Dagen duren lang
Sinds een aantal weken is er vanuit haar kant besloten om te scheiden. Ik (man 38, 2 zoontjes) probeer dat allemaal een plekje te geven maar vaak eindig ik in gedachtes. Ik heb nergens zin in, ben een pianist en heb ook niet eens de behoefte om afleiding te zoeken in de piano. Ik merk echt dat mijn dagen voorbij krúípen en ik ook totaal geen zin heb in weekenden omdat ik dan ookal niet enige afleiding vanuit mijn werk heb.
Met vrienden praat ik er liever niet over want je krijgt toch vaak de vraag: hoe regelen jullie dit...dat...etc. Wel merk ik dat ik erg behoefte voel om hierover met personen te praten die dit hebben meegemaakt of er middenin zitten.
Voel je alsjeblieft ook vrij om mij vragen te stellen hoe ik iets heb opgepakt in de situatie waarin jij nu mogelijk zit.
Ik ben redelijk artistiek, maar kon vaak pas geruime tijd ná ellende iets kwijt in.....noem een passie.
Verwacht niet dat het je drijvend houdt, het kan wél helpend zijn zoveel mogelijk ritme te behouden of zorgen voor nieuwe ritmes en gewoontes.
Mijn advies is om het vooral wél met vrienden bespreekbaar te maken, je kunt het gesprek ook een beetje sturen natuurlijk. Of aangeven dat je gewoon de behoefte hebt even te spuien over je gevoel en verdriet. Echte vrienden zullen er voor je zijn en kunnen een goed klankbord wezen.
Sterkte! Velen zijn je voorgegaan en het wordt echt beter, maar heeft z’n tijd nodig.
Ik herken het wel hoor, mijn werk en mijn kinderen waren mijn houvast. Duurde lang voordat ik bijvoorbeeld weer een boek kon lezen, terwijl dat een grote hobby is. Ik had en heb wel altijd de kinderen om mee heen. Aan de ene kant vermoeiend, maar het geeft ook ritme en leven in de brouwerij.
Ik heb veel aan mindfulness en heb een coach. Verder sport ik, ook als ik helemaal geen zin heb. Ga gewoon eens achter de piano zitten en speel een simpel deuntje. Dan voel je vanzelf of het je helpt of niet. En inderdaad praten met familie en vrienden.
Ik had op een gegeven moment wel heel erg de behoefte om te gaan regelen wat ik al regelen kon. Verder toch wel veel terrasjes en lunchen met vriendinnen gedaan, en dan wilde ik het niet de hele tijd maar over 'de scheiding' hebben, alhoewel dat altijd wel even aan bod kwam. Het scheelt dat ik de kinderen fulltime had (ex was gewoon weggegaan en bij een ander ingetrokken) dus voor hen ging mijn ritme door. Wel heb ik ook ontzettend veel Netflix gekeken toen. Pas naderhand veel gaan sporten, waarvan ik nu merk dat het ontzettend fijn is om te doen om je hoofd leeg te maken, dus dat is ook een typ, ga hardlopen bijvoorbeeld.
Dingen als piano spelen of een boek lezen hadden me ook moeilijk geleken meteen na de scheiding.
Was liever bezig met m'n werk, leuke dingen doen met de kinderen, er tussenuit gaan, stukje autorijden.
Ik vond het de eerste periode na de scheiding lastig om alleen te zijn. Dan kon het me aanvliegen. Op een gegeven moment durfde ik dat te laten gebeuren. Dan kwam er verdriet en boosheid. Dat luchtte me op. Er ontstond ruimte voor andere dingen. Makkelijk was dat niet, het kostte me een paar maanden voordat ik me op mijn gemak voelde in de vrije uren die ontstonden doordat de kinderen soms bij hun vader waren.
Ik ga er vanuit dat er voor jou ook een andere tijd komt met een ander gevoel.
Het is een kunst om in gesprek met anderen te zeggen wat jij nodig hebt, In plaats van vragen beantwoorden die anderen hebben. mensen vinden het vaak fijn als Je zegt hoe ze je kunnen helpen. Want de meeste mensen doen maar wat omdat ze het zelf ook niet zo goed weten.