Wat zijn de belangrijkste redenen dat mensen vaak voor 2 kinderen kiezen?

Als je geen 2 kinderen hebt

vraagt men zich wel veel meer af waarom dan als je er 2 hebt. Ik denk dat dat wel veel uitmaakt. Althans, niet voor iedereen maar wel voor een aantal twijfelaars. Als je met 1 eigenlijk wel tevreden bent moet je wel heel bewust ervoor kiezen om het daarbij te laten, merk ik om me heen en het valt hier in deze draad ook weer te lezen. Ik kan me voorstellen dat een boel mensen daardoor denken, hmmm misschien krijg ik toch spijt, toch maar een 2e proberen te krijgen. Terwijl ze dat in een land waar enig kinderen heel gewoon worden gevonden, misschien niet zouden doen.
Voor drie en meer geldt dan weer dat je het gevoel moet hebben, heel zeker te weten dat je dat wel aankunt (qua financien, gezondheid, enzovoort), terwijl twee, 'dat kan iedereen dus jij uiteraard ook'. Ja ik denk dat de maatschappelijke norm hierin een grote rol speelt eigenlijk.

Aanslag op mijn lijf en praktisch

Wij hebben twee kinderen, en dat zal zo blijven (een ongelukje daargelaten, die is ook welkom, maar staat vooralsnog niet op de agenda). Ik heb zogezegd mijn veto over een derde uitgesproken.

Ik ben veel te praktisch, volgens mijn man. Moet niet denken aan het aantal slaapkamers in huis, de ruimte in de auto, of extra kosten.

Neeuh, zal wel. Wat bij mij de doorslag geeft: zwanger zijn is NIET leuk, en ik ben dan NIET leuk. Alles deed pijn: ik kon niet staan, niet lopen, niet slapen. Bevallen was dan weer een eitje (een zeer langgekookt eitje, maar toch).

En toen. Beide kinderen weigerden te slapen tot ze anderhalf jaar oud waren. Ik overspannen en uitgeput, papa daarna. Mijn lijf is voor 90% hersteld, maar ik voel dagelijks mijn stuitje nog. Ik ga dus echie nie voor nummer drie...

groet, MamvanTWEE

Bij ons

Is de keuze vooral door mijn partner gemaakt. Ik zou nog wel een kindje willen, bij voorkeur eigenlijk een pleegkind, maar mijn partner wil daar dus helemaal niet aan. Hij vind 2 genoeg en denkt dat hij aan meer kinderen niet voldoende aandacht kan geven.
Ik heb me er nog niet echt bij neergelegd, maar dring ook niet teveel aan. Wie weet, in de toekomst........

Misschien ben ik cynisch, maar...

...ik vind het ook vanwege eigene ervaringen altijd een beetje eng, als een man erop dringt, een kind/kinderen te krijgen.

Bij ex en mij was het zo, dat hij de eerste was, die het thema ter spraake bracht. Ik wilde wel kinderen, maar was net 22. Onzere relatie was echter zo goed, dat ik dacht: "Eigentlijk heeft hij gelijk, waarom nog wachten?"

Nu zal ik er echt 2 keer over naa denken, als een man het zo aandringt als hij toen.
Want stel je voor, de relatie gaat uit elkaar - de man komt er makkelijker uit dan jij - als een man geen alimentatie wil betalen, komt hij daar meestal aardig onderuit.

Snap me niet fout, ik ben altijd blij geweest een jonge moeder te zijn en heb er geen ogenblik spijt van gehad, maar ik heb wel gezien, dat een kinderwens voor mannen niet zo langdurige consequenties heeft als voor een vrouw. Hun lichaam verandert niet en als ze geen zin meer hebben, gaan ze gewoon. Als vrouw met kleine kinderen ben je toch altijd afhangelijker.

Asa...

Als je mij wil kwetsen moet je echt meer je best doen, hihi!
En ik heb wel begrepen, dat je dat bedoelde. Er zijn gewoon bepaalte normen in elke maatschappij, daar zit niks kwetsends bij voor mij.

Ja maar ja maar balletmama

dan zou je de kinderwens van een man altijd van ondergeschikt belang moeten vinden. Het is nu eenmaal zo dat een man zich iets makkelijker uit de voeten kan maken, maar vrouwen doen het ook hoor.

Nee kaaskopje

Ondergeschickt is het foute woord. Maar ik zal wel van tevoren duidelijkere afspraken maken dan toen met ex, over opvoeding, wat en hoe als we ooit uit elkaar gaan enzovoort.

Ook vind ik, dat een stel pas aan kinderen moet beginnen, als de wens bij beide partners even sterk is.
Dat was bij ex en mij wel zo, en toch ging het fout.
Terwijl dochterlief echt extreem gewenst was. Hoeveel erger zal het geweest zijn, dat een van ons de andere overgehaalt had? Want terwijl ik wel een kind wilde, was ik toen nogal onzeker over de goede tijdstip.

Als de knoop doorgehakkt was, verheugde ik me op mijn zwangerschap, maar achteraf gezien zijn er veel dingen geweest, die wij niet van tevoren doorgesproken hebben - logisch, want bij het eerste kind weet je gewoon echt nog niet, wat het allemaal inhoudt.

Dat wij van tevoren een plan gemaakt hadden voor bijvoorbeeld het geval van scheiding, was deze waarschijnlijk minder heftig afgelopen.

Maar juist daarom, dat manlief nu een kinderwens zal hebben en ik nog kinderen zal kunnen krijgen, zal ik met hem toch eerst om tafel gaan zitten en zo'n plan maken voor het geval dat het toch ooit fout gaat tussen ons.

Ik zal niet nog een kind in deze wereld willen zetten, dat later door omstandigheiden zonder vader opgroeit. Hoe goed dochterlief hiermee ook omgaat, het is gewoon niet ideal.

Niks gekozen

Als ik had mogen kiezen had ik nu 5 kinderen, dat is altijd mijn droom geweest. 3 Meiden, 2 jongens, waaronder een jongens/meisjes tweeling.
Maar ja,dromen blijven dromen.
Op mijn 25e raakte ik zwanger, "gepland" en al. Helaas liet in de 35e week de placenta los en liep het bijna helemaal verkeerd af. Ik heb 6 weken plat gelegen, waarvan 2 weken in een ziekenhuis. Na de ingeleide bevalling liet de placenta niet los (leek wel een vrouw,zo wispelturige als de pest) en moest ik met spoed naar de OK omdat ik bijna aan het doodbloeden was.
De gyn raadde een volgende zwangerschap af omdat loslating vaker voorkomt en ik er een verhoogde kans op had. Manlief wilde het sowieso niet meer, we hadden een gezond kind,maar ik was er bijna niet meer.
Daar ging de droom. Doelbewust dus maar 1 kind, ipv 5.
Tot ik 8,5 jaar later totaal onverwachts zwanger bleek te zijn van een drieling....
Abortus is tegen al mijn gevoelens in, dus dat was geen optie. Na een miskraam van kindje 3, is bij 37 weken een gezonde j/m tweeling geboren.
Nog steeds voel ik me iedere ochtend een koningin als ik mijn kinderschare om me heen heb. Ik heb geen rammelende eierstokken meer, dus het is echt klaar hier (of er moet weer een "ongelukje" komen). Ik ben nu 38, kind van bijna 13, 2 van 3,5 en vind mezelf te oud worden voor nog meer kinderen.
Jakiro

Balletmama

Ik heb ook niks met mijn man doorgesproken voor we aan kinderen begonnen. Ik ben van het 'komt tijd komt raad'-type. Het enige wat ik wel van te voren heb gezegd en dat ook afgesproken heb met mijn man is dat we nooit zouden straffen met 'zonder eten naar bed'. Dat vind ik zo'n onnodig gemene straf.

Vraag aan balletmama

hoewel ik niet eerder heb gereageerd ,volg ik de discussie wél.
Balletmama,ik heb een vraag aan je: je zegt:Ik zal niet nog een kind in deze wereld willen zetten, dat later door omstandigheiden zonder vader opgroeit.

Dat is een heel verstandige uitspraak,maar..............als je samen voor kinderen kiest ga je er toch van uit dat je samen oud wordt en samen voor deze kinderen gaat zorgen?
Anders begin je er toch niet aan?toch zijn er heel veel kinderen met gescheiden ouders,alleenstaande vaders en moeders,ik bedoel je streven kan wel zijn om er samen voor te kiezen,maar de omstandigheden in de toekomst kan je toch nooit voorzien?Als ik had geweten dat mijn huwelijk na 17 jaar zou stranden,was ik zeker niet aan kinderen begonnen,maar toen ik er aan begon was ik er wel van overtuigd dat dit voor altijd zou zijn.
betekend dit dat niemand meer aan kinderen moet beginnen dan?

Ik begrijp het

in jouw situatie geef ik je groot gelijk.

Nu 1

En vriend en ik waren er vanaf het begin over eens dat een eventuele tweede niet kort na de eerste zou komen. Steeds vaker hebben we allebei het gevoel: het is goed zo: 1 drukke peuter van 2, allebei een baan met onregelmatige tijden, veel vrijheid om van alles te ondernemen, vakanties ver weg bijvoorbeeld. In de vakantie werd het weer bevestigd: ruzie makende broers en zussen in andere gezinnen pfff, dat was ik alweer vergeten van vroeger. Maar ook samenspelende broertjes en zusjes terwijl pa en ma een boekje lezen.

Vriendlief is enig kind, ik niet. En de onvoorwaardelijke band met mijn brusjes die ik over weinig zie en met wie ik al helemaal niet over vroeger praat is wel bijzonder, je kan altijd op elkaar terug vallen. Maar vriendlief mist er niets in, hij heeft vrienden en zijn gezin, vind het allemaal goed. Heeft ook half brusjes maar daar heeft hij geen band mee (groeide op in gezin van zijn pa) maar hij heeft nooit het gevoel gehad maar alleen te zijn, ook als kind niet, vermaakte zich altijd prima en zijn moeder en stiefvader deden niet heel veel consessies met vakantie (bijv veel animatie).

Maar als ik verhalen lees over 1 kind is dat altijd door omstandigheden (leeftijd, gezondheid) wij zijn allebei jong (onder de 30) kind is nog jong, huis en portemonee groot zat, dus mogelijkheden genoeg, maar toch, het kriebelt niet als ik andere zwangere zie of baby;s van een ander vasthoud. Wat bij mij weer het gevoel geeft dat ik niet helemaal normaal ben: maar 1 kind en niet meer. Misschien toch een egoistische keuze van mij? Daar komt ook bij dat ik zwanger zijn geen moer aan vond, dat was het verplichte onderdeel van de wens een kind hebben van onszelf.

Dus ja, waarschijnlijk 1, misschien aangevuld met pleegjes als vriend wil, maar toch, ik blijf mezelf bijzonder vinden omdat ik niet meer zwanger wil zijn, ik hoef niet nog een kind van mezelf. En de omgeving (niet de familie) maar vragen wanneer komt de tweede?

groetjes

Hier

1 dochter en tweede kindje op komst. Vroeger wilde ik altijd wel 3 of 4 kinderen. 3 vind ik op zich nog steeds een mooi aantal (en is dan nog maar de helft van mijn eigen gezin van herkomst ) Maar: ik ben nu zwanger van nummer 2 en zwanger zijn dat ligt mij niet. Ben heel beroerd, extreem moe, misselijk. Vorige keer resp. hele zwangerschap vs 7 maanden en daarna ook nog een redelijk lange bevalling. Kan natuurlijk niet op de zaken vooruit lopen, maar met 13 weken is het nog steeds niet over (helaas) en het ziet er ook niet naar uit dat dit ineens weg is. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat het toch bij 2 blijft. Ook omdat manlief al riep 'dit dus niet nog een keer'(maar ja, hij komt ook behoorlijk aandacht tekort nu, en ziet mij natuurlijk hondsberoerd). Financien is voor mij een minder zwaarwegende reden, want ik kom zelf uit een gezin van 6 en dat ging ook. Ondanks dat we niet elk jaar met vakantie konden of dat we onze studie zelf moesten betalen voor het grootste deel. We zien wel hoe het verder loopt. Eerst maar eens kijken hoe 2 bevalt

Merel

p.s. ik vind overigens ook dat iedereen het voor zich moet weten. Al dat geneuzel over 'komt er al een 2e'? natuurlijk heb ik het er ook wel eens met vriendinnen over of ze een kind (1, 2, 3 etc.) zouden willen, maar eigenlijk nooit zo van 'en wanneer komt nr. 2). Daarvoor al te veel ellende ook gezien van het niet willen lukken en idd. ook stellen die gewoon voor 1 kind kiezen. En wie zou ik zijn om daarover te oordelen?

7 jaar en evenveel zwangerschappen.. 2 kinderen

Goh, ik wist niet eens dat ons scenario zo leek op dat van Kaaskopje. Toen de tweede (levend) kwam was het op. Ik word nu 40 en ik vind het jammer, maar die 7 jaren waren zo intensief en zwangerschappen kosten zoveel kracht, het was gewoon op. Ik moest me weer op andere dingen richten.

Marsy

Ik herken veel in je verhaal. Ook hier èèn kind. Veel mensen in onze omgeving dachten dat er na een jaar of 2/3 nog wel èèn bij zou komen. Maar man en ik vonden en vinden het eigenlijk wel " compleet." We zaten ook met jouw dilemma`s toen zoon een peuter/kleuter was.
We zijn intussen al 10 jaar erg gelukkig met z`n drietjes. Ik ben lang geleden al gestopt met alle voors en tegens tegen elkaar af te wegen. Ik ben blij dat ik geen tweede heb gekregen omdat het "leuker is voor je zoon."
Hoeveel kinderen je als stel ook krijgt, je maakt de keuze omdat je zelf meer kinderen wilt.
Ik voelde ook geen kriebels voor een tweede. Terwijl ik zo genoot van het kind dat er al was.

Marsy

Mijn verhaal: Net als dat van jou en Wil40. Het kind in kwestie is nu negen. En ik geloof dat de omgeving nu wel door heeft dat we het menen.

Carmen.

@ moeder met 1 kind

wat leuk om jullie berichtjes te lezen. Het zijn ook vooral twijfels in mijn hoofd omdat ik wel uit een groter gezin kom, vriend heeft er geen last van. Maar ik heb gewoon geen kriebels voor een tweede, het bevalt allemaal zo goed!

groetjes

Met (bijna) 4 meer plezier :-d

De titel hier boven is natuurlijk om te dollen !! Wij gaan nu namelijk voor de 4e. Ik ben zelf enig kind dus weet niet wat het is om broers of zussen te hebben maar vind het moederschap erg leuk. Daar kwam ik wel pas na de 2e achter. Toen liep het eigenlijk gewoon gesmeerd en was ik echt een beetje in mijn "rol" gegroeid. Zo kwam het verlangen naar een 3e en nu dus weer naar de 4e. Enne...dan stoppen we echt hoor.

Hip (berber)

Je bent al hartstikke hip, alle amerikaanse celebs. krijgen tegenwoordig een tweeling.
Jakiro