Van wie zijn de (kinder-) meubels?

Van de kinderen

De kast, het bed het mag mee als ze op kamers gaan. Bureastoel was een verjaardagscadeau is dus van hun en als ze die willen verhandelen op Marktplaats is het hun geld om een nieuwe van te kopen. Dat ligt met de kast en het bed anders, dat moet besproken worden als ze willen verkopen.
Net als de schoolfietsen, die zijn nodig, hebben wij betaald dus als er een grotere nodig was deden wij de verkoop en investeerden de opbrengst in een nieuwe. De sportfietsen zijn van verjaardagsgeld bijeen gesprokkeld. Die kunnen ze zelf verhandelen.

Pffff

Wat een gedoe om weinig. Als hier een kamer verandert wordt gaat dat in overleg. Meubelstukken worden indien mogelijk verkocht en de opbrengst gaat weer in de kamer. Geld wat overblijft zal waarschijnlijk in mijn zak verdwijnen, maar een kamer veranderen kost altijd veel dus dat zal niet veel gebeuren.

In geval van kast van jouw dochter: die zou er van mij best uitmogen, maar vervolgens ben ik wel degene die bepaald wat ermee gebeurt. Als mijn kinderen de deur uitgaan mogen ze de inhoud van hun kamer hebben.

ik val meer over

Ik val meer over het stukje dat vader tegen zijn eigen dochter zeg dat ze het mag gebruiken omdat ze er een halve week woont.

Zelf vind ik dat erg bot overkomen in een situatie die voor een kind toch al niet gemakkelijk is.

Dan woont ze dus nergens

omdat ze op beide plekken de helft van de week is. Dat doet denk ik meer zeer dan de kast zelf... Maar hoe je dat oplost?

Mijk

Niet te groot maken

Maak het niet groter door er van alles bij te halen. Met 'van alles' bedoel ik het gevoel van stiefkind, ass etc.
Dit stukje viel mij op: 'Vader zei in eerste instantie dat hij het met zijn vrouw wilde bespreken, waarop dochter zei dat zij het meubelstuk in ieder geval niet meer in haar kamer wilde.' Hakken in het zand, dan krijg je het zand over je heen.
Ik denk dat het goed is om met je dochter te bespreken hoe je kunt overleggen en hoe een besluit een besluit van beiden kan worden.
Het gewraakte meubelstuk kan een erfstuk van nieuwe vriendin zijn, het hoeft niet eens een meubelstuk voor het kind te zijn. Het kan daar zomaar staan, omdat er anders nergens plaats is in huis. Wie weet. Je kent de woningindeling niet en mocht je die al kennen, dan hoef je hem je er geen oordeel over te geven.
Dochter gaat hier de fout in door van een wens een eis te maken, nog voordat vader het heeft kunnen overleggen. Vader vang het vervolgens niet goed op, maar je bent niet de opvoeder van vader, wel van dochter.

Tsjor

Kamer

Je kamer is je eigen plekje, die je mag inrichten zo je wilt. Moet er wat worden aangeschaft dan gaat dat in overleg. Net als schilderen ed. Zo ging dat vroeger bij(voor) mij thuis en nu ook bij zoon.

Ik vind het ook een pijnlijke opmerking,dat ze het alleen maar mag gebruiken.

Van mij

Behalve als ze cadeau gegeven zijn.
Maar hier loopt dat nooit zo hoog op. En ik zou zo'n grote mond als je dochter gaf ook bijzonder slecht kunnen waarderen.
De reactie van haar vader verdient ook zeker niet de schoonheidsprijs, maar ik ben het wel met Tsjor eens.
Maak het niet te groot. Eerder een gevalletje actie-reactie dan dat vader dat echt meent. En als je iets wil helpt vriendelijk vragen altijd beter dan meteen beginnen te blazen.

Niet dat ze dat hier nooit doen hoor. En ik probeer daar ook altijd boven te blijven staan, maar zulke reacties halen ook in mij niet het allerbeste naar boven, dus wat dat betreft begrijp ik vader ook wel weer.

Het niet te groot maken

Dat is helaas tegen dovemansoren gezegd. Het was een van de weinige keren dat dochter überhaupt iets van weerwoord geeft tegen haar vader, en daar is ze nu voorlopig wel weer even van genezen. Waarom vader zo heftig reageert begrijp ik ook wel. Hij heeft alle meubels in huis zorgvuldig uitgekozen op een van zijn talloze winkeltochten langs antiquairs en rommelmarkten, dus het zijn allemaal een beetje zijn kindjes. En dochter weet die niet op waarde te schatten, anders zou ze ze koesteren in plaats van voorstellen om het op zolder te zetten (vindt hij dus, niet ik. Ik denk, het zijn maar spullen.).

Vergelijkbaar

In de tijd dat ik nog thuis woonde maar in de weekenden vaker bij mijn vriend dan thuis, kwam ik ook eens 's avonds thuis terwijl 's middags mijn vader het bruine plafond wit had geverfd. De stank vond ik nog het ergst.
Op de vraag waarom dat niet even overlegd had kunnen worden, kreeg ik zo'n verfijnd antwoord als 'je was er niet'. Uit pissigheid heb ik een strook van het behang getrokken en op de muur geschreven; ' Konden jullie niet wachten tot ik uit huis was'.
Mijn vader zag de tekst de volgende morgen. Mijn moeder vertelde mij dat dit hem tot tranen had gebracht. Snel had hij een restant behang erover heen geplakt en er geen woord over gezegd.

Sommige vaders hebben moeite met de meningen van hun kinderen en pakken dit niet goed op. Ik denk dat mijn vader voelde hoe zijn dochter uit zijn handen glipte en hij hiermee moeite had.
Het is mogelijk dat vaders stilletjes grote moeite hebben met geen grip hebben op hun kinderen, met name dochters en zodoende zo hard de bocht uit vliegen.

Die meubels zijn, net als het behang, in wezen niet toe doende elementen.
Vaders moeten leren omgaan met veranderingen zoals uitvliegen of vrienden of het op eigen benen staan. Dat gaat bij de ene soepeler dan bij de ander.
Hopelijk heb ik het niet te veel ingevuld; niets anders dan op basis van eigen ervaring.

tsjor

"Het gewraakte meubelstuk kan een erfstuk van nieuwe vriendin zijn, het hoeft niet eens een meubelstuk voor het kind te zijn. Het kan daar zomaar staan, omdat er anders nergens plaats is in huis"
Dat kan ik me prima voorstellen bij een logeerkamer. Maar niet bij de kamer van een mijn van kinderen. En daar zit misschien voor dochter van TS precies de crux. Haar vader ziet die kamer niet als haar kamer, maar als een logeerkamer voor zijn dochter die er toch maar de halve week is. Dat zou ik als kind niet fijn gevonden hebben.

Miep

' Het niet te groot maken. Dat is helaas tegen dovemansoren gezegd. Het was een van de weinige keren dat dochter überhaupt iets van weerwoord geeft tegen haar vader, en daar is ze nu voorlopig wel weer even van genezen.'
Nou ja, ik bedoelde eigenlijk dat jij het niet te groot moet maken. Bijvoorbeeld door wat je in het tweede deel zegt: dochter had een keer weerwoord en daar is ze nu wel van genezen.
Dat roept bij mij de reactie op: arme dochter die door kwade vader de mond wordt gesnoerd. Maar dat is niet wat er aan de hand was.
Dochter had al 'weerwoord' gegeven door aan vader te vragen het meubel uit haar kamer te halen. Dat is netjes.
Vervolgens wil vader overleggen met zijn vrouw. Het verzoek wordt dus in overweging genomen, ook dat is netjes.
Daarna gaat het mis, omdat je dochter gaat eisen.
Wat ze dus mag afleren is, dat ze een wens (in een huis, waarin je met anderen samenwoont) niet als eis kunt neerzetten en dat je moet respecteren dat andere mensen daar even over na mogen denken.
Er zal vast nog emer onder zitten (dochter accepteert niet dat vader met nieuwe vriendin overlegt, dochter voelt zich niet volwaardig geaccepteerd, maar slechts als halftime kind etc.).
'Maak het niet te groot' was dus eigenlijk voor jou bedoeld: maak er geen structureel groots relatieprobleem vader-dochter van, maar gebruik het om je dochter te leren hoe ze om kan gaan met haar eigen wensen in relatie tot andere mensen. Lastig als je nog niet volwassen bent, ze hoeft het ook niet te kunnen, ze mag het wel leren.

Tsjor

tsjor

Dat is niet wat ik bedoel. Ik vind dat kinderen hun eigen ruimte mogen hebben. En fijn dat vader in kwestie als hobby heeft om oude meubels te verzamelen, maar ik begrijp niet zo goed waarom dat voorrang heeft boven de wens van zijn dochter. Het lijkt overkomen alsof vader vindt dat dochter blij mag zijn dat ze in zijn huis mag wonen.