Wat zijn de belangrijkste redenen dat mensen vaak voor 2 kinderen kiezen?

Bedoel je dan 2 versus 3 of 2 versus 1?

Wij hebben 3 kinderen, dus ik mag niet meepraten. 2 kinderen lijkt me op zich praktischer: 2 kinderen parkeer je makkelijker bij iemand dan 3 als je moet werken of een weekendje weg wil. De derde kwam hier een beetje ongepland, maar ik vind het wel erg gezellig. Een kind lijkt me moeilijker dan twee kinderen: volgens mij moet je die meer vermaken. Maar dat is op zich een generalisatie. Uiteindelijk ligt het ook aan het karakter van het kind: het ene kind kan beter dan het andere alleen spelen en meerdere kinderen kunnen ook veel ruzie maken ipv lief samenspelen.

Ik heb nooit gekozen

Wij verloren onze oudste dochter,kregen twee gezonde knullen,en als verrassing kwam er nog een dochter!
We hebben nooit bewust gekozen voor een bepaald aantal.
Groetjes,Bastet

Bewust voor 1 gekozen

Toen dochterlief geboren werd, zei de gyn tegen mij: "Als je nog meer kinderen wil, moet je dat binnen 3-4 jaar doen, anders heb je een te groot risico voor miskraam."

Dochterlief was 18 maanden, en ex en ik gingen uit elkaar. Half jaar later ontmoete ik mijn huidige man, 1 jaar en 3 maanden later gingen dochterlief en ik naar NL.

Toen leefden wij met z'n 3en in een veel te klein huis, 3 jaar lang, voordat wij in deze huis gingen verhuizen.

Nu zullen wij de ruimte hebben, maar het hooge risico voor miskraam houdt mij o.a. tegen, maar nog meer dingen:
- ik wil geen grote leeftijdsverschil
- dochterliefs geborte was al een nachtmerrie van 30 uur pijn en c-sectie achteraf
- ik ben inmiddels boven de 30 en wilde mijn gezinsplanning met 30 afgesloten hebben
- het loopt nu goed met 1 kind, waarom alles weer omgooien?
- met dochterlief ben ik thuis gebleven totdat zij 8 was en werk nu tijdens schooltijd. Dat zal ik met een 2de kind ook zo willen doen, maar zal mijn baan niet willen opgeven en als ik dat wel doe, zal het geld ook krap worden
- gewoon geen behoefde meer aan meer kinderen, het is gewoon goed zo.

Natuurlijk krijg ik opmerkingen in de stijl van: "Je man moet toch ook zijn eigen vlees en bloed hebben en niet alleen maar het kind van iemand anders grootbrengen?" Maar manlief maakt het niks uit, gelukkig maar. Het risico, dat ik bij een zwangerschap ernstige complicaties zal krijgen, is gewoon erg groot.

Ehh

Ik wilde in elk geval graag 2 kinderen heben, mijn man is alleen en dat vond ik niet gezellig (ik vin dhet nog altijd jamer dat hij geen broer of zus heeft) en zijn moeder was vreselijk op hem gefixeerd, wilde alles blijven regelen etc. ( had achteraf misschien meer met haar karakter te maken dan met het enigst kind zijn...). Ik heb nooit nagedacht over een derde kind omdat het lichamelijk zwaar voor me was ( bukken, tillen etc ging me toen erg slecht af). En mijn man, gewend aan kleine gezinnen, vond het prima.

Ik wilde nooit kinderen, totdat we dan toch afspraken om te proberen zwanger te worden. Om de één of andere gekke reden had ik namelijk het gevoel dat ik toch niet in verwachting kon raken, en dan had mijn lief tenminste het gevoel dat we het geprobeerd hadden.
Enfin, ik was direct zwanger, en na de eerste schok vond ik het toch wel erg leuk, alhoewel ik me totaal niet als moeder kon voorstellen. Om kort te gaan, toen ze er was vond ik het helemaal geweldig. Uiteindelijk vond ik het na de vierde (we kregen nog 3 jongetjes) wel genoeg.
Bij mij is er nooit een van tevoren overdacht plan over het aantal kinderen geweest, ook niet toen ik ze nog niet had. Ik had nooit fantasieën over ik en mijn gezin, ik wilde gewoon geen kinderen. En zie nou...

Mijn leeftijd

Voor ik de eerste wilde was ik al bijna 30 en natuurlijk liet ze op haar wachten dus was ik dik in de dertig toen ze kwam, de 2de kwam toen ik net 40 was.

Het volgende kind zal dus een kleinkind zijn

Kras

Redenen

een aantal redenen die ik kan bedenken zijn: 1 is maar zo alleen dus daarom een tweede, ruimte gebrek voor een derde, te weinig financiele middelen voor een derde, 1 kind moet je steeds vermaken en meer dan 2 is te druk, een derde valt er misschien buiten, risico op een ongezond derde kindje terwijl je al 2 gezonde kinderen hebt, het lichamelijk niet aankunnen van nog een kindje, 2 kan je makkelijker uitbesteden af en toe (en 1 natuurlijk nog makkelijker) etctera.
Er zijn vele redenen om voor 2 kinderen te kiezen maar er zijn ook genoeg redenen om voor 1 of voor 3 kinderen te kiezen. Wij hebben er 3 en voor nu vind ik dat wel even druk zat maar ik heb nooit van te voren een bepaald aantal in mijn hoofd gehad. Het is gewoon het volgen van je gevoel in ons geval. Misschien blijven het er wel 3 maar misschien komen er over een paar jaar nog wel 2 bij. Na de eerste en tweede had ik in elk geval nog wel heel sterk het gevoel dat ik nog een kindje wilde. Nu is dat wel minder. Daarnaast speelt er natuurlijk wel iets meer dan alleen je gevoel maar ik denk dat als je echt graag nog een kindje wil alle bovengenoemde redenen overkoombaar zijn.

Mijn gezondheid

Ik heb altijd de stille hoop gehad tweelingen te werpen. Met rood haar. Een keer meiden, een keer jongens. Dan had ik mijn droomgezin. Helaas, het werden eenlingen, wel j/m trouwens. Meer kan mijn lichaam niet aan, mijn manier van moederen is intensief, er zit 4 jaar tussen de kinderen en na de 2e had ik het niet nog een keer aangekund.
Bovendien had ik toen j/m en nog steeds geen eentje met rood haar, dus ik heb het opgegeven.

Tirza

Ik droomde van 2

En dan een jongen en een meisje, in die volgorde ook! Die jongen zou zijn zusje overal voor beschermen (want dat had ik zelf zo graag gewild, een grote broer die mij zou beschermen )

De 1e was een jongen! Deel 1 van de droom was uitgekomen! Het bleek alleen niet zo'n hele makkelijke baby, dus toch maar even gewacht met nummer 2....Na ruim 4 jaar durfden we dat weer aan.....en toen.....toen bleek ik zwanger van een tweeling....Och hemeltje lief....Daar spatte de droom van 2 uit elkaar....En er kwam een nieuwe voor terug! Drie kinderen, met een kleine hoop dat er bij die tweeling wel in ieder geval 1 meisje zou zijn! Gelukkig is die wens wel uitgekomen!!

En de broer? Die beschermt inderdaad zijn zusje! hahahahah, kom niet aan zijn zus!

Nooit zo gepland

Van te voren had ik bedacht dat ik het wel leuk zou vinden om eerst 2 kinderen dicht bij elkaar te krijgen en na een aantal jaar nog een keer 2 kinderen dicht op elkaar. Dan hoefden de eerste twee niet meer bij het handje gehouden te worden en hadden we weer de handen vrij voor het volgende stel én het leek me leuk om nog heel lang in de jonge kinderen te zitten. De praktijk is anders gebleken. Ik ben 7 keer zwanger geweest. Het eerste kindje is niet levend geboren, vervolgens miskraam, gezonde baby, miskraam, gezonde baby, miskraam en nog eens miskraam en toen had ik het gehad. Ik had tegen die tijd een dusdanige angst voor nog een miskraam ontwikkeld dat ik niet eens meer zwanger durfde te raken. Zo ben ik naar veertig jaar gegleden en toen was ik opeens helemaal van het idee af dat ik nog kinderen zou willen en ik was daar heel erg opgelucht over. Ik heb twee gezonde, leuke dochters en ik vind dat ik mijn handen dicht mag knijpen met die twee.

Leerde partner pas kennen toen ik 37 was

Ik leerde mijn partner kennen toen ik 37 was en hij 40. Onze zoon werd geboren op mijn 39e, en 2 kinderen die samen opgroeien leek ons voor de kinderen fijner. Zusje werd geboren toen ik 41 was. Gezien mijn leeftijd hebben we het daarbij gelaten. (Ik heb overigens nog 2 veel oudere kinderen, dit was de tweede leg.)

MM

Geen planning

Ik heb zelf nooit echt gepland hoeveel kinderen ik zou krijgen. Dat blijkt ook wel want ik heb er 8. In eerste instantie heb ik uit mijn eerste relatie een tweeling gekregen. Die relatie was vlug voorbij dus ik was alleenstaand moeder van twee kinderen, een jongen en een meisje. Van alles wat dus. Op dat moment zaten meer kinderen helemaal niet in de planning.
Toen ontmoette ik mijn man. Door allerlei omstandigheden hebben we toen een pleegzoon gekregen. Dus toen had ik al drie kinderen. Na ons huwelijk wilde vooral man ook heel graag een kind van zichzelf. We kregen een dochter. Ik vond het best om het daarbij te laten maar man wilde echt heel graag nog een kind. Dat werd ook nog eens de door hem felbegeerde zoon dus wat wilden we nog meer.
Echter ik wilde toen heel graag nog een kindje. Ik weet niet waarom maar voor het eerst in mijn leven had ik heel sterk het gevoel dat ik nog een kind wilde. Dat werd ons zesde kindje en derde gezamenlijke kindje.
Daarna zijn er nog twee gekomen. Min of meer spontaan. We hebben er nooit uitvoerig over nagedacht.
De eerste jaren na de geboorte van de twee jongsten heb ik me wel eens afgevraagd waar ik aan begonnen ben maar uiteindelijk ben ik wel heel tevreden over de keuzes die ik heb gemaakt.

Waarom mensen vooral voor twee kinderen kiezen? Ik denk dat 1 vaak als te weinig wordt gezien en te kwetsbaar. Daarnaast bestaan er best veel veroordelen over enigskinderen. Dus dan worden het er twee. Drie vinden veel mensen dan misschien weer te druk of te veel dus dan blijft het bij twee. Daarnaast is het zo dat nu twee kinderen inmiddels min of meer de norm is geworden je vlug commentaar krijgt als je daarvan afwijkt. Zeker als je bijvoorbeeld al een jongen en een meisje hebt dan snappen mensen niet dat je nog een derde wilt. En als je er één hebt dan vragen anderen de hele tijd wanneer de volgende komt en of je het niet zielig vind zo'n kindje alleen. De weg van de minste weerstand is dus gewoon voor twee te kiezen.

Tirza

tirza schrijft: "mijn manier van moederen is intensief".

ehhh, het lijkt me dat moederen altijd intensief is, op welke manier je het ook doet!

Liora

Maylise

"En als je er één hebt dan vragen anderen de hele tijd wanneer de volgende komt en of je het niet zielig vind zo'n kindje alleen. De weg van de minste weerstand is dus gewoon voor twee te kiezen."

Nu, ik moet eerlijk zeggen, dat ik dat soort commentaren ook krijg. Maar ik vind het niet zo boeiend eigentlijk. Ik voel me ook persoonlijk niet verplicht, nog een kind te krijgen, omdat het wel zo hoort.

Ik vind het sowieso erg onbeleefd, als mensen deze soort commentaar geven - voortplanting is een persoonlijke zaak en ik zal nooit iemand vragen, of er niet nog een moet komen/of het nu niet langzaam genoeg is. Deze keuze moet iederen echt zelfst maken.

Het zotte aan "Wanneer krijgen jullie nu nog een?" vind ik altijd, dat niemand weet, waarom een stel maar 1 kind heeft. Voor hetzelfde geld heft zo iemand net een miskraam gehad en is erg gekwetst door deze vraag of heeft kind nr 1 al alleen door IVF kunnen krijgen.

En ik ben inmiddels zo zat van deze vraag, dat ik er niet eens meer antwoord op geef of hooguit mijn wenkbrauwen omhoog trek - werkt prima. Als je het namelijk gaat uitleggen, denken mensen makkelijk, dat je je toch ergens schuldig voelt en denkt je te moeten verdedigen voor de feit, dat je maar 1 kind heb, en dan blijven ze maar doordrammen, zoals "Vraag dan toch nog eens een andere gynecoloog voor een 2de mening, misschien was het wel een foute diagnosis"

En als je zeggt, geen 2de meer te willen, lijkt het wel vloeken in de kerk - dan ben je egoist.

Dus ik zeg gewoon lekker niks meer...

Okee (liora)

Dan is mijn omgeving gek Hoe vaak ík niet te horen heb gekregen: tja, geen wonder, zó zou ik dat niet doen, daar moet je niet aan beginnen - etc.
Mijn manier van moederen wordt door andere moeders als afwijkend en daardoor extra vermoeiend/intensief gezien. Gekoppeld aan mijn lichamelijke klachten is dat een soort uitputtingsslag

Tirza

Tirza

Jeetje, dan ben ik wel erg benieuwd naar hoe jij moedert! Maar dat is misschien te ot.

Ik ook (tirza)

Daar ben ik ook benieuwd naar, buitengewoon intensief moederen. Vast heel anders dan bij mij, ik vond na het werpen dat het leed wel geleden was, niets zo ontspannend als baby's voor mij.
Overigens, mijn ideale kindertal was eigenlijk acht. Dat heb ik niet gehaald

Ook nooit gepland

Toen ik zwanger was van de eerste vond ik 1 wel genoeg. Nooit gedacht dat ik zwanger zijn en een kindje hebben zo geweldig zou vinden dat de kriebels voor een tweede vanzelf zouden komen. Maar die kwamen er wel, misschien ook wel omdat het met een andere partner was, nadat de vader van de eerste bij mij wegging toen zoonlief nog heel klein was.
Na de tweede (een dochter) had ik gelijk al het gevoel dat het gezin nog niet compleet was en kwam er nog een zoon.

En toen was het voor mij klaar. Zwanger zijn was zwaar, we hadden er 3, klaar dus! Totdat er, alle anticonceptie ten spijt, toch een vierde kindje bij ons bleek te moeten zijn... En wat is hij welkom!
Tja, en dan heb je er dus 4, ipv van die ene waar wél duidelijk over nagedacht was

Intensief moederen

Oei... ik vind ook dat ik een intensieve manier van moederen heb. Niet dat ik daarmee bedoel dat anderen niet intensief moederen, maar dat kan blijkbaar wel zo worden opgevat.
Leuk onderwerp voor een nieuw draadje? Ik start 'm hieronder.
Groeten, Maw.

Lichaam en leeftijd

Na het verliezen van 2 kindertjes, werd ik op mijn 27e moeder van een prachtige dochter. Een wonder, want mijn lichaam kan een zwangerschap niet voldragen. Het was reden om intens blij te zijn met het meisje dat we wel mochten houden.
Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon en 6 jaar later hunkerde ik naar nog een baby. Op de 7e verjaardag van mijn dochter ben ik opnieuw bevallen, dit keer van een prachtige zoon.
Intussen was ik echter alweer 35 jaar oud en mijn gyn. adviseerde mij zeer dringend (!) om te genieten van wat ik had gekregen, 2 prachtige kindertjes, en het hier toch echt bij te laten.
Reden voor mijn man om te kiezen voor de bekende knoop.
Vandaar dat ik dus 2 kindertjes heb.
Christientje

Geen keuze

Heel veel mensen hebben niet zoveel te kiezen hoor. Ik word er redelijk naar van als ik lees "ik vond twee zo niks...". het is vast niet rot bedoeld, maar toch. Over onze eerste deden we 5 jaar die ik zonder dit forum misschien nooit had volgehouden. En een tweede is er niet meer gekomen.
Ik ken nogal wat mensen die er niet meer dan 2 willen omdat dan wel heel veel om de kinderen gaat draaien. En omdat ze alles toch al twee keer hebben meegemaakt. En omdat ze bang zijn dat een derde niet ook weer gezond zal zijn. En omdat het de norm is misschien? Jonne

En ik

En waarom ik er twee heb: daarover ben ik vele draadjes gestart, hahaha. Ik heb heel lang getwijfels want 1 kind is ook geweldig en fantastisch en het is fijn om je op 1 kind helemaal te kunnen richten.

Nu heb ik sinds 2 maanden 2 kinderen, kan nog niet echt zeggen hoe het is, we zitten nog in de wenfase. Wel ben ik nogal hoteldebotel van mijn tweede, en het is bijzonder fijn om van twee kinderen hoteldebotel te zijn!

Liora

Life is like a box of chocolats

Tja waarom 2, we zijn op tijd aan zwanger worden begonnen, nooit eraan gedacht dat het zwanger worden niet zou lukken en dat we IVF nodig zouden hebben. De IVF ging prima, maar nooit meer, ik ben niet meer diegene als ervoor. Al die hormonen kunnen echt een aanslag zijn. Toen twee keer ernstige Bi waar ik nu 2,5 jaar na de laatste bevalling nog steeds last van heb, ik denk dat ik blij kan zijn dat ik nog kan lopen. En toen 2 geweldige babies die alleen jammer genoeg niet konden ophouden met huilen. De oudste is geopereerd met 10 maanden, in 1 dag ben ik 10 jaar ouder geworden. Al die slangetjes. De jongste KMA, met anderhalf al buisjes en amandelen knippen. En nu de oudste coeliakie en lactose intolerantie. Als iemand em een garantie kon geven op een baby die binnen een jaar zou doorslapen, gezond zou zijn en een fijne zwangerschap, dan heel graag nummer drie. Maar zoals het nu staat liever niet

Heel lang dachten wij het bij 1 kindje te willen houden. Maar da's ook maar 1. Zelf kom ik uit een gezin met twee dochters, manlief heeft een broer en zus. Hoewel je broer of zus niet noodzakelijkerwijs een vriend(in) hoeft te zijn, vond ik het opgroeien met een zus wel heel erg leuk!

En het is ook prettig om later met iemand over je jeugd te kunnen praten! (en heel hard te kunnen lachen)

Ik wil geen kinderen meer. Heel raar om nu de babyspullen om te ruimen en aan een vriendin te geven. Maar het is goed zo. We hebben twee gezonde jongens, ik ben 36, wij zijn erg gelukkig en tevreden met zijn vieren...

Nu ga ik genieten van de baby's van anderen! Want die kan je weer teruggeven en houden je (in de regel) 's nachts niet wakker, hahahaha!

Linda

Grappig dacht dat 3 de 'norm'was

dat er blijkbaar hier toch 'veel' mensen zijn met 2 of dat het idee bestaat dat er veel gezinnen zijn met 2 kinderen. Ik kreeg tijdens de vakantie (en al vaker) nl het gevoel dat de 'norm' tegenwoordig 3 is.... Soort modeverschijnsel lijkt wel. Al klinkt dat missch onaardig.
Wij hebben er bewust 2. Een van elk soort. Ooit dacht ik dat ik er wel meer zou willen maar ik vond bij nr 2 het gevoel van helemaal terug naar af en alles nog een keer opnieuw doen echt zwaar. Ik heb geen 'zin' meer in nog een keer maxicosis en babydingen, al hou ik ernom van baby's. Alles nog een keer, alles waar ik nu eigenlijk wel een beetje klaar mee ben ....daarom 2

2 meiden

Toen ik zwanger was van de oudste leek een jongen mij geweldig, die zou dan later de grote broer zijn... Het was een meisje, helemaal geweldig. Bij de zwangerschap van de jongste hadden man en ik voorkeur voor nog een meisje, we kregen nog een meisje. Ons gezin is compleet, we hebben 2 schitterende meiden. Waarom het lot nog tarten, maar ook de ruimte in huis, de auto, allebei een kind op drukke plekken, vooral praktisch dus... en de slapeloze nachten en voedingen trekken niet echt.