Advies gevraagd: via de wet of niet ?
Hallo,
Mijn dochter is nu een half jaar oud (mijn ex-vriendin en ik waren een half jaar samen) en woont bij haar moeder aan de andere kant van het land. Ik heb haar tot nu toe 2 x gezien en in 2015 mag ik haar 6 x zien. Haar moeder wilde niet dat ik onze dochter zou erkennen, daarnaast krijg ik zelden informatie. Heel af en toe een foto per e-mail en een bezoek van 2 uur om de 2 maanden.
Iemand ervaring met dergelijke situaties? Ik vraag me af in hoeverre ik echt meer kan bereiken als ik naar een advocaat zou gaan? Aan de ene kant is een document waarop staat ik dat de wettelijke en biologische vader ben een eerste stap, maar ergens ben ik sceptisch over de weg er naar toe, hoeveel bloed zweet en tranen het dan kost en staat dat in verhouding tot wat ik er dan mee zou kunnen bereiken. Ik heb al praktisch weinig tot geen communicatie met de moeder van mijn dochter, als die er al is dan is dat vooral formeel en gaat het niet over mijn dijn dochter.
Vriendelijke groet.
beroepshalve ervaring
Ik werk in de rechtshulp en heb beroepshalve ervaring. Hoeveel bloed zweet en tranen het gaat kosten kan ik onmogelijk inschatten want ik ken jou niet en je ex niet. Juridisch heb je een dijk van een positie, kan ik je melden. Maar dan moet je inderdaad wel vervangende toestemming voor erkenning vragen. Die komt er dan in principe ook, mits je inderdaad de biologische vader bent (daar ga ik zonder meer vanuit, maar soms komt er in zo'n zaak ineens een aap uit een mouw) en de erkenning niet strijdig is met de belangen van het kind of de belangen van de moeder bij en ongestoorde verhouding met het kind. Waar het in de praktijk op neerkomt is dat de toestemming voor de erkenning altijd wordt gegeven tenzij moeder daar zo'n tik van meekrijgt dat te vrezen valt dat het kind daar last van heeft. Maar dat gebeurt niet snel.
Als je erkend hebt, dan ben je juridisch de vader en daarmee heb je recht op omgang en informatie. Zonder die erkenning kan je dergelijke rechten alleen maar krijgen als er sprake is van een nauwe persoonlijke betrekking/family life met het kind. Lukt ook wel, maar als erkenner (= juridisch de vader) sta je stukken sterker. Bedenk wel dat die band ook niet meer ongedaan gemaakt wordt. Er zit meer aan vast dan alleen omgang (een onderhoudsverplichting bijvoorbeeld).
Bedenk dit ook nog. Als je nu duidelijk maakt dat je wilt erkennen en daarna redelijk snel - binnen een paar maanden - stappen zet om dit voor elkaar te krijgen (advocaat in de arm nemen, procedure starten) dan kan je ex niet je dochter door een ander laten erkennen (doet ze dat toch, dan kan die erkenning onderuit gehaald worden). Als je nu geen actie onderneemt, je ex ontmoet over pakweg een jaar een nieuw lief en besluit hem het kind te laten erkennen, dan kan je die erkenning niet meer ongedaan gemaakt krijgen en kan je dus ook niet meer juridisch vader worden (of jouw dochter zelf moet dat ooit doen, maar daar zou ik niet op rekenen).
Mijn conclusie: als je je rechten wilt waarborgen moet je nu wel stappen zetten. Als je beslist dat het teveel vechten tegen de bierkaai wordt - wat op zich voorstelbaar is - dan loop je het risico dat het nooit beter wordt of zelfs minder en dat je daar over een tijd ook niets meer aan kunt doen omdat een andere erkenner je het gras voor de voeten wegmaait.
Overigens nog een tip: als je gaat procederen, vraag dan vervangende toestemming erkenning en een omgangs- en informatieregeling maar vraag niet het gezamenlijk gezag. Dat laatste krijg je waarschijnlijk toch niet maar zo'n verzoek komt vaak erg bedreigend over voor de moeder en zet daarmee kwaad bloed.
Als je eenmaal juridisch de vader bent na erkenning kan, als de situatie verandert, gezamenlijk gezag eventueel later altijd nog worden gevraagd. Maar ik zou dat in het begin niet doen.
Sterkte ermee
Temet
Kleine toevoeging
voor Jongevader31: Temet is in het algemeen geen voorstander van gezamenlijk gezag, onder het motto: als er goede communicatie is is het niet nodig; en als het moeilijk gaat worden de problemen alleen maar groter.
Maar verder is haar advies heel goed en duidelijk.
Tsjor
vervangende toestemming en omgangsregeling
Hallo Ternet en Tsjor,
En hoe lang kan zo'n procedure duren als mijn ex-vriendin 'tegen procedeert'? En wie gaat de omgangsregeling bepalen als mijn ex-vriendin niet bereid is om met alle partijen om de tafel te zitten? Gaat de rechter een 'algemene norm' toepassen? Ze heeft mij onlangs nog gemaild dat wanneer ik naar de rechter zou gaan, voortaan alle communicatie via advocaten zouden lopen, zou dat überhaupt een gang van zaken kunnen zijn.
Is het trouwens mogelijk dat ik mijn dochter erken maar dat mijn ex-vriendin in de toekomst een andere man het ouderlijk gezag zou geven? Want in dat geval zou die man meer te vertellen hebben dan ik, wat volgens mij niet de bedoeling is. En daarnaast vraag ik mij af of het in de praktijk makkelijk op te lossen is wanneer de moeder van mijn dochter zich niet zal houden aan omgangsregelingen.
Daarnaast vraag ik mij ook af wat het gaat kosten, iemand van bureau rechtshulp zei een keer dat het makkelijk 5000 euro zou kunnen kosten? Ik verdien teveel om een tegemoetkoming te ontvangen, zijn er nog alternatieven?
MVG
5000
Zou je het ervoor over hebben, 5000 euro?
Hoe lang zo'n procedure kan duren weet ik niet, dat het moment van aanvragen belangrijk is heeft Temet al geschetst. Als moeder niet wil dat je erkent zou de rechtbank vervangende toestemming moeten geven. Hoe zwaar de bezwaren van moeder zijn is nu moeilijk in te schatten.
Voor ouderlijk gezag is erkenning een voorwaarde, dus het kan niet zo zijn dat jij het kind erkent en een ander ouderlijk gezag krijgt.
Wat betreft omgang: de rechter beslist vaak volgens 'algemeen geldende normen', maar de moeder kan bezwaren maken en die zal ze dan moeten onderbouwen. Er is wel een grote kans dat je eerst verplicht mediation krijgt opgelegd. Omgang weigeren kan gemakkelijk, maar je kunt daarvoor ook weer naar de rechter gaan en de rechter kan een boete opleggen.
Als de moeder voortaan via een advocaat wil gaan communiceren kan dat, dat wil niet zeggen dat jij dat ook moet doen. Als zij weinig inkomsten heeft is een advocaat voor haar relatief goedkoop, voor jou superduur.
Kan het overigens nog zijn dat je nu geen kinderalimentatie betaalt? De moeder kan dat dan wel gaan vragen. Nu ook al overigens.
Tsjor
Gezamelijk gezag
....gezamelijk gezag kan wel degelijk zonder erkenning. Maar dan meer om 'de juridische situatie gelijk te trekken met de feitelijke situatie.' Bv een ouder en een niet-ouder voeden samen een kind op. De erkenner speelt nauwelijks een rol. In dit soort gevallen kan de niet-ouder die wel opvoeder is samen met de opvoedende ouder gezamelijk gezag aanvragen.
En ja, omgang weigeren ondanks uitspraken kan. Niet zonder gedoe, maar het kan wel. Ik heb het zelf heel lang en om wat mij betreft goede redenen gedaan. Denk niet dat deze draad de plek is om het over de juistheid daarvan te hebben, maar ik wil er dus mee zeggen dat het kan. Het probleem wat dit met zich meebrengt is dat alle maatregelen die je daar tegenover zetten het kind schaden, zonder dat dit perse tot omgang leidt.
Jongevader
Sorry, ik kon gisteren niet meteen reageren. Emine heeft gelijk, ouderlijk gezag kan ook tussen een ouder en een ander dan de ouder, bijvoorbeeld moeder en een nieuwe partner, ook al is er wel een juridische vader. Maar dat gaat niet zomaar, en bovendien, die situatie is nog helemaal niet aan de orde.
Tsjor zegt dat ik geen voorstander ben van gezamenlijk gezag, ik wil dat even nuanceren. Ik ben geen voorstander van het wettelijk uitgangspunt van gezamenlijk gezag. Maar dat is nu even niet zo heel erg van belang, in jouw specifieke geval heb ik gezegd dat je niet om gezamenlijk gezag moet vragen als je om erkenning en omgang vraagt. En dat advies is puur om tactische redenen: een verzoek om gezamenlijk gezag geeft de indruk dat je controle weg wilt halen bij de moeder en dat wordt in de praktijk als bedreigend ervaren. Dat leidt er dan vaak weer toe dat de andere kant zich extra gaat ingraven en dat maakt de zaken alleen maar lastig. En wat je wilt is vooral contact met je kind, daar is dat hele gezamenlijk gezag niet voor nodig. Vandaar mijn advies.
Maar ook dat terzijde.
Hoe lang gaat het nou duren en hoeveel gaat het kosten? Die erkenning is op zichzelf in principe niet ingewikkeld, dat legde ik al uit. En die erkenning is een ja/nee verhaal: het wordt toegewezen of niet. Nou kan die procedure lang duren, maar dat komt dan vooral door planningsproblemen bij de rechtbank. Ik schets even wat je kan verwachten als je procedeert bij de rechtbank Amsterdam, andere rechtbanken zijn misschien wat sneller.
Jij dient verzoek in. De rechtbank doet vervolgens 2 dingen: stuurt een kopie naar de wederpartij en benoemt een bijzonder curator. In afstammingszaken moet een bijzonder curator de rechtbank adviseren over de uitkomst die het meest in het belang van het kind is. De bijzonder curator wordt benoemd door de rechtbank en betaald door de overheid en kost jou dus niks. Bijzonder curator moet beide partijen spreken en vervolgens een advies uitbrengen. Ondertussen kan de moeder ook nog een verweer indienen. Het kan zijn dat de rechtbank partijen vraagt of die van mediation gebruik willen maken. Als er geen mediation plaatsvindt of de mediation mislukt, dan zal de rechtbank een zitting moeten agenderen.
De kans is groot dat na die zitting wel al een beslissing over de erkenning wordt genomen, maar dat de omgangsregeling niet meteen definitief wordt vastgesteld, alleen maar voorlopig. Als je bijvoorbeeld een omgangsregeling van een weekend in de 14 dagen vraagt en de helft van de vakanties, en het contact is nu minimaal, dan zal een opbouw worden afgesproken/opgelegd. Eerst eens een paar korte contacten, en dan terugrapporteren naar de rechtbank hoe of het is gegaan. Je kan dus de situatie krijgen dat de erkenning wel rond is, maar dat de omgangszaak nog loopt. Die loopt door tot er een einduitspraak komt of partijen er zelf uitgekomen zijn.
Het hele proces kan behoorlijk lang duren, vooral die omgang. De grootste vertragende factor is vaak de zittingsplanning. Als ik nu even in mijn eigen kast kijk naar een zaak over erkenning en omgang, dan zie ik dat die in juli is ingediend en dat de rechtbank heeft vastgesteld dat er een zitting moet komen maar dat die zitting nog niet is ingepland. Ik weet dat dit zitting er zeker de komende 3 maanden niet zal komen. Dat betekent dat er dus minimaal 9 maanden zit tussen indiening verzoek en het plaatsvinden van de zitting, en na die zitting duurt het vaak nog 6-8 weken voor er een uitspraak is. Voor de erkenning geldt dan ook nog dat die pas kan plaatsvinden als de beroepstermijn van 3 maanden ongebruikt is verstreken. Kortom: voor de erkenning geldt dat er vanaf het indienen van het verzoek een jaar gerekend moet worden - waarvan het meeste dus pure wachttijd is - tot de erkenning daadwerkelijk een feit is, in het geval er een zitting moet komen (soms zijn of worden partijen in een afstammingszaak het eens, dan hoeft er geen zitting te komen en ben je met een half jaar klaar).
De omgang kan van begin tot eind veel langer duren.
Als mediation plaatsvindt en succesvol is gaat het allemaal veel sneller.
Dan de kosten. Als je niet in aanmerking komt voor gefinancierde rechtsbijstand kunnen de kosten inderdaad lelijk oplopen. Voor het griffiegeld etc ben je een paar honderd euro kwijt, dat is overkomelijk, de grote klap zijn de advocaatkosten. Die hoef je niet allemaal ineens te betalen, maar betalen moet je ze wel. Ik zou je graag garanderen dat het geen 5000 wordt, maar dat kan ik niet. Het hangt gewoon van de te besteden tijd af. Er zijn geloof ik wel advocaten die vaste prijsafspraken maken, maar ik betwijfel of dat gebeurt in zaken als deze, waarvan de duur erg moeilijk te voorspellen is. Op zichzelf is €5000 wel veel geld en denk ik dat dat niet gehaald zal worden, maar beloven kan ik niks.
Hoe kom je nou aan een goede advocaat zonder teveel te betalen?
- vraag rond wie er goede ervaringen heeft met een advocaat op het gebied van familierecht
- een advocaat die in familiezaken de andere kant vijandig benadert en die voortdurend het conflict opzoekt ergert de wederpartij en - belangrijker - de rechter, en draagt daardoor niet bij aan een vlotte afhandeling. En dat kost dus alleen maar extra. Trap niet in de valkuil te denken dat de beste advocaat die advocaat is die jou in alles gelijk geeft en je garandeert dat hij/zij altijd voor elk puntje tot het uiterste zal vechten.
-zoek bij voorkeur een advocaat die veel familiezaken doet. Er zijn specialisatieverenigingen, met name de VFAS, maar ook daarbuiten zijn goede familierechtadvocaten te vinden.
- er zijn zeker goede advocaten die alleen werken (eenpitters), maar in het algemeen geldt statistisch gezien dat je beter af bent bij een advocaat die met meer mensen tegelijk kantoor houdt dan bij een eenpitter.
Wat betreft de financiën:
Om onduidelijke redenen zijn advocaten op hun websites vaak vaag over hun uurtarief. Maakt niet uit, je kan gewoon bellen en ernaar vragen. Vraag ook of er bijkomende kantoorkosten zijn, sommige kantoren doen dat, en dan zijn er kantoren die een eenmalig bedrag aan kantoorkosten hanteren en er zijn er ook die een opslag op het uurtarief als 'kantoorkosten' benoemen. Dat mag allemaal, maar vraag ernaar.
Helaas komt er ook nog eens 19% BTW over het tarief heen. Met enig rondvragen moet het mogelijk zijn een familierechtadvocaat te vinden met een uurtarief van 150-200 ex BTW, lager komt ook wel voor; ja, dat is hoog, dat komt omdat die lui ook de kantoorhuur, het secretariaat en de kopieermachine etc moeten betalen uit dat bedrag.
Het is geen gek idee om te zoeken naar een kantoor dat zich profileert als kantoor met een grote toevoegpraktijk. Die advocaten hebben namelijk ook oog voor de problemen van de net-nietminimumlijer en hebben niet de neiging om enorm hoge uurtarieven in rekening te brengen. Ook weten de echte toevoegspecialisten ook de regels rond peiljaarverlegging etc waardoor mensen soms alsnog voor een toevoeging in aanmerking komen en zijn er meestal afspraken over betaling in termijnen te maken
Een advocaat kan een voorschot vragen (ter hoogte van enkele uren werk), maar moet verder regelmatig tussentijds de verrichte werkzaamheden in rekening brengen, met daarbij op verzoek (of spontaan) een specificatie van de verrichte werkzaamheden. Die werkzaamheden worden gewoonlijk gedeclareerd in veelvouden van 5 of 6 minuten. Is je advocaat laks met declareren dan lijkt dat leuk, maar dat betekent dat er op een gegeven moment een heel hoge nota komt, vraag dan om een tussentijdse nota. Advocaten die heel hoge voorschotten eisen, staan op contante betaling of die hun werkzaamheden niet specificeren, daar zit een luchtje aan; zie de zaak van ex-advocaat Bram M. En dat brengt me op een laatste puntje: als je een afspraak maakt met een advocaat dan kan je ervan uitgaan dat die advocaat ook jouw zaak behandelt en niet een kantoorgenoot. Al kan het incidenteel voorkomen dat iets tijdelijk door een collega wordt waargenomen, want ook een advocaat is wel eens ziek of afwezig.
Tenslotte nog dit: als het om wat voor reden dan ook gewoon voor geen meter loopt met je advocaat en je komt er niet uit, dan kun je overstappen. Bedenk wel dat je dat extra geld kost omdat de opvolger zich in de zaak moet inwerken. Maar als je in je advocaat geen vertrouwen hebt, dan moet je overstappen, het is net als met een tandarts.
Sterkte ermee
Temet
Waardevolle reacties
Beste Ternet (en overige),
Bedankt voor deze waardevolle informatie. Ik kan hier zeker mee verder!
MVG.
Ervaring
Beste jonge vader,
Ik heb je bericht vandaag gelezen ik hoop dat ik je, alsnog kan voorzien van een advies. Uiteindelijk gaat het om wat het beste is voor jullie dochter. Wil je vooral voorkomen dat ze wordt erkent door een nieuwe partner van haar moeder? Of wil je dat je dochter een zorgeloze jeugd heeft? Als ik het goed begrijp heb/had je geen rechten en plichten, maar mag je haar wel bezoeken. Misschien zou je kunnen beginnen met de vraag aan jezelf te stellen wat jij aan haar geluk, welzijn en toekomst kunt bijdragen en met deze insteek ook proberen het gesprek met je ex weer op gang te brengen. Uit ervaring weet ik dat alleenstaand moederschap erg zwaar is, daar kies je niet zomaar voor. Je ex draagt nu wel alle verantwoordelijkheid voor jullie dochter + de zorgen en daarbij ook nog zorgen over een eventuele rechtszaak. Ik probeer een ander licht te werpen op de situatie, begrijp me niet verkeerd. Het gaat niet om jou en je ex maar om de ontwikkeling van het kleine meisje.
Jullie zijn allebei als eerste verantwoordelijk voor je kindje en ook verantwoordelijk om haar een goede basis te geven. Je rechten opeisen kost veel geld, frustratie en is geen garantie voor een goede band met je kindje. Als het jouw puur gaat om het welzijn van je dochter dan zal je ex dit ook merken en is er misschien veel meer mogelijk dan je nu denkt. Het kost jou geen geld, maar geduld en die 5000 euro kun je beter investeren in je dochter ipv in je rechten. Investeer in je dochter en de band met je ex ipv in rechtszaken.
Succes!
Elif77
Sprookje: 'Als het jouw puur gaat om het welzijn van je dochter dan zal je ex dit ook merken en is er misschien veel meer mogelijk dan je nu denkt.' Het sprookje van de liefdevolle moeder, die er, och arm en hoe erg, helemaal alleen voor staat, met de zware verantwoordelijkheid om alle zorg voor haar kind te dragen, maar als de vader aantoont dat hij zich naar de normen van de moeder -die het beste voor heeft met haar kind- goed gedraagt, dan mag de vader misschien wel een keertje extra komen kijken bij het kind en misschien wel een keertje zelfs alleen op stap met het kind. Rn dan leven ze nog lang en gelukkig.
Ik denk dat je je je in één punt vergist Elif77: dat moeder vader weghoudt of vader niet eens het kind laat erkennen zal niet in het belang zijn van het kind zelf, maar vooral in het belang van moeder. Ze heeft daarmee haar speeltje binnen, zingeving voor haar leven en nog de heldenstatus van alleenstaande moeder die het allemaal redt. Bovendien staat het haar vrij om slecht te spreken over de vader, die toch geen kans krijgt om iets anders te laten zien. De onschuldige, dappere beauty, die het kind beschermt tegen the beast.
Ik houd niet zo van vrouwen die kinderen als hun privé-eigendom beschouwen en het kind kontakt met de andere ouder onthouden, alleen maar uit egoïstische motieven, verpakt in het tranentrekkende 'ik doe het allemaal voor mijn kind'.
Tenzij er natuurlijk heftige dingen zijn voorgevallen,. waardoor je denkt dat het noodzakelijk is om een ouder het kontakt met een kind te onthouden. Maar dat kun je dan bij de rechter aanvragen.
Tsjor
Sprookje???
Beste Tsjor,
Zoals ik schreef gaat het om het beste voor het kind. Beide ouders zouden verantwoordelijkheid moeten nemen voor wat het beste is voor het kind. Jonge vader schrijft zijn kind te willen erkennen met als motivatie dat een mogelijk ander vaderfiguur voor dit kind niet meer te zeggen zal krijgen dan hij. Gaat dit om het kindje of om dat de biologische vader niet wil dat Zijn plek wordt ingenome? Ook voor een vader is een kind niet een bezit maar ten eerste een verantwoordelijkheid. Stel zijn biologische dochter zou inmiddels een ander vader figuur heeft die voor haar zorg en verantwoordelijkheid draagt, aan wie heeft het kindje dan meer?
Een kind is geen bezit en jonge vader kan rechten afdwingen maar je kunt geen liefde afdwingen met rechten. Meestal gaat er meer stuk als je ergens aan trekt. Dat is geen sprookje maar realiteit, net als dat een moeder die haar kind bewust bij de vader weg houdt (om dat ze een pop voor haar zelf wil?) zonder reden uiteindelijk haar kind moet loslaten en de band niet in de weg kan (blijven) staan. Als ouder wil je het beste voor je kind lijkt mij. Ook op afstand kun je daar over nadenken. Wie goed doet, goed ontmoet.
Gegroet!
Tsjor
Beste Tsjor,
Er zijn genoeg moeders die hun ex alle rechten geven en daardoor hun kinderen juist in gevaar brengen. Moeders die niet weggaan bij een gewelddadige partner bijvoorbeeld. Alleenstaande moeder zijn is geen helden status (voor iedereen), uiteindelijk willen de meeste mensen en ook kinderen een veilig nest. Kinderen zijn echt niet altijd beter af bij hun biologische ouders. Dat is een feit. Er zijn ook vaders die helemaal kiezen voor de kinderen en deze alleen opvoeden, zou je die moeders ook aanraden om te vechten voor hun rechten?
Kinderen hebben geen baad bij onrust en instabiliteit en onzekerheid. Het gaat niet om ouders, maar om het kind.