communicatie / afstemmingsproblemen
Eind 2018 besloten mijn toenmalige partner en ik (op dat moment nog) in goed overleg een punt te zetten achter onze 12 jarige relatie. Onze twee kinderen raakten vanaf dat moment verzeild in een scheiding die zich gek genoeg in de loop van tijd pas ontwikkelde in een 'vechtscheiding'.
Bizar, als ik terugkijk naar de voorbije jaren, hoe waanzinnig veel er is gebeurd. En hoe lastig het is om het zo goed mogelijk te doen, met name voor de kids. Keer op keer weer, lopen we bij elkaar tegen muren op. We hebben twee maal mediation gehad, hebben al tot twee keer toe een ouderschapsplan (her)schreven onder begeleiding. Helaas is er ook al hulp ingeschakeld voor de kinderen. Ik zeg wel helaas, maar het heeft ook veel opgeleverd, zo kan de oudste nu heel goed verwoorden waar hij tegenaan loopt en kunnen we hem gerichter helpen.
Papa is binnen een jaar gaan samenwonen met zijn nieuwe partner en haar drie dochters. Voor onze kinderen betekent dit de helft van de tijd opgroeien in een samengesteld gezin van 7. Het betekende ook verhuizen naar een andere stad, 25km verderop. Dus wonen in een onbekende omgeving, ver weg van school, clubjes en vriendjes.
Zelf heb ik inmiddels ook zo'n 3 jaar een nieuwe relatie. Mijn vriend heeft zelf ook 2 kinderen, wij hebben een LAT relatie. Zo zijn we doordeweeks tijdens het schoolritme gewoon beiden op onze eigen plek met onze eigen kinderen. Het geeft ons enorm veel rust en ook ruimte om enorm van elkaar te genieten zodra we samen zijn, met zn tweetjes of met zn zessen.
Tot zover een beetje onze situatie.
Maar nu waar ik nu weer tegen aanloop....... omdat ik benieuwd ben naar reacties van anderen. De situatie is als volgt.
In ons ouderschapsplan hebben wij staan dat we in de herfstvakantie in principe ons reguliere schema volgen. Ma/di bij papa, woe/do/vrij bij mij. Maar natuurlijk is het ook mogelijk om op vakantie te gaan met de kinderen, daarvoor hebben we afwisselend een eerste keus om aan te geven of je in die week de kinderen extra dagen bij je wilt hebben.
Nou, papa heeft dit jaar die eerste keus en laat mij dus vandeweek via de app weten dat hij de kinderen in de herfstvakantie wil hebben vanaf de woensdagochtend. Hij geeft ook aan dat dat dus automatisch betekent dat ik de kinderen daaraan voorafgaand een volledige week heb. Heel nobel van hem, maar praktisch komt het er dus op neer dat hij verwacht dat ik de kinderen opvang op de maandag en dinsdag, terwijl dat voor mij vaste werkdagen zijn.
Ligt het nou aan mij dat ik hier zo slecht op ga? Moet ik niet moeilijk doen en nu in de actiemodus schieten om te kijken of ik BSO opvang voor de kinderen kan regelen? En mijn concertkaartjes voor de dinsdagavond door te verkopen?
Ik heb teruggegeven dat als het zijn wens is om die week het schema om te gooien dat ik het dan op prijs had gesteld als hij even met mij had afgestemd of dit voor mij wel een optie was, in plaats van nu te stellen dat we het zo dus gaan doen.
Ik word er moedeloos van, want exact ditzelfde probleem hebben we een jaar geleden ook gehad, toen ging het om de meivakantie. Waar hij over aangaf dat hij de kinderen de volledige eerste week wou hebben en de tweede week dus volledig voor mij was.
Die tweede week viel samen met 1 mei, de start van mijn nieuwe baan, dus ik gaf aan dat die tweede week wat mij betreft gewoon regulier ging zijn. In je eerste werkweek is er geen ruimte om verlof op te nemen. Nou dat is destijds een enorm conflict geworden, zelfs met een mediator erbij die bleef benadrukken dat mijn ex het plan verkeerd interpreteerde. Hij kan mij niet verplichten een week verlof op te nemen buiten onze reguliere regeling om.
En nu, maanden later, belanden we weer op exact hetzelfde punt.... Hoe krijg ik dit ooit beter? Hoe krijg ik onze 'relatie' weer op het niveau van elkaar vinden voor overleg/ afstemming? Door gewoon maar te stellen hoe we zaken inrichten stoot je altijd de ander voor het hoofd, krijgen we nooit een situatie van elkaar willen helpen en wordt alles van kwaad tot erger.
Courage schreef op 05-08-2023 om 11:55:
Wat aan jou is, is om die enorme lading die jij legt op dit 'probleem' los te laten. Je zit er veel te emotioneel in. Je noemt dit een vechtscheiding terwijl dat het helemaal niet is. Vraag eens aan mensen die écht in een vechtscheiding zitten, waar zij mee te maken krijgen...
Ja, je bent niet blij met hoe hij de zaken regelt, soit, laat het los. Bekijk het praktisch of geef hem terug: 'joh, die maandag en dinsdag gaat niet lukken hoor' - en wacht dan af wat er gebeurt.
Over hoe het thuis bij hen gaat: je bent er niet bij, dus je weet helemaal niet of er boosheid is over die stickervellen. De ASS is nog maar net geconstateerd, misschien is je ex nog bezig om naar aanpassingen te kijken of gedraagt je kind zich daar anders dan bij jou. De vader is net zo goed opvoeder als jij, met evenveel rechten. Jij doet jou ding, hij het zijne.
Ik snap je reactie, maar er speelt veel meer dan dit voorbeeld. Alleen op basis van dit zou ik inderdaad niet spreken van een vechtscheiding. Maar in werkeijkheid is het helaas heel anders. Er loopt inmiddels ambulante zorg aan huis, dus helaas weet ik wel echt hoe de zaken verlopen. Vanaf december wordt er om verschillende reden ook van het co-ouderschap afgestapt, zullen de kinderen meer tijd bij mij gaan verblijven, voor hun welzijn. Wat ik heel spijtig vind omdat ik van mening ben dat ze ook een sterke band met papa moeten kunnen krijgen, maar dat lijkt helaas geen haalbare kaart en daar heb ik veel verdriet van. Dus ja, ik ben er emotioneel bij betrokken.
In aanvulling op courage: het zou helpen als je zelf wat duidelijker bent in de communicatie. Nu heb je half toegegeven (maandag kan wel....) en wordt de andere helft een groot probleem.
Simpelweg: nee, dat kan niet. En als hij dan begint over zijn werk tips over hoe je werk en zorg kunt combineren.
Tsjor
'Ik krijg door alle hulp die we inmiddels krijgen wel steeds meer inzicht in dat mijn ex ook niet in staat is om zich echt goed in te leven, open te communiceren, aan een relatie te werken…. Dat maakt enerzijds dat ik steeds beter kan accepteren dat het tussen ons niet heeft kunnen werken. Maar de realisatie dat er nooit verbetering in zal komen is gewoon heel erg lastig.'
Inmiddels heeft vader wel een nieuwe vriendin, hopelijk werkt het wel binnen die relatie.
De relatie tussen jou en ex is voorbij. Maar de relatie tussen ex en de kinderen blijft. Dit is hun vader, er is geen andere. Als het gaat om het belang van een relatie tussen vader en de kinderen dan gaat dat over deze vader, niet over een ideaalbeeld van een andere vader dat je wellicht graag zou zien. Er hoeft ook geen sprake te zijn van een 'goede' relatie, volgens bepaalde normen ((zoveel tijd, zoveel aandacht etc.). Het is een gegeven van hun leven en daarom zullen ze zelf uiteindelijk inhoud moeten geven aan die relatie met hun vader. Wat je kunt doen is hen zoveel mogelijk steunen in die zoektocht.
Tsjor
