Vernederd door de gymjuf

Wel bij de masai, sancy

Als een Masai klaagt over een pijnlijke duim, dan wordt er een teen afgehakt. Die zere duim voel je dan echt niet meer. Tenminste, dat was 30 jaar geleden zo.
En zo kán het ook werken bij psychische pijn, iets groots kan iets kleins overschaduwen. Maar ik vrees dat het voor veel mensen eerder een optelsom zal worden.
En toch is de hele Serious Request dit jaar wel op dit principe gebaseerd. Wij, mama's uit Nederland, hebben de luxe om te rouwen. De mama's uit de oorlogsgebieden niet. Dat maakt ons verdriet niet minder heftig, maar je kunt wel het verwerkingsproces in een ander licht plaatsen. En dat kan waardevol zijn.
En daar gaat in het in dit draadje om. Het gaat niet om de ernst van het trauma zelf, het gaat om het verwerkingsproces. "Onverwerkt" heeft blijkbaar de luxe om bij dit incident eindeloos stil te kunnen staan.

Toch niet

""Onverwerkt" heeft blijkbaar de luxe om bij dit incident eindeloos stil te kunnen staan. "
Nou, eindeloos lijkt me sterk overdreven aangezien in de beginposting al staat dat het oude zeer pas sinds kort weer boven is gekomen.
Alles is relatief.

Andere interpretatie

Eindeloos lang bij dingen stilstaan, oud zeer van jaren terug naar boven halen om er heel veel last van te hebben, wat dan ook, hoe dan ook, dat maakt voor de essentie van mijn verhaal niets uit. De woordkeus was absoluut niet kwetsend bedoeld, is gewoon hoe het in ons land kan. Hoe wij mogen verwerken.
Bizar eigenlijk hoe keer op keer de dingen anders geinterpreteerd worden dan hoe ze bedoeld zijn. Gevoelig onderwerp, heel gevoelige reacties.

Als je nog leest, onverwerkt

"Eindeloos lang bij dingen stilstaan, oud zeer van jaren terug naar boven halen om er heel veel last van te hebben" dit doet Onverwerkt helemaal niet.
Haar vraag was "ik wil er wat mee, maar wat?"
Gelukkig dat er ook mensen zijn die suggesties geven.

Ik ben zoiemand die o.a. 2 leraressen gesproken heeft over pestgedrag van vroeger. Als je nog leest Onverwerkt. Mij deed het goed!

Het feit dat Onverwerkt stil wil staan bij het verwerkingsproces is velen hier al teveel.
Dat wordt luxe genoemd. Dan heeft iedereen hier boter op zijn hoofd. Dan hoeft niemand meer te schrijven en te lezen en kan Ouders Online wel sluiten.
Dan zijn al onze problemen in vergelijking tot de wereldproblemen peanuts.

Niet meten

en zeker niet spreken over luxe, want niemand weet wat Onverwerkt verder in haar leven heeft meegemaakt; ik vind dat een storende aanname.
Niet gaan meten in erg, erger, ergst, want voor een IEDER is er altijd iemand die het erger heeft meegemaakt, of liever zeg ik: anders.
Iemands verdriet, pijn mag er gewoon zijn, zoals het forum er hier voor heel veel mensen is, is geweest en nog zal zijn.

Genant

vind ik dit draadje.
Niet alles uitputtend gelezen maar kort samengevat maak ik op dat onverwerkt iets onverwerkts meldt en dat dat vervolgens krachtig wordt ontkracht door mensen die komen melden dat Het Altijd Erger Kan.
Ja, en?
Als ik nu tegen jullie ook weer ga zeggen dat wat je ook meegemaakt heb, dat het altijd nog erger kan dat wat jullie hebben meegemaakt, categorisch, wat het ook is? Hebben we dan een prettig gesprek? Is iemand daar mee geholpen?
Ik dacht dat het inmiddels wel algemeen bekend is dat leed vergelijken zinloos is. En ik vind niet dat onverwerkt zich zodanig over de toeren aan het opwinden is dat ze in haar hok gezet moet worden.
Een pestverleden kan een enorme impact hebben, en ik hoop dat onverwerkt daar haar weg in kan vinden. Er zijn meer mensen die dat meegemaakt hebben, ook op dit forum, maar op deze manier wordt het lastig om nog iets nuttigs opbouwends kwijt te kunnen.

Het doet met denken aan dat Kerstliedje vroeger in de kerk. Jezus zegt dat wij allen lichtjes zijn. Eindigt op "jij in jouw klein hoekje, en ik in 't mijn".
Heb ik altijd al een stom lied gevonden.
Onverwerkt: mijn zegen heb je. Zoek hulp, je kan hier echt verder mee komen. Voor alle anderen: ik wens jullie een gezegend kerstfeest.

Rodebeuk (ot)

Waarom vind je dat een stom liedje? Ik vind dat liedje over die lichtjes in de nacht juist zo schattig. Baken in de duisternis zijn voor anderen.

Grappig o.t.

Jij in jouw klein hoekje en ik in het mijn...

Daaruit heb ik altijd begrepen dat een ieder er zijn mag; zoals hij is, ieder heeft een plekje.

Nog nooit bedacht dat je dit anders, negatief uit kunt leggen. Grappig om te zien dat je vanuit een ander kader de tekst zo anders plaatst.

Haak in bij rodebeuk

Ik kom na dag werken en aansluitend een avondje vrijwillig gewerkt te hebben thuis en lees het vervolg van het draadje. Rodebeuk vertolkt redelijk wat ik erbij dacht.
A. Een aantal slaat inderdaad voor het gemak over dat de gevoelens rond het pesten terúg zijn gekomen en niet constant aanwezig zijn geweest.
B. Sommigen accepteren niet dat meerdere erge voorvallen in het leven naast elkaar kunnen staan en niet persé overschaduwd zullen worden door andere erge voorvallen in datzelfde leven. Als je in je jeugd heel erg gepest bent en je maakt later in je leven mee dat bijvoorbeeld een dierbare sterft zou je denken dat dat laatste zo erg is dat het pesten van vroeger daarbij in het niet valt. Maar dat werkt niet zo voor iedereen. Als je in je jeugd gepest bent en je bent daarna de rest van je leven gelukkig met een relatie en kinderen, zou je zeggen dat je zoveel geluk voelt dat je die pestperiode wel af kunt ronden, maar ook dat werkt niet zo voor iedereen.
Mijn conclusie is dat je hoe dan ook nooit voor een ander kunt bepalen hoe groot de impact van iets uit zijn jeugd nog 'mag' zijn na een leven vol geluk of juist diep verdriet. Als iemand het in de jeugd opgelopen leed nog als onverwerkt zeer ervaart IS dat zo en dan is praten een heel probaat middel. Met ons hier, of met een deskundige.

Serwe&janneke (o.t.)

Ja, midden in de winternacht daar kan je me het hele jaar door blij mee maken. Of in dulci jubilo, of Es war ein Ros entsprungen. Als er maar geen hoekjes in zitten!
Maar nu jullie het zeggen; toen we dat in de kerk zongen waren het de hoogtijdagen van mijn eigen pestervaringen. Gecombineerd met het overlijden van mijn lievelingstante aan kanker (krijg bijna de neiging om dit erbij te vermelden in het kader van het Grote Vergelijken).
Ik had alleen maar behoefte aan gemeenschappelijkheid toen, ik vond het zo kil, iedereen in zijn eigen hoekje.

En toch hè

Na het lezen van de reacties vind ik toch dat bijna iedereen iets anders leest dan ik bedoelde. Blijkbaar ben ik niet in staat om de essentie van mijn verhaal goed over te brengen. In elk geval bedoelde ik niets waar mensen nu verdrietig om worden, zich gekwetst om voelen, etc. Integendeel.
En over kleine hoekjes: ja, iedereen zit in een eigen klein hoekje. Dat hoekje kan wel door anderen verwarmd worden, dat dan weer wel.

Hoekjes, leed en licht

Hee, ik heb nooit een negatieve associatie gehad bij dat 'jij in jouw klein hoekje etcetera'. Heb het altijd opgevat als: als ieder op zijn eigen plek licht verspreidt, dan is er geen duisternis meer.
Voor jou Beuk is het ongetwijfeld verbonden met een zwarte tijd in je leven, en dat kan alle muziek een nare bijklank geven.
Kan trouwens ook veranderen, bij andere omstandigheden, heb ik ontdekt.

Leed vergelijken is pure waanzin. Zeggen dat iemand zich aanstelt omdat er véél ergere dingen bestaan is alleen maar een teken van weinig levenservaring, wijsheid en empathie.

Kaatje

ik bedacht gisteren juist dat dit onderwerp blijkbaar toch zo'n pijnpunt is dat het me moeilijk valt om over mijn eerste emotionele reactie heen te stappen en me af te vragen of iemand het ook zo bedoeld had. Vind ik normaal juist helemaal niet zo moeilijk.... Het voelt echt alsof mijn innerlijke kleine meisje stampvoetend de rede overschrijdt! Ik heb haar maar een kopje warme chocomel gegeven gisteravond!

Mijk

K.heksenvet

Door het lezen van de reacties komt er bij mij een verhaal naar boven. Jaren geleden toen mijn zoon een baby was moest ik met hem 3 dagen naar een kinderziekenhuis. Hij moest een operatie ondergaan waar ik natuurlijk bloedzenuwachtig om was. Ik had al een rondje gelopen over de kinderafdeling en zag veel ernstig zieke, gehandicapte kinderen.
Jeetje, waarom maakte ik me eigenlijk nerveus? Mijn kind was hollands welvaart en zijn operatie was een fluitje van een cent vergeleken met de ellende die ik om me heen zag.
Buiten ging ik met een stuk of 5 andere, voor mij vreemde moeders, een sigaretje roken. Wat een verhalen hoorde ik. Verdrietige moeders, waarvan de kinderen soms zware operaties moesten ondergaan, angst om hun kind te verliezen. Ik zei niets. Een moeder vroeg aan mij:"En jij, hoe gaat het met jou kindje,of wil je er liever niet over praten?" Ik zei:"Ach, laat mijn verhaal maar zitten, mijn kind is niet ernstig ziek gelukkig, van jullie is allemaal veel erger."
En toen zei ze:"Ja, misschien wel,maar jij komt hier voor jou kind, dat is jou gevoel, jou zorgen, die zijn net zo belangrijk als onze zogen, ernstig of minder ernstig, iedereen komt hier voor zijn eigen kind, wil je het nu wel vertellen?"
Ik heb hier van geleerd dat het ene verdriet niet erger is dan het andere verdriet. Want uiteindelijk voel je alleen je eigen verdriet. Als ik dus geen medeleven kan tonen voor het verdriet van een ander, wat in mijn ogen "klein" is, zal ik dat nooit zeggen.Ik kan het een "luxeprobleem" vinden, maar wat heeft "onverwerkt" daaraan? In het echte leven zou ik zeggen:"Wat vervelend voor je, veel sterkte ermee".
Dus ik begrijp je reactie heel goed, maar ik zou hem achterwege hebben gelaten.

Tonny,

Je hebt zo gelijk! leed vergelijken is pure waanzin.
anekdote om het te illustreren: ik zat in de trein en er ontstond een gesprekje met een medereizigster. Ik vertelde haar wat mij toen het meeste bezighield, omdat het toen nog maar een week geleden was: mijn zus is dood. Ze haalde haar schouders op, en zei 'nou en? mijn hond is dood' Toen al zag ik de humor van dat gesprek. En ik realiseerde me dat hier sprake was van 'quisque sibi proximus' : een ieder is zich zelf het naast. Dus laten we het oordelen over een ander maar laten. Je weet nooit waarom iets iemand zo raakt!

Ja maar

Ik vergelijk geen leed. Ik zou dat met hoofdletters willen schrijven. Ik vergelijk geen leed.
Het enige dat ik vergelijk is het verwerkingsproces na leed. En dat is, met helikopterview, best interessant. En kan bijzonder helpen bij het verwerken.
Maar ik vergelijk geen leed. Ik zeg nergens dat "onverwerkt" zich aanstelt, dat haar leed niets voorstelt of wat dan ook. Ik zeg alleen maar iets over het verwerkingsproces. En ik probeerde de reactie van Manda op een andere manier uit te leggen, dan tot daarvoor was gedaan. die andere uitleg hoeft niet te helpen, maar kan wel de reactie van Manda minder bot maken.
Maar ik vergelijk geen leed. Slechts het verwerkingsproces.

Recept

Wat ik las in Manda's stukje: is kom op doe er iets mee! Want meehuilen en herkenning kan wel troost geven, maar daarmee kom je niet veel verder. Wat Onverwerkt zocht is verhalen hoe je zoiets moet verwerken. Die zijn intussen aangedragen, ook al is er geen kan-ten-klaar recept voor.

Twee dingen

1. Liedje: Ik dacht dat kerst het feest van het licht is, de terugkeer van de zon, vanuit het prechristelijke denken. In de christelijke traditie is daarbij of eroverheen ieder jaar weer het feest gekomen van dat God zijn zoon naar de aarde heeft gestuurd, het grootst denkbare geschenk of hoe de betreffende christelijke zuil dat maar formuleert. God op aarde, onder de mensen, daar zijn heel veel beelden van. Bottom line is nu juist dat de Liefde daarbij zo belangrijk is - dus dat hoekje past bij mij to-taal niet in het Kerstconcept. Als geen ander feest gaat Kerst over delen, over licht in de duisternis, over gemeenschap.

2. Verwerkingsproces: pesten sluipt erin. Voor heel veel gepesten is het nu juist zo moeilijk om vanuit de houding dat het wel meevalt en dat het altijd erger kan en dat het wel weer over zal gaan en dat er nog veel leuke dingen zijn dicht bij zichzelf te blijven en hun gevoel te voelen en te volgen. Volgens mij is dat nu juist het eerste wat weggaat in die situatie, dat is ook vaak waardoor je weren zo ondoenlijk wordt. Je verliest je authenticiteit, een stuk van jezelf, je vanzelfsprekendheid. Juist door dat sluipende.
En dat is waarom ik het ook zo onhandig vind om ook jaren later nog de boel weg te gaan relativeren; daarmee breng je de gepeste juist weg van een oplossing.

Sure, ik denk ook wel eens als iemand klaagt "mens, wat een geluk dat dat alles is waar je over kan klagen". Maar echt, je moet weten wanneer je je mond moet houden. Ik vond de eerste posting van Manda erg onvriendelijk en ik hoopte door niet te reageren dat de draad weer terug zou veren naar het onderwerp. Niet dus.

Rode beuk

1 Ik heb het altijd gehoord dat hoe groot de afstand tussen mij en de ander ook kan zijn. dat het licht en dus de liefde van God voor ons allebei is....

2 Wat beschrijf je dit mooi.. ZO voelt het herstel ook als weer op weg zijn naar mezelf en alles aan mijzelf te omarmen.... Zonder schaamte..

Verwerkingsproces k.heksenvet

"Dus niet: stel je niet aan, maar wel: je kunt er dankbaar voor zijn dat je daarna niets ergers hebt meegemaakt dat die treiterende gymjuf deed vervagen.

En dat is een mooie, opbouwende gedachte."

Deze zin bleef mij bij en misschien denk ik gewoon te ver door. Want hier kan ik nou precies niets mee. "Het is fijn dat je niets ergers hebt meegemaakt dan gepest en afgezeken worden als kind door je gymjuf en daar een trauma`tje aan over houden."
Ik zie niet in wat hierbij moet helpen bij het verwerkingsproces voor önverwerkt".
Maar ik lees waarschijnlijk iets wat er niet staat. Dat kan. Ik ga er nog eens over nadenken.

Verwerkingsproces algemeen

Dat is een vorm van rouwen. Iets een plek geven en proberen los te laten. Dat is gebonden aan je opvoeding, je karakter, je cultuur,levenservaring enz. Hoe je dat doet en daarbij tips ontvangen is heel lastig.
Wat voor de èèn een mug is, kan voor de ander een olifant zijn. Iets pietluttigs in de ogen van een ander kan voor de betreffende persoon nèt die ene druppel zijn.

Rodebeuk

Ik snap nu hoe je het liedje ziet maar ik heb zelf nooit op die manier gezien. Meer inderdaad dat iedereen mag zijn wie hij is en vandaar uit een lichtje mag zijn. Maar je kan het inderdaad ook zo zien als jij.

Rodebeuk (even over dat liedje)

maar als je alle coupletjes bij elkaar ziet(heb ze even op google gezocht) ipv alleen coupletje 1, dan kom je er waarschijnlijk wel achter dat het juist omgekeerd bedoeld is.
Dat elk lichtje, in welk klein hoekje ook, wordt gezien, even belangrijk is om mee te helpen schijnen. Dat al onze bijdrages klein zijn, maar nooit onbelangrijk. Dat is toch een redelijk lichtgevende, lieve gedachte denk ik?

Jezus zegt dat hij hier van ons verwacht
dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht
hij wenst dat eenieder tot zijn ere schijn'
jij in jouw klein hoekje en ik in t mijn.
--------------------------------------------

Jezus zegt dat hij ieders kaarsje ziet
of het helder licht geeft, of ook bijna niet.
Hij ziet uit de hemel of wij lichtjes zijn
jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn.
--------------------------------------------

Jezus zegt ons ook dat 't zo donker is,
overal op aarde zonde en droevenis.
Laat ons dan in 't duister held're lichtjes zijn
jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn.

Mix

Njeuh... "overal op aarde zonde en droevenis" ... past niet zo goed in mijn geloofsopvatting. Maar ieder zijn ding! Mijn school was aanmerkelijk preciezer in de leer dan mijn kerkgenootschap, vandaar dat ik het toch zong. Ik vind die laatste regel gewoon niet leuk, dat is meer een gevoel dan een gedachte. Een jeugdherinnering, zo zullen mensen wel meer ergens iets anders van maken in hun hoofd.

Wil40

Zo zie ik het ook. Verwerken is een proces, evenals rouwen. Toen ik zo diep in het verdriet zat en er niet meer alleen uit kon komen, heb ik een weekend rouwverwerking gedaan. We kregen een map met daarin ondermeer de fasen die je bij langs gaat tijdens het rouwen. Het interessante was dat die fasen niet bij iedereen hetzelfde verlopen, en dat de volgorde ook verschillend is. Ook komt het voor dat je jaren later die fasen nogmaals doorloopt. Of nog veel vaker. De kenmerken van rouw en het besef dat het fases zijn, heeft mij heel goed geholpen.
Stel dat je iets moet verwerken, en je herkent de gevoelens/symptomen niet dan zou je er in kunnen blijven hangen. Ik denk dat er ondermeer een fase is waarin je diep in de put zit, en ook een fase waarin je klaar bent om er een streep onder te zetten. Dat je jezelf aan je kraag uit de put trekt. Anderen kunnen je daar bij helpen. Met compassie, en met de streep zetten. Misschien dat de opmerking van Manda bedoeld is om de streep te trekken, waar andere reageerders (raar woord) in dit draadje meer hulp bieden in de compassiefase.

Voor k. heksenvet

Hoofdletters zijn niet nodig hoor. je bent duidelijk en genuanceerd genoeg. je schreef het al eerder: reacties zijn hier erg gevoelig. Ik heb daar wel iets van geleerd: blijkbaar is dit geen onderwerp om van meerdere kanten te belichten of andere invalshoeken te laten zien. genant is nog wel het aardigste woord wat langs gekomen is. Eerst vond ik het niet in de haak, deze manier van verwijten en discussieren. Maar inmiddels denk ik dat het gewoon niet mogelijk is. Te erg, te dichtbij voor veel mensen. En dat het erg is, daar is iedereen het wel over eens.

Rodebeuk en tonny

Wat hebben jullie het goed en treffend verwoord. Ik heb zelf geen pestverleden, maar ook ik vind het een zeer wrang draadje geworden.

En voor mijk (ietwat ot)

Ik vond het al leuk om je bijna twee jaar geleden op een meeting te hebben ontmoet (jawel, die met de huisartsen), maar nu ik je verhaal heb gelezen moet het van mijn hart dat ik het heel,dapper van je vind, dat je naar een meeting bent gegaan. Lijkt me voor jou een hele drempel te zijn geweest.

En ondertussen...

... lees ik nog steeds mee. Het brengt wel wat teweeg, had ik niet verwacht... en gelukkig ook heel veel tips en ervaringen. Iedereen zal zelf een vorm moeten vinden om z'n ervaringen te verwerken, maar ik heb hier veel steun aan. Ik wil jullie allemaal bedanken. Ook voor de minder leuke reacties... want daarmee is wel een discussie op gang gebracht.
Zoals al is opgemerkt is het inderdaad zo dat het sinds kort weer naar boven is gekomen, ik heb het waarschijnlijk nooit echt afgesloten, maar er viel in de afgelopen jaren prima mee te leven! Ik hoop eigenlijk dat het vanzelf wel weer terug naar de achtergrond verdwijnt. Ik denk ook dat ik die juf geen brief ga sturen. Ik zou dan de school moeten bellen, wellicht kunnen ze in hun archieven meer informatie vinden. Als ze al een adres hebben, zullen ze het me waarschijnlijk niet geven. Het is me net een paar stappen te ver. Ik heb ook dat tv-programma gezien: "Ja sorry... ik vind het rot dat je psychisch in de vernieling ligt, maar ik kan me je niet eens meer herinneren...?!" was zo'n beetje de standaard reactie. Dat kan ik me goed voorstellen. Op een pester hebben die treiterijen nou eenmaal geen impact. Als ze die impact ook zouden ervaren, zouden ze het pesten namelijk wel uit hun hoofd hebben gelaten.