5e wiel....
Na 5 jaar alleen te zijn geweest met mijn zoontje heb ik een nieuwe partner leren kennen. Tussen ons gaat het super en ook met mijn zoontje samen gaag het goed (en mij ex doet niet moeilijk). Nu bekruipt hem steeds vaker het gevoel dat hijhet 5e wiel aan de wagen is. Dat hij er nooit helemaal bij zal horen in het gezin. We hebben het hier veel over en ik kan wel zegge dag het niet zo is maar het blijft aan hem knagen. Iemand tips/ideeen wat we ermee kunnen. Dankjewel alvast.
ik zou zeggen
Niet te veel over dat gevoel blijven praten. Laat hem in alles voelen dat je hem serieus neemt. Veel meer kun je niet doen.
Is hij in andere dingen ook wat onzeker?
en als je erover praat
met hem, laat hem dan vertellen welke concrete zaken hem dat gevoel geven. Via kleine dingen begrijp jij misschien beter waar het gevoel vandaan komt en kun je hem helpen. Op zich is het niet vreemd natuurlijk, je zoontje zal misschien ook af en toe alleen met mama willen zijn al is het maar omdat vriend ook aandacht opslorpt.
Is niet zo
Je kunt wel zeggen dat het niet zo is, maar het is natuurlijk wel zo. Jij en je zoon zijn het kerngezin en hij mag erbij horen, maar voordat dat voor iedereen zo voelt ben je wel een paar jaar verder. Als het al gebeurt.
Is ook zo
Ik ontken ook zijn gevoelens niet, maar het is vreselijk lastig dat hij niet kan duidelijk maken waar het dan aan ligt. We doen ook vaak genoeg, bewust zonder kind, dingen samen. Wat zou ik kunnen doen om hem te laten merken dat hij er echt wel bij hoort.
Ik begrijp het niet helemaal
Goh,ik vind het best ver gezocht van jouw vriend. Als ik het goed begrijp zijn jullie nu met drieën. Dat is geen grote groep. Stel dat er bijvoorbeeld drie kinderen waren dan kan ik me daar iets bij voorstellen, als er een bepaalde gezinscultuur zou zijn of zo.
Dat jij een waarschijnlijk sterke band met je zoon hebt is zo en dat is alleen maar fijn. Zijn relatie met jouw zoontje is anders en dat zal zo blijven, daar is toch niets mis mee? Zou het kunnen dat hij moet wennen aan een kind om zich heen? Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.
Vraag hem wat jij kan doen om zijn gevoel hierover te veranderen, als hij er zo mee bezig is heeft hij waarschijnlijk ook wel een beeld van hoe hij het zelf zou willen. En dan maar bekijken of iets haalbaar is of een kwestie van accepteren.
Niemand
kan het gevoel van je vriend veranderen. Dat zal hij toch echt zelf moeten doen.
vanzelfsprekendheid
de vanzelfsprekendheid die er is bij een kerngezin mist.
Die is er wel tussen jou en je zoon, maar niet tussen jou en je vriend (want nog te kort bij elkaar) en je vriend en je zoon (want: zelfde redden)
Die vanzelfsprekendheid zit in heel kleine dingen, invullen van onuitgesproken wensen, vertrouwde aanrakingen die je onbewust doet.
Denk aan even een aai over z'n bol, een tikje tegen zijn billen omdat die zo lekker rond zijn. Die blik over tafel.
En dus snap ik je vriend wel dat gevoel is moeilijk te benoemen, maar het is er wel.