Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

2 co-ouderschappen..en..?

Hallo,
Ik ga mijn levensloop plaatsen in de hoop dat er iemand is met dezelfde omstandigheden en die "het wel" redt.
Als moeder, van 3 kids. Het begon op mijn 16de..Ik kwam bij de psychiater vanwege klachten..er werd borderline geroepen. Aan de medicatie maar dat hielp niet. Vaak zat ik in een dal en voelde me emotioneel en angstig. Ik kreeg een jeugd liefde waarin ik compleet opging en me liet leiden. Ondertussen vaak bij t maatschappelijk werk te vinden. In deze tijd maakte ik wel mijn havo..HBO en post HBO opleiding af.
Ik voelde me een vreemde eend.
Mijn jeugdliefde verliet me na 9 jaar en ik storte me in de volgende relatie. Fulltime aan de slag...samenwonen in een koophuis maar weer strandde de relatie. Huis verkopen..wonen bij mijn ouders en daarna weer een verhuizing. Na een tijdje raakte ik van een vlam zwanger...door de pil heen! Weer t leven op de kop. Ik kocht een huis en werkte aan de relatie. Hij werkeloos, ik knokken. Helaas na relatietherapie was t het niet en wilde hij niet verder. Weer vol verdriet...burn- out van t werk en de breuk opzoek naar een plek voor mij en mijn kind.
Ik kocht weer een huis met hulp en pakte mezelf weer op. Ik werkte 4 dagen..En kwam toen mijn man tegen na een jaar. In alle voorzichtigheid kwam hij pas na 2 jaar inwonen. We trouwde en kregen 2 kids. Ik werkte maar door de komst van de kids..en een reorganisatie kreeg ik weer een burn- out. Deze eisde tol in 2014...ik vocht door tot 2016. We waren net verhuisd naar een dure woning. Hij wilde dat ik bleef werken maar t lukte niet meer en 2016 kreeg ik ontslag en kwam thuis te zitten.

Kids zijn nu 13, 10 en 6.

Coouderschap oudste en 2 kids...En mijn man was de klachten zat...tis ook zwaar...maar ik moest aan mezelf werken....dat deed ik..
Ik volgde therapie en kwam er pas op volwassen leeftijd achter dat het ADHD was en dat dat veel van mijn angsten...onzekerheden en gevoeligheid in het verleden had veroorzaakt. Ik leer en nu nog mee te dealen.
Toch was ik langzaam opzoek naar een passende baan. Een baan die ik kon combineren met 3 kids..al een coouderschap, een ex en mijn ambitieuze man die 2 bedrijven heeft.
Toen de werkeloosheid...of de druk op t gezin teveel werd voor mijn man ..kwam de volgende steen..

Hij vraagt nu een scheiding aan. Ik zal een huis moeten zoeken...met ww...met nog klachten....Ik ben radeloos...zit vol medicatie en zien geen toekomst....hoeveel kan een mens dragen??????

En deze versie is erg beknopt...

Wie o wie weet hiermee te dealen..

Anke

Anke

04-05-2018 om 14:53

Annejel

Elke scheidingsaanzegging is een enorme klap, maar voor jou moet die minstens dubbel zo hard aan komen. Hopelijk heb je psychologische hulp, het lijkt me dat je die nu heel hard nodig hebt. Daarnaast hoop ik dat je vrienden en familie hebt waar je een arm om je schouder kunt krijgen. Ik wens je heel veel sterkte!

Annejel

Annejel

05-05-2018 om 12:12 Topicstarter

Anke

Bedankt voor je reactie,

Helaas voel ik me per dag afglijden. Ik ben er letterlijk ziek van. Ik heb wel hulp maar voor de meeste vrienden is t een onvoorstelbare en machteloze situatie.
Zo voel ik t ook.
Ik overleef nog maar voel me niet leven.

Annejel

Praktisch blijven

Aan je verstand mankeert het niet. Hopelijk lukt het je om je zaken praktisch aan te pakken. Geen tijd voor instorten hier.
Je eerste zaak is zorgen dat je inkomen doorgaat. Nu heb je ww. Tot hoe lang nog? Wanneer zul je bijstand moeten aanvragen? Ga daarvoor naar de gemeente en vraag dan direct voorlopige ontheffing van de sollicitatieplicht tot je situatie stabiel is.
Het klinkt alsof er nogal wat schulden kunnen komen uit het aanschaffen en weer verlaten van koophuizen, maar hoe het precies zal gaan is nog niet duidelijk.

Leg een document aan waarin je verslag doet van de financiële zaken. Laat zonodig iemand wekelijks met je meekijken. En als je dat niet kunt beleggen bij een familielid of vriend, vraag daar dan professionele hulp bij. Helaas zul je daar voor moeten betalen, maar dat is het geld driedubbel en dwars waard. In dit soort tijden ben je heel gevoelig voor het verder laten oplopen van schulden.
Soms kun je goed terecht bij leden van de kerk of andere vrijwilligersorganisaties. En sowieso kun je hierover advies vragen bij het WMO-loket van de gemeente als je je doel maar in het oog houdt. Hulp bij het houden van een financieel overzicht. Geen dwaaltraject dat ze toevallig in de aanbieding hebben.

Huisvesting: ook een zaak van het WMO-loket. Om te voorkomen dat je in de maatschappelijke opvang zou komen, niet denkbeeldig met een zieke ouder met drie kinderen, kun je hulp vragen bij het regelen van alternatieve huisvesting. Maatschappelijke opvang is nog veel duurder voor de gemeente. Nogmaals: houd in de gaten of een aanbod realistisch is en of je er echt wat aan hebt. Maar soms is er echt wel iets mogelijk. Dat kent bureaucratie. Vraag hulp aan vrienden en familie om zoiets samen in te vullen.

Neem elke dat een moment om de voortgang van deze zaken: geld en huisvesting even door te nemen. Houd daarover een dagboek bij dat je zoveel mogelijk invult en aanvult. Dat helpt je je gedachten te ordenen.
Vraag anders elke dag of week, net wanneer het kan, een vriend of familielid langs te komen om samen met jou die zaken door te nemen. Schaam je niet, die luxe heb je niet. Vraag ze niet af te haken, maar jou te controleren en te coachen, uiteindelijk moet je het zelf doen.

Een grote opgaaf, maar probeer rustig zaken een voor een aan te pakken. Ik wens je heel veel sterkte.
De beste psychologische hulp is in dit stadium praktische hulp.

Advocaat

Neem een besluit over een advocaat. Liefst samen met je man. En stel een convenant op.

Echtscheidingsconvenent
http://www.defamilierechtspecialist.nl/documenten/convenant.pdf

Ouderschapsplan.
https://www.echtscheiding-wijzer.nl/ouderschapsplan-voorbeeld-model.html

Houd het realistisch. Zaken zoveel mogelijk voortzetten zoals het nu al gaat. En concrete afspraken maken met zo min mogelijk noodzaak tot overleg, dat kan nogal wat ruis geven en is niet handig in de omgang.

Als je dit naar beider tevredenheid kunt invullen kun je met een gezamenlijke advocaat de scheiding aanvragen.

Zie het als huiswerk, het kan je helpen om je gedachten erbij te bepalen.

Neem zonodig wat kalmerends in als dat je helpt om rustig door te zetten. Het kan als therapie werken.

Beschermingsbewind

Op grond van reeds ontstane schulden, laag inkomen en psychische ongeschiktheid kun je ook in aanmerking komen van beschermingsbewind. De gemeente kan daarvoor de bijzondere bijstand inzetten. Het is nogal een oerwoud schijnt, en ze kunnen ook niet alles voor je doen, maar vind een geschikte en die kan je helpen het noodzakelijke papierwerk, bewijs van je hulpverleners en bewijs van je schulden bij elkaar te krijgen.

http://www.bpbi.nl/

Anoniem

Anoniem

05-05-2018 om 20:50

Andere situatie...

De situatie die AnneJ schetst, is een mogelijkheid. Je situatie zou ook maar zo heel anders kunnen zijn. Dat moet je denk ik eerst voor jezelf helder hebben, waarbij een aantal van de punten die AnneJ opnoemt erg bruikbaar kunnen zijn.

Hier in de regio zijn de huizenprijzen de afgelopen jaren enorm gestegen. Als je in zo’n regio woont, kan de situatie anders zijn. Hoe hebben je ex en jij het met het huis geregeld? Zit er inmiddels geen overwaarde in het huis? Ook ten opzichte van 2 jaar geleden zijn de prijzen hier flink gestegen. Zou je ex jou niet uit moeten komen en heb je op die wijze geen vermogen? Zou dat eventuele vermogen een belemmering kunnen zijn voor een bijstandsuitkering?

Sta je al ingeschreven voor een huurwoning? Mijn ex stond helaas nog niet ingeschreven en kwam niet in aanmerking voor een urgentieverklaring ook al hadden we kinderen. Een urgentie verklaring hier in de stad kreeg je alleen in geval van ernstige ziekte of als er kinderen dakloos dreigden te worden. Bij co-ouderschap kreeg je als ouder geen urgentieverklaring, omdat de kinderen dan immers bij de andere ouder konden wonen.

Mijn ex (overigens ook borderline) is op deze wijze dakloos geworden. De gezamenlijk woning stond hier nog op 2 namen en voor de hoogte van zijn vermogen gingen ze uit van de WOZ-waarde, terwijl die op dat moment hoger was dan een eventuele verkoopwaarde. Voor mijn ex waren zijn schulden nog een soort van geluk, hierdoor kwam hij in aanmerking voor een (daklozen)bijstandsuitkering.

Een van de voorwaarden voor die daklozenbijstandsuitkering was dat hij eventuele hulpverlening moest aanvaarden. Dat was geen verplichte hulpverlening vanwege zijn psychische problematiek (al was dat wel een mogelijkheid), maar men wilde wel meekijken naar de praktische kant. Dit was niet bij het WMO-loket, maar dus via een andere route, al kan het in veel plaatsen inderdaad vast ook via het WMO loket.

We hebben ook de mogelijkheden voor huisvesting bekeken. Zoals gezegd was urgentie geen optie. Wel waren hier in de stad een aantal voorzieningen voor mensen die dakloos dreigden te raken. Er was ook zo’n voorziening voor mensen met kinderen.

Ik zeg niet dat het bij jou zo is, misschien zit AnneJ wel helemaal goed of misschien is bij jou de huisvesting juist helemaal geen probleem. Probeer in ieder geval voor jezelf helder te krijgen wat je situatie is.

Toen mijn ex net weg was (die periode dat ik hem hielp was toen hij bij zijn volgende vriendin weg was), voelde het voor mijn ook allemaal als een grote hopeloze bak ellende. Dat zuigt je inderdaad mee en het totaal voelt hopeloos. Het zou je echt kunnen helpen door in praktisch opzicht de individuele problemen in kaart te brengen en die een voor een op te lossen. Het totaal verander je niet, maar op die manier kun je kleine stapjes voorwaarts doen. En als je zelf denkt dat er geen enkele oplossing is, laat dan inderdaad anderen meedenken, dat helpt soms om uit je eigen cirkeltje te komen.

Annejel

Annejel

06-05-2018 om 08:19 Topicstarter

Advies

Bedankt voor de duidelijke adviezen.
Ik hoop vooral uit de depressie te blijven om de zaken op een rij te zetten. Toch is t moeilijk om te werken naar "een toekomst". Het falen in t leven voelt zo groot...pff

AnnejeI

'Het falen in t leven voelt zo groot...pff'. Wat ik in je verhaal lees is dat dingen pas gingen mislukken als je meer wilde, gelukkiger zijn, van huurhuis naar koophuis naar groter huis, werkloze man naar man met twee bedrijven etc. Ik hoop dat je een klein stukje grond onder je voeten kunt vinden, waar je tevreden mee kunt zijn, zonder verlangen naar meer, met het eenvoudige geluk van stabiliteit. Hopelijk verdwijnt dan de focus op je klachten en ontdek je hoe het leven wel mogelijk is voor je.
De adviezen van AnneJ zijn daarvoor zeer waardevol. Wees ook realistisch met betrekking tot de kinderen: wat kun je echt aan? Neem even je beperkingen serieus: ga niet uit van het hoogst haalbare, waarin jij alles moet doen, maar van het realistische: wat kun je doen?
Mogelijk is een periode in een zogenaamd herstellingsoord iets voor je. Dat kan eventueel betaald worden door de zorgverzekeraar, maar dan moet je goed in de richtlijnen kijken en het eerst bespreken met je huisarts.

Tsjor

Annejel

Annejel

06-05-2018 om 13:24 Topicstarter

Thor en AnneJ

Bedankt voor de adviezen. Financieel zal t een heel gedoe worden. Een holding en een BV. Dan ik in de ww...maar nu in de ziektewet. Dan een koophuis met overwaarde. Geen lange inschrijftijd bij de woningcorporaties. Ik heb me pas ingeschreven. Dan mijn psychische toestand..ADHD en burn-out...Dan nog een ex waarmee ik al coouderschap heb. En nu wonend op een zolderkamertje. Ik wilde helemaal niet scheiden maar besef me dat t moet...Ik ben al bij de gemeente geweest...mijn zoon heeft namelijk ondersteuning vanwege angstproblemen.

En Tjor ik wilde niet steeds meer..Ik ben nooit bewust opzoek geweest.

Ik zoek inderdaad gewoon stabiliteit en vooral rust...adem...

Ik zie gewoon weinig toekomst en door de bomen t bos niet.
Ook voelt het afschuwelijk dit alles te moeten accepteren...als of puinhoop altijd in t verschiet ligt.

Ik ben inmiddels zo bang en angstig. Voel me verslagen door alle ellende...
Bijna geen kruim om me weer op te pakken. Ik ben al zovaak verlaten...

Heb al een scheiding meegemaakt..En nu nog een keer na 11 jaar huwelijk?

De put is zooooooo ontzettend diep.

Annejel

Silvie

Silvie

06-05-2018 om 13:50

Overzicht

Ik had gisteren een hel verhaal getypt. Toen ik het wilde plaatsen was het weg.

Nogmaals dan maar.

Ik begrijp dat je dus NIET borderline hebt, maar WEL ADHD.

Dan kan het zijn (ik heb het denk ik ook, of er in elk geval veel weg van) dat je vooral last hebt omdat je het overzicht mist. Omdat het allemaal te overweldigend voor je is. Je schrijft het ook: je ziet door de bomen het bos niet meer.

De vraag is dus of je m.n. op dat punt praktische hulp kunt krijgen (AnneJ gaf al aan dat dat is waar je op dit moment het meeste bij gebaat bent en dat geloof ik ook).

Als iemand je helpt overzicht te krijgen en te houden zul je je vermoedelijk minder panisch en dus rustiger voelen. Dan kan je de lijst met actie punten (met die hulp!) prioriteren en afwerken. Niet leuk, maar beter dan als je alleen maar een paniekgevoel hebt.

Dus ik hoop dat je hulp durft te vragen. Stap over je schaamte heeb. Je hebt het nu nodig. En als je het vraagt zul je zien dat mensen je willen helpen. Hopelijk is er iemand die wel overzicht heeft, een beetje zakelijk en praktisch is die je hierbij kan helpen.

Verder had je het gevoel dat je gefaald hebt. Het blijkt dat dat gevoel een enorme bron is voor burn out. Terwijl de vraag is waarom je het gevoel hebt dat je gefaald hebt. Je hebt gewoon steeds je best gedaan onder de gegeven omstandigheden. Je hebt er steeds het beste van gemaakt. Hoezo falen? Het is heel naar dat je ontslagen bent, burn out hebt en je man wilt scheiden, ja inderdaad, maar dat hoef je toch niet als persoonlijk falen op te pakken? Probeer daar echt anders naar te kijken, anders maak je het jezelf zoveel moeilijker dan nodig is.

Ik las net een artikel van een coach die mensen die het moeilijk hebben begeleidt. Een paar van haar lessen zijn "elk afscheid is een nieuw begin". Een scheiding is naar, maar als je hier doorheen komt en je hebt alles op de rit en redt het zelf, dan kan je juist hel trots op jezelf zijn.

Een andere van haar lessen is "ongelukkig zijn hoort erbij". Het leven is niet een en al feest. En ja, sommige mensen hebben nog meer pech dan andere mensen. Hou niet de mooie schijn op naar familie en vrienden. Het gaat niet goed, geef dat toe. Vraag hulp. En accepteer dat je nu in een rotfase zit en vertrouw erop dat je in betere tijden komt.

En als je toch het gevoel hebt dat je het allemaal niet ziet zitten (ook als je hopelijk wel hulp krijgt voor het overzicht bij dit traject) aarzel dan niet om de huisarts om medicatie te vragen. Daar is het voor. Kijk uit dat je niet te diep wegzinkt en tot niets komt.

Silvie

Silvie

06-05-2018 om 13:53

Ex en man

En is het misschien mogelijk dat je je ex vraagt in deze periode iets meer zorg voor de kinderen over te nemen, zodat jij meer tijd en energie hebt om alles te regelen?

En kan je je mam evt. vragen (als je denkt dat dat jou helpt) om niet teveel vaart achter de scheiding te zetten? Misschien dat je jou helpt als je niet alles met superspoed moet regelen, juist ook omdat je je niet lekker voelt? Ik weet niet of hij bereid is nog een beetje rekening met je te houden, ook in het belang van jullie kinderen. Die hebben er niets aan als jij door dit gedoe helemaal onderuit gaat.

Heel veel sterkte in deze zware tijd.

Annejel

Annejel

06-05-2018 om 15:59 Topicstarter

Silvie

Ik begrijp wat je zegt...maar hoe moet ik t zeggen.
Ik loop al bij de huisarts...psychiater..psycholoog...zit al 4 jaar vol met medicatie voor de ADHD, medicatie voor paniekaanvallen door de heftige levensloop...

Ondanks al de goedbedoelde hulpverleners en medicatie nog voor dat deze klap kwam..Moest ik al van ver komen.

Ik vind het wel fijn om jullie adviezen te mogen ontvangen en het doet me goed om te lezen dat ik verder moet en kan. Dat geeft al steun om morgen weer de draad op te pakken om "iets" te doen. Bv het dagboek..om na te gaan welke stappen ik al heb ondernomen. ADHD werkt inderdaad niet mee in deze situatie dus is t fijn om alles terug te lezen. Dank daarvoor.

Silvie

Silvie

06-05-2018 om 17:44

Annejel

"Ik begrijp wat je zegt...maar hoe moet ik t zeggen.
Ik loop al bij de huisarts...psychiater..psycholoog...zit al 4 jaar vol met medicatie voor de ADHD, medicatie voor paniekaanvallen door de heftige levensloop..."

Ja, je hebt het zwaar.
En je hebt hulp.

Maar wat AnneJ en ik zeggen is: kan je niet *praktische* hulp vinden, een familielid of vriendin die met jou een overzicht kan maken en bijhouden en misschien ook kan helpen met prioritering, zodat je het overzicht hebt en dan stap voor stap aan de slag kan?

Misschien dat je op dit moment het meeste hebt aan dit soort praktische hulp.

Anoniem

Anoniem

06-05-2018 om 23:53

Buurtteams

Hier gaat de praktische hulp oa via buurtteams, hebben jullie niet zoiets? Of iets van een maatschappelijk werker, niet als praatpaal, die heb je vast al, maar wel om je weg nu te vinden. Soms zijn er gewoon hele praktische oplossingen waar je zelf echt niet aan denkt. En dat maakt het misschien niet meteen dat je je beter voelt, maarop een gegeven moment ga je vanzelf merken dat je stapjes voorwaarts hebt gezet en dat die onoverkomelijke berg toch lijkt te slinken.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.