Confrontatie met ex man

Kan je geen vriendin of zus meenemen? Daar kan je dan wat me praten als je je geen houding weet te geven. 
Ikzelf ging met de ex van mijn ex naar de diploma uitreiking van mijn zoon. Haar kinderen (dus zijn halfbrusjes) waren er ook bij. 

Je bent nog erg veel met hem bezig en ziet hem als schuldige. Ik denk niet dat het zijn opzet was om jou ongelukkig te maken. Hij deelde gewoon zijn leven met een vrouw waar hij misschien niet (meer) van hield.
Je gaat niet naar dat gebeuren voor hem, dus na een vriendelijk hallo en misschien een beleefd gesprekje, mag je je gewoon op mensen richten waar je wel wat mee hebt.

Scenario 1: jullie negeren elkaar allebei op een niet-onvriendelijke manier. Kun je daarmee leven?
Scenario 2: jullie komen toch in de buurt van elkaar op een zodanige manier dat het eigenlijk wel wenselijk is als iemand iets zegt. Kun je het verdragen om af te wachten tot hij iets zegt? Of wil je zelf iets zeggen? Heb je een arsenaal 'algemene vragen' ter beschikking. Of durf je het 'Hoe gaat het met jou?' aan?
Scenario 3. Je hebt het over 'confrontatie'. Dan zoek je hem op en pleurt al je jarenlang binnengehouden ellende eruit, scheldt hem voor rot, pakt zijn vriendin aan en begint met de vraag hoe hij het in zijn hoofd haalde om nu wel op vakantie te gaan, met jullie kinderen erbij.
Ik denk dat de belangrijkste confrontatie niet met hem is, maar vooral met jezelf. Dus misschien moet je je voornemen om achteraf eens op te schrijven wat er in jezelf allemaal gebeurde, zodat je wat beter zicht krijgt op je eigen pijn. Je hebt niet voor niets de scheiding aangevraagd, maar vreemd genoeg lijk je nog meer te lijden onder zijn gedrag na de scheiding. Daar kun je helaas niet meer van scheiden.

Tsjor

Oké, scenario 3 valt dus af.

'Maar ik probeer er nu dus niet voor weg te lopen, maar zoek naar
manieren om dat op een manier te doen waar ik wijzer van word - en de
kinderen er geen last van zullen hebben.' Ik denk dat je ex-man op dit moment niet het beste oefenmateriaal is. Zeker niet op een feestje van je zoon. Hij is er en daarmee is voorlopig alles wel gezegd. Mocht er toch een contact komen, laat jezelf dan verrassen met je eigen reactie. Je hoeft het niet op te zoeken, maar misschien val je jezelf wel mee en kun je neutraal reageren (omwille van de andere gasten, zeker). Als blijkt dat er pijnlijke dingen zijn, kijk dan of die mee kunt nemen naar huis en anders maar een standaardzinnetje, zoals: ik wil het daar wel over hebben, maar niet nu; of: ik vind het niet prettig om daar nu over te praten.

Als je achteraf op gaat schrijven wat je die dag/avond beleefd hebt heb je kans dat je er een beetje wijzer van wordt. De antwoorden vind je namelijk niet bij je ex, maar bij jezelf.

Tsjor

Beste Elledoris, 
Ik heb iets vergelijkbaars gehad, maar dan met mijn moeder. We hadden jaren geen contact, maar zouden elkaar treffen op een bijeenkomst van mijn oma. Wij hebben toen vantevoren eerst afgesproken,  wel met beide partners erbij, maar niet om dingen uit te praten, maar wel om het contact wat te normaliseren. Ik kan niet uit jouw bericht opmaken of je helemaal geen contact meer hebt gehad met je ex sinds de scheiding en hoe dat verlopen is. Maar misschien helpt het om elkaar eerst elders te spreken/ zien.
Sterkte!

MRI schreef op 07-08-2021 om 20:02:

[..]

Nou er zit in ieder geval nog veel pijn bij ts. En als hij niet meer van haar hield, had hij dat ook wel wat eerder kunnen zeggen. Maar goed, of hij nou de schuldige is of niet, die pijn maakt zulke situaties heel lastig. Je ben toch bang dat er een wond opengetrokken wordt. In die zin is het misschien handig de situatie te visualiseren en daarbij te kijken met welke houding je zo veel mogelijk zonder kleerscheuren er uit kan komen. En ja, praten met mensen waar je wel wat mee hebt, hoort daar zeker bij. Of is het een plenair gebeuren?

Dat klopt, had gekund, heeft hij niet gedaan. En zij is ook niet eerder weg gegaan. Volgens mij is elledoris al best een tijd gescheiden en dan, eerder ook al natuurlijk, heeft het niet zoveel zin om te denken in dader- en slachtofferschap. Ik denk dat de pijn vooral is ontstaan tijdens het huwelijk. Die man heeft na de scheiding, die hij niet heeft geïnitieerd, heel snel zijn leven weer opgepakt (zoals mannen vaak doen). Dat is zijn stuk en het zegt helemaal niets over elledoris of over de relatie die zij met haar ex had.

Nog eens een gesprek aangaan met de ex, zou ze kunnen doen, maar dan moet je erop voorbereid zijn dat je waarschijnlijk niet gaat krijgen wat je wilt. Ik heb echt een verschrikkelijk rothuwelijk gehad (huiselijk geweld). Ik zou het best fijn gevonden hebben als mijn ex zou hebben erkend dat hij zich niet heeft gedragen zoals het hoort, of erkennen dat  de lasten tijdens het huwelijk oneerlijk verdeeld waren, maar dat gaat nooit gebeuren.

Alles bij elkaar kun je uit het verleden maar het best lessen leren voor de toekomst, hoe het niet moet. Je kunt toch nooit meer terugdraaien wat gebeurd is.

De korte achtergrondinfo is een belangrijk stukje in je vraag. Ik snap dat het voor jou heel belangrijk is, maar je ex legt het verhaal ongetwijfeld anders uit en je kinderen voelen jouw pijn niet. Zij hebben die periode anders beleefd. Dat je het erbij vermeldt, betekent dat het voor jou nog een te grote rol speelt. Dat je hebt besloten dat je hoe dan ook gaat vind ik heel moedig. Het is niet de makkelijkste weg. Het is een ongelijke situatie: je ex met zijn nieuwe vriendin versus jij alleen. Ergens hoop je dat dit erkend wordt door je kinderen, dat ze duidelijk partij voor je kiezen. Ik herken het gevoel helemaal. Ik heb hier zelf fouten in gemaakt, dat ik mijn kinderen te graag mijn kant van het verhaal wilde vertellen terwijl ze natuurlijk geen kwaad woord over hun vader wilden horen. Ergens weten ze vast wel hoe het zit, maar in feite mag je als ouder blij zijn met de opportunistische houding van je kinderen, dat betekent dat zij er beter mee kunnen omgaan.

Ik zou zelf vooraf geen gesprek aangaan met je ex. Ik zou het te moeilijk vinden om me kwetsbaar op te stellen en hem ‘de macht’ te geven het tegen me te gebruiken. Wie weet krijg je inderdaad niet de erkenning die je vraagt. Of wordt er iets kwetsend teruggezegd en dan moet je weer gaan bedenken hoe je daarmee wil omgaan.

Beter neem je je zoon in vertrouwen waar het is georganiseerd. Ik weet natuurlijk niet wat jullie precies gaan doen, maar als het gezelschap (met aanhang) zo groot is dat er verschillende kleine groepjes gevormd worden, is het al makkelijker. Wees vriendelijk naar je ex en zijn vriendin en richt je aandacht vooral op jullie kinderen. Of vraag of je ergens mee kunt helpen in de keuken. Als je even alleen zit, is een blik van verstandhouding of even wat aandacht fijn, maar dat is iets wat je niet kunt afdwingen. Wat je er ook bij voelt op dat moment, realiseer jezelf dat het jouw gevoel is. Denk er vooraf over na, dat je dit soort emoties gaat tegenkomen. Je kunt jezelf verliezen in je ergernis of jaloezie, maar dat gun je hem toch niet?

Beste TO,
Ik begrijp je pijn en je probleem. Na bijna 10 jaar vind ik het ook nog steeds lasig om mijn ex-partner tegen te komen. Wat daar de reden van is, laat ik even achterwege.

Op dat soort momenten denk ik aan mijn kind. Voor haar kan ik sterk zijn, voor haar kan ik zorgen dat het redelijk luchtig blijft. Voor mij helt het dus om dat in het oog te houden. Zij heeft niet voor de situatie gekozen, maar moet er ook mee dealen. Wees dankbaar dat je kind zoveel vertrouwen in de situatie heeft dat hij/zij deze uitnodiging doet.

Voor de tijd, probeer ik mijzelf altijd op te laden door tegen mijzelf de redenen op te noemen waarom we uit elkaar zijn, maar voornamelijk dat ik beter af ben. 

Misschien heb je wel een vriend/vriendin waar je mee kun whatsappen als het je even te veel wordt. Die jou erdoor heen kan praten.

Heel veel sterkte.

MMcGonagall schreef op 09-08-2021 om 11:31:

Elledoris gaat niet meer reageren?

Ze is 2 dagen geleden hier geweest hé. Niet iedereen is elke dag aanwezig.

Dit soort dingen vind ik ook zo moeilijk en verdrietig. Iemand zei eens tegen me "nu heb je al een hoop ellende van die scheiding en nu laat je ook nog eens de feestelijke familiemomenten voortaan verpesten dat wil je toch niet?" Dat heeft me wel aan het denken gezet en ik weet het ligt bij mij. Ex heeft nergens last van komt, in vol ornaat, met vriendin en heeft het hoogste woord, hij gaat geen rekening met mij houden en dat kan/hoeft ook niet. Hoe dan? Tot nu toe is het zo geweest dat ex net doet of ik er niet ben zegt ook geen woord tegen mij. En van dat negeren word ik heel zenuwachtig en denk dat hij dat doet om te jennen wat waarschijnlijk niet zo is want ik ben echt gewoon lucht voor hem en hij houdt zicht totaal niet met mij bezig ook niet als het over de kinderen gaat hij regelt alles met de kinderen. Hij is samen met zijn vriendin en is veel sociaalvaardiger dan ik dus gaat vrolijk bij mensen staan kletsen en ik stond er dan een beetje bij te doen alsof er niets aan de hand was of probeerde bij anderen aan te sluiten. Ook zo irritant dat hij dan dingen zegt die zwaar overdreven zijn of niet waar zijn. Door Corona is er laatst een bijeenkomst niet doorgegaan pfff maar er komen er nog heel wat en ik wil het ook absoluut niet verpesten voor mijn kinderen want die vinden dat dan weer rot voor mij en ik wil dat zij 100% kunnen genieten zonder zich zorgen te maken over mij. Ik heb wel meerdere keren geprobeerd dit te doorbreken zodat we op zijn minst on speaking terms komen, heb hen meerdere malen hier uitgenodigd voor feestelijke zaken die met de kinderen te maken hadden maar zonder resultaat. Ook daar zal een deel bij mij liggen, ik denk dat hij voelt dat ik diep van binnen nog steeds wrok koester en me te pletter erger aan al zijn blabla over de kinderen terwijl hij er nooit voor hen was heeft bijvoorbeeld nooit een stap binnen een school gezet. 
Ik hoef geen vrienden te worden maar het zou voor mij zo veel gemakkelijker zijn als we gewoon met elkaar oppervlakkig wat kunnen babbelen. Hij hoeft mij niet meer, ik hem niet maar we hebben samen wel een stel leuke kinderen voortgebracht dus waarom zo moeilijk? Wat ik ga proberen is in ieder geval niet de kinderen hier mee te belasten en het te blijven zien als iets waar ik mee moet dealen, er heel neutraal mee om te gaan, te bedenken waar het nou echt om gaat (de band tussen mij en mijn kinderen) en er dan maar het beste van te maken en met een fles wijn in de koelkast voor als ik weer thuis ben.