U zeggen
Ik las in een ander topic dat een kind geleerd wordt om u te zeggen tegen volwassenen die hij/zij niet kent. Wij hebben dat thuis ook wel meegekregen, maar ik heb het bijzonder weinig in de praktijk toegepast. En nu eigenlijk nog steeds bijna nooit. Dus ik was benieuwd...
Leer jij je kind dat hij/zij u moet zeggen tegen volwassenen die hij niet kent? Of is dat verouderd en is het inmiddels (eindelijk) toegestaan om elkaar te tutoyeren?
Heel eerlijk? Ik weet niet of mijn kinderen u of je zeggen tegen vreemden! Heb het ze nooit heel specifiek geleerd
Ik heb ze misschien wel eens gecorrigeerd als ik 'je' heel ongepast vond (tegen mijn oma bijvoorbeeld), maar ze zijn beide best verlegen en ik was al blij als ze íets tegen een volwassene durfden te zeggen 
Zelf zei ik vroeger u tegen mijn ouders en alle andere volwassenen in mijn omgeving.
Nu op mijn werk (gezondheidszorg) alleen tegen mensen die ouders zijn dan ik.
Mijn ouders (waar ik dus vroeger u tegen moest zeggen), vonden dat toen ik een jaar of 18 was ineens niet meer nodig, en ook de kleinkinderen hoefden dat nooit. Schoonouders (uit gebied waar dialect gesproken wordt) vonden het al helemaal nooit nodig.
Maar ik ga het vanavond eens navragen bij de pubers, ik ben benieuwd...
Ik spreek iedereen met u aan omdat ik dat vroeger zo geleerd heb. Als mensen dan zeggen dat ik je en jij mag zeggen vind ik dat lastig omdat het voor mij zo vanzelfsprekend is om u te zeggen. Onze zoon zegt ook altijd u tegen ons. Voor hem voelt dat heel gewoon. Ik denk dus dat het een kwestie is van wat je zelf gewend bent.
redbulletje schreef op 16-06-2022 om 12:58:
[..]
Die buurvrouw die je regelmatig ziet zal waarschijnlijk zelf aangeven dat ze getutoyeerd wil worden. Een onbekende man/vrouw met jij aanspreken vind ik echt onopgevoed staan.
Geen idee, want ik spreek die dus niet aan met u. Ik word zelf ook vrijwel nooit aangesproken met u en hoor dat in mijn omgeving ook niet gebeuren. Mijn man had een oma die ik met u aansprak omdat ze dat fijn vond. Verder kan ik niemand bedenken.
Lieveheersbeest schreef op 16-06-2022 om 13:27:
[..]
Geen idee, want ik spreek die dus niet aan met u. Ik word zelf ook vrijwel nooit aangesproken met u en hoor dat in mijn omgeving ook niet gebeuren. Mijn man had een oma die ik met u aansprak omdat ze dat fijn vond. Verder kan ik niemand bedenken.
In een restaurant toch wel? 'Had u nog een dessert gewenst' bijv.
redbulletje schreef op 16-06-2022 om 13:34:
[..]
In een restaurant toch wel? 'Had u nog een dessert gewenst' bijv.
'Mot je nog een toetje...' 😂
Mug schreef op 16-06-2022 om 13:38:
[..]
'Mot je nog een toetje...' 😂
redbulletje schreef op 16-06-2022 om 13:34:
[..]
In een restaurant toch wel? 'Had u nog een dessert gewenst' bijv.
Tuurlijk wel eens, maar vaak niet hoor.
"Willen jullie nog wat bestellen?"
"En, hebben jullie nog zin in een toetje?"
Maar dan hebben we het over een gast en een gastvrouw/heer, dat vind ik een totaal andere constructie dan kind - willekeurige volwassene.
Mug schreef op 16-06-2022 om 13:38:
[..]
'Mot je nog een toetje...' 😂
Toetje? Volstaat ook wel volgens sommige pubers.
Bakblik schreef op 16-06-2022 om 13:44:
[..]
Toetje? Volstaat ook wel volgens sommige pubers.
nog beter! Dan vermijd je het hele u/jij dilemma
Ooo ik vrees dat ik als onbeleefd kan worden aangemerkt, respectloos ben ik echter nooit. Dat vind ik twee verschillende dingen.
Ik begin altijd met tutoyeren en als ik een daarop zure reactie zie, schakel ik over op “u”. Of: als je ander niet terug-jij’t, schakel ik ook naar “u” en laat weten dat “u mag wel je zeggen hoor” maar als dat gebaar niet terugkomt, houd ik het op u. Het doet mij vrij weinig, je of u, maar als de ander er blij van wordt, doe ik het wel hoor. Al wil je dat ik je fluitketeltjes noem; zolang we een interessant gesprek hebben want op inhoud haak ik af, niet op vorm.
Mug schreef op 16-06-2022 om 13:45:
[..]
Deed ik altijd bij mijn ex-schoonvader, die wilde dat ik “u” zei. Ik vergat het vaak dus leerde ik mezelf aan: “Koffie? Suiker, melk? Taartje? Biertje?” Van ex-schoonmoeder hoefde het dan weer niet waardoor ik het weer vergat bij ex-schoonvader. Oeps.
Mijn vriendin spreekt over haar ouders door de voornaam te noemen. Zo spreekt ze ze ook aan. Ze heeft ook wel een naar stel, dus die titels pap en mam verdienen ze niet echt. Maar ik zal echt nooit mijn moeder bij haar voornaam noemen, terwijl mijn moeder daar zeker weten geen moeite mee zou hebben. Ik noem mijn moeder altijd “mam”.
Hoe doen jullie dat?
Ik zeg zelf eigenlijk bijna nooit u. En hoefde dat als kind ook niet tegen mijn ouders of opa/oma te zeggen. Dus ik heb er in de opvoeding niet echt op gehamerd.
Merk dat ik het bij mails ed wel doe.
En dat zie ik ook terug bij mijn puber , als die een bericht stuurt naar een docent dan is het mevrouw of meneer en gebruikt ze u.
ToetieToover schreef op 16-06-2022 om 14:07:
[..]
Mijn vriendin spreekt over haar ouders door de voornaam te noemen. Zo spreekt ze ze ook aan. Ze heeft ook wel een naar stel, dus die titels pap en mam verdienen ze niet echt. Maar ik zal echt nooit mijn moeder bij haar voornaam noemen, terwijl mijn moeder daar zeker weten geen moeite mee zou hebben. Ik noem mijn moeder altijd “mam”.
Hoe doen jullie dat?
Hier sta ik tweeledig in. Ik heb er een hekel aan als mijn kinderen pa en ma zouden zeggen, slaat helemaal nergens op maar ik vind het lelijke woorden. Graag pap en mam of papa en mama. Mijn kinderen accepteren mijn gekte zonder morren en doen braaf wat ik fijn vind. Mijn ouders echter, vinden pap en mam truttig, dus die noem ik pa en ma. En uit recalcitrant pubergedrag (echte pubers heb ik niet gehad, dus hier bleef het zo'n beetje bij) noemde mijn oudste ons vader en moeder. Dat is blijven hangen, wij kijken daar niet van op, maar in den vreemde krijgen we weleens rare blikken 😄.
Hier pap en mam. Ik zou ze liever bij hun voornamen noemen, maar dat wordt niet toegestaan. En het is het me niet waard om er elke keer ruzie over te maken.
Kerstin75 schreef op 16-06-2022 om 12:53:
[..]
Nu bepaal jij hoe IK moet worden aangesproken. Volgens mij heb ik, en ik alleen, dat recht.
In dat opzicht zijn mijn ouders net zulke fijne mensen als Kerstin75 denk ik.
vertelsel schreef op 16-06-2022 om 14:16:
[..]
Hier sta ik tweeledig in. Ik heb er een hekel aan als mijn kinderen pa en ma zouden zeggen, slaat helemaal nergens op maar ik vind het lelijke woorden. Graag pap en mam of papa en mama. Mijn kinderen accepteren mijn gekte zonder morren en doen braaf wat ik fijn vind. Mijn ouders echter, vinden pap en mam truttig, dus die noem ik pa en ma.
ik vind pa en ma ook niet klinken.
Ik noem mijn ouders papa/mama, pap/mam. En zo doet ons kind het bij ons ook.
