Alleen verder, hoe?
Ik weet niet zo goed waar ik dit topic moet plaatsen maar geloof dat het hier het beste past 
Ben 2,5 jaar geleden bij mijn man weggegaan en sinds vorig jaar juni eindelijk officieel gescheiden. Heeft een hoop hartzeer en pijn gedaan maar uiteindelijk is het gelukt om dit zonder vechtscheiding af te ronden, ben ik best trots op 
De laatste maanden ben ik online wat aan het daten gegaan maar dit is behoorlijk onsuccesvol gebleken. Niet alleen omdat het nog niet gelukt is maar ook omdat meerdere heren me op verschillende manier hebben gebruikt en misbruikt. Heb ik ook al aparte topic over gehad.
Kortom, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen zin meer heb in al die mislukte dates. Brengt heel veel onrust en verdriet met zich mee en het is tijd voor een beetje rust in de tent. Dus zou ik graag leren accepteren dat ik nu alleen ben en hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik loop al bij een haptonoom dus ben al in gesprek hierover.
Maar hoe doen jullie het of hebben het gedaan? Hoe zet je je toekomstgedachten om naar een leven alleen? In mijn huwelijk altijd een toekomstgedachte gehad over veel reizen en dergelijke. Nu wil ik dat zeker niet meer met mijn ex hoor maar ik zou nog wel een hoop dingen willen doen. En alleen dat doen...daar ben ik (nog) niet zo sterk in.
Dus ik zou graag tips van jullie krijgen hoe jullie weer een doel in het leven hebben gekregen en hoe kun je werkelijk accepteren dat je alleen bent en wellicht blijft?
Mijn 2 centen
Ik ben al meer dan tien jaar gescheiden, maar ik herken wel wat je schrijft. Ik hoopte ook op een nieuwe start, ben gaan daten maar dat was niet bepaald een succes, om het maar voorzichtig uit te drukken.
Ook ik heb op een gegeven moment gezegd: "Klaar met datdaten, het geeft geen plezier maar stress en ik heb er geen zin meer in om steeds op mijn hoede te moeten zijn."
Ik heb toen na wat gesprekken met bekenden in hetzelfde schuitje geleerd dat ik misschien voorlopig wel het beste gezelschap was voor mezelf en dat ik eigenlijk (na een leven vol "mezelf wegcijferen") helemaal geen zin had mezelf te delen, al miste ik de intimiteit en de positieve kanten van "samen" natuurlijk wel.
En ik ben, binnen mijn vermogen, de dingen gaan doen die ik mezelf altijd ontzegd had. Eerst vanwege mijn ouders, daarna vanwege mijn man en kinderen.
Je noemt reizen. Ook bij mij stond dat hoog. Gek genoeg vond de omgeving dat enger dan ik zelf. Ik vond het heerlijk!
Wat staat jou tegen bij het idee van alleen reizen? Als je je leuke ervaringen wilt delen met anderen, kan dat via social media. Ik reis ook graag, en dat deel ik graag op die manier, en ik geniet weer van de reacties. Daar heb ik geen "real life reisgezelschap" voor nodig 
En dat komt omdat ik mezelf heb leren accepteren als heel geschikt gezelschap. Dat klinkt arrogant, opschepperig, maar besef wel dat je met jezelf moet leven tot je dood. Dan kun je maar beter een heel goede vriendin van jezelf worden en jezelf ook behandelen als je beste vriendin! Word je daarvan bewust, elk moment van de dag!
Laat je zelf door niets en niemand tegen houden. Bij mij was het vooral mijn bezorgde omgeving die het maar niks vond dat ik alleen op pad vind. Of ze vonden het zielig. Ik ben niet zielig en ik loop net zoveel gevaar als mensen die samen op stap gaan.
Er is nog een reden om niet uit te stellen wat je eigenlijk graag wil, maar niet durft. Je wordt elke dag ouder en opeens komt het moment dat, door wat voor omstandigheden ook, je mogelijkheden blijvend beperkt worden. Leeftijd, ziekte, verlies van inkomen. Dat kan gebeuren als je 85 bent, maar ook als je 25, 35 of 45 bent. En of je nou oud of jong bent, als er opeens definitief een deur dicht gaat door die omstandigheden, is het heel pijnlijk om te moeten zeggen: "Had ik toen maar dát gedaan..."
Alleen
Ik heb geluk gehad, de eerste de beste na de scheiding was een blijvertje en dat duurt nu al anderhalf jaar. Maar ik ken een aantal vrouwen die al dan niet bewust alleen zijn gebleven. Sommigen als bewuste keus, anderen na teleurstellingen. Ik kom ze geregeld tegen bij het wandelen, misschien ook iets voor jou
Wat me opvalt is dat veel vrouwen en vast ook mannen, zo vastroesten in hun eigen ideeën en opvattingen. Zo als zij het zien is het en dat is voor een ander niet altijd leuk/makkelijk om mee om te gaan. Mijn theorie hier over is dat een partner corrigerend werkt omdat die reflecteert op wat je doet en zegt. Dat geldt natuurlijk ook voor een vriend/in die je veel ziet en die eerlijk is tegen je. Maar dat is puur mijn observatie, ik kan natuurlijk ook gewoon de verkeerde mensen aantrekken
Maar over jouw vraag, zoek een hobby waar je andere mensen mee ontmoet. Bijvoorbeeld wandelen. Kijk of je iemand tegenkomt waar het mee klikt en waar je samen mee op pad kunt.
Als je een gevuld leven hebt en leuke dingen doet is het makkelijker gelukkig zijn dan als je op de bank blijft zitten.
Kijk kritisch naar jezelf. Vind je jezelf leuk? Ben je je eigen beste vriend? Zo niet, werk daar dan aan want je zult nog heel lang met jezelf door een deur moeten. En pas als je leuk bent voor jezelf ben je ook leuk voor anderen.
En zie al die negatieve ervaringen met mannen de afgelopen tijd als aanwijzingen. Probeer te zien waar je de fout in ging. Liep je te hard van stapel? Claimde je? Ik kan me jouw draadje niet voor de geest halen maar daar kun je vast veel aanwijzingen uit halen. Werk daar aan want het maakt je uiteindelijk een completer mens.
Ik wens je alle geluk van de wereld 
Verenigingen
Kun je gaan sporten? In een koor zingen? Breiclub? Bloemschikken? Leesclub? Muziek maken? Teken/schilderles volgen?
Ik kreeg een heel goed gevoel over mezelf en mijn medemens toen ik een curus ging volgen bij een loopclub. Ik was al een ervaren loper, maar start-to-runs (van bankhanger tot 5 km joggen) heb je bijna overal. Ja, soms is het best lastig te combineren met een fulltimebaan en een stel kinderen. Ik miste gemiddeld een op de drie trainingen. Maar als je het wilt, dan kan het.
De cursus is voorbij, en ik vind het hartstikke jammer. Ik presteerde iets, ik leerde leuke mensen kennen en het was van MIJ. Ik gun je zoiets van harte.
Ik had vlak na mijn scheiding ook veel steun aan andere alleenstaande vrouwen, collega's en kennissen. We hebben heel wat keren samen gegeten, een dvd gekeken, niks groots en meeslepends, wel gezellig. Zoek het op, nodig mensen uit, neem het initiatief.
Bedankt voor de tips!
Fijn om hier herkenning en erkenning te krijgen. En ja, ik heb me ondertussen al aangesloten bij een tennisclub, volg nu tennislessen. Op dit moment niet een klik met 1 van die mensen maar ik vind het heerlijk om te tennissen en dat is ook al heel fijn!
Omdat ik toch wel heel veel verdriet voel en me erg alleen en onzeker voel, net toch maar de stap gezet om professionele hulp te gaan zoeken. Buiten dat ik me alleen voel, slaap ik verschrikkelijk slecht, kan me heel slecht concentreren op mijn werk en zit grotendeels verlamd op de bank van ellende... Hoop dat dit me ook een goede kant op kan brengen.
En ik hoop ook wel alleenstaande vriendinnen te vinden maar op dit moment allemaal in een relatie, ook op mijn werk. Dus daar moet ik nog maar eens goed naar gaan kijken. Ik ben nog niet zo voortvarend om alleen naar bv zoiets als bijeenkomsten van Nieuwe Mensen Leren Kennen. Daar voel ik me nog niet zo fijn bij.
Het is in ieder geval wel fijn om hier even mijn hart te luchten, bedankt voor het lezen en reageren!
professionele hulp
Goed dat je dat doet. Scheiden is niet altijd even vallen en hup weer opstaan. Er komt serieus rouwen bij kijken. Of een vorm van overspannenheid, of zelfs burnoutverschijnselen als het een slepende zaak is geweest (of nog steeds is). Wat jij daarover schrijft zal bij een aantal mensen ook wel herkenning geven.
Ik kan je daar geen tips in geven, ieder verwerkt op zijn eigen manier, maar een beetje professionele hulp kan het net een beetje beter laten verlopen.
Sterkte!
Professionele hulp
kan lang duren eer je daar wat van merkt. Tenminste in mijn geval. Ben al een tijd bezig maar kan niet zeggen dat het helpt. Maar wie weet ooit wel dus ik geef het wel een kans. Maar het is dus geen snelle oplossing.
Ik kreeg van die therapeute wel de tip om te gaan headspacen. Dat is op dit forum ook al eens besproken. Ik ben pas bij de 4X van de eerste 10 maar ik merk dat die momentjes me goed doen. Het heeft nog geen effect in het dagelijkse leven maar dat zou nog komen. Ik wacht af
Tennissen is trouwens bij mijn weten een hele sociale bezigheid. Misschien kun je iets in de club doen, leer je ook weer mensen kennen. Ik weet van iemand dat er allerlei competities zijn waar je je voor kunt inschrijven en waar je dan met vreemden speelt. Maar na een wedstrijd ken je elkaar toch al wat beter.