Tracking & Tracing van kinderen - wat vinden jullie daarvan?

Mijn kinderen

Ik heb me even afgevraagd of het voor mijn kinderen met autisme, met name mijn dochter, handig had geweest. Niet het voortdurende volgen, daar ben ik inderdaad op tegen. Maar vanwege hun onvermogen als er iets fout gaat en ze de weg kwijtraken.
Maar ook dan was het niet handig geweest. Waar nodig heb ik ze, vaak langer dan andere kinderen, gewoon gebracht en gehaald, soms onder snuiven en afkeurende blikken van andere ouders of mentoren. Kinderen hadden al heel jong een mobiel en als er iets niet lukte lukte het ze in elk geval wel om mij te bellen. En de keer dat het mis ging, dochter viel in slaap in de bus terug van de brugklas, is het haar zelf gelukt om het weer goed te krijgen ondanks haar grote angst en paniek.
Tracking had misschien wel de aandacht afgeleid van wat er werkelijk nodig is om jezelf te redden en situaties te handelen en voor mij als ouder om daar vooraf over na te denken en met kind te bespreken.
Inderdaad Tracking en tracing als een vals gevoel van veiligheid.

leeftijd

Het lijkt me alleen fijn voor ondernemende peuters/kleuters. Daarna vind ik privacy belangrijk. Ouders tegenwoordig hebben volgens mij best wel moeite om hun kinderen een beetje los te laten

geen meerwaarde

Ik zie er geen meerwaarde in. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen leren om zich aan afspraken te houden (alleen daar heen gaan waar we afgesproken hebben.

Mijn kinderen mochten al vroeg (2 jaar) zelfstandig buiten spelen. Mits ze binnen het afgesproken gebied bleven. Eén van de kinderen kon zich niet aan de afspraken houden dus die heeft tot een jaar of 5 uitsluitend onder toezicht buiten gespeeld.

Als je kind een tracking device bij zich heeft stimuleert dat m.i. laksheid van ouders. Als je vanuit huis kan zien waar je kind is hoef je er niet meer bij te blijven voor het toezicht. En dus vergeet je een stuk opvoeding.

Bij devices op de telefoon zie ik bovendien het nadeel dat de kinderen vaak handiger zijn met de telefoon dan de ouders. Dus of de app is er af, of de gps locator wordt uitgezet. Of de telefoon wordt op tactische momenten vergeten.

Uit het kader 'wat doet dit met je privacy' stel ik overigens voor dat een dergelijke app altijd in tweevoud geinstalleerd moet worden. Dus als jij de app op de telefoon van je kind installeert MOET je deze ook op jouw telefoon installeren. Zo kan je kind meteen ook zien waar jij uithangt. Wat ja, je zou eens in een sloot kunnen rijden.

Ik denk dat het ook bij peuters en kleuters verkeerd om werkt. Je denkt toch net ietsje makkelijker als je kleuter dat ding bij zicht heeft. Je zal net wat langer wachten met controleren. Net zoals dat ik van mening ben dat het een schijnveiligheid is om je kind vroeg op zwemles te doen. De meeste jonge kinderen kukelen met hun zware hoofd voorover in de sloot en dan helpt er soms weinig zwemdiploma tegen waar ouders van kinderen zonder zwemdiploma ze beter onder de duim houden en in de gaten.

telefoon

Mijn kinderen nemen hun telefoon mee naar buiten. Niet om te weten waar ze zijn maar om ze te bellen als ze naar huis moeten komen. Ik weet altijd wel waar ze ongeveer zijn en als het nodig is kunnen ze me bellen. Het zijn geen smartphones maar hele simpelen waar je alleen mee kunt bellen of sms-en.

Tracken lijkt me niet nodig, wij hadden vroeger niet eens een telefoon en mijn moeder stond op het balkon te roepen als we thuis moesten komen (soms samen met de buurvrouw, haha).

Aannames?

Henk Boeke schreef:
Wijzelf (redactie Ouders Online) zijn er nogal op tegen. Ten eerste omdat die producten de veiligheid helemaal niet vergroten. (Wij kennen geen enkel onderzoek dat dat bevestigt. U wel?) Ten tweede omdat ze de angst voor ongelukken en rampen alleen maar aanwakkeren.

Je schrijft eerst dat ze de veiligheid niet vergroten en vervolgens vergroten ze de angst. Leg uit . Er is een verschil tussen de werking van een apparaat en hoe een apparaat (misschien wel) gebruikt wordt. Het gebruik ervan is niet perse (de makers van) het product aan te rekenen.

Ze zijn er toch niet om de veiligheid te vergroten? Een vergelijking met een autogordel loopt daarom mank, mi. Ze zijn er om opsporing te vergemakkelijken bij vermissing. Of ze de angst vergroten, lijkt mij een vergezochte aanname zonder onderzoek, zoals je zelf stelt.

Het klinkt mij een beetje als 'ohjee hier een apparaat waarmee we wel eens overbezorgde ouders zouden kunnen krijgen... !' En overbezorgde ouders zijn eng, een gevaar dat behoeft geen uitleg, dat snappen we allemaal toch wel?!
Nou, nee eigenlijk niet.

Als je kind vermist is, ben je dolblij als je zoiets hebt geinstalleerd. Maar daar bescherm je je kind niet mee tijdens de vermissing (of ontvoering) maar mogelijk wordt je kind eerder gevonden dan zonder.

Ik kan me voorstellen dat er situaties zijn waarbij ouders hier voor kiezen omdat ontvoering of vermissing in hun situatie een realistische mogelijkheid is en het de kans opsporing vergroten kan.

Extreme angst voor vermissing leidt tot extreme maatregelen

Angst is een slechte raadgever.
Word wakker.
Dit soort campagnes leiden tot massa-hysterie.
In andere landen zijn er al bedrijven die "chip uw kinderen" promoten.

Je neemt het recht op controle over de autonomie en de vrijheid van je kind door dit soort tracking devices.
Je doet zelf juist dát, wat je wilt vermijden.

Mijn eerste reactie

Zonder het artikel te lezen is: wat een onzin!!

Je moet zelf je kind in de gaten houden en zelf duidelijke regels stellen en uitleggen waarom een kind ergens wel of niet mag komen en wel of niet met iemand mee mag.

Ik vind dit schijnveiligheid.

nou

dan toch maar even een tegengeluidje. Niet dat ik er nou zo voor ben hoor, zeker niet in het algemeen. Maar voor mijn eigen speciale kind wat iets om hem te traceren toch wel handig geweest toen hij een peuter/kleuter was. Hij heeft een ASS en was op de leeftijd ook nog erg druk en beweeglijk. Ik was 'm om de haverklap kwijt. Omdat hij niet op zijn omgeving afgestemd was, niet op mij gericht (zoals een normale peuter) en zonder angstprikkel (om mij kwijt te raken, te verdwalen, etc). Zijn aandacht kon ineens door iets getrokken worden, hij hyperfocusde, en ging er dan opaf zonder ergens meer op te letten. Regels, praten, uitleggen, straf, beloning, had allemaal geen vat op hem. Ik lette natuurlijk wel op hem, maar 1 milliseconde mijn portemonnee pakken en weg was hij als ik opkeek. Of hij bleek ineens alleen naar buiten gegaan (deur van het slot gehaald!) terwijl ik even in de keuken was. Etc. Zoals gezegd: dat mocht hij natuurlijk niet, maar dat had soms geen vat op hem.
Als ik aan mijn eigen paniekgevoel terug denk in de tijd, regelmatig, dan had mij maar een track device gedaan. Het kon ook daadwerkelijk gevaarlijk zijn soms, hij liep zo een water of een afgrond in (door de hyperfocus lette hij niet op).

Stenna

Ook al zou mijn kind een tracking device hebben gehad zat je toch nog steeds niet rustig en was de paniek er niet minder om. Hier ook een 2jarige die in de familie discussies opriep over tuigjes. Helaas wist ze zich daar ook uit te wurmen zodat ik soms met dochter onder de arm en buggy aan de andere arm over straat ging. Maar ik snap je punt. In geval dat. Maar of je op zo'n mogelijk incident beleid moet maken denk ik niet.

Uitleg

Judith-t vroeg of ik wilde uitleggen wat ik bedoelde met "Ten tweede omdat ze [die gadgets dus] de angst voor ongelukken en rampen alleen maar aanwakkeren." En of dat dan wél gesteund wordt door onderzoek.

Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik daaraan zou moeten uitleggen, maar ik zal het proberen (aan de hand van een paar voorbeelden).

Als er weer eens een ontvoering heeft plaatsgevonden, worden we altijd platgebeld door "de media" met de vraag of wij tips en adviezen kunnen geven ter voorkoming daarvan. Dat doen we liever niet, omdat al die extra aandacht de angst voor ontvoeringen alleen maar groter maakt. Ontvoeringen komen relatief heel weinig voor (ongeveer 7 keer per jaar; het aantal verkeersongelukken is vele malen groter) en er is toch geen kruid tegen gewassen. (Zie o.a.: www.ouders.nl/columns/wat-kan-wwh-ons-leren)

Ander voorbeeld. Er bestaan monitors tegen wiegendood (die de ademhaling etc. in de gaten houden). De effectiviteit van die dingen is aantoonbaar nul komma nul. Maar als je er een hebt, ga je alsmaar erop kijken of je kind nog ademt, waardoor je jezelf voortdurend eraan herinnert dat je kind wel eens dood zou kunnen gaan. Dat maakt angstig.

Dan de vraag of dit ondersteund wordt door onderzoek. Antwoord: ja. Zie onder andere: het werk van de socioloog Frank Furedi. Lees onder andere: "Paranoid Parenting (Abandon Your Anxieties and Be a Good Parent)" en "Culture of Fear (Risk Taking and the Morality of Low Expectation)"

Voor mijn eigen kinderen niet maar voor andere kinderen wel

Persoonlijk ben ik niet voor een Tracking & Tracing device als ik naar mijn eigen kinderen kijk. Ik reis al sinds mijn kinderen heel jong zijn met het OV door het hele land. Als van kleins af aan weten ze dat ze bij mij moeten blijven, niet met vreemden mee mogen gaan en als ze mij onverhoopt toch kwijt raken gaan ze op een station op zoek naar personen in een NS uniform. Ze hadden wel altijd mijn mobiele nummer op hun arm staan.
Ook in geval er iets met mij zou gebeuren weten ze hoe ze hulp moeten vragen. Ons systeem werkt en ik zie geen toegevoegde waarde van zo'n T&T systeem.
Wat Stenna beschrijft zou voor mij ook een reden kunnen zijn om wel voor te zijn.