21 jaar doen er niet meer toe
Lieve lezers,
Ik zit behoorlijk met mijn emoties in de knoop en hoop op wat advies van jullie. Ik zal jullie proberen te vertellen wat er is gebeurd.
Nu ongeveer 8 maanden geleden hoorde ik totaal out of the blue van mijn buurvrouw dat mijn man al meer als een jaar een relatie heeft met de beste vriendin van mijn buurmeisje. (Ik zal haar hieronder A noemen) De wereld onder mijn voeten zakte weg en eigenlijk heb ik deze na 8 maanden nog steeds niet echt terug.
Hij ging al meer als een jaar vreemd met A (14 jaar jonger als hem) en was verliefd vertelde hij mij. Hij zei dat hij wilde scheiden. A. zat zelf overigens ook in een langere relatie en ging dus onderhand vreemd met mijn man.
In de 3 maanden daarna hebben we het nog wel een paar keer geprobeerd. Hij woonde bij zijn ouders en is tussendoor een paar keer bij mij teruggekomen. Maar iedere keer als ik emotionele veiligheid bij hem zocht door naar zijn gevoelens voor mij te vragen dan ging het weer mis. Hij wilde niet over zijn gevoelens praten. Hij bleef, blijkt achteraf, ook contact houden met A. We zijn beide ook bij dezelfde psycholoog geweest. Hij zei daar ook dat het gras niet groener is bij A en dat we het niet zo slecht hadden. Maar echt voor mij kiezen deed hij niet.
Sinds het begin van het nieuwe schooljaar heeft hij gezegd dat hij met A verder wilt, maar is sindsdien nog wel een paar keer met mij naar bed geweest. Stom van mij! Ik weet het.
Hij wil met A gaan samenwonen zegt hij. En dus worden onze 2 dochters van 10 en 13 straks ook geconfronteerd met haar. Zij kennen haar al wel via mijn buurmeisje. En mijn jongste dochter heeft ook veel gechat met haar tijdens de affaire. Dat leek toen nog zo onschuldig, omdat we van niks wisten.
In gesprekken met mijn ex heb ik ook begrepen dat hij zich eigenlijk gedurende de affaire niet schuldig naar mij heeft gevoeld en dat hij ook niet van plan was om het mij te vertellen. Gevoelloos. Hij is veranderd in een monster. Ik herken hem totaal niet meer. Hij doet verder ook helemaal niks om de zaken tussen ons af te wikkelen. Hij vind alles prima wat ik zeg, wil en doe. Zo passief was hij ook tijdens onze relatie. Hij houdt zich ook totaal niet aan de gemaakte afspraken die we hebben. Hij leeft van dag tot dag en soms van uur tot uur merk ik.
Ik probeer mijn verdriet te verwerken, maar het is één grote open wond.
Heeft iemand advies voor mij. Hoe om te gaan met alles emoties, hoe nu verder, heb ik hier te maken met een man in een midlife crisis? Ik weet het af en toe niet meer.
Veel liefs Lise
Wat wil je zelf?
Een derde van de huwelijken eindigt in een echtscheiding.
Ik weet niet of er in jou geval kinderen bij betrokken zijn maar dan gaat het ook over zo'n dertigduizend kinderen per jaar.
Je hoort bij de gewone mensen zullen we maar zeggen.
Nu zie je aan de draadjes daarover dat het soms zin heeft om te knokken voor je huwelijk, maar met een onwillige verliefde man, die dat bovendien al over langere tijd presteert vol te houden, en de lang periode van onzekerheid die daarop volgt, soms nog alsnog een scheiding, heb je twee moeilijke keuzes.
Knokken om je man er weer bij te betrekken en hopen dat hij daar op ingaat of zelf verstandig zijn en de stekker eruit trekken en zaken zo soepel mogelijk regelen voor jezelf, je aanstaande exman en de kinderen. Realistisch binnen de mogelijkheden voor iedereen. Zelf de regie nemen heeft ook voordelen.
Nou ja, dat is de praktische kant van de zaak. De emotionele is een harder te kraken noot.
Lieve Lise
Zoek hulp, want dit is niet niks. Ik heb nu even geen concreet advies voor je, ik wil je wel heel erg veel sterkte wensen. Het zal heel erg moeilijk zijn voor jou en je dochters.
Hulp
https://www.hetluisterendoog.nl/
Voorlopig zou ik hulp zoeken bij vertrouwde vrienden, vriendinnen of familie. Professionele hulp kan meldplichtig zijn en je wil niet ook nog gedoe met instanties met je kinderen.
Misschien is een maatschappelijke organisatie als Humanitas met ook anonieme chatdienst wel geschikt. Lotgenoten, rouw, en zonodig ook lotgenoten echtscheiding.
Niet alle pijn heeft professionele hulp nodig. We kunnen ook elkaar helpen.
Anne stop eens
Met wroeten in een al open wond. 1 op de 3 huwelijken eindigt in echtscheiding zeg je. Hoeveel zullen daarvan met meldingen te maken krijgen? Je moet echt stoppen met in elk draadje over jeugdzorg en al dat soort instanties te beginnen, je hebt daar een eigen draad voor gekregen.
Lise, nee niet iedereen heeft idd professionele hulp nodig, maar mocht jij daar behoefte aan hebben om alles op een rijtje te zetten: ga dan naar je huisarts. Vanuit daar word je naar de juiste hulpverleners voor jou verwezen. Mijn advies is in elk geval: zoek steun en blijf praten en vertellen. Sterkte
Nou ja Plens
Verder kun je van mij toch niet verwachten dat ik mooi weer ga spelen? Dan doen we net of je het onderwerp verder wel kunt vermijden. Niets met de rest te maken.
annej
Ik weet niet of er in jou geval kinderen bij betrokken zijn maar dan gaat het ook over zo'n dertigduizend kinderen per jaar."
Serieus, je wéét niet of er kinderen bij betrokken zijn dus je neemt niet eens de moeite de vraag te lezen voor je met stokpaardjes gaat gooien? Misschien eerst eens wachten hoe een draadje verloopt?
Emotienele rollercoaster
zo zie ik het.
Wat helpt jou? Tja dat is natuurlijk heel persoonlijk. Voor sommige mensen helpt om er veel over te praten. Mij helpt om het van mij af te schrijven. Daarnaast ben ik bij mijn huisarts geweest die mij heeft doorgestuurd naar de praktijkondersteuner GGZ. Daar heb ik een aantal gesprekken mee gehad. Ik heb een cursus zelfvertrouwen gedaan. Ben bij maatschappelijk werk geweest en heb mindfulness gedaan.
Verder heb ik heel veel liefdevolle mensen om mij heen die veelvuldig bereid zijn om mij aan te horen, een arm om mij heen te slaan en mij te steunen.
Je zult het een plekje moeten geven en zelf een manier moeten vinden.
Resultaten uit het verleden
Houd jezelf voor dat die 21 jaar er wel toe hebben gedaan: je hebt er twee prachtige kinderen door gekregen, je bent een tijd (hopelijk) gelukkig geweest. Alleen: het verleden is geen garantie voor de toekomst. Mensen kunnen veranderen. Mensen kunnen domme keuzes maken.
Niet alleen hij kan veranderen, jij ook. Jouw toekomst kan anders zijn dan wat je had gedacht, maar dat wil niet zeggen dat je niet meer van jezelf kunt ontdekken dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden. Dat is het leven.
Ik las laatst een mooie spreuk, die eigenlijk van John Lennon zou zijn: ’Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt’.
Tragisch, verdrietig, en soms verrassend.
Tsjor
Bedankt
Beste Tsjor, Paddington, Plens en Moederziel,
Bedankt voor jullie reacties. Ik wens jullie alle goeds.
Liefs Lise