Waarom willen mannen vader worden?

Helemaal eens met de laatste reactie van MamaE!

ik persoonlijk denk dat het een combi is van geen oerwens en (negatieve)ervaringen vanuit jullie omgeving. Ook ik heb helaas de meest leuke en spontane vrouwen zien veranderen in uitgebluste moeke’s, waarvan 1 relatie het uiteindelijk niet heeft gered. Toch heb je dit voor het grootste deel natuurlijk zelf in de hand.

Vergeet daarbij ook niet dat je nu, nu je nog geen moeder bent, ook niet kunt voorspellen wat het moederschap met je doet/zal doen!? Ook de zgn ‘moeke’s’ uit mijn voorbeeld hadden dit nooit bedacht, maar stonden ook op geen enkele manier open voor spiegels die hen werden voorgehouden toen de relatie op het spel stond. 

Bij het krijgen van een kind wordt men natuurlijk niet automatisch ook wilsonbekwaam, maar behoudt een ieder nog steeds een eigen invulling vh ouderschap. Wil je wel/niet minder werken/carrière maken/uitgaan/noem maar op……… 

Echter, is het nou die ‘oerwens’ of het ‘moederschap’ wat het jou zo moeilijk maakt? Mss zou je hiervoor ook eens professionele hulp bij in kunnen schakelen, gewoon om jouw gedachten hierover te laten gaan/af te pellen?

En wat velen hier al schrijven: geen kinderwens hebben is nét zo legitiem als er wél 1 hebben hè?!

Ted68 schreef op 28-02-2023 om 11:46:

Ook met 19 praat je over je toekomst....

Ik denk alleen dat je niets tegen je zin moet doen, maar er natuurlijk ook een kans bestaat dat zijn vader wens zo groot is dat hij niet meer met je samen wil blijven.... Ken 2 relaties die zo geëindigd zijn...En de mannen met een andere vrouw een gezin gesticht hebben.

Nee, hoor. Niet iedereen is met z'n toekomst bezig op die leeftijd, lijkt me heel normaal om juist niet met dat soort zaken bezig te zijn. 

Ik hoop niet dat je het zo bedoeld, maar moet ze dan maar aan kinderen beginnen omdat de kans bestaat dat de relatie het niet overleefd? Het lijkt me de slechtste reden om aan een kind te beginnen. 

TO, je krijgt hier nu veel halelujah verhalen te horen van hoe geweldig het is. Als je andere topics leest, weet je dat het niet alleen maar geweldig is. Maar waar het werkelijk om gaat is een keuze te maken die bij je past, en wat je zelf echt wil. Ouders zijn vaak geneigd om je over te halen. Jij hebt meer aan met mensen praten die er neutraal in staan. Heb je mensen in je omgeving waarmee je een open gesprek hierover kan voeren, zonder dat ze hun mening aan je opdringen?

Vrijevlinder schreef op 28-02-2023 om 16:18:

[..]

Nee, hoor. Niet iedereen is met z'n toekomst bezig op die leeftijd, lijkt me heel normaal om juist niet met dat soort zaken bezig te zijn.

Ik hoop niet dat je het zo bedoeld, maar moet ze dan maar aan kinderen beginnen omdat de kans bestaat dat de relatie het niet overleefd? Het lijkt me de slechtste reden om aan een kind te beginnen.

TO, je krijgt hier nu veel halelujah verhalen te horen van hoe geweldig het is. Als je andere topics leest, weet je dat het niet alleen maar geweldig is. Maar waar het werkelijk om gaat is een keuze te maken die bij je past, en wat je zelf echt wil. Ouders zijn vaak geneigd om je over te halen. Jij hebt meer aan met mensen praten die er neutraal in staan. Heb je mensen in je omgeving waarmee je een open gesprek hierover kan voeren, zonder dat ze hun mening aan je opdringen?

Dit is een forum voor ouders. Doorgaans hebben de mensen hier bewust voor kinderen gekozen en zijn ze er blij mee. Dat het niet altijd makkelijk is en je soms tegen dingen aanloopt qua ouderschap/opvoeden is iets anders. Hoe zwaar het soms ook kan zijn, ik zou dochter echt niet willen missen. 

Alle ouders modderen maar wat aan. Niemand heeft plotsklaps 'opeens' de kennis hoe een goede ouder te zijn. Dat gaat bij iedereen met vallen en opstaan en is het ook zoeken naar wat bij jullie en je kinderen past. Alleen valt de een wat vaker en wat harder dan de ander.

Als ik even voor mezelf mag spreken, dan is eigenlijk het enige wat ik zeker wist op mijn 19e vwb toekomst, dat ik ooit moeder wilde worden. De rest vd toekomst was een soort van blur….ik wist niet eens wat ik wilde gaan doen qua carrière of opleiding op die leeftijd, maar ooit moeder worden wel.

aanvulling: ik ben helaas nooit moeder geworden 

Zelf heb ik nooit een kinderwens gehad. Pas toen ik richting de 30 ging hebben we het onderwerp 'kinderen' maar eens besproken. 

Mijn man heeft altijd wel duidelijk laten merken dat hij kinderen wou. 
Het was ook niet zo dat ik het niet wilde, maar ik had geen rammelende eierstokken. 
Einstand: hoogzwanger van kind nummer 2. Als het bij 1 was gebleven door omstandigheden had ik er ook vrede mee gehad. 
En ja, alle clichés zijn waar, ik kan me geen leven zonder kind(eren) meer voorstellen! 

Ted68 schreef op 28-02-2023 om 16:28:

Zoals jij het leest heb ik het niet bedoeld......Ik bedoel meer dat mannen die ik ken die echt heel graag kinderen wilden uit hun relatiegestaptzijn, en met iemand anders een gezin hebben gesticht. De man die bij zijn vrouw bleef werd stok depressief.

En met je 19heb je echt wel ideaal beelden over de toekomst.... tenmiste mijn kinderen wel....

Ik ben er nooit zo mee bezig geweest, maar dat komt misschien omdat ik nooit enige aandrang heb gevoeld. Net zoals ik met kindvrije vriendinnen zelden hierover praat, simpelweg omdat het geen item is. 

Massa's mensen van 20 roepen geen kinderen te willen, maar velen komen daar later op terug. Dus in die zin zegt het mij niet zo veel. 

Ik lees hier op het forum, of eigenlijk op Viva dat vrouwen uit een relatie stappen als hij geen kinderen wil, andersom eigenlijk nooit, maar dat zal best voorkomen. 

MamaE schreef op 28-02-2023 om 16:29:

[..]

Dit is een forum voor ouders. Doorgaans hebben de mensen hier bewust voor kinderen gekozen en zijn ze er blij mee. Dat het niet altijd makkelijk is en je soms tegen dingen aanloopt qua ouderschap/opvoeden is iets anders. Hoe zwaar het soms ook kan zijn, ik zou dochter echt niet willen missen.

Alle ouders modderen maar wat aan. Niemand heeft plotsklaps 'opeens' de kennis hoe een goede ouder te zijn. Dat gaat bij iedereen met vallen en opstaan en is het ook zoeken naar wat bij jullie en je kinderen past. Alleen valt de een wat vaker en wat harder dan de ander.

Hopelijk ben ik hier welkom. 

Dat je je dochter niet wilt missen is logisch, als ik ze zou hebben gehad, neem ik aan dat dat voor mij ook zo was. 

Maar dit zegt niets over TO. Zij moet bij zichzelf te rade gaan. Het zou zonde zijn als ze een kind zou krijgen omdat het zo hoort, en niet omdat ze het wil. Vrouwen kunnen hier heel erg mee worstelen en velen gaan toch mee in de druk en verwachting om maar een kind te krijgen. 

Nogmaals, ik zeg niet dat TO geen kind moet krijgen, maar dat ze doen moet wat bij haar past. 

Vrijevlinder schreef op 28-02-2023 om 17:42:

[..]

Hopelijk ben ik hier welkom.

Dat je je dochter niet wilt missen is logisch, als ik ze zou hebben gehad, neem ik aan dat dat voor mij ook zo was.

Maar dit zegt niets over TO. Zij moet bij zichzelf te rade gaan. Het zou zonde zijn als ze een kind zou krijgen omdat het zo hoort, en niet omdat ze het wil. Vrouwen kunnen hier heel erg mee worstelen en velen gaan toch mee in de druk en verwachting om maar een kind te krijgen.

Nogmaals, ik zeg niet dat TO geen kind moet krijgen, maar dat ze doen moet wat bij haar past.

Hier ben ik het, als ongewenst kinderloze, heel erg mee eens. Ik heb echt jaren verdriet gehad van het feit dat het moederschap aan mij voorbij ging, zelfs dat ik ooit tegen mijn zus zei dat ik mss nu wel blij ben dat ik nooit moeder ben geworden. Dit, omdat ik me soms heel erg veel zorgen kan maken om mijn neefje en nichtje, terwijl ik niet eens hun moeder ben! En dan zegt mijn zus dat dat toch anders is, omdat ik er niet (als moeder zijnde) mee ingegroeid ben, wat ik ook weer snap. 

M.a.w. Je kunt je nooit 100% verplaatsen in de situatie als het niet 100% op jou van toepassing is 😊

Cala schreef op 28-02-2023 om 16:53:

Bij mij ontbreekt het totaal aan een kinderwens. Ik hoor weleens dat ouders het (gelukkig) niet zo ervaren, maar het ergste lijkt me dat je geen totale zeggenschap meer hebt over je tijd. En dat is niet omdat ik nou altijd spontaan dingen wil doen, maar juist in de dagelijkse dingen lijkt me dat lastig. Als ik thuis kom wil ik gewoon even mijn ding doen, voordat ik moet koken. In het weekend vind ik het heerlijk om niets te doen en uren te lezen met een boek en met rust te worden gelaten, op af en toe een kletspraat met partner. Ja tuurlijk kun je met elkaar regelen dat één iemand zich met het kind bezig houdt, zodat de ander even iets anders kan doen, maar dat lijkt mij gewoon niet hetzelfde. En ik vind het soms al vervelend om mijn kat drie keer achter elkaar te corrigeren, laat staan een heel wezen jarenlang op te moeten voeden (een hond gaat het hier ook nooit worden, lijkt me doodvermoeiend).
Waar volgens mij nog wel een man-vrouw verschil in zit bij de opvoeding van kinderen, is dat de meeste vrouwen altijd 'aan' staan voor hun kinderen en in mijn optiek daarom soms dingen lastig los kunnen laten en/of ontspannen en dat mannen dat soms wat beter lijkt af te gaan. Die roept gewoon, doei ik ga wielrennen, terwijl vrouwen eerst alles willen afstemmen met de andere partner.
Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen.

Dat is ook je goed recht om geen kinderwens te hebben. Zelf hebben we wel een volwassen uitwonende zoon maar ik geloof heus wel dat je ook zonder kinderen een mooi leven kan hebben. 

Je weet nooit van tevoren hoe het zal uitpakken want ook met een heftige kinderwens kan het tegenvallen. 

ik denk hetzelfde als bij vrouwen, om een doel in het leven te hebben, ja ik weet het ook zonder kinderen kun je een doel hebben maar kinderen zijn wel een verrijking.

Lollypopje schreef op 01-03-2023 om 06:03:

[..]

Voor jou misschien, maar voor mij en velen met mij echt niet.

Nou ik heb zelf geen kinderen, maar denk wel dat een leven met kinderen veel meer kleur geeft, jij niet?

Muurbloem1985 schreef op 01-03-2023 om 06:31:

[..]

Nou ik heb zelf geen kinderen, maar denk wel dat een leven met kinderen veel meer kleur geeft, jij niet?

Ik geef zelf kleur aan mijn leven, daar heb ik geen kinderen voor nodig

En uitgaande van toen ik nog gezond was, veel dingen die toen kleur aan mijn leven gaven zou ik met kinderen niet of veel minder kunnen (ik besef me dat dit laatste ook komt door mijn autisme. Ik zou veel moeten opgeven om het moederschap qua energie aan te kunnen. Zelfs als het een gezond en makkelijk kind zou zijn)

Ik vind kinderen echt heel leuk hoor. Ik ben dol op mijn neefjes en nichtjes en vind het heel jammer dat ik ze door mijn ziekzijn veel te weinig kan zien, maar voor mijn leven zijn kinderen echt geen aanvulling. Ik mis gewoon dat moedergen. Kinderen van anderen zijn heel leuk, maar ze zijn niks voor mij. En dus ervaar ik ze ook niet als iets dat kleur aan mijn leven zou geven. Zeker nu ik ziek ben en er heel veel kleur ontbreekt, zijn er zo honderd dingen die ik eerder zou kunnen noemen om de kleur weer terug te krijgen als ik de energie heb.