Algemeen Ouderschap Algemeen Ouderschap

Algemeen Ouderschap

Lees ook op

volwassen zijn... pfff

Even van me af schrijven, geen dringende hulpvraag hier. Oke, ik voel me moe en niet op mn best dus morgen kan ik er wel weer om lachen. Maar vandaag vraag ik me af: hebben jullie dat nou ook? Dat het zo vermoeiend kan zijn om je als een 'echte' volwassene te gedragen tov je kinderen?
Die van mij zijn geweldige mensen, zou ze niet willen ruilen als het kon, maar er is altijd wel iets aan de hand. Nou zijn het ook iadh-kinderen, dus wat wil ik dan he Er is eigenlijk nooit een tijdje waarin ik niet kalm en rustig probleemoplossend of coachend bezig ben. En dat vind ik zwaar.
Soms gaat het (natuurlijk) ook wel mis en verlies ik mijn geduld, ik ben ook maar een mens. En zelf ook niet de makkelijkste. Maar daar is geen ruimte meer voor sinds ik kinderen heb, want tja, ik ben hun ouder en de volwassen persoon. Als we allemaal bij wijze van spreke krijsend rond gaan rennen wordt het helemaal niks. Dus ik doe mijn best. Maar pfff...

ps ik heb wel een partner maar die is volgens OOL-traditie autistisch

Nimbo

Nimbo

25-11-2015 om 17:44

Wat hoor ik nou??

Ben je geen perfecte moeder? Heb je ook wel eens je dag niet? Zijn je antwoorden naar de kinderen niet altijd pedagogisch verantwoord?

Pfffff net een mens!

Hanne.

Hanne.

25-11-2015 om 17:45

herkenning en knuffel

Ik herken het helemaal. Van mij krijg je een dikke knuffel! En een pluim voor je inzet@

jaaaa

Herkenning! Soms heb ik het gevoel dat ik niets anders doe dan mijn huisgenoten (4 kinderen, 1 man) altijd maar weer positief stimuleren, begeleiden, opmonteren, aanmoedigen, enz.enz. Alsof ik ze door het leven sléép.

Ik zeg: kom naar de OO meeting, dan kunnen we even lekker tegen elkaar aan klagen (en misschien zelfs wel even gillen?)

Katniss

Katniss

25-11-2015 om 18:36

Blegh

Ik ben deze week (alweer!) een beetje ziekig. Maandag wilde ik vroeg naar bed en omdat de kinderen het niet fijn vinden om de lichten uit te moeten doen (waarom?) moesten zij dus ook om 21.30 uur naar boven. Zegt mijn (ASS) puber: 'Jeetje wat ben jij egoistisch.' Pardon...
Vandaag moest ik dus ook schaatsen want dat had ik beloofd en plotselinge wisselingen vallen ook niet zo lekker bij mijn jongste. Dus dan liever mijn vermoeide lichaam over het ijs slepen, dan de hevige emotie van zo'n teleurstelling op een beetje soepele manier proberen glad te strijken.
Ik val dus ook zelden uit mijn rol van positieve opvoeder want dat levert altijd meer werk op.

MamavanSenH

MamavanSenH

25-11-2015 om 20:43

Volwassen zijn?

Waarom zouden we? Ik ren rustig gillend achter mijn dochter aan door het huis hoor, lekker mee in haar spel .
Nee echt, voor mij staat volwassen zijn niet gelijk aan serieus doen, alles weten en kunnen en altijd maar kalm en geduldig blijven. En ja, ik vind het wel eens loodzwaar om de volwassene in huis te zijn maar dan vooral omdat de kinderen nog te jong zijn om het huishouden te doen en ik er 9 van de 10 keer geen zin in heb, maar dan besef dat ik hier degene ben die het moet doen anders word het een zwijnenstal want niemand anders doet het. Soms wil ik weer even een moeder in huis die het meeste doet en dat ik alleen maar een beetje hoef te helpen.

Nu zijn mijn kinderen nog heel jong vergeleken met die van de meeste hier dus het zal vast anders worden als ze ouder zijn. Maar voor nu ga ik lekker met ze mee en maak ik het mezelf liever makkelijk dan dat ik me bezig ga houden met "volwassen zijn".

Hanne.

Hanne.

25-11-2015 om 22:35

verschil

Volwassen zijn houdt voor mij ook niet per definitie in dat ik serieus moet zijn, maar wel dat ik verantwoordelijk ben. En dus inderdaad het 'coachen en laveren' voor mijn rekening moet nemen.

En dat is anders als je kinderen jong zijn, maar vooral ook heel anders als er kinderen (en partner) met problemen zijn.

Hier in huis 2x diagnose ASS en 1x ADHD. Dat betekent dat ik dingen die andere kinderen vanzelf leren actief moet aanleren. Een 2 jarige die een woedeaanval krijgt is 'normaal' bij een 10jarige is dat niet meer normaal en dus coach je je kind in het leren van andere oplossingen.

Ook moet ik veel meer dan gemiddeld nadenken over wat ik doe. Bijvoorbeeld: hebben we met Sinterklaas de afgelopen 2 jaar soep met brood gegeten dan is dat de norm geworden en moet ik dat nu weer doen, of tijdig gaan voorbereiden dat we dit jaar lasagne eten. Doe ik dat niet schiet er gegarandeerd iemand in de stres en is het hommeles.

Dat zijn momenten dat ik best wel eens denk 'Ik wil niet volwassen zijn, ik wil nu een woede aanval krijgen en met de borden gooien en met mijn kont tegen de krib gaan'. Maar ja, daar gaan de huisgenoten zeker van in de stress (althans, die met ASS/ADHD, die zonder kunnen er de lol van inzien).

Ik loop dus ook gerust gillend en zingend met mijn dochter door het huis maar wel nadat ik heb aangekondigd dat we dat nu 5 minuten gaan doen .

Kaaskopje

Kaaskopje

26-11-2015 om 01:02

Wij lachen er nu maar om.

Bij de jongste moeten wij ons ook niet wispelturig gedragen. Als we hebben gezegd dat we bloemkool eten, moeten we niet opeens chili eten ook al vindt ze dat lekkerder. Op een gegeven moment weet je dat. Net wat Katniss zegt, het kost meer energie om daar ingewikkeld over te doen dan er in mee te gaan.

carootje

carootje

26-11-2015 om 08:33

Zeker herkenning

En wat heerlijk om dat hier te lezen! Hier ook 2 diagnose kinderen en een man met een lichamelijke beperking.
En heel soms lukt het me niet om de 'volwassene' te zijn en schreeuw ik terug tegen de zeer onredelijke 9-jarige. En dan dat schuldgevoel achteraf dat alleen moeders kunnen hebben volgens mij...

Elisabeth

Elisabeth

26-11-2015 om 09:24

mijn mama

Gelukkig heb ik nog een moeder en gisteren had ik ook even een dag waarvan ik dacht: Hè ik heb er even geen zin in. Ben naar mijn mama gereden, op de bank geploft, ze maakte thee voor me en brood, daarna koffie en liet me weer even gewoon haar kind zijn. Heerlijk! Daar knap ik van op. Na anderhalf uur, ga ik dan weer naar huis om zelf weer mama/vrouw van/wasvrouw/secretaresse/huissloof te zijn....

Pirata

Pirata

26-11-2015 om 09:59

pauze

Ik neem af en toe een pauze thuis. Dan zet ik iedereen de kamer uit en is het Ik-tijd. Dat heb ik ook echt nodig. Steeds maar aandacht geven aan iedereen, pffff, dat trek ik niet.
Jammer dat het niet altijd lukt, sta ik te ontspannen in de douche, krijg im nòg een wiskundeboek onder mijn neus waar ik iets over moet uitleggen... :-S
Overigens ook een iadh-kind.

Hortensia

Hortensia

26-11-2015 om 10:50

Ervaring

Ervaring met IADH-kinderen, en niemand om in reallife op terug te kunnen vallen (ouders, vader van de kinderen). In mijn eentje alle ballen hoog houden, werk en zorg combineren, aan allerlei verwachtingen en verplichtingen moeten voldoen terwijl er aan alle kanten (school, instanties, falende zorginstanties, mijn eigen werk, een ex die ook issues had wat weer drukte op de kinderen) aan me werd getrokken. En dat was op zijn zachtst gezegd retezwaar.

En ik voelde me er ontieglijk alleen in staan.

Ik geef toe dat het af en toe echt niet meer lukte om de redelijke, begrijpende ouder te zijn met een goedwerkende IADH-radar en de juiste pedagogische reactie direct bij de hand. Het waren tropenjaren.
Gelukkig zijn er na lang zoeken, vallen en weer opstaan een paar bijzonder goede, betrokken begeleiders in beeld gekomen die hun gewicht in goud met diamanten waard zijn!

Ik vind dat het heel belangrijk is om in real life iemand bij de hand te hebben die op zijn tijd ook eens even voor JOU zorgt. Een partner, een vriendin, een ouder of zo. Desnoods professionele begeleiders die snappen waar je af en toe doorheen gaat. Maar je moet ook zelf aangeven dat het je teveel wordt, ook al denk je dat anderen het zelf al druk genoeg hebben of je situatie toch niet zullen begrijpen (omdat je al zovaak onbegrip hebt meegemaakt).

En dát was mijn achilleshiel.

Omdat ik zo op ging in zorg, werk en brandjes blussen zonder dat er iemand voor mij was(lees: omdat ik dacht dat ik het zelf moest oplossen en anderen er niet mee moest lastig vallen), ben ik op een gegeven moment goed ziek geworden. Gelukkig bleek ik er toen toch niet alleen voor te staan! Ik leerde toen ook (en dat was lastig) te vrágen om hulp. Want er waren mensen die het al lang zagen aankomen dat het mis zou gaan, maar ze konden niks doen want ik vroeg nooit iets. Dat was een heel lange weg voor me, wat ik nog steeds moeilijk vind, immers, "andere moeders kunnen het ook" (ja ja, dat gras aan de overkant dat zo groen is).

De kinderen zijn nu wat ouder en zelfstandiger, al blijven ze meer hulp nodig hebben dan anderen van hun leeftijd. Maar ik heb de zorg inmiddels 100% kunnen overdragen aan de professionals en die tropenjaren zijn nu voorbij (de herindicaties en alles wat daar mis gaat is weer een ander verhaal).

Oh jee Elisabeth

En ik had me nog wel zo verheugd om als ik echt oud ben lekker te doen waar ik zin in heb en onder het mom van "ach ja, ik word ook een beetje dement geloof ik" af en toe lekker onvolwassen te zijn.

Maar goed, dat zit er dus niet in geloof ik zolang je moeder bent? He bah...

mijk

mijk

26-11-2015 om 13:34

Ik ben

Een week of 7 de enige volwassene hier en ik heb geen extreme iadh kinderen maar wel slimme intense piekerkinderen die papa missen en een hond die van het padje is. Kinderen zijn op school hond slaapt. Huis is vies maar ik heb een boek en nu. Begint de pomp van het aquarium te gillen.... En ik wil dat niet maken ik wil dat negeren maar ja dan gaan die vissen dood. Wij hebben een goedlopend team normaal en alles doen valt me zo tegen.... Dus echt iedereen die dit altijd doet. Jullie verdienen respect een abonnement op een klusjesdienst en een oneindige hoeveelheid goede chocolade!

Mijk

Carole

Carole

26-11-2015 om 15:20 Topicstarter

vandaag

Vandaag kan ik het alweer hebben hoor Wel fijn die reacties en herkenning, vooral Hanne , Jippox en Katniss lijken te snappen wat ik bedoel. Dus niet dat volwassen zijn betekent dat je nooit gek mag doen of nooit fouten mag maken of je geduld verliezen, want dat doe ik allemaal. Maar dat er zonder pauze een beroep op je verantwoordelijkheid wordt gedaan en dat ik dat heel moeilijk vind soms.

En Elisabeth: geef je mama maar een extra dikke knuffel volgende keer wat heerlijk!

tonny

tonny

26-11-2015 om 15:23

@elisabeth en off topic

ja he. Dat snap ik!

Inmiddels is mijn moeder niet meer dat soort moeder, ik moet al een tijd wennen aan een 'grijs kind' en dat valt niet mee. Ik mis vooral dat zij mijn moeder niet meer is op de manier die jij beschrijft (en veel andere manieren die ik mis, kan ook niet meer echt met haar praten over wat me bezighoudt en zo; ze zit in zo'n klein eigen wereldje)

Mijn kinderen zijn volwassen en komen inderdaad in situaties zoals jij beschrijft naar me toe, live of per telefoon/app. Dat is mooi. Ook wel eens lastig als er een meldt dat de baby de hele nacht huilt, dat ze zelf ziek zijn, auto kapot, collega's moeilijk, hoge rekening voor iets, of wat dan ook. Al die alledaagse ergernissen - ze weten hun moeder dan moeiteloos te vinden.

Ik wil graag dat ze ook komen als er niks speciaals is, gewoon even voor de gezelligheid. Gebeurt wel, maar niet zo vaak. Snik.

tonny

tonny

26-11-2015 om 15:26

sorry, geen snik

dat staat er wel erg dramatisch

Elisabeth

Elisabeth

30-11-2015 om 10:35

Tonny (0t)

Ik ga ook voor de gezelligheid hoor

En een "grijs" kind zijn lijkt me soms ook erg moeilijk!

Tonny

Tonny

30-11-2015 om 14:02

O.t. Grijs kind zijn

Zeker!!! Dat is ongetwijfeld heel moeilijk. Paul van vliet zei niet voor niets in een conference: als je oud bent, moet je sterker zijn dan ooit.

Een kind kan uitzien maar groter worden, meer kunnen , meer mogen.
Een grijs kind.... Tja....

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.