Bonus kinderen
Hallo,
Ik zit met een probleem.
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb 2 kinderen(die hun vader niet meer zien, dat is zijn keuze).
Mijn huidige partner heeft 2 kinderen en heeft een omgangsregeling (elke vrijdag en om het weekend).
Het ging lang heel goed tussen de kids en de ouders.
Sinds een tijd niet meer.
Er werd door de kinderen van mijn partner veel gelogen over/tegen mijn kinderen. Bij hun moeder thuis liegen ze hier ook over.
Kortom er word aan de lopende band gelogen.
Na overleg is mijn partner met zijn ex bij een gezinscoach gaan praten. Zij kon er niet meer tegen dat haar kids zoveel verdriet en ellende mee maken als ze bij hun vader zijn (toen bleek dat ze alles logen tegen hun moeder).
Het gaat van kwaad tot erger. Moeder neemt kinderen in bescherming en geloofd alleen wat kinderen zeggen. Mijn partner heeft geen poot om op te staan. Om de week op zaterdag ben ik alleen met de 4 kids. En sinds een tijdje negeren de 2 kinderen van mijn partner mij en doen gemeen tegen mijn kinderen. Aan hun moeder zeggen ze dat het niet leuk bij ons is.
We zijn er wel achter gekomen dat wij de strengere ouders zijn en dat bij hun moeder weinig tot geen regels zijn. Ook is er een verschil in inkomen. Moeder verdient veel geld en veel kinderalimentatie en vader verdient veel minder en wij ontvangen geen kinderalimentatie. Conclusie wij hebben weinig te besteden en moeder veel.
Dat merken de kinderen dan ook heel erg. Ze krijgen van moeder grote dure kado’s, gaan 3 keer per jaar op vakantie, vaak uitjes etc. Dat kunnen wij niet, maar betekend voor ons niet dat het minder leuk hoeft te zijn.
Nu is er gesprek geweest met de 2 kinderen van mijn partner met de gezinscoach. Nu blijkt dat zij de leuke en niet leuke dingen van bij ons en bij hun moeder moesten opnoemen.
Zo hebben ze dus aangegeven. Bij papa is alles stom en hebben we regels en bij mama is alles leuk en mag alles.
Het liegen houd niet op en wij kunnen financieel niet de leuke dingen doen. Waardoor de kinderen een enorm verschil merken en natuurlijk automatisch het bij hun moeder leuker vinden.
Ook hebben we te maken met de oudste van mijn vriend die op elke vraag; ik weet niet antwoord. En standaard gaat huilen. Bij moeder hoeft hij bv alleen sorry te zeggen. Bij ons mag je wel uit leggen waarom je iets doet en niet alleen sorry.
Ik heb zo het gevoel dat ik er niet meer tegen kan. Mijn kinderen zijn altijd lief en goed voor de andere kids en altijd blij als ze er zijn, maar zodra ze weg zijn komt het er uit en zijn ze verdrietig en boos.
Nu is de vraag hoe kunnen wij het leuker maken en zorgen dat het liegen stopt. Ze durven niet eerlijk te zijn tegen hun moeder omdat ze bang zijn straf te krijgen. Terwijl ze nooit straf krijgen bij hun moeder.
Een beetje advies zou welkom zijn. Of mensen die iets soort gelijks hebben meegemaakt.
Het word alleen maar erger en erger.
We hebben al van alles geprobeerd. Maar het werkt allemaal niet.
Als we wel iets leuks hebben gedaan dan vertellen ze dat geen eens aan hun moeder. We snappen er niks van.
De gezinscoach is er voornamelijk voor de ex van mijn partner.
Ik heb al een keer apart een gesprek gehad met de coach. Zodat ik ook mijn kant van verhaal kon vertellen. En zij kwam er toen achter dat ze de helft niet weet van de situatie.
Beetje lang verhaal geworden.
Gr.
Sneu
Het is natuurlijk best rot voor die jongens dat ze om het weekend hun zusje moeten missen die wel bij moeder mag blijven. En dan een vader die heel hard gaat opvoeden terwijl ze daar dan zo weinig zijn. Misschien kunnen jullie daar wat soepeler in zijn en wat meer leuke dingen doen?
veel opsplitsen
Jouw dochters zijn dus altijd bij jullie en de jongens om het weekend (plus de vrijdag maar dat is dan denk ik maar een paar uur?)
Dat is natuurlijk al een lastige positie voor ze.
En ik weet niet hoe jullie de tijd invullen, maar dat je aangeeft dat jij elke zaterdag dat die jongens bij jullie zijn alleen bent met alle 4 kinderen klinkt niet zo best. Waar is de vader dan?
Ik zou denken dat het zaak is de vader voorlopig veel meer met de jongens apart te laten ondernemen. En dan jij apart met jouw dochters. Echte aandacht voor elkaar zonder de 'stiefkant' erbij. Je kunt best af en toe eens wat met z'n allen doen, maar ik denk dat je meer wint met voorlopig veel meer opsplitsen.
Regels, regels
Ik lees dat dus heel vaak Bij ons zijn regels en bij moeder niet dus daarom willen ze niet meer komen.
Alsof jullie regels goed zijn en jullie betere ouders zijn en het bij moeder een losgeslagen zooitje is.
Die jongens zijn maar weinig bij jullie. Laat die regels los. Zorg ervoor dat het leuk is. Zijn ze gewend om sorry te zeggen zonder een erkenning wat voor iets vreselijks ze gedaan hebben, doe dat dan bij jullie ook. Alsof die kinderen niet weten wat ze fout deden zonder die toelichting. Je hoeft niet altijd superstreng en rechtlijnig te zijn.
En inderdaad, laat vader veel meer dingen doen met zijn zoons zonder jouw dochters erbij.
Leuke zaterdag
Maak er een leuke zaterdag van. Ga met de jongens bakken en koken. Om de beurt zodat je met 1 kind contact hebt of met de kinderen die willen helpen.
Iets lekkers als poffertjes of gewoon een hele avondmaaltijd. Met een leuk kindermenu.
Als kinderen zich niet vervelen zijn ze ook niet vervelend heb ik meegekregen. Vooral als het spannend is kun je er beter wat in de activiteiten sturen. En gezelligheid, zonder op alle slakken zout te leggen, is belangrijk.
7 en 9 is een leuke leeftijd. Ze kunnen echt al wat en zijn vaak heel geinteresseerd en kunnen goed meedoen.
en vooral
Als ze maar om het weekeinde bij jullie zijn, laat hun vader dan ook tijd voor ze maken.
.....
Misschien dat ik niet genoeg informatie heb gegeven.
Zowel vader als moeder werken op zaterdag. Ik als bonus moeder en ook de bonus vader werken niet op zaterdag. Dus zijn wij er die dag. Voor de scheiding gingen ze naar hun opa en oma, maar dat gebeurd niet meer.
Wat betreft de regels. Wij hebben gewoon simpele regels vind ik: zoals 1 uur op de tablet. Handen wassen na het toilet. Zelf je bord en beker naar de keuken brengen.
Vragen of je op de tablet of tv mag kijken. Schoenen uit als je naar boven gaat (vloerbedekking boven). Tanden poetsen 2 keer per dag.
En thuis hoeven ze dat bijna allemaal niet.
Wij vinden niet dat we streng zijn met deze regels.
Maar zoals ik lees is het dus voldoende als een kind een ander kind de schuld geeft voor iets, uiteindelijk sorry zegt en dan niet hoeft te praten. Sorry is genoeg?
Zo ben ik bv niet opgevoed. Het hoeft geen lang verhaal te zijn maar je kan wel iets meer zeggen dan alleen sorry.
Wat betreft alleen dingen doen met de kids.
Elke vrijdag ben ik druk met mijn eigen kids en mijn partner met de zijne. Om het weekend ben ik met de 4 kids en op zondag zijn we allemaal samen. De ene keer doen we iets samen, de andere keer apart. We verdelen de aandacht onder de 4 kinderen. En ik hou ze bezig op de zaterdag door idd koekjes individueel te bakken, dan mag een ander kind helpen met de lunch en het avond eten etc.
Maar zodra de kinderen samen zijn(bv boven) dan gaat het mis. Kan ze moeilijk al hun vrijheid afnemen en niet meer samen laten spelen.
Voordat ik met mijn partner was, was hij vele malen strenger naar zijn kinderen. Ik vond dat niet fijn.
Dus hebben we in overleg het versoepeld.
Zijn kinderen zijn de regels al lang gewend.
We snappen er niks van.
Het enige wat wij horen, is dat er thuis veel ruzies zijn . En er veel aandacht naar het kleine zusje gaat. Maar moeder ontkent dat.
De dingen die we horen zijn niet leuk en best heftig.
Zijn kids zijn door de weeks 1 dag bij hun vader en als het ons weekend niet is, zijn ze 2 dagen bij opa en oma 2 dagen met hun moeder en 2 dagen met hun bonus vader (hun moeder werkt veel).
Wij proberen een oplossing te vinden, maar krijgen op geen enkele manier medewerking van de moeder van de jongens. De bonus vader blijft volledig uit beeld.
Regels
Het gaat er niet om dat kinderen de regels volgen, vooral kinderen die niet onder jou dagelijkse zorg vallen, maar of het voorspelbaar is hoe het bij jou thuis toegaat en als er eens een overtreding is, hoe ga je daar dan mee om. Stuur op goed gedrag door dat uit te lokken, niet door overtredingen te pinpointen.
Je kunt er niet zoveel mee hoe het bij de ander toegaat. Het is ook niet verstandig om je er al teveel mee te bemoeien.
Het gaat nu niet goed bij jullie thuis. Blijf niet in oud gedrag hangen dat niet werkt. Probeer wat anders. Positieve praktische aandacht vinden alle kinderen prettig. Iets te doen hebben, samen iets ondernemen. Zonder bang te hoeven zijn om een foutje te maken.
......
Als de kinderen hier zijn dan sturen we juist niet aan op het negatieve gedrag. We sturen juist aan op positief gedrag. Ik leg alleen hier uit hoe ik het ervaar.
Het lijkt wel alsof het zo moet zijn dat de jongens in dit geval omdat hun ouders gescheiden zijn dus bij papa alles maar mogen. Dat ze niet aan huisregels hoeven te houden omdat ze bij hun moeder worden opgevoed?
Dus alle ‘weekend kinderen’ kunnen bij die ouder dus gewoon doen wat ze willen omdat ze niet bij die ouder worden opgevoed?
En als ze in het weekend bij papa zijn dan moet het alleen leuk zijn? De normale dagelijkse dingen van ons gezin (2 meiden, ik en hun bonus vader) die moeten we dan maar aan de kant zetten?
Dat is toch verwarrend voor mijn kinderen? Als mijn kind haar zus slaat, dan gaat ze naar haar kamer om er over na te denken om vervolgend haar excuus te maken en te vertellen waarom ze dat doet. Maar de jongens hoeven dat niet bij hun moeder dus mogen ze dat bij ons gewoon doen. En mijn kinderen dan? Die zien dat toch gebeuren?
Dan krijg je een hele andere verdeeldheid. Of moet ik dan mijn opvoeding van mijn meiden dan ook gaan aanpassen omdat ze bonus broertjes hebben die anders worden opgevoed?
Ik had eigenlijk gehoopt dat ik hier wat reacties zou krijgen dat de biologische ouders van de jongens meer op 1 lijn moeten gaan zitten wat betreft opvoeden en alles eerlijk kunnen vertellen.
Een voorbeeld: ik merk dat 1 van de jongens niet lekker in zijn vel zit vandaag, huilt om alles.
Moet ik dat dan negeren of vragen wat er aan de hand is?
Ik heb dus gevraagd of er iets is en of ik hem kan helpen.
Dit keer praatte hij wel en moest ik horen dat zijn mama met bonus vader heel veel ruzie hebben en dat mama steeds zegt vertel dat maar niet tegen papa dat is ons geheimpje. Hier loopt hij schijnbaar al heel lang mee.
Ik/wij lopen al lange tijd te bedenken waar het probleem ligt, wat kunnen we anders doen. Maar krijg met dit soort dingen toch echt het idee dat het niet bij ons ligt, maar iets wat thuis gaande is.
Wij hebben geen geheimen voor onze kinderen. Hebben een keer ruzie gehad waar de kinderen bin waren en hebben dit ook gelijk aangegeven bij de moeder.
Juist zodat ze erover konden praten. Maar wat bleek moeder te zeggen tegen de kinderen; praat daar maar met papa over. Het is daar gebeurd.
Oftewel de kinderen kunnen dat soort dingen dus niet bij hun moeder bespreken. En ze mogen van hun moeder niet bespreken wat er thuis gebeurd bij ons.
Ik vind het vreselijk wat er gebeurd. En ik weet echt niet meer wat ik ze kan geven om ze te helpen. Niet meer dan structuur (dus ook de duidelijke regels hier) en de liefde en aandacht zoveel mogelijk verdeeld. Mijn kinderen vinden het lastig om hun moeder op zaterdag te moeten delen. Maar na 3 jaar weten ze niet beter.
Ze zien hun bonus vader als echte vader en accepteren hun bonus broertjes als hun echte broertjes.
Sinds kort mogen ik en mijn meiden niet meer mee de jongens naar huis brengen. Dat wilt de ex van mijn partner niet. Waarom verteld ze niet. Dat begrijpen we ook niet.
Zo zijn er veel dingen die we niet begrijpen en we willen alleen her beste voor alle 4 de kinderen.
Is er iemand die dit heeft meegemaakt? Of zijn de gene die reageren hier niet bekend mee?
TJa
Je kunt hier regelmatig berichten lezen van een stiefmoeder die de opvoeding bij de ouder van de stiefkinderen niet vind deugen en haar eigen opvoeding boven twijfel verheven.
Het is echt niet makkelijk, een stiefgezin heeft echt wel uitdagingen. Maar de schuld zoeken bij het andere gezin of aansturen op het overdragen van kleinere en grotere ergernissen in het kader van samen opvoeden, terwijl dat juist niet bljkt te lukken,
is ook wel een grote rode draad.
De ander moet veranderen. Het is handiger als je zelf verandert en probeert de zaak klein te houden en leefbaar en niet teveel slakken zout te geven.
Je kunt je nog jaren bezighouden met de onderlinge relaties op deze manier, die niet op gaan schieten en misschien wel verder escaleren.
Zoek wat meer positieve aanrakingspunten en maak er zelf het beste van.
Structuur en regels dienen het samenleven te dienen en als dat niet werkt dan stel je dat bij.
Samenwerken
Als je niet kunt samenwerken kun je de taken beter goed verdelen. Je kunt een goede samenwerking, terwijl er allerlei ergernissen zijn, niet forceren. Afstand houden kan een goede strategie zijn, anders zit je voor je het weet in de verwijten, zou je zelf ook niet fijn vinden als dat de modus van het contact is.
verschillen tussen kinderen en gezinnen
Ik herken het wel, mijn dochter mag bij mij veel meer als bij haar vader.
Gewoon omdat wij maar met z'n 2 zijn en daar zijn ze met 5. Aan de andere kant mag mijn dochter daar dingen die hier ook mogen terwijl haar zussen dat dan weer niet mogen. En dat heeft alles te maken met het gegeven dat dochter gescheiden ouders en 2 thuisen heeft.
Sommige dingen zijn te verklaren omdat ze ouder is, sommige omdat ze in mijn woonplaats op school zit, sommige gewoon omdat het een heel ander kind is.
Ik vind het al heel wat als ze zelf sorry zeggen, daar hoeft geen heel verhaal bij, vind ik zelf ook niet prettig. Kun je beter veel later doen als de rust weer is gekeerd.
Als een kind 'ik weet niet' antwoord, dan weet het het ook niet, aandringen heeft dan helemaal geen zin. Zullen meestal vragen zijn beginnend met waarom en gaan over iets dat een kind wel of niet gedaan heeft denk ik. Daar hoef ik bij mijn kind ook niet mee aan te komen, ze weet het niet, want het gebeurt nogal impulsief vaak. Later praten we er dan wel over dat het niet zo handig was en hoe dan te voorkomen. De waarom vraag hoeft niet beantwoord te worden.
Zielig
Jongens van 7 en 9 die ‘altijd’ liegen en zich ‘nooit’ aan regels houden. Pfffff. En ‘mijn kinderen zijn altijd lief’.
Ik denk dat je ontzettend weinig afweet van kinderen en hun emotionele en gewetensontwikkeling. Dat is ook niet voor een kindercoach (zo mag iedereen zich noemen), eerder voor een kinderpsycholoog.
Zoals ik het lees kunnen de 2 jongens de strijd met de stiefbrusjes nooit winnen. Die zijn immers altijd lief. Dus gaan ze rebelleren. Ik vind het zielig voor ze.
En het lijkt me dat je vriend primair verantwoordelijk is voor de begeleiding van zijn kinderen, niet jij.
Zielig
Die jongens zitten élke vrije zaterdag opgescheept met de ene of de andere stiefouder. Dat vind ik zielig en niet wenselijk
Hebben ze een sport of scouting of zoiets waar ze naar toe kunnen zodat ze iets voor zichzelf hebben op zaterdag?
Bonuskind
De term "Bonuskind" schept verwachtingen over iets positiefs, iets extra's. Hou daarmee op. Kinderen hebben hier niet om gevraagd. Ze noemen jou toch ook niet Bonusmama ofzo (of Klavertje4)? Het zijn de kinderen van je nieuwe partner, niets meer en niets minder. Hou het een beetje gezellig voor iedereen. Stop met regeltjes over tandenpoetsen en sorry zeggen en probeer niet onverdiend gezag te laten gelden over zaken die er niet toe doen. Kinderen voelen dat feilloos aan en zullen dat op hun manier blijven ondermijnen.
Zaterdag
Precies wat Trivia zegt: ik zou kontakt zoeken met de vriend van ex, die op zaterdag voor de kinderen zorgt en bespreken of de kinderen op zaterdag niet een doe-activiteit kunnen hebben die ze zelf kunnen doen. Dus geen koekjes bakken, maar voetbal, hardlopen, judo, zwemmen of scouting.
Het is onvoorstelbaar hoeveel wisselingen deze kinderen hebben. Als zaterdag nu eens van hen is.
Tsjor
Eigen ruimte
AnneJ zegt terecht: je kunt niet beslissen dat een ander moet veranderen, je kunt wel kijken wat je zelf moet veranderen.
Blijkbaar had je gehoopt dat wij zouden zeggen dat moeder niet deugde en had je adviezen willen krijgen over hoe je haar kon aanpakken: 'Ik had eigenlijk gehoopt dat ik hier wat reacties zou krijgen dat de biologische ouders van de jongens meer op 1 lijn moeten gaan zitten wat betreft opvoeden en alles eerlijk kunnen vertellen.'
Je lijkt in elk geval niet bereid om meer op 1 lijn te gaan zitten met de biologische moeder, dus die vrome wens gaat over wat moeder anders moet doen.
Persoonlijk vind ik je regels nogal streng, maar wat ik lastiger vind is dat je er blijkbaar moeilijk tegen kunt dat kinderen moeite hebben met regels of zich niet aan regels houden. Het spel is zo: als ouders heb je regels, als kind vind je dat irritant, of wel terecht maar je vergeet het, ouders worden daar boos over, als kind vind je dat ook weer irritant, maar accepteer je het zuchtend, om buiten de deur daarover te klagen. Dat gaat zo door, totdat kind zelf ouder is. Maakt niet uit wat die regels zijn. Je moet alleen wel het spel een beetje meespelen en er geen drama of oorlog van maken.
Dan is er nog zoiets als het respecteren en vrijmaken van de ruimte van de ander. Ik heb de indruk dat je de grenzen van het andere gezin regelmatig overtreedt, in je hoofd althans, maar dat bepaalt je denken en je handelen.
Bijvoorbeeld het kind dat huilt, jij vraagt wat er aan de hand is en het kind vertelt dat het zo erg is bij moeder. Vervolgens ga je denken dat dat de oorzaak is van alles wat er de laatste tijd mis gaat. Dat betekent dat je de situatie in het andere gezin binnenhaalt als orzaak van de problemen in je eigen gezin. Dat bedoel ik dan met 'de ruimte van de ander binnenhalen, annexeren'. Want als je dat eenmaal denkt staat het je vrij, sterker nog dan is het zelfs van groot belang dat je meningen gaat vormen over wat daar gebeurt en wat daar zou moeten veranderen. Je hebt dan in feite de situatie in het gezin van moeder bezet: jij gaat erover.
Dat doe je later nog een keer, zelfs sterker, als jullie ruzie hebben gehad, je vertelt dat tegen moeder, zodat de kinderen er met haar over kunnen praten. Stop: Hier is een grens: het gaat jou niet aan om te bepalen waarover moeder met de kinderen moet praten, hoe zij met de kinderen om moet gaan. Moeder heeft groot gelijk in haar reactie: 'praat daar maar met papa over. Het is daar gebeurd.' Dat is precies het respecteren van de ruimte van een ander gezin.
Maar jij gaat veel verder: je bedenkt wat moeder moet doen en je oordeelt als moeder dat niet doet: 'Oftewel de kinderen kunnen dat soort dingen dus niet bij hun moeder bespreken. En ze mogen van hun moeder niet bespreken wat er thuis gebeurd bij ons.'
Daarmee beperkt je ook de ruimte van de kinderen heel erg: de kinderen moeten zelf wel bepalen wat ze vertellen en aan wie ze iets vertellen.
Even terug naar het verhaal van het huilende kind. Er zijn een paar dingen die je kunt doen: leg het verhaal voor aan vader en laat vader daar verder mee omgaan; ten slotte kent hij kind en moeder het beste, is het zijn scheiding, is het zijn kind en is het goed als jij er zoveel mogelijk buiten blijft. Dan kun je kijken wat je kunt doen om kind een beetje af te leiden. En het onderwerp 'ruzie' op allerlei manieren terug laten komen als iets wat kan gebeuren als mensen samen zijn, zeker als ze een eigen identiteit hebben, ook kinderen maken ruzie, en ook hier weer: het mag niet, maar eigenlijk is het niet slecht (tenzij het erge ruzie is) en moet je toch leren hoe je daarmee om gaat. Dat is niet iets van een zaterdagmiddag, maar iets wat doorlopend tot op hoge leeftijd een leerpunt zal zijn. 'sorry' zeggen is al mooi. Maar blijkbaar is uitleggen waarom je boos werd voor dit kind nog een brug te ver (zoals voor veel kinderen, emoties vertalen in woorden is niet altijd goed en ook niet voor iedereen.)
Dus:
schakel in je hoofd alles wat je bedenkt over het andere gezin uit;
faciliteer de relatie vader-zonen en kijk vooral naar wat je vor vader dan kunt doen;
respecteer de ruimte van de kinderen: zij zijn niet het ideale materiaal voor jouw opvoedingsideeën, zij zijn zichzelf.
Tsjor
wat een reacties..
waauw wat een on-ge-lofelijke reacties lees ik hier!
zien jullie niet dat zij gewoon het beste wilt voor ALLE kinderen ? dat ze iedereen gelijk wil behandelen, zowel haar eigen kinderen als haar 'bonus'kinderen? dat ze als 'GEZIN' wil functioneren en niet : zij met haar 2 meiden en hij met zijn 2 jongens?? waarom zouden ze al hun activiteiten opgesplitst moeten doen? dat slaat toch helemaal nergens op? waarom zijn ze dan samen? en die belachelijke opmerking dat je regels moet loslaten en het 'fun' moet houden dat slaat al helemaal nergens op , kinderen hebben juist regels , structuur en regelmaat nodig . Anders loopt het toch helemaal mis? en als je in een nieuw samengesteld gezin zit is het juist belangrijk dat je probeert alle kinderen op dezelfde manier op te voeden en dezelfde normen en waarden mee te geven . Anders loopt het fout af! Beste klavertje4 ik begrijp je frustratie en ik denk dat je echt je uiterste best doet en meer kan je niet doen . Blijven praten met de kids en je nieuwe partner . Ik wens je het allerbeste!
liefs,
mama & plusmama van 2 meiden!
Bonusmama en plusmama
Ik kan deze draad al helemaal niet meer volgen met al die verschillende kinderen en ouders. En van die eufemistische termen als bonuskinderen en plusmama word ik helemaal kriegel merk ik. Misschien omdat ik zelf kind van gescheiden ouders ben en uit ervaring weet hoe moeilijk het is om opeens met een nieuwe 'ouder' te worden opgescheept.
De kinderen zijn zo te lezen nog jong, dus ze moeten nog wel een aantal jaar met elkaar door. Het is ontzettend moeilijk een samengesteld gezin te laten werken en als je met de hakken in het zand gaat lukt het in ieder geval niet.
Laat het wat meer los zou ik zeggen en focus je niet op materiële zaken als geld en vakanties maar probeer een wat meer ontspannen sfeer te creëren.
Nieke15
Ook de deskundigen adviseren om (tijdelijk) te gaan functioneren als twee aparte gezinnen als het helemaal niet loopt binnen het samengestelde gezin.
Als opvoeder vind ik regels, structuur en regelmaat helemaal niet van doorslaggevend belang. Als ik zou samenwonen met iemand die dat wel wil, loopt het dus zeker vast. Lastig compromissen vinden als iets tegen jouw gevoel in druist.
Hé fijn, dat is dus opgelost
Blijven praten en vooral vast blijven houden aan je eigen (zelfbedachte, waarschijnlijk willekeurig gekozen) regels zodat de kinderen een grote kloof blijven ervaren tussen wonen bij mama en wonen bij papa, dan komt alles goed, vat ik jouw bijdrage zo goed samen nieke15?
Mijn mening: structuur en duidelijkheid (voorspelbaarheid) kan heel goed zijn voor kinderen. Als je ziet dat wat je doet niet werkt kun je (grofweg) twee dingen doen:
- je regels als leidraad houden en keer op keer blijven proberen kinderen in de door jouw bedachte mal te frommelen
- het kind of de kinderen als leidraad nemen en kijken wat voor dit kind of deze kinderen dan wel werkt. Waarbij je natuurlijk niet grenzeloos hoeft te zijn maar er zijn meer wegen die naar Rome leiden. De meeste regels hebben een achterliggende gebrachte, focus daarop i.p.v. op de regel zelf. Als je wil dat een kind uitleg geeft over het waarom van iets wat hij fout doet kun je ook als de gemoederen bedaard zijn een rustig gesprekje met de betrokkenen hebben waarin ieder een kans krijgt zijn of haar verhaal te doen. Vaak zijn dat soort akkefietjes toch ook een actie-reactie verhaal dus dat helpt je ook daarbij.
Hier roepen dat de bio ouders meer op één lijn moeten zitten vind ik zinloos en is klaviertje niet mee geholpen. Zij noch wij kunnen dat regelen dus het enige wat het doet is het voeden van het gevoel van machteloosheid en daar knapt niemand van op.
Nog een tip; lees je in over de Gordon Methode, dit is een pedagogische aanpak die op veel plekken (crèches, bso’s, scholen) wordt gebruikt en aangeprezen. Ik denk dat het je zal aanspreken en helpen
Nienke
Wat jij dus eigenlijk zegt is dat kinderen die in de twee weken één weekend bij vader doorbrengen zich in dat weekend maar volledig moeten aanpassen aan het nieuwe gezin van de vader.
Hun regels, hun gezinsleven en zij mogen er ook een paar dagen bij zijn.
Waarom niet wat meer rekening houden met die twee kinderen? Waarom geen rekening houden met hun opvoeding en met hun gevoelens.
Ik heb zelf 4 kinderen maar zelfs in ons gezin met 1 vader en moeder houden wij niet één lijn aan wat betreft opvoeding. En erg veel regels hebben wij ook al niet. Onze kinderen zijn namelijk 4 verschillende persoonlijkheden en wat bij de een werkt, werkt bij de ander niet.
Die van ons zijn nu 16, 14, 13 en 9 en het zijn gewone, leuke kinderen. Zelfs zonder excuussessies en allerlei regels thuis.
Nienke15
"Zien jullie niet dat zij gewoon het beste wilt voor ALLE kinderen ? dat ze iedereen gelijk wil behandelen, zowel haar eigen kinderen als haar 'bonus'kinderen? dat ze als 'GEZIN' wil functioneren en niet : zij met haar 2 meiden en hij met zijn 2 jongens??"
Je bent geen "gezin" zolang niet iedereen, inclusief de kinderen, dat zo voelt. Dat kun je niet afdwingen, bij niemand, en al helemaal niet met doen alsof het beste voor hebt met iedereen. Dat heb je namelijk niet als je alleen maar een gezin wil zijn dat er niet is. Alleen goede bedoelingen hebben is niet goed genoeg.
Een samengesteld gezin heeft minimaal 6 jaar nodig om gevormd te worden. Maak het niet mooier dan het is en noem elkaar geen bonusmama en bonuskids.
Nienke
Maar waarom komen de kinderen op zaterdag als hun vader er de hele dag niet is?
De jongens zien hun vader al weinig, en dan is hij ook nog de hele zaterdag weg.
Kunnen de dagen niet veranderd worden?
kerngezin
Ik denk dat jullie de klassieke fout maken te doen alsof jullie een kerngezin zijn, terwijl jullie een nieuw samengsteld gezien zijn; een wereld van verschil.
Nieke15, je ziet het volledig verkeerd, en zoals je ziet, werkt hun aanpak niet.
Die 'eenvoudige' regels waarover je spreekt, zouden bij wijlen al moeilijk haalbaar zijn voor onze puberkinderen, laat staan voor kinderen van rond de 9 jaar.
Wanneer de jongens bij jullie zijn, zorg dat ze het fijn hebben (wat niet wil zeggen dat ze zich alles mogen permitteren), ze zijn immers niet zoveel bij jullie; wees niet zo streng en laat ze zich niet telkens verantwoorden. Dat de biologische ouders op één lijn zouden moeten liggen, dat is een utopie; streef daar niet meer naar.
Denk eraan dat het voor kinderen, zowel klein als puber, het veel moeilijker is dan je beseft om telkens opnieuw in een totaal andere wereld terecht te komen.
Laat de vader zich wat meer met zijn jongens bezighouden, en jij met jouw dochters.
Uiteraard kunnen heel wat dingen samen gebeuren, maar er is ook quality time met de biologische ouder alleen nodig. Enkel zo gaan ze de tijd samen weten te appreciëren.
Ik weet waarover ik spreek; ik zit al jaren in een gelijkaardige situatie met samen 5 kinderen.
specht
"Zowel vader als moeder werken op zaterdag. Ik als bonus moeder en ook de bonus vader werken niet op zaterdag. Dus zijn wij er die dag. "
Daarom zei ik al: "Die jongens zitten élke vrije zaterdag opgescheept met de ene of de andere stiefouder. Dat vind ik zielig en niet wenselijk"
Triva
Inderdaad vind ik het ook zielig voor de jongens.
Maar afgezien van het feit dat ze ook bij hun moeder op zaterdag door de stiefouder worden verzorgd, zijn ze vaak bij hun moeder, terwijl ze al zo weinig bij hun vader zijn. Dan is het extra sneu als ze in de tijd dat ze bij hun vader zijn, ook nog eens door een stiefouder worden verzorgd.Daarom lijkt het mij goed om eens te kijken of er niet een andere verdeling van dagen kan komen.
Als stiefouder
zijnde zit je in een lastig pakket. Aan de ene kant wil je het beste voor de kinderen en dat ze zich thuis voelen bij jou. Aan de andere kant zijn er twee biologische ouders die het samen moeten oplossen.
Natuurlijk is het geen probleem om andere regels te hebben dan de kinderen hebben bij hun andere gezin. Wat daarin wel heel belangrijk is dat je de regels van het andere gezin wel accepteerd. Een kind kan prima leven met verschillende huizen en verschillende regels.
Wel moeten beide biologische ouders het hier over eens zijn. Op zo'n moment kunnen de kinderen gewoon worden gewezen dat de regels bij papa nu eenmaal anders zijn dan bij mama omdat papa gewoon een ander persoon is dan mama.
Persoonlijk krijg ik het gevoel dat de jongens bezig zijn met aandacht trekken op de verkeerde manier. Kinderen die niet genoeg aandacht krijgen op een positieve manier gaan het zoeken naar aandacht op een negatieve manier. Het kan ook zijn dat de jongens gewoon aan het uitproberen zijn. Waar ligt de grens, hoever kunnen we dat rekken en dus hoever kunnen we gaan. Dat is iets dat beide biologische ouders met elkaar moeten bespreken. Niet dat ze totaal op 1 lijn moeten komen, maar wel dat ze beseffen dat de jongens op dit moment aan het uitproberen zijn en dat zij als ouders moeten zorgen dat zij zich niet tegenelkaar laten opzetten.
In mijn ogen dus werk aan de winkel voor de biologische ouders. TS, als stiefouder, kan alleen zorgen dat er duidelijkheid is als zij de enige ouder is.
spagaat
Klavertje4, je hebt het beste voor met alle kinderen, maar je neemt volgens mij te veel verantwoordelijkheid daarvoor op je schouders. Je hebt geen enkele invloed op hoe hun moeder met de jongens omgaat, ze gaat heus niet dingen anders doen omdat jij vindt dat dat moet. Hoe meer jij er van zegt, hoe meer hun moeder een hekel aan je krijgt, vermoed ik. En ook op hun vader, jouw partner, heb je weinig invloed, helaas. Het is hun ouderschapsrelatie en het zijn hun kinderen. Jij staat er als het ware wat naast. Maar heel lastig omdat je zelf ook kinderen hebt, begrijp ik goed hoor!
Het klinkt heel flauw, heb er zelf ook een beetje hekel aan als men dat zegt, maar echt: probeer het (de opvoeding van de kinderen) wat meer los te laten. Jullie huis, jullie regels, dat kan echt hoor, dat hebben wij hier ook. En soms zijn hun regels ook wel handig of fijn, heb ik gemerkt. Ik was altijd stipt met slapen bijvoorbeeld, maar nu doe ik het thuis hier ook soepeler. Ik ben er minder gespannen onder om ze per se op tijd naar bed te hebben. Dan maar wat korter slapen en gezelliger.
Ik vind het overigens voor de zonen van je partner wel heel heftig, zo veel heen en weer, en nergens echt thuis horen.....m.i. is een eigen basis veel fijner voor kinderen, met een goede regelmaat (of vrijheid, ze wonen toch vlakbij?) om naar de andere ouder te gaan. Naar behoefte van de kinderen zelf. Of eerst in overleg bepaald door ouders en als de kinderen ouder zijn dat ze dan zelf meer inspraak hebben.
Heel veel sterkte, jouw verantwoordelijkheid is vooral voor je eigen kinderen een fijn thuis maken en: zelf gelukkig blijven!
P.S.
Dat moeder 'bondjes' sluit met haar zoon/zonen ("vertel maar niet aan...") is heel slecht voor het veiligheidsgevoel van de jongens als je het mij vraagt. Ik heb zelf zo'n moeder die dat van jongs af aan doet bij mij en het bracht me continu in loyaliteitsconflict. Het is niet meer te onthouden wat je wel en niet mag vertellen...dus misschien is dat een oorzaak van het opstandige gedrag?
Wat vind je partner van de situatie trouwens? Heeft hij begrip voor je spagaat?
Ik vind nogmaals wel dat je in jullie huis jullie regels mogen stellen, inderdaad ook voor jouw dochters, anders krijg je daar weer scheve gezichten van.