vragen stellen over hoe het nou thuis gaat en ze gelooft mijn antwoorden toch niet echt.
Maar ik ga mezelf er verder in verdiepen in die observatieplek en of dat echt het beste is voor hem.
Natuurlijk vraagt ze hoe het thuis gaat! zodat ze o.a een idee hebben van wat wel werkt en niet werkt bij je kind, de een gaat lekker op een beloningsysteem, de ander op een strak schema , de ander heeft baat bij een time out enz.. alles zie je als een aanval op jezelf..
Ik begrijp dat van school wisselen voor jou naar was.
Ik hoop dat je kunt begrijpen en invoelen dat van school wisselen voor jou niet leuk was, maar voor je zoon waarschijnlijk juist heel fijn gaat zijn (als schoolwissel de uitkomstvan de onderzoeken wordt).
Probeer jouw eigen ervaringen niet op hem te plakken, daarmee maak je (weer) een denkfout.
Uiteindelijk gaat het erom dat hij terechtkomt op een plek waar hij gelukkig is en waar hij han groeien en bloeien. Dat lukt nu niet op zijn huidige school.
Je zoontje kan aangeven thuis dat hij soms boos wordt op school. Wat je zou kunnen proberen is de situatie (met veel luchtigheid) naspelen thuis. Dan is hij de juf en jij bent hem. En heel veel knuffels als andere kinderen die ook aandacht nodig hebben. Misschien kan hij een klein beetje aangeven wanneer hij boos wordt en misschien heb je al situaties gehoord. Dan laat je hem als juf ervaren hoe het is als hij erg boos op de juf wordt. En jij kan daarna uitspreken wat hij voelt op die momenten en hardop wat hij nodig heeft; wel eerst heel boos worden zoals hij gewend is te doen en daarna ook ander gedrag laten zien.
Misschien pikt hij iets op.
karenm2 schreef op 29-05-2025 om 16:15:
[..]
Ja dat klopt dat ik weinig mensen heb die ik kan vertrouwen. Hoe dat komt weet ik niet precies. Iedereen heeft het druk, ik ook. Ik heb zelf ook geen goede j eugd gehad en diagnoses gekregen die betekenen dat ik moeite heb met emoties en vertrouwen dus daar ligt het ook aan.
Maar ik heb al hulp hoor. Ik heb een therapeut en de huisarts. Binnenkort ook een afspraak bij een psychiater voor mezelf om te kijken naar medicatie. Meer hulp heb ik niet nodig. De opvoeding kan ik zelf aan en thuis gaat alles goed.
Ik denk niet dat het is dat er weinig mensen zijn die jouw vertrouwen waard zijn, ik denk eerder dat jij gewoon níet vertrouwt.
Je hebt een enorme muur om je heen uit angst voor wat mensen van je vinden. Het belangrijkste voor jou lijkt op mij dat je vooral wil óverkomen als goede moeder. Je duwt iedereen weg, uit angst dat er wat anders te vinden valt. En ja je hebt zeker stappen gemaakt (en dat is knap!) en nee niet iedereen is perfect, maar je maakt jouw eigen situatie en de situatie van je zoon echt te klein voor jezelf, want dat is een stuk makkelijker dan naar de realiteit te kijken.
En dan herhaal je nog een paar keer dat je wel echt een goede moeder bent, dat heus alles wel goed gaat en je echt geen hulp nodig hebt. Maar je eigen gedrag en het gedrag van je kind zeggen eigenlijk wat anders. En dat is helemaal niet erg als je hulp nodig hebt. Dát maakt jouw geen slechte moeder. Hulp accepteren op de momenten dat je het hard nodig hebt, maakt je zelfs een betere moeder. Je kop in het zand steken draagt daar dan weer niet aan bij.
karenm2 schreef op 29-05-2025 om 16:28:
[..]
Bedankt voor je reactie. Je hebt zeker gelijk dat het heel veel energie kost.
Misschien heb je ook wel gelijk over een paar denkfouten. Dat jeugdzorg altijd betrokken raakt als je naar speciaal onderwijs gaat en dat je daar dan je hele leven blijft. Het klopt dat ik dat dacht, maar dat is dus niet juist. Misschien ook dat niet iedereen denkt dat het aan de moeder ligt als een kind probleemgedrag heeft. Hoewel ik wel het gevoel kreeg dat die orthopedagoog dat denkt. En de IB`er zeker ook, die gaat de hele tijd dezelfde vragen stellen over hoe het nou thuis gaat en ze gelooft mijn antwoorden toch niet echt.
Maar ik ga mezelf er verder in verdiepen in die observatieplek en of dat echt het beste is voor hem.
Ze vragen door over de thuissituatie omdat kinderen met gedragsproblemen of bijvoorbeeld een psychische stoornis vaak thuis ook bepaald probleem/bijzonder gedrag laten zien. En als er thuis helemaal niks aan de hand is dan is dat helemaal interessant want wat maakt dan dat het op school zo fout gaat? Het is niet dat ze je niet geloven maar de thuissituatie is een groot onderdeel van het leven van een kind en het gedrag wat een kind thuis laat zien zegt iets over wat er wel of niet aan de hand is. Het is dus volkomen logisch dat hier naar wordt gekeken. Dat heeft helemaal niks met jou te maken. Het is raar dat jij denkt dat het gedrag van jouw zoon door jou komt. Natuurlijk kunnen opvoeding en problemen thuis invloed hebben op het gedrag van een kind maar bijna altijd zit er meer achter en juist daar wordt naar gekeken bij zo'n observatieplek.
bij ons was er thuis ook niks aan de hand. Het ging goed. Makkelijk kind, dromerig. Slim, leergierig. At en dronk alles. Nooit strijd.
Dat het op school niet lukte snapte ik niks van. Achteraf bleek hij gewoon zwaar overprikkeld te raken in zo'n drukke klas.
Toen ik dieper ging nadenken ging ik zijn gedrag thuis ook anders bekijken. Wat ik zag als dromerig en makkelijk, en leergierig bleek een uiting van in zn eigen wereldje zitten. Op de reguliere basisschool werd dat wereldje verstoord en moest hij voortdurend vanalles, waardoor hij overspoeld werd door prikkels en geen kans kreeg zich terug te trekken om bij te komen. Dat deed hij wel, door bijvoorbeeld onder de tafel te gaan zitten, maar de leerkracht snapte niks van dat gedrag.
En het is in een gewone kleuterklas ook niet werkbaar, dus al hadden ze hem wel begrepen, dan nog was hij daar niet op zn plek geweest.
Er is overigens niks mis met mijn kind. Hij is enorm getalenteerd, passievol in zn interesses, zorgzaam en heeft veel humor. Hij komt alleen niet zo goed mee in de de mallemolen van onze huidige maatschappij, waardoor hij veel dingen net ff anders doet omdat hij zich daar beter bij voelt.
Ik denk trouwens dat veel meer mensen en kinderen het beter zouden doen op een andere manier van leven, en die kentering komt langzaam op gang. Alleen het onderwijs zit nog aardig vastgeroest. Maar dat is wat het is, en gelukkig zijn er alternatieven.
karenm2 schreef op 29-05-2025 om 15:04:
[..]
Ja mijn zoontje heeft ook best gevoel voor humor vind ik voor zijn leeftijd. Hier krijgt zijn broer hem soms wel aan het lachen als hij boos is. Ik kan hem ook afleiden. Maar op school lukt dat niet. Ik snap wel dat de juf veel meer kinderen heeft dus dat dat lastiger is. En zijn gedrag is ook veel extremer op school. Als hij echt een label zou nodig hebben voor de juiste hulp wil ik daar ook voor open staan. Maar ik vind het wel raar: een label heeft een kind dan toch de hele tijd en niet enkel op school? Hoe oud is jouw kleinzoon en zit hij nog op een gewone school?
Ik denk dat je hier een denkfout maakt. Als je zoon een label krijgt (en dat is nog verre van zeker) dan heeft hij dat inderdaad thuis ook. Dat wil niet zeggen dat hij thuis hetzelfde gedrag laat zien. Als het bijvoorbeeld overprikkeling is dan kan het heel goed zijn dat hij thuis geen afwijkend gedrag vertoond omdat het thuis veel rustiger is. De omstandigheden maken dat iemand met een label daar wel of geen last van heeft in een bepaalde situatie.
Ik zie toch wel positieve dingen hoor Karen!
Je blijft schrijven in dit topic
Je hebt contact met je buurvrouw
Je gaat naar therapie
Je gaat naar de huisarts
Je staat open voor de psychiater.
Dat lijken misschien kleine dingen, maar ze tellen wel allemaal hard mee.
Probeer wat jij hebt meegemaakt los te zien van wat je zoontje nu mee maakt. Hij is een ander persoontje, heeft een andere omgeving en een andere opvoeding, daardoor zal hij dingen ook anders beleven.
Verder herken ik je pijn en onbegrip bij mijn dochter. Ze is de basisschool eigenlijk best prima doorlopen. Lief, slim, vriendinnetjes. Thuis vaak wel pittig, maar ach... het is je kind en ik hou van haar. Totdat de middelbare school kwam en ze helemaal instortte. Opeens zat ze thuis, sprak men over diagnoses, speciaal onderwijs, onderzoeken, vind ze opeens de meest normale dingen moeilijk en zijn er tig mensen betrokken.
Hoe dan??? Kan ik nog steeds denken. Heb ik dingen gemist? Zo erg kan het toch niet wezen?
Zoals jij aangeeft, thuis gaat het best prima, het is een lief ventje, hoe dan??
Om dat te accepteren is er ook tijd nodig. Tijd om er over na te denken, te praten met mensen en tot de conclusie te komen dat ze misschien toch wel gelijk hebben.
Dat duurt (denk ik) langer bij ons om dat te zien, omdat wij ook dat lieve, makkelijke kind zien, waar wij ons op aangepast hebben, maar die geen lekkere start maakt op het reguliere (voortgezet) onderwijs.
Stap voor stap zal alles wel duidelijk worden...
En dat lieve kind dat we kennen, dat blijft het gewoon. Wat voor onderwijs of diagnose er ook langskomt.
karenm2 schreef op 28-05-2025 om 00:11:
[..]
Maar als die hulp van het speciaal onderwijs nu naar de gewone klassen zou komen dan zou dat toch beter zijn? Dan moeten kinderen niet zo snel weg uit hun klas waar ze net iedereen kennen.
Dat is even lastig voor je zoon, maar voor de andere kinderen is het nu helemaal niet zo leuk om hem te kennen. Een kind dat bijt en met spullen gooit, is onveilig voor hen. Het lijkt me voor iedereen beter als je zoon met een schone lei en extra hulp ergens anders opnieuw begint.
karenm2 schreef op 29-05-2025 om 15:21:
[..]
Bedankt voor je tips. Je hebt gelijk dat het niet goed is voor hem om ergens te blijven waar het echt niet werkt als alles al geprobeerd is. Dat wil ik ook niet. Ik wil het beste voor hem. Maar ik begrijp niet goed waarom ze nu al vinden dat alles geprobeerd is en waarom het zo erg is dat hij nu al weg moet. Hij is nog niet eens 5 jaar.
Ik ga de orthopedagoog mailen en vragen naar dat OPP plan. En ook of er nog extra begeleiding in de klas mogelijk is voor hem. Want dat heeft hij nodig. Wijkteam is niet nodig tenzij die ook in de klas kunnen komen om hem en de juf daar te helpen.
Mag ik vragen waarom je die laatste zin schrijft?
Want hoe ik het interpreteer is dat je het dan allemaal wel mee vindt vallen, klopt dat? Of lees ik dat fout?
Ik zou het alsvolgt denken: je hebt een zoontje die op bepaalde momenten letterlijk van zich af bijt of slaat. Welke factoren er aan bijdragen dat hij zich zo in het nauw gedreven voelt, zijn jullie nog aan het onderzoeken. En die zijn relevant, want als je die weet, kun je proberen te voorkomen dat het vaker gebeurt. Dus dit is de taak van school: uitzoeken (met jou) wat er nou gebeurt dat hij in die situatie terecht komt.
Maar los van weten welke factoren er aan bijdragen dat hij over moet gaan tot zich verweren, is er nog iets anders belangrijks: jouw zoontje heeft blijkbaar de strategie 'pijn doen' ontwikkeld voor momenten dat hij zich in het nauw gedreven voelt. En dáár moet je ook iets mee. Want zelfs als school het helemaal verkeerd aanpakt waardoor hij steeds over moet gaan tot afweren, dan nog steeds is zijn copingsstrategie (fysieke agressie) echt niet oke.
En je kan heel vaak zeggen 'hij is nog niet eens 5', maar andere kinderen van 'nog niet eens 5' worden ook wel eens boos, en worden dan niet allemaal fysiek agressief. Anders zouden we een groot aantal geschorste kleutertjes hebben.
Dus in die zin zou jouw zoon misschien wel baat kunnen hebben bij extra hulp. Hulp bij hoe hij om kan gaan met zijn spanning (of dat nou angst, boosheid of verdriet is). Zodat hij, als zijn mama er niet bij is, zichzelf kan leren verweren op een manier die sociaal geaccepteerd is. Denk aan: verbaal verweren, hulp vragen, weglopen.
En het wijkteam is de ingang voor dat soort hulp. En soms gaat die hulp niet rechtstreeks naar het kleine ventje, maar via de moeder. Want jij als moeder kan hem in veel situaties helpen om meer passend gedrag aan te leren. Maar dan moet jij wel weten hoe je het hem kan leren. Dus wie weet zitten daar wel hele fijne, waardevolle tips bij, die hem tot in zijn volwassenheid gaan helpen bij zijn agressieregulatie. Pak dat liever nu aan dan als hij een kop groter is.
