Slechte biologische vader?
Beste lezer,
Alvast bedankt voor je tijd om dit te lezen.
Ik wil hier anoniem mijn verhaal kwijt en wat jullie gedachtes zijn.
Ik vind dit vrij lastig om mijn verhaal hier te plaatsen. Als er vragen zijn snap ik dat en zal ik proberen deze te beantwoorden.
Toen ik jong was kreeg ik vlinders in mijn buik en doe je stomme dingen. Iedereen herkend zich hier wel in. Alleen als je lichte vorm van autisme hebt is dat net even anders.
Mijn ex was toen ook gek op mij zover ik weet. Waarbij de moeder, want haar eigen pa was overleden op jonge leeftijd, op 15 jaar zwanger raakte. Voordat ze zwanger raakte vond haar moeder het niet erg dat wij wat hadden. Tot dat haar familie hoorde dat ze zwanger was. Door een heel circus en gedoe, waar ik lastig over durf te praten, zijn wij elkaar niet meer gezien en wist alleen dat ze een paar weken zwanger was. Ik zit toen in een hele lastige situatie en wist toen nog niet dat ik autistisch was. Door adviezen van andere heb ik gekozen voor afstand zodat het kind haar jongste jaren "normaal" maar zonder conflicten kan opgroeien. Ik wou niet dat het kind zou opgroeien waarbij er veel ruzie en gedoe zou komen.
Nu ben ik een aantal jaren verder en heb zelf geen kinderen. Maar al die jaren heb ik haar wel gevolgd op social media en heb haar altijd in gedachte gehad. En via haar oom en mijn zusje begreep ik dat ze mij zocht in het dorp wie ik ben. Maar woon er niet meer.
Door vele jaren en leren omgaan met mijn eigen autisme ben ik gegroeid en heb de foto's gezien en mensen die het weten zeggen dat ze op mij lijkt. Ik zie het niet. Mijn ouders hebben het er soms denk moeite mee maar vinden dat lastig. Maar mijn pa wat makkelijker en vraagt ook soms naar haar en of ik haar wilt zien.
Ik vind het als biologische vader lastig omdat ik het gevoel heb dat ik de foute vader ben. Maar ik echt vanuit mijn hart haar een goede opstart van de jeugd wilde geven. Ik ben bang dat haar moeder en familie niet mijn naar aan haar willen geven wie ik ben en hoe ik heet. Want anders had ze mij allang kunnen vinden op social media.
De laatste jaren vind ik het wel steeds moeilijker en wil graag mijn dochter de kans te geven als ze vragen heeft. Daar heeft ze recht op en zal niet haar ma aanvallen want dat heeft geen zin. Dat is het verleden.
Nu is ze 14 en zie ik dat ze op hockey zit en gek op paarden is. Veel vriendinnen heeft en ze al 2 stief vaders heeft gehad.
Ik wil haar niet ontmoeten omdat ik uit egoïstische reden haar wil zien maar om haar de vragen die ze heeft mij te stellen. Het een plekje te geven. En hiervoor ook instanties in te schakelen als er ontmoetingen komen. Als ze dat wilt dan wil ik dat heel langzaam opbouwen.
Moet ik wachten tot ze 18 is? Iemand ervaring mee? Iemand die juist het kind is en zelf zijn vader zoekt in de zelfde situatie?
Groeten van Anonieme biologische vader
Een dna test had je natuurlijk gelijk kunnen vragen , jij vind het lastig en hebt dus kind weer afgewezen toen ze naar je zocht...kind was toen oud genoeg om dus te kunnen zoeken naar je ... en nu wil je contact maar waarom ? Wil je je verantwoording nemen financieel zoals eerder genoemd in de reacties ? Je zegt steeds ik heb geen kinderen maar die heb je biologisch wel toch? Je hebt er voor gekozen, meerdere keren om hier niet voor te willen zorgen maar dat kind bestaat wel natuurlijk ook al leef jij alsof dat niet zo is.
Biovader schreef op 27-04-2025 om 18:12:
[..]
Ik heb niet gezegd dat ik het niet geloof. Maar lastig vind. En mening mag altijd maar het voelt wel heel erg aangevallen.
Dat kind is 14 jaar, al die tijd kende ze jou niet, en jij jammert over het lastig vinden om te geloven dat ze jouw dochter is en klaagt over jezelf aangevallen voelen en vragen die je vermeende dochter voor JOU heeft, heb je überhaupt meebetaald aan de kosten van je dochter of kom je na 14 jaar eindelijk een keer opdagen en verwacht je dat je als een held onthaald word?
oke laat maar. Zie al meteen hoe mensen denken. Ik hoor het al. Ik ben gewoon die "lul vader" die een keer zich laat zien. Dit is de dus reden dat ik niet hier over wil praten door zulke reacties. Direct oordelen. Maar ik weet ondertussen wel wat ik ga doen.
Nick90 schreef op 27-04-2025 om 18:30:
[..]
Dat kind is 14 jaar, al die tijd kende ze jou niet, en jij jammert over het lastig vinden om te geloven dat ze jouw dochter is en klaagt over jezelf aangevallen voelen en vragen die je vermeende dochter voor JOU heeft, heb je überhaupt meebetaald aan de kosten van je dochter of kom je na 14 jaar eindelijk een keer opdagen en verwacht je dat je als een held onthaald word?
Dit vind ik dus een opmerking dat gevoed word waarschijnlijk uit je onderbuik gevoel of iets wat je hebt meegemaakt mbt een ervaring. En ik heb niet mee betaald nee. Ik ben geen goede vader en wil niet als held gezien worden. Dat zijn uw woorden. Dan heb je het niet goed begrepen.
Nick90 schreef op 27-04-2025 om 18:30:
[..]
Dat kind is 14 jaar, al die tijd kende ze jou niet, en jij jammert over het lastig vinden om te geloven dat ze jouw dochter is en klaagt over jezelf aangevallen voelen en vragen die je vermeende dochter voor JOU heeft, heb je überhaupt meebetaald aan de kosten van je dochter of kom je na 14 jaar eindelijk een keer opdagen en verwacht je dat je als een held onthaald word?
Zo kan'ie wel weer, Nick. Lees de openingspost nog even. Hij wil geen held zijn, hij wil zijn dochter antwoorden geven op eventuele vragen.
Misschien heeft zijn dochter bv een in de familie afwijkende oogkleur, bijzondere interesses, of evt zelfs ASS-trekjes, fijn als de antwoorden van Biovader haar kunnen helpen om zulke dingen te plaatsen.
Marianne76 schreef op 27-04-2025 om 20:32:
[..]
Zo kan'ie wel weer, Nick. Lees de openingspost nog even. Hij wil geen held zijn, hij wil zijn dochter antwoorden geven op eventuele vragen.
Misschien heeft zijn dochter bv een in de familie afwijkende oogkleur, bijzondere interesses, of evt zelfs ASS-trekjes, fijn als de antwoorden van Biovader haar kunnen helpen om zulke dingen te plaatsen.
Jij snapt wel wat ik bedoel. Jij snapt hem wel. Het gaat mij niet om held te zijn. Ik wil haar alleen ondersteunen als ze vragen heeft. En als dat ook financieel gedaan moet worden dan doe ik dat. Dat is alles.
Biovader schreef op 27-04-2025 om 20:37:
[..]
Jij snapt wel wat ik bedoel. Jij snapt hem wel. Het gaat mij niet om held te zijn. Ik wil haar alleen ondersteunen als ze vragen heeft. En als dat ook financieel gedaan moet worden dan doe ik dat. Dat is alles.
Maar als zij nu heel veel waarom vragen heeft. Of ook veel verwijten? Kun je daar dan wel mee omgaan, of zeg je dan ook: laat maar ik ga wel weer! Ik denk dat je je wel moet voorbereiden dat zowel moeder als dochter echt wel lastige dingen gaan zeggen. En dat je dochter echt andere vragen zal hebben dan: welke ziektes zitten er in jouw familie?
Joszy schreef op 27-04-2025 om 20:55:
[..]
Maar als zij nu heel veel waarom vragen heeft. Of ook veel verwijten? Kun je daar dan wel mee omgaan, of zeg je dan ook: laat maar ik ga wel weer! Ik denk dat je je wel moet voorbereiden dat zowel moeder als dochter echt wel lastige dingen gaan zeggen. En dat je dochter echt andere vragen zal hebben dan: welke ziektes zitten er in jouw familie?
Daarom ga ik dit ook via een instantie doen. Voor haar is het lastig en wil ik ook goede begeleiding.
Biovader schreef op 27-04-2025 om 21:08:
[..]
Daarom ga ik dit ook via een instantie doen. Voor haar is het lastig en wil ik ook goede begeleiding.
Misschien wil ze je (nu nog) niet leren kennen. Bereid je daar ook op voor.
En je weet helemaal niet of het voor haar lastig is, dat is een aanname van je.
ik vind het wel een beetje lastig dat je je nog zo weifelend opstelt. DNA-test, nog weinig verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gedrag, je redelijk snel aangevallen voelen, dat soort dingen. Dat is geen verwijt, ik zie het hier gebeuren en dat zijn gewoon extra hobbels in een moeilijk proces.
Je hebt het over een instantie, waar denk je aan? Want ik denk inderdaad dat wat begeleiding en ondersteuning helpend kan zijn. Vooral omdat je het zelf ook nog lastig lijkt te vinden.
Sterkte.
Biovader schreef op 27-04-2025 om 20:09:
oke laat maar. Zie al meteen hoe mensen denken. Ik hoor het al. Ik ben gewoon die "lul vader" die een keer zich laat zien. Dit is de dus reden dat ik niet hier over wil praten door zulke reacties. Direct oordelen. Maar ik weet ondertussen wel wat ik ga doen.
Ik vind het triest dat er zo gereageerd wordt. Je vraag is open en eerlijk. De gang van zaken is helder, inclusief het verkeerde advies dat je indertijd gekregen hebt.
Toen mijn pleegdochter op 17-jarige leeftijd zwanger bleek te zijn van een jongen die ze nauwelijks kende was er niemand die zich afvroeg of de vader het wist. Ze zat toen binnen de jeugdzorg. Ik heb daar zelf op moeten wijzen: hé, er is ook nog een vader. De reactie was: van een kale kip kun je niet plukken.
Dat was dus door 'professionals'. Diezelfde sfeer zie je hier ook terug: heb je wel betaald....... Wat een nare sfeer, maar het laat zien hoe enkele (vele, teveel?) vrouwen denken over vaderschap: een flappentapper.
Je worstelt nu al te lang met je vragen. Daarom is het advies om contact te zoeken met het Fiom goed (mijn ervaring is dat die indertijd ook weinig ervaring hadden met de biologische vader). Overleg met hen wat je eerste stap kan zijn. Daarnaast heb je nog je eigen ouders en de oom met wie je kunt overleggen. Ik hoop dat het lukt om een brief aan de moeder te schrijven.
Op een dag is ze 18. Wat je nu kunt doen, stel dat het contact nu nog niet tot stand kan komen, is alvast een boek maken waarin je jouw verhaal opschrijft. Dat kan op allerlei manieren, ook met tekeningen, foto's etc. Financieel gezien zou je een spaarrekening op haar naam kunnen openen en die haar geven als ze 18 is. Dat zijn dan enkele dingen waarmee je haar kunt laten zien dat er dan misschien geen contact is geweest, maar dat je wel aan haar hebt gedacht al die tijd.
Ik snap dat je nu als een berg opziet tegen 'verantwoordelijkheid als vader', want dat klinkt nu als een massief blok, een grote steen. In de praktijk van het leven doet het zich zo niet voor. Het zijn dan kleinere dingen. Bijvoorbeeld: dat je laat weten dat je haar vader bent (geen twijfels alsjeblieft) en dat ze contact met je op kan nemen. Dat is nu op dit moment je 'verantwoordelijkheid als vader'. Meer is het nu niet. In het leven zijn het kleine stappen die steeds om een antwoord vragen, geen massief blok. Je hebt genoeg kwaliteiten en genoeg steun om met die kleine stappen om te gaan.
Tsjor
Stardust schreef op 28-04-2025 om 07:27:
ik vind het wel een beetje lastig dat je je nog zo weifelend opstelt. DNA-test, nog weinig verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gedrag, je redelijk snel aangevallen voelen, dat soort dingen. Dat is geen verwijt, ik zie het hier gebeuren en dat zijn gewoon extra hobbels in een moeilijk proces.
Je hebt het over een instantie, waar denk je aan? Want ik denk inderdaad dat wat begeleiding en ondersteuning helpend kan zijn. Vooral omdat je het zelf ook nog lastig lijkt te vinden.
Sterkte.
Het aanvallende komt ook door dingen die nu spelen. Dat hou ik hier voor mij. Maar ik ga dan bij FIOM kijken hoe en wat. En heb ook niet gezegd in korte tijd. Ik wil gewoon kijken wat mijn opties zijn en wat het beste is. En misschien is het onbewust, met DNA en zo, dat ik vader worden eng vind en dus een muurtje heb opgebouwd. Het is niet zo maar iets. Dus dan wou ik zelf ook al begeleiding zodat ik weet wat het betekend en voelt. Is voor mij ook nieuw.
tsjor schreef op 28-04-2025 om 08:48:
[..]
Ik vind het triest dat er zo gereageerd wordt. Je vraag is open en eerlijk. De gang van zaken is helder, inclusief het verkeerde advies dat je indertijd gekregen hebt.
Toen mijn pleegdochter op 17-jarige leeftijd zwanger bleek te zijn van een jongen die ze nauwelijks kende was er niemand die zich afvroeg of de vader het wist. Ze zat toen binnen de jeugdzorg. Ik heb daar zelf op moeten wijzen: hé, er is ook nog een vader. De reactie was: van een kale kip kun je niet plukken.
Dat was dus door 'professionals'. Diezelfde sfeer zie je hier ook terug: heb je wel betaald....... Wat een nare sfeer, maar het laat zien hoe enkele (vele, teveel?) vrouwen denken over vaderschap: een flappentapper.
Je worstelt nu al te lang met je vragen. Daarom is het advies om contact te zoeken met het Fiom goed (mijn ervaring is dat die indertijd ook weinig ervaring hadden met de biologische vader). Overleg met hen wat je eerste stap kan zijn. Daarnaast heb je nog je eigen ouders en de oom met wie je kunt overleggen. Ik hoop dat het lukt om een brief aan de moeder te schrijven.
Op een dag is ze 18. Wat je nu kunt doen, stel dat het contact nu nog niet tot stand kan komen, is alvast een boek maken waarin je jouw verhaal opschrijft. Dat kan op allerlei manieren, ook met tekeningen, foto's etc. Financieel gezien zou je een spaarrekening op haar naam kunnen openen en die haar geven als ze 18 is. Dat zijn dan enkele dingen waarmee je haar kunt laten zien dat er dan misschien geen contact is geweest, maar dat je wel aan haar hebt gedacht al die tijd.
Ik snap dat je nu als een berg opziet tegen 'verantwoordelijkheid als vader', want dat klinkt nu als een massief blok, een grote steen. In de praktijk van het leven doet het zich zo niet voor. Het zijn dan kleinere dingen. Bijvoorbeeld: dat je laat weten dat je haar vader bent (geen twijfels alsjeblieft) en dat ze contact met je op kan nemen. Dat is nu op dit moment je 'verantwoordelijkheid als vader'. Meer is het nu niet. In het leven zijn het kleine stappen die steeds om een antwoord vragen, geen massief blok. Je hebt genoeg kwaliteiten en genoeg steun om met die kleine stappen om te gaan.
Tsjor
Dat was mij ook gezegd. Advies was door professionals van.. ga niet melden dat je de vader bent. Dus dat waren de professionals. En heb toch jaren tot nu toe haar digitaal gevolgd. En het zijn niet echt twijfels maar denk dat ik een muir heb opgebouwd door alles wat ik heb mee gemaakt. Dus zit half in de ontkenning fase denk ik. Daarom weet ik dat ik ook ondersteuning van FIOM nodig heb. Ik wil zelf ook eerst stabiel worden zodat als ze 18 of ouder is ik het ook geaccepteerd heb. En een rekening was ik ook wel zo iets van plan. En daarom was ik gewoon benieuwd naar advies en hoe mensen hier zelf ooit mee omgaan. En denk je niet dat ik mij niet schuldig voel? Dat moet ik ook een plekje geven zodat het kind er ook geen last van krijgt.
Biovader schreef op 27-04-2025 om 20:09:
oke laat maar. Zie al meteen hoe mensen denken. Ik hoor het al. Ik ben gewoon die "lul vader" die een keer zich laat zien. Dit is de dus reden dat ik niet hier over wil praten door zulke reacties. Direct oordelen. Maar ik weet ondertussen wel wat ik ga doen.
Het is gewoon niet ok om je eigen kind te verstoten , ja de meeste mensen hebben daar een oordeel over. Dat is niet persoonlijk naar jou , het is gewoon geen aceptabel gedrag. Maakt niet uit hoe oud dat kind is , zat topics voorbij zien komen waar na een scheiding de ene ouder zijn kroost in de steek laat en daar zijn de reacties hetzelfde , het is hoe dan ook schadelijk voor het kind om een ouder te hebben die hem/haar afwijst.
Je hebt je redenen je was jong (je laat steeds wel weg hoe jong) en hebt "een lichte vorm" van autisme zoals je het zelf noemt.
Dat je nooit 100% zeker weet of het je kind is , dat is natuurlijk onzin , daar is een dna test voor.
Anoniemvoornu schreef op 28-04-2025 om 09:29:
[..]
Het is gewoon niet ok om je eigen kind te verstoten , ja de meeste mensen hebben daar een oordeel over. Dat is niet persoonlijk naar jou , het is gewoon geen aceptabel gedrag. Maakt niet uit hoe oud dat kind is , zat topics voorbij zien komen waar na een scheiding de ene ouder zijn kroost in de steek laat en daar zijn de reacties hetzelfde , het is hoe dan ook schadelijk voor het kind om een ouder te hebben die hem/haar afwijst.
Je hebt je redenen je was jong (je laat steeds wel weg hoe jong) en hebt "een lichte vorm" van autisme zoals je het zelf noemt.
Dat je nooit 100% zeker weet of het je kind is , dat is natuurlijk onzin , daar is een dna test voor.
Gelukkig mag iedereen een mening hebben. Heb ook niet alles vertelt en hoeft ook niet. En dat is het probleem van de meeste mensen. Stereo denken vanuit de onderbuik. En dat snap ik na al die verhalen die je leest. Maar niet ieder verhaal is niet het zelfde.
