Complexe materie - besluit genomen
Lang verhaal, moet even van me afschrijven... We zijn 30 jaar samen, 25 jaar getrouwd, hebben 2 puberzoons. En het gaat al heel erg lang niet goed. Soms iets beter, maar gewoon niet goed. Niet tussen mij en man, en vooral niet tussen man en zoon1 (17). Kern van het probleem: man drinkt, teveel en stiekem, en dat heeft zijn weerslag op het hele gezin. 5 jaar geleden is hij opgenomen geweest in een kliniek, hij wilde toen ook echt zelf er vanaf. Dat heeft hij helaas niet lang volgehouden. We hebben nog een tijd een therapeut aan huis gehad, maar dat lukte ook niet. Hij heeft ook ADHD, en slikt ritalin. Als hij dat vergeet dan wordt hij explosief, en kan de kleinste verkeerde opmerking tot een woede-uitbarsting leiden. Meestal blijft het bij schreeuwen, vaak ook smijten met deuren. En soms erger. Conclusie: ik houd dit niet vol, en de jongens ook niet. Maar wanneer is het juiste moment? Ik denk nooit, zoiets is altijd kiezen tussen 2 kwaden.
Vorig voorjaar dacht ik: ik ga weg hier, blijven is erger dan weggaan, ook voor de jongens. Toen kreeg man een zware hernia, en vond ik het niet het juiste moment... Afgelopen winter dacht ik: na de meivakantie (inmiddels geboekt toen) ga ik weg. En toen kreeg ik de diagnose DCIS-3, dus ook niet het juiste moment. Hoewel hij niet echt tot steun is, hij gaat mee naar afspraken omdat ik dat vraag (omdat ik niemand anders heb), maar verder niet. Over 2 weken operatie, dan herstel, en dan ga ik echt weg... De jongens zijn het ook meer dan zat, ook zoon2 inmiddels. Ze wensen hem allebei het huis uit... Achteraf gezien had ik dit jaren eerder moeten doen, toen zoon2 12 werd of zo (is nu bijna 16).
De vraag is nu: hoe pak ik dit zo aan dat het soepel loopt? Zoon1 gaat zijn examenjaar in (nu eerst vakantie), en wil pa dus het liefst zo snel mogelijk het huis uit hebben. Het is ook niet zo dat scheiden nooit ter sprake is gekomen, man zegt dan altijd 'in dat geval mee te werken', maar ik betwijfel of dat gaat gebeuren. Waar ik vooral bang voor ben is dat hij mondeling heel welwillend is en vrijwel alles zal toezeggen wat ik vraag, maar vervolgens zelf geen enkele actie zal ondernemen om bijvoorbeeld het huis uit te gaan. Hij heeft geen rijbewijs meer, en is vorig jaar ook zijn contract kwijtgeraakt bij het bedrijf waar hij al 15 jaar voor werkte. Met hulp van advocaat nog wel een flink bedrag meegekregen, en inmiddels wel weer aan het werk, maar voor hoe lang?
Financieel gaat het mij waarschijnlijk wel lukken, we zitten ruim in het geld en ik heb een goed inkomen. Ik kan het huis denk ik wel overnemen, krijgt hij meer van de aandelenpotjes.
Wie heeft raad?
Tussendoor speelt ook nog eea op mijn werk, daarover een ander draadje...
berichtjes steeds weg....
Ik had net een loeilang bericht geschreven en alles is weggeraakt...wat is dat toch frustrend.
Maar goed in kortere berichten.
Teneerste. je klinkt alsof jij je partner niet als gesprekspartner benadert en je zoons wel. Foute boel.
Je moet echt proberen je zoons hierbuiten te houden en het gaat om de relatie met je man.
te tweede
Gezien de situatie (ADHD en verslaving) kon je wel eens gelijk hebben in je idee dat hij niets doet. Daar kun je verschillend mee omgaan. Ik denk dat je in ieder geval geljk hebt met die veronderstelling (Ik ben een kenner in de ADHD)
Overweeg of je eerst een scheiding van tafel en bed wil. Als je de optie openlaat dat vanuit die situatie opnieuw wil kijken naar de relatie met je man, dan heeft hij jou nog iets te bewijzen en dat maakt jou positie sterker. je kunt dan beter eisen en ultimatums stellen om hem aan de gang te krijgen met het regelen van eigen woonruimte, het voorkomen van verslavingsverergereing en het intomen van zijn driftbuien.
Ik zie niet echt redenen om hem niet nu te vertellen wat je besloten hebt. Qua school of andere activiteiten komt het nooit uit. Het is wel een beetje jammer dat het voor je man waarschijnlijk als donderslag bij heldere hemel komt.
Zorg in ieder geval dat je je zoons niet als steun in jouw kamp haalt. Het zou eigenlijk compleet buiten hen om moeten gaan, zij zijn geen partij en moeten ook geen partij kiezen.
maar je kunt ook
Prroberen met duidelijkheid en structuur in wat je wil hem stimuleren in het zoeken naar een eigen ruimte en of andere zaken. maar eerst is het zaak dat er lucht komt en die kun je goed bereiken door een scheiding van tafel en bed te organiseren.
Als je alleen van tafel en bed gaat scheiden, moet het voor jou natuurlijk wel een serieuze optie zijn dat de realtie hersteld kan worden. Anders neem je hem in de maling, dat kan de bedoeling niet zijn.
Een andere mogelijkheid is, om zelf e.e.a. te regelen. Alleen jij kan de situatie goed inschaten en bedenken hoe hij gaat reageren. Gaat hij echt niet aan de gang, als je daar bang voor bent, misschien zit hij al in de fase dat het allemaal niet meer zo hoeft voor hem, dan is het gewoon zaak zo snel mogelijk te regelen dat je hem de deur uitkrijgt.Dus kan het een hoop energie chelen dat je zelf gaat kijken of je iets kunt bedenken.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden
Nergens lees ik dat de relatieproblemen uitgebreid met de zoons worden besproken. De zoons hebben wel een mening over de situatie, daar hebben ze de leeftijd ook voor. Je planning lijkt me goed. Als je te lang wacht, is man zijn baan misschien weer kwijt en is spaargeld bijna op dus dan ga je je schuldig voelen dat je hem de deur uitzet. Hoe je het juridisch ook gaat inkleden, het lijkt me verstandig dat hij de deur uitgaat. Daarna kunnen er twee dingen gebeuren: hij schrikt en gaat afkicken of niet. Of je in het eerste geval weer moet gaan samenwonen, weet ik niet. Niet te snel in ieder geval. Misschien dat hij weer op zijn lauweren gaat rusten als hij eenmaal weer op zijn oude plek zit. Anderen zullen me misschien hard vinden en dat je zo'n lang huwelijk met kinderen toch nog een kans moet geven maar ik heb zoveel relaties met moeizame mannen gehad dat ik weinig geduld meer met ze heb. Persoonlijk zouu ik liever de rest van mijn leven alleen blijven dan weer met iemand te gaan voortmodderen. (Dat betekent niet dat ik niet meer opensta voor een relatie, ik ben alleen veel kritischer geworden.) Zoek nu al woonruimte voor hem zodat hij op het moment suprême snel kan vertrekken. Je moet er niet aan denken dat je door omstandigheden nog maanden met hem moet samenwonen en elke keer als hij dronken is, het risico loopt dat hij extra kwaad wordt vanwege je beslissing om uit elkaar te gaan.
Hele goede reden.....
...om nu niet te vertellen van de scheiding kan de agressie van partner zijn. Ik vind het dan ook een punt van zorg dat je een kwetsbare periode tegemoet gaat waarin je fysiek niet sterk (en dus kwetsbaar) zult zijn en dat dat dan het moment is dat alles verteld en geregeld zal moeten worden. Wat zijn je waarborgen dat hij je niets doet, met weet ik wat voor gevolgen? Of zich zo gaat misdragen dat herstel amper mogelijk is?
Misschien vat ik de agressie anders op dan hij is, ik schrijf vanuit mijn eigen ervaring met een agressieve man en is het voor jouw situatie onzin wat ik schrijf. Voor mij was het het beste om vanuit het huis niets te willen regelen. Hij wist dat ik wilde scheiden, maar behalve dat hij dat wist heb ik niets wat de scheiding betrof geregeld totdat ik weg was. Om de agressie niet te triggeren.
Al het financieel kan, is het wellicht een optie om nog voor je operatie een appartement ofzo te huren, zodat je in alle rust kunt herstellen. En dan van daaruit dingen regelen. Of de operatie uitstellen en zaken eerst regelen.
Zelf weg gaan
Iemand die niet goed in zijn vel zit en niet weet om te gaan met adhd en verslaving uit zijn huis zetten vind ik een lastige beslissing.
Ik zou liever zelf weg gaan en van daaruit zaken gaan regelen.
Bedankt voor de reacties
Bedankt voor jullie reacties. (ik heb mijn 'andere nick' weer teuggevonden waaronder ik eerder in een ander draadje hierover iets gezegd heb. Dus vanaf nu ben ik Marietje).
@Moreen: mijn man als gesprekspartner is al heel lang vrijwel onmogelijk. Hij liegt over zijn alcoholgebruik, behalve als ik weer eens onmiskenbaar legen flessen gevonden heb. Hij bespreekt (bijv. financiele) zaken ook met onze zoons waarvan we eerder samen hebben afgesproken dat we die voorlopig (totdat ze 18 zijn) echt niet met ze zouden bespreken. Alleen over puur praktische zaken kunnen we nog normaal overleggen, zodra het gaat over ons als gezin, onze relatie, zijn gezondheid en hoe hij daarmee omgaat of hoe ik me daaronder voel slaat hij compleet dicht, vindt hij dat ik aan het zeuren ben, wordt boos omdat ik 'alleen maar kritiek heb'. Ik gebruik onze zoons niet als gesprekspartner, maar probeer er wel voor te zorgen dat zij mij als gesprekspartner blijven zien. Jongste deed dat altijd, en wordt nu juist wat geslotener. Oudste was altijd heel gesloten, maar wordt nu weer iets opener en vertelt mij allerlei zaken die zijn vader met hem besproken heeft. Wat betreft het 'niets doen' van mijn man: mijn veronderstelling komt doordat hij ook over zijn alcoholisme (hulp zoeken!) en zijn gezondheid (afspraak maken bij fysio) steeds maar geen actie neemt. Waarom zou hij dat dan wel doen bij nog grotere ingrijpendere zaken?
Scheiding van tafel en bed, ik heb geen idee hoe ik me dat voor moet stellen. Van bed zijn we allang gescheiden, sinds een jaar slaap ik beneden op de logeerkamer, omdat hij met zijn hernia zo lag te kronkelen en om zich heen te slaan dat ik geen oog dicht deed. Dat duurde een paar maanden, en eigenlijk bevalt het me wel goed alleen op een kamer... Alleen als we logees hebben (straks na de operatie als mijn ouders komen helpen, 1 of 2 dagen) zal ik weer even in het grote bed moeten. Van tafel scheiden betekent dat één van ons ergens anders gaat eten. Kan, maar hoeft - meestal - niet. En nee, ik denk niet dat ik de optie wil openlaten om opnieuw naar de relatie te kijken, dat hebben we al veel te lang geprobeerd. Ik kies nu voor mezelf en mijn zoons.
@Katniss: ik twijfel nog. Nu direct weggaan vind ik heel moeilijk, met mijn operatie over 2 weken. Dat gaat ook logistiek niet lukken - ik heb *nu* geen andere woning. Ik denk dat ik ermee wacht tot ik grotendeels hersteld ben (1-2 weken na de operatie). Kan ik gelijk nog even zien hoe hij zich die paar weken gedraagt. En mijn zoons 'in mijn kamp halen' is een gepasseerd station ben ik bang. Ik probeer altijd heel feitelijk te blijven, en ik benadruk ook regelmatig dat hij toch hun vader blijft, maar ze zijn echt oud en wijs genoeg om te zien dat pa gedronken heeft en zich misdraagt, abnormaal reageert op simpele grapjes etc. Ze komen voldoende bij vrienden thuis waar het er wel normaal aan toegaat, met al dan niet gescheiden ouders. Oudste heeft een hele goede vriend waar hij alles mee bespreekt, zelf ADD-kind van gescheiden ouders (maar wel in goede co-ouder harmonie). Oudste heeft al jaren het gevoel dat hij eigenlijk geen vader heeft, niet in de emotionele zin van het woord. Jongste accepteert dat nog niet, maar gaat ook die kant op.
@Brunette: Alvast zelf rondsnuffelen naar woonruimte voor hem is een goed idee. Zou volgens mij niet al te moeilijk moeten zijn hier in de regio. En verder verwoord je precies wat ik voel: 'Persoonlijk zou ik liever de rest van mijn leven alleen blijven dan met iemand te gaan voortmodderen.' Dat voortmodderen heb ik dus (achteraf gezien) al veel te lang gedaan.
@Emine/AnneJ: gelukkig bestaat de agressie er vnl uit dat hij gaat schreeuwen (soms echt krijsen) als reactie op stemverheffing van mij of zoon, wat kan overgaan in smijten met deuren. Een enkele keer wordt er met andere zaken gesmeten, nooit naar personen gelukkig. Hij zal nooit 'expres' iemand kwaad doen, maar hij heeft in een woede-bui wel eens zoon1 een paar flinke klappen gegeven. Het heeft toen heel wat praten van mij gekost voordat hij inzag dat dat echt never nooit goed te praten was, wat voor provocatief gedrag er ook aan vooraf gegaan zou zijn (waar ik niet altijd alles van meegekregen heb). Wat weer bijdroeg aan zijn beeld dat 'ik alleen maar kritiek heb' en dat 'hij in mijn ogen nooit iets goed doet'. Zoon1 is inmiddels groter en sterker dan zijn vader, en zoon2 ook bijna.
Zelf weg gaan betekent dat ik zelf weg ga met de kinderen, want die willen onder geen beding bij hun vader blijven wonen. Dat betekent dan ook dat ik een (veel) groter huis zou moeten vinden dan voor hem nodig is, wat weer veel lastiger (en duurder) is. Niet onmogelijk misschien, en ik zal ook deze optie serieus gaan onderzoeken als fallback.
Marietje
"gelukkig bestaat de agressie er vnl uit dat hij gaat schreeuwen (soms echt krijsen) als reactie op stemverheffing van mij of zoon, wat kan overgaan in smijten met deuren."
Weet je dat dat misschien nog wel schadelijker is dan gewoon slaan?
Eigenlijk weet je het wel, wat je moet doen. Mijn 2 centen, gebaseerd op mijn ervaring toen ik uit een soortgelijke relatie stapte. Het is vanaf het moment dat je de knoop doorhakt: denk aan jezelf en de kinderen. Ga eventueel zélf weg. Jij hoeft geen huis voor hem te zoeken!!! Je hebt je energie meer dan hard nodig voor jezelf en je kinderen.
Probeer zo lang mogelijk alles in alle redelijkheid af te handelen, maar wees ook niet te lief (een fout die ik helaas wel heb gemaakt). Voorbij is voorbij, je hebt het lang genoeg geprobeerd, dit is trekken aan een dood paard.
Zoek eventueel een goede advocaat en bespreek voorlopige voorzieningen. Dat betekent ook dat jij niet meer zijn boontjes gaat doppen. Hij is een grote jongen, hij kan dat best zelf. Het is nu, zonder al te grimmig over te willen komen, ieder voor zich.
Juist de tijd rond je operatie is geschikt om dit goed te gaan uitzoeken.
Uh die tafel en bed....
Dat gaat echt wel wat verder dan niet meer samen aan tafel eten. Google er maar eens op, het is een juridische term.
Het juiste moment
Mijn verhaal verschilt niet zo heel veel van het jouwe (en van hortensia). Inclusief het jaren volhouden, de pubers, de agressie aanvallen en de opnames. Het was hier geen kwestie van verslaving maar andere heftige psychiatrische problematiek. Een ziekte, net als verslaving. En er is ons vrouwen nu eenmaal ingestampt dat je begrip moet (blijven) tonen en een zieke man niet verlaat.
Maar er zijn situaties die zo heftig worden dat het geen relationeel probleem meer is, waar je de kinderen buiten kunt houden, maar een gezinsprobleem. Toch blijft het oh zo moeilijk om te bepalen wanneer je er een eind aan moet maken. Je blijft maar hopen dat het goed zal komen. En je bent bang voor de toekomst.
Maar het 'goede'moment komt nooit. Het moment komt gewoon een keer. Bij mij was dat na weer een heftig incident en een opname. Ik kon gewoon niet meer. Ik ging er aan kapot. Toen zei een wijs iemand tegen me 'jij bent de stabiele factor voor de kinderen. Als jij nu ook weg valt hebben ze niemand meer.'
Toen vond ik de kracht om door te zetten. Ik had een goede baan, was kostwinner net als jij, en ik heb geleerd dat alle praktische problemen verder te overwinnen zijn. Ik heb er geen dag spijt van gehad. Zeker nu het met (inmiddels) ex ook veel beter gaat; hij kan nu leven zoals hij het aan kan. Ik heb alle verantwoordeljkheid met de kinderen ed op me genomen. En dat was nog lang niet zo zwaar als getrouwd zijn was.. geloof me, jij kunt het ook!
Jij schrijft....
...dat de agressie zich beperkt tot schreeuwen en smijten en incidenteel in een hele boze bui een klap.
Ook dat is huiselijk geweld.
rustig aan
Ik zou vooral proberen het contact goed te houden. Daar hebben je zoons gewoon het meeste aan. Kan me voorstellen dat het voor je man lastig is allemaal en snel te veel. Gezien zijn temperament hoeft er niet veel te gebeuren om de scheiding op een drama uit te laten lopen. Hij kan eea wellicht helemaal niet overzien.
Proberen zoveel mogelijk samen te werken dus. Ik zou wel heel helder naar hem zijn dat je niet meer verder wilt. En dat je samen wilt zoeken naar oplossingen die voor iedereen het beste zijn. Ik zou ook verder niet moeilijk gaan doen. Wil hij blijven in het huis dan is dat maar zo, dan gaan jullie weg. Wil hij geholpen met een ander huis, help je hem. Zelf de regie nemen en steeds heel helder en duidelijk zijn, neem alles maar van hem over. Waarbij ik hem wel het gevoel zou proberen te geven dat hij regie heeft. Benader hem maar als een patient, dat is hij nu in feite. Hoe meer je hem *mee* krijgt, hoe eerder dit allemaal achter de rug is en er rust kan komen voor de jongens.