Andere kant van ‘Hoe omgaan met de Truus’
Onlangs was er hier een draadje ‘Hoe omgaan met de Truus’ waarbij een vrouw raad zocht hoe te reageren bij een toevallige ontmoeting met de vrouw waar haar man mee vreemd was gegaan. Omdat ik haar draadje niet wilde kapen en omdat mijn situatie anders is en omdat ik er ook wel wat hulp bij kan gebruiken, deze vraag.
Mijn vriend lag al twee jaar in scheiding en woonde ook net zo lang niet meer bij zijn toenmalige vrouw, toen wij een relatie kregen. Daar was de ex van mijn vriend niet blij mee denk ik. Binnen enkele weken is toen een handtas van mij gestolen, en aangezien de ex van mijn vriend mij enkele dagen na de diefstal op mijn prive telefoonnummer heeft gebeld, denken we dat zij daar op zijn minst medeplichtig in is geweest (ik woonde toen aan de andere kant van NL en mijn naam was onbekend bij haar). In dat telefoongesprek heeft ze mij bedreigd en gezegd mijn ouders ingelicht te hebben over de slechte motieven van mijn vriend (haar ex). Enkele maanden daarna ontmoette wij haar toevallig in de supermarkt alwaar ze me krijsend en dreigend achterna heeft gezeten en mijn vriend ook ruzie-achtig te woord stond. Ik schaamde me kapot. Het is een slechte start geweest voor mij in mijn nieuwe woonplaats, want een jaar na dato zijn wij daar gaan samenwonen. Nu kom ik haar af en toe nog wel eens tegen, en ik merk dat ik daar zenuwachtig van wordt. Ze behandelt me als de vrouw die haar man heeft afgepakt, terwijl zij de scheiding intitieerde lang voor ik hem leerde kennen. Hebben jullie advies hoe ik op haar zou kunnen reageren? Laatst merkte ik dat ik automatisch omkeerde en wegliep toen ik haar zag bij een winkel. Dat beeld wil ik helemaal niet afgeven, maar mijn reptielenbrein gaat af en toe met me op de loop....
Kinderen
Het lijkt me inderdaad een vrouw om te mijden. Hebben je vriend en zij samen kinderen?
Ja Wam
Ze hebben samen kinderen. Bijna allemaal jong volwassen.
achtergrond van de scheiding
Wellicht dat de achtergrond van de scheiding meespeelt, of hoe het in het huwelijk is gegaan. Ik ben zo'n ex die de Truus 'graag zou willen aanvliegen'. Niet omdat zij de oorzaak is van mijn scheiding, maar omdat er bij mij nog veel emotionele lading aanwezig is vanuit mijn huwelijk, en het is verdraaid lastig om die lading weg te krijgen. Het is makkelijker om het ongerief te 'projecteren' op Truus dan op mijn ex man, waar ik zoveel van hield maar die mij jarenlang naar de rand van de boot heeft geduwd.
Ik was bijna 30 jaar samen met mijn ex. Na de geboorte van ons oudste kind is hij afstand van mij gaan nemen. Als ik vroeg wat er aan de hand was kwam er een drogreden, zoals bijvoorbeeld dat ik niet aantrekkelijk was als echtgenote omdat ik borstvoeding gaf. Klonk best plausibel vond ik, en ik ben gestopt met zelf voeden. Nou ja, dat was het dus niet, maar dat duurde weer een hele tijd en dan kwam er weer een andere drogreden en zo zijn wij in een cirkel beland waarin ik continue mij of mijn gedrag heb aangepast op iets wat hij als oorzaak bestempelde. Ik heb vaker aangegeven dat het zo niet verder kon, dan werd ik weer even 'in de boot' getrokken, deed hij even zijn best. Net genoeg om mij weer hoop en vertrouwen te geven om vervolgens de afstand weer te vergroten. En uiteindelijk kan ik alleen maar concluderen dat hij al die jaren bezig is geweest om mij op afstand te houden, dat hij gebleven is voor de kinderen en niet voor mij.
Natuurlijk heb ik in de loop der jaren ook het nodige gedaan waarvan ik achteraf denk, had ik dat maar anders aangepakt. Maar overall heb ik echt een enorme tik overgehouden aan dat 'spel' van afstoten en toch net vasthouden. Uiteindelijk ben ik uit de boot gestapt, en hoppa, meneer had direct een Truus. Of was eindelijk vrij om naar Truus te gaan, geen idee.
Mijn ex heeft meer dan 25 jaar niet willen vrijen of knuffelen, en met truus lag hij gelijk in ons toen nog gezamenlijke bed. Enfin, de frustratie bij mij is groot. Ik ontloop beide en zie als een berg op tegen verjaardagen bij kinderen enzo. Nu zal ik nooit een tas stelen en daadwerkelijk truus bedreigen, maar wellicht dat er bij de ex van jouw vriend ook wel een hele berg frustratie zit.
Mijn ex is bij truus weer de leuke en gezellige man die hij ooit bij mij was, maar die bij de komst van de kinderen voor mij verdween. Ik kreeg vooral veel stress op mijn bordje, en elke keer ergens anders over. En daarbij dat er steeds onderhuids afwijzing op mij was. Truus wordt op handen gedragen door mijn ex, en 'pakt' ook nog eens mijn jong volwassen kinderen in - zo voel ik dat dan. Logisch, zij heeft niet de opvoedkundige stress en stress van de vader meegemaakt.
Wat voor mij misschien de pijn wat zou verzachten is erkenning. Ex heeft nooit erkent dat hij is gebleven voor de kinderen, dat hij een spel met mij gespeeld heeft - en er zijn anderen die gezien hebben hoe afstandelijk hij naar mij was. Ex speelt nog steeds mooi weer bij de kinderen, bij truus, bij wie dan ook.
Misschien heeft jouw truus ook last van haar 'reptielenbrein' - mooie vergelijking trouwens - en reageert zij haar frustraties op jou af. Misschien kan het helpen om een keer met haar af te spreken, en te luisteren naar haar verhaal? Alleen, hoe je zo'n uitnodiging zou moeten doen weet ik dan weer niet. Als ik een berichtje van truus zou krijgen, 'hé ik wil eens met je praten', dan denk ik dat ik alleen maar verzet voel. Ik zal truus nooit zomaar spontaan tegenkomen, want ze wonen heel ver van mij vandaan. Maar misschien kan je bij een toevallige ontmoeting een opening vinden?
tja
Ik zou haar uitnodigen voor een kop koffie en haar kant van het verhaal willen horen.
Maar dat ben ik. Ik denk dat mensen (vrouwen) die elkaar niet spreken het risico lopen tegen elkaar uitgespeeld te worden.
Elledoris: zou jij het ook niet juist fijn vinden jouw kant van het verhaal te vertellen?
Tokkie
Iemand die mij hysterisch benadert is echt aan het verkeerde adres. Als ik het kan vermijden, loop ik wel een blokje om, maar anders zou ik me er niet door laten afschrikken. Laat maar gillen. Er zal ongetwijfeld een boel pijn zitten bij die vrouw, maar jij bent daar geen partij in.
De ex van mijn vriend negeert me, dat doet het ook leuk op familie-bijeenkomsten. Ik kan er niet wakker van liggen, en vind het vooral sneu dat je jezelf 15 jaar als slachtoffer ziet.
Interessant
Het verhaal van Elledoris heel verhelderend, en ook begrijpelijk. Ik zocht alleen manieren om er zelf minder last van te hebben. Me te leren af te sluiten en tegen mijn eerste primitieve reactie in te gaan.
Zelf heb ik al vaker aangegeven dat ik best een gesprek met haar zou willen zodat ze ook weet wie ik ben. Maar volgens mijn vriend zou ze dat noout doen. Elledoris geeft al aan waarom. Toen ze destijds gillend en krijsend achter me aan zat heb ik de situatie proberen te keren door mij hand uit te stekken en te zeggen ‘zal ik me eersr even voorstellen?’ . Maar die had heeft ze twee keer geweigerd en de derde keer zei ze niet hoe ze zelf heette nadat ik mijn naam noemde. Haar reactie was toen ‘dat wist ik al’ terwijl ze fel haar hand terugtrok. Later heeft ze dit allemaal ontkend, want ze wist niet wie ik was.
Volgens mijn vriend zal ik er niets mee opschieten haar uit te nodigen (als ze dat al accepteert). Ze zal alles als munitie gebruiken voor latere aanvallen. Zo heeft ze een vrouw waarmee mijn vriend na de scheiding een poos een relatie had opgeroepen als getuige in de rechtbank zodat ze de datum waarop mijn vriend die relatie naar haar hand kon zetten (waardoor ze meer geld dacht te krijgen). Gelukkig ging de rechter hier niet in mee. En na diverse rechtzaken die zij aanspande is ze uiteindelijk veroordeeld tot t betalen van de proceskosten. Dat is niet voor niets.
Ik heb er last van. Haar kan ik niet veranderen. Ik zie niet waar ik me voor zou moeten verontschuldigen. Maar onze paden zullen nog vaker kruisen. Yoga? Mindfullness? Hoe zorg ik dat t me minder raakt?
Niet de bedoeling
T is niet de bedoeling dat ik alsmaar weergeef wat er fout is aan deze vrouw. Ik probeer alleen met voorbeelden aan te geven wat ik al gedaan heb en wat de reactie was.
Oef Truus
'Ik kan er niet wakker van liggen, en vind het vooral sneu dat je jezelf 15 jaar als slachtoffer ziet.'
Wat een gemene reactie.
15?!??
Truus, 15 jaar?!?!? Hoe kom je daar nu bij. En waar zeg ik dat ik mezelf als slachtoffer zie?
En dank je ElenaH, ben er ondertussen wel aan gewend dat ik zulke opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd krijg. Zegt meer over Truus dan over mij...
Teff
Het ging over de ex van mijn partner, die ziet zichzelf al 15 jaar als slachtoffer. Daarom het vijandige gedrag. (Dat ze zich zo voelt weten we omdat ze het meerdere malen heeft gezegd).
Ik denk
dat Truus het heeft over de ex van haar vriend eerlijk gezegd?
Oh, iets met mosterd 😉
Zie titel
Truus anders
Truus ik las het net zo als ElenaH, maar nu snap ik hem beter. Er zit vast veel zeer bij de ex van mijn vriend. En ik kan daar niks aan doen. Wat ik wel weet is dat ze absoluut geen Tokkie is als je dat bedoelde met je onderwerp. Daarom kan ik t gedrag ook niet plaatsen. Ze is eerder heel rustig en bescheiden. Voor zover ik het kan zien. Geen druppel tokkie bloed te ontdekken. Eerder het tegenovergestelde. Ook al neig ik erg naar ‘negeren’ of ‘links laten liggen’ gezien haar gedrag. Er komt een tijd dat we elkaar wel zullen ontmoeten op familie bijeenkomsten. Afstuderen, trouwen, kleinkinderen die geboren gaan worden. Dat blijft nu zo beladen. En stressvol voor de kinderen. Dat zou ik zo graag weg willen nemen.
Oh dat
Ik wilde eerst iets over het gedrag schrijven, wat echt niet zo beschaafd is, maar de achterliggende emotie benoemen is zinvoller. De titel had ik echter al getypt, maar die dekt de lading dus niet meer.
Precies dat
"Er komt een tijd dat we elkaar wel zullen ontmoeten op familie bijeenkomsten. Afstuderen, trouwen, kleinkinderen die geboren gaan worden. Dat blijft nu zo beladen. En stressvol voor de kinderen. Dat zou ik zo graag weg willen nemen."
Dat was de reden waarom ik vroeg of er kinderen waren. Zij zullen met jouw aanwezigheid moeten dealen. Maar ook met hun moeders pijn en misschien wel venijn.
Ik denk niet dat je het vóór kunt zijn. Het enige wat je kunt doen is wat je nu doet. Open staan voor (normaal / beleefd) contact.
En je kunt proberen in je hoofd een neutraal en feitelijk verhaal te hebben over haar. Ja, ze is de ex van je man en ze heeft je op een bepaalde manier behandeld.
Het is helemaal niet gek dat je het vervelend vindt om haar opnieuw tegen het lijf te lopen, maar misschien zakt dat over een poosje wel weer weg. Probeer te accepteren dat je haar kunt tegenkomen. Het kan ook helpen om iemand in je hoofd te nemen die op een zelfde afstand van je staat. Een vroegere buurvrouw, of misschien een fysiotherapeut. Hoe ga je ermee om als je zo iemand tegenkomt? Kopieer en plak dat in die situatie.
Laat je niet verleiden om haar naar beneden te halen (door anderen in je omgeving), want het lijkt troostend als iemand anders haar ook onberekenbaar en hysterisch noemen (ik noem maar wat) maar het helpt jou uiteindelijk niet. Houd het bij de feiten. (Zoals je hier ook doet).
En hoe het in de toekomst gaat weet je toch niet. Of de kinderen jou erbij willen hebben bij het afstuderen, weet je niet. Kleinkinderen? En jouw rol dan? Je weet het niet. Neem het stap voor stap. En fijn dat je de stress wilt wegnemen bij de kinderen, maar de enige manier waarop jij dat kunt doen is hen de regie daarin geven en zelf neutraal blijven, geen verwachtingen koesteren. Houd vooral van hun vader.
Leeftijd
Nog een vraagje, ben je veel jonger dan je vriend? Dat werkt ook niet mee. 'Mijn truus' is de exemplarische 10 jaar jongere truus. Dat maakt 't voor mij nog eens extra moeilijk.
Ik probeer me overigens al de hele dag voor te stellen op wat voor manier truus mij zou kunnen benaderen maar ik moet eerlijk zeggen dat bij elke optie gewoon mijn pijn getriggerd wordt. Een truus die mijn verhaal wil horen, ja lekker dan, ik de shit en jij de leuke man... Een truus die me afstandelijk behandeld, wat denk je wel dat je bent... En dat terwijl zij niet de oorzaak van de pijn is. Ingewikkeld hoor, al die emoties.
ps 'mijn truus', dat klinkt bijna liefkozend, misschien moet ik haar maar consequent zo noemen😉
Wam en Elledoris
Wam, wat heb ik veel aan je bericht gehad. Zoals je beschreef is het ook en doe ik ook. Ik heb me nog nooit opgedrongen als de nieuwe partner of hun stiefmoeder. Ze vragen er niet om en ik ga me al helemaal niet opdringen. Terwijl bijv. mijn vriend wel vaak meegaat naar dingen van mijn kinderen. Dat vraag ik ze vooraf, of ze daar bezwaar tegen hebben. Er gaat een zekere bescherming vanuit, dat mijn vriend aanwezig is op de achtergrond. Gezien het verleden is dat ook zeker nodig.
En Elledoris, jij spreekt uit wat mijn idee is hoe de ex van mijn vriend denkt. En terrecht hoor! Het niet dat zij haar ex terug wil, maar het verdriet dat haar gezin niet meer intact is en het idee dat iemand anders er met de mooie momenten en jaren vandoor gaat. Alleen kan ik dat gevoel niet veranderen voor haar. Ik ben wel iets jonger dan mijn vriend, maar slechts 4 jaar. Niet noemenswaardig leeftijdsverschil denk ik. Toch noemt mijn vriend mij ' bedreigend' voor haar. Al is het maar omdat ik besloot bij de eerste ontmoeting haar direct een hand te geven en me voor te stellen. Daar was ze van geschrokken denkt mijn vriend. In haar 'wereld' geef je elkaar geen hand om je voor te stellen, want iedereen kent elkaar al. En door dat te doen nam ik de controle in de gespannen situatie, en dat had ze niet verwacht. Niet dat mijn vriend vond dat ik iets anders had moeten doen, of iets verkeerd deed. Juist goed. Ik gaf het beeld af dat er met mij niet te spotten valt. Want wie tegen mij gilt of schreeuwt, daarvan wil ik op zijn minst weten wie het is. 
Teff
Dan komt het vast goed. Inclusief alle hobbels en pijnlijke momenten die er ook bijhoren.
Veel geluk gewenst!
teff- wat een bekend draadje 
Hallo Teff,
Hoewel jouw verhaal absoluut anders is dan het draadje, begrijp ik helemaal jouw gevoel om je om te draaien als je de ex-partner tegenkomt op straat. Het is een primaire reactie, je wil geen gedoe op straat (of waar dan ook). Daar zat ik ook mee. Maar je wil je ook niet zo voelen. Ik ben ondertussen mijn 'Truus' een aantal keer tegengekomen de laatste weken en heb het gehouden bij knikje of doen of ik haar niet zag (lees: negeren). Maar de schrikreactie bij haar onverwachts zien blijft.
Ik zou mij kunnen voorstellen dat je niet meteen face to face gaat maar eerst een kaartje/briefje misschien schrijft? Vanuit jezelf en je gevoel, waarin je bijvoorbeeld schrijft dat je best zit met jullie contact. Omdat je haar ziet als rustige fijne persoon en je zou graag - in het belang van de kinderen - eenzelfde fijne omgang met elkaar zou willen. Dat je je afvraagt of zij dat ook wil. Je haar respecteert als vrouw en moeder van de kinderen van je partner. Je zou iets kunnen zeggen over dat jij pas x tijd nadat zij uit elkaar waren een relatie kregen? Blabla ... zo iets?
Of oefenen met verschillende manieren haar gedag zeggen. in ieder geval respectvol. Je houdt dan de eer aan jezelf, jij doet normaal. Jij negeert haar niet. Je laat zelfs zien dat je haar ziet (gezien worden). Het voelde voor mij heel goed om rustig te blijven en dan al niet een moment van 'ik heb je gezien' knikje te geven.
Heb geen wijsheid in pacht maar snap dat je zoekt naar rust in jezelf.
Sterkte!