co-ouderschap en huiswerk

planning

vader begeleidt zoon ook niet bij plannen huiswerk. Ik probeer dat samen met zoon zover mogelijk vooruit te doen. Maar blijft moeizaam waardoor soms blijkt dat zoon opeens nog een werkstuk moet maken een s.o. moet leren etcetera.
Vader en zoon hebben overigens verder prima relatie, afgezien van de normale puberdingen.

Ja, zo gaat dat

Mijn ex is dochter wel eens eerder komen thuisbrengen omdat de gemoederen te hoog waren opgelopen over het huiswerk. Tegenwoordig ben ik dus de enige die daar energie in steekt. Ik vind het zelf te belangrijk om te wachten tot vader zijn verantwoordelijkheid neemt.

vakverdeling

Hebben we geprobeerd. Werkte jammer genoeg ook niet. Het gaat inderdaad om verantwoordelijkheid nemen. Allereerst door zoon, die dat meestal ook wel probeert maar door adhd het overzicht nog wel eens ontbeert, hoezeer ik daar ook met hem mee aan het werk ben. Hier vult hij zijn planner als ik hem eraan herinner goed in, bij vader gebeurt dat niet. Iets met generaliseren van geleerde zaken. Omdat ik met hem check of de planning slim is gebeurd weet ik ook met welke stof hij bezig is.
En ja, ik hoop zeker dat hij hier nog zelfstandiger in wordt. Op vlak van leren is dat zeker het geval, nalhoewel hij er natuurlijj ook wel eens met de pet naar gooit, maar naast hulp bij planning heeft hij ook het overhoren nodig om te kunnen constateren waar eventuele hiaten zitten. Want dat overzicht mist ie dan weer. Als hij een goed cijfer haalt voor een vak is dat zeker zijn eigen verdienste en niet de mijne. Ik zie mijn rol vooral als faciliterend. Ik vind het alleen zo jammer dat hij die succeservaringen minder heeft doordat er bij vader minder ondersteuning is.

Adhd

Misschien heeft je ex-man zelf ook adhd en is het geen onwil maar onkunde.

kansloos

Als ADD-er moet ik je helaas zeggen dat jouw laatste post realiteitszin ontbeert. Het klinkt heel fatsoenlijk, dat hij er verantwoordelijkheid voor moet nemen om zoon niet de dupe te laten worden, maar realiseer je dat het bakken met energie kost om überhaupt orde in je leven te handhaven met AD(H)D. Je kunt erop blijven hameren en het op zijn verantwoordelijkheidsgevoel schuiven maar daar verzuur je alleen de relatie tussen jullie als ouders alleen maar mee. En je zoon is er niet mee geholpen. Je zult de tekortkoming van je ex moeten compenseren of met hem overleggen hoe jullie dat op een andere manier kunnen doen, bijvoorbeeld met huiswerkbegeleiding. Alleen als je het uit de verwijtende sfeer haalt, zul je er pragmatisch met hem over kunnen praten.

Ik bemoei me overigens wel af en toe met het huiswerk van mijn kinderen maar niet structureel. Toen de eerste naar de brugklas ging, heb ik dat een tijdlang wel gedaan en dat is naast werk en thuistaken voor mij echt niet lang haalbaar qua energie en stemming. Mijn kinderen zullen het dus grotendeels zelf moeten redden, met incidentele hulp, en lukt dat niet dan moeten er een andere oplossing komen.

Groet,
Jo Hanna.

Bij vader

Wat is er mis mee dat je zoon ook als hij bij vader is een beroep op jou doet voor zijn huiswerk?
Misschien kun je een vast moment afspreken?
Het doet wel een groot beroep op jou, maar als je het graag wil ondersteunen dan zou ik niet meer naar vader en zoon kijken, maar het praktisch oplossen.

Om andere redenen, maar hier heb ik thuis zoon ook een tijdje via de pc begeleidt omdat hij te overprikkeld was om mij in real life te verdragen.

Inderdaad kansloos

'Maar dan is het toch verantwoordelijkheid van vader daar iets mee te doen/oplossing te zoeken ipv te accepteren als status quo en zoon er de dupe van te laten worden.'

Je gaat er blijkbaar nog steeds van uit dat het onwil van vader is. Dat is het niet. Hij KAN het niet.

Hij is 14 toch, sowieso een lastige leeftijd.
IADH-kinderen moet je mogelijk iets langer bij de hand nemen. Toch moet je hem zelf ook de ervaring gunnen om "op zijn bek te gaan" en daarvan te leren. Levenslang werken met externe sturing gaat 'm niet worden. Je leert van ervaringen. De motivatie moet uit hem zelf gaan komen en dat kan wel even duren.
En hij moet zijn eigen systemen ontwikkelen om aan dingen te denken en te slagen in het leven.
Dat van persoonlijke hygiene valt daar ook onder.
Overigens, mijn eigen kind gebruikt al lang geen medicatie meer. Hij wil niet.

Twee adhd

Als kind adhd heeft en vader denkt dat hij het ook heeft, dan is het toch de blinde die de lamme helpt? Natuurlijk werkt dat niet. Je roept van alles wat je zoon nodig heeft aan planning en structuur terwijl vader het voor zichzelf net redt om dingen te plannen en te regelen. Als jullie bij elkaar gebleven waren dan had je dat als gezin opgepakt. Moeders begeleidt na het eten het huiswerk terwijl vaders de keuken opruimt. Nu kan dat niet, maar daar kun je vader niet op afrekenen. De scheiding (ongeacht de oorzaak) is een feit, de adhd is een feit en hoe ga je dat oplossen.

Misschien moet je de regeling bekijken. Regelingen bedacht op basisschoolleeftijd zou je wellicht moeten herzien om je zoon te helpen. Vader zal ook niet willen dat zoon verder afzakt en de dupe is van jullie scheiding. Benader dat ook zo, het is geen diskwalificatie van vader of het uitroepen van jezelf als superouder. Dat je zoon niet week op en af gaat, maar bijvoorbeeld elke donderdagavond tot zondagmiddag bij vader is en dan naar jou komt voor de voorbereiding op de nieuwe week en dat je op donderdagavond samen met zoon en vader de planning maakt wat er in het weekend nog moet gebeuren qua huiswerk, projecten, afspraken etc. Op zondag bespreek je met je zoon de planning tot en met donderdag. Wat ligt er nog, wat komt er aan, zijn er nog bijzonderheden, afspraken etc. Ik weet ook niet hoe dicht jullie bij elkaar wonen dat zoon bijvoorbeeld op dinsdag na school naar vader gaat, daar eet en rond een uur of 8 naar jou komt voor huiswerk en de nacht.

Toch externe hulp

Hier hetzelfde probleem, zoon heeft ASS en ADD, veel hulp en structuur nodig, en vader geeft het gewoon niet. Probeert het niet eens, zoals jouw ex. Kan het misschien ook niet.
Wij hebben toch externe huiswerkbegeleiding ingeschakeld. Kost wat, maar het helpt. Zoons cijfers zijn flink vooruit gegaan.

Niet loslaten

Natuurlijk kun je incidenteel een kind wel de gevolgen van nalatigheid of gedrag laten ervaren, maar ik zou hem toch niet loslaten en erbij blijven.
Goede routines en vaste tijden kunnen helpen, goede planning kan helpen, een goede balans tussen studeren en vrij tijd besteden kan helpen.
Gelukkig accepteert je zoon je hulp, daar mag je al heel blij mee zijn.
Je hoeft het niet voor hem te doen, maar samen met hem, tot hij het echt zelf overneemt en jij het los kunt laten.

School

Ik zou de oplossing niet bij vader zoeken, maar op school. Daar lopen mensen rond die alles weten over de vakken en de manier van toetsen. Je zoon moet leren om dáár zijn vragen te stellen. Hij moet leren om de lessen te gebruiken om hogere cijfers te krijgen
Ik ben op een zeker moment afgestapt van de inhoud en ben samen met zoon lijstjes gaan maken met dingen die hij aan de leraar moest vragen. Daar krijgt hij het sowieso beter uitgelegd dan van mij, plus (en dat realiseren veel kinderen zich niet) hij maakte een goede beurt bij de leraar. Mijn zoon vond het eng om vragen te stellen, omdat hij bang was dat de leraar het al had verteld toen hij niet goed had zitten opletten. Dus ging hij hierdoor ook nog eens beter opletten.

Het tweede is: de lesstof. Alles staat in het boek. Nou ja, bijna alles. Ik ben zoon op een zeker moment naar zijn boeken gaan verwijzen en heb hem geleerd hoe je die moet lezen. Heel langzaam en geconcentreerd, zin voor zin. Soms staan dingen echt onduidelijk of zelf fout in het boek. Dat kan dan bij de leraar worden nagevraagd.

Kortom, eigenlijk help je je kind door het concept school en leerboeken goed uit te leggen en hem daar steeds naar te blijven verwijzen. En daar heb je een lange adem voor nodig, maar dan hoef je je niet meer met de inhoud bezig te houden. Bovendien maak je je zoon op die manier zelfstandiger.

Wij hebben dit besproken in een gesprek met zoon en zijn mentor. Die gaf nog wat aanvullende tips.

Zoals: gebruik YouTube. Het is echt fantastisch hoeveel uitleg er op YouTube te vinden is en ongelooflijk dat kinderen daar zo weinig gebruik van maken.

Ik ben dus steeds mijn zoon blijven verwijzen naar de betere hulpbronnen. Overhoren zijn we wel langer blijven doen (maar alleen als hij er zelf om vroeg) en in de derde heeft hij dat zichzelf aangeleerd.

interessant

hoe veel zo'n item oproept. Merk dat ik geneigd ben in de verdediging te gaan. Ik vind sommige reacties behoorlijk kort door de bocht en veroordelend. Jammer.

Jozine/aleid

Jammer dat jij dat zo ervaart, ik zie nergens dingen kort door de bocht of veroordelend.

Laat het ff bezinken

Mijn bijdrage is in ieder geval naar jou toe óók niet verwijtend bedoeld, al schrijf ik het misschien wat hoekig op.

Groet,
Jo Hanna

Aleid

Vergeet niet dat wij moeten afgaan op wat jij schrijft en verder niets weten. Hierover heb ik mijn zienswijze gegeven en door dat ik niet alles weet, doe ik wat aannames en probeer je goed bedoeld, anders naar de situatie te laten kijken zodat je in oplossingen gaat denken. Ja-knikken en klakkeloos vader afbranden vind ik bijvoorbeeld kort-door-de-bocht.

Zeker jammer

Ook jammer dat je nu niet reageert op de dingen waar je mogelijk wel iets mee kunt. Waarom zou je jezelf verdedigen? Je hebt vast goede redenen om je ex van alles te verwijten. Het is alleen de vraag of het effectief is en of je kind ermee geholpen is.

Hier trouwens een w(eindig)adh-kind en een stabiele relatie. Maar ook hier was het heel lastig allemaal. Zeker in 2 en 3 HAVO en zelfs dit examenjaar 4 VMBO-T is moeizaam verlopen, maar gelukkig met het gewenste resultaat. Zijn vader en ik waren het heus niet altijd met elkaar eens. En we zijn alledrie belabberd in wiskunde.

Ik snap dus echt wel dat het in jouw situatie moeilijker is. Maar ik zou zeggen: zoek de hulp op school en probeer ervoor te zorgen dat je kind meer van de lessen gaat profiteren. Dat is een heel proces, maar dat levert voor de toekomst waarschijnlijk meer op dan ruziën met z'n vader over hoe het huiswerk moet worden aangepakt.

Misschien heb ik wat overgevoelig gereageerd. Het is echter zo dat ik, ook al klinkt het anders, vader niets verwijt, al lang niet meer, omdat ik ook zie dat het geen onwil maar onkunde is. En omdat overleg hoe anders op niks uitloopt. Zoon moet niet zeuren. En ik ook niet. Daarom heb ik grotendeels alle bijkomende zaken op me genomen. Kost minder energie dan trekken aan een dood paard. En daarom leg ik mijn vraag hier neer en niet bij vader.
Alleen: wat is het minimum wat ik van vader in praktische zin kan verwachten? Liefde is er genoeg. Houdt het verder op bij zorgen dat er eten en drinken is voor zoon?
Ik vind het echt lastig. Een weg zoeken tussen wat goed is voor kind en wat vader kan.
Ik ben niet heilig, kan ook niet alles, maar vraag daar hulp bij. En ja, ik vind dat vader dat ook zou moeten doen.
Want eigenlijk vind ik dat ik wel genoeg doe. Ik werk aan zoons zelfstandigheid, heb school ingelicht wat er speelt, zij pakken dat goed op waar ze kunnen. Steeds in overleg met zoon. We hadden eerder een andere verdeling met halve weken, maar zoon werd knetter van de vele wissels. Dus vandaar dat we weekopweekaf hanteren.
Overigens is zoon deze week na 1 dag bij vader teruggekeerd naar mij vanwege het huiswerkprobleem. Hij zal de komende weken hier blijven in verband met toetsperiode.
Ben ik nu blij?
Nee, natuurlijk niet. Vader verdrietig, zoon verdrietig. En ik vang het met liefde op, maar heb ook m'n grenzen...

misschien

goed om toe te voegen dat er al ettelijke gezamenlijke hulpverleningstrajectjes zijn opgestart omdat het met zoon niet goed ging mn op vlak van agressieregulatie (al vanaf zeven jaar). Er is anderhalf jaar geleden zelfs crisishulp geweest. Analyse van oorzaak zat, naast kindproblemen, onder andere in verschillende opvoedstijlen van ouders. Geen enkel gezamenlijk hulpverleningstraject is echt doorgegaan omdat vader uiteindelijk steeds niet tot hulp te motiveren was.
Ondertussen zit ik met zoon zelf bij hulpverlening voor een paar gesprekken om in ieder geval in dit huishouden wat meer positiviteit te krijgen.

Gefeliciteerd

We kunnen elkaar de hand schudden, je verhaal lijkt erg op het mijne. Gelukkig is het hier niet zo uit de hand gelopen en is zoon ook niet agressief, maar alles, alles wat er geregeld en georganiseerd moet worden, komt op mijn schouders terecht. Vader zorgt inderdaad (meestal) voor eten en drinken en doet regelmatig een was, en alles wat daarbij komt is een mooie meevaller. Testen op leer- en ontwikkelingsstoornissen: onzin, was niet nodig, niet aanstellen, gewoon de knoet erover. Afspraken over zoon op school: pa kan standaard niet komen, te druk, of hij vergeet het. Ouderavonden: geen tijd. Therapie voor zoon: onzin, er is niets aan de hand. En ga zo maar door. De huiswerkbegeleiding hebben we nu al twee jaar uitbesteed, en dat werkt. Daar betaalt vader gelukkig wel aan mee. Ja het is vermoeiend en niet eerlijk, maar als ik het niet doe, doet niemand het. Ik gun zoon een beetje zelfvertrouwen en straks een diploma. Ook ik denk: ik hoop dat de kinderen in mijn gezin volop warmte en plezier hebben en leren op een constructieve manier met conflicten om te gaan, en dat dat een beetje compenseert voor het gemis bij pa. Leuker kan ik het niet maken...