Wat te doen? (groepsleiding neemt mobiel in)

Generaliseren

Margriet, ik kan de berichten van Tinus_p over het algemeen ook waarderen, maar in dit draadje gaat hij wel heel erg tekeer en is hij helemaal niet duidelijk.

Bijvoorbeeld zijn aanhoudende vraag: waarom zit het kind in die instelling, waarom heeft het een OTS. Er móet dan iets fouts zijn met het kind of met de ouders. Dat is pas echt generaliseren. Zelfs de ontkenningen van Bianca helpen daar niet tegen, die maken het beeld alleen maar erger. Er móet iets fout zijn en als er iets fout is met het kind, dan mag de leiding maatregelen nemen. Carte balnche, want als je daar tegenin zou gaan als ouder of zelfs maar vragen bij stelt, dan doe je mee met het door kind geregisseerde spelletje ouders-leiding tegen elkaar uitspelen.
Ik heb dat denkproces eerder al beschreven, jij noemt het dan generaliseren, maar je vindt de berichten van Tinus_p helder! Dit is generaliseren zonder ook maar één uitzondering toe te laten.

Dat een OTS heel vaak tot stand komt op basis van het argument: dan kunnen we de wachttijden omzeilen en komt er sneller hulp.... dat komt niet op bij mensen. Het staat ook niet in de papieren. in de papieren zal van alles staan aan problematiek van ouders en kinderen. Ouders laten dat vaak maar staan, omdat ze denken dat ze op die manier hulp kunnen krijgen voor hun kind. Een offer van de eigen goede naam omwille van het kind. Tot ze ontdekken dat ze in een fuik terecht gekomen zijn en dan zijn die woorden uit het rapport keihard, niet te bestrijden (omdat ze al nooit waar waren) en gelooft niemand meer dat die OTS er kwam om wachtlijsten te omzeilen. Terwijl het zo vaak op deze wijze gebeurt. En er ook zo vaak voor gewaarschuwd wordt: denk erom, het ís geen hulp die je dan krijgt, je bent daarna de regie kwijt.

Dat laatste beseft Tinus_p nog steeds niet. Hij doet alsof ouders een keuze hebben over de instelling, alsof ouders zich de gedachte kunnen veroorloven dat dit niet de goede instelling is. Die vrijheid van denken heb je niet, want je gaat daar niet meer over als ouder. Als je je wel op dat standpunt zou plaatsen ben je een niet-meewerkende ouder en dat leidt tot verlenging van de OTS en de UHP, kind blijft dan nog langer in die instelling. Je moet vooral meewerkend zijn en coöperatief, zelfs al wéét je dat het slecht is voor je kind wat er in de instelling gebeurt.

Dat laatste onderstreept Margriet nog een keer, door aan Bianca voor te houden dat ze deze problemen niet op het forum moet plaatsen, maar moet bespreken met voogd en groepsleiding (wat Bianca ook doet, al in haar eerste bericht geeft ze dat aan). Maar het advies: niet op een publiek forum zetten is eigenlijk zeer ernstig: het is de oproep om problemen onder tafel te houden, niet publiek te maken, om geen advies in te winnen van anderen, en het gesprek uitsluitend met de 'hulpverleners' te voeren. Binnenskamers. Zoals de dochter niet mag bellen als er iets is, de ouders niet mogen vragen als er iets is. Geslotenheid, tot in de vezels van het bedrijf. Ten bate van wie?

Tsjor

Tinus, bah

Wat een emotioneel gezuig heb je hier ten toon gespreid, met al je insinuaties. Je duwt iemand in een hoek, ontlokt haar informatie die ze eigenlijk niet had kwijt gewild. Dat is al verwerpelijk, maar dan bedank je voor de info en reageer je wel later een keer... Ik had het gevoel al toen je dramde en dramde, maar nu weet ik het zeker: je was gewoon ordinair nieuwsgierig, niets meer en niets minder
Aagje

Good practice

Margriet, ik heb wel nog een vraag: hoe vaak denk je dat het gebeurt dat ouders ervoor zorgen dat een weggelopen kind weer terug gaat naar de instelling? En hoe wordt dat gewaardeerd?

Tsjor

Biana, neem contact op met het akj - misschien kunnen zij helpen

Wat een verdrietig verhaal. Ik word er helemaal naar van als ik lees hoe je dochter in een hoek wordt gezet - en dan niet 1x, maar op verschillende manieren en op verschillende momenten.
Neem svp contact op met het akj, zij kunnen je vast helpen op dit vlak.
Juist die houding van mensen: 'de instelling zal weten wat goed is en ook goed handelen' is heel gevaarlijk. Sterkte!

Tinus

normaal kan ik jouw bijdragen ook zeer waarderen. Ik denk in dit geval echter dat je een erg rooskleurig idee hebt van het reilen en zeilen bij jeugdzorginstellingen.
Stel dat Bianca's dochter op de huidige plek niet goed zit? Wat dan? Denk je dan echt dat er serieus gekeken gaat worden naar een betere plek? Wat er vaak gebeurt, als ouders problemen hebben met een plek, is dat het kind dan wel verplaatst wordt, maar dan naar een plek aan de andere kant van het land bijvoorbeeld, wat bezoek of weekeindjes naar huis er niet gemakkelijker op maakt, of juist niet natuurlijk. Bovendien wil je ook niet overkomen als niet meewerkende ouder, je wilt ook niet je kind elke keer weer laten ontwortelen, als ze eenmaal op een (definitieve?) plek zit. Nu zit ze op het VO, in dit geval. Bij weer een andere plek moet ze ook weer naar een andere school. Maar goed, je hebt echt vrijwel niets meer in te brengen, je kunt je twijfels wel uiten, maar het is een enorme afweging elke keer weer.
Wat ik trouwens erg kwetsend vond overkomen in jouw berichten naar Biance was de het deel over dat ze al drie voogden versleten had, en daardoor wel geen krediet meer zou hebben. Ook daar heb je nauwelijks tot geen invloed op hoor, maar voogden worden overspannen, zwanger, gaan minder werken, laten zich overplaatsen, verzin maar. Wij hebben geen voogd gehad, hebben gelukkig altijd zelf de regie weten te houden, maar de contactpersonen die wij bij jeugdzorg hadden wisselden zo vaak dat het geeneens zin had de naam proberen te onthouden voor een volgende ontmoeting.
Verder neem ik zonder meer aan dat ook jij het goed bedoelt, zo ken ik je ook nog eens van hier, maar ik begrijp niets van je redeneringen in dit draadje.

Bianca, dit is erg

De discussie is behoorlijk gekanteld.

Bianca:
"[Uitleg situatie weer verwijderd door Forumbeheer] De ots is met onze goedkeuring uitgesproken om wachtlijsten te omzeilen. We dachten hiermee goed te doen voor haar, ons ouders en voor zusje. Niks blijkt minder waar, we hadden beter kunnen verhuizen als we daar de financieen voor hadden gehad en een eerste lijns kinderpschycholoog te raadplegen."
OK, de uitleg is (deels) verwijderd, was voor mij iig goed genoeg om plots te snappen waarom je zo graag wil dat ze een mobieltje wil op weg naar school (ook al denk ik rationeel dat dat niet nodig is).
Wat me triest maakt, is dit: Je dochter heeft iets traumatisch meegemaakt, en de enige manier om blijkbaar contact met hulpverleners te krijgen was via een vrijwillige OTS (waardoor je tegelijk zelf als ouder niet meer zelfstandig kunt beslissen). Dat vind ik fout, niet van jou, maar van degenen die deze oplossing hebben bedacht en gesanctioneerd. Nog afgezien van de idiote extra kosten die zo'n OTS+opname kosten.
Blijft voor mij de vraag, waarom deze instelling: Was die toevallig 'beschikbaar', was daar een plaats vrij? Of is die bedoeld voor kinderen met trauma's zoals jouw kind? Of iig met trauma;'s en problemen die er op lijken?
Was het nodig dat je kind uit huis ging, was het alternatief (want dat is eigenlijk wat je zegt) dat jullie als gezin waren verhuisd? Of had ze eigenlijk thuis geholpen kunnen worden? Dan dreigt er iets dat vele malen erger is dan wat gekloot met mobiele telefoons, namelijk dat je dochter zich gestraft voelt voor een gebeurtenis die haar overkomen is. Dit is sowieso principieel fout, maar zo'n onrechtvaardige behandeling stimuleert datgene waar ik me zorgen over maakte, namelijk het niet-nemen van verantwoordelijkheid omdat je leert dat dingen je overkomen en je daarvoor gestraft wordt.

Misbruik

Heeft te maken met macht en dwang. Zo'n instelling kan daar niet veel mee en heeft zelf ook last van macht en dwang om een groep kinderen in toom te houden.
Niet erg therapeutisch dus en je kind is weer in een situatie waar die geen invloed heeft op machtsvertoon van anderen.
In plaats van het AKJ kun je beter lid worden van stichting KOG. Zolang je te maken hebt met de OTS kun je maar beter goed weten hoe je daarmee om kunt gaan in het voordeel van je kind en wat daarbij de valkuilen zijn.

Tsjor (eigenlijk ot)

Deze reactie is eigenlijk off-topic (geworden), maar ik vind dit wel ff belangrijk.

Tsjor:
"met de postings van Tinus_p: hij benadrukt dat het meisje gewoon moet gehoorzamen aan de leiding. Dat heet dan 'eigen verantwoordelijkheid leren nemen' 'leren omgaan met conflicten' en 'leren omgaan met gezag'. zjn recept (gehoorzamen en anders straf) hoort bij een gezagshuishouding, waarvan ik ooit geleerd heb dat het de slechtste vorm van opvoeden is."
Nouja, het ligt eens tuk genuanceerder -hoewel ik sterk geloof dat als een kind/puber afglijdt, 'handhaving van normen' dringend noodzakelijk is, en meer algemeen dat duidelijke normen ook hun nut hebben -zie bv de herwaardering van een totaalverbod op drankgebruik onder 16-minners.
Ik vind 'eigen verantwoordelijk' en 'verantwoording nemen' lastige begrippen, omdat ze al gauw vanalles betekenen en daarom niets. Wat ik echter essentieel vind, voor elke vorm van volwassen gedrag, is het besef dat je gedrag consequenties heeft. Wat je doet, is niet vrijblijvend. Dat is geen vage norm, maar een uiterst concreet feit: Als je onvoorzichtig timmert, sla je met een hamer op je duim (au). Van voetballen in de modder word je vies (en kleren worden vervolgens niet vanzelf schoon). Als je kutkind zegt tegen een klasgenoot, kun je een klap terugverwachten. Als je niet leert voor een proefwerk, krijg je een onvoldoende. Bovendien (minstens zo wezenlijk) zijn dit allemaal keuzes: Timmeren, voetballen, kutkind zeggen en niet-leren is niet iets wat je overkomt.
'Verantwoordelijkheid nemen' bestaat er dan juist uit, dat je snapt dat je gedrag een keuze is, en dat je via die keuzes de gevolgen van je gedrag kunt beïnvloeden.

Ik heb de indruk, dat juist hier een oorzaak van een hoop opvoed- en puberproblemen liggen, en dat (jeugdzorg)instellingen goed gevuld zijn met kinderen die moeite hebben met dit soort zaken. In een cynische bui heb ik wel eens gedacht, dat ons (basis)onderwijs daar fors aan bijdraagt, daar is het verband tussen gedrag (spreekbeurten houden bijvoorbeeld) en consequenties (van slechte voorbereiding of 'vergeten') inmiddels volledig losgelaten, lijkt het.

Hoe dan ook, dit geldt ook voor conflicten, zeker bij weglopen van conflicten. Ook dat is een vorm van 'consequenties van je gedrag' niet willen accepteren, door hard weg te lopen als t plots lastig wordt.

Bianca

Voel je niet verplicht om of geprikkeld tot het prijsgeven van privegegevens! Dat is echt niet nodig.
Ik begrijp dat je vrijwillig een OTS hebt laten uitspreken omdat je dacht/hoopte je dochter zo sneller en beter te helpen. En inmiddels weet je wel beter...
Ook wij zijn vrijwillig naar jeugdzorg gestapt. Gelukkig hebben wij een OTS weten te voorkomen, ook al was dat waar jeugdzorg al vrij snel op af koerste, en met de dreiging als het niet goedschiks gebeurde dan maar kwaadschiks. Jeugdzorg heeft ons gemeld bij de Kinderbescherming die na onderzoek concludeerde dat er met ons als ouders helemaal niks mis was en daar op mijn verzoek ook nog een prachtige brief over heeft geschreven. Wij hadden dus gelukkig op papier dat we prima ouders waren, en daar kon Jeugdzorg toen niets meer me. We hebben heel erg veel meegemaakt in onze zoektocht naar hulp, mijn (stief)dochter was 12 toen we de molen inrolden. Uiteindelijk heeft ze op ik dacht 12 woonplekken gezeten (zo gaat dat Tinus, en echt niet allemaal die zo goed bij haar pasten, zij heeft oa in zonnehuizen gezeten waar ze op een afdeling werd geplaatst met kinderen met Down en nog zwaarder gehandicapt. En toen waren wij zeker niet akkoord...). Ik wil je waarschuwen, ze heeft wel op zoveel plekken gewoond, maar nergens heeft ze hulp gehad, nergens therapie, nergens is het probleem aangepakt waarom wij bij jeugdzorg terecht kwamen. Ik hoop voor jou dat dat toch echt wel het geval zal zijn...

Overigens bianca

komt het probleem van onze dochter erg dicht in de buurt bij dat van jouw dochter. Echter, dat dit (een van de) problemen was wisten we toen nog niet, kwam pas later uit.
Toen dat uitkwam is een en ander gaan rollen, uiteindelijk heeft betrokkene vier jaar gevangenisstraf gehad en dochter zelfs een schadevergoeding...! (maar dus geen hulp!)

Tinus over beschikbare instellingen

en uit eigen ervaring: de intentie is vziw altijd wel dat er een instelling bij het kind wordt gezocht. Maar dat heeft in de praktijk niet zoveel te maken met het soort problemen maar meer met leeftijd en geslacht. Of het heeft in naam ermee te maken, maar niet in de praktijk.
In eerste instantie heb je ook nog crisisopvang, en dan heb je nog minder keuze. Ooit zat mijn dochter op een prima plek, dachten we. Dochter zat er pas, was net uit huis, was behoorlijk prikkelbaar en angstig en boos (wat wil je) en gooide tijdens een pesterij door een ander meisje met een kop hete thee door de lucht. Ze moest per DIRECT weg, en toen begon natuurlijk het gepingpong.
Saillant detail, in de aanloop tot dat alles zaten wij bij jeugdzorg te praten (wij is de personen van jeugdzorg, dochter, papa, mama en ik stiefmoeder met mij/ons zoontje van 2). Mama gooide toen ook fijn met een kop hete thee naar mij (en dus mijn zoontje dat bij mij op schoot zat) en dochter maakte dat alles dus mee. Dan is er begrip (ook bij mij hoor), tuurlijk dat doe je niet, maar toch...
Doe jij dat dus als gefrustreerde puber, dan kun je moven.

Weer wat geleerd

Tinus_p, dan heb je weer wat geleerd: 'Ik heb de indruk, dat juist hier een oorzaak van een hoop opvoed- en puberproblemen liggen, en dat (jeugdzorg)instellingen goed gevuld zijn met kinderen die moeite hebben met dit soort zaken.' die indruk klopt dus niet. Veel kinderen en ouders bewandelen de weg die Bianca ook gegaan is: hulp vragen, aanbod jeugdzorg, maar voor het gemakt wel een OTS, dan gaat het sneller, beter, om vervolgens te ontdekken dat je de regie kwijt bent.
En verder vind ik de beschrijving van Vygotski over de ontwikkeling van kinderen nog steeds bijzonder plezierig, omdat hij rekening houdt met experimenteerfases. Daar bestaat leren uit. Verantwoordelijkheid kunnen nemen leer je in de loop van de tijd. Met straffen kun je het leerproces niet afdwingen.
De inleiding van Spock is overigens ook een aanrader.
Het blijft een van de moeilijkste aspecten van opvoeden: grenzen bepalen en loslaten, eigen verantwoordelijkheid en ingrijpen, zelf laten ervaren en ervoor behoeden. Volgens mij zijn er geen simpele recepten voor. Wat dat betreft heeft het sociaal competentiemodel dat gehanteerd wordt in de instellingen één groot manco: het is maar één recept. Goede professionals zouden die beperking moeten kennen en meer variaties in hun arsenaal moeten hebben. Zoals ouders dat ook hebben, zelfs per kind verschillend.

Tsjor

Tja,

het is een woordspelletje om een straf "een consequentie" of "iets dat niet leuk is" te noemen. Als je geen jas aan hebt in de regen, word je nat. Dat is een consequentie. Als een kind in een noodgeval een adequate reactie vertoont en de leiding van de instelling legt haar verscheidene straffen op, waarvan er slechts één van tevoren in het vooruitzicht was gesteld, is dat geen consequentie. Dat is een (onterechte) straf. Zeker in een geval waarin een kind juist extra emotionele steun nodig heeft.

Vreselijk....

Vreselijk... dik kippenvel over mijn hele lijf. Mijn dochter heeft ook vrijwillig in de opvang gezeten. Juist omdat wij dachten 'we plaatsen haar daar vrijwillig', hadden wij het idee dat wij zelf de regie zouden houden. Hoe dom en naief kan een mens zijn.
Wanneer ik jouw verhaal lees, en de straf die je dochter krijgt wanneer zij zich tot haar ouders wendt op het moment dat zij hen nodig heeft... het is te triest voor woorden. Mijn verhaal wijkt verder af van jouw verhaal, maar de sancties en het gevoel van veiligheid, dat herken ik wel. Wij hebben onze dochter een 2e mobiel gegeven, stiekem. Ik weet dat het niet goed is, maar ze was zo dankbaar voor het gevoel van veiligheid dat haar dat gaf... ze wist; wanneer er iets gebeurd, dan kan ik altijd papa en mama bellen. Stiekem, dat wel, maar het voelde veilig en vertrouwd. Overigens hadden 9 van de 10 kinderen een 2e mobiel. Stiekem, dat wel...
Christientje

Veiligheid

En die veiligheid, daar was het officieel juist om begonnen! Dat vind ik zo erg aan deze verhalen: dat een kind ergens heen gaat om op een veiligere en voor hem/haar voorlopig betere plek te zijn, terwijl het tegendeel soms waar is. Repressie i.p.v. hulp is dan wat je krijgt.

Op school zie ik dat zwakkere leerkrachten veel straffen, maar daarbij de informele leiders van de klas ontzien, om zelf een rustig leven te hebben. Het zou me niets verbazen als dat in instellingen ook voorkomt bij zwakkere begeleiders. En dan zit je er als pest-slachtoffer dag en nacht tussen, wat een nachtmerrie. Als je dan ook nog geen vrij contact met je ouders mag hebben, grenst het aan geestelijke mishandeling. Gebrek aan openheid tegenover degenen die van een kind houden is altijd een slecht teken.

Als kers op de taart tinus

*Dat zie ik niet als 'straf', tenzij je de definitie van straf dusdanig oprekt dat alles wat ook maar enigszins niet leuk is (inclusief tegensprekers op OO) een vorm van straf is.*

Een excuus voor jouw insinuaties en aanvallen was meer op zijn plaats geweest, zeker nadat ik je door de manier waarop je mij in de hoek dreef uitleg heb gegeven. Je zou als puber zijnde maar een vader of leiding hebben met jouw opvattingen. Jouw starre opvattingen komen miz voort uit jouw eigen ervaringen waar je wellicht de rekening al voor gekregen hebt. Stug volhouden Tinus.
I rest my case.

Voor de anderen die de moeite hebben genomen om inhoudelijk en op de feiten te reageren, bedankt. Dat heeft er mede voor gezorgd dat mijn dochter dichter bij huis overgeplaatst word en dat mijn zorg over haar veiligheid serieus genomen word!

Mvg, Bianca

Mooi! en ik ben blij om te lezen

dat je als ouder toch invloed hebt, omdat je dochter dus dichter bij huis geplaatst gaat worden. Fijn! Want in tegenstelling tot wat sommigen denken ben ik echt blij als dingen goed gaan in de jeugdzorg.
Fijn Bianca! En uiteindelijk ben jij de enige die echt voor je dochter gaat, voor die anderen is het gewoon werk...

Goed zo!

Dat zal het makkelijker voor jou maken de vinger aan de pols te houden. En hopelijk zitten daar ook betere mensen.