Co- Ouderschap, partners & wat is normaal?
Beste Forummers,
Ik heb speciaal een account aangemaakt omdat ik al enige tijd in een situatie verkeer waar ik graag met andere ouders wil sparren die in een soortgelijke situatie verkeren. Mijn eigen partner en omgeving snappen en delen mijn argumenten maar zij zitten niet in hetzelde schuitje. Ik kan mijn ergernissen ventileren, ik krijg steun maar ik begin te twijfelen omdat ik zoekende ben naar ‘ wat is nornaal’
Situatie: Co ouderschap, 50/50, over 8 jarige dochter. Geen goede verstandhouding met mijn ex. Continue een machtsstrijd en geen afstemming onderling. Ik wil wel maar mijn ex heeft daar geen oren naar. Ik communiceer wel alles wat er speelt en vraag om afstemming indien dat in het belang van onze dochter is. In de praktijk gaat er dan ook het eea mis omdat de communicatie niet transparant is. Dat is heel vervelend en vaak sta ik met mijn rug tegen de muur of ik voel mij gefrustreerd omdat
ik dit wel ergens verwacht. Hij doet vooral mededelingen of zegt helemaal niets. Bijvoorbeeld een verhuizing naar buiten de stad wat niet mij wordt afgestemd of acute tandartsbezoeken of het geven van medicatie rondom haar ziekte.
Waar ik benieuwd naar ben. Wat is normaal? Lastige vraag, wat voor de een normaal is dat kan voor de ander niet normaal zijn. Nu gaat het telkens zo dat ik mijn grenzen laat oprekken en gemaakte afspraken haast accepteer dat hij ze eenzijdig aanpast zonder afstemming. Omdat ik voor de goede vrede ( terwijl dat er niet is) vaak het accepteer. Terwijl ik verwacht en we de afspraak hebben vanuit mediation dat we met elkaar afstemmen. Ik voel mij nu de zeikert.
Iets wat ik vervelend vind: zijn huidige partner, hebben 2 jaar een relatie, baby van 4 maanden oud. Lieve meid, dochter vind haar leuk. Ik blij. Ze is betrouwbaar en stabiel. Alles rondom het ouderschap en de invulling wordt echter door mijn ex in mailtjes/sms naar mij toe in de ‘wij’ vorm gecommuniceerd. Zelf heb ik al 6 jaar een relatie. Maar het gaat vanuit hun in de wij vorm en naar mij toe in de enkelvorm. Dat stoort mij want de invulling en afstemmen rondo onze dochter is aan ons. Maar hij betrekt mij daar niet in. Daar zit dus ook telkens een wisselwerking.
Zoals over haar gezondheid/aanpak medicatie/mening/sport. Maar ook rondom school en aanwezig zijn bij schoolborrels. Terwijl we de afspraak hebben dit gescheiden te houden. Sowieso is de afspraak dat het ouderschap en de invulling/zeggenschap alleen aan ons is. Maar zij willen ook alles rondom school samen doen en dat zonder afstemming met mij. Zo vind ik het ongemakkelijk dat we op de school bbq voor de ouders met drie man aanwezig zijn.
Ik vind het oprecht fijn dat ze lief en betrokken is maar het gaat mij even te ver. Op de verjaardagfeestjes van dochter met haar vriendinnen is ze altijd aanwezig. Dit ging eerst ook zonder afstemming. Maar dat is prima nu. Maar omdat het een ongemakkelijk situatie is aangezien mijn Co ouderschap met ex alles behalve constructief is heb ik er wel moeite mee. Er moet zelfs voor een tweede ronde een mediator bijkomen. Hij is op zijn beurt erg denigrerend tegen mij in het bijzijn van haar en mijn vriend. Onterecht. Mijn partner heeft hem ook hierop aangesproken. Er over praten heeft geen enkele zin. Het blijft een strijdmodus.
Vreemde is dat ik in de wij vorm door mijn ex en zijn partner op mijn gedrag word aangesproken dat ik onvriendelijk ben, ik ben asociaal en dat zij mijn gedrag zat zijn. Terwijl ik altijd heel vriendelijk en lief ben tegen haar, bovenstaande situatie heb ik nog niet met haar besproken. Tussen ons is er dan ook niets geks voorgevallen. Ik neem het haar helemaal niet kwalijk. Maar mijn ex wel.
Mijn eigen partner is ook altijd vriendelijk tegen haar en ook tegen hem ondanks dat hij zijn bloed wel kan drinken. En kiest er uit fatsoen voor om schoolzaken aan mij en mijn ex over te laten. Omdat hij vind dat dat aan mijn ex en mij is.
Hoe gaan jullie hier mee om?
Overigens heb ik al bij beiden aangeven dat als de verstandhouding met ex beter is we nieuwe afspraken kunnen maken maar ik erg moeite heb dat er naast een hele slechte sfeer en eenzijdig afspraken worden veranderd.
Stel ik mij aan?
Afspraken
Het is hier al vaker gememoreerd maar als je gescheiden bent, en de communicatie kan daar een onderdeel van zijn geweest, kun je niet verwachten dat je in het nahuwelijk wel ineens de ideale relatie hebt.
Je kunt elkaar beter wat met rust laten en niet te flexibel omgaan met afspraken. De ene week is kind bij jou, de andere week bij de ander en daar ga je niet over.
Hoe irritant ook, jij gaat niet over een verhuizing van je ex. En overleg? Over wat? Je handelt naar bevind van zaken.
Ik vind eigenlijk wel dat jij degene bent die moeilijk doet. Je stelt eisen waar niet aan voldaan wordt en kan dat niet loslaten blijkbaar.
Hopelijk hebben jullie een goede vaste omgangsregeling met data, houd je daar dan zo goed mogelijk aan, exact aan.
Je kunt niet voor je ex bepalen dat hij in de wijvorm opereert. Hoe wou je dat afdwingen? Zijn vrouw, die je niet eens een ongeschikt exemplaar vind, verder negeren of zo?
Wat voor nieuwe afspraken wil je dan gaan maken? Hoe meer afspraken hoe meer gedoe. Probeer dat toch wat minimaal te houden. Je bent gescheiden. Als je dochter bij jou is heb het dan goed. En laat het gedoe los. En bemoei je niet met de week van je expartner.
En doe al die feestjes dan maar niet samen als het je zo stoort. Organiseer dat apart. Of bij vader of bij moeder, of bij allebei. Maar zonder dat daar overleg voor nodig is.
Als je dat kunt. Anders heb je de komende jaren nog een moeilijk leven.
Belang van je kind
Heeft je kind er last van dat zij in de wij-vorm spreken of de vrouw van je ex naar de schoolbarbecue komt? Dat lijkt me niet, dus ik zou er niet meer over gaan zeuren. Hij verandert zijn gedrag toch niet, en jij wordt er alleen maar boos van. Behandel de ander zoals je zelf behandeld wilt worden en leg niet op alle slakken zout.
Uit je verhaal haal ik niets waarover je je heel erg zorgen zou moeten maken. Exen zijn meestal **kels, maar je moet er samen als ouders het beste van maken.
Ik was/ben er ook zo één
Toen mijn stief nog een stiefje was (heel schattig om te zien maar nu bromt hij vele dagen en is puber bovendien) ben ik ook geregeld in mijn onschuld/onwetendheid op schoolfeestjes oid opgedoken. Ik was stief sinds t kind amper kon lopen dus tegen de tijd dat hij naar school ging voelde het heel vanzelfsprekend om daarbij te zijn. Inmiddels weet ik- mede dankzij dit forum en omdat er inmiddels meer samengestelde gezinnen in onze omgeving zijn- dat dat niet voor iedereen logisch is. Voor stief destijds trouwens wel, en nog steeds. Dus die vroeg gewoon of ik ook kwam en dan ging ik.
Moeder van stief heeft gaandeweg wel wat dingen aangegeven waar voor haar de grens was en die heb ik opgepikt en opgevolgd. Waar man en stief t trouwens vaak niet mee eens waren maar ja...
Wat ik wil zeggen is; probeer anders te kijken. Je maakt het jezelf en je dochter onnodig moeilijk door op basis van ‘ongemakkelijk voelen’ sommige situaties niet te willen hebben. Spring over je schaduw heen en accepteer gewoon dat dit jouw leven is en erbij hoort. Zeker omdat de dame in kwestie ok is. Ik denk echt dat je jezelf daar een enorm plezier mee doet, en je dochter ook.
Mijn stief is inmiddels puber en vind het volstrekt normaal dat hij een delegatie aan ouders heeft. Iedereen heeft een apart plekje in zijn ‘systeem’ en zijn mama en papa zijn de basis maar we hebben allemaal een rol. Een beetje zoals je weleens bij families hoort die bij elkaar wonen, heb je ook in andere culturen, heb je schoonfamilie ook niet voor t uitzoeken toch?
kinderen leidend
Ik zou heel veel ergernissen slikken (en heb dat ook gedaan) als de kinderen er baat bij hebben. Dus al je dochter het fijn vindt dat zowel jullie als ouders als de nieuwe partner bij een school bbq aanwezig zijn, dan gewoon doen. Ik zou nog verder gaan. Mocht je merken dat de aanwezigheid van de nieuwe partner je dochter in een loyaliteitsconflict brengt, zeg haar dan dat jij het prima vindt en dat je dochter zich daar niet druk over hoeft te maken.
Scheiden is voor kinderen al geen feest (understatement), zorg er in ieder geval voor dat ze hun ouders behouden. Ook al betekent het dat jij af en toe heel hard op je tong moet bijten.
Ja, slikken en je verbazen
Ik denk dat er niets normaal is en dat je moet streven het allemaal zo gladjes mogelijk te laten verlopen en daarvoor heel veel moet slikken. Ik heb niet altijd alles geslikt en dat heeft me niets gebracht behalve onrust. Toen ex weer een nieuwe partner kreeg heb ik hen beide hier uitgenodigd om kennis te maken. Eigenlijk met de gedachte elkaar wat beter te leren kennen en dat er een situatie zou onstaan van kennissen die beleefd met elkaar om gaan. Van de andere kant is er nooit toenadering gezocht, integendeel, toen de kinderen vroegen of ik eens op bezoek mocht komen werd er gezegd dat ik niet welkom was en dat men het gescheiden wilde houden. Ik heb er ook heel lang over gedaan om accepteren dat er tussen ex en mij ook geen gesprekken over de kinderen zijn. Er zijn dus helemaal geen gesprekken, Hij heeft gezegd dat als hij over de kinderen wil praten dat hij dat met zijn nieuwe vriendin doet. Ik had en heb behoefte om te sparren over de kinderen waarover dan ook maar doe dat inmiddels met mijn zus of vriendinnen. Wij hebben destijds afgesproken om als ouderstel te gaan naar activiteiten op school en hobby's dus zonder nieuwe partners maar deze afspraak is zonder enig overleg van tafel geveegd en bij de laatste voorstelling zaten vader en vriendin beide in de zaal aan de ene kant en ik aan de andere. Ik vind het verbazingekkend dat iemand mijn kinderen haar kinderen noemt terwijl we elkaar eigenlijk niet kennen en min of meer negeren. Ik voel me dan ellendig maar slik het omdat ik al lang blij ben dat ze komen voor de kinderen. Ik hoef echt geen vriendinnen te worden maar soms even praten of af en toe even een kop koffie zou fijn zijn. Het voelt voor mij ook raar omdat wij een weekendregeling hebben en hun vader zich strikt aan die dagen houdt dus nooit op school of bij het sporten etc. wil zijn en ook niet helpt bij activiteiten. En ik weet dat ik blij moet zijn voor de kinderen dat ze zijn gekomen maar ik heb dan soms echt wel het gevoel van nooit zie je ze (vader en vriendin), nooit is er enige belangstelling en nu zitten ze pontficaal front row, grrr. Er wordt door ex overigens ook in de wij-vorm gesproken (gemaild) als hij iets vindt over onze kinderen.
Je komt allemaal met bepaalde verwachtingen in zo'n situatie en handelt daar naar maar de kans is klein dat die verwachtingen gelijk zijn dus kost het tijd om die verwachtingen bij te sturen of te laten varen.
Lastig
Dank voor jullie reactie.
Wellicht om voorzichtig op te merken dat er verschillende verwachtingen zijn maar de ervaringen anders is dat je had gehoopt.
Hoe fijn is het streven dat je gemoedelijk afspraken maakt en dit voor beiden belangrijk is en ook werkbaar. Dat is niet altijd het geval zodra een relatie beëindigt wordt. Ik heb mijn trots volledig op zij gezet (meerdere keren bedrogen toen ik zwanger was etc) maar ik heb mijn boosheid opzij gezet toen voor onze dochter. En hem vergeven. Dat gaf mij toen een heel goed gevoel omdat ik er bovenstond. En hij telkens met hangende pootjes wilde terugkomen.
Dit ging lange tijd op vriendschappelijke wijze ook goed. Hij heeft 6 relaties na mij gehad in 3 jaar tijd en allemaal onze dochter in laten participeren. Voor de goede vrede slikte ik dit. Na nummer 4 ben ik niet meer gaan kennismaken want na 5 maanden was het toch telkens uit. Tot huidige vriendin er was. Onze kennismaking? Was nota bene op het verjaardagsfeestje voor haar klasgenootjes. 10 min voor haar komst melde hij dat ze kwam kennismaken met mij.
Dat en andere gekke sprongen van hem heb ik geslikt. Tot hij de astma medicatie weigerde en de aanval op mij opende toen ik met haar weer in het ziekenhuis was, zij in een astma periode, hij en zijn nieuwe vriendin op hoge poten in ons bijzijn haar medicatie weigeren en zeggen dat ik haar beschadig door ziekenhuis bezoeken. En weigeren bij te springen want het zijn mijn dagen.
Hulp had zij toch echt nodig had. Inmiddels zijn we 6 opnames in 2 jaar tijd verder en land het kwartje voorzichtig dat ze echt de hulp nodig heeft. Ik ben met beiden op gesprek gegaan met de arts en ook naar de volgende afspraak gaat ze mee.
Ik buig vooral altijd met hem mee en nu met haar. Zij vinden ht belangrijk als gezin bij ouderborrels betrokken te worden. Ik kies er dan liever voor on daar niet bij aanwezig te zijn ondanks dat de ouders zijn uitgenodigd. En de afstemming wie gaat niet gebeurd. Ook hier gebeurd het dus dat er zonder afspraken ook veranderingen plaatsvinden. Wat is de waarde dan van een ouderschapsplan? Om je er vervolgens toch niet aan te gaan houden.
Het enige wat ik krijg is een denigrerende grote mond dat ik de leugenaar ben die niet constructief is. In het bijzijn van anderen, in het bijzijn van mijn kind. En de toon, tempo en veranderingen moet ik allemaal maar accepteren. Zoals je wellicht leest accepteer ik juist veel en slik ik veel. Ik vraag om afstemming. Maar er zijn grenzen. Ik communiceer netjes alle informatie wat afgestemd moet worden. Ik verwacht dit ook van hem. Van mijn dochter horen dat ze 30 km verder gaan wonen en daar een huis is gekocht krijg ik ook niet te horen van hem. En hier gaat ook de afstemming rondom haar in de wij vorm en is tussen hem en zijn partner hoe hij het ouderschap vormgeeft. Wij hebben ook geen afstemmingsgesprekken meer. Het is alleen 2 x per week 2 min bij de deur afleveren. En in de wij vorm gaat alles richting mij over de invulling van het ouderschap.
Vervelend is het. Het zuigt energie. Maar de enige die er wat aan kan doen dat ben ik. Acceptatie. Zij gaan geen rekening met mij houden en ik moet er mee leren omgaan. Het is wel moeilijk.
Ai Yara,
Wat klink je zuur. Het is duidelijk dat jij graag van de regeltjes bent en je graag houdt aan het ouderschapsplan. En daaruit haal je kennelijk ook je gelijk, want kijk zo was toch het ooit afgesproken? En moet je nu zien; hij houdt zich er niet aan en doet wat hij zelf wil. Belachelijk toch? En ik maar alles accepteren en slikken.
Levens veranderen en een ouderschapsplan is niet meer dan een intentie, zoals het woord al zegt: "een plan". Dus als er een nieuwe liefde komt, dan kunnen bepaalde intenties van vroeger wel eens anders worden.
Ik begrijp dat hij en zij wel voor je kind aanwezig zijn. Dat hij je dochter niet heeft buitengesloten van zijn leven. Dat zij, misschien iets teveel, graag stiefmoeder is. Dat er over financiën kennelijk geen ruzie is. Kortom, er gaat best veel goed, alleen misschien niet op jouw manier. Misschien moet je dat dus loslaten.
Als hij verhuist, maar je kind mag gewoon in de weekenden blijven komen en het heeft geen directe consequenties zoals school etc. (begrijp dat er geen co-ouderschap is) hoeft hij dat jou niet mee te delen. Wie weet kopen ze die woning omdat er mee ruimte nodig is en je dochter nu een mooie grote eigen kamer krijgt? Alles wat je schrijft is enorm vanuit negatieve beoordeling naar je ex, terwijl je hem precies verwijt dat hij dat doet bij jou. Oftewel, de pot verwijt de ketel (en andersom).
Bovendien, wat is nu 30 km, hij verhuist niet naar de andere kant van het land. Als je een nieuwe woning zoekt is een cirkel van 30 km tamelijk normaal.
Laat het los, concentreer je op de relatie van vader met dochter. Waarom vind je het zo vreselijk dat hij alles in wij-vorm schrijft? Ga mij niet vertellen dat jij niks met je partner bespreekt als het gaat om je dochter. Alleen communiceer je vervolgens in de ik vorm, maar dat had dus net zo goed in de wij-vorm kunnen staan.
Als de relatie van dochter en vader verder okay is en je dochter geen problemen heeft met de aanwezigheid van nieuwe partner, dan zou dat ook okay voor jou moeten zijn. Of je vervolgens zelf ook je partner meeneemt is ook aan jou en je dochter. Misschien vindt ze het hartstikke leuk als hij ook meekomt en moet je dat gewoon aan haar vragen.
Wat betreft de arts; uiteindelijk gaan ze toch mee naar de arts? Beter dat, dan dat je ex zich er helemaal niet om bekommert.
Oftewel, concentreer je op het positieve: je dochter heeft, op zijn manier, een betrokken vader. Focus je daarop en niet op de relatie / communicatie tussen jou en je ex Jullie zijn niet voor niks uit elkaar.
mutsje
Overleggen over verhuizen zouden wij wel doen. Al is het maar omdat 30 km verderop best ver weg is als kinderen wat ouder worden. Mijn kinderen zien in de weekenden ook hun vrienden. Maar ja, ik ben dan zo'n gescheiden ouder die vindt dat je in het belang van de kinderen gewoon bij elkaar in de buurt moet blijven wonen.
Alkes
Natuurlijk is het netter en beter als ex dat overlegt, maar ik geloof niet dat in dit geval de communicatie tussen beide exen nou zo goed is en ik kan uit haar verhaal gewoon niet volledig opmaken dat zij het onschuldige slachtoffer is die zo haar uiterste best doet en hij de botte boer.
Lees echter nu wel, had ik eerste instantie niet goed gelezen, dat er co-ouderschap is. Ja, dan wordt het inderdaad lastig, want hoe gaat ze dan naar school op dagen dat ze bij papa is. Op zich is de verhuizing niet het probleem, maar de logistieke problemen die het oplevert. Als hij zelf bereid is om die 30 km te overbruggen naar de basisschool, sport etc. is er weinig aan de hand. Als de consequentie is dat de 50-50% regeling nu eenzijdig wordt aangepast heeft TS wel een punt. Dat kan niet zomaar.
mutsje
"Als hij zelf bereid is om die 30 km te overbruggen naar de basisschool, sport etc". Maar kinderen worden ouder en willen zelf naar hun vriendjes, sport etc kunnen. Dat gaat dus niet echt makkelijk als ze 30 km verderop wonen.
Praktijk zal zijn dat door een dergelijke verhuizing de 50/50 regeling niet makkelijk te handhaven is. En dat is vooral jammer voor de kinderen.
laat los
Ik begrijp niet goed de drang van sommigen om persé de nieuwe partner van de ex te leren kennen ... jullie zijn toch gescheiden, laat het dan ook gescheiden.
En tenzij er vermoedens zijn van misbruik of zware verwaarlozing, heb je eigenlijk niets te maken met wat er gebeurt of beslist wordt wanneer de kinderen bij de ex zijn; je moet er immers steeds van uit gaan dat ook de ex het beste voor heeft met jullie kinderen, toch ?
Focus je op jullie kinderen wanneer ze bij jou zijn, en laat het voor de rest los.
Naarmate de kinderen ouder worden, gaan ze trouwens zelf wel mondiger worden en dingen die ze minder leuk vinden bespreken met hun vader of moeder.
William
Waarom die drang de ander te willen leren kennen.
Heel simpel als het goed is speelt een nieuwe partner een belangrijke rol in het leven van je kinderen. Mensen die daar een rol in spelen wil ik als ouder zijnde altijd leren kennen, zeker bij jonge kinderen. Zelfs ouders van vriendjes wil je toch een beetje kennen.
Juist omdat ik door het contact met de partner van mijn ex het vertrouwen heb dat zij net als ik het beste voor heb met mijn dochter en dat zij op belangrijke punten vergelijkbaar denkt als ik kan ik heel makkelijk loslaten en vertrouwen op haar beslissingsvermogen.
Voordeel is ook dat dochter niet heel makkelijk ons 3-en tegen elkaar kan uitspelen want we bellen gewoon even om te verifieren. Het maakt het ook voor dochterlief heel makkelijk om dingen te vragen, te vertellen omdat je wat achtergronden erbij hebt. Als ze het over opa en oma heeft weet ik wie ze bedoeld, weet ik hoe ze zijn en zeker als ze verontwaardigd of boos is kan ik de situatie veel beter inschatten of dat terecht is of niet.
Een kind van 11 maanden of van 11 jaar is toch wel een groot verschil om los te laten.
Ik ben erg blij dat mijn ex een zeer stabiele relatie heeft en wij met zijn 3-en elk met onze eigen verantwoordelijkheden maar wel in gezamelijkheid dochter groot brengen.
Mijn dochter vind het erg fijn dat we gezamelijk sinterklaas en haar verjaardag vieren, dat het gewoon gezellig en niet ongemakkelijk is op voor dochter belangrijke momenten: afzwemmen, musical groep 8 en straks diploma uitreiking etc. Iedereen kan daar gewoon bij zijn en de rangorde is duidelijk wanneer er beperkte plaatsen zijn.
Dat is de reden om de nieuwe partner te willen kennen.
Omdat William
Mijn ex het inzichtelijk vermogen van een aardbei heeft, heel veel ik-tijd nodig heeft, nooit aan opvoeden deed en ik mijn kinderen niet bij vreemden achterlaat.
Daarom wil ik die nieuwe partner zien en kennen.