Vermoeide ouder, mom burn out?
Op zoek naar herkenbare situaties én even van me afschrijven. Achtergrondinfo: Een tijd geleden ben ik gescheiden na een ongeveer drie jarige crisis vanwege een affaire van mijn man. Mijn man heeft uiteindelijk de scheiding ingezet omdat hij herstel te lichtjes had ingeschat.
Sinds kort heb ik wonder boven wonder een huurhuisje. Super blij mee! Op korte afstand van mijn ex, die 'ons' huis heeft aangehouden. In dat opzicht is het fijn, mijn eigen plekje, niet meer op elkaars lip zitten, echt opnieuw beginnen.
Waar ik tegen aan loop is de zorg voor de kinderen. We hebben de zorg 50/50 kunnen regelen, met uitzondering van de vakanties. Dat betekent week op week af. Ik merk dat het me steeds meer gaat tegenstaan, de week met de kinderen, en ik vind het verschrikkelijk om dat hardop uit te spreken.
Ik was me een paar dagen terug erg bewust van mijn gedrag. Continu klagen en mopperen op de kinderen. Niks is goed en ze lopen de hele tijd in de weg. Vooral de spitsuren, maar ook daarbuiten. Ik merk dat ik mezelf al snel enorm opvreet van binnen als ze weer iets doen wat ik niet oké vind. Kort lontje, 'Ja hoor, daar gaan we weer'. Ik zit er gewoon op te wachten. Ik schrok van mezelf, zo was ik eerst niet en zo wil ik niet zijn.
En ik plan echt wel leuke dingen, probeer vaak iets buitenshuis te zoeken, ik heb een fijne kring om me heen waar ik mee af kan spreken. Maar de momenten dat ik er alleen voor sta, breken me op. De week zonder kinderen staat in het teken van opladen, huishouden, vooruit koken, alles zodat ik de andere week niet dat ook nog eens hoef te doen.
Ik zie nu dus enorm op tegen de vakantie. Ik heb ze de eerste 3 weken. De jongste gaat nog 2 dagen naar de opvang, dat scheelt al een hoop. Ook gaan we met een vriendin en haar kinderen op vakantie. Dat is fijn. Toch krijg ik al zenuwen als ik aan deze zomervakantie denk. Ik ben redelijk op, vermoeid en gaar...
Tja, waar ben ik naar op zoek...
Een luisterend oor? Tips? Handvatten? Mensen die dit herkennen?
Het kan ook samen gaan he . Welzijn moeder en welzijn kinderen.
Alice12 schreef op 10-07-2025 om 09:08:
[..]
Ik heb regelmatig niet goed in mijn vel gezeten. En toch lukte het prima om goed voor mijn kinderen te zorgen. Heel veel ouders zitten weleens niet goed in hun vel en zorgen desondanks heel goed voor hun kinderen.
Prioriteit 1: je kinderen
Prioriteit 2: jezelf en je geestelijke gezondheid
Wat hebben de kinderen aan een moeder wiens geestelijke gezondheid niet oké is? Als moeder in een depressie glijdt, denk je dat de kinderen daar dan niets van meekrijgen?
Nog een heel praktische tip: kook dubbele hoeveelheden. Dat is nauwelijks meer werk. Zet de helft in de koelkast of vriezer voor een drukke dag.
Toen ik bevallen was en de jaren erna, ging ik tijdens het slapen van dochter aan de slag met van alles. Schoonmaken, opruimen. Want ... dan had ik daar tijd voor. Ik was uiteindelijk zo moe en kreeg een gouden tip. Doe ff niks dan. Dus in lijn met goede tips hierboven, tip ik jou: doe minimaal 1 dag als je kindjes er niet zijn even helemaal niks. Niks moet. Niks hoeft.
En dan de volle week met jonge kids, dat is ook zwaar. Alles komt op jouw schouders neer. Leg de lat daarom veel lager. En geef jezelf (elke dag als je wil) 5 minuten klaagtijd als je kinderen op bed liggen. Gewoon omdat dat best mag. En dan blaas je stoom af op een kindloos moment. Verder kun je het best benoemen hoor naar je kinderen. Of als je lelijk reageert het ook benoemen. Zeg vooral ook dat je van ze houdt. Dat jouw boze bui niks zegt over hen.
En de vakantie ... bespreek het met de vriendin waar je mee gaat. Is dat een optie?
Xxx
Alice12 schreef op 10-07-2025 om 09:14:
Je vindt het verschrikkelijk voor de kinderen, maar ze lopen in de weg, je klaagt, je moppert en ze lopen in de weg. Je ziet op tegen de vakantie omdat je ze dan wat meer weken achter elkaar hebt. Dat vind ik heel erg voor je kinderen. Die kinderen hebben er ook niet om gevraagd dat ze nu in 2 huizen wonen. Maar ik begrijp dat ik verkeerd aan het denken ben. Jij hebt alle aandacht nodig en we moeten jou van tips voorzien hoe jij weer beter in je vel komt te zitten.
Ik zal me netjes terugtrekken uit dit topic en wens jou en je kinderen het allerbeste.
Ja. Of je zegt: wat fijn dat we in een tijd leven dat gezegd mag worden door een moeder dat ze er even doorheen zit en zo hulp zoekt en op die manier beter kan functioneren voor haar kinderen.
Kom op zeg, de tijd dat moeders alles maar in stilte moesten dragen (en de kinderen het toch voelden en daar later weer voor in therapie moesten) is voorbij. Haal die mythes van dat moederschap af en erken de moeilijkheden. Juist ook voor de kinderen.
Annieniem schreef op 10-07-2025 om 09:08:
[..]
Wow, waar lees je dat ik alleen mezelf zielig vind? Ik vind het verschrikkelijk voor mijn kinderen. Ik heb dit nooit gewild. Daarom probeer ik de dagen zo normaal mogelijk te houden. Dus ook het huishouden, het eten, etc. Tja, in dat opzicht zijn mijn kinderen ook mijn prioriteit, niet?
Dit draadje gaat alleen nu niet over mijn kinderen, het gaat over mij. Mag dat?
Blijkbaar niet. Mensen zoals jij maken het heel moeilijk om een onderwerp als dit bespreekbaar te maken.
Alice schrijft kort,helder en to the point. Dat kan wat bot overkomen maar ergens ben ik het wel met haar eens naar aanleiding van jouw schrijfsels.
Je hebt het een paar keer over "alleen doen".
Verwijt jij ( onderhuids) jouw ex dat jij er nu alleen voor staat met de zorg van de kinderen?
Op mij komt dat in ieder geval wel zo over. Zeker in de spitsuren zoals je zelf aangeeeft komt zo'n gevoel sterk naar boven.
In dat geval is het wel gewoon een kwestie van de spreekwoordelijke "schop onder je kont" en de keuze maken dat je stopt met de verwijtende gedachte van het "alleen moeten doen".
Het is zoals het is en er worden hier goede tips gegeven hoe je zaken praktisch anders zou kunnen aanpakken wat het voor jou al makkelijker kan maken maar je zal zelf bij de kern van je gedachten moeten komen want die zitten naar wat ik van je lees niet in praktische zaken. En dat is een keuze die je direct kan maken.
Ik weet niet hoe je financieel zit, maar misschien kun je iemand laten komen om je huis te poetsen, zodat jij wat meer tot rust kunt komen en wat meer kan doen met de kinderen en wat tijd voor jezelf te hebben. Een scheiding gaat je niet in de kouwe kleren zitten..
Hoeveel kinderen heb je en welke leeftijd?
Alice12 schreef op 10-07-2025 om 09:08:
[..]
Ik heb regelmatig niet goed in mijn vel gezeten. En toch lukte het prima om goed voor mijn kinderen te zorgen. Heel veel ouders zitten weleens niet goed in hun vel en zorgen desondanks heel goed voor hun kinderen.
Prioriteit 1: je kinderen
Prioriteit 2: jezelf en je geestelijke gezondheid
Wie zet jij het eerst een zuurstofmasker op in een vliegtuig als de druk wegvalt, je kinderen één voor één of jezelf?
Je zet jezelf als ouder als eerst een zuurstofmasker op. Jij moet blijven leven om je kind te kunnen redden.
En ja, het is zeker dapper, belangrijk en fijn dat TO (hier) raad en advies zoekt.
Maar ook ik las in de eerste berichten weinig compassie voor haar kinderen. To heeft het moeilijk en zoekt hulp. Dapper en fijn.
Maar ik dacht, als kind van gescheiden ouders, ook direct aan de kinderen. Je ouders gaan scheiden, daarvóór was er spanning, ruzie en gedoe in huis. Nu ligt alles overhoop. Je hebt zelf verdriet, en mogelijk verdriet om je verdrietige broer of zus, vader en moeder. En dan ben je ook nog eens volkomen afhankelijk van de zorg van je ouders, de sfeer en gezelligheid die zij weten te scheppen, de ondersteuning die zij jou kunnen geven.
Dus ja, alle support voor To is belangrijk. Maar ook ik heb te doen met de kinderen die moeten wonen en leven met een moeder die daar geen trek in heeft, die de zorg niet (goed) aankan en dat op hen afreageert.
Roos57 schreef op 10-07-2025 om 09:15:
[..]
Wat voor tips heb jij dan ???
Alice vindt dat TO zichzelf niet zo zielig moet vinden en zich in plaats daarvan een schop onder de kont moet geven. Alice heeft immers ook in een moeilijke situatie gezeten en toch lukte het haar om haar kinderen alles te geven wat zij nodig hadden. Dus dan is dat vanzelfsprekend de norm voor alle alleenstaande ouders die worstelen met het ouderschap.
rutiel schreef op 10-07-2025 om 13:13:
[..]
Alice vindt dat TO zichzelf niet zo zielig moet vinden en zich in plaats daarvan een schop onder de kont moet geven. Alice heeft immers ook in een moeilijke situatie gezeten en toch lukte het haar om haar kinderen alles te geven wat zij nodig hadden. Dus dan is dat vanzelfsprekend de norm voor alle alleenstaande ouders die worstelen met het ouderschap.
Maar hoe vindt je jezelf dan niet meer zielig .
Dank allemaal voor jullie reacties en het meedenken.
Ik opende dit topic op een zware dag waarop alles voor mijn gevoel misging en ik de toekomst maar somber inzag. Vooral na een zware week met kinderen die enorm toe zijn aan vakantie.
Nee er zijn geen verwijten naar mijn ex. Vind ik het jammer dat het zo gelopen is en zijn er dagen dat ik mezelf heel erg zielig vind? Absoluut, maar ik voel ook steeds meer de rust die over me heen is gekomen na jaren vechten voor mijn relatie. Mijn ex is een hele fijne vader en we kunnen, met wat meer afstand nu, gelukkig heel goed samenwerken voor de kinderen. Ook hij weet dat ik het af en toe zwaar heb, net als hij. Ik heb zelf ook een therapeut.
Ik zou willen roepen dat ik een echte oermoeder ben die voor haar kinderen leeft, maar dan zou ik liegen. Ik denk dat die rol beter aan mijn ex is toebedeeld. We grapten voorheen ook vaak naar elkaar dat de rollen in onze relatie omgedraaid waren: ik de man van het stel, hij de vrouw. Ik ben niet alleen moeder, maar ook nog steeds Annieniem met haar eigen leven.
Dat neemt niet weg dat ik niet van mijn kinderen houd en dat ik niet het beste met ze voor heb. Ik probeer ze, net als hun vader, zo goed mogelijk door deze scheiding heen te worstelen. Dat gaat met vallen en opstaan en daar hebben we hulp voor.
Jullie lezen nu een fractie van mijn leven en daar worden uiteraard allerlei meningen op gebaseerd, zoals het beeld dat ik continu mijn kinderen afsnauw. Wat ik overigens snap als ik mijn openingspost lees. Maar dat is niet zo, ik merkte alleen aan mezelf dat ik dit op steeds vakere momenten doe. En dat is voor mij een alarmsignaal dat er iets moet veranderen.
Helemaal begrijpelijk dat ik verschillende meningen krijg, dat gebeurt nu eenmaal op een forum. Dankbaar ben ik voor alle praktische tips en de steunende woorden die begrip uiten. Ik ga de tips zeker toepassen. Én ik ga mezelf meer tijd gunnen om met het alleenstaande ouderschap te dealen.
En bespreek dit vooral met je therapeut. En wees mild naar jezelf. Je doet je best . 
Annieniem schreef op 10-07-2025 om 13:53:
Dank allemaal voor jullie reacties en het meedenken.
Ik opende dit topic op een zware dag waarop alles voor mijn gevoel misging en ik de toekomst maar somber inzag. Vooral na een zware week met kinderen die enorm toe zijn aan vakantie.
Nee er zijn geen verwijten naar mijn ex. Vind ik het jammer dat het zo gelopen is en zijn er dagen dat ik mezelf heel erg zielig vind? Absoluut, maar ik voel ook steeds meer de rust die over me heen is gekomen na jaren vechten voor mijn relatie. Mijn ex is een hele fijne vader en we kunnen, met wat meer afstand nu, gelukkig heel goed samenwerken voor de kinderen. Ook hij weet dat ik het af en toe zwaar heb, net als hij. Ik heb zelf ook een therapeut.
Ik zou willen roepen dat ik een echte oermoeder ben die voor haar kinderen leeft, maar dan zou ik liegen. Ik denk dat die rol beter aan mijn ex is toebedeeld. We grapten voorheen ook vaak naar elkaar dat de rollen in onze relatie omgedraaid waren: ik de man van het stel, hij de vrouw. Ik ben niet alleen moeder, maar ook nog steeds Annieniem met haar eigen leven.
Dat neemt niet weg dat ik niet van mijn kinderen houd en dat ik niet het beste met ze voor heb. Ik probeer ze, net als hun vader, zo goed mogelijk door deze scheiding heen te worstelen. Dat gaat met vallen en opstaan en daar hebben we hulp voor.
Jullie lezen nu een fractie van mijn leven en daar worden uiteraard allerlei meningen op gebaseerd, zoals het beeld dat ik continu mijn kinderen afsnauw. Wat ik overigens snap als ik mijn openingspost lees. Maar dat is niet zo, ik merkte alleen aan mezelf dat ik dit op steeds vakere momenten doe. En dat is voor mij een alarmsignaal dat er iets moet veranderen.
Helemaal begrijpelijk dat ik verschillende meningen krijg, dat gebeurt nu eenmaal op een forum. Dankbaar ben ik voor alle praktische tips en de steunende woorden die begrip uiten. Ik ga de tips zeker toepassen. Én ik ga mezelf meer tijd gunnen om met het alleenstaande ouderschap te dealen.
Het is ook veel. En het valt ook niet mee in je eentje. En ook moeders mogen wel eens fouten maken. Het is goed dat je bij jezelf herkent dat de emmer even over liep.
