Co ouderschap 110km

Nee, dit is een slecht idee.

Ik kan me niet voorstellen dat de vader hier toestemming voor geeft. Ik kan me ook niet voorstellen dat de rechter hier vervangende toestemming voor geeft. En als je het toch doet, kan ik me juist wel heel erg voorstellen dat de rechter op verzoek van vader het co-ouderschap beëindigt en het kind door de week bij vader plaatst.

Een kind heeft recht op een relatie met beide ouders. Daarnaast is ook belangrijk dat een kind geworteld kan raken in zijn omgeving. En ten slotte moet een kind naar mate hij ouder wordt een bepaalde mate van onafhankelijkheid krijgen in het bewegen door zijn omgeving. Met name die onafhankelijkheid staat hier ernstig op het spel. Kind is 100% van jou afhankelijk om te rijden. Kan nergens zelfstandig heen. 

Hoe denk je dat jouw kind speelafspraakjes gaat krijgen als hij 5 dagen per week bso heeft, als jij nooit 's middags op het schoolplein met andere ouders staat te praten, en als hij nooit een speelafspraakje bij hem thuis heeft, want dat is 110 km ver weg? Je kind raakt in geen enkele omgeving geworteld met dit plan. En zwemles, muziekles, andere clubjes... gaat de bso jouw kind halen en brengen ofzo? Wat ga je doen als je kind straks de enige 11-jarige is op de bso en zich kapot verveelt tussen de kleuters? Kun je uberhaupt een "week-om-week" contract krijgen bij de bso, of moet vader ook gaan betalen voor 5 dagen bso?

Ik vind "week-om-week" co-ouderschap sowieso zeer onhandig bij jonge kinderen. Het lijkt me zo lastig dat ouders dan zwemles, muziekles, clubjes allemaal moeten afstemmen, het eens moeten zijn over het belang ervan, een tijdstip moeten vinden waarop ze allebei kunnen halen/brengen. Heel onhandig... 

Ik kan het eigenlijk alleen maar voorstellen dat mensen "week-om-week" doen uit noodzaak, als ze geen "gewoon" deeltijdwerk kunnen doen maar wel een "week-om-week" rooster kunnen krijgen. 

Goh TO, bevallen de reacties niet? Nergens in je OP maak je duidelijk dat het slechts een hypothetische vraag is. Je wekt juist de indruk dat je het zelf wel een mooi idee vindt. Geen enkele indicatie dat je begrijpt wat de mogelijke impact ervan op je kinderen zou zijn. Alleen maar de voordelen voor jouzelf.  Tja, dan krijg je dit soort reacties.

Verder zijn er ook een heleboel vragen aan je gesteld waar je totaal niet op ingaat. Jammer.

(Oh, mijn kinderen zijn ervaringsdeskundige. Hun vader heeft 10 jaar geleden de keuze gemaakt die jij overweegt. Drie keer raden hoe lang hij het heen en rijden heeft volgehouden en hoe vaak hij hen tegenwoordig ziet.)

Het was mij uit de openingspost ook niet duidelijk dat je situatie puur hypothetisch was. Ik denk dat je online geen ervaringen vindt van mensen die op meer dan 100 km van elkaar wonen, omdat het bij de meeste mensen al strandt bij (bijvoorbeeld) 50 km. Ik acht de kans van slagen kleiner met toenemende afstand. Succes met de besluitvorming!

Verebeer schreef op 15-05-2023 om 11:57:

Ik was vooral benieuwd naar of iemand hier ervaring mee had. De reacties die ik gekregen heb zijn alle punten die ikzelf ook al bedacht had en mijn vraag was HYPOTHETISCH.
Ik ben vooral erg onder de indruk van de intonatie en de onvriendelijke manier waarop de adviezen gegeven zijn.

Mijn kinderen staan voor mij op de eerste plaats en ik zal er nooit voor kiezen om met "papa nr. 3" te gaan wonen en mijn kinderen dan maar "onderbrengen" bij hun vader voor mijn "liefdesgeluk". Er zijn meerdere opties en mogelijkheden om samen te kunnen gaan wonen waar we naar gaan kijken.

Bedankt voor jullie reacties.

Nou ja, je openingspost is niet bepaald eentje waar uit blijkt dat je hier even je overdenkingen komt delen en daar dan reacties en ervaringen op vraagt:

Je geeft aan wat je bedacht hebt, ziet daar eigenlijk geen enkele downsides aan ( wat ik al redelijk opmerkelijk vind) en je krijgt hier mensen die, niet geheel verrassend, zeggen dat het op papier een heel slecht idee is en dan schiet je in je panty.

Ik kan me persoonlijk niet zo goed voorstellen dat je zelf niet ziet wat voor downsides er aan dit plan zitten, ook al zeggen je 2 oudste kids dat het ze fantastisch lijkt: Het had mij als 13-jarige, bij wijze van, ook giga vet geleken om in Amsterdam te gaan wonen. Maar ik denk dat de werkelijke situatie me na 2 week al weer had doen terug verlangen naar mijn eigen omgeving. 

Omdat je ervaring vroeg. Ik heb vier jaar lang op 1 uur rijden gewerkt. Dat was minder dan 110 kilometer maar met files ed duurde dat al snel anderhalf tot twee uur.
Dat was vermoeiend, er was weinig energie aan het einde van de dag om ook nog maar iets te doen. Ik was weinig betrokken bij het leven in mijn woondorp en in mijn werkstad was ik alleen om te werken. Wat was ik blij dat ik een dag per week kon thuiswerken. 
Jouw kind kan dat niet. Jij kan dat niet in dit plan. En dat gemis aan flexibiliteit maakt het, naast alle terechte bezwaren die hier genoemd zijn, een onzalig plan. Voor jezelf (want je kunt nóoit eens niet die kant op rijden want kind moet naar school). Maar al helemaal voor je kind. Ik was blij dat ik een baan dichterbij huis scoorde en snap daarom echt niet dat je dit serieus overweegt. 
Is dit ervaring genoeg, van iemand die weet wat het is om dagelijks die afstand te rijden?

Verebeer schreef op 15-05-2023 om 11:57:

Ik was vooral benieuwd naar of iemand hier ervaring mee had. De reacties die ik gekregen heb zijn alle punten die ikzelf ook al bedacht had en mijn vraag was HYPOTHETISCH.
Ik ben vooral erg onder de indruk van de intonatie en de onvriendelijke manier waarop de adviezen gegeven zijn.

Mijn kinderen staan voor mij op de eerste plaats en ik zal er nooit voor kiezen om met "papa nr. 3" te gaan wonen en mijn kinderen dan maar "onderbrengen" bij hun vader voor mijn "liefdesgeluk". Er zijn meerdere opties en mogelijkheden om samen te kunnen gaan wonen waar we naar gaan kijken.

Bedankt voor jullie reacties.

Tot nu toe alleen meegelezen, omdat alles wat ik wilde schrijven al meerdere malen door andere posters is geschreven.

Je reageert nogal arrogant en bozig met je ‘alle punten die ikzelf al had bedacht’ en ‘hypothetisch’. Kom op, zelfs hypothetisch is het een heel slecht verzonnen idee, laat staan realistisch, maar wat had je dan voor antwoorden verwacht?

Even weer lekker met beiden voetjes landen lijkt mij en een nieuw ‘hypothetisch’ plan bedenken waarbij de kinderen écht op de 1e plaats worden gezet en zij het allerminst te lijden hebben van keuzes die zij zelf nooit hebben gemaakt of keuze in hebben gehad. 

En misschien ook wel zo netjes om antwoorden te geven op de gestelde vragen, mensen hebben ook de moeite genomen op jouw vragen te reageren namelijk.

Dit lijkt me onwerkbaar.

Vanaf de roze wolk zie je alleen maar oplossingen en geen problemen. Denk niet dat je dit je kinderen aan moet doen.

Als je partner echt zo verliefd is, kan hij dan niet bij jou in de buurt gaan wonen?