'Slechte' gedachtes
Hebben jullie ook wel eens 'verboden' gevoelens/gedachtes9 als ouders, als je er soms even helemaal doorheen zit? Ik zit midden in de tropenjaren met twee kinderen (2 en bijna 1 jaar) in de luiers en soms denk ik: oke wanneer gaan ze begrijpen wat ik zeg en kan ik een gesprek met ze voeren? Wanneer hebben ze me eindelijk minder nodig en kunnen ze zelf eten/plassen/poepen en zich aankleden? En (over zulke 'verboden' gevoelens heb ik het eigenlijk): "had ik nog even moeten wachten met kinderen?"
Hebben jullie dat ook? Of dat je terugverlangt naar de tijd dat je nog heeeeerlijk vrij met zn tweeen was thuis met je partner. Laatst had ik zelfs deze vreselijk foute: "hebben mensen die ongewenst kinderloos zijn wel in de gaten dat met zn tweeen ook echt leuk is?" O, o wat erg en wat slecht van mij denk ik dan.. Natúúrlijk ben ik dankbaar en superblij met mijn kinderen en zou ik niet anders willen, maar soms, als ik dan een uur bezig ben met mijn schreeuwende peuter met een tot aan zijn beddengoed doorgelekte poepluier, ja dan krijg ik toch heel even een wanhopig moment waarop ik uitreken hoe lang het nog duurt voor hij het huis uit is, of zo 
Herkenbaar? Ben vast niet de enige? Welke 'slechte' gedachtes hebben jullie wel eens?
Later pas
Als baby en peuter vond ik ze fantastisch en altijd leuk. Pas vanaf de kleutertijd had ik regelmatig behoefte aan heel stevig behang om ze achter te plakken. Het lijkt me heerlijk om ze af en wel het huis uit te zwaaien, nog een jaar of 5-8 schat ik.
slecht
Mijn dochter accepteert mijn vriend niet. Zij is 17 en ik heb sinds 1,5 jaar een relatie. Ze vindt hem wel aardig als persoon maar het concept is natuurlijk helemaal niks voor zo'n puber. Ik hou wel rekening met haar maar soms krijg ik echt van die wraakgedachten: wacht jij maar, als jij straks verkering hebt mag hij ook maar 1x per week komen en dan ga ik er naast zitten janken van: "Je doet nooit meer wat leuks met mij.....". Grrrrr.....
Gelukkig voor haar snap ik wel dat zij het kind is en ik de volwassene 
Tropenjaren
vond ik het bij de een al onder de 10, bij de ander veel minder, maar juist na de puberteitleeftijd eigenlijk. Het eerste jaar vond ik schattig, maar beslist geen roze wolk. Dat jaar vond ik echt niet zo makkelijk.
Ik heb nooit terug verlangd naar de tijd zonder kinderen. Ik was veel te blij met ze. Ondanks de moeilijke kanten van het ouderschap.
De vraag "wanneer hebben ze me eindelijk minder nodig?", heb ik nooit gehad. Ik vind dat ook een bijzondere vraag. Als je aan een kind begint weet je gelukkig nog niet wat je te wachten staat, maar wel dat ze je levenslang nodig kunnen hebben en dat er diverse fases zijn.
Wat je een verboden gedachte van mij kunt noemen, is dat ik dagen dat mijn oudste dochter niet thuis was best prettig vond. Ik lag bijna elke dag met haar in de kreukels tot ze 16 was. Daarna ging het steeds beter. Vakantiekampen van een week waren een verademing.
Maar tropenjaren kunnen van alle leeftijden zijn. Jongste dochter, 25, is nog geen week thuis en ik hoop al dat ze snel weer woonruimte vindt, hoe blij ik ook nog steeds met haar ben. Potjandikkie, wat is dat weer wennen als je al een paar jaar geen rekening met etensgedoe e.d. hebt hoeven houden! Ik had een heuse aanvaring met haar vanavond. Voor mij nu dus ook "adem in adem uit". Het komt wel weer goed. Volgende week zijn we vast al iets meer op elkaar ingespeeld.
Phryne
Maar werd je niet moe van dat hele eetgebeuren, en het zich niet om kunnen kleden, en bovenal het niet kunnen praten. Die driftbuien door frustratie omdat ze zo veel willen wat gewoon niet kan. Oudste wordt volgende week 2 en praat nog niet helemaal. Ik hoef geen superkind dat alles meteen heel goed moet kunnen maar ik zou het toch ZO fijn vinden als de tijd van het gillend wijzen naar dingen die je wilt hebben voorbij is. Want dat is hoe hij communiceert: schreeuwen, stampen, over de grond rollen. Ik negeer het meestal, maar dan zit ik dus met 11 maanden oude zus een kwartier naar het gekrijs te luisteren. Aarrg. Dan denk ik soms: alsjebliéft, práát gewoon, dan kan je je ei kwijt en kan ik je vragen beantwoorden. Hij snapt zo veel niet en dat vind ik zo sneu. Ook voor mezelf, haha.
Kaaskopje
"De vraag "wanneer hebben ze me eindelijk minder nodig?", heb ik nooit gehad."
Ik heb het tot de geboorte van mijn dochter ook niet gehad bij oudste. En het eerste half jaar erna ook niet echt, maar nu ze allebei tegelijk én zo hulpbehoevend én ook zo beweeglijk en ondernemend zijn en ook nog helemaal niks begrijpen of afspraken kunnen maken (ze schelen 13 maanden), pff ja dan heb ik die gedachte wel eens. Dat ze sommige dingetjes al zelf kunnen.
Verschilt natuurlijk ook enorm
per kind. Jongste heeft hier maar weinig moeilijke fasen gehad, oudste juist heel veel.
Maar niets haalt het bij pubertijd, vind ik
Zit nu wel even flink er doorheen, maar ligt ook wel aan de kinders denk ik. Combi van zeer zelfstandig en autonoom zijn maar tegelijkertijd nog erg op me leunend. En in de buitenwereld super lief zijn en alles op mij botvieren.
Heb vandaag nog gezegd dat ik ze beiden echt heel veel heel lastige pubers toewens later
Ach, het helpt bij het gefaseerd afscheid nemen, dat dan wel.
En de leuke dingen zijn dan ook wel extra leuk weer. Net nog flinke knuffel gekregen en bedankjes, dat is echt bijzonder hier in huis de laatste tijd en doet dan toch weer extra goed.
Dat neemt niet weg dat ik soms zo graag het vliegtuig zou nemen of gewoon een lift om even een paar maanden alleen te zijn .
Jackie
Wat ik bij de oudste wel heel erg had, was dat ik ontzettend nieuwsgierig naar de volgende fase was. Ik kon haar wel groot kijken. Gewoon omdat ik een opgroeiend kind zo boeiend vond en vind. Bij de jongste was die nieuwsgierigheid minder en realiseerde ik me meer dat dat kleine zo snel zou verdwijnen.
Mijn oudste dochter hing nogal aan mij in de zin van "mamma hoort thuis te zijn als ik in bed lig". Dat is altijd gebleven eigenlijk. Als ze wist dat ik in de huiskamer was, voelde het veilig. Ik weet nog dat ik met ouders van school Sint-inkopen moest doen, nou... drama! Grote tranen omdat ik zomaar weg ging in de avond. Dat vond ik soms benauwend. Ik moest toch weg kunnen, zo af en toe?
Mijn dochters schelen 22 maanden. Met 13 maanden is de oudste eigenlijk ook nog een grote baby, dus dat is wel dubbelop misschien.
Ja, maar
Als ze eenmaal praten dan luisteren ze niet meer of je krijgt je eigen zwaktes sluipschutter-gericht op je afgevuurd.
Ze nemen je langzaam je avonden en ook je privacy af. Ze gaan met je in discussie omdat het het meest onnozele wezen op de aarde bent.
Nee, elke leeftijd heeft z'n charmes, maar soms gewoon niet.
Ik vind het het zwaarste wat ik heb moeten doen. Ook het mooiste, maar ook met volwassen kinderen blijft het moeilijk.
Oh, ik ga morgen mijn moeder een bloemetje brengen...
Humor
Ik heb een heel druk kind, die al heel vroeg begon te praten en nooit meer is opgehouden (zelfs niet als hij slaapt en hij is nu 15). Daar werd en word ik wel eens knetter van natuurlijk, daarom heb ik mijn hele moederschap lekker doorgewerkt Na een werkdag kon ik er thuis weer van genieten (want het is natuurlijk ook heel leuk dat geklets). Sinds kort is hij puber en dat is gewoon zo grappig. Het helpt wel als je afstand kunt nemen, want dan kun je ook de humor ervan in zien.
De jongste was de makkelijkste baby ooit, maar zodra hij kon lopen werd hij een eigenwijze driftkikker. Driftbuien van anderhalf uur lang. Ik zat ze maar uit, want ik kon toch niets doen, maar leuk is anders natuurlijk. Gelukkig leverde het na de tijd altijd wel een hele dikke knuffel op en tja, dan ben je als moeder toch alles wel weer heel erg snel vergeten. Dat eigenwijze heeft hij nog steeds en dat levert hilarische taferelen op nu hij 12 is. Ook hier: humor zal je redden.
Net als je het echt niet meer trekt is de fase weer voorbij, heb ik gemerkt. Dat er altijd iets anders voor in de plaats komt, daar moet je nog maar even niet aan denken.
Film je kind eens in zo'n driftbui. Geweldig leuk voor zijn bruiloft later, of als hij klaagt over zijn eigen kind
Herken het wel
Ik ben moeder van vier en bij de oudste drie vond ik de leeftijd tussen 1 en 3 het zwaarst, ik was dan ook zwanger of pas bevallen, maar dat constante zorgen en opletten vond ik best pittig. Bij de jongste had ik daar veel minder moeite mee, zij was misschien ook wel het gemakkelijkst. Het gaat voorbij en uiteindelijk ook heel snel, al lijkt dat niet zo als je er middenin zit.
De hele basisschoolleeftijd vond ik het gemakkelijkst, nu met twee pubers is het af en toe ook wel lastig, maar niet zo als toen ze klein waren. Heel af en toe, als ik bijna geen tijd voor mezelf kan vinden, verlang ik weleens terug naar de tijd dat ik alleen in mijn flatje woonde, alles netjes, kunnen eten wat en wanneer ik wou, lekker op m'n balkon in de zon zitten zonder gestoord te worden. Maar er zijn ook veel geluksmomentjes, waar ik erg van kan genieten, zoals jongste die grapjes maakt waar oudste dan erg om moet lachen. Of dat ze met z'n vieren een spelletje spelen, zonder ruzie.
Kun je af en toe één of allebei de kinderen een (halve) dag bij opa/oma/tante brengen, zodat je weer kunt opladen met (g)een kind? Ik vind en vond het soms erg fijn als er één kind minder thuis is, maakt niet uit welk kind, maar dan lijkt het hier erg rustig in huis.
roken
Kort voor mijn zwangerschap ben ik gestopt met roken. Ik heb dat zo moeilijk gevonden, Ook vlak na de geboorte van mijn dochter verlangde ik hevig naar een sigaret. Ik heb toen echt wel eens gedacht: straks is ze 18 en uit huis, kan ik weer roken, joepie! En dat met zo'n wurm aan de borst. Ik ben overigens nooit meer gaan roken Inmiddels is ze bijna 18 en nog lang niet de deur uit en ik hoef ook geen sigaret meer.
Ik heb haar helemaal alleen opgevoed. Ik herken jullie verhalen een beetje. Bij mij is het altijd zo geweest dat ik me achteraf, na weer zo'n fase, verbaasde over hoe ik dat in godsnaam heb gedaan allemaal.
Nooit met de kinderen
maar wel met de hond
Ik heb de laatste weken regelmatig gedacht "waarom wilden wij zo graag een hond?"
Ja hoor
Ja hoor Jackie, hier ook zat van die gedachten gehad. En nog! Komt helemaal niet omdat je niet dolveel van je kinderen houdt, maar door de combinatie werk en zorg (of geen werk, maar dan wel altijd zorg), altijd iets moeten, je hoofd is nooit van jou als je voor kleine kinderen zorgt, nog geen gedachtengang kun je afmaken. Ik vond en vind dat zwaar, los van dat er ook zat te genieten valt.
Maar het moet me van het hart dat wat jij een 'slechte gedachte' noemt zich nauwelijks kwalificeert als slechte gedachte (waarmee ik zeker niet het rotgevoel dat die gedachten jou geven kleiner wil maken). Weet je dat er veel jonge moeders zijn die echt vreselijke dwanggedachten hebben, gedachten die ze zelf helemaal niet willen, maar die toch omhoog komen? Er zijn moeders die denken (lees er maar eens iets over, ik geloof dat er zelfs in het de boeken van uberverloskundige Beatrijs iets over staat): als ik nu die kinderwagen een zetje geef..., als ik mijn kind loslaat in het badje...dat is echt verschrikkelijk om te denken, je wilt het niet, je handelt er ook zeker niet naar, maar over de gedachte heb je geen controle. Het taboe is enorm en dat maakt het schuldgevoel nog groter. Dus wellicht een schrale troost dat wat jij denkt een stuk minder 'groot' is dan dat.
Het heeft te maken - zowel die dwanggedachten als de onschuldige gedachten die jij slecht noemt - met de ongelofelijk grote verantwoordelijkheid die in je leven is gekomen, je kunt er geen pauze van nemen. Natuurlijk verlang je er dan af en toe naar met je voeten in het water te zitten met een cocktail in je hand en dat vooral iedereen even z'n klep houdt. En die van jou zijn 2 en 1 lees ik, een dreumes en peuter vormen een pittige combinatie (ik heb ook zo'n stel met weinig leeftijdsverschil).
Mijn ervaring is dat het ergste stof wel neerdaalt tegen de tijd dat ze allebei op de basisschool zitten, maar dan nog wil je wel eens aan de slag met behang en lijm, en dan moet de puberteit nog komen he. Probeer een beetje milder te zijn voor jezelf en wat je denkt niet direct als 'slecht' te betitelen, maar als een normale reactie op je leven dat zo veranderd is. Je hoeft echt niet 24/7 in volmaakte dankbaarheid en vervoering door te brengen omdat het leven je kinderen gegund heeft, dat is echt niet haalbaar.
pfoe ja
We hebben 4 kinderen, de jongste heeft ADHD. Die lag in de baarmoeder al (over)dwars, ook letterlijk!. Ik heb me de eerste jaren na haar geboorte regelmatig afgevraagd of we ons niet vertilt hadden met die vierde. Het had ook zo'n impact op het hele gezin. We hebben bijvoorbeeld jarenlang geen normale maaltijd samen kunnen hebben. Zo aanwezig was ze, dat je geen gesprek kon voeren met haar erbij. Voor de andere kinderen ook niet makkelijk.
Maar hoe moeizaam ook, ik ben zo ontzettend blij met mijn mooie, lieve, slimme en bijzondere dochter, en zou haar voor geen goud willen missen! Inmiddels is ze 9 en vooral moeilijk voor zichzelf (en ietsje minder voor haar omgeving)...
Herkenbaar
Ja hoor, ik herken het wel. En inderdaad precies die peuterleeftijd. Dat afhankelijke, dat ze altijd iets moeten: eten of slapen of zoiets. En overal hulp bij nodig hebben. Dat je ze geen moment alleen kunt laten. Dat je niet even rustig op de wc kunt zitten, laat staan boodschappen doen of een boek lezen of zo.
Ik geloof dat ik niet zo zorgzaam ingesteld ben eigenlijk, bij nader inzien De perikelen in de puberteit vind ik ook zwaar, maar ik kan nu wel rustig naar de wc.
Ook alleen
Net als Hilde heb ik mijn kind alleen opgevoed. Ik had me gericht op 18 jaar rekening-houden-met. Gelukkig was dochter een gemakkelijk kind, sliep goed, was snel zindelijk, kon snel praten (eten was wat lastiger), deed het goed op school. Na 18 jaar had ze een VWO diploma, een rijbewijs en een inschrijving voor de universiteit in Amsterdam. Ik was klaar, dacht ik. Maar dochter kan geen voor haar betaalbare kamer vinden in Amsterdam en daarom woont ze nog thuis. Ze is nu bijna 20 en hospiteert zich suf, maar ze is een heel 'gewoon' meisje en valt daardoor tussen al het geweld van hippe studentes niet op. En al is het nog zo'n schatje, ik kan haar wel wegkijken. Nog steeds dat rekening-houden-met. Het nog steeds 'hartstikke leuk' vinden als haar vriendje komt logeren, of één van haar vriendinnen.
Vriendinnen vinden het gezellig voor me dat dochter nog thuis woont, want anders ben ik zo alleen. Maar ik vind alleen zijn helemaal niet erg, in ieder geval beter dan een huis vol mensen die ik niet zelf heb uitgenodigd. En tegelijk voel ik me dan weer schuldig en vind ik het jammer dat ik er niet van kan genieten. Voor dochter zou het ook goed zijn om op kamers te gaan, kan ze zelf haar eigen beslissingen nemen en haar eigen huishouden doen. Mocht iemand nog een leuke kamer weten in Amsterdam?
13 maanden
... is kort op elkaar, het is fysiek erg druk. Dat ben je weleens zat, heel begrijpelijk.
Over een jaar of wat kun je je haast niet meer voorstellen hoe het was, let maar op! Ekje fases heeft eigen gelukkige en lastige momenten, en dat zal je leven lang duren, kan ik je melden.
Het is een kunst te blijven waarderen wat je hebt, met alle ups en downs. Ik heb het het boek 'Ik kan er nét niet bij' van Sander Verheijen uit. Lees dat eens. Hij citeert Henny Vrienten: 'Zo was het, zo is het. En zo zal het altijd zijn. Bij geluk hoort pijn.'Een ongrijpbare twee-eenheid.
Ook schrijft hij: 'Kinderen toelaten in je leven betekent afscheid nemen van je oude leven. Het betekent afscheid nemen van jezelf als belangrijkste element.'
Wilgenkatje
Dat is mooi omschreven inderdaad! Bedankt voor de tip.
Iedereen
Bedankt voor alle reacties! Dat doet me toch goed.
